ตอนที่ 10-31 แหล่งอัญมณีเวท
“ขอรับ, หัวหน้า” บุรุษหนุ่มระงับความตื่นเต้นพยายามบังคับตนเองให้สำรวจพื้นที่ต่อไปพร้อมกับหัวหน้า
“นี่ก็มีด้วย” ตาของหัวหน้าเป็นประกาย
“หัวหน้า! มีอัญมณีเวทอยู่ตรงนี้ด้วย” ห่างออกไปร้อยเมตร บุรุษหนุ่มคาย่ากำลังตื่นเต้น ผู้อาวุโสกว่าสำรวจรอบๆ ตัวของเขาจากนั้นวิ่งมาหาคาย่าทันที เขาตื่นเต้นจัดจนหอบหายใจ “คาย่า, ที่นี่คือแหล่งอัญมณีแน่ชัดแล้ว เราพบว่ามันมีขนาดกว้างอย่างน้อยก็สองสามร้อยเมตร แหล่งอัญมณีเวทที่ใหญ่ขนาดนี้ทั่วทั้งทวีปยูลานหาได้ยากจริงๆ”
คาย่าพยักหน้าซ้ำๆกัน
อัญมณีเวท เพียงหนึ่งกระสอบจากในนั้นมีค่ามากกว่าทองหนึ่งกระสอบถึงพันเท่านี่คือจำนวนรวมที่มหาศาลแน่นอน
คาย่ามองดูหัวหน้าของเขา จากนั้นสำรวจพื้นที่รอบๆ เมื่อเห็นว่าที่นี่ไม่มีใครอื่น เขาลดเสียงกระซิบทันที “หัวหน้า, เราสองคนรวยแล้ว เราสามารถหาอัญมณีได้มากมายในพื้นที่รอบตัวเรา เฉพาะราคาของอัญมณีในพื้นที่รอบตัวนี้มีมูลค่าหลายร้อยล้านเหรียญทองหรืออาจมากกว่านั้น”
หัวหน้านักสำรวจก็ยังคงเป็นผู้เชี่ยวชาญในการสำรวจ ปกติเขาสามารถบอกได้ว่าตำแหน่งนี้คุ้มค่ามากขนาดไหน
“คาย่า, เจ้ากำลังจะพูดอะไร?” หัวหน้ามองเห็นประกายความโลภปรากฏอยู่ในดวงตาของคาย่า
คาย่าข่มความตื่นเต้นและรีบกล่าว “หัวหน้า, คิดดูสิ..เงินเดือนจากการสำรวจทั้งปีของเราได้เท่าไหร่? ตอนนี้, ตราบใดที่เรายังคงเงียบเอาไว้ ไม่ต้องไปบอกใครเราก็สามารถแอบขุดอัญมณีจนเต็มกระสอบจากนั้นก็ขาย เราก็จะรวย! เป็นไปได้ที่เราจะเป็นผู้ร่ำรวยที่สุดในทวีปยูลานเพราะเหมืองนี้”
ยิ่งคาย่าคิดมากเท่าใดเขาก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น
ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้ อัญมณีเวทเป็นสินค้าร้อนแรง และมีหลายช่องทางที่จะขายออกไปได้ นอกจากนี้แม้แต่อัญมณีเวทที่ราคาต่ำที่สุดก็ยังมีราคาถึงสิบเหรียญทอง ทุกคนคงสามารถจินตนาการได้ว่าทั้งเหมืองจะมีราคาเท่าใด
“คาย่า, ใจเย็นๆ แม้ว่าเจ้าจะมีเงิน, เจ้าก็ต้องมีชีวิตเพื่ออยู่ใช้เงิน” ขณะที่คาย่าตื่นเต้นจนร้อนรนดูเหมือนว่าจะเป็นช่วงฤดูร้อน หัวหน้าของเขารินน้ำในกระติกน้ำแข็งให้เขา คาย่าสั่น จากนั้นมองดูหัวหน้าของเขา “หัวหน้า, ท่านหมายความว่ายังไง?”
หัวหน้าพูดอย่างจริงจัง “เจ้าควรจะรู้ว่าเราเหล่านักสำรวจถูกจับตาแน่นหนาเพียงไหน ผู้อาวุโสเหล่านั้นมักจะกังวลว่าเราจะหาเหมืองแร่ที่มีค่าบางอย่างพบ จากนั้นแอบขโมยเอาไป ราชอาณาจักรกำกับดูแลเราอย่างเข้มงวด”
คาย่าแค่นเสียงและหัวเราะ “หัวหน้า, ท่านกลัวอะไร? ใช่แล้วมีการกำกับดูแล แต่ทั้งหมดที่เราต้องการทำก็คือการเดินทาง แล้วจากไปไม่หวนกลับมา”
“เจ้ายังเด็กเกินไป” หัวหน้าตำหนิเขา “เจ้าควรจะรู้ว่าทุกวันนี้มีบันทึกอยู่ในสำนักงานของพื้นที่ซึ่งเราขุดเจาะ ถ้าเราหายไป พวกเขาจะต้องมาสืบสวนดูพื้นที่นี้ และจากนั้นพวกเขาก็จะพบแหล่งอัญมณีอยู่ดี”
“และประการที่สอง...” หัวหน้ามองดูคาย่าอย่างเคร่งขรึม “อาณาจักรมีผู้เชี่ยวชาญไม่กี่คน เมื่ออาณาจักรพบว่าเราทำอะไรลงไป พวกเขาจะไล่ล่าเราแน่นอน ครอบครัวของเราก็จะพลอยติดร่างแหไปด้วยเช่นกัน”
ทันใดนั้นคาย่าจำได้ว่าที่นครบาลุคหัวหน้าของเขามีครอบครัวที่ดีมาก
แต่เขาคาย่าแตกต่างออกไป พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตไปนานแล้ว เพราะสงครามความวุ่นวายนานมาแล้ว เขาอยู่ตามลำพังมาโดยตลอดและยังไม่ได้แต่งงาน เขาไม่มีอะไรผูกพันเขาไว้ คาย่ามั่นใจมาก..ว่าเขาสามารถเอาทรัพย์สมบัติไปได้อย่างมากมายและใช้ชีวิตอย่างสบายได้
“คาย่า” หัวหน้ามองดูเขา “ถ้าเรารายงานการค้นพบนี้ไปให้สำนักงานใหญ่ สำนักงานใหญ่จะให้รางวัลในการค้นพบแหล่งแร่เรา”
“รางวัลจะมากเท่าไหนกันเชียว?” คาย่าสบถ “หมื่นเหรียญทอง มากสุดเราก็หวังว่าได้แค่นั้น”
ความจริงหมื่นเหรียญทองนับเป็นจำนวนที่มากมายอยู่แล้ว ครอบครัวธรรมดาใช้จ่ายเงินไม่กี่สิบเหรียญทองต่อปี หมื่นเหรียญทองเพียงพอให้ครอบครัวธรรมดาดำรงชีวิตไปได้ถึงร้อยปี แต่ถ้าจะสนุกเพลิดเพลินกับชีวิตของผู้มีอันจะกิน...หมื่นเหรียญทองนับว่าไม่มีอะไรเลยจริงๆ
“ยากจะบอกได้ ขึ้นอยู่กับขนาดของเหมืองนี้ ถ้าเหมืองอัญมณีนี้มีขนาดใหญ่พอสมควร พวกเขาอาจให้เราหลายหมื่นเหรียญทอง หรืออาจเป็นแสนเหรียญทองก็ได้” หัวหน้าพยายามโน้มน้าวเขา “คาย่า, ทองที่ราชอาณาจักรมอบให้เรา เราสามารถใช้ได้โดยไม่มีอะไรต้องกลัว และเราไม่ต้องฝืนใจหนีออกจากบ้านของเรา”
คาย่ามองดูอัญมณีเวทในหลุมลึกใต้เท้าของเขา จากนั้นมองดูหัวหน้า หลังจากต่อสู้ในใจอยู่นาน เขาค่อยๆ พยักหน้า
รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของหัวหน้า
หัวหน้าคิดถึงภรรยาของเขาและลูกอีกสามคน เขาไม่ต้องการทำให้เด็กๆ ต้องหนีไปกับเขา
แต่ในขณะนั้นเองมีดปลายแหลมแทงใส่หัวหน้าทันที สายตาของคาย่าเต็มไปด้วยความบ้าเลือด “ตาย!” แต่ขณะที่มีดของเขาแทงใส่หัวหน้า คาย่าก็พบได้ทันทีว่าเขาไม่สามารถไสมีดลึกลงไปข้างหน้าได้
เพราะหัวหน้าคว้าข้อมือเขาไว้ได้
สีหน้าของคาย่าเปลี่ยนทันที
หัวหน้าจ้องมองเขาอย่างเย็นชา และจากนั้นใช้แรงบางส่วนบีบมือของเขา “กร๊อบ!” มือและข้อมือของคาย่าแหลก คาย่าร้องโหยหวน ขณะเดียวกันก็จู่โจมหัวหน้าของเขาด้วยมือซ้ายอีกข้าง น่าเสียดาย เขาเป็นแค่นักรบระดับสามขณะที่หัวหน้าของเขาเป็นนักรบระดับห้า
มีความแตกต่างมากเกินไป
“ปัง!”
หัวหน้าใช้หมัดตรงธรรมดาต่อยที่อกของคาย่า เสียงกระดูกแตกดังขึ้นขณะที่คาย่าปลิวกระเด็นถอยหลังกระแทกลงกับพื้น อกของคาย่าเป็นรอยยุบลงและเขากระอักโลหิตเต็มปาก
“เจ้า...” ชีวิตของคาย่าค่อยๆ จางหายไป เขาไม่อาจยอมรับได้เลยจริงๆ... เขาลอบทำร้ายหัวหน้าในระยะประชิดเห็นได้ชัดว่าหัวหน้าเตรียมพร้อมรับมือเขาไว้แล้ว
หัวหน้าถอนหายใจมองดูคาย่า “คาย่า, ถ้าข้าอายุน้อยกว่ายี่สิบปีและไม่มีภาระรออยู่เบื้องหลัง บางทีข้าอาจจะเลือกแบบเดียวกับเจ้าหอบสมบัติใหญ่หลบหนีไปเป็นผู้มีอันจะกิน ดังนั้นข้าเข้าใจว่าเจ้ารู้สึกยังไง”
หัวหน้าคาดไว้แล้วว่าคาย่าคงจะลอบทำร้ายเขาดังนั้นเขาจึงระวังตัวเป็นอย่างดี และพลังภายในของเขาถูกกระตุ้นไว้ด้วยเช่นกัน
คาย่าได้ยินคำพูดเหล่านี้และจากนั้นประกายตาของเขาหมองลง ไม่มีประกายชีวิตเหลืออยู่ในตัวเขา
หัวหน้าถอนหายใจและส่ายศีรษะขณะมองดูร่างของคาย่า แต่เขาไม่ให้ความสนใจมากนัก เมื่อเขายังอายุน้อยอาณาจักรบาลุคยังไม่ก่อตั้ง เขาก็ฆ่าคนไปสองสามคนแล้ว และเขาค่อนข้างจะชินแล้วเพื่อให้ตนเองมีชีวิตที่ดี หลายคนต้องสังเวยชีวิตของพวกเขา
หัวหน้าใช้ฝุ่นกลบหลุมทันทีจากนั้นรีบเร่งกลับไปยังมืองไนฟ์ที่อยู่ใกล้ๆ อย่างรวดเร็ว
ข่าวว่าเมืองไนฟ์แห่งอาณาจักรบาลุคค้นพบแหล่งแหล่งอัญมณีเวทแพร่กระจายไปทั่วราชอาณาจักร พื้นที่รอบแหล่งแร่ถูกทหารนับพันปิดล้อมทันทีห้ามมิให้ใครเข้ามาใกล้ พวกเขารอคอยคำสั่งจากเหมืองหลวงอยู่เงียบๆ
ภูเขาแบล็คคราเวน
วอร์ตันวิ่งสุดฝีเท้ามาที่ภูเขา เขาผ่านป่าไม้หนาแน่นจากนั้นเลาะไปตามลำธารจนไปถึงสถานที่ฝึกฝนของลินลี่ย์
“พี่ใหญ่” วอร์ตันร้องเรียกมาแต่ไกล
ลินลี่ย์กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ใจกลางทะเลสาบลืมตาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นเป็นวอร์ตัน รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา “วอร์ตัน, ทำไมเจ้าถึงวิ่งมาถึงนี่เล่า?”
“พี่ใหญ่, ช่วยเดินทางไปกับข้าหน่อยเถอะ” วอร์ตันรีบกล่าว
“วอร์ตันน้อย เกิดอะไรขึ้น?” บีบีโผล่ออกมาจากป่าไม้ใกล้ๆ
วอร์ตันอธิบาย “พี่ใหญ่ ในชายแดนด้านตะวันออกประชาชนของเราพบเหมืองอัญมณีเวทขนาดใหญ่ ตอนนี้มีขอบเขตพื้นที่อย่างน้อยก็กว้างพันเมตร และนั่นเป็นแค่ชั้นผิวเผิน ยากจะระบุว่าใหญ่โตเพียงไหน แต่ถึงจะแค่กว้างพันเมตรแต่มูลค่าก็คงหลายพันล้านเหรียญทองแน่นอน”
“โอว?” ลินลี่ย์ตกใจ “มีเหมืองอัญมณีเวทใหญ่ถึงขนาดนั้นเชียวหรือ?”
อัญมณีเวทไม่เหมือนกับแร่เหล็กหรือทองแดง อัญมณีเวทสะสมของพลังงานธาตุมานานนับปีไม่ถ้วนและถูกบีบอัดกดดันอย่างต่อเนื่อง ท้ายที่สุดก็มีรูปร่างอัญมณีเวทที่ทับถมกันจะมีพื้นที่อยู่เพียงไม่กี่สิบเมตร
“ไปกันเถอะพี่ใหญ่” วอร์ตันพูดย้ำ
“เอาล่ะ งั้นก็ไปพร้อมกัน” ทันทีที่ลินลี่ย์พูด บีบีก็พูดแทรกเข้ามา “ข้าจะไปด้วย”
วอร์ตันหัวเราะทันที “บีบี, ถ้าเจ้าไปด้วยข้าก็ไม่ต้องแปลงเป็นมังกร” วอร์ตันเป็นนักรบระดับเก้าแล้วถ้าไม่แปลงร่างเป็นมังกรก็ยังจะบินไม่ได้ แต่เมื่อแปลงร่างเป็นมังกรเสื้อผ้าของเขาจะเสียหายหมด
“ย่อมได้” บีบีตอบตกลงอย่างว่าง่าย
บีบีขยายขนาดร่างใหญ่ขึ้น วอร์ตันขึ้นขี่หลังของเขาและจากนั้นทั้งสามก็บินไปทางทิศตะวันออกอย่างรวดเร็ว ความเร็วในการบินปัจจุบันนี้ของลินลี่ย์และบีบีดีกว่าเดิมมากมายนักชั่วเวลาซดน้ำชาหนึ่งจอก พวกเขาก็เดินทางไปไกลกว่าสามร้อยกิโลเมตร
“ข้างล่างนั่น” วอร์ตันชี้พื้นที่กว้างใหญ่ที่มีการปกป้องอย่างหนัก
ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อยและทั้งสามโฉบลงข้างล่างทันที เมื่อเห็นคนบินเข้ามาพวกทหารไม่กล้าบุ่มบ่ามน่าเสียดายที่นายกองผู้นี้ไม่เคยพบเห็นวอร์ตันมาก่อน
“ท่านคือ.. ฝ่าบาทลินลี่ย์ใช่ไหม?”
จากนั้นเมื่อเห็นบีบีย่อขนาดลงจากนั้นกระโดดขึ้นไปอยู่บนไหล่ของลินลี่ย์ ทหารหลายคนอุทานอย่างประหลาดใจ นี่หนูดำระดับเซียนกลายเป็นสัญลักษณ์ของลินลี่ย์ไปแล้ว! เขากลายเป็นตำนานในอาณาจักรบาลุคเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวทางวิญญาณ
ลินลี่ย์มีอิทธิพลเป็นอย่างมาก
“ใช่แล้ว ข้าคือลินลี่ย์ และนี่วอร์ตันราชาของพวกท่าน” ลินลี่ย์หัวเราะอย่างใจเย็น
วอร์ตันเหยียดแขนออกซึ่งตอนนี้มีเกล็ดสีฟ้าปกคลุม อย่างนี้น่าเชื่อถือยิ่งกว่าพิสูจน์ด้วยคำพูด ร่างแปลงของนักรบเลือดมังกร...ขอเพียงแต่เป็นลูกหลานตระกูลบาลุคก็สามารถทำเช่นนี้ได้
“ถวายบังคมพระราชา, ถวายบังคมฝ่าบาทลินลี่ย์
เสียงแสดงความเคารพดังขึ้น
วอร์ตันพูดอย่างใจเย็น “พอเถอะ จงทำหน้าที่ป้องกันต่อไปท่านพี่ข้าและข้าจะเข้าไปสำรวจดูพื้นที่นี้”
“พะยะค่ะ”ทหารที่รายล้อมทุกคนเชิดหน้ายืดอกพยายายามยืนหลังตรง ทุกคนต้องการสร้างภาพน่าประทับใจต่อหน้าพระราชาและต่อเซียนระดับตำนานของพวกเขา ลินลี่ย์เริ่มใช้พลังจิตสำรวจพื้นที่นี้แล้ว
วอร์ตันที่อยู่ใกล้ๆมองดูลินลี่ย์
“ใหญ่โตมาก”
ลินลี่ย์ตะลึงขณะที่เขาใช้พลังจิตสำรวจลึกลงไปในใต้พื้น พลังจิตสามารถชอนไชผ่านม่านพลังของวัสดุได้ง่าย แต่ม่านพลังของวัสดุยังทอนระยะของพลังจิตมากกว่าที่มีในอากาศ ที่สำคัญพลังจิตสามารถสำรวจได้ในระยะสิบกิโลเมตร
แต่ม่านพลังของวัสดุที่แข็งพลังจิตสำรวจจะลดลงเหลือระยะเพียงหนึ่งกิโลเมตร
“พี่ใหญ่, เป็นยังไงบ้าง?” วอร์ตันพูดเบาๆ
ลินลี่ย์ฉีกยิ้ม “ดูเหมือน...ข้าจำเป็นต้องจริงจังมากขึ้นอีกเล็กน้อย”
วอร์ตันประหลาดใจ
เขาเข้าใจความหมายของลินลี่ย์ได้ทันที แหล่งอัญมณีเวทนี้กว้างใหญ่จนพลังจิตของลินลี่ย์ไม่สามารถตรวจสอบขอบเขตแหล่งแร่นี้ได้
“พลังจิตของพี่ใหญ่สามารถตรวจสอบได้ในพื้นที่กว้างขวางมากแม้จะตรวจสอบทะลุพื้นลงไป แหล่งแร่นี้มีขนาดใหญ่เพียงไหนกันแน่?” วอร์ตันเริ่มสะท้านใจ
ตอนนี้ลินลี่ย์ใช้พลังจิตตรวจสอบอย่างเต็มที่
การใช้พลังจิตตรวจสอบเต็มกำลังต้องใช้พลังจิตไปเป็นจำนวนมาก ดังนั้นเว้นแต่มีเหตุผลพิเศษยอดฝีมือจึงยากจะใช้พลังจิตในปริมาณมากขนาดนั้น
ในที่สุด....
ลินลี่ย์เสร็จสิ้นการตรวจสอบขอบเขตเหมืองอัญมณีเวทที่น่ากลัว
“ช่างน่ากลัวจริงๆ มีขอบเขตใหญ่โตน่ากลัว” ลินลี่ย์ตรวจสอบอย่างชัดเจนแล้ว ขอบเขตเหมืองอัญมณีเวทเป็นพื้นที่รูปวงรี แต่แน่นอนในพื้นที่รอบวงรียังมีขอบเขตที่กระจัดกระจายอยู่
หนึ่งในขอบเขตที่ใกล้เคียงพื้นดินมากที่สุดบางทีอาจลึกสามหรือสี่เมตรจากพื้นดิน
ขอบเขตใหญ่โตอย่างนี้กว้างเกินกว่ายี่สิบกิโลเมตร
แม้ว่าคนที่ฝึกมาในระดับเดียวกับลินลี่ย์เข้าใจในระดับเดียวกันก็คงอดใจเต้นแรงไม่ได้ ลินลี่ย์ลอบระบายลมหายใจ จากนั้นมองดูวอร์ตัน วอร์ตันถามเบาๆ “พี่ใหญ่! เป็นยังไงบ้าง?” ลินลี่ย์เดินไปนั่งข้างๆ “มาคุยกันตรงนี้”
วอร์ตันและลินลี่ย์มาถึงตรงมุมเงียบสงบ
“พี่ใหญ่! มันใหญ่ขนาดไหน?” วอร์ตันตื่นเต้น
ลินลี่ย์พูดจริงจัง “ใหญ่... ใหญ่โตมากกว่าแหล่งอัญมณีเวทใดๆที่พบเจอในทวีปยูลาน อย่างน้อยก็สิบเท่า”
วอร์ตันตกใจ ที่สำคัญในอดีตมีแหล่งอัญมณีเวทที่พบเจอก็ขนาดราวสองกิโลเมตรถ้ามีขอบเขตใหญ่มากกว่านั้นถึงสิบเท่า...”
“แหล่งอัญมณีนี้มีสายแร่ยาวอย่างน้อยก็ยี่สิบกิโลเมตร นอกจากนี้ ยังอยู่ลึกด้วยเช่นกันตามที่ข้าคำนวณ ขอบเขตของแหล่งอัญมณีเวทนี้น่าจะมีมูลค่าหลายร้อยพันล้านเหรียญทอง”หัวใจลินลี่ย์รู้สึกสะท้าน เนื่องจากเขาคิดถึงจำนวนเงินขนาดนี้
หลายร้อยพันล้านเหรียญ?
“สวรรค์โปรด” วอร์ตันหายใจอย่างยากลำบากเช่นกัน
