วันเบาๆ ของมือเก๋าจากต่างโลก 0120

บทที่ 38 เอลเดอร์ลิช พ่อพระของคนตาย (2)

* * *

พวกเราเร่งฝีก้าวย่ำเท้าออกจากปราสาท

เข้าไปอยู่ในปราสาทนานแค่ไหนกันนะ?

รู้สึกเหมือนไม่นาน เพิ่งได้คุยกับอดามาและฮาวาไปเพียงไม่กี่คำ

แต่ระหว่างนั้น ทิวทัศน์ด้านนอกกลับเปลี่ยนไปสิ้นเชิง

“…อึก”

ลิลี่ขมวดคิ้วเมื่อเห็นขี้เถ้าปลิวมาพร้อมกับลมกระโชก

สายลมแรงมากจนชายเสื้อหนังของฉันสะบัด ทั้งที่มันค่อนข้างแข็ง

แหงนมองท้องฟ้า

มันเคยเป็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆดำสลับกับแสงสีแดงจาง แต่ปัจจุบันแตกต่างออกไป

ดวงตาลิลี่ที่กำลังแหงนขึ้นไปมอง สั่นระริกรุนแรง

เธอมีนิสัยขอบเม้มปากเพื่อเก็บซ่อนความกลัว และตอนนี้กำลังทำอยู่

“…วังวน”

ท่ามกลางวังวน สายฟ้าสีแดงและน้ำเงินแลบผ่านเมฆหนาเป็นระยะ

ฉันเคยเห็นวังวนนี้มาก่อนไหม?

ไม่แน่ใจเหมือนกัน สิ่งที่เห็นในต่างโลกมักมอบความรู้สึกทำนองนี้เสมอ

แต่มีหนึ่งสิ่งที่แน่ชัด

“มันคือวังวนของโลกวิญญาณ หมายความว่ามิติในละแวกนี้ กลายเป็นส่วนหนึ่งของโลกวิญญาณไปแล้ว”

ฮาวาพูดจากด้านหลัง

วังวนมีขนาดใหญ่จนครอบคลุมมิติโดยรอบทั้งหมด และลอยใกล้กับพื้นมาก ประหนึ่งพร้อมจะกลืนกินทุกสิ่ง

ใจกลางวังวนคือยอดเขาสีดำ

แต่เพราะถูกรายล้อมด้วยพายุสีดำ จึงยากที่จะมองเห็นยอดเขา

ณ ที่นั่น สิ่งที่น่าจะเป็นเศียรของโบนดราก้อนปรากฏขึ้นครู่หนึ่งก่อนจะหายไป

เสียงร้องของมัน แฝงมากับสายลมและกระทบโสตประสาทของฉันดังแจ่มชัด

“เธอชื่อฮาวาใช่ไหม”

“ค่ะ ท่านพ่อ”

ฉันยังไม่ชินกับสรรพนามท่านพ่อสักเท่าไร แต่ก็ไม่อยากเก็บมาคิด

“ปีศาจชื่อกาลอสสินะ”

“พวกเราเรียกกันเช่นนั้น แต่ไม่มีใครทราบนามจริงของมัน เพราะใครก็ตามที่รู้จักตั้งแต่ปีศาจยังเป็นนิรันดร์ชน ก็คงไม่รอดพ้นจากการถูกกัดกร่อนโดยยุคสมัยแห่งความเสื่อมโทรม”

“เธอเคยบอกว่า ถ้าปีศาจนั่นหลุดจากผนึก โลกจะถูกความตายแผ่ปกคลุม”

“ใช่ค่ะ เจ้านั่นเลือกจบชีวิตของตัวเอง จนในภายหลังกลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความตายของโลกใบนี้”

“เธอพอจะรู้ไหม ทำไมมันถึงตัดสินใจแบบนั้น”

“บ้างก็บอกว่าเพื่อติดตามบิดา บ้างก็บอกว่าทำไปเพราะความอยากรู้อยากเห็น ไม่มีใครทราบข้อเท็จจริง แต่ว่า… ในตำนานเก่าแก่ กาลอสจะมีสมญานามหนึ่งติดตัวเสมอ”

“ผู้ทรยศ”

เป็นเสียงของอดามา

“ปราสาทเก่าแก่ถูกสร้างเพื่อยับยั้งผู้ทรยศ นั่นคือเหตุผลที่ข้ายังไม่ลืมว่ากาลอสคือผู้ทรยศ”

เสียงหนาๆ ของอดามาอัดแน่นไปด้วยอารมณ์

ฉันถามเป็นครั้งสุดท้าย

“ฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่าซากกระดูกมังกรตัวนั้นอันตราย เพราะทุกคนที่รู้จักมัน ทำราวกับมันไม่มีพิษมีภัย”

นั่นคือสิ่งที่ฉันสัมผัสได้

ไม่ว่ารูปลักษณ์กาลอสจะน่าสะพรึงเพียงใด แต่ก็แทบไม่มีใครมองว่ามันเป็นตัวอันตราย แม้แต่ OWIC ที่รู้ว่าฉันมุ่งหน้าลงใต้ก็ไม่คิดห้ามปราม

เทลาเทอรีก็เหมือนกัน ถ้ารู้ว่ามีอันตราย เธอคงไม่ศึกษาศาสตร์นี้ตั้งแต่แรก

ฉันสงสัยเรื่องนี้มานาน จนกระทั่งปัญหาใกล้ปะทุ ก็ยิ่งพบว่าเรื่องราวไม่ชอบมาพากล

เวลาเดียวกัน เสียงร้องของกาลอสสร้างแรงสะเทือนไปทั่วฟ้าดิน

ไม่มีใครเห็นเจ้านี่แล้วคิดว่าอันตรายบ้างหรือ?

ทำไมไม่มีใครตระหนักถึงวิกฤติ?

ฮาวาเปิดปากราวกับอ่านความคิดฉันออก

“เพราะมีคำพยากรณ์”

“คำพยากรณ์?”

ลิลี่เป็นฝ่ายตอบแทนฮาวา

“กล่าวกันว่า เมื่อกาลอสลืมตาตื่น นักพยากรณ์คนปัจจุบันจะสละชีพเพื่อยับยั้ง”

“หมายความว่า… จากคำพยากรณ์ กาลอสถูกกำจัดก่อนจะได้สร้างอันตราย?”

“ใช่”

“คนแถวนี้ก็เลยไม่รู้ร้อนรู้หนาวกันสินะ”

“เพราะคำพยากรณ์จากปากนักพยากรณ์ จะเป็นความจริงเสมอ”

“สรุปก็คือ จะมีคนสละชีวิตเพื่อแก้ปัญหาสินะ… ทุกคนก็เลยดูสบายใจ”

เมื่อปีที่แล้ว OWIC ระดมยิงปืนใหญ่ใส่กาลอส

ถึงจะเห็นไม่ชัด แต่กาลอสก็หนีไปในที่สุด

เมื่อได้เห็นวิดีโอกับตาตัวเอง ฉันได้แต่นึกสงสัยว่า กาลอสน่ากลัวจริงหรือ?

แต่ตอนนี้รู้แล้ว

OWIC ก็แค่ทำการทดลอง พวกเขามั่นใจว่ากาลอสจะไม่อาละวาด ไม่ว่าจะยั่วยุมากแค่ไหน

เพราะทุกสิ่งต้องดำเนินไปตามคำพยากรณ์

“นักพยากรณ์จะสละชีพเพื่อจบปัญหา ทุกคนก็เลยไม่กลัว? แค่รอดูเธอตายแทนก็พอ…?”

ขณะพึมพำ ฉันมองเข้าไปในพายุสีดำ

“…ไม่ชอบใจเลย”

ตอนนี้เองที่ฉันตระหนักได้

ฮาวากำลังมองมาและอมยิ้ม

“ท่านพ่อไม่เปลี่ยนไปเลย”

หลังจากสบตากับเธอ ฉันเรียกเรลิกซิน่าขึ้นมาขี่

“ลิลี่”

“อื้อ”

“ไปกันเถอะ”

ลิลี่พยักหน้าและปีนขึ้นหลังม้า

อดามาและฮาวาไม่ห้าม

ราวกับรู้อยู่แล้วว่าฉันจะเลือกทางนี้

* * *

กำแพงแห่งความรู้นั้นสูงตระหง่าน

แต่เมื่อข้ามมาได้ จะเกิดความรู้สึกคล้ายได้ว่ายท่ามกลางทะเลแห่งความรู้

เทลาเทอรีกำลังเป็นแบบนั้น

มนุษย์ที่เธอเคยเข้าใจว่าเป็นเด็กใหม่ รวมถึงสูตรการคำนวณที่เขาทิ้งไว้ก่อนจาก ช่วยให้เทลาเทอรีกระจ่างในทุกประเด็น

หญิงสาวที่แหวกว่ายท่ามกลางบ่อความรู้ด้วยอารมณ์ปีติ ไม่นานก็กลับสู่โลกความจริง

นั่นเพราะเนื้อหาที่เขียนอยู่บนเอกสาร ไม่น่าพึงพอใจอย่างที่ควรจะเป็น

“คำพยากรณ์นี่มัน…”

เป็นคำพยากรณ์ที่คนสมัยนี้รู้จักกันดี

เนื้อหาของมันคือ

“นักพยากรณ์ในยุคปัจจุบันจะสละชีพของตน เพื่อยับยั้งมิให้ความตายจุติ…”

ทุกคนเคยได้ยินถึงตรงนี้ รวมถึงเทลาเทอรี และเป็นเหตุผลที่เธอไม่เคยออกจากหอคอย

เพราะคำทำนายระบุว่าจะไม่มีอันตรายใดเกิดขึ้น

แต่ความจริงแล้วยังไม่จบ

เนื้อหายังมีต่อ:

「ผู้สร้างนัคชารอนจะตายไปพร้อมกัน」

ทันใดนั้น

เธอได้ยินเสียงม้าวิ่งมาจากไกลๆ

เทลาเทอรีรีบเดินออกไปนอกหอคอย ข้างหน้าไม่ไกลมีม้ากำลังตะกุยเท้าจนฝุ่นคลุ้ง

หลังจากเห็นเทลาเทอรี ผู้ขี่ม้ารีบควบตรงมาทางหอคอย

ผมสั้นบ๊อบสีดำ ผิวพรรณขาวซีด ดวงตาแดงสด เป็นแวมไพร์อย่างไม่ต้องสงสัย

เธอลงจากม้าอย่างรีบร้อน ก้มศีรษะและพูด

“ข้าคือรีเบคก้า อัศวินผู้พิทักษ์แห่งศาสนจักรเทวราชา”

“อาฮะ…”

“ข้ามาที่นี่เพื่อตามหานักบุญหญิง”

“นักบุญหญิง?”

“ลูกหลานดวงดาวที่คาบมีดไว้ในปาก เจ้าเคยเห็นไหม”

ชั่วขณะนั้นเอง เธอตระหนักได้

ลูกหลานดวงดาวที่ติดสอยห้อยตามเอลเดอร์ลิช คาบมีดไว้ในปากตลอดเวลา

นั่นคือนักบุญหญิง?

ถึงเวลาที่คำพยากรณ์เกี่ยวกับปีศาจแห่งความตายจะกลายเป็นจริง?

“ถ้าอย่างนั้น เอลเดอร์ลิชก็จะตายไปพร้อมกัน…?”

“เจ้าเคยเห็นไหม”

“ถ้าเธอนักบุญหญิงผู้ครอบครองโฉมนักพยากรณ์… ป่านนี้คงไปถึงภูเขาลูกนั้นแล้ว… ภูเขาที่มีปีศาจ”

เทลาเทอรีชี้ไปทางภูเขาที่ถูกล้อมด้วยพายุสีดำ ด้านบนมีวังวนโลกวิญญาณลอยต่ำราวกับจะกลืนกินทุกสิ่ง

ขณะรีเบคก้าหันหลังกลับ เทลาเทอรีรีบพูด

“เดี๋ยว… เจ้าจะไปที่ภูเขา?”

“ข้าต้องไปช่วยนักบุญหญิง”

“เจ้าก็รู้ความหมายของคำพยากรณ์ดี… ความตายของนักบุญหญิงถูกกำหนดไว้ชัดเจน ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงมันได้…!”

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะตายไปพร้อมกับท่าน”

“…”

รีเบคก้าจ้องหน้าเทลาเทอรีที่กำลังตะลึง จากนั้นก็ปีนขึ้นหลังม้า

เมื่อเตรียมใจตายไว้แล้ว เธอจึงพูดมากกว่าปกติ

เป็นสัญชาตญาณของผู้ที่ต้องการถูกจดจำ

“…เมื่อครั้งยังเด็ก หมู่บ้านของข้าถูกไฟป่าเผาจนวอดวาย ข้าต้องสูญเสียบ้านไปพร้อมกับครอบครัว หลังจากนั้นก็ถูกนักบุญหญิงเก็บไปเลี้ยง”

“…”

“ข้ามีชีวิตได้เพราะท่าน และจะอยู่กับท่านจนลมหายใจสุดท้าย”

“…เอานี่ไป”

เทลาเทอรีล้วงขวดแก้วบรรจุน้ำมันออกจากเสื้อ

“พายุสีดำนั่นคือเถ้าถ่าน… แวมไพร์ผิวหนังบอบบางอย่างเจ้าทนไม่ไหวแน่ ทันทีที่เข้าไปในพายุให้รีบทาใต้จมูกและดวงตา”

รีเบคก้าพยักหน้าและยื่นมือไปรับ

แต่ทันใดนั้น เทลาเทอรีเก็บขวดแก้วกลับเข้าไปในเสื้อ

ตามด้วยจ้องหน้ารีเบคก้า

เทลาเทอรีครุ่นคิดสักพัก

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธออุทิศชีวิตให้กับสิ่งใด?

เหตุใดถึงเอาแต่หมกตัวอยู่ในหอคอยมานานกว่าห้าสิบปี?

เธอเองก็ไม่ทราบ ไม่เคยคิดหาเหตุผลมาก่อน ตอนนี้จึงยังไม่มีคำตอบ

แต่เทลาเทอรีไม่อยากพลาดโอกาสเพียงหนึ่งเดียว ที่จะได้พบกับบรรพชนและผู้ที่สร้างพวกท่านขึ้นมา

“…ข้าไปด้วย”

“…”

“มีบางสิ่งที่ข้าต้องรู้ให้ได้”

พวกเราเกิดมาได้อย่างไร?

เพื่อให้ได้ทราบความจริง เธอยอมแลกกับชีวิตได้ไหม?

อาจมีนักวิจัยหลายคนลังเล

แต่เทลาเทอรีไม่ใช่

* * *

นักบุญหญิงวีว่าซิสซิโม่เงยหน้ามองปีศาจในพายุสีดำ

ร่างสีเทาขนาดมหึมาที่ทำจากกระดูกมังกร บรรจงพยุงตัวอย่างเชื่องช้า

ควันดำแผ่ซ่านออกจากปาก อาจเรียกได้ว่าลมหายใจมังกร แต่กลับไม่หลงเหลือสง่าราศีที่ควรจะมี

ปีศาจในตอนนี้มีเพียงลมหายใจโสมมที่อัดแน่นไปด้วยออร่าแห่งความตาย

วีว่าซิสซิโม่นึกขึ้นได้

ตลอดชีวิตที่ผ่านมา เธอไม่เคยทำตัวให้สมกับฐานะเลยสักครั้ง

นักบุญหญิงแห่งศาสนจักรเทวราชามีหน้าที่ปัดเป่าปีศาจ แต่เธอไม่เคยปัดเป่ากระทั่งปีศาจตัวเล็กตัวน้อย

นั่นคือปัญหาใหญ่สำหรับศาสนจักร

“ในอีกสามปีข้างหน้า พวกเราต้องชำระล้างโคล์บ’ รานเดอจู…”

“โคล์บ’ รานเดอจูที่ไร้เจ้าของจะระเบิดตัวเอง แต่ก็คงยกให้ใครไม่ได้เช่นกัน ไม่มีใครรับมือพลังของมันไหว”

“ทำไมนักบุญหญิงถึงชำระล้างปีศาจไม่ได้กันนะ… ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้มาก่อน”

“ตรงกับคำกล่าวที่ว่า ‘ยังกับคนตายในหลุมศพ’”

วีว่าซิสซิโม่บังเอิญได้ยินบทสนทนาของเหล่านักบวชที่เต็มไปด้วยความกังวล

การที่เธอยังเป็นนักบุญหญิงอยู่ได้ ก็เพราะสืบทอดโฉมนักพยากรณ์ต่อจากรุ่นก่อน

ในศาสนจักรเทวราชา ลำดับชั้นของนักพยากรณ์ยังคงสูงส่งไม่แปรเปลี่ยน

เพราะคำทำนายของเธอไม่เคยพลาด

“ณ ค่ำคืนที่ลาชีมาปกคลุมอุนเดรา อาณาจักรซินก้าจะล่มสลายจากการถูกบุกจู่โจมครั้งใหญ่”

และในปีนั้น ซินก้าถูกทำลาย ต้องขอบคุณคำพยากรณ์ที่ช่วยให้อพยพนักบวชออกมาได้ทัน

“ในมหาพงไพรตะวันตกจะเกิดไฟป่าครั้งใหญ่ หมู่บ้านแวมไพร์เล็กๆ แถวนั้นจะตกอยู่ในกองเพลิง”

ครั้งนี้ก็เช่นกัน

คำพยากรณ์เป็นจริงเสมอ ไม่มีทางหลีกเลี่ยง

ณ ค่ำคืนหนึ่ง วิวรณ์ถูกส่งมาอีกครั้ง

นักบุญหญิงที่ได้ฟังวิวรณ์ถึงกับล้มทรุด

นั่นเพราะน้องของเธอ เอลลี่·วีว่าซิสซิโม่ จะต้องเผชิญความตาย

“ท่านนักบุญหญิง ได้เวลาพยากรณ์แล้ว”

นักบวชร้องขอเหมือนเช่นเคย

“ครั้งนี้… เหล่าเทวราชามิได้กล่าวสิ่งใด”

วีว่าซิสซิโม่ตอบด้วยความกลัว

แต่ในภายหลัง สิ่งนั้นกลับไม่เกิดขึ้น

คำพยากรณ์ผิดพลาด

แม้จะผ่านไปเนิ่นนาน แต่น้องของนักบุญหญิง เอลลี่·วีว่าซิสซิโม่ ยังคงยิ้มทักทายเธอทุกเช้า

วีว่าซิสซิโม่ถึงคราวตระหนัก

คำพยากรณ์มิได้เกิดจากการนำอนาคตมาเล่า

แต่เป็นการกำหนดอนาคต

หากคำพยากรณ์ไม่ออกจากปาก ก็มีโอกาสที่มันจะไม่เกิดขึ้น

นักบุญหญิงยังไม่ลืม อาณาจักรที่ถูกทำลายเพราะตน รวมถึงกลุ่มผู้ลี้ภัยที่ต้องทุกข์ทรมาน

นักบุญหญิงยังไม่ลืม หมู่บ้านแวมไพร์เล็กๆ ที่ต้องวอดวายเพราะคำพยากรณ์ของเธอ

นักบุญหญิงกรีดร้องตามลำพังทุกคืน หวนนึกถึงเหล่าผู้ทุกข์ยากเพราะคำพยากรณ์

ทันใดนั้น เธอตัดสินใจเดินทางไปยังหมู่บ้านที่วอดวาย และเก็บเด็กผู้หญิงคนเดียวที่รอดชีวิตมาเลี้ยง

ในคืนเดียวกัน เธอคาบโคล์บ’ รานเดอจู

นี่มิใช่การสาปแช่ง ไม่ใช่การเสียสละ

เธอแค่ตัดสินใจอย่างหนักแน่น ที่จะยึดมั่นความศรัทธาของตนด้วยเจตจำนงอันแรงกล้า

เพื่อสาบานว่าจะไม่มอบคำพยากรณ์ใดอีก

เพื่อให้มั่นใจว่า ชีวิตนี้เธอจะไม่เปิดปากเป็นหนที่สอง

「โฮก——!」

ปีศาจร้องคำราม

เสียงอันโหยหวนคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นอายความตาย

นักบุญหญิงใช้ดวงตาเปื้อนน้ำตาและขี้เถ้าเงยหน้ามองปีศาจ

มือที่จับโคล์บ’ รานเดอจูกำลังสั่นเทา เลือดไหลจากมุมปาก

อาการสั่นของเธอหยุดลงชั่วขณะ

นักบุญหญิงถอนมือออกจากมีด จ้องหน้าปีศาจขณะยังคาบมีดไว้ในปาก

ภายในใจครุ่นคิด

ตนคือผู้รับใช้เทพ

เป็นเช่นนั้นตั้งแต่อดีต ปัจจุบัน และไม่เปลี่ยนไปแม้ชีวิตจะดำเนินมาถึงจุดจบ

แต่ขณะเดียวกัน เธอคือหนึ่งในสมาชิกที่น่าภาคภูมิใจ ของกลุ่มคนที่นำพาทองคำมายังยุคสมัยปัจจุบัน

‘พวกเรา’ ใช้ชีวิตอย่างอิสระ และปรารถนาที่จะสลักอนาคตด้วยมือตัวเอง

เธอได้รู้จักกับอิสรภาพ รวมถึงสิ่งที่มนุษย์รักอิสระคนนั้นแสวงหา

ใช่แล้ว

พวกเราทุกคน

“ไม่ใช่หมากในกระดานของเทพ”

นี่คือแสงอันเร่าร้อนที่วีว่าซิสซิโม่ยินดีอุทิศชีวิตให้

ทองคำของฉัน

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เธอต้องการจะพูด

โคล์บ’ รานเดอจู — มีดที่เกิดจากความตายของเทพ หลุดออกจากริมฝีปากและร่วงหล่น

จากนั้น

หมับ

ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ คว้ามันไว้ ดวงตาเอาแต่จดจ่ออยู่กับปีศาจที่ร้องโหยหวน

มุมปากของเขากำลังยิ้ม

“ถูกต้อง พวกเราไม่ใช่หมากในกระดานของเทพ”

______________________

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์ (1/4)

ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:

https://www.facebook.com/bjknovel/

หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel