60 ลูซี่ รูสึกรัก ต่อ ทากัตซูกิ มาโกโตะ

60 ลูซี่ รูสึกรัก ต่อ ทากัตซูกิ มาโกโตะ

-มุมมอง ลูซี่-

“เอ๋? เธอเดทอยู่กับยีนเหรอตอนนี้?!” (ลูซี่)

มันเป็นบางอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างที่ฉันกินอาหารเที่ยงด้วยกันกับเอมิลี่

“ใช่ หรือเหมือนกับ, เธอเป็นคนที่บอกให้ชั้นสารภาพได้แล้วมากกว่า” (เอมิลี่)

“ช-ชั้นทำเหรอ?” (ลูซี่)

เพื่อนที่ฉันไม่ได้เจอซักพักได้มีผู้ชายแล้ว

ยังไงซะ, แต่พวกเขาได้เดทกันตั้งแต่ครั้งที่ฉันเจอเขาแล้วนะ

“แต่ แล้วเธอล่ะ, ลูซี่?” (เอมิลี่)

“เออ่อ…” (ลูซี่)

แน่นอนเธอต้องถาม

“อืม, สาวคนใหม่ที่ได้เข้าปาร์ตี้, สาวอายะนั่น…เมื่อวาน, เธอกับมาโกโตะ-คุง…” (เอมิลี่)

“ม-มาโกโตะบอกว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่นั่น!” (ลูซี่)

“แต่พวกเขาได้เข้าไปบ่อน้ำพุร้อนด้วยกันนะ” (เอมิลี่)

“อึก…” (ลูซี่)

เมื่อวานฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะอยากได้เวลาคุยกันตามลำพัง, ดังนั้นฉันจึงให้พื้นที่พวกเขา, แต่…

ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะก้าวหน้าไปมากในแค่ครึ่งวัน

“มันดูเหมือนว่าพวกเค้ารู้จักตั้งแต่นานมาแล้วในโลกของพวกเค้า เธอไม่มีปัญหาเหรอ, ลูซี่?” (เอมิลี่)

“ววววู่…” (ลูซี่)

มันได้เป็นปาร์ตี้ของมาโกโตะกับฉันจนกระทั่งตอนนี้

จากนี้, มันจะเป็นปาร์ตี้สามคน

“มาโกโตะ-คุงและอายะ-จัง อาจจะได้เป็นคู่กันนะ, รู้มั้ย” (เอมิลี่)

“...”

ฉันจินตนาการว่าอะไรที่อาจจะเกินต่อไปเมื่อเราออกไปผจญภัย

มาโกโตะและอายะ ได่ตื่นเต้นเมื่อพวกเขาได้พูดกันเกี่ยวกับโลกที่แล้วของเขา

เมื่อผมผจญภัยจบลง, พวกเขาจะพูด: ‘เราจะไปบ่อน้ำพุร้อนด้วยกันแป้ป’, ‘รอที่สมาคมนะ, ลูซี่-ซัง’ แล้วชั้นจะ: ‘เอ๋? เดี๋ยว…’

จากนั้นชั้นจะต้องคอตกรออยู่ที่แผงของสมาคม

และจากนั้น, พวกเขาสองคนจะโผล่ขึ้นมาพร้อมแขนที่เกี่ยวกัน…

“ม-ม่ายยยย!”, ชั้นร้อง

“งั้น, สารภาพรักได้แล้ว” (เอมิลี่)

เอมิลี่พูดออกมาตรงๆ

เวรเอ๊ย, แค่เพราะเธอมีแฟนแล้ว, เธอทำตัวเหมือนเธอเหนือกว่าฉัน

“เอมิลี่-ซัง…ชั้นจะสารภาพยังไงดี?” (ลูซี่)

“อืมม, ในกรณีชั้น…” (เอมิลี่)

ฉันปรึกษากับเอมิลี่เกี่ยวกับวิธีที่จะสารภาพ

◇◇

-มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ-

“เอ๋? เธออยากจะไปล่าก็อบลินเหรอ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

มันหายากมากสำหรับเธอ

พวกเรามีเงินเหลือเพราะเงินที่ได้มาในลาเบรินทอส, ดังนั้นมันไม่จำเป็นต้องไปหาเงินก้อนเล็กๆ

“ช-ใช ร-รู้มั้ย, ไม่ใช่มันสำคัญเหรอที่ต้องกลับไปสู้พื้นเพบ้าง?” (ลูซี่)

พูดได้สวย

“ดีเลย, งั้นไปด้วยกัน, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

มันเป็นซักพักแล้วที่ผมออกไปล่าก็อบลิน

มันเป็นเรื่องเหมาะสำหรับการต่อสู้แรกในฐานะปาร์ตี้สาม! มันปลอดภัยด้วย

“ก็อบลิน, หือห์ ชั้นไม่ดีกว่า ชั้นได้ถูกสอนวิชาต่อสู้โดยนีน่า-ซังมาเร็วๆนี้ ชั้นจะไปที่นั่น” คือที่ซา-ซังพูด

“....เอออ๋?” (มาโกโตะ)

“อย่าทำหน้าแบบนั้น ชั้นเห็นก็อบลินมาเยอะแล้วในลาเบรินทอส” (อายะ)

แม้ว่ามันจะเป็นการต่อสู้แรกในฐานะปาร์ตี้สาม, เธอได้ ‘ชั้นไม่ดีกว่า’

ได้, งั้นผมจะไปกับลูซี่ตามลำพังงั้นก็~

ลูซี่ปั๊มหมัดเธอเล็กน้อย

หืม?

◇◇

ผมใช้เวทมนตร์น้ำเพื่อเดินหน้าไปที่ต้นน้ำผ่านแม่น้ำที่ไหลผ่านป่าที่ยิ่งใหญ่

ลูซี่ได้เกาะติดกับผม

มันเป็นซักพักแล้วที่เราทำสิ่งนี้ด้วยกัน

“เฮ้, ชั้นถามอย่างนึงได้มั้ย?”, ลูซี่ถาม

“อะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“เดินบนน้ำไหล, นายใช้ได้แม้ว่าตัวเราไม่แตะกัน, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“แน่นอน, ชั้นใช้ได้แม้ว่าเราจะแยกกัน มันแค่เราประหยัดมานาที่ใช้ได้ถ้าตัวเราติดกันน่ะ” (มาโกโตะ)

จำนวนมานาที่ผมมีมันต่ำ, ดังนั้นการประหยัดมันคือนิสัยที่ติดกับผมลึกมาก

…ผมคิดนะ ว่าผมมีความคิดแบบคนจน

“มันไม่ใช่ว่านายอยากกอดชั้นที่นายบอกชั้นตลอดให้เกาะนายไว้, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“ไม่ หรือเหมือนกับ, เธอแค่วางมือบนไหล่ชั้นก็ได้มากกว่า มันไม่จำเป็นต้องกอดชั้นแน่น” (มาโกโตะ)

หน้าอกลูซี่ดันมาที่ตัวผมและแม้แต่ตอนนี้ผมก็ประหม่า

“ชั้นไม่เอาอ่ะ เมื่อนายใช้เวทมนตร์น้ำเพื่อเคลื่อนที่, ชั้นรู้สึกเหมือนว่าชั้นจะกระเด็นหลุดตอนโค้งหรืออะไรแบบนั้น” (ลูซี่)

“อ้อ้า, นั่นก็ใช่” (มาโกโตะ)

มันรู้สึกดีเวลาที่เร่งสุดตอนเข้าโค้ง

ระหว่างที่เราคุยอย่างสบายๆ, เราได้มาถึงพื้นที่เป้าหมาย

หมอกมันหนาและมืด

แม้มันจะเป็นตอนเช้า, อากาศนั้นเย็น

พวกเราใกล้กับป่าปีศาจ

มันมีมอนสเตอร์มากมายจากตรวจจับ

ออา, ช่างย้อนวันวาน

“ฟฟฟู่! ชั้นกลับมาแล้ว” (มาโกโตะ)

“...ชั้นอาจจะเป็นคนที่ชวนนาย, แต่มาโกโตะ, นายรักการล่าก็อบลินจริงๆ” (ลูซี่)

ชั้นได้แม้แต่ฉายาน่าอายนั่นด้วย

มันคือเควสที่ผมมั่นใจที่สุดตั้งแต่มาที่โลกนี้

เราสองคนล่าก็อบลินซักพัก

“ลูซี่, การควบคุมเวทมนตร์ของเธอดีขึ้นแล้วนี่” (มาโกโตะ)

หน้าลูซี่สว่างขึ้นในทันที

“ใช่มะ?! มันต้องขอบคุณกำไลเวทมนตร์ที่ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะให้ชั้นมา เมื่อชั้นใส่มัน, ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ชั้นขยายขึ้น” (ลูซี่)

“โออ้, ชั้นขอยืมทีหลังได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“มันไม่มีผลเมื่อความเชี่ยวชาญสูงกว่า 50, มันคือที่เขียนไม้ในคู่มือ” (ลูซี่)

มันมีคู่มือด้วยเหรอ?!

ปราชผู้ยิงใหญ่-ซามะมอบการบริการที่ทั่วถึง

มันไม่มีผลกับผมถ้าแบบนั้น

ความเชี่ยวชาญมากกว่า 100 แล้วผมตอนนี้

“เฮ้, นายมีแผนหลังจากนี้มั้ย?” (ลูซี่)

ลูซี่เปลี่ยนเรื่อง

“หืมม, ชั้นคิดว่าชั้นจะล่าต่อน่ะ เธอมีอะไรคิดอยู่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“มันมีที่ที่ชั้นอยากไป” (ลูซี่)

“ได้, ชั้นจะไปเป็นเพื่อน” (มาโกโตะ)

ความแม่นยำของเวทมนตร์ลูซี่ได้เพิ่มขึ้น, และมันไม่อันตรายแล้วตอนนี้

ตราบใดที่เราไม่เข้าไปลึกในป่าปีศาจ, มันควรจะโอเค

ผมใช้เวทมนตร์น้ำและเป็นอีกครั้งที่เราเคลื่อนที่

“ที่ไหน?” (มาโกโตะ)

“อืมม, เลี้ยวขวาตรงนั้น, ชั้นคิดว่านะ” (ลูซี่)

“...นั่นป่าแห่งการหลง, รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

มันไม่มีมอนสเตอร์ที่อันตรายเหมือนที่ป่าปีศาจ, แต่ทั้งป่านั้นเป็นดันเจี้ยน

ยกเว้นว่าคุณมีสกิลแผนที่, มันมีคนบอกว่าคุณจะหลงและออกมาไม่ได้

ระดับที่แนะนำคือมากกว่าเหล็ก

เราผ่านข้อนั้น, แต่ผมไม่มีแผนจะไปที่ดันเจี้ยนวันนี้

“มันโอเค ป่าแห่งการหลงคือที่เล่นสำหรับเด็กๆเอลฟ์ ชั้นไปบ่อยในอดีต, ดังนั้นชั้นรู้ทางปลอดภัย” (ลูซี่)

ถ้าลูซี่พูดอย่างนั้น, มันควรจะโอเค

“ชั้นปล่อยการนำทางไว้ให้เธอนะ” (มาโกโตะ)

“ได้เลย~” (ลูซี่)

พวกเราเข้าไปลึกในดันเจี้ยนป่า

“ลูซี่, พวกเราหลงแล้ว, ไม่ใช่เหรอ?” (มาโกโตะ)

“ร-เราไม่หลง! มันเป็นซักพักแล้วที่ชั้นมาที่นี่, อืม…มันควรจะเป็นแถวนี้” (ลูซี่)

“...ชั้นจะทำให้มั่นใจว่าเรากลับได้โดยการใช้สกิลแผนที่” (มาโกโตะ)

มันจะโอเคมั้ย?

ระหว่างที่มีความไม่แน่ใจเล็กน้อย, พวกเราไปลึกขึ้น

◇◇

“โฮ่ห์, มันเป็นที่นี่, หือห์” (มาโกโตะ)

พวกเราอยู่ที่แปลงดอกไม้บานที่เต็มสายตาผมทั้งหมด

มันเป็นแปลงดอกไม้อิเซไกที่มีดอกไม้ที่ผมไม่เคยเห็นในญี่ปุ่นเยอะมาก

“มันสวยนะ, ไม่ใช่เหรอ? มันเป็นที่ลับของพวกเอลฟ์” (ลูซี่)

มันปรกติสำหรับลูซี่ที่จะอวดมัน, นั่นคือความสวยแค่ไหนของมัน

ผมมองรอบๆและเดินระหว่างที่ระวังจะไม่ให้เหยียบดอกไม้

กลิ่นหอมสะกิดจมูกผม

“เฮ้, นั่นนี่” (ลูซี่)

ในแปลงดอกไม้, มันมีก้อนหินขนาดที่ดีพอสำหรับสองคนนั่ง

ผมนั่งข้างลูซี่

“……”

“……”

มันคืออะไร? ความเงียบดำเนินต่อไป

เมื่อผมคิดเรื่องนี้, ลูซี่ได้มีธุระที่นี่รึเปล่า?

“ฮ-เฮ้, เป็นยังไงบ้างหลังๆ?” (ลูซี่)

“แม้เธอจะถามชั้นว่าเป็นยังไง…” (มาโกโตะ)

พวกเราเจอกันทุกวัน

“เทพธิดาสบายดีมั้ย?” (ลูซี่)

“...ใช่, เธอดี” (มาโกโตะ)

เธอโยนคำถามเรื่องประหลาดๆมา

เป็นไปได้มันว่าเธอสังเกตว่าผมได้กังวลเรื่องโนอาห์-ซามะหลังๆ?

“อะไรเกิดขึ้นเหรอ?” (ลูซี่)

“...ไม่, มันโอเคน่ะ” (มาโกโตะ)

“ถ้านายมีปัญหาเรื่องอะไร, บอกชั้นสิ เราเป็นพวกพ้องกันนะ, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

ดวงตาที่ใหญ่ของลูซี่มองมาที่หน้าผม

ลูซี่เป็นเพื่อนคนแรกตั้งแต่มาที่โลกนี้

ผมไม่อาจจะซ่อนอะไรกับเธอ

แต่เรื่องที่เป็นสาวกของเทพมากยังเละเทะอยู่ในหัวผม

ผมอยากให้เธอรออีกหน่อย

เมื่อผมมาคิด, ผมรู้จักกับลูซี่มาได้เป็นเวลาจำนวนหนึ่งแล้ว

เมื่อผมอยู่ในวิหารแห่งน้ำ, ผมจะ ‘ชั้นจะสู้ไปด้วยการลุยเดี่ยว!’ และผมได้ลุยเดี่ยวไปไม่กี่เดือนในมักกาเรน

(แต่การปราบกริฟฟอนกับการสำรวจลาเบรินทอสจะเป็นไม่ไม่ได้เลยถ้าไม่มีลูซี่) (มาโกโตะ)

ถ้าผมถูกบอกว่าให้ไปลุยเดี่ยวในฐานะนักผจญภัย, ผมจะทำได้มั้ย?

ผมได้แข็งแกร่งขึ้นกว่าเมื่อ 1 ปีที่แล้ว

แต่ผมไม่อยากจะเป็นนักผจญภัยคนเดียวอีกแล้ว…

ลูซี่ได้ขยุกขยิกที่ขาของเธอระหว่างที่นั่งอยู่บนก้อนหิน

คิ้วของเธอขมวดกัน

ด้านข้างของเธอสวยเช่นเคย

ผมควรขอบคุณลูซี่

เกี่ยวกับทุกอย่างที่เธอทำให้ผม, และบอกว่าผมรอคอยการทำงานร่วมกันต่อไปกับเธอ

“เฮ้, ลูซี่” “เฮ้, มาโกโตะ”

พวกเราสองคนพูดพร้อมกัน

“……”

พวงเราตกอยู่ในความเงียบระหว่างที่มองกันและกัน

ผมแค่จะขอบคุณเธอ, แต่พอมาคิดอีกครั้ง, มันน่าอายนิดหน่อย

ลูซี่เขยิบเข้ามาใกล้ผม

ระยะที่ลมหายใจเธอสัมผัสกับผม

ผมรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่สูงของลูซี่

“อืมม…มาโกโตะ…” (ลูซี่)

“...อ่า, มีอะไรเหรอ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

เกิดอะไรขึ้น?

บรรยากาศนี้มันอะไร?

เหมือนกับว่าเธอจะสารภาพรักอย่างนั้นแหละ…

ไม่ ไม่ ไม่, อย่าเข้าใจผิดไป, ผมเนี่ยนะ

ไม่ใช่ยีนบอกผมว่าผมไม่ควรสร้างปัญหาเรื่องความรักในปาร์ตี้เหรอ?

“อืม…ชั้น…”, ลูซี่อยากจะพูดอะไรบางอย่าง, แต่…

“...เดี๋ยว, ลูซี่ เราถูกมองอยู่” (มาโกโตะ)

“เอ๋?!” (ลูซี่)

ผมสายเกินไปที่จะรู้สึกตัว!

พวกเราถูกล้อม

ผมลงมาจากหินและตั้งท่าด้วยมีดของผม

นี่นมันแย่

มันไม่มีน้ำอยู่รอบๆ

ลูซี่จับแขนเสื้อผม

(ชั้นต้องให้ลูซี่หนีก่อน…) (มาโกโตะ)

“...พวกเค้าไม่โจมตี?” (มาโกโตะ)

“...หรือจะเป็น…” (ลูซี่)

ลูซี่ทำสีหน้าลำบากใจ

“โอ้, เราโดนจับได้อ่ะ” “ลูซี่-เน่จัง, นั่นแฟนพี่เหรอ?” “อย่างที่ชั้นคิด, เป็นลูกสาวของโรซาริ-ซัง เธอนำผู้ชายเผ่าดีมาซะด้วย” “เฮ้ เฮ้! แนะนำพวกเราให้แฟนเธอด้วยสิ ลูซี่!”

ผู้คนมากันเป็นฝูง?!

มากกว่านั้น, พวกเขาทั้งหมดเป็นเอลฟ์

“เอ๋?! ไม่มีทางน่า ทำไมทุกคน…” (ลูซี่)

ลูซี่ได้ปั่นป่วน

“คนรู้จักเหรอ?” (มาโกโตะ)

“เพื่อนบ้านที่เมืองบ้านชั้น…” (ลูซี่)

“พวกเรามีแผนจะปิคนิคกับทุกคนวันนี้น่ะ~”

“เมื่อพวกเรามา ลูซี่-เน่จังมากับผู้ชาย”

“พวกเราทั้งหมดเลยซ่อน”

อุว้าาา, ผมไม่ทันสังเกตเลย

อย่าที่คาดกับเอลฟ์ที่ใช้ชีวิตอยู่ในป่า

ทุกคนมีสกิลซ่อนเหรอ?

“ต-ต-ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ดูกัน?” (ลูซี่)

“ตั้งแต่เริ่มเลย”

“《ม่ายยยยย!!》” (ลูซี่)

อา, ลูซี่วิ่งหนี

เด็กเอลฟ์วิ่งตามเธอไป

ผมถูกโจมตีด้วยคำถามจะเพื่อนบ้านของลูซี่

เอลฟ์คนรู้จักของลูซี่ทุกคนเป็นมิตร

พวกเขาไม่ใช่พวกแยกตัวและไม่เป็นมิตรอย่างที่ผมจินตนาการว่าพวกเขาจะเป็น

แล้ว, เอลฟ์ป้าแก่ๆ ให้ผลไม้ผมมาเป็น-ภูเขา, และมันยากที่จะนำมันกลับ

TLN โวว

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน