57 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับเจ้าหญิงโซเฟีย

57 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับเจ้าหญิงโซเฟีย

แม้ว่าผมจะไม่มีคำพูดแล้วกับการได้คุยกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

จากทุกคน, มันต้องเป็นเธอ, หือห์

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ, นายมีเวลามั้ย?” (โซเฟีย)

เสียงที่ใสที่เดินทางได้ดี

มันทำให้ผมรู้สึกเย็นเหมือนน้ำแห่งฤดูใบไม้ผลิจากมัน

เหมือนตลอดมา, เธอมีสีหน้าที่เย็นชาและไม่เป็นมิตร

เจ้าหญิงโซเฟียมีเหตุผลบางที่มาที่โต๊ะเรา

เธอมีอัศวินที่เป็นคนคุ้มกัน, แต่มันไม่ใช่อัศวินที่หยิ่งพยองเหมือนก่อนหน้านี้

“มีอะไร?” (มาโกโตะ)

ผมเมินเจ้าหญิงไม่ได้, ผมจึงถามไปอย่างไม่เต็มใจ

“ชั้นให้เค้าเลิกเป็นอัศวินผู้พิทักษ์ชั้นแล้ว” (โซเฟีย)

ตอนแรกผมไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพยายามจะบอก, แต่หลังจากซักพัก, พบได้เข้าใจว่าเธอหมายถึงอัศวินที่หยิ่งนั่น

เดี๋ยว, เอ๋?

เธอไล่เค้าออกเหรอ?

“มันเป็นบาปที่ทำฮีโร่-ซามะ*ที่ช่วยลาเบรินทอสเธอยกโทษให้เราจากเรื่องนี้ได้มั้ย?” (โซเฟีย)

*TLN ท่านเปลี่ยนเป็นซามะและโดโนะ ถ้าเปลี่ยนกลับเชิญบอกที่ดิสคอร์ดได้ครับ

“ยกโทษ…? ตั้งแต่ทีแรก, แต่ชั้นไม่ใชฮีโร่นะ…” (มาโกโตะ)

“เธอเป็นหนึ่งในฮีโร่ที่มาจากโลกอื่น นั่นทำไม, ชั้นถึงอยากให้นายอยู่ที่โรเซสต่อ” (โซเฟีย)

นี่น่าตกใจ

เธอจะไปไกลขนาดนี้เลยเหรอ?

แต่ผมแค่นักเวทย์ฝึกหัดนะ

“เฮ้ เฮ้” (ลูซี่)

ลูซี่ดึงแขนเสื้อผม

ผมรู้ ผมไม่ใช่คนชอบรังแก

“...ชั้นชอบเมืองของมักกาเรน, ดังนั้นชั้นจะเป็นนักผจญภัยในโรเซสต่อ” (มาโกโตะ)

เมื่อฟังสิ่งนี้, เจ้าหญิงโซเฟียทำสีหน้าโล่งใจ

แต่ในทันทีเธอก็กลับไปยังสีหน้าก่อนหน้า

“เธอต้องการอะไรมั้ย? ถ้ามันมีอะไรที่ชั้นทำได้…” (โซเฟีย)

โอ้, ช่างใจดีเหลือเกิน

แต่ผมไม่มีความต้องการอะไรมากมายนะ…

ใช่, มามอบสิ่งนี้ให้เพื่อนผมที่ช่วยผมมาตลอดเวลานี้ดีกว่า

“จริงๆแล้ว, นี่คือเพื่อนของชั้น, ฟูจิวาระ-คุง” (มาโกโตะ)

“ท-ทักกิ-โดโนะ?!” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังที่ถูกลากเข้าไปกระทันหันได้ตกใจ, แต่ความคิดของผมน่าจะสื่อไปถึงเขา

“ฉันสงสังถ้าเธอจะสนับสนุนเขาเพื่องานของชั้นต่อไปได้มั้ย เค้าก็เป็นหนึ่งในฮีโร่ที่มาจากโลกอื่น ความสำเร็จของชั้นต้องขอบคุณการสนับสนุนของเขา” (มาโกโตะ)

“...เข้าใจแล้ว ให้ชั้นทำอะไรในรายละเอียดดีล่ะ?” (โซเฟีย)

ฟูจิ-ยัง, ขอโทษที่ให้นายเป็นจุดเด่นกระทันหันนะ

เขามองผมด้วยสายตา ‘ชั้นไม่ได้ยินอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยนะ-เดสุ โซ’

แต่, อย่างที่คาดไว้กับเขา, เขาต้องคิดอะไรออกบางอย่าง, เขาได้เริ่มพูด

“งั้นได้โปรดอนุญาตให้ผมมีอิสระในการทำธุรกิจในโรเซส โดยเฉพาะในเขตขุนนาง” (ฟูจิวาระ)

“ได้ ชั้นจะมอบใบอนุญาตให้ในชื่อของชั้น โปรดมาที่เมืองหลวงเพื่อรับมัน” (โซเฟีย)

“ขอบคุณมากครับ”

ฟูจิ-ยังและผมก้มหัวของเรา

แค่นี้มันโอเคมั้ย

“งั้น, ไว้เจอกันใหม่” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียกลับไปด้วยฝีเท้าที่เร่งรีบ

◇◇

“ทักกิ-โดโนะ ชั้นไม่คาดว่าจู่ๆจะโดนโยนประเด็นมาให้ชั้นนะ-เดสุ โซ!” (ฟูจิวาระ)

เขาตบผมหลายครั้งที่ข้างหลัง

“ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่นั่นมันดีพอแล้วมั้ย?” (มาโกโตะ)

“มันเยี่ยม! สามารถทำธุรกิจได้อย่างอิสระในชื่อของเจ้าหญิงของโรเซส! ด้วยสิ่งนี้ ชั้นจะชนะในธุรกิจทั้งหมดในธุรกิจอะไรก็ตามในประเทศแห่งน้ำ…” (ฟูจิวาระ)

โออ้, ฟูจิ-ยังทำหน้าชั่วร้าย

“ท-ทากัตซูกิ-ซามะ, นายได้ทำเรื่องน่ากลัวแล้ว…” (นีน่า)

นีน่า-ซังมีสีหน้าที่แข็งทื่อ

“ชั้นพูดอะไรแปลกไปเหรอ?” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ…ปรกติถ้าราชวงศ์ถามว่าเธอต้องการอะไร, นายจะห้ามตัวเองก่อนเป็นอย่างแรก” (ลูซี่)

“โกชูจิน-ซามะก็ไร้ความกลัวด้วยเหมือนกัน” (นีน่า)

ชั้นเข้าใจแล้ว, นั่นคือมารยาทที่ต้องมี

“ชั้นคงจะรู้หรอก ชั้นเป็นคนต่างโลก” (มาโกโตะ)

“ยังไงก็ตาม, เจ้าหญิงนั่นตอนนี้ค่อนข้างดื้อรั้นที่จะให้ทากัตซูกิ-คุงอยู่ต่อ” (อายะ)

ซา-ซังพูดเรื่องนี้แบบผ่านๆ

“ออ้า, เรื่องนั้น, แม้ว่าเธอจะมีพฤติกรรมที่หยาบคาย, เธอได้มาที่นี่ด้วยตัวเธอเองและฟังความต้องการของนาย” (ลูซี่)

“เจ้าหญิงโซเฟียต้องโมโหอยู่ข้างในใจแน่” (ฟูจิวาระ)

“...”

ถ้าฟูจิยัง-พูดงั้น, มันต้องเป็นแบบนั้น

ดูเหมือนว่าข้างในเจ้าหญิงโซเฟียจะเผาไหม้

“นักรบและนักเวทย์ที่เจ้าหญิงโซเฟียไปเป็นแมวมองมาจบที่วิ่งไปอยู่ประเทศอื่น, หรือไม่ก็ได้รับบาดเจ็บและทำหน้าที่เป็นกำลังต่อสู้ไม่ได้”, นีน่า-ซัง อธิบาย

โฮ่ห์, อย่างนั้นเหรอ

“และนั่นมันหมายถึงเพื่อนร่วมชั้นเราด้วยมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ใช่ มันดูเหมือนว่าชีวิตในปราสาทราชวงศ์ของประเทศแห่งน้ำไม่เหมาะกับพวกเขาเลย” (ฟูจิวาระ)

“ขอบคุณสิ่งนั้น, มันมีข่าวลือว่าเจ้าหญิงโซเฟียไม่มีตาสำหรับดูคน, ในทางกลับกัน, ในที่ของเจ้าหญิงโนเอล, มันมีคนมีความสามารถหลายคนรวมตัวกัน” (นีน่า)

โฮ่โฮ่ห์, นั่นเป็นขาวลือที่ค่อนข้างหน้าขายหน้าที่มีได้นะ

“นั่นทำไมเธอถึงพยายามจะเอานักเวทย์ฝึกหัด -ที่เธอเคยไม่สนใจ- ให้อยู่, หือห์ (มาโกโตะ)

“และผลของมัน, นายไม่โดนเนรเทศออกจากมักกาเรน ไม่ใช่นั่นดีแล้วเหรอ?!” (ลูซี่)

ใช่, เหมือนที่ลูซี่พูด

“งั้น, มากลับไปที่มักกาเรนกัน” (มาโกโตะ)

“โอเค!” (ลูซี่)

ผมอยากกลับไปและกินเนื้อเสียบไม้

และในแบบนี้, การผจญภัยของเราที่ท้าทายลาเบรินทอสได้จบลง

แต่ใจผมยังไม่ชัดเจนขึ้น

คำพูดของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

ความสงสัยที่มีต่อเทพธิดายังคงอยู่

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน