ตอนที่แล้วตอนที่ 9-28 เดเลีย
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 9-30 ผู้ปกป้องเดเลีย

ตอนที่ 9-29 พบกันหลังสิบปี


“ลินลี่ย์กับเฮนด์เซน?”  อาจารย์ลองฮอสพูดขึ้นอย่างประหลาดใจ

มาร์ควิสเจฟฟ์พยักหน้าซ้ำ  “ถูกแล้วเมื่อสองคืนที่แล้วท่านโอลิเวอร์ถูกท่านเฮนด์เซนเล่นงานบาดเจ็บหนักตอนนี้ยังอาการหนักไม่รู้ตัวอยู่ พอหลังจากนั้นท่านเฮนด์เซนก็ท้าประลองกับอาจารย์ลินลี่ย์ทันที”

คำพูดของมาร์ควิสเจฟฟ์และสก็อตแฝงด้วยความไม่พอใจในทำนองว่าเฮนด์เซนกระทำเกินไป

“เฮนด์เซนผู้นี้มีชื่อเสียงในฐานเซียนที่ทรงพลังมากที่สุดสำหรับเขาเมื่อสามารถทำร้ายโอลิเวอร์บาดเจ็บหนักเจียนตายได้ก็หมายความว่าเฮนด์เซนมีความร้ายกาจสมชื่อไม่ว่าลินลี่ย์จะมีความเป็นอัจฉริยะมากมายเพียงไหน  เขาก็ยังอายุเพียงยี่สิบเจ็ดปี...”  อาจารย์ลองฮอสก็รู้สึกไม่พอใจอยู่บ้างเช่นกัน

เขารู้ว่าเดเลียศิษย์ของเขาชอบลินลี่ย์ เป็นธรรมดาอยู่นั่นเองที่เขาจะมองลินลี่ย์อย่างโปรดปรานไปด้วย

“โอลิเวอร์ได้รับบาดเจ็บหนักปางตายเชียวหรือ?”  ตาของเดเลียเป็นประกาย “เขาบาดเจ็บหนักขนาดนั้นได้ยังไงหลังจากได้รับการรักษาจากเวทแห่งแสงแล้ว?”

ไม่ว่าจะบาดเจ็บหนักเพียงไหน  เวทแห่งแสงก็สามารถรักษาและเยียวยาได้หมด  และนอกจากนี้มีเวทอีกอย่างหนึ่งซึ่งมีผลในการรักษามากกว่าเวทแห่งแสงเวทแห่งชีวิต!

เวทระดับสูงสามรูปแบบเวทแห่งความตาย, เวทแสงศักดิ์สิทธิ์และเวทแห่งชีวิต

ตราบใดที่นักสู้ยังไม่ตาย แม้ว่าวิญญาณของเขาจะได้รับความเสียหายหนัก  เวทแห่งชีวิตสามารถรักษาได้

“ดูเหมือนจะมีบางอย่างเกี่ยวกับวิญญาณของเขา”  เนื่องจากเจ้าชายสก็อตรู้อยู่บ้าง

“วิญญาณของเขา?”  อาจารย์ลองฮอสขมวดคิ้ว “เป็นไปได้หรือไม่ที่เฮนด์เซนนั้นใช้พลังโจมตีวิญญาณ?” ความจริงเซียนจอมเวทก็เชี่ยวชาญในการใช้พลังโจมตีวิญญาณอยู่แล้ว

กล่าวโดยทั่วไป  หลังจากได้รู้แจ้งกฎธรรมาชาติก็เป็นเรื่องไม่ยากสำหรับพวกเขาในการใช้พลังโจมตีวิญญาณเนื่องจากพลังจิตที่ทรงอำนาจของพวกเขา

“ในความเห็นของท่านลินลี่ย์มีโอกาสจะเอาชนะเฮนด์เซนได้ไหม?” เดเลียถามทันที

“แน่นอนว่าไม่” สก็อตโพล่งออกมา “ท่านเฮนด์เซนมีชื่อเสียงมาหลายร้อยปีแล้ว และไม่มีใครเคยเอาชนะเขาได้! อาจารย์ลินลี่ย์เพิ่งปะทะกับท่านโอลิเวอร์มาไม่นานและทั้งสองฝีมือเสมอกัน เนื่องจากท่านเฮนด์เซนสามารถเอาชนะท่านโอลิเวอร์จนตกอยู่ในสภาพเช่นนั้นย่อมมีทางเป็นไปได้ว่าเขาอาจทำร้ายลินลี่ย์จนบาดเจ็บหนักหรือแม้กระทั่งฆ่าเขาก็ได้”

ไม่ว่าเดเลียจะสงบและสำรวมเพียงไหนแต่นางก็เริ่มกังวลห่วงใยแทนลินลี่ย์

ถ้าลินลี่ย์ถูกฆ่าจะเป็นยังไง?

เดเลียไม่กล้าคาดคิดเรื่องเช่นนั้น

“เฮนด์เซนจะโหดเหี้ยมใช้พลังเต็มที่หรือ?”  หน้าของเดเลียยังคงสงบ

“แม่หญิงเดเลีย สองวันที่แล้ว เมื่อท่านเฮนด์เซนประลองกับท่านโอลิเวอร์  เขาใช้พลังเต็มที่กับท่านโอลิเวอร์  เป็นไปได้ยังไงที่เขาจะไว้ไมตรีกับอาจารย์ลินลี่ย์?”  มาร์ควิสเจฟฟ์กล่าว

อาจารย์ลองฮอสส่ายศีรษะ  “เมื่อเซียนต่อสู้กันเว้นแต่มีความห่างชั้นของพลังมากมาย เราไม่กล้าออมฝีมือ  ถ้าเจ้าออมมือ แต่คู่ต่อสู้ใช้พลังเต็มที่  เจ้าอาจตายได้”

เดเลียเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

“แม่หญิงเดเลีย?”  สก็อตและมาร์ควิสเจฟฟ์เรียกนางเบาๆ

“ไม่มีอะไร, ไปกันเถอะ”  หน้าของเดเลียกลับเป็นปกติ ยิ้มตามปกติแต่ยิ้มของนางนั้นเป็นการฝืนยิ้ม

มาร์ควิสเจฟฟ์และสก็อตพยักหน้าทั้งคู่

ที่คฤหาสน์ของเคานท์วอร์ตัน

“แม่หญิงเดเลีย ก็อย่างที่ข้าบอกไปท่านไม่จำเป็นต้องไปพบกับอาจารย์ลินลี่ย์ก็ได้” มาร์ควิสเจฟฟ์หัวเราะ จากนั้นพูดกับยามเฝ้าประตู  “ช่วยไปรายงานว่าองค์ชายแปด,มาร์ควิสเจฟฟ์และทูตพิเศษจากจักรวรรดิยูลานมาขอพบกับเคานท์วอร์ตัน”

“ขอรับ โปรดรอสักครู่”

หนึ่งในยามเฝ้าด้านนอกวิ่งเข้าไปรายงานข้างใน

เดเลียและคนอื่นๆรู้ว่าเนื่องจากสถานะปัจจุบันของลินลี่ย์ การเข้าพบเขาจะยากมาก ตอนนี้เงื่อนไขมีเพียงอย่างเดียวคือพบวอร์ตันก่อนและจากนั้นจึงค่อยขอพบลินลี่ย์

“ทุกท่าน, เชิญเข้ามา”

เดเลีย อาจารย์ลองฮอสมาร์ควิสเจฟฟ์และสก็อตเข้ามาในที่พักของเคานท์ทุกคน

ภายในห้องโถงใหญ่

“วอร์ตัน” สก็อตเดินเข้ามาในห้องโถงและหัวเราะอย่างคุ้นเคย  “ขอข้าแนะนำก่อนนะ สุภาพสตรีผู้งดงามท่านนี้ก็คือทูตพิเศษจากจักรวรรดิยูลาน แม่หญิงเดเลีย”

สก็อตเป็นองค์ชายแปดของจักรวรรดิ  ขณะที่นีน่าเป็นองค์หญิงเจ็ด  วอร์ตันจึงคุ้นเคยกับสก็อตมาก

“ทูตพิเศษจากจักรวรรดิยูลาน?  ทำไมนางถึงมาขอพบข้าเล่า?”  แม้ว่าวอร์ตันจะสงสัยมาก  แต่เขายังยิ้มอย่างสุภาพ  “แม่หญิงเดเลีย, เป็นเกียรติที่ได้พบท่าน”

“เคานท์วอร์ตัน”  เดเลียยิ้มพลางกล่าว  “นี่อาจารย์ข้า เซียนจอมเวทสายธาตุลมอาจารย์ลองฮอส”

วอร์ตันตกใจพ่อบ้านแอชลี่ย์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาก็ตกใจเช่นกัน

ในจักรวรรดิโอเบรียนนักสู้ระดับเซียนสามารถพบเห็นได้เป็นครั้งคราว แต่พวกเขาไม่เคยพบเห็นเซียนจอมเวทที่สำคัญก็คือมีเซียนจอมเวทน้อยมากในจักรวรรดิโอเบรียน

“วอร์ตัน, ทูตพิเศษมาถึงเหรอ?”  เสียงห้าวเสียงหนึ่งดังขึ้น  เป็นน้องคนที่ห้าของบาร์เกอร์ เกทส์

วอร์ตันอยู่ในระหว่างฝึกฝนกับบาร์เกอร์และพี่น้องของเขา  เมื่อได้รับรายงานจากบริวารของเขา  เขาจึงต้องหยุดและมาต้อนรับอาคันตุกะ สร้างความสงสัยจนเกทส์ต้องตามมาด้วยเช่นกัน

“ว้าว.. ช่างเป็นสาวงามเสียจริง”  เกทส์นัยน์ตาเป็นประกาย

“เกทส์ นี่คือทูตพิเศษของจักรวรรดิแม่หญิงเดเลีย  นี่คือเซียนจอมเวทสายธาตุลมอาจารย์ลองฮอส”  วอร์ตันแนะนำ  เกรงว่าเกทส์จะทำรุ่มร่ามจนงานทูตเสีย

เกทส์หันไปให้ความสนใจอาจารย์ลองฮอสทันที

“โอว.. เซียนจอมเวท!”  นัยน์ตาเกทส์เบิกกว้างเหมือนวัว

อาจารย์ลองฮอสลอบถอนหายใจ  วุ่นวายจริงๆ คนพวกนี้มาจากไหนกัน?เห็นวอร์ตันว่ามีร่างกายใหญ่โตก็ทำให้ลองฮอสตกใจแล้ว  แต่วอร์ตันอย่างน้อยก็ยังรูปงาม  แต่เกทส์แตกต่างออกไปเอวของเขาหนาแน่นดูคล้ายหมียักษ์

“ถอยไปห่างๆ เจ้านายข้า”  เสียงทุ้มลึกดังขึ้น

หมีใหญ่ที่อยู่ด้านหลังอาจารย์ลองฮอสเริ่มขยายขนาดทันที  จากแต่เดิมที่มันสูงสองเมตรแต่ทันใดนั้นมันเพิ่มความสูงเป็นสามเมตร หมีปฐพีก้มหัวจ้องมองเกทส์  ตาเป็นประกายเจิดจ้า

“อสูรเวทระดับเซียน?”  เกทส์เงยหน้าจ้องมองหมีปฐพี

เดเลียรีบพูดเข้าเรื่องทันที  “เคานท์วอร์ตันอาจารย์กับข้ามาที่นี่ตั้งใจจะพบกับอาจารย์ลินลี่ย์”

“เพื่อพบกับพี่ใหญ่...”  วอร์ตันขมวดคิ้ว

คนเหล่านี้ศักดิ์ฐานะไม่ต่ำทรามและพวกเขามีกระทั่งเซียนจอมเวทมาด้วย อย่างไรก็ตามสำหรับวอร์ตันการฝึกฝนของพี่ชายเป็นเรื่องสำคัญ  ที่สำคัญเหลือเวลาอีกสองเดือนกว่าเขาจะมีการประลองใหญ่

“เสียใจจริงๆ แต่พี่ชายของข้ากำลังคร่ำเคร่งอยู่กับการประลองกับเฮนด์เซนและเขาไม่ต้องการถูกรบกวน”  วอร์ตันกล่าวเมื่อเขาอ้างชื่อเฮนด์เซน ไม่มีสำเนียงเคารพให้เกียรติอยู่ในน้ำเสียงเลยสักนิด

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้เดเลียรู้สึกได้ว่าการเตรียมตัวเพื่อการประลองของลินลี่ย์เป็นเรื่องสำคัญมากกว่า  หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง นางกล่าว “อย่างนั้น...ข้าคงไม่รบกวนเขา”

ลองฮอสที่อยู่ใกล้นางลอบถอนหายใจ  จากนั้นพูดเสียงดัง  “เคานท์วอร์ตัน,เดเลียศิษย์ข้าก่อนนี้เคยเป็นนักเรียนของสถาบันเอินส์และนางเป็นสหายที่ดีและเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดียวกันกับพี่ชายเจ้า  พวกเขาไม่ได้พบกันมานานสิบปีแล้ว”

“ศิษย์สถาบันเอินส์?”   หัวใจของวอร์ตันสะท้าน

ความจริงทุกๆวันลินลี่ย์จะแค่กินและพักเหมือนปกติ ที่สำคัญเขาไม่ได้ฝึกแบบไม่หยุดเหมือนเมื่อคราวพัฒนาพลังป้องกันของชีพจรคุ้มกัน จึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะพักเล็กน้อยเพื่อรับอาคันตุกะ

ถ้าพวกเขาเป็นพวกที่ลินลี่ย์ไม่รู้จัก  วอร์ตันคงปฏิเสธพวกเขา

แต่นี่เป็นเพื่อนร่วมสถาบันเดียวกับพี่ใหญ่ของเขา

“ถ้าอย่างนั้น... เชิญมากับข้า”  วอร์ตันพยักหน้า

เดเลียกำหมัดแน่นอย่างกระวนกระวาย  นางสูดหายใจลึกพยายามสงบจิตใจตัวเอง อาจารย์ลองฮอสที่อยู่ข้างนางหัวเราะพลางเอามือแตะไหล่เดเลีย  “สบายใจได้”

“เพื่อนร่วมชั้นเรียนเก่า?”  สก็อตและมาร์ควิสเจฟฟ์ประหลาดใจทั้งคู่

แต่เดเลียเดินมาหยุดอยู่หน้าพวกเขาไม่ได้ให้ความสนใจพวกเขาแม้แต่น้อย สก็อตและเจฟฟ์ได้แต่อยู่เงียบๆ ต่อไป

หลังจากเดินมาได้ชั่วขณะ...

“แม่หญิงเดเลีย,พี่ข้ากำลังฝึกอยู่ที่ลานข้างหน้าเรานี้” วอร์ตันหัวเราะ ขณะที่เกทส์รีบกล่าว  “ข้าจะไปแจ้งใต้เท้าก่อน”

เดเลียรู้สึกได้ว่าลมหายใจของนางถี่กระชั้น

สิบปีแล้ว!

ปีนั้นบิดาของลินลี่ย์ถึงแก่กรรม  เดเลียแยกจากลินลี่ย์ ในพริบตาเดียว... เป็นเวลาสิบปีเต็ม  เดเลียหลับตาครู่หนึ่ง  เมื่อนางลืมตาอีกครั้ง นางกลับคืนสู่สภาพสงบเย็นตามปกติ

“บีบี, หลีกทางหน่อย, ข้ามีเรื่องสำคัญจะรายงาน”  เสียงเกทส์ดังลั่นจากนอกลาน

“ใต้เท้า!  มีคนชื่อเดเลียรออยู่ข้างนอก นางบอกว่าเป็นสหายร่วมชั้นเรียนเก่าของท่าน  นางต้องการพบท่าน?”

“เดเลีย?” เสียงเยือกเย็นที่แฝงด้วยด้วยความประหลาดใจดังขึ้นจากภายในลานฝึก  เสียงไม่ดังนัก  แต่สำหรับเดเลียดังก้องท้องฟ้าเปี่ยมด้วยพลังดุจสายฟ้า

ไม่ว่าคนเราจะสงบนิ่งใจเย็นได้มากเพียงไหนตามปกติ  แต่เมื่อได้พบกับคนที่คิดถึงมาตลอดสิบปี...นางไม่อาจป้องกันหัวใจให้สั่นไหวได้

“ควั่บ!” สายลมกระโชกพลิ้วพัดวูบผ่านรอบต้นไม้พัดผมยาวสีทองของนางให้สยายขึ้นพัดพลิ้วตามแรงลม

เดเลียหยีตาเพราะแรงลมอย่างช่วยไม่ได้

ขณะนั้นเองร่างที่นางฝันถึงเป็นล้านๆ ครั้งมาปรากฏอยู่หน้าประตูทางเข้าลานฝึก  บุรุษผู้นั้นสวมชุดสีฟ้าสว่างและผมเขาที่ก่อนนี้สั้น แต่ตอนนี้ยาว

เดเลียมองเขาอย่างระมัดระวัง

“เขาสูงขึ้นกว่าเดิมบ้างและเป็นผู้ใหญ่มาก”  เมื่อเห็นบุรุษหนุ่มที่นางฝันถึงเดเลียพูดไม่ออกไปชั่วครู่

“เดเลีย, เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย”  ลินลี่ย์พูดอย่างแตกตื่นทันทีน้ำเสียงของเขาดีใจ

“เป็นข้าเอง” ในที่สุดเดเลียก็สามารถพูดได้

ตาของลินลี่ย์เข้มเหมือนน้ำทะเล  ในไม่ช้าเขาสังเกตเห็นอาจารย์ลองฮอสที่อยู่ข้างเดเลียและหมีปฐพีด้วยเช่นกัน  “หมีปฐพี  อสูรเวทระดับเซียนหรือนี่?”

“ลินลี่ย์, นี่คืออาจารย์ของข้าเซียนจอมเวทสายธาตุลม อาจารย์ลองฮอส หมีปฐพีคืออสูรเวทคู่หูของเขา” ในที่สุดเดเลียก็ฟื้นคืนจากอาการมึนงงก่อนนั้นของนาง

“เชิญเข้ามา” ลินลี่ย์ยิ้ม

เมื่อเห็นยิ้มของลินลี่ย์เพราะเหตุผลบางอย่าง นางเองไม่เข้าใจ เดเลียรู้สึกมีความเร่าร้อนในหัวใจนาง  “นี่คือความรู้สึกเป็นสุขหรือ?”  ตาของเดเลียเริ่มแดง

“วอร์ตัน เจ้าช่วยปฏิสันถารกับสองท่านนี้ก่อน”  ลินลี่ย์มองไปทางมาร์ควิสเจฟฟ์และสก็อต  จากนั้นไม่พูดอะไรอื่น

สก็อตและมาร์ควิสเจฟฟ์ไม่โกรธแม้แต่น้อย  พวกเขาออกมาด้วยความเคารพทันที  ที่สำคัญบุรุษผู้นี้เป็นเซียน  ต่อให้ฝ่าบาทก็ยังให้เกียรติเขา  เป็นไปได้ยังไงที่เขาจะมาเสียเวลากับผู้สูงศักดิ์อย่างพวกเขา?

รอบโต๊ะหินที่ลานฝึก

ลินลี่ย์  เดเลีย และลองฮอสนั่งล้อมอยู่ที่โต๊ะหิน

“มองอะไร?” หมีปฐพีมองเสือดำเมฆาแฮรุ ในฐานะอสูรเวทระดับเซียน หมีปฐพีเป็นสิ่งมีชีวิตที่หยิ่งในศักดิ์ศรีมาก

“เจ้า.. เจ้าหมีโง่” แฮรุคำรามใส่

“อสูรเวทระดับเซียนหรือนี่?”  ลองฮอสและเดเลียได้ยินแฮรุพูดทั้งสองหันไปมองลินลี่ย์ด้วยความประหลาดใจ

“ไม่เอาน่าแฮรุ อย่าทะเลาะกัน”  ลินลี่ย์มองแฮรุ  และแฮรุหมอบลงทันทีไม่ให้ความสนใจหมีปฐพีต่อไป ความจริงแฮรุรู้ตัวเองว่าเขาไม่ใช่คู่มือของหมีปฐพี  แต่ขณะเดียวกันแฮรุก็ไม่กลัว..เพราะความเร็วของหมีปฐพียังด้อยกว่าตัวเขา

แต่บีบีโบกกรงเล็บอยู่ไหวๆคุกคามหมีปฐพี

“บีบี” เดเลียดีใจมาก “มานี่เถอะ”

บีบีว่าง่ายกระโจนทีเดียวก็เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเดเลีย

“บีบี, ไม่พบกันนานเลยนะ”  เดเลียจงใจลูบขนมันเงาของมันอย่างรักใคร่และบีบีหลับตาอย่างพอใจ

แม้ว่านางกำลังลูบบีบี  แต่เดเลียก็ยังมองดูลินลี่ย์

ในอดีตลินลี่ย์เด็ดเดี่ยวและกระด้าง แต่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะนุ่มนวลมากขึ้น เป็นกันเองและอารมณ์ดีมากขึ้น

“อาจารย์ลินลี่ย์ ข้าได้ยินมาว่าเจ้ากำลังจะประลองกับเฮนด์เซนใช่ไหม?”  ลองฮอสเริ่มสนทนา

“ถูกแล้ว”

ลินลี่ย์ยิ้มและพยักหน้า

เดเลียหันหน้ามาจ้องมองลินลี่ย์และกล่าว“ลินลี่ย์ เจ้ามีความมั่นใจไหมว่าจะเอาชนะเฮนด์เซนได้?”

“ไม่” ลินลี่ย์พูดตามตรง เดเลียคือสหายสนิทที่สถาบันเอินส์ไม่กี่คนของเขา  นอกจากเยล เรย์โนลด์และจอร์จแล้วเดเลียอาจเป็นสหายสนิทที่สุดของเขา

เมื่อพบเดเลีย  ลินลี่ย์อดนึกย้อนกลับไปเมื่อครั้งพวกเขาพบกันครั้งสุดท้ายเมื่อสิบปีที่แล้วไม่ได้

คืนนั้น...

เดเลียมาพบลินลี่ย์ตอนดึกและบอกเขาว่านางกำลังจะไปจากสหภาพศักดิ์สิทธิ์  นางกล่าวว่าก่อนที่นางจะจากไปนางต้องการกอด แต่ใครจะคาดกันเล่าว่าการกอดอำลาของพวกเขากลับกลายเป็นจูบอำลา?

ลินลีย์ตะลึงกับจูบนั้น

แม้แต่วันนี้เมื่อพบเดเลีย ลินลี่ย์อดคิดถึงคืนนั้นไม่ได้

“เจ้าไม่มั่นใจหรือ?”  เดเลียห่อริมฝีปาก  จากนั้นถาม “อย่างนั้น, ลินลี่ย์.. อย่างเจ้ายกเลิกการประลองกับเขาไม่ได้หรือ?”

อาจารย์ลองฮอสส่ายศีรษะ  “เดเลีย เจ้าพูดแบบนั้นได้ยังไง? โง่จริง  หลังจากเซียนตอบตกลงรับประลองแล้วเขาจะคืนคำได้ยังไง?

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด