ระบบปรมาจารย์ธาตุ บทที่ 41 : สังหารปรมาจารย์ธาตุในพริบตา!
บทที่ 41 : สังหารปรมาจารย์ธาตุในพริบตา!
ในอีกด้านหนึ่ง หลินซูหยางรู้สึกสิ้นหวังเมื่อเขาเห็นว่าเหอเฟิงตายแล้ว
เขาไม่มีแม้แต่ความหวังสุดท้าย
"หลินซูหยาง ตอนนี้ถึงตาแกแล้ว!" ฉินเฟิงหัวเราะเยาะ
“ยะ...อย่าฆ่าฉัน!” หลินซูหยางก้าวถอยหลังด้วยความสิ้นหวัง
“ห้ามทำร้ายนายน้อยสอง!”
ทันใดนั้น เสียงคำรามก็ดังขึ้นทั่วป่า
“พ่อบ้านไป่!” หลินซูหยางมีความสุขมากในทันที
ฮ่าๆ!
เขารอดแล้ว!
พ่อบ้านไป่เป็นปรมาจารย์ธาตุไม้ระดับหนึ่งดาวขั้นกลาง อีกฝ่ายจะสามารถช่วยตัวเองได้อย่างแน่นอน
ในที่สุด เมื่อเสียงคำรามเงียบลง แท่งไม้จำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมาจากพื้นและพุ่งเข้าใส่ฉินเฟิง
ในอากาศ เถาวัลย์สีเขียวจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งล้อมเข้าหาฉินเฟิงราวกับงูหลามที่บ้าคลั่งเช่นกัน
"ฉันรอแกมานานแล้ว!"
ฉินเฟิงหลบ รองเท้าบูทเงาลมถูกเปิดใช้งาน และความเร็วของเขาก็เพิ่มขึ้นเป็นระดับปรมาจารย์ธาตุระดับสองดาวทันที
ฟูม!
ภาพเบื้องหลังจำนวนนับไม่ถ้วนของฉินเฟิงปรากฏขึ้นมาในอากาศทันที
แสงดาบนับร้อยกระทบกัน
หลินซูหยางตกใจ เขามองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของฉินเฟิงเลยสักนิด
นี่คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของฉินเฟิง
ก่อนหน้านี้เขาจงใจซ่อนความแข็งแกร่งของเขาเพื่อล่อให้ไป่ฉูลงมือ
ในชั่วพริบตา เถาวัลย์และแท่งไม้จำนวนนับไม่ถ้วนก็ปลิวว่อน
ทันใดนั้น ฝนเลือดก็ตกลงมา สองสามหยดได้หยดลงบนใบหน้าของหลินซูหยาง ซึ่งรู้สึกอุ่นเล็กน้อย
เขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสยดสยองทันที
วัตถุทรงกลมได้ตกลงมาจากอากาศ ก่อนจะตกลงมาที่เท้าของเขา ทำให้ฝุ่นดินกระจาย
หลินซูหยางมองลงไป ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความสยดสยองยิ่งกว่าเดิม
“พ่อบ้านไป่!”
วัตถุทรงกลมนี้คือศีรษะของไป่ฉู!
ผ่านไปเพียงสิบวินาที ไป่ฉูก็ถูกฆ่าโดยฉินเฟิงก่อนที่อีกฝ่ายจะมีโอกาสได้ปรากฏตัวด้วยซ้ำ
ต้องรู้ก่อนนะว่า ไป่ฉูนั้นเป็นปรมาจารย์ธาตุระดับหนึ่งดาวขั้นกลาง!
มีเพียงปรมาจารย์ธาตุระดับสองดาวเท่านั้นที่สามารถฆ่าอีกฝ่ายได้ในทันที
เป็นไปได้ไหมว่าฉินเฟิงคนนี้เป็นปรมาจารย์ธาตุระดับสองดาว?
แต่ชายคนนี้เป็นเพียงเด็กอายุสิบเจ็ดเท่านั้น!
ด้วยวัยเช่นนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นปรมาจารย์ธาตุระดับหนึ่งดาว แล้วอีกฝ่ายจะเป็นปรมาจารย์ธาตุระดับสองดาวได้อย่างไร!
วินาทีต่อมา ร่างที่น่าเกรงขามของฉินเฟิงก็กระโดดลงมาต่อหน้าหลินซูหยาง
หลินซูหยางต้องก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัว
เขาสั่นจนฟันของเขากระทบกัน
ชายหนุ่มตรงหน้าเขาช่างน่ากลัว
เขากลัวมาก!
มันคือความกลัวจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ!
“อย่าฆ่าฉัน...” หลินซูหยางขอร้องด้วยเสียงสั่นเครือ
“แกต้องตาย!” เสียงของฉินเฟิงไม่มีร่องรอยของอารมณ์ความรู้สึกใดๆ
“แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นลูกชายคนที่สองของตระกูลหลิน! ถ้าแกฆ่าฉัน ตระกูลของฉันจะค้นพบไม่ช้าก็เร็ว เมื่อถึงเวลานั้น แกต้องตาย! น้องสาวของแกก็ต้องตายด้วย!”
หลินซูหยางคำรามอย่างบ้าคลั่ง
เขากำลังต่อสู้ครั้งสุดท้าย
มุมปากของฉินเฟิงกระตุกเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย
"อย่ากังวล! หลังจากที่แกตายไปแล้ว ก็ถึงคราวของตระกูลหลิน พวกมันทั้งหมดจะตามไปอยู่กับแกที่นั่น!"
"อะไร?!" หลินซูหยางตกใจมาก
ชิ้ง!
มีดยาวสั่นสะเทือน
แสงมีดวาบขึ้นและศีรษะก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า
หลินซูหยางรู้สึกตกใจเมื่อพบว่าโลกกำลังหมุนและสั่นสะเทือน
ดูเหมือนเขากำลังบินอยู่
ในวินาทีต่อมา เขาก็ตกลงมาจากอากาศ
เขามองเห็นศพไร้ศีรษะยืนอยู่ต่อหน้าเขา
แผ่นหลังนี้มันคือตัวเขาเองชัดๆ
เขานึกถึงบางสิ่งขึ้นได้ ดวงตาของเขาก็มีความสิ้นหวัง และเขาก็ค่อยๆ สูญเสียความนึกคิดของเขาไป
ในเวลานี้ ทุกอย่างเงียบ
มีกลิ่นเลือดคละคลุ้งในอากาศ
ฉินเฟิงมองไปที่ร่างของหลินซูหยางอย่างเงียบๆ ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลินซูหยางแล้ว
วิกฤตของชูชูหายไปในที่สุด
อย่างไรก็ตาม เขาก็ได้เป็นศัตรูกับตระกูลหลินอย่างเป็นทางการด้วย
หลังจากนั้น ฉินเฟิงเริ่มทำความสะอาดสถานที่ต่อสู้
เขาใส่ร่างของหลินซูหยาง, ไป๋ฉูและเสี่ยวลู่ รวมถึงรถศึกที่ถูกผ่าครึ่งเข้าไปไว้ในแหวนเก็บของ
พื้นที่เก็บของแหวนของเขานั้นใหญ่มาก และทั้งหมดนี้เป็นขนาดใหญ่
ส่วนของของทั้งสามคนนั้น ยังไม่มีเวลาตรวจสอบในตอนนี้
หลังจากทำเช่นนี้ ฉินเฟิงก็เดินไปที่ด้านข้างของชูชู
สาวน้อยมองออกไปจากร่างกายของเหอเฟิง และเงยหน้าขึ้นมองเขา
"พี่!"
เธอกอดฉินเฟิงอย่างอ่อนโยน ฝังหัวเล็กๆ ของเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา และมีน้ำตาคลอเบ้า
“สาวน้อย สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นบทเรียนสำหรับเธอ ในอนาคต อย่าไว้ใจใครง่ายๆ” ฉินเฟิงลูบศีรษะของสาวน้อยด้วยความรัก
"อืม!" สาวน้อยตอบด้วยเสียงต่ำ กอดฉินเฟิงแน่นขึ้น
เหตุการณ์นี้ได้ฝังลึกอยู่ในหัวใจของเธอ
โตขึ้น เธอจะได้มีประสบการณ์มากมาย
"ไปกันเถอะ อย่าอยู่ที่นี่นาน!"
ฉินเฟิงเก็บร่างของเหอเฟิงออกไปด้วย
หลังจากนั้น เขาก็ลากร่างของหมูป่าเขี้ยวเหล็กหลายตัวออกไปไม่ไกล และโยนพวกมันไปที่ฉากต่อสู้
ซากศพของสัตว์ร้ายเหล่านี้มีกลิ่นคาวเลือดรุนแรง ซึ่งจะดึงดูดให้สัตว์ร้ายตัวอื่นเข้ามากิน เขาใช้มันเพื่อปกปิดร่องรอยบางอย่างในที่เกิดเหตุ
หลังจากทำเช่นนี้แล้ว สองพี่น้องก็จากไปอย่างรวดเร็ว
จบบทที่ 41
