ตอนที่ 10-26 หญ้าใจฟ้าและเลือดมังกร

พลัง?

ลินลี่ย์รู้แน่นอนว่าปัจจุบันนี้เขาทรงพลังมากมายเพียงไหน

เขาเข้าถึงระดับเซียนในร่างมนุษย์  เมื่อเขาแปลงเป็นนักรบเลือดมังกร เกล็ดมังกรของเขาจะมีพลังมากกว่าแต่ก่อนถึงสิบเท่า พลังภายในและภายนอกของเขายังคงเพิ่มขึ้นในระดับที่น่ากลัว  ลินลี่ย์สามารถเข้าใจได้เต็มที่..สาเหตุที่บรรพบุรุษของเขา แม้จะไม่มีการรู้แจ้งในระดับสูงก็สามารถอาศัยร่างนักรบเลือดมังกรอย่างเดียวก็สามารถเอาชนะอสูรเวทระดับเซียนชั้นสูงได้

ขณะที่ความรู้แจ้ง

จังหวะเต้นของชีพจรโลก  เขาเชี่ยวชาญคลื่นสั่นสะเทือนถึง 256 ชั้นแล้วยิ่งมีพลังคลื่นมาก  ก็ยิ่งก้าวหน้าได้ยากและมักจะเป็นเช่นนั้นเสมอ  แต่เมื่อมาถึงพลังคลื่น256 ชั้นหลังจากใช้เวลาตลอดทั้งปี เขาไม่สามารถก้าวหน้าได้  ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ตาม

ดูเหมือนว่า...256 ชั้นจะเป็นขีดจำกัดบางอย่าง

“ไม่น่าจะมีขีดจำกัด”  ลินลี่ย์มั่นใจมาก  “ตามที่เทพสงครามบอกไว้  ถ้ามีผู้ดำเนินตามกฎธาตุไปจนสุดขีดจำกัดของกฎ อย่างนั้นพวกเขาก็อาจจะเตรียมเข้าสู่ระดับนักรบชั้นเทพ  ข้ายังห่างไกลจากนักรบชั้นเทพ  แล้วจะเกิดอะไรขึ้น หลังจากผ่านชั้นที่ 256ไปได้?”

ลินลี่ย์ไม่รู้เช่นกัน

ความเข้าใจการเต้นของชีพจรโลกของเขาเป็นความเข้าใจที่พิเศษ  และไม่มีใครที่เขาจะถามหรือขอคำแนะนำได้ ทั้งหมดที่ลินลี่ย์สามารถทำได้ในทุกวันก็คือพยายามหมกมุ่นตัวเองอยู่กับชีพจรโลกและพยายามบรรลุผ่านไปให้ได้

สำหรับกฎธรรมชาติธาตุลม  ลินลี่ย์ค่อยๆฝึกฝนแต่มีความก้าวหน้าแน่นอน เขายังไม่ติดขัดในลักษณะคอขวด

“อย่างไรก็ตามพลังจิตยากจะสร้างขึ้นได้จริงๆ หลังจากสิบสองปีมานี้ ข้ายังคงอยู่ที่ระดับเก้าชั้นสูง จะบรรลุไปเป็นเซียนจอมเวทเป็นเรื่องยากเย็นแสนเข็นจริงๆ”  ลินลี่ย์ลอบถอนใจ ถ้ามีคนอื่นได้ทราบสิ่งที่ลินลี่ย์กำลังคิด  พวกเขาอาจจะสบถด่าเขาให้ไปลงนรก

ในฐานะจอมเวทจากระดับหกไปที่ระดับเจ็ดจะเป็นคอขวดของการฝึกฝนระดับหนึ่ง ขณะที่ระดับเก้าขึ้นไปเป็นระดับเซียนนับเป็นคอขวดอุปสรรคของการฝึกฝนครั้งใหญ่

เป็นไปได้ยังไงที่จะทำลายด่านอุปสรรคนี้ได้?

ลินลี่ย์มองดูเดเลียและเขาอดคิดย้อนถึงหินดำที่บีบีมอบให้นางในคืนแต่งงานไม่ได้  “ในเวลาเพียงสิบสองปี เดเลียก้าวหน้าจากจอมเวทระดับเจ็ดไปเป็นจอมเวทระดับเก้า แม้ว่าตอนนั้นนางเพิ่งเป็นจอมเวทระดับเจ็ดมาได้สองสามปี  ความก้าวหน้าระดับนี้นับว่าน่ากลัวจริงๆ”

เดเลียเป็นจอมเวทระดับเก้าแล้ว

หลังจากแต่งงานแล้ว เดเลียพบว่าไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ธาตุของนางเท่านั้นที่เพิ่มระดับอย่างน่ากลัว แต่นางสามารถดูดซับพลังเวทได้ในระดับความเร็วที่น่าทึ่ง  และพลังจิตของนางก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน...ระดับความก้าวหน้าของนาง ระดับความก้าวหน้าของนางสูงกว่าลินลี่ย์มาก  ขณะที่ลินลี่ย์เห็นเช่นนั้น มีคำอธิบายเพียงอย่างเดียวสำหรับความเปลี่ยนแปลงนี้

หินดำลึกลับนั่น

หลังจากรับประทานอาหาร

ซีน่าเทย์เลอร์และชาชาก็เล่นสนุกกันในทะเลสาบ ขณะที่ลินลี่ย์ วอร์ตัน เดเลียและนีน่านั่งคุยกัน

“พี่ใหญ่” ในที่สุดวอร์ตันก็ยกเรื่องที่ทำให้ต้องเดินทางมาขึ้นพูด “ซีน่าและเทย์เลอร์ได้ทำการทดสอบไปเมื่อตอนอายุยังน้อย ความเข้มข้นของเลือดมังกรในสายเลือดพวกเขายังไม่ถึงระดับที่ต้องการ ดูเหมือนว่าเราต้องใช้วิธีที่พี่ใหญ่เคยพูดถึงในอดีต”

ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

“เหรอ? ใช่แล้วได้เวลาที่จะใช้เลือดมังกรเพื่อกระตุ้นสายเลือดมังกรในเส้นเลือดพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจะได้เริ่มฝึกฝนตามคัมภีร์ลับเลือดมังกรได้เร็วขึ้น”  ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย  เมื่อลินลี่ย์สนทนากับฮ็อดเดิลผู้ดูแลประจำพิภพ  เขาถึงได้ตระหนัก...

มีนักรบเลือดมังกรมากมายในประวัติศาสตร์ของตระกูลบาลุคมากกว่าที่บันทึกไว้ในหนังสือ  จำนวนที่แท้จริงสูงมาก  และพวกเขาอาศัยเลือดมังกร

“จะอันตรายมากไหม?”  เดเลียกังวลเล็กน้อย

“ตราบใดที่เลือดมังกรผสมกับหญ้าใจฟ้า,จะไม่มีอันตรายตอนที่กระตุ้นเลือดมังกรในสายเลือดพวกเขา”  ลินลี่ย์พูดด้วยความมั่นใจเต็มที่  ในขณะเดียวกันเขามองดูเด็กๆทั้งสามคนในทะเลสาบ “เทเลอร์กับซีน่าจะต้องกระตุ้นเลือดมังกร แต่ชาชาเล่า จะเอายังไง?”

“ชาชา?” วอร์ตันและเดเลียทั้งสองมองชาชาอยู่แต่ไกล

ชาชาเป็นเด็กผู้หญิง แม้ว่านักรบบุรุษโดยทั่วไปจะเหนือกว่านักรบสตรี  แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าสตรีจะกลายเป็นยอดฝีมือไม่ได้

เดเลียยิ้มอย่างใจเย็น  “ปล่อยให้เธอเลือกเอง”

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย

….

“กลายเป็นนักรบเลือดมังกรน่ะหรือ?”  เทย์เลอร์เป็นคนแรกที่โดดโลดเต้นอย่างมีความสุข  “โอว, ข้าจะเป็นข้าจะต้องเป็นให้ได้แน่นอน ข้าฝันว่าจะได้เป็นนักรบเลือดมังกรเหมือนอย่างท่านพ่อ  ว้าว!แค่เพียงคิดข้าก็ตื่นเต้นเสียแล้ว”

ซีน่าพยักหน้าเล็กน้อยเช่นกัน  “ข้าก็จะเป็น”

ลินลี่ย์,วอร์ตัน, นีน่าและเดเลียไม่ประหลาดใจคงจะเป็นเรื่องแปลกถ้าเด็กในวัยพกวเขาจะปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไป  ตอนนี้พวกเขาพากันมองดูชาชา  ชาชาเงียบ แม้ว่าเธอจะอายุสิบปี แต่ความงามของเธอได้รับการตกทอดมาจากเดเลีย และเริ่มฉายแววออกมา

“ข้า.. ข้าจะเป็นด้วย”  ชาชากัดริมฝีปาก แต่ก็พยักหน้าหนักแน่น

เดเลียลูบศีรษะชาชาและชื่นชม  “ชาชา ในอนาคตลูกจะเป็นนักรบเลือดมังกรสตรีที่ทรงพลังแน่” ใบหน้าของชาชามีรอยยิ้ม

“ตกลงตามนั้น” ลินลี่ย์พยักหน้า “ถ้าเป็นเช่นนั้น.. วอร์ตัน, นีน่า พวกเจ้าก็แค่มอบซีน่าให้ข้า ข้าจะพาเด็กทั้งสามคนไปที่เทือกเขาอาทิตย์อัสดงค์เพื่อค้นหามังกรระดับเซียน  ถึงเวลาต้องขอเลือดของมังกรระดับเซียนแล้ว”ลินลี่ย์หัวเราะ

ขอเลือดของมังกรระดับเซียน  คำพูดเหล่านี้ทำให้แววตาของชาชาเทย์เลอร์และซีน่าตกใจระคนยินดี

“ข้าจะไปด้วย” วอร์ตันห่วงใย

“เฮ้, วอร์ตันน้อย!  เจ้ายังเป็นแค่นักรบระดับเก้าแม้แต่หลังจากแปลงร่างแล้ว เจ้าก็ยังเป็นเซียนชั้นต้น” บีบีบินเข้ามาหาและพูดอย่างไม่สบายใจ “เจ้าคิดว่าระดับความรู้แจ้งของเจ้าเทียบเท่ากับพี่ใหญ่เมื่อสิบสองปีก่อนหรือเปล่า?”

แม้ว่าเขาจะเป็นเซียนชั้นต้นแต่ด้วยระดับความรู้แจ้ง วอร์ตันยังด้อยกว่าลินลี่ย์ห่างไกล

“ข้าจะไปกับพี่ใหญ่เอง ฮึ,ถ้ามังกรตัวใดบังอาจท้าทาย ข้าจะฆ่ามันเอง มาหนึ่งตัวฆ่าหนึ่งตัว  มาสองตัวก็ฆ่าตัวหนึ่ง จากนั้นจับอีกตัวหนึ่งมาขี่เล่น”  บีบีถือเป็นจอมโวแต่เขามีพลังพอจะสนับสนุนได้ หลังจากผ่านไปสิบสองปี พลังของบีบีของแกร่งมากกว่าที่เคยมีสิบสองปีก่อน

วอร์ตันพยักหน้าและหัวเราะ  “ในเมื่อเจ้าไปด้วยนะ บีบีอย่างนั้นข้าคงไม่กังวลแล้ว”

ทีมเป็นสิ่งที่จำเป็น  ลินลี่ย์ บีบี เดเลียและเด็กๆ ทั้งสามคน  เดเลียรับผิดชอบดูแลเด็กๆและงานของบีบีคือปกป้องพวกเขา ขณะที่ลินลี่ย์.. รับหน้าที่จัดการกับมังกรระดับเซียน

….

ท้องฟ้าทอดยาวออกไปในระยะไกลมีปุยเมฆลอยอยู่เป็นหย่อมๆ อสูรเวทตัวยาวขนาดสิบเมตรทะยานขึ้นไปในอากาศด้วยความเร็วสูงนี่คือร่างแปลงของบีบี มีเดเลีย ซีน่า เทย์เลอร์และชาชานั่งอยู่บนหลังของเขา

เดเลียร่ายเวทเป็นม่านพลังไร้ลักษณ์ปกป้องกันสายลมกระโชกใส่ร่างเด็กๆ

“หวา.. ท่านแม่เมืองนั่นใหญ่ที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นเลย” เทย์เลอร์ชี้เมืองที่มีขนาดเท่ากำปั้นข้างล่าง  แม้ว่าเมืองจะดูเหมือนเล็กเมื่อมองมาจากด้านบน  แต่ขนาดกำปั้นก็ถือว่าเป็นขนาดที่ใหญ่มาก

ความรู้สึกซับซ้อนปรากฏอยู่ในดวงตาของเดเลีย  นางถอนหายใจกล่าว  “นั่นคือบ้านเกิดของแม่เมืองหลวงแห่งจักรวรรดิยูลาน”

“เมืองหลวงแห่งจักรวรรดิยูลาน?”  เทยเลอร์ ชาชาและซีน่ามองลงมา

“หิวกันหรือยัง?”  เดเลียเอาอาหารออกมาจากแหวนมิติเก็บของ  บีบีแปลงร่างจนมีขนาดยาวสิบเมตร  และหลังของเขามีขนาดกว้าง  เนื่องจากเดเลียได้ใช้เวทป้องกันลมเอาไว้นี่จึงทำให้ชาชา ซีน่าและเทย์เลอร์รู้สึกมั่นคงเหมือนกับว่าพวกเขาอยู่บนพื้น

พวกเขานั่งลงและเริ่มเพลิดเพลินกับอาหาร

บีบีบินได้นิ่งมั่นคงโดยไม่รู้สึกยุ่งยากแต่อย่างใด

“เดเลีย, อย่าตามใจเด็กๆ มากเกินไปนักนะ”  ลินลี่ย์บินอยู่เคียงข้าบีบีอดหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นภาพเช่นนี้

เดเลียมองดูลินลี่ย์  “ลินลี่ย์, อย่ามาตำหนิข้านะ  ท่านไม่ค่อยได้พบเจอลูกๆแล้วยังมาตำหนิข้าอีกหรือ?” ลินลี่ย์ไม่กล้าพูดอะไรต่อทันที ความจริงเขารู้สึกผิด บางครั้งเขาจะออกไปฝึกฝนครั้งละหลายเดือน เขาจึงรู้สึกเหมือนเป็นหนี้ลูกๆ และเดเลียอยู่มาก

ลินลี่ย์มองลงมาที่พื้นโลกกว้างไกล พวกเขาอยู่ไม่ห่างจากเทือกเขาอสูรศักดิ์สิทธิ์แล้วในตอนนี้

สามเขตใหญ่พื้นที่รวมตัวกันของพวกอสูรเวทในทวีปยูลานก็คือเทือกเขาอสูรวิเศษ, ไพรทมิฬและเทือกเขาอาทิตย์อัสดงค์  แน่นอนว่าสถานที่อื่นๆ ก็มีอสูรเวท  แต่จะหาพวกมันได้ยากในสถานที่เหล่านั้น  แต่ในสามสถานที่ใหญ่นี้ มีอสูรเวทจำนวนมากซ่อนตัวอยู่

แต่ตอนนี้ทั้งไพรทมิฬและเทือกเขาอสูรวิเศษต่างก็มีนักสู้ระดับเทพ  ลินลี่ย์เลือกไปที่เทือกเขาอาทิตย์อัสดงค์

ต่อมาอีกยาวนาน

ยอดเขาของเทือกเขาอาทิตย์อัสดงค์ก็ปรากฏให้เห็นที่ขอบฟ้า  เทือกเขาอาทิตย์อัสดงเริ่มจากพื้นที่ของกลุ่มลัทธิเงาไล่ไปตามเขตแดนใต้ของจักรวรรดิยูลานจากนั้นเป็นพื้นที่ทับซ้อนระหว่างจักรวรรดิไรน์และทะเลทรายสันดาป

ความจริงเทือกเขาอาทิตย์อัสดงค์และทะเลทรายสันดาปตั้งอยู่ในส่วนทางใต้ของทวีปยูลานทั้งหมด

ถ้ามีคนผ่านไปทางเทือกเขาอาทิตย์อัสดงค์หรือทะเลทรายสันดาปพวกเขาจะเข้าถึงทะเลใต้ไร้ขอบเขต

“โอว... ใหญ่โตมาก  ดูเหมือนว่าจะยาวกว่าไพรทมิฬเสียอีก”  เทย์เลอร์พูดอย่างประหลาดใจ  เทย์เลอร์และคนอื่นตอนที่ขี่หลังบีบีเหาะอยู่นั้นได้มองเห็นไพรทมิฬจากอากาศ

ซีน่ากล่าว  “เทย์เลอร์, ตามที่บอกไว้ในหนังสือเทือกเขาอาทิตย์อัสดงค์และเทือกเขาอสูรวิเศษทั้งสองนี้ยาวมาก  แต่กว้างราวๆ สองพันกิโลเมตร  ขณะที่ไพรทมิฬ ยาวหลายพันกิโลเมตรแต่ความกว้างกินพื้นที่ราวสองหรือสามพันกิโลเมตร”

เทย์เลอร์พยักหน้าเข้าใจ

“เตรียม จะลงกันไปละนะ”  ลินลี่ย์พูดทันที

บีบีร่างยักษ์ที่บินเคียงคู่ลินลี่ย์โฉบร่างลงไปพร้อมกับลินลี่ย์ทันที เมื่อพวกเขาห่างจากพื้นเพียงสองหรือสามร้อยเมตรจากภูเขาทั้งสองชะงักค้างในกลางอากาศ

“ตอนนี้เราจะบินที่ความสูงในระดับนี้  บีบีกับข้าจะไปหามังกรระดับเซียน”  ลินลี่ย์พูดกับเดเลียและเด็กๆ

“ไม่ต้องห่วงพวกเราก็ได้ท่านพ่อ”  เทย์เลอร์พูดอย่างมั่นใจ

ลินลี่ย์มองดูลูกชายตนเองและอดหัวเราะมได้  จากนั้นก็แยกจากบีบี  ขณะเดียวกัน เขาเริ่มสำรวจพื้นที่ข้างล่างโดยใช้พลังจิตตรวจสอบ  เทือกเขาอาทิตย์อัสดงค์ไม่ได้มีสัตว์อสูรน้อยกว่าเทือกเขาอสูรวิเศษแต่อย่างใด

แต่เทือกเขาอาทิตย์อัสดงกว้างใหญ่มาก  อสูรเวทระดับเซียนมักจะแยกกระจายอยู่ทั่วไปจะหามังกรระดับเซียนให้พบในทันทีแทบจะเป็นไปไม่ได้

“หืม?” พลังจิตของลินลี่ย์หาอสูรเวทระดับเซียนพบทันทีซึ่งลินลี่ย์ค่อนข้างจะคุ้นเคย มันคือพญาวานรขนทองตาม่วง อสูรเวทระดับเซียนสูงเท่าอาคารสามชั้นและน่ากลัวตัวนี้สังเกตได้ทันทีว่ามีมนุษย์สำรวจเจอมัน

“เจ้าเป็นใคร?” เสียงของวานรขนทองตาม่วงดังขึ้นราวกับสายฟ้า  และโผล่หัวออกมาจ้องมองมนุษย์ที่อยู่ในกลางอากาศ

ลินลี่ย์ยังคงยืนอยู่ในกลางอากาศส่งคลื่นเสียงลงมา  “ลินลี่ย์แห่งแดนอนารยชน  ขออภัยที่ข้ารบกวนเจ้า”  หลังจากพูดจบ พญาวานรขนทองตาม่วงก็ไม่สนใจเขาอีกต่อไป อสูรเวทระดับเซียนมีสติปัญญาฉลาดมากกว่ามนุษย์ทั่วไป

พวกที่มีชีวิตอยู่มานานจะคุ้นเคยกับยอดฝีมือของทวีปยูลานมาก

ยอดฝีมือที่ทรงพลังที่สุดอย่างเดลี่,ฮาร์เวิร์ดแห่งดินแดนอนารยชน ถูลี่แห่งทุ่งราบใหญ่พวกเขาก็รู้จัก ลินลี่ย์แห่งแดนอนารยชนก็กลายเป็นที่รู้จักกันดีในหมู่ยอดฝีมือของอสูรเวท  ตราบใดที่ลินลี่ย์ไม่ล่วงเกินพวกเขามากเกินไปอสูรเวทระดับเซียนเหล่านี้ไม่ต้องการสู้กับยอดฝีมือระดับเซียนชั้นสูงแต่อย่างใด

หลังจากค้นหาชั่วขณะ

“พี่ใหญ่, ข้าพบมังกรระดับเซียนหนึ่งตัวแล้วเป็นมังกรหฤโหดสายธาตุมืด ”เสียงของบีบีดังขึ้นในใจของลินลี่ย์ ลินลี่ย์ไม่ลังเลแม้แต่น้อยบินตรงไปหาบีบีด้วยความเร็วสูง

บนพื้นที่ยอดเขาลินลี่ย์ออกคำสั่ง  “ซีน่า, เจ้าและน้องๆจงมาอยู่ตรงนี้  เดเลียจะดูแลพวกเจ้า..บีบี, ไม่ว่ายังไงก็ตามเจ้าต้องปกป้องพวกเขาเอาไว้”  ลินลี่ย์มองดูบีบี  และบีบีพูดอย่างมั่นใจ  “ไม่ต้องห่วง, พี่ใหญ่ ตอนนี้วิชาร่างเงาร่างมายาของเขาสร้างได้ถึงสี่ร่างแล้ว”

เนื่องจากความเร็วที่น่ากลัวของบีบีและวิชาร่างเงาร่างมายาแต่ให้มีอสูรเวทระดับเซียนธรรมดาสามตัวร่วมกันโจมตี ก็ยังไม่สามารถทำอันตรายเดเลียและเด็กๆได้

“ท่านพ่อ, ระวังตัวด้วยนะ”  ชาชากล่าว

ลินลี่ย์เริ่มหัวเราะ“ได้สิลูก, รออยู่ตรงนี้นะ พ่อจะไปจับมังกรหฤโหดตัวนั้นเอง” ขณะที่เขาพูดลินลี่ย์บินออกไปด้วยความเร็วสูง  เดเลียและเด็กๆ ยืนดูอยู่กับที่  โชคดีเพราะพวกเขาอยู่บนยอดเขา  พวกเขาสามารถมองเห็นได้ไกล

ช่วงเวลาสั้นๆต่อมา...

ลินลี่ย์มาถึงกลางอากาศเหนือมังหฤโหด  เผ่าพันธุ์มังกรแบ่งแยกเป็นสองประเภท ประเภทที่แข็งแกร่งมากจะเป็นมังกรที่มีความทนและไร้ปีก มังกรที่มีปีกจะมีพลังเวทที่น่าทึ่งมังกรหฤโหดจะเป็นมังกรไร้ปีกที่ทรงพลัง ร่างกายใหญ่มหึมาของมันมีขนาดยาวเกินร้อยเมตร และมีสีดำสนิทเกล็ดเหมือนหินอ่อน แข็งอย่างน่ากลัว

มังกรหฤโหดสังเกตเห็นลินลี่ย์เหมือนกัน ตาขนาดมหึมาของมันเป็นประกายเหมือนเพลิงขณะจ้องมองลินลี่ย์  “เจ้าเป็นใคร?”

“ลินลี่ย์แห่งแดนอนารยชน”  ลินลี่ย์ตอบ

“ลินลี่ย์?” มังกรหฤโหดคำราม “ข้าคือแพล็กเก็ตแห่งเทือกเขาอาทิตย์อัสดงค์  ลินลี่ย์ เจ้าต้องการอะไร?”  มังกรหฤโหดระดับเซียนแห่งเทือกเขาอาทิตย์อัสดงค์ยังคงเป็นสุดยอดนักสู้ด้วย

ลินลี่ย์ยิ้ม  “แพล็กเก็ต ข้าอยากจะขอยืมเลือดมังกรของเจ้าสักบางส่วน”

“กรรรร...” ตาของมังกรหฤโหด แพล็กเก็ตเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและต้นไม้ใหญ่และโขดหินรอบตัวเขาเริ่มเผาไหม้ “ลินลี่ย์, เจ้าพยายามดูหมิ่นข้า แพล็กเก็ตใช่ไหม?  ถ้าเจ้าเอาชนะไม่ได้ อย่างนั้นก็เตรียมตัวรองรับความโกรธของข้าได้เลย”

ในกลางอากาศลินลี่ย์ได้แต่ส่ายศีรษะและถอนหายใจอย่างจนใจ  แค่เพียงพลิกมือเขาก็ดึงกระบี่เลือดม่วงออกมา