บทที่ 157 เงินท่านสนองคืนท่าน
“ยินดีด้วยที่ทำภารกิจสำเร็จนักเรียนทั้งสามคนของเจ้าชนะเกาเปินทั้งๆ ที่มีฐานการฝึกปรือที่ต่ำกว่า รางวัล:หีบสมบัติเงินหนึ่งกล่อง!”
“หมายเหตุ: มอบหมายภารกิจใหม่หากเจ้าก้าวกระโดดในระดับเดียวกันได้และเอาชนะเกาเปินได้ หีบสมบัติเงินจะถูกเลื่อนระดับเป็นหีบสมบัติสีทองนอกจากนี้ รางวัลที่เจ้าได้รับจะมีมูลค่าอย่างน้อย 1,000 คะแนนความประทับใจ”
“อาจารย์ซุน?”
เหลียนเจิ้งขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าทำไมซุนม่อจึงหยุดกะทันหันเป็นไปไม่ได้ที่ซุนม่อจะกลัว
“ขอโทษทีใจข้าลอยไปหน่อย!”
ซุนม่อหัวเราะแหะๆ
“อาจารย์ซุนกลวิธีทางจิตวิทยาไม่มีประโยชน์กับข้า เมื่อพูดถึงความตั้งใจแน่วแน่ บัณฑิตจากสถาบันทหารกองพลประจิมมีชื่อเสียงในเรื่องนั้นอย่างแน่นอน”
เกาเปินแค่นเสียงเย็นชาไม่กลัวกลอุบายเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้
ซุนม่อยักไหล่เมื่อเขาพูดความจริงก็ไม่มีใครเชื่อ (ข้าเป็นคนวางแผนอย่างนั้นด้วยหรือ ยังไงก็ตามจุดที่สำคัญที่สุดคือข้าจะได้รับหีบสมบัติสีทองถ้าข้าเอาชนะสหายคนนี้ได้)
“ซุนม่อระดับที่สองขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิตโปรดชี้แนะข้า!”
เมื่อได้ยินระดับการฝึกฝนของซุนม่อนักเรียนหลายคนก็ตกตะลึง จากชื่อเสียงของซุนม่อฐานการฝึกฝนของเขาต่ำเกินไปหรือเปล่า แต่พวกครูรู้ว่าซุนม่อเป็นคนที่จบการศึกษาจากสถาบันซงหยางโรงเรียนชั้นสี่พรสวรรค์ของเขามีจำกัด เนื่องจากความสามารถในการสอนของเขาและหัตถ์จับมังกรโบราณของเขานั้นน่าประทับใจอยู่แล้วเขาจึงต้องใช้เวลากับมันอย่างมาก นี่คือเหตุผลที่เขาไม่มีเวลาฝึกฝนทำให้ระดับการฝึกฝนของเขาต่ำ สิ่งนี้พอเข้าใจได้
ในสถาบันใดๆนักเรียนมักจะฝึกฝนหนักตั้งแต่เริ่มต้น แต่เมื่อนักเรียนเข้าใจรัศมีของ"การเรียนรู้ด้วยตนเอง" นั่นหมายความว่าพวกเขามีพรสวรรค์ในการเป็นมหาคุรุในกรณีนี้ พวกเขาจะไม่ใช้เวลาทั้งหมดในการฝึกฝนอีกต่อไป พวกเขาจะแบ่งเวลาและเริ่มฝึกความเชี่ยวชาญในอาชีพเสริมบางอย่าง
ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ ท่านไม่สามารถเป็นครูเพียงเพราะท่านต้องการท่านต้องเข้าใจรัศมี 'เรียนรู้ด้วยตนเอง' ก่อน เมื่ออัจฉริยะเช่นนี้ปรากฏตัวขึ้น สถาบันจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อเลี้ยงดูพวกเขาอย่างแน่นอน
โดยพื้นฐานแล้วตราบใดที่พรสวรรค์ไม่ด้อยกว่า ในที่สุดเขาก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของครูสำรองที่สงวนไว้ของโรงเรียน
“เริ่มการต่อสู้ได้!”
เหลียนเจิ้งรีบถอยกลับไปที่ขอบเวที
ทันทีที่เสียงของเขาจางหายไปเกาเปินเป็นเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่ที่พุ่งตรงไปที่ ซุนม่อ ก่อนที่เขาจะมาถึงหอกเหล็กในมือของเขาพุ่งไปแล้วราวกับลิ้นของงูพิษ ปล่อยพลังโจมตีที่เฉียบคมและเด็ดขาด
ชี่ ชี่ ชี่!
คมหอกแทงทะลุออกมาราวกับเกล็ดหิมะโปรยปรายครอบคลุมซุนม่อทันทีทำให้เขาไม่มีที่หลบซ่อนได้
หอกเกล็ดหิมะฤดูใบไม้ร่วงหลากสีสัน!
นี่คือกลยุทธ์การต่อสู้ของเกาเปินเขาจะโจมตีอย่างดุดันด้วยกำลังที่ท่วมท้นและบังคับให้คู่ต่อสู้ถอยไปที่ขอบเวทีโดยการทำเช่นนี้ เขาสามารถลดพื้นที่ที่คู่ต่อสู้ของเขาที่จะสามารถหลบเลี่ยงได้
อย่างไรก็ตามเกาเปินคำนวณผิด ซุนม่อไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว ดาบไม้ในมือของเขาปล่อยเงาดาบออกราวกับว่าหัตถ์เทพปกคลุมท้องฟ้าทั้งหมด กวาดเกล็ดหิมะทั้งหมดออกไป
"น่าสนใจ!"
กลยุทธ์การต่อสู้ของเกาเปินล้มเหลวแต่เขาก็ไม่ท้อถอย หอกยาวของเขาสั่นและแทงเข้าที่หัวใจของซุนม่อ
ชี่!!!
เหมือนเมื่อก่อนซุนม่อไม่หลบ หลังจากสะบัดข้อมือดาบไม้ของเขาก็สกัดหอกและเขาก็ใช้โอกาสเข้าประชิดจากนั้นเขาก็เหวี่ยงหมัดไปที่ใบหน้าของเกาเปิน
ปัง
หมัดทั้งสองปะทะกันและร่างกายของพวกเขาก็สั่นสะท้านจากการถูกกระแทก จากนี้ สามารถเห็นได้ว่าพลังที่แฝงอยู่เบื้องหลังการชกของพวกเขานั้นรุนแรงเพียงใด
กราววววววววทันใดนั้น เสียงปรบมือก็ดังขึ้นจากที่นั่งผู้ชม
ยาวขึ้นหนึ่งนิ้ว ก็แรงขึ้นหนึ่งนิ้ว!
สั้นลงหนึ่งนิ้วอันตรายหนึ่งนิ้ว!
ซุนม่อเข้าใกล้และท้าทายความได้เปรียบของเกาเปินอย่างสมบูรณ์แบบแม้ว่ามันจะง่ายที่จะพูดถึงเรื่องนี้ แต่มันก็ยากมากที่จะทำเนื่องจากการโจมตีของเกาเปินนั้นเฉียบคมและดุดันหากไม่มีความกล้าหาญและความมั่นใจในตนเองเพียงพอ ใครจะกล้าเผชิญหน้ากัน
เกาเปินไม่ได้ตื่นตระหนกเลยหอกยาวของเขาดึงกลับและหายไปจากสายตาทันที หลังจากนั้นหมัดขวาของเขาก็พุ่งออกมาราวกับมังกรที่โผล่ออกมาจากทะเลกระแทกไปที่ขมับของซุนม่อจากทางขวา
"ฮะ? เขาไม่ได้ใช้หอกเหรอ?”
ลู่จื่อรั่วไม่เข้าใจเมื่อนางต้องการไตร่ตรองเหตุผล นางเห็นหอกยาวของเกาเปินพุ่งออกไปทางซ้ายอย่างประหลาดโดยเล็งไปที่ท้องของซุนม่อ
หิมะท่วมเอว
“อะไรนี่ มันเป็นเคล็ดอะไรกัน?!”
ซวนหยวนพ่ออดไม่ได้ที่จะสาปแช่งหอกของเกาเปินว่องไวมากจนรู้สึกเหมือนกำลังควงงูที่มีชีวิต
ติง!
ซุนม่อไม่ตื่นตระหนกและใช้ดาบไม้ของเขาเพื่อเข้าโจมตี
เผียะ!
ซุนม่อปัดป้องหมัดของเกาเปินที่เล็งไปที่ขมับของเขาและปลายหอก
ว้าว
ผู้ชมถอนหายใจอย่างหนาวเหน็บใครบอกว่าอยู่ใกล้นิ้วเดียวเสี่ยงกว่านิ้ว? หอกยาวของเกาเปินสามารถโจมตีด้วยวิธีที่ใช้คมโจมตีได้มันช่างแปลกประหลาดเสียจริง
อย่างไรก็ตามซุนม่อก็น่าประทับใจพอสมควร หากเป็นบุคคลอื่นที่ต้องเผชิญกับการโจมตีเช่นนี้พวกเขาก็จะไม่สามารถรักษาความสงบไว้ได้อย่างแน่นอนทว่าซุนม่อจัดการกับสิ่งนี้อย่างมีประสิทธิภาพที่สุดราวกับว่าเขาเดามานานแล้วว่าเกาเปินจะโจมตีแบบนี้
ปั้ก!
เกาเปินคว้าหอกของเขาและกระโดดขึ้นไปในอากาศเขากระทุ้งเข่าที่หน้าอกของซุนม่อขณะแทงด้วยหอกยาว
ซุนม่อถอยออกไป
ปั้ก!
หลังจากการโจมตีของเขาถูกขัดขวางเกาเปินก็ลงพื้นทันที จากนั้นเขาก็หมุนหอกไปพร้อมกับหอกของเขา และยืมพลังแรงเฉื่อยและทุบไปที่ซุนม่อ
พายุสลาตันหิมะ!
โห!
ลมแรงหวีดหวิวเนื่องจากความเร็วนั้นเร็วเกินไปจึงมองเห็นส่วนโค้งที่มองเห็นได้เมื่อหอกยาวหมุนไปรอบๆ
ซุนม่อโน้มตัวไปด้านข้างแต่เขาเห็นหอกยาวพุ่งไปที่จมูกของเขา เพื่อตอบโต้ เขาบิดข้อมือขณะจับดาบไม้ในแนวตั้ง
ติง!
หอกของเกาเปินเปลี่ยนวิถีและกวาดไปที่ซุนม่อในแนวนอนอย่างไรก็ตามซุนม่อสามารถป้องกันมันได้ล่วงหน้าหนึ่งก้าว
แต๊ง แต๊ง แต๊ง!
อาวุธของพวกเขาปะทะกันอย่างรุนแรงไม่มีใครถอยสักก้าว
ผู้คนหลายพันคนเงียบจ้องมองไปที่เวทีอย่างจดจ่อ กลัวจะพลาดรายละเอียดใดๆ
ทุกคนรู้สึกว่าการต่อสู้ครั้งนี้ควรมีจุดที่น่าสนใจมากมายแต่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะน่าตื่นเต้นขนาดนี้
กลยุทธ์การต่อสู้ของเกาเปินปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างกะทันหัน และหอกล้วนเต็มไปด้วยการเปลี่ยนแปลงมากมายเขาสมควรได้รับชื่อเสียงจากการสำเร็จการศึกษาจากสถาบันที่มีชื่อเสียงอย่างแน่นอนอย่างไรก็ตาม เมื่อผู้ชมมองไปที่ซุนม่อพวกเขารู้สึกว่าการแสดงของเขาน่าทึ่งยิ่งกว่าเดิม
ซุนม่อได้ปิดกั้นการโจมตีทั้งหมดของเกาเปินด้วยพลัง
มันน่าประทับใจขนาดไหน!
แต๊ง แต๊ง แต๊ง!
ดาบไม้และหอกยังคงปะทะกันทำให้เกิดเสียงที่รุนแรง
เกาเปินโจมตีตลอดห้านาทีแต่ไม่สามารถทำร้ายซุนม่อได้แม้แต่น้อย
ตอนนี้ซุนม่อมีกลิ่นอายของภูเขาที่ไม่ขยับเขยื้อนหวั่นไหวอย่างแท้จริง
“อาจารย์สุดยอดมาก!”
ลู่จื่อรั่วกังวลแต่ตอนนี้ความกังวลของนางกลายเป็นความตื่นเต้น นางดึงเสื้อของหลี่จื่อฉีอย่างมีความสุข
บนอัฒจันทร์ของผู้ชมกู้ซิ่วสวินมีสีหน้าหนักใจซุนม่อแข็งแกร่งกว่าที่นางคาดไว้มาก นอกจากนี้เมื่อเห็นว่าเขามีฝีมือและสบายใจเพียงใด เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ออกแรงอย่างเต็มที่
“เจ้าใช้กระบวนท่าของเจ้าเกือบสองครั้งแล้ว!”
ริมฝีปากของซุนม่อโค้งงอ
“เพียงแค่ใช้การโจมตีขั้นสุดท้ายของเจ้ามิฉะนั้น เจ้าจะไม่มีความหวังว่าจะได้รับชัยชนะ”
“หืมเจ้าไม่คู่ควรกับไม้ตายสูงสุดของข้า!”
เกาเปินเย้ยหยันอย่างไรก็ตาม เขารู้สึกท้อแท้ในใจ ทำไมซุนม่อถึงแข็งแกร่งนัก? ไม่ว่าเกาเปินจะใช้กระบวนท่าใด ซุนม่อสามารถปัดป้องได้อย่างต่อเนื่องสถานการณ์ดังกล่าวตกต่ำเกินไป ภายใต้ผลกระทบของ 'ลอกเลียน'ซุนม่อสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของเกาเปินได้อย่างชัดเจน และผ่านเนตรทิพย์ซุนม่อก็รู้จุดแข็งและข้อบกพร่องของเกาเปิน หลังจากวิเคราะห์แล้วเขาก็เข้าใจกลยุทธ์การต่อสู้ของฝ่ายหลัง
เกาเปินเป็นคนที่ชอบการโจมตีที่รุนแรงและผสมผสานกับท่าร่างที่น่ากลัวบางอย่าง
“โอ้ อย่างนั้นหรือ?งั้นข้าจะเป็นฝ่ายเริ่มในการโจมตีบ้างนะ!”
หลังจากที่ซุนม่อป้องกันหอกอีกครั้งเขาก็เปลี่ยนจากการรับเป็นรุกดาบไม้แทงออกมาราวกับงูพิษกำลังล่าเหยื่อ
พายุยิงจันทรา!
วืดดด
ดวงตาของเกาเปินหรี่ลงเขายกหอกขึ้นและเมื่อเขาต้องการปัดป้องดาบ ซุนม่อก็เปลี่ยนท่าทีของเขา
แต่งแต้มริมฝีปากสีแดงเข้ม!
ดาบไม้พันรอบหอกและพุ่งไปที่คางของเกาเปิน
เกาเปินตื่นตระหนกอย่างมากเขาพยายามหนี แต่วิถีของดาบไม้เปลี่ยนไปอีกครั้ง มันเหวี่ยงขึ้นทันทีและเล็งไปที่หน้าผากของเขาการเคลื่อนไหวเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจนตาของเกาเปินแทบจะติดตามไม่ได้
สีหน้าของเกาเปินเปลี่ยนไปอย่างมากในขณะที่เขาถอยกลับด้วยความเร็วเต็มที่!
ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ!
เขาถอยไปทั้งหมดเจ็ดก้าวแต่หน้าผากของเขายังคงได้รับบาดเจ็บและมีรอยฟกช้ำ
ซุนม่อไม่ได้ใช้โอกาสไล่ตามเขาแต่เขายืนอยู่ที่ตำแหน่งเดิมและถามด้วยรอยยิ้มว่า
“เจ้ายังต้องการดำเนินการสู้ต่อหรือไม่?”
ใบหน้าของเกาเปินแดงขึ้นทันทีซุนม่อกำลังดูถูกเขา (ไม่ สิ่งนี้ยอมไม่ได้ ข้าต้องปลดปล่อยสุดยอดไม้ตายสุดท้ายของข้า)
“เส้นทางหิมะร้อยลี้!”
ซี่ ซี่ ซี่!
เงาหอกจำนวนมากระเบิดออกพวกมันดูคล้ายกับจิ้งจอกวิญญาณที่พุ่งเข้ามาในป่าที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ
เกาเปินซึ่งเดิมเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าก็หายตัวไปในทันทีแม้แต่รัศมีกลิ่นอายของเขาก็หายไปซ่อนตัวอย่างสมบูรณ์ในท่าเส้นทางหิมะร้อยลี้
เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวนี้จิตใจของซุนม่อก็จดจ่อดวงตาของเขาเบิกกว้างในขณะที่เขาติดตามวิถีของเงาหอกอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นเขาได้ปลดปล่อยวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์
เงินท่านสนองคืนท่าน!
ครูที่อยู่ในกลุ่มผู้ชมยืนให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดในทันทีเกาเปินได้ปลดปล่อยไม้ตายขั้นสูงสุดของเขา และนี่คือปมที่จะตัดสินผลของการต่อสู้
หลังจากใช้ทางหิมะร้อยลี้เพื่อซ่อนตัวเองทันใดนั้น เกาเปินก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ ซุนม่อ และพุ่งเข้าใส่ด้วยหอกที่แปลกประหลาดนี่คือแก่นแท้ของเคล็ดสังหารขั้นสูงสุดของเขา
แม้ว่าเส้นทางหิมะร้อยลี้ดูเหมือนจะเป็นการสังหารแต่ก็ไม่ใช่จุดจบจุดประสงค์ของมันคือเพื่อปิดกั้นความรู้สึกของศัตรูและดึงความสนใจของพวกเขาอย่างสมบูรณ์
การโจมตีครั้งสุดท้ายเป็นการโจมตีด้วยหอกที่แปลกประหลาดที่เกาเปินปล่อยออกมาและพุ่งเข้าใส่หัวใจของซุนม่อ
(ซุนม่อ ข้ายอมรับว่าเจ้าแข็งแกร่งมากแต่สำหรับการต่อสู้ครั้งนี้ ชัยชนะเป็นของข้า!)
ก่อนที่หอกยาวจะพุ่งเข้าใส่เงาหอกก็เริ่มบิดเบี้ยวผิดรูป ทั้งหมดถูกดึงเข้าหาดาบไม้ของซุนม่อ
ดาบไม้นี้เปรียบเสมือนหลุมดำที่สามารถดูดซับและกลืนกินทุกสิ่งได้แม้แต่หอกที่แทงทะลุหัวใจของเกาเปินก็ไม่มีข้อยกเว้นปลายหอกควบคุมตัวเองไม่ได้และเคลื่อนเข้าหาดาบไม้เนื่องจากแรงดูดกลืน
ติง!
หอกยาวถูกปัดกระเด็นโดยดาบไม้
"อะไร?"
เกาเปินตกใจอย่างมากอย่างไรก็ตาม ท่ามกลางความตกใจ ซุนม่อฟันดาบของเขาออกและเติมท้องฟ้าด้วย 'เงาหอก' ของเขาเอง
“นะ…นี่…”
นี่ไม่ใช่ทางหิมะร้อยลี้ของเกาเปินหรอกหรือซุนม่อรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร อาวุธของเขาคือดาบไม้ เขาจะใช้ดาบทำหอกได้อย่างไร?
“ซุนม่อสามารถเป็นอัจฉริยะด้านการต่อสู้ได้หรือ?”
เมื่อความคิดนี้แวบผ่านความคิดของเกาเปินดาบไม้ของซุนม่อก็จิ้มที่หน้าอกของเขา ทำให้เกิดคลื่นความเจ็บปวดมหาศาลแก่เกาเปิน
ปัง
เกาเปินเป็นเหมือนว่าวขาดลอยเขากระเด็นออกไปปประมาณยี่สิบเมตรก่อนจะกระแทกพื้น
"อาจารย์!"
จางเหวินเทาและกลุ่มของเขาหวาดกลัวอย่างมากพวกเขารีบวิ่งเข้าไปช่วยประคอง
อั้ก!
เกาเปินกระอักโลหิตเต็มปากซี่โครงบางส่วนของเขาหักและมีส่วนหนึ่งของหน้าอกที่ยุบลงอย่างเห็นได้ชัดอย่างไรก็ตามความเจ็บปวดทางร่างกายที่เขารู้สึกนั้นไม่มีอะไรเทียบได้กับความตกใจในหัวใจของเขา
เขาพ่ายแพ้จริงหรือ?
หลังจากนั้นเขายอมรับความพ่ายแพ้นี้อย่างสุดหัวใจ
