"จริงๆ แล้ว 55 อีก 5 คะแนนได้รับมาจากแร็กนาร์" แม็กนัสแก้ ทำให้แรกนาร์ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเขา เขาไม่ชอบอยู่ในความสนใจของพวกอสรพิษที่กระหายอำนาจเหล่านี้

“ใช่ คุณโอโรบอส ก็ทำได้ไม่เลวเช่นกัน นักเรียนสลิธีรินทุกคนควรเรียนรู้จากนาย พวกเราเกิดมาเพื่อเป็นชนชั้นสูง อนาคตเราไม่สามารถปล่อยให้บ้านของเราเสียถ้วยได้” ลูเซียสพูดราวกับว่าเขาเป็นผู้นำของบ้าน

“ถ้านายมีความสามารถขนาดนี้ สักวันหนึ่งนายจะได้พบกับคนที่ยอดเยี่ยมมากที่ฉันรู้จัก เขารู้จักนายคอยเฝ้าดูการแสดงของนายอยู่” ลูเซียสพูดทันที

แม็กนัสแค่พยักหน้า แล้วออกไปที่หอพักของเขา ~ใครกันล่ะที่จับตาดูฉันอยู่? *เฮ่อ* อย่างที่คาดไว้ สิ่งต่างๆ ไม่ง่ายอย่างที่คิด ฉันต้องเรียนรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ทางการเมืองและสังคมของโลกแห่งเวทมนตร์~

พวกเขาเข้าไปในห้องและในที่สุดก็เห็นว่าใครคือรูมเมทของพวกเขา

"หือ ...เคาะประตูก่อนเข้ามา นั่นเป็นมารยาทพื้นฐาน" สเนปเหว

แม็กนัสหัวเราะเบาๆ “ฉันไม่ต้องเคาะเพื่อเข้าไปในห้องของฉัน ใช่ แถมนั่นก็เป็นเตียงของฉันด้วย”

ใบหน้าของสเนปแดงก่ำด้วยความอับอาย เพื่อรักษาหน้าของเขา เขาชี้ไปที่แร็กนาร์ "ฉันกำลังคุยกับเขา"

แร็กนาร์ผงะ เขาจับหน้าอกแล้วตอบว่า "ฉันหรอ? ฉันก็อยู่ในห้องนี้เหมือนกัน"

แม็กนัสกุมขมับตัวเองแล้วตรงไปที่เตียงของสเนป นั่งลงห่างจากเขาในระยะที่เหมาะสม

“เพื่อน นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า? หยุดทำท่าทำทางอวดดีแบบนี้ได้แล้ว นายได้อะไรจากการทำเป็นว่าตัวเองดูสูงส่งและยิ่งใหญ่หรือไง? ฉันกำลังเรียนหนังสือของพวกชั้นปีที่ 5 แล้วดูเหมือนว่าฉันจะอยู่ในตระกูลเวทมนตร์ที่มีอายุไล่เลี่ยกับโรงเรียนแห่งนี้

“แต่ฉันก็ไม่ได้ทำตัวหยิ่ง นายรู้ไหมว่าทำไม? เพราะฉันเติบโตมาในครอบครัวที่ต่ำต้อย เกิดมาจากพ่อแม่ที่คุณทุกคนเรียกว่ามักเกิ้ล” แม็กนัสสอนเขา เขาติดอยู่กับหมอนี่อย่างน้อยก็ 3 ปี อาจมีทางทำให้พวกเขาเป็นเพื่อนกันก็ได้

ดูเหมือนจะสเนปตกใจด้วยเหตุผลบางอย่าง “เดี๋ยวนะ นายเป็นพวกที่เกิดจากมักเกิ้ลงั้นหรอ?”

“ใช่ ฉันเอง นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” แม็กนัสถามด้วยสายตาจับผิดเขา

“เปล่าๆ ฉันคิดว่านายมาจากตระกูลโบราณมีสายเลือดที่เก่าแก่มาก แล้วนายเป็นลูกหลานของเมอร์ลินได้ยังไง” สเนปถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นอย่างแท้จริง

“ไม่รู้สิ มันอยู่ในสายเลือด นอกจากนี้ เมอร์ลินยังเป็นมักเกิ้ลโดยกำเนิด มีพรสวรรค์พิเศษด้านเวทมนตร์” เขาอธิบายแล้ว

“แล้วทำไมพวกเขาถึงปฏิบัติเหมือนเป็นท่านลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่สักคนล่ะ?” สเนปถาม

“เพราะฉันเป็นสินค้ายอดนิยมไง พวกเขาปรนเปรอฉันก่อนจะเชือดฉันเพื่อบูชายัญ นายไม่รู้หรือว่าอิทธิพลของคำว่า ‘เมอร์ลิน’ หรือไง? ถ้าพวกเขามีฉันอยู่เคียงข้าง พวกเขาสามารถใช้ชื่อของฉัน ชื่อของเมอร์ลิน เพื่อประโยชน์ของพวกเขาได้ นอกจากนี้ ฉันคิดว่าหลายคนเชื่อว่าฉันเป็นพวกเลือดบริสุทธิ์

“ฟังนะ เซเวอรัส เราอยู่ในบ่ออสรพิษ ไม่มีใครสามารถเชื่อถือได้เพราะงั้นนายต้องทำเพื่อตัวนายเอง ทุกคนที่นี่ต้องการก้าวหน้าในอาชีพหรือมั่งคั่งด้วยการเหยียบย่ำคนอื่น จำไว้ นี่คือสลิธีริน” แม็กนัสกล่าวทิ้งท้าย

“นั่นหมายความว่าฉันก็ไว้ใจนายไม่ได้เหมือนกัน” สเนปแย้ง

แม็กนัสยิ้ม “ฮ่าฮ่า นายลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในพิธีคัดสรรง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง? หมวกบอกว่าฉันเข้ากับบ้านทั้งสี่หลังได้ กล้าหาญ เจ้าเล่ห์ ซื่อสัตย์ และเฉียบแหลม ฉันได้รับมันทั้งหมด มีอีกอย่างนึงที่นายต้องจำไว้นะเซเวอรัส สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือการทรยศ และฉันจะไม่ทรยศต่อเพื่อนหรือครอบครัวของฉัน ที่เหลือขึ้นอยู่กับนายว่าจะตัดสินใจยังไง เอาเลย แร็กนาร์ นายผอมกะหร่องเกินไป ฉันแอบเอาขนมมาให้นาย”

“อะไรเล่า ฉันไม่ได้ผอมขนาดนั้นซะหน่อย” แร็กนาร์ตอบโต้

เสียงเหล่านั้นค่อยๆ จางหายไปจากหูของสเนปในขณะที่เขาครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง สิ่งที่เขาค้นพบในวันนี้คือแม็กนัสฉลาดมากในด้านไหวพริบ มันมากกว่าที่เขาแสดงให้ทุกคนเห็น ส่วนใหญ่มองว่าเขาเป็นเด็กไร้เดียงสา แต่ตอนนี้เขาไม่เชื่อแล้ว

สิ่งที่เขาจำได้ตลอดชีวิตจนถึงตอนนี้คือ พ่อที่ทำร้ายแม่ เขาสงสัยอยู่เสมอว่าทำไมแม่ของเขาถึงต้องแต่งงานกับพ่อของเขาด้วย มันไร้สาระสิ้นดี เธอมาจากตระกูลเลือดบริสุทธิ์ที่น่าเคารพนับถือ เขามักสงสัยอยู่เสมอว่าทำไมเธอถึงไม่เคยตอบโต้ ถึงแม้จะมีพลังอำนาจพอที่จะทำเช่นนั้น?

จากนั้นสายตาของเขาก็สบเข้ากับแม็กนัส เด็กผู้ชายที่มีทุกอย่าง พ่อแม่ที่ดี หรือบางทีอาจมีเงิน แถมตอนนี้ยังได้รับอิทธิพลจากมรดกของเขาด้วย แต่เขายังคงอ่อนน้อมถ่อมตน เขาโง่เกินไปหรือนี่แค่เป็นตัวตนที่แท้จริงของเขา

จนถึงตอนนี้ เพื่อนคนเดียวของเขาคือหนังสือกับลิลลี่ เอฟเวนส์ แถมตอนนี้เหลือแต่หนังสือ ช่างน่าเศร้าที่พวกนั้นไม่เคยสนใจคำพูดของเขา

ความคิดของเขาถูกขัดจังหวะเมื่อเขาได้ยินแม็กนัสคร่ำครวญกับแร็กนาร์

"แร็กนาร์ บอกความลับของนายมานะ ฉันจำสูตรยาทุกสูตรได้ แต่ผลที่ได้ก็แค่ค่าเฉลี่ย ทำไมเป็นงั้นล่ะ?" แม็กนัสถาม

แร็กนาร์เกาหัวไม่รู้จะพูดอะไร "ไม่รู้สิ ฉันก็ทำตามสูตรนะ อาจมีปรับเปลี่ยนไอ้นั่นนิดไอ้นี่หน่อยแค่นั้น ฉันคิดว่าสิ่งที่นายขาดคือความรู้ทางกายภาพ ส่วนผสมทั้งหมดทำงานอย่างไร ผสมแล้วทำปฏิกิริยาอย่างไรล่ะมั้ง?"

"เพราะการเคลื่อนไหวของมือนาย ... "

แม็กนัสกับแร็กนาร์หันหัวไปทางสเนปที่พูดขึ้น

“หมายความว่ายังไง ฉันหันมือในหม้อตามที่เขียนไว้ในหนังสือ” แม็กนัสเถียง

"ความเร็วของการเคลื่อนไหวของมือและจังหวะก็มีส่วนสำคัญเช่นกัน มันแตกต่างกันไปในแต่ละชนิดของยา จากส่วนผสมนึงสู่ส่วนผสมนึง ฉันเชื่อว่าแร็กนาร์น่าจะรู้เรื่องนี้" สเนปถาม

แร็กนาร์คิดว่า "อืม ก็ไม่น่าผิดไปจากที่นายว่า ฉันปรับความเร็วมือของฉันเอง แต่ฉันทำโดยสัญชาตญาณล้วนๆ ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ"

สเนปรู้สึกถูกโจมตีเป็นการส่วนตัว “ถ้าอย่างนั้น นายก็อาจจะเป็นปรมาจารย์ปรุงยาที่เก่งที่สุดในประวัติศาสตร์ก็ได้”

แม็กนัสหัวเราะเบาๆ “ฮ่าๆ แต่เขาห่วยเรื่องคาถา แต่ว่าแร็กนาร์ อย่าลืมมิตรภาพของเราล่ะหากนายเป็นปรมาจารย์ด้านการปรุงยาอันดับต้นๆ ขอร้องทำให้ฉันฟรีเป็นครั้งคราว ขอแค่น้ำยานำโชคนิดหน่อยพอ”

แร็กนาร์หัวเราะเบาๆ "แน่นอน ฉันจะให้ส่วนลดนาย 100 เปอร์เซ็นต์ไปเลยเป็นไง"

แม็กนัสพยักหน้า เขามองไปทางสเนป “ถ้านายรู้เรื่องนี้ แสดงว่านายก็จะได้เป็นผู้เชี่ยวชาญการปรุงยาด้วย ฉันว่าฉันจะเรียนรู้จากนายละกัน และฉันคิดว่าฉันจะเลิกมุ่งกับเรื่องนี้แล้ว ฉันไม่มีเวลามากพอที่จะสนใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ ฉันพอใจกับฝีมือดาดๆ นี่แล้ว”

"เราสอนนายได้" แร็กนาร์แนะนำและมองไปที่สเนป

“ได้สิ ถ้าเขาสอนเราเรื่องการแปลงร่าง” สเนปพูด

“ดิล” แม็กนัสตกลงทันที ทำให้สเนปตกตะลึง

~ทำไมเขาถึงบอกความลับของเขาง่ายจัง~ สเนปคิด

...

ห้องทำงานของดัมเบิลดอร์,

ยูจีเนีย เจนกินส์รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์มาพบอาจารย์ใหญ่ผู้ชรา เธอได้รับจดหมายตอบกลับมาเพียงคำเดียว "ใช่"

แต่เธอจำเป็นต้องรู้มากกว่านี้ เธอจึงมาที่นี่เป็นการส่วนตัว

“เขาเป็นลูกหลานของเมอร์ลินจริงๆ เหรอ?” เธอถามอย่างตรงไปตรงมา

“ใช่ เชื่อว่าเป็นเช่นนั้น ผมว่าตอนนี้คุณคงเคยได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ในปัจจุบันที่ราชินีมักเกิ้ลกำลังเผชิญอยู่” ดัมเบิลดอร์ถาม

ดวงตาของรัฐมนตรีเจนกินส์เบิกกว้าง “เขาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยหรอคะ?”

ดัมเบิลดอร์พยักหน้า “ไม่ใช่แค่เมอร์ลินที่เขาเกี่ยวข้อง กษัตริย์อาเธอร์เองก็ด้วย”

เขาให้ความสำคัญกับคำพูดต่อไปของเขา "เขาเป็นกษัตริย์ที่ถูกต้อง"

รัฐมนตรีเจนกินส์ตัวสั่นขณะที่เธอเดินไปสองสามก้าวแล้วนั่งลงบนเก้าอี้

“มีกี่คนที่รู้เรื่องนี้” เธอถาม

"น้อยมาก" ดัมเบิลดอร์ตอบ

เธอสูดลมหายใจยาว “อิทธิพลที่เขาจะมีต่อโลกเวทมนตร์นั้นเป็นเรื่องที่เหนือจินตนาการ ตอนแรกก็เมอร์ลินและตอนนี้เป็นอาเธอร์อีก พวกนั้นจะตามล่าเขาเหมือนไฮยีน่า”

“นั่นคือเหตุผลที่เราต้องปกป้องเขา” ดัมเบิลดอร์แนะนำและเข้ามาใกล้เธอด้วยใบหน้าจริงจัง

“ผมได้คุยกับเขาเป็นการส่วนตัวแล้วก็เล่าสถานการณ์ให้เขาฟัง ท่านรัฐมนตรี ถึงเขาเป็นเด็กน่ารัก แต่เขาพูดชัดเจนว่าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับครอบครัวของเขา เขาจะไม่ลืม” ดัมเบิลดอร์กล่าว

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้มือปราบมารปกป้องพวกเขา" เธอตัดสินใจ.

"ไม่! คุณต้องไม่ทำอย่างนั้น" ดัมเบิลดอร์รีบหยุดเธอแล้วพูดต่อ

“ผมจะส่งคนของผมไปคุ้มกันพวกเขาเอง กระทรวงถูกแทรกแซงแล้ว” เขาพูดอย่างเคร่งขรึม

รัฐมนตรีเจนกินส์ลุกขึ้นด้วยความโกรธ "คุณรู้ไหมว่าองค์กรของคุณเป็นองค์กรที่ผิดกฎหมาย"

“ใช่ แต่มันจำเป็น เมื่อกระทรวงถูกบังคับให้ประนีประนอม เราไม่มีทางเลือก เราต้องตอบโต้” ดัมเบิลดอร์เอ่ยด้วยเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย

รัฐมนตรีดูไม่มั่นใจทันที “คุณรู้ไหมว่าช่วงนี้ฉันถูกกดดันแค่ไหน? กับเรื่องมักเกิ้ลที่ตายเพิ่งตายทุกคน พวกเขาพูดถึงเรื่องคนที่จะมาแทนที่ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ การเปลี่ยนรัฐบาลในตอนนี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่เราต้องการ แล้วถ้าพวกเขารู้เรื่องที่คุณทำอยู่ ศาลสูงวิเซ็นกาม็อตจะตามล่าฉันแน่”

"วิเซ็นกาม็อตถูกพวกเขาคุมหมดแล้ว" ดัมเบิลดอร์โต้เถียงเสียงดัง ทำให้เธอตกใจเล็กน้อย ชายชราคนนี้ยังคงมีพละกำลังอย่างที่เป็น

ดัมเบิลดอร์พูดต่อ “คำสั่งถูกสร้างขึ้นเพื่อต่อสู้กับเขา ท่านรัฐมนตรี ไม่มีเหตุผลอื่นอีก ส่วนกระทรวงก็ยืนกรานที่จะไม่จับฆาตกร เขากับกองทัพที่เรียกว่าผู้เสพความตายจะเดินหน้าสังหารต่อไป ต้องมีคนหยุดพวกเขา”

รัฐมนตรีเจนกินส์ไม่ได้พูดเป็นเวลาหนึ่งนาทีเต็ม จากนั้นเธอก็หายใจเข้ายาวๆ

*ถอนหายใจ*

"ได้ ได้ แต่ฉันยังคงสงสัยในตัวคุณ ดัมเบิลดอร์ แต่คราวนี้ฉันจะทำเป็นมองไม่เห็น แต่เด็กและครอบครัวของเขาจะต้องปลอดภัยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ในที่สุดเราก็มีแสงแห่งความหวังสำหรับโลกขาวดำใบนี้ เราจะเสียเขาไปไม่ได้แล้ว ราตรีสวัสดิ์อาจารย์ใหญ่” เธอจากไปหลังจากพูดอย่างนั้น

เหนื่อยแต่สบายขึ้นเล็กน้อย ดัมเบิลดอร์เอนหลังพิงเก้าอี้

~ทำไมเธอถึงเลือกเส้นทางนี้ ทอม? ทำไม?~

แต่เขาไม่มีท่าทีหรูหราผ่อนคลาย เขาลุกขึ้นและแยกตัวออกไปยังบ้านที่ไม่มีใครรู้จักในที่ห่างไกล ที่เขาเรียกประชุม

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด