19
บทที่ 19
ฉวัวะ !!!!
ฮยอนอู พุ่งออกไปพร้อมกับเหวี่ยงดาบแยกร่างของคู่ต่อสู้ที่อยู่ใกล้ที่สุดในพริบตา จากนั้นเขาก็ยังใช้ดาบเล่มเดิมบั่นคอคู่ต่อสู้อีกคนที่อยู่ข้าง ๆ ได้ด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ
“เฮ้ย !!พวกแกทำอะไรกันอยู่วะ !!” เชอรอน ตะโกนขึ้นด้วยความตื่นตระหนก
ทันใดนั้น สมาชิกกิลด์กะโหลกดำที่อยู่ในความสับสนก็ได้สติกลับมา พวกเขาดึงอาวุธประจำตัวของตัวเองออกมาพร้อมกับพุ่งเข้าหา ฮยอนอู ทันที อย่างไรก็ตาม การกระทำของพวกเขาไม่ต่างไปจากแมลงเม่าบินเข้ากองไฟแม้แต่น้อย พวกเขาไม่สามารถสร้างรอยขีดข่วนให้กับ ฮยอนอู ได้แม้แต่นิดเดียว
“ตาย !!” ปาร์ค ชอลกู หนึ่งในผู้บริหารคนสนิทของ เชอรอน ส่งเสียงคำรามพร้อมกับเหวี่ยงดาบที่เปล่งแสงสว่างสีฟ้าด้วยสกิลเฉพาะออกไป ทว่าการใช้สกิลในอารีน่าจำเป็นต้องพึ่งพาทักษะการเคลื่อนไหวของผู้เล่นอย่างมาก ด้วยการเคลื่อนไหวที่น่าเหลือเชื่อของ ฮยอนอู มันทำให้สกิลของ ปาร์ค ชอลกู ดูจะเป็นการเหวี่ยงดาบออกไปมั่ว ๆ เสียมากกว่า
“ถ้านายเหวี่ยงดาบแบบนั้น ฉันว่าคงไม่มีใครถูกนายโจมตีหรอก” ฮยอนอู ให้คำแนะนำด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันต่อ ปาร์ค ชอลกู และเขาก็ไม่ลังเลเลยที่จะเก็บค่าธรรมเนียมสำหรับคำแนะนำในทันที และราคาของมันก็คือชีวิตของ ปาร์ค ชอลกู อย่างไม่ต้องสงสัย
เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เชอรอน ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง นี่มันเกิดอะไรขึ้น !?สถานการณ์ปัจจุบันมันฉีกจากความเข้าใจของเขาอย่างสิ้นเชิง เพียงแค่การดวลเริ่มขึ้นเขาก็สูญเสียผู้บริหารกิลด์ไปแล้วถึงสามคนในพริบตา อีกทั้งมันไม่สามารถเรียกว่าการต่อสู้ได้ด้วยซ้ำ แต่มันควรเรียกว่าการสังหารหมู่ฝ่ายเดียวมากกว่า
อย่างไรก็ตาม ในฐานะหัวหน้ากิลด์ เชอรอน ยังสามารถฟื้นความสติกลับมาได้เร็วกว่าคนอื่น ๆ
“ตั้งสติไว้ !!เข้าไปพร้อมกันเลย จับไอ้เวรนั่นไว้ให้ได้ !!” เชอรอน พยายามเรียกสติสมาชิกคนอื่น ๆ พร้อมกับพึมพำกับตัวเอง ‘แกไม่ปล่อยให้ฉันมีเวลาได้คิดเลย’
มันไม่ได้หมายความว่าหาก ฮยอนอู ปล่อยให้คู่ต่อสู้มีเวลาได้คิดแล้วเขาจะเสียเปรียบ แต่นั่นเป็นเพราะสตรีมของเขาจะหมดความสนุกไปมากกว่า
“เข้ามาสิหนู ๆ ทั้งหลาย” ฮยอนอู กวักมือเรียกคู่ต่อสู้ 10 คนที่ยังเหลืออยู่โดยที่ดาบคมมือเดียวพาดอยู่บนไหล่ของเขา ขณะเดียวกันด้วยคำพูดของ เชอรอน มันก็ทำให้สมาชิกที่เหลืออยู่ของกิลด์กะโหลกดำฟื้นความสงบกลับมาได้
“ไอ้เวรนี่ !?”
“เล่นมันเลย !!”
ทันใดนั้นผู้บริหารสองคนที่อารมณ์เดือดพล่านไปด้วยความโกรธจากการยั่วยุของ ฮยอนอู พวกเขาหลงลืมที่จะร่วมมือกับคนอื่น ๆ และกระโจนเข้าหา ฮยอนอู ราวกับคนบ้า อย่างไรก็ตาม ทั้งสองคนนี้สามารถโจมตีประสานได้อย่างดี โดยที่คนหนึ่งใช้หอกเป็นอาวุธ และอีกคนใช้ดาบ หาก ฮยอนอู หลบการโจมตีจากหอกได้ เขาก็ยังต้องเผชิญกับการโจมตีจากดาบของอีกคนอยู่ดี
ทว่าด้วยความสามารถระดับทั่ว ๆ ไปแบบนี้มันไม่มีความหมายสำหรับ ฮยอนอู แม้แต่นิดเดียว เขาเปลี่ยนทิศทางของหอกที่พุ่งเข้ามาได้อย่างง่ายดาย ไม่ใช่เพียงแค่นั้นเขายังทำให้ผู้บริหารกิลด์ที่ใช้หอกถลำตัวไปขวางเส้นทางของผู้บริหารอีกคนอย่างตั้งใจอีกด้วย
ผู้บริหารที่ใช้ดาบกำลังพุ่งเข้ามาด้วยสกิลเฉพาะ นั่นทำให้เขาไม่สามารถเปลี่ยนทิศทาง หรือหยุดยั้งการเคลื่อนไหวของตัวเองได้ และมันก็จบลงด้วยความตายของเพื่อนของเขาในทันที
“ชองวอน !!!!” เสียงตะโกนด้วยความตื่นตระหนกออกมาจากปากของ ซอ คังซู ผู้บริหารกิลด์ที่ใช้ดาบ
‘สัตว์ประหลาด !!นี่คือสัตว์ประหลาดที่ไม่สามารถเอาชนะได้ !!’
นี่คือความคิดสุดท้ายที่เหลืออยู่ในใจของ ซอ คังซู ก่อนที่ดาบของ ฮยอนอู จะตัดคอของเขาในพริบตา
“ว้าววว !!” ฮยอนอู ส่งเสียงออกมาจากลำคอเบา ๆ
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาต้องเผชิญกับปัญหามากมายในชีวิต ครอบครัวของเขาล้มละลาย เขาต้องกลายมาเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัว เขาต้องทำงานพาร์ทไทม์เป็นครั้งแรกในชีวิต มีหลายครั้งที่เขาคิดว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้
แต่ในทางกลับกัน ในโคลอสเซียมตกสู่ความเงียบสงัดชั่วขณะ สายตานับไม่ถ้วนของผู้ชมต่างจ้องมองมายัง ฮยอนอู ด้วยความตกตะลึงเหมือนกันทั้งหมด จนถึงตอนนี้ยังไม่มีผู้เล่นคนไหนสามารถทำแบบเขาได้ แม้แต่ในหมู่ผู้เล่นมืออาชีพก็ยังยากที่จะพบเห็นฝีมือระดับนี้
เมลีก็อด ชื่อที่ ฮยอนอู เคยถูกเรียกในอดีต นี่คือตัวตนเพียงหนึ่งเดียวในอารีน่าที่สามารถเคลียร์ภารกิจเนื้อเรื่องหลักได้ด้วยตัวคนเดียว ฮยอนอู เปรียบเหมือนสัตว์ประหลาดสมบูรณ์แบบ เขาไม่เคยพ่ายแพ้ และสามารถเคลียร์ทุกคอนเทนต์ของอารีน่าได้ด้วยตัวเอง
“พวกนายไม่อยากสู้แล้วเหรอ !?ถึงจะยอมแพ้ตอนนี้มันก็ไม่เปลี่ยนเรื่องที่พวกนายจะต้องลบตัวละครหรอกนะ” ฮยอนอู พูดด้วยความเยาะเย้ยไปทางสมาชิกกิลด์กะโหลกดำที่เหลืออยู่
‘ฉันควรจะดึงดราม่าอีกหน่อยดีไหม’
ฮยอนอู คิดว่าเขาต้องสร้างสถานการณ์อีกเล็กน้อยในการดวลครั้งนี้ เมื่อได้รับการตัดต่อ และใส่เสียงประกอบพร้อมกับเอฟเฟกต์ที่ยอดเยี่ยมแล้ว วีดีโอของเขาจะยิ่งดีขึ้นหากเขาสามารถทำให้วีดีโอต้นฉบับยอดเยี่ยมได้มากที่สุด
“พวกนายพยายามครอบครองดันเจี้ยน และรังแกผู้เล่นระดับต่ำด้วยความสามารถเพียงแค่นี้เองเหรอ !?” คำวิจารณ์อย่างรุนแรงออกจากปากของ ฮยอนอู
นี่เป็นคำพูดที่ถูกคำนวณไว้เป็นอย่างดี ในเวลานี้ ฮยอนอู เปรียบเหมือนนักปราชญ์ที่สามารถปลุกระดมผู้คนได้ด้วยริมฝีปากของเขาเท่านั้น ด้วยคำพูดนี้มันก็ทำให้บรรยากาศของโคลอสเซียมเปลี่ยนแปลงไป
-ไอ้พวกขี้ขลาด !!
-ฆ่าพวกมันให้หมด !!
-ตายไปซะไอ้พวกสารเลว !!
กิลด์กะโหลกดำตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายทันที แม้ว่าพวกเขาอาจจะชนะในการดวลครั้งนี้ พวกเขาก็ไม่สามารถรักษากิลด์กะโหลกดำเอาไว้ได้อีกต่อไป ตอนนี้ เชอรอน ก็ตัดสินใจในที่สุด “พวกเราไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว แต่อย่างน้อยก็ต้องลากไอ้เวรนั่นไปด้วยให้ได้ พวกเรามีกันอยู่แปดคนจะไม่ชนะได้ยังไง !!ใช่ไหม !?”
แปดต่อหนึ่ง ...
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ทุกคนต่างก็ต้องมองว่าฝ่ายแปดคนมีความได้เปรียบมากกว่า อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของทั้งแปดคนนี้กลับไม่สู้ดีนัก ทันใดนั้นผู้บริหารหลายคนก็หันมาโค้งคำนับให้กับ เชอรอน อย่างกะทันหัน
“ฉันขอยอมแพ้ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง”
“ฉันอยากจะเริ่มใหม่อีกครั้ง เหมือนกับตอนที่ฉันเพิ่งเข้ามาในอารีน่าเป็นครั้งแรก”
“ฉันจะมาหาคุณอีกครั้ง หากเลเวลตัวละครใหม่ของฉันกลับมาเท่าเดิม”
“ลาก่อน พี่เชอรอน”
พวกเขาเลือกที่จะยอมแพ้ แต่เดิมแล้วพวกเขาอดทน และพยายามรักษากิลด์กะโหลกดำเอาไว้อย่างมาก การดวลกับ ฮยอนอู ครั้งนี้เป็นเหมือนกับตัวเร่งให้กิลด์กะโหลกดำที่ใกล้จะล่มสลายแตกกระจายออกไปเร็วขึ้นเท่านั้น สำหรับพวกเขาแล้วกิลด์กะโหลกดำบิดเบี้ยวไปจากเดิมอย่างมาก นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาส่วนใหญ่ต้องการ
[ผู้เล่น GT ยอมแพ้ ]
[ผู้เล่น Teullu ยอมแพ้ ]
...
...
...
[ผู้เล่น Fab ยอมแพ้ ]
ผู้บริหารที่เหลือทั้งเจ็ดคนต่างยอมแพ้ ตอนนี้เหลือเพียง เชอรอน คนเดียวเท่านั้นบนลานประลอง
‘ฉันเข้าใจแล้ว ...’ เชอรอน ตระหนักได้ถึงความหมายจากพวกพ้องที่จากไป เขาเปลี่ยนไปจากตอนแรก ๆ อย่างมาก เขาเคยสนุกไปกับการล่ามอนสเตอร์พร้อมกับพวกพ้องของเขา ดังนั้น เขาจึงได้สร้างกิลด์กะโหลกดำขึ้นมา
‘แต่ฉันจะต้องจบเรื่องนี้’
เชอรอน ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกแบบนี้มาเป็นเวลานานมากแล้ว ในที่สุดเขาก็เผลอยิ้มขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ
“เอาละโว้ยยย !!” เชอรอน ร้องตะโกนพร้อมกับวิ่งเข้าหา ฮยอนอู
มันคือการต่อสู้ครั้งสุดท้าย
‘ขอบคุณ’
……
ในเวลาเดียวกันเหล่าผู้ชมต่างก็ต้องประหลาดใจกับการยอมแพ้ของกิลด์กะโหลกดำ นี่เป็นการกระทำที่แปลกประหลาดอย่างไม่น่าเชื่อ
“มันเกิดอะไรขึ้นกับพวกนั้น !?”
“ทำไมพวกเขาถึงยอมแพ้ !?”
“นี่หมายความว่าพวกเขากลัว อัลเลย์บอส หรือเปล่า !?”
ขณะเดียวกัน ฮยอนอู ก็ประหลาดใจไม่น้อยเช่นกัน เขาไม่สามารถติดตามการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดแบบนี้ได้ทัน แต่เดิมแล้วตามแผนของเขา หลังจากการยั่วยุครั้งนี้กิลด์กะโหลกดำจะต้องกระโจนเข้าหาเขา และเขาจะเอาชนะทุกคนจนเหลือเพียง เชอรอน ก่อนจะปิดฉากด้วยความงดงามจากชัยชนะอย่างท่วมท้นของเขา ทว่าจู่ ๆ ผู้บริหารกิลด์กะโหลกดำ และ เชอรอน กลับยอมแพ้อย่างกะทันหัน
‘จู่ ๆ ก็เปลี่ยนใจ ...’
แต่มันไม่ได้มีความหมายสำหรับ ฮยอนอู มากนัก ท้ายที่สุดแล้วจุดประสงค์ของเขาก็ประสบความสำเร็จแล้ว เขาได้จัดการปัญหาเรื้อรังที่อาจจะตามมาในอนาคตได้แล้ว นอกจากนี้เขายังได้ช่วยเหลือคนเหล่านี้ในทางอ้อมอีกด้วย
‘ก็คงไม่เลวหรอกใช่ไหม’
ฮยอนอู พึมพำกับตัวเองขณะที่มองไปยัง เชอรอน ที่กำลังวิ่งตรงเข้ามา
‘แค่จัดการเขาคนเดียวก็พอแล้ว’
จากนั้น ฮยอนอู ก็วิ่งเข้าหา เชอรอน เพื่อเติมเต็มความงดงามที่เขาวาดไว้
.....
“ขอบคุณ” นี่คือพูดสุดท้ายของ เชอรอน ก่อนที่ตัวละครของเขาจะถูกลบ
‘เป็นความรู้สึกที่ดีไม่หยอก จากนี้ฉันคงไม่ต้องมาคอยรำคาญอะไรแบบนี้อีกแล้วใช่ไหม’
[คุณชนะในการดวลแล้ว ]
[รางวัลจะถูกแจกจ่ายตามกฎ ผู้ชนะได้ทุกอย่าง ]
‘ดูเหมือนว่าฉันจะมีรายรับก้อนใหญ่เลยครั้งนี้’
มีการส่งกล่องรางวัลทั้งหมด 13 กล่องมายังกล่องข้อความของ ฮยอนอู หลังจากได้รับประกาศชัยชนะจากระบบ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไอเทมทั้งหมดที่ได้รับจะต้องเป็นของดีแน่นอน
“การดวลจบลงแล้ว วีดีโอการดวลจะถูกอัพโหลดบนช่อง Alley Boss ของผมในวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยง ผมขอบคุณทุก ๆ มากในวันนี้” ฮยอนอู พูดกับผู้ชมก่อนจะออกจากลานประลอง
แม้ว่าเขาจะแก้ไขปัญหาเรื้อรังได้แล้ว แต่เขายังมีอย่างอื่นอีกมากที่ต้องทำ
‘ฉันจะต้องส่งวีดีโอให้ เอลลิส’
.....
ในวันเดียวกัน เอลลิส ก็ได้มาชมการดวลที่โคลอสเซียมด้วยเช่นกัน และเขาก็แทบจะรอไม่ไหวที่จะได้รับไฟล์วีดีโอจาก ฮยอนอู ความจริงแล้วการต่อสู้ของ ฮยอนอู มันทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่แตกต่างไปจากวีดีโอไหน ๆ ที่เขาเคยเห็นมา
แรงผลักดัน ...
แรงผลักดัน และความรู้สึกมันแตกต่างกัน ฮยอนอู แสดงความปรารถนาที่จะฆ่าคู่ต่อสู้ของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ
‘นั่นไม่ใช่สกิลแน่นอน แต่มันคือทักษะเฉพาะของเขา’
ทุกคนที่เผชิญหน้ากับชายคนนี้ต่างก็ต้องรู้สึกหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ได้
“ดีจริง ๆ ที่ฉันได้มาดูด้วยตาของตัวเอง”
เอลลิส คิดว่ามันเป็นทางเลือกที่ดีมากที่เขามาดูการดวลด้วยตัวเอง เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้จากวีดีโอไหนที่เคยตัดต่อมาทั้งหมด และเขาก็ตั้งใจที่จะเพิ่มส่วนไฮไลท์ของวีดีโอนี้ให้ยอดเยี่ยมที่สุดเพื่อให้ผู้ชมได้สัมผัสกับความรู้สึกเดียวกับเขา
“ฉันจะต้องตัดต่อมันออกมาให้ดีที่สุด”
เอลลิส จากไปพร้อมกับแผนการในใจ
.....
“บ้าไปแล้ว !!” ขณะเดียวกัน เคล ที่อยู่บนเครื่องบินเพื่อกลับไปยังนิวยอร์กก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น และในขณะเดียวกันเขาก็เข้าใจได้ทันทีถึงคำพูดของ ฮยอนอู ที่บอกเอาไว้
“ดวลลบตัวละคร ...”
นี่คือการดวลที่จะต้องถูกสั่งห้ามโดยเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม เพราะผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นมันอาจจะเลวร้ายเกินกว่าจะคาดเดาได้ อย่างไรก็ตาม เคล ก็สามารถตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าความกังวลของเขานั้นไม่มีความหมาย ฮยอนอู มีความแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ เขาสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ทั้งหมดได้แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้เปลี่ยนอาชีพครั้งที่สองก็ตาม
“อัศจรรย์ มันน่าทึ่งมก !!” เคล โพล่งออกมาซ้ำ ๆ ด้วยความตื่นเต้นประหลาดใจ
ไม่มีสิ่งใดที่เขาสามารถพูดออกมาได้มากกว่านี้ ทั้งหมดเป็นเพราะความสามารถในการต่อสู้อย่างท่วมท้นของ ฮยอนอู ขณะเดียวกัน เคล ก็รู้สึกเหมือนจะรู้จัก ฮยอนอู มากขึ้นอีกเล็กน้อย ชายคนนี้ดูเหมือนจะเป็นคนที่หยิ่งทะนง และโลภมากในเวลาเดียวกัน เขาหยิบยกเหตุผลที่ยิ่งใหญ่ในการดวลขึ้นมาเพียงเพื่อกลบจุดประสงค์ที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้ นั่นก็คือการขจัดปัญหาน่ารำคาญที่จะเกิดในอนาคตหากเขาปล่อยผ่านคนเหล่านั้นไป
“มันไม่สำคัญเลยว่าฉันจะคิดยังไง ...”
เคล รู้สึกพอใจอย่างมากที่เขาสามารถเซ็นสัญญากับคนคนนี้ได้ จากนั้นเขาก็ปิดแท็บเล็ตลงในที่สุด
.....
‘มันคงไม่เป็นไรใช่ไหมถ้าฉันจะพักผ่อนสักหน่อย’ ฮยอนอู คิดกับตัวเองด้วยความพึงพอใจ
ตอนนี้เส้นทางที่เขาจะเดินต่อจากนี้ค่อนข้างมั่นคงมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว เขาประสบความสำเร็จในการได้รับการยอมรับ การเซ็นสัญญากับ NIKE หลังจากนี้หากเขาเริ่มสตรีม เขาก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับค่ารักษาพยาบาลของพ่อเขาอีกต่อไป นอกจากนี้เขายังสามารถหารายได้เพื่อมาจ่ายหนี้ที่ค้างอยู่ได้อีกด้วย แต่ทันใดนั้น ฮยอนอู ก็ต้องสะดุ้งขึ้นจากความผ่อนคลายเมื่อชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นบนจอโทรทัศน์
-ดาบอินทรี ... หรือผมควรเรียกคุณว่า จอง ฮันแบค ดีครับ !?
-คุณเรียกผมได้ตามที่คุณสะดวกได้เลยครับ
ชายคนนั้นที่ ฮยอนอู เกลียดชังปรากฏตัวขึ้นบนจอโทรทัศน์ในฐานะผู้เล่นมืออาชีพของอารีน่า
“ไอ้สารเลวนั่นมันกล้าเปิดตัวในฐานะมืออาชีพงั้นเหรอ !?”
‘ตื่นได้แล้ว คัง ฮยอนอู’ ฮยอนอู พูดกับตัวเองพร้อมกับตบหน้าตัวเองสองสามครั้ง
นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะเสพสุขกับสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น เขาเกือบลืมเป้าหมายที่ตั้งใจไว้เพียงเพราะความหอมหวานเล็กน้อยที่เขาเพิ่งได้สัมผัส แต่มันยังไม่สายเกินไปที่เขาจะตั้งตารอคอยที่จะได้แก้แค้นหลังจากนี้ ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับเขายังไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาแก้แค้นได้ และในตอนนี้ไอ้สารเลวนั่นก็ได้กลายเป็นผู้เล่นมืออาชีพแล้ว
‘เป้าหมายในตอนนี้คือการเป็นผู้เล่นมืออาชีพ’
“เพื่อที่จะไปให้ถึงเป้าหมายนี้ฉันจะต้องทุ่มเทมากกว่านี้”
ฮยอนอู กัดฟันแน่น เขาปัดเป่าความผ่อนคลายที่เกิดขึ้นเพียงชั่วขณะก่อนจะสลักบางคำลงในใจ
“ฉันจะต้องทำเควสหลักให้เร็วที่สุด รางวัลที่ได้จากเควสหลักจะช่วยกลบช่องว่างของฉันกับหมอนั่นได้ดีที่สุด”
ฮยอนอู กลับเข้าสู่แคปซูลอีกครั้ง
