30

บทที่ 30

ฮยอนอู และ ยองชาน นั่งอยู่บนโซฟากำลังดูวีดีโอที่เล่นอยู่บนโทรทัศน์พร้อมกับป๊อปคอร์นถังใหญ่หนึ่งถัง

“โว้ว !!เคลื่อนไหวแบบนั้นได้ยังไง !?” ฮยอนอู โพล่งออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชมชายที่อยู่ในวีดีโอ

“นายกำลังชมตัวเองอยู่ไม่ใช่เหรอ !?”

วีดีโอที่พวกเขาทั้งสองกำลังดูอยู่ในตอนนี้ก็คือ วีดีโอที่ถูกตัดมาจากสตรีมครั้งที่สองของ ฮยอนอู พวกเขากำลังดูวีดีโออีกครั้งก่อนจะส่งให้กับ เอลลิส

“ไม่ใช่ว่าฉันสมควรเป็นตัวเอกในวีดีโอของตัวเองหรอกเหรอ !?” ฮยอนอู ตอบ

“เออ !!ฉันลืมไปว่านายหน้าด้านมากแค่ไหน”

“คงไม่มีส่วนไหนแล้วมั้ง ส่งไปเลยเถอะ”

“อืม จริง ๆ ก็แค่ตัดช่วงสู้กับมังกรทะเลทรายแค่นั้นก็ใช้ได้แล้ว”

ฮยอนอู ตรวจสอบวีดีโออีกเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจส่งตามคำแนะนำของ ยองชาน ขณะเดียวกัน ยองชาน ก็กำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับเส้นทางอาชีพของเพื่อนรักเขาคนนี้เช่นกัน

“ฉันคิดว่านี่มันน่าจะดึงดูดความสนใจได้มากทีเดียว” ฮยอนอู บันทึกภาพส่วนหนึ่งมาจากวีดีโอ มันคือภาพของไอเทมยูนีคที่เขาได้รับมา “ฉันควรจะเอามันไปโพสต์อวดในกระทู้ของอารีน่า”

.....

เมื่อ ฮยอนอู กลับมายังปราสาทลิป้า เขาก็พบกับภาพที่ทำให้ต้องประหลาดใจ เพราะในเวลานี้ปราสาทลิป้าเต็มไปด้วยผู้เล่นอย่างกะทันหัน

“เกิดอะไรขึ้น !?”

การปรากฏตัวของผู้เล่นจำนวนมากเป็นเพราะสตรีมของเขาที่ผ่านมา ระหว่างสตรีม ฮยอนอู ได้เผลอเปิดเผยตำแหน่งของดันเจี้ยนไปอย่างไม่ตั้งใจ

“ที่นี่ใช่ไหม !?วีดีโอของ อัลเลย์บอส ดูเหมือนจะถูกถ่ายจากที่นี่”

“นั่นเป็นเหตุผลที่เรามาที่นี่ เราจะไปล่ากิ้งก่ายักษ์กัน”

“มีใครเจอมังกรทะเลทรายหรือยัง !?”

“นี่ก็สองวันแล้ว แต่เรายังไม่เห็นมันเลย”

“บ้าเอ๊ย ฉันอยากเห็นมันด้วยตัวเอง”

ผู้เล่นส่วนใหญ่เดินทางมายังปราสาทลิป้าเพื่อล่ากิ้งก่าทะเลทรายยักษ์ หรือแม้แต่มังกรทะเลทราย แต่ก็มีบางส่วนที่มาที่นี่เพื่อตามหา ฮยอนอู

แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีทางจำใบหน้าของ ฮยอนอู ได้ นั่นเพราะระหว่างสตรีม หรือในวีดีโอทั้งหมด ฮยอนอู จะสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าของตัวเอาไว้ และถึงแม้ว่าจะมีบางส่วนที่เขาไม่ได้สวมหน้ากากเอาไว้ก็ตาม แต่ด้วยความช่วยเหลือจาก เอลลิส มันก็ทำให้ผู้เล่นไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้อยู่ดี แม้ว่าอารีน่าจะมีระบบปรับแต่งตัวละคร แต่ เอลลิส ไม่ได้ใช้ระบบเหล่านั้น เพราะเขาไม่ต้องการทำให้ภาพลักษณ์ของ อัลเลย์บอส เสื่อมเสีย นอกจากนี้การตัดต่อหน้ากากเพียงอันเดียวย่อมไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา

อย่างไรก็ตาม ชุดเซตแบล็คจากัวร์ที่ ฮยอนอู สวมใส่ยังถูกเปิดเผยอย่างเด่นชัด ดังนั้น ผู้เล่นคนอื่น ๆ จึงใช้สิ่งนี้ในการตามหาตัวเขา

“นั่นใช่ อัลเลย์บอส ใช่ไหม !?”

ฮยอนอู ได้ยินใครบางคนเรียกเขา แต่เขาเลือกที่จะทำเป็นไม่ได้ยินเสียงเรียกนั้น เพราะเขาเชื่อว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีจุดประสงค์ที่ดีต่อเขาแน่นอน

‘มันจะต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่’

“นี่ !!นายควรตอบรับเมื่อมีใครเรียกนายนะ” ทันใดนั้น เจ้าของเสียงที่เรียก ฮยอนอู ก็ยื่นมือออกมาจับไหล่ของเขาเอาไว้พร้อมกับพูดอย่างไม่พอใจ

ฮยอนอู คว้ามือที่จับอยู่บนไหล่ของตัวเอง

“อย่ามายุ่งกับฉัน หลีกไปซะ” ฮยอนอู พูดอย่างเย็นชา เขาไม่ต้องการเสียเวลากับคนเหล่านี้ เพราะเขาจะต้องเคลียร์เควสที่ได้รับมาจากจักรพรรดิ และต้องอัพเลเวลให้มากขึ้นกว่านี้โดยเร็วที่สุด

“นายคิดว่าจะไปไหนได้งั้นเหรอ!?”

ทันใดนั้น ชายสองคนก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังชายคนแรกที่หยุด ฮยอนอู ไว้

“พวกนายต้องการอะไร !?” ฮยอนอู เริ่มรำคาญมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่เขาก็ยังรั้งตัวเองเอาไว้อยู่ เขาไม่สามารถโจมตีผู้เล่นคนอื่นได้โดยไม่มีเหตุผล ไม่เช่นนั้นมันคงจะกลายเป็นหายนะสำหรับเขา

“เราแค่อยากประลองกับนาย”

“ดวลกับฉัน !?”

“ใช่แล้ว”

ฮยอนอู หัวเราะอย่างขมขื่น พฤติกรรมของคนเหล่านี้แทบจะเป็นไปในทิศทางเดียวกันทั้งหมด แน่นอนว่านี่คือคนประเภทที่ ฮยอนอู ชอบสั่งสอนมากที่สุด

“ทำไม !?พวกนายต้องการดวลลบตัวละครกับฉันเหรอ !?หรือพวกนายแค่อยากจะ PK!?” ฮยอนอู พูดพร้อมกับจ้องไปยังทั้งสามคน

สายตาของเขาเหมือนจะพูดออกมาว่า ‘ฉันจะรับเดิมพัน ทีนี้ก็อยู่ที่พวกแกแล้วที่จะตัดสินใจ’

ทั้งสามคนเริ่มลังเล พวกเขาเริ่มชั่งใจว่าชื่อเสียงที่จะได้รับมาจากการเอาชนะ อัลเลย์บอส มันจะคุ้มค่ากับความเสี่ยงที่อาจจะถูกลบตัวละครของตัวเองหรือไม่ แต่ทันใดนั้น ฮยอนอู ก็พูดบางอย่างที่ทำให้พวกเขาตัดสินใจได้ง่ายขึ้น “กลัวเหรอ !?โอ้ พวกนายกลัวกันแบบนี้แล้วมันจะไปสนุกอะไร!?”

“ใครกลัววะ !?มาเลย เราจะเดิมพันลบตัวละครกับนาย”

เหยื่อกินเบ็ดแล้ว

‘นี่มันทำให้ฉันรู้เลยว่าการตกปลามันน่าสนุกแค่ไหน’

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของ ฮยอนอู

.....

ฮยอนอู และผู้เล่นอีกสามคนเปลี่ยนสถานที่ ในปราสาทลิป้าไม่มีพื้นที่สำหรับการดวลระหว่างพวกเขา ดังนั้น พวกเขาจึงต้องย้ายไปยังอีกสถานที่หนึ่งที่อยู่ไม่ไกล และไม่ค่อยมีผู้เล่นผ่านไปมากนัก

“จะเอากฎแบบไหนดี !?” ฮยอนอู ถามทั้งสามคน “แบบหัวหน้าทีม !?แบบทีม !?หรือเอาแบบทีละคนดี !?”

“แบบหัวหน้าทีม !!” หนึ่งในสามคนพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว

“เอางั้นเหรอ !?เอาล่ะ มาเริ่มกันเถอะ ฉันไม่ค่อยมีเวลาซะด้วยสิ”

ทั้งสามคนตอบรับคำท้าดวลจาก ฮยอนอู ทันที แน่นอนว่าพวกเขามีความมั่นใจในตัวเองมากพอถึงกล้ามาท้าดวลกับ ฮยอนอู

[ผู้เล่น Lechi ส่งคำท้าประลอง ]

[คุณต้องการยอมรับหรือไม่ ]

“แน่นอน”

[ตกลง ]

“ถ้างั้นฉันจะตั้งกฎล่ะนะ”

[กฎการประลอง ผู้ชนะได้ทุกอย่าง ผู้แพ้ลบตัวละคร การประลองแบบหัวหน้าทีม ]

“กฎคือผู้ชนะได้ทุกอย่าง และผู้แพ้จะต้องลบตัวละคร การประลองแบบหัวหน้าทีม พวกนายมีอะไรอยากจะโต้แย้งไหม !?”

[คุณต้องการตอบรับหรือไม่ ]

Lechi ตัวแทนของกลุ่มสามคนพยักหน้ารับ นี่คือการยอมรับการดวลอย่างไม่ต้องสงสัย

[ตกลง ]

[โปรดเลือกผู้เข้าร่วมการประลอง ]

“ฉันคนเดียว”

“Lechi , Ges , Dira”

[กำหนดผู้เข้าร่วมการประลองแล้ว ]

[คัง ฮยอนอู Vs Lechi , Ges , Dira]

“มีบางอย่างที่ฉันอยากจะพูดก่อนที่พวกนายจะถูกลบตัวละคร” ฮยอนอู พูดขึ้นอย่างกะทันหัน

“นายอยากจะพูดอะไร !?” ทีมของ Lechi มองไปยัง ฮยอนอู เพื่อรอคำตอบ

“ฉันกำลังหงุดหงิด หงุดหงิดมากจริง ๆ!!” ฮยอนอู ยิ้มเย็นออกมาขณะตอบ

[โปรดกำหนดลำดับการดวล ]

“Lechi , Ges , Dira”

[กำหนดลำดับเสร็จสิ้น ]

[การประลองคู่แรก ]

[ผู้เล่น คัง ฮยอนอู Vs ผู้เล่น Lechi]

[การต่อสู้กำลังจะเริ่มในไม่ช้า ]

ทันใดนั้นโดมขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นครอบคลุม ฮยอนอู และ Lechi มันเป็นพื้นที่ชั่วคราวที่ถูกสร้างขึ้นสำหรับการประลอง

[5 ... 4 ... 3 ... 2 ... 1 ]

[การดวลเริ่มได้ ]

ทันทีที่สิ้นเสียงจากระบบ ดาบคมยาวมือเดียวของ ฮยอนอู ก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า

ตุ้บ !!!!

[คุณได้รับชัยชนะ ]

คมดาบของ ฮยอนอู ตัดผ่านลำคอของ Lechi ในพริบตา อีกสองคนทั้ง Ges และ Dira ต่างก็ทำได้เพียงเบิกตากว้างกับสิ่งที่พวกเขาเห็น ทักษะระหว่างทั้งสองคนห่างชั้นกันเกินไป

‘ไม่ใช่ว่าเขาเลเวล 66 เหรอ !?’

“พวกเราเลเวล 110 แล้วนะ !!”

“ฉันบอกพวกนายแล้วใช่ไหม ว่าฉันกำลังหงุดหงิด !!” ฮยอนอู ได้ยินคำพูดแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน มันคือคำพูดของคนที่ไม่สามารถยอมรับความจริงได้

.....

[คุณได้รับชัยชนะ ]

[รางวัลจะถูกแจกจ่ายตามกฎ ผู้ชนะได้ทุกอย่าง ]

“คราวหลังก็อย่าไปขวางมือขวางเท้าของคนอื่นที่กำลังหงุดหงิดอยู่อีกล่ะ” ฮยอนอู พูด แต่ทว่าชายคนสุดท้ายไม่สามารถได้ยินเสียงของเขาได้อีกต่อไป ในเวลาเดียวกัน ฮยอนอู ก็เริ่มตรวจสอบไอเทมที่ได้รับมาจากทั้งสามคนนั้น

“โอ้ว !!เจ้านี่ก็มีของที่พอใช้ได้เหมือนกันนี่หว่า”

ไอเทมที่ได้รับมาสองกล่องก่อนหน้านี้ไม่มีค่าพอให้พูดถึง หากพูดให้ชัดเจนก็คือ มันไม่มีไอเทมที่สามารถนำไปขายให้คุ้มค่าเงินนัก นอกจากนี้ยังไม่มีไอเทมชิ้นไหนที่เหมาะกับ ฮยอนอู เลย

“หือ !?เสริมแกร่งร่ายกาย !?กำไรล่ะงานนี้”

ฮยอนอู รู้สึกเหมือนถูกแจ็กพอตเมื่อเขาตรวจสอบไอเทมกล่องสุดท้าย เขาพบหนังสือสกิลเสริมแกร่งร่างกายในนั้น นี่คือหนังสือสกิลที่มีราคาค่อนข้างสูงทีเดียว

[เสริมแกร่งร่างกาย ]

[เพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกาย ]

[ประเภท : ติดตัว ]

[ระดับ : แรร์ ]

[ความชำนาญ : F]

[ความสามารถ : เพิ่มความแข็งแรง , ความคล่องแคล่ว และความอึด 10% , ความเร็วการเคลื่อนที่เพิ่มขึ้น 5%]

บางทีเจ้าของเดิมอาจจะเก็บหนังสือสกิลเล่มนี้เอาไว้ขาย เพราะหากเขาไม่ตั้งใจที่จะนำไปขายจริง ๆ แล้วนั้น เขาสามารถใช้มันเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตัวเองได้เป็นอย่างดี

“นี่มันเหมาะกับฉันเลย”

นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น หลังจากนี้ยังมีผู้เล่นอีกมากมายที่นำสิ่งต่าง ๆ มาให้เขาถึงที่

.....

ฮยอนอู ที่อารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย กลับต้องรู้สึกหงุดหงิดอีกครั้ง เมื่อเขามองเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งหน้าเข้ามาหาเขาระหว่างเส้นทาง

‘มากกว่าสิบคนอีกไม่ใช่เหรอ !?’

“หือ !?พวกนายเป็นสมาชิกกิลด์ใหญ่ไม่ใช่เหรอ มาขวางทางฉันทำไม !?” น้ำเสียงของ ฮยอนอู เย็นลงขณะที่เขาพูด

กลุ่มคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเขาล้วนแล้วแต่มีสัญลักษณ์รูปพระอาทิตย์สลักอยู่บนหน้าอก จากความรู้ที่ ฮยอนอู มี กิลด์ที่ใช้สัญลักษณ์นี้มีเพียงกิลด์เดียวนั่นก็คือ กิลด์แมนโอ

“พวกเรามาจากกิลด์แมนโอ พวกเรามีข้อเสนอสำหรับนายมาให้ อัลเลย์บอส”

“ข้อเสนอ !?”

โชคดีที่ตอนนี้ ฮยอนอู สวมหน้ากากเอาไว้ ไม่เช่นนั้นอีกฝ่ายคงได้เห็นใบหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจของ ฮยอนอู อย่างชัดเจนไปแล้ว

“เข้าร่วมกิลด์ของเรา นี่คือข้อเสนอจากหัวหน้ากิลด์”

ทันใดนั้น ฮยอนอู ก็ทำบางอย่างที่แปลกประหลาด เขายกมือขึ้นมาที่หน้ากากก่อนจะค้อมตัวลงเล็กน้อย

“เขาจะทำอะไร !?” หนึ่งในสมาชิกกิลด์แมนโอพูดขึ้น

“ฮ่า ๆ.... !!ก็นึกว่าข้อเสนออะไร !!”

ฮยอนอู ระเบิดเสียงหัวเราะลั่นราวกับคนบ้า

“มันยากไปเหรอที่จะตอบแค่ว่าตกลงหรือไม่ตกลง !?” คนที่ก้าวออกมาคนแรกพูดอย่างไม่พอใจ

ชายคนนี้รู้ดีว่าการกระทำของ ฮยอนอู ก็คือการเยาะเย้ย ดังนั้น มันจึงทำให้เขารู้สึกโกรธอย่างมาก “ถ้างั้นเราจะถือว่ามันคือการปฏิเสธของนายที่จะไม่รับข้อเสนอของเรา”

“ปฏิเสธเหรอ !?ไร้สาระ !!มันไม่ใช่การปฏิเสธ แต่ฉันไม่ได้สนใจมันด้วยซ้ำ ... ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีคนแบบนี้ถูกส่งมาหาฉัน”

“เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ !?นายกล้าปฏิเสธความหวังดีจากคนอื่นแบบนี้เพราะตัวเองเริ่มมีชื่อเสียงขึ้นมาบ้างใช่ไหม !?”

“ความหวังดี !?หากนี่คือความหวังดีของพวกนายที่มอบให้กับคนอื่น ๆ ถ้างั้นสิ่งที่ฉันทำคงเป็นเพียงการสร้างความบันเทิงเท่านั้นแหละ ลองคิดดูให้ดีเกี่ยวกับการกระทำของพวกนายเถอะ” ฮยอนอู พูด

เจสัน หนึ่งในผู้บริหารของกิลด์แมนโอโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ จากการยั่วยุของ ฮยอนอู ‘ฉันอดทนมาพอแล้ว !!’

“ฆ่าไอ้เวรนี่ซะ !!” เจสัน ระเบิดเสียงตะโกนขึ้นอย่างกะทันหัน

.....

เจสัน พุ่งออกไปเป็นคนแรกพร้อมกับเหวี่ยงดาบเข้าใส่ ฮยอนอู “แกตายแน่ !!”

นี่ไม่ใช่การดวล แต่มันคือการ PK เมื่อเวลาผ่านไปการต่อสู้ระหว่างสองคนก็กลายเป็นการต่อสู้แบบหนึ่งต่อสิบ อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู ไม่ได้ตื่นตระหนกแม้แต่นิดเดียว เขามีความเชื่อมั่นมากพอว่าจะไม่พ่ายแพ้ให้กับคนเหล่านี้

‘ถึงเวลาหรือยังนะ ...’

ฮยอนอู ลังเลที่จะเรียก ทังอี ออกมาช่วยเมื่อเห็นว่าคนที่เขากำลังรออยู่ยังไม่ปรากฏตัวออกมา

‘ฉันน่าจะต้องเรียก ทังอี ออกมาช่วยจัดการกับไอ้พวกนี้’

“นั่นใช่คุณ อัลเลย์บอส ใช่ไหมครับ” ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมกับชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำที่ดูไม่เข้ากับอารีน่าก็ปรากฏตัวขึ้น