ตอนที่ 9-33 เหตุอัศจรรย์

ผู้ชมเป็นล้านตะลึง เฮนด์เซนกระอักโลหิต ขณะที่ลินลี่ย์เกล็ดแตกและเต็มไปด้วยรอยเลือด  เห็นได้ชัดว่าการสู้รบรุนแรงสุดขีดเพียงไหน

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?”

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง... อาจารย์ลินลี่ย์และท่านเฮนด์เซน...”

ผู้ชมนับไม่ถ้วนพากันตะลึง  สุดยอดฝีมือทั้งสองเหล่านี้สู้กันจนถึงขั้นนั้นสิ่งที่น่าตกใจจริงๆ ก็คือ เฮนด์เซนเซียนที่มีชื่อเสียงและทรงพลังมากที่สุดกระอักโลหิตออกมาคำใหญ่ เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บหนักมาก

จากที่พวกเขาเห็น ลินลี่ย์อายุเพียงยี่สิบเจ็ดปี แม้จะเป็นอัจฉริยะคนหนึ่ง

แต่ลินลี่ย์เพิ่งจะเสมอกับโอลิเวอร์มาไม่ใช่หรือ?  โอลิเวอร์กลับพ่ายแพ้เฮนด์เซนและลินลี่ย์ก็ควรตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน แต่เห็นได้ชัดว่า ผลที่ออกมาแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

“ลินลี่ย์. เขา...”  หน้าผากของโอลิเวอร์ขมวด  เขาตกอยู่ในความเงียบ

ความจริง ถ้าลินลี่ย์ไม่ได้รู้แจ้งพลังชีพจรคุ้มกันมาแล้วมีแนวโน้มว่าแค่วิชาเขย่าภูผาของเฮนด์เซนก็อาจทำร้ายเขาบาดเจ็บหนักได้แล้ว  และพลังทลายภูผาก็น่าจะฆ่าเขาได้โดยตรง  แต่ตอนนี้ที่ลินลี่ย์มีพลังชีพจรคุ้มกัน  ความสามารถในการป้องกันของเขาสูงล้ำมาก  เมื่อเฮนด์เซนใช้วิชาโจมตีสูงสุดของเขา  จึงทำให้ลินลี่ย์บาดเจ็บหนักมาก

“ลินลี่ย์!”  เดเลียถึงกับหลั่งน้ำตา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางเห็นร่างของลินลี่ย์เต็มไปด้วยรอยเลือด  ใจนางถึงกับสั่นสะท้าน

“พี่ใหญ่”  “ใต้เท้า!”  วอร์ตัน, พี่น้องบาร์เกอร์, พ่อบ้านแอชลี่ย์,ฮิลแมน, เจนน์และสาวๆ ในกลุ่มทุกคนกังวลห่วงใยลินลี่ย์

การต่อสู้มาถึงจุดวิกฤติจริงๆ

“พลังโจมตีที่แปลกประหลาด  ไม่มีทางป้องกันได้เลยแม้แต่น้อย”  เฮนด์เซนจ้องมองลินลี่ย์ที่ดูเหมือนปีศาจอยู่ห่างๆและคิดอย่างรวดเร็ว

สัจจธรรมแห่งธาตุดิน – พลังคลื่น 132 ชั้น!

แม้ว่าเฮนด์เซนจะมีอวัยวะภายในได้รับการปกป้องเป็นพิเศษแต่ก็ยังได้รับบาดเจ็บหนัก เฮนด์เซนรู้ดีว่าเขาอาจทนรับการโจมตีเต็มที่ของคู่ต่อสู้ได้ครั้งเดียวเท่านั้น  แต่ถ้าเขาถูกฟาดใส่ครั้งที่สาม  เขาอาจจบสิ้นแน่นอน

“พลังป้องกันของลินลี่ย์ทรงพลังมากขนาดนั้นได้ยังไง? พลังโจมตีทลายภูผาของข้าไม่สามารถจะฆ่าเขาได้”  เฮนด์เซนไม่อาจเชื่อได้

เขาไม่เคยพบคู่ต่อสู้คนใดที่กล้ารับพลังโจมตีของเขาโดยตรง  พลังทลายภูผาเป็นพลังโจมตีสุดยอดของเขา  ถ้าเขาไม่สามารถฆ่าศัตรูได้ด้วยพลังนี้  และเขาจะเอาชนะได้ยังไง?

“ข้าไม่สามารถรับการโจมตีได้โดยตรงอีก ข้าจะต้องอาศัยความเร็วของข้าเพื่อหลบเลี่ยงพลังโจมตี  ขณะที่ข้าค่อยโจมตีเขาให้ได้”  เฮนด์เซนตัดสินใจ  เขาเชื่อว่าลินลี่ย์ไม่ได้ดีกว่าเขาเท่าใดนัก   เป็นเรื่องเหลือเชื่อแล้วที่ลินลี่ย์ยังคงเหลือปราณยุทธพอหลังจากรับพลังโจมตีทลายภูผาไป  เขาเชื่อว่าตราบใดที่เขาสามารถใช้พลังทลายภูผาได้อีกครั้ง  ลินลี่ย์จะไม่สามารถรับได้แน่นอน

ความคิดของเฮนด์เซนความจริงก็สะท้อนตัวลินลี่ย์เอง

เพราะเงื่อนไขปัจจุบันนี้ของเขา เขาไม่สามารถรับการโจมตีโดยตรงได้แน่นอน

“ครืดดดด..” กระแสพลังงานธาตุดินรอบตัวเฮนด์เซนเริ่มก่อตัวเป็นชั้นบางๆแทบจะเป็นชั้นเกราะรอบตัวเขา

ลินลี่ย์รั้งพลังชีพจรคุ้มกันตัวกลับมาอีกครั้ง

ถ้าพลังป้องกันขยายออกไปเร็ว การบินด้วยความเร็วสูงของพวกเขาจะได้รับผลกระทบ  ไม่ต้องสงสัยเพราะยอดฝีมือทั้งสองทำเช่นนี้ก็หมายความว่าพวกเขาจะสู้กันด้วยความเร็วคล่องแคล่ว

ผู้ชมนับไม่ถ้วนจากข้างล่างจ้องมองดูบนฟ้า หายใจอย่างยากลำบาก

คนเหล่านั้นที่เชื่ออย่างแน่วแน่ว่าเซียนดาบจ้าวภูผาเฮนด์เซนจะชนะ  ไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป

“ควั่บ!”  “ควั่บ!”  พายุหมุนคล้ายเฮอริเคนทำให้ท้องฟ้าแยกออก และร่างของลินลี่ย์เริ่มเคลื่อนไหวอย่างประหลาดแต่เต็มไปด้วยความสง่างามอีกครั้ง  ความเร็วของเขาถึงขีดจำกัดอย่างแน่นอน  การพึ่งพาอาศัยพลังของสายลม ความเคลื่อนไหวของลินลี่ย์แปลกประหลาดและคาดไม่ถึง

เฮนด์เซนควงดาบหนักธาตุดินเคลื่อนไหวเช่นกัน ในแต่ละก้าวเหมือนกับเป็นการเทเลพอร์ตไปได้ก้าวละสิบเมตร  ความเคลื่อนไหวของเขาแปลกประหลาดน่าทึ่ง

“ควั่บ”

ดาบหนักธาตุดินของเฮนด์เซนปรากฏหน้าลินลี่ย์ทันทีและฟันใส่เขา  แต่กลับผ่านร่างลินลี่ย์ไปเนื่องจากไม่มีอะไรเป็นแต่อากาศ ลินลี่ย์กลายเป็นร่างเลือนรางและหายไป นั่นเป็นภาพเงาลวงตา

“ควั่บ!” ดาบหนักอดาแมนเทียมฟันใส่เช่นกัน

แต่ขณะที่ดาบเข้าใกล้ร่างลินลี่ย์ เฮนด์เซนไปปรากฏตัวห่างออกไปเป็นสิบเมตร

สองสุดยอดฝีมือรู้ถึงความน่ากลัวของพลังโจมตีของคู่ต่อสู้ดี  พวกเขาไม่กล้าปะทะกันโดยตรงและพวกเขาต้องการใช้ความคล่องแคล่วในการเคลื่อนไหวเพื่อหาโอกาสทำร้ายฝ่ายตรงข้ามพวกเขา

“พวกเขาอยู่ตรงไหน?”

“เรามองไม่เห็นพวกเขาเลย!”

ผู้ชมนับไม่ถ้วนเหล่านั้นจ้องมองท้องฟ้าอย่างระมัดระวัง  แต่ลินลี่ย์กับเฮนด์เซนเคลื่อนไหวกันไวมาก  มีแต่เสียงหวีดหวิวของสายลมรุนแรง  พวกเขาสามารถเห็นได้แต่เพียงภาพเงาเป็นครั้งคราวเท่านั้น

หน้าผากของเดเลียมีเหงื่อเกาะพราวไปหมด แต่นางยังจ้องท้องฟ้าตาไม่กระพริบ

บรรยากาศตึงเครียดเหลือทน!

ด้วยแต่ละย่างก้าว เฮนด์เซนปรากฏตัวบนยอดเขาทุสคอน เฮนด์เซนตัดสินใจใช้ก้อนหินและต้นไม้เพื่อขัดขวางและจำกัดความเร็วของลินลี่ย์

“ควั่บ!”

ลินลี่ย์พุ่งลงมาด้วยความเร็วสูง ตรงดิ่งใส่เฮนด์เซน

เพียงก้าวเดียวเฮนด์เซนก็เคลื่อนออกไปอยู่ห่างๆ  และเพียงก้าวที่สอง  เขาก็ปรากฏตัวอยู่ด้านหลังหินยักษ์  ลินลี่ย์ในตอนนี้อยู่ตรงกันข้ามอีกฝั่งของก้อนหิน

“ทลายภูผา!”

ดาบหนักธาตุดินฟันลงพร้อมกับที่หนักหน่วง ก้อนหินเท่าตัวคนถูกผ่าออกอย่างง่ายดายเหมือนกับเต้าหู้  แตกกระจายกลายเป็นก้อนกรวดทันทีที่พลังงานรอบๆดาบหนักสัมผัสกับมัน อย่างไรก็ตามลินลี่ย์ถอยไปด้วยความเร็วสูง และรู้สึกได้ว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนเป็นอันตราย

“ปัง!”

ภูเขาทุสคอนทั้งหมดเกิดรอยแตกแยกใหญ่ที่น่ากลัวยาวหลายร้อยเมตรบนภูเขา  รอยแยกนี้กว้างถึงสามหรือสี่เมตร  หินนับไม่ถ้วนร่วงกราวไปทุกทิศ

“พระเจ้า!” ผู้ชมนับล้านตะลึง

พวกเขามองเห็นอยู่ต่อหน้าต่อตาว่ารอยแยกปรากฏขึ้นในภูเขาเอง  ภูเขาสูงเป็นพันเมตรถูกผ่าครึ่ง

“บึ้ม!” ลินลี่ย์ฟันด้วยเคล็ดสัจจธรรมดแห่งธาตุดิน พลังคลื่น 132 ชั้นใส่เฮนด์เซนอีกครั้ง

เฮนด์เซนหลบอีกครั้บ

ดาบหนักของลินลี่ย์ฟันใส่ต้นไม้ใกล้ๆ “ครืนนน”  มีเสียงประหลาดและต้นไม้กลายเป็นผุยผง ขณะเดียวกันแรงสั่นสะเทือนจากการฟันดาบหนักอดาแมนเทียนพุ่งเป็นเส้นตรงจากยอดเขาไปใจกลางภูเขาจากนั้นขยายลามออกไป

“ครืนนนน”

ในท่ามกลางภูเขา  อุโมงค์ขนาดเท่าตัวคนปรากฏขึ้น และหินถล่มนับไม่ถ้วนเริ่มถล่มทลายมาจากในนั้น เห็นเหล่านั้นแตกสลายเป็นฝุ่นถึงขนาดลอยฟุ้งอยู่ในสายลมทุกที่  ฝุ่นปกคลุมไปทั้งภูเขา

ในพริบตา....

อุโมงค์สายหนึ่งผ่านตรงไปยังยอดเขาจนถึงจุดศูนย์กลางของภูเขา  ผู้ชมนับไม่ถ้วนมองเห็นได้ชัด

ผู้ชมนับไม่ถ้วนเงียบไร้สรรพเสียง

คอของจักรพรรดิโจฮันน์กระตุกสองครั้ง

เทพบนสวรรค์! พลังอะไรกันถึงได้น่ากลัวแบบนี้? ใครจะทนรับโจมตีจากทั้งสองคนนี้ได้?  ดาบเดียวก็ผ่าภูเขาได้ครึ่งหนึ่ง ขณะที่อีกฝ่ายสร้างอุโมงค์ได้ เปลี่ยนศิลาให้กลายเป็นฝุ่นธุลี  นี่เป็นเรื่องที่นึกไม่ถึง

“นั่นคือสัจจธรรมแห่งธาตุดิน!”  บาร์เกอร์และคนอื่นๆ ตื่นเต้นแต่ขณะเดียวกันพวกเขาก็ตื่นตัวกับพลังประหลาดของเซียนดาบจ้าวภูผาเฮนด์เซน

โอลิเวอร์มองดูทุกอย่างเงียบๆ

ลมพัดรุนแรง ลินลี่ย์ซ่อนตัวอยู่ในสายลมปรากฏตัวต่อเนื่องอยู่ในหลายที่ ขณะที่เฮนด์เซนยังคงหลบไปมาไม่หยุดในท่าทางวิธีการอื่น  ผู้ชมข้างล่างได้ยินแต่เสียงระเบิดดังต่อเนื่องไม่หยุด  ตามมาด้วยเสียงของก้อนศิลาแตกกระเด็นและต้นไม้ระเบิดเป็นผุยผง

“บึ้ม!” ส่วนตรงยอดภูเขาขาดกระเด็นร่วงลงมาข้างล่าง  ภูเขาข้างล่างสั่นสะเทือนต้นไม้นับไม่ถ้วนฉีกขาดเป็นทาง และผู้ชมด้านล่างเริ่มร้องแตกตื่นตกใจ

เคนยอนแห่งวิทยาลัยสงคราม หนึ่งในเซียนที่มาชมดูก้าวออกมาข้างหน้า ด้วยการกวาดไม้เท้าในมือของเขาเขายืมพลังของหินก้อนมหึมาและเหวี่ยงมันปลิวไปพื้นที่ว่างที่เชิงเขาจากนั้นหินขนาดเกือบร้อยเมตรกลิ้งไปทางอื่น

“ถอยไป! ถอยไป!”

ทหารของกองทัพออกคำสั่งโดยตรงกับผู้ชมให้เริ่มถอยทันที  ราชตระกูลและขุนนางเริ่มถอยไปเช่นกัน  โอวพระเจ้า,การสู้รบครั้งนี้ไปเกินกว่าที่พวกเขาคิดไว้ ที่ระยะใกล้ขนาดนั้น จะเกิดอันตรายได้ง่าย

ทุกคนเริ่มถอย

การสู้รบของลินลี่ย์และเฮนด์เซนเริ่มรุนแรงและบ้าคลั่งมากขึ้นแค่เพียงปะทะดาบกันเต็มที่สามหรือสี่ครั้งเฮนด์เซนก็ผ่าภูเขาทุสคอนเป็นหลายเสี่ยงเสียแล้ว ขณะที่ลินลี่ย์ก็โจมตีจนทำให้ภูเขาทุสคอนแตกพัง  ในไม่ช้า....

“ครืนนนน”

ภูเขาทุสคอนก็ไม่สามารถทนรับความเสียหายได้อีกต่อไป ภูเขาทุสคอนที่ได้รับความเสียหายเต็มที่พังทลายลงส่งผลให้ฝุ่นปริมาณมหาศาลฟุ้งกระจายไปทุกที่ ผู้ชมเริ่มถอยกันทันทีด้วยความตกใจกลัว โชคดีที่พวกเขาถอยไปอยู่ก่อนบ้างแล้วและพวกเขามีเซียนคอยปกป้องอยู่หลายชั้น

หลังจากฝุ่นสลายตัวพื้นที่กองหินที่พังทลายที่มีความสูงสองถึงสามร้อยเมตรปรากฏอยู่ข้างหน้าพวกเขา

ภูเขาทุสคอนหายไปแล้ว!

และสิ่งที่เหลืออยู่ก็มีแต่เพียงกองหินถล่มกองมหึมาอยู่ข้างหน้า

“โอวสวรรค์!”  ผู้ชมนับไม่ถ้วนจ้องมองคนทั้งสองที่ยืนอยู่เหนือกองซากหักพัง ลินลี่ย์และเฮนด์เซนมีร่างเปรอะไปด้วยเลือดทั้งคู่  และหน้าของพวกเขาซีด  แต่รัศมีของพวกเขายังคงรุนแรงเหลือเชื่อ

จะไม่มีผู้ชมคนใดสามารถลืมการสู้รบครั้งนี้ได้  ไม่ว่าใครจะชนะหรือว่าใครตายพวกเขาจะไม่คิดทันทีว่าผู้แพ้เป็นผู้อ่อนแอหรือมีฝีมือต่ำต้อย

“ลินลี่ย์, เจ้าแพ้แล้ว!” เฮนด์เซนจ้องลินลี่ย์อย่างเย็นชา

ตาสีทองเข้มของลินลี่ย์จ้องมองเฮนด์เซนอย่างเงียบงัน

“แม้ว่าหลังจากเจ้าแปลงร่างเป็นมังกร แต่ปราณยุทธของเจ้ายังอ่อนกว่าของข้า  หลังจากผ่านไปนานความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ ความเร็วของเจ้าจะเริ่มช้าลง” เฮนด์เซนพูดด้วยความมั่นใจ

เป็นเช่นนั้นจริง

ในร่างมนุษย์ ลินลี่ย์เป็นเพียงระดับเก้า และหลังจากแปลงร่างมังกรปราณยุทธของเขาเทียบเท่านักสู้ชั้นเซียนระดับกลาง แต่เฮนด์เซนเป็นคนที่ฝึกมาเป็นร้อยๆ ปีแล้ว เขามีแอ่งตันเถียนจุปราณยุทธที่ลึกกว่าลินลี่ย์มาก หลังจากสู้รบรุนแรง  ปราณยุทธของลินลี่ย์ก็แทบจะว่างเปล่า  หากไม่มีปราณยุทธที่เหมาะสมคอยสนับสนุนเขา  ความเร็วของเขาจะตกลงอย่างแน่นอน

เฮนด์เซนยิ้มมุมปาก

“บึ้ม!”  เฮนด์เซนเคลื่อนไหวทันที คลื่นระเบิดกำแพงเสียงสามารถได้ยินได้ขณะที่เฮนด์เซนพุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็วสูง  ขณะที่ลินลี่ย์หลบด้วยความเร็วสูง  อาศัยร่างมังกรที่แข็งแกร่งของเขาและเวทเงาลมช่วยสนับสนุนเขา

แต่ครั้งนี้เขาใช้ปราณยุทธจนหมดเกลี้ยง ความเร็วของลินลี่ย์คราวนี้ช้าลงกว่าของเฮนด์เซน

“ทลายภูผา!” เฮนด์เซนรู้สึกได้ถึงโอกาสจึงใช้พลังฟันครั้งสุดท้ายกับลินลี่ย์

“ชรีคคคค!”  เสียงกรีดร้องแสบแก้วหูสะท้านหัวใจสั่นสะเทือนดังถึงชั้นฟ้า ขณะที่ร่างเงาดำปรากฏโผล่ออกมาจากซากหินพังทลายและพุ่งจู่โจมด้วยความเร็วสูงและขวางกั้นระหว่างลินลี่ย์กับเฮนด์เซน

ขณะเดียวกันมันขยายขนาดใหญ่ขึ้น

“บีบี”  ลินลี่ย์ตกใจ

บีบีเปลี่ยนร่างเป็นขนาดสองเมตร และตัวยาวสี่เมตร ขณะเดียวกันมันตวัดกรงเล็บใส่ดาบหนักธาตุดินอย่างดุร้าย

“บัดซบ!”  บีบีส่งเสียงด้วยความโกรธ

“บึ้ม!”

ดาบหนักธาตุดินและกรงเล็บที่แหลมคมของบีบีปะทะกัน

เฮนด์เซนถูกกระแทกกระเด็นและกระอักโลหิตออกมาเต็มปาก ขณะที่บีบีก็กระเด็นถอยหลังจากพลังโจมตีที่น่ากลัวนั้นด้วยเช่นกัน

“เจ็บนะเว้ย!” บีบีส่งเสียงด้วยความโกรธ

บีบีรวดเร็วราวกับสายฟ้า มาปรากฏตัวหน้าเฮนด์เซนอีกครั้ง  แม้จะรับพลังทลายภูผาโดยตรงแต่ร่างบีบีเพียงแต่มีรอยเลือดบนตัวเท่านั้น เขาไม่ได้รับบาดเจ็บหนัก

เฮนด์เซนร่วงลงไปที่พื้น เมื่อเห็นการบุกโจมตีเขาอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่มีความคิดว่ามันมาจากไหน รู้แต่เพียงว่า... ถ้าเขาไม่ป้องกันไว้ เขาจะต้องตาย

เฮนด์เซนลุกขึ้นยืนทันที

เจ้าสัตว์ประหลาดนี่มาจากไหน? มันรับพลังทลายภูผาของเขาได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ!

“ทลายภูผา!” เฮนด์เซนทุ่มความพยายามเต็มที่และรักษาชีวิตไว้

“ปัง!”

บีบีกระแทกกรงเล็บทั้งสองเข้าใส่ดาบหนักธาตุดินโดยตรงส่งผลให้ดาบหลุดจากมือเฮนด์เซนปลิวออกไป เฮนด์เซนกระเด็นถอยออกไปเช่นกัน  เลือดไหลออกจากปากของเขาอีกครั้ง ขณะที่เขาล้มกับพื้นอย่างรุนแรง

ผู้ชมทั้งหมดตะลึง และอ้าปากค้าง

“เจ้าต้องการฆ่าพี่ใหญ่ข้าหรือ? อยากตายใช่ไหม?” บีบีคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว ขณะที่เขาบุกโจมตีอีกครั้ง

“บีบี, หยุดนะ”  ลินลี่ย์ตะโกนทันที

“พี่ใหญ่ ท่านจะทำอะไร?” บีบีหันมามองลินลี่ย์ ลินลี่ย์มองดูเฮนด์เซน หลังจากการประลองคราวนี้ ลินลี่ย์รู้ว่าเฮนด์เซนจะไม่ใช่ภัยคุกคามใหญ่ของเขาในอนาคต

ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ จากนั้นพูดทางใจ “บีบี, ช่างเถอะ”

บีบีไม่พอใจอย่างมาก เขากระโดดไปที่ดาบหนักธาตุดินชูขึ้น จากนั้นโยนใส่ปาก “กร้วม” “กร้วม”  เพียงเสียงดังแค่สองกร้วมก็กลืนดาบหนักธาตุดินไปทั้งเล่ม

“ข้า, บีบี, จะไว้ชีวิตเจ้า ข้าจะกินของเล่นน้อยของเจ้าแทน ถือว่านี่เป็นการลงโทษ” บีบีร่างยักษ์พูดขณะจ้องลงมาที่เฮนด์เซนจากกลางอากาศด้วยดวงตาที่เย็นชา

“เป็น..เป็นไปได้ยังไง?” เฮนด์เซนฝืนลุกขึ้นยืน จ้องมองอย่างเหลือเชื่อ ดาบของเขาที่สร้างขึ้นจากโลหะผสมและวัสดุที่มีค่านับไม่ถ้วน มันไม่น่าจะอ่อนแอกว่าดาบหนักอดาแมนเทียมของลินลี่ย์มากนัก  แต่กลับถูกอสูรเวทนี้กินลงไปได้”

“อาจารย์ลินลี่ย์, นี่...อสูรเวทตนนี้?” จักรพรรดิโจฮันน์ถามแต่ไกล

บีบีหันไปจ้องดูจักรพรรดิโจฮันน์อย่างไม่พอใจ “แล้วไง? พี่ใหญ่ข้าเป็นจอมเวท เมื่อจอมเวทประลอง ก็เป็นเรื่องธรรมดามากที่จะนำอสูรเวทคู่หูไปด้วย  แล้วทำไมข้าจะช่วยไม่ได้?  ข้า, บีบีเป็นจอมเผด็จการอยู่แล้วตั้งแต่แฮรุยังไม่เข้ามาร่วมงานด้วยซ้ำ ถ้าไม่อย่างนั้น พี่ใหญ่ข้า, ตัวข้าและแฮรุคงร่วมกำลังกันฆ่าเฮนด์เซนยังง่ายกว่ากินดาบเมื่อครู่นี้อีก  แฮรุ,ออกมา!”

“โฮกกกกกก” เสียงคำรามโกรธเกรี้ยวดังขณะที่อสูรเวทอีกตนหนึ่งพุ่งออกมาจากซากหินหักพัง มันเริ่มขยายขนาดขึ้น  ที่แท้ก็เป็นเสือดำเมฆาแฮรุ  แฮรุบินตรงไปอยู่ข้างๆ บีบี แล้วยืนอยู่ในกลางอากาศข้างบีบีขณะที่มองดูเฮนด์เซน

ตอนนี้ ทั้งลินลี่ย์และเฮนด์เซนบาดเจ็บหนัก

แต่ในระยะไกลออกไป ผู้ชมนับไม่ถ้วนไม่ได้ให้ความสนใจพวกเขาอีกต่อไป ความสนใจของพวกเขาอยู่ที่อสูรเวทระดับเซียนทั้งสองที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันนี้  โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวแรก  อสูรเวทตัวแรกน่ากลัวจริงๆ

เขารับพลังโจมตีทลายภูผาได้โดยไม่มีปัญหา

เพียงเคี้ยวไม่กี่ที เขาก็กินอาวุธคู่มือของเฮนด์เซนหมด

“เฮนด์เซน  เจ้ามีปัญหาอะไรไหม?”  บีบีก้มมองดูทำหน้าบึ้งใส่เฮนด์เซน

เมื่อเห็นประกายแสงเยือกเย็นในสายตาของบีบี เฮนด์เซนรู้ว่าถ้าเขาประท้วงต่อต้าน บีบีจะอาจตะปบเขาจนตายได้ ต่อให้แข็งแรงเต็มที่ สำหรับเขาก็ยังยากที่จะเอาชนะอสูรเวทอย่างบีบี  ด้วยพลังป้องกันที่น่าทึ่งพลังโจมตีและความเร็วนั้น

เฮนด์เซนหันศีรษะไปเงียบๆ

“เฮนด์เซน, ข้าขอยอมรับว่าข้าพ่ายแพ้การประลองครั้งนี้”  ลินลี่ย์กล่าว

เฮนด์เซนมองดูลินลี่ย์  ในใจของเขาเขาเริ่มนับถือชื่นชมลินลี่ย์  “ลินลี่ย์,ความจริงวันนี้ เราทั้งสองสู้เสมอกัน  ข้าเพียงแต่อาศัยฐานเก็บปราณที่ลึกมากกว่าจึงได้เปรียบบ้างสำหรับอสูรเวทของเจ้า...”

เฮนด์เซนมองไปทางแฮรุ จากนั้นมองดูบีบี

บีบีจ้องมองเขาทันที เฮนด์เซนฝืนหัวเราะ  “อสูรเวทของเจ้าเป็นอสูรระดับเซียนที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบเห็นมา”  เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้  บีบีเชิดหัวด้วยความภูมิใจ