50 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดเกี่ยวกับเทพธิดา

50 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดเกี่ยวกับเทพธิดา

“...ทำไม…ร้องเพลง…เสน่ห์…ไม่ได้ผล?”

ราชินีฮาร์พีผู้เป็นหัวที่ถูกตัดขาดได้ส่งเสียงทีเจ็บปวด

เอ๋? ยังพูดได้เหรอ?

“ผู้หญิงคนนี้อะไรน่ะ…? ทำไมยังมีชีวิตอยู่? นี่มันน่ากลัว” (ลูซี่)

ลูซี่ช็อก

ใช่, ผมด้วย

ผมรู้สึกเหมือนว่ามันจะออกมาตอนนอน, ได้โปรดหยุดหัวขาดที่พูดได้นี่เถอะ

“อีเหี้ยนั่น…ท่าน-พี่สาวอาวุโสอยู่ที่ไหน?” (อายะ)

ซา-ซังพูดกับหัวที่ขาด

มันเป็นภาพที่เหลือเชื่อ, แต่มันเป็นเรื่องจริงจัง, ดังนั้นไม่พูดอะไรเถอะ

“...ชั้นไม่รู้…หลังจากที่เธอเปิดทางเข้าสู่รังลาเมียเธอหายไปบางที่…”

“...เข้าใจแล้ว” (อายะ)

เสียงของซา-ซังสะท้อนความผิดหวังของเธอ

เข้าใจแล้ว, มันยังมีอีกเป้าหมายหนึ่งนี่เธอต้องแก้แค้น

งั้น, เรามาทำอะไรกับหัวที่ถูกตัดนี้ดีล่ะ

“ทั้งหมดเพราะพลังชีวิตของมอนสเตอร์ที่มีชีวิตมามากกว่าหนึ่งร้อยปีมันไม่ธรรมดา แต่ต้นทางของพลังของมอนสเตอร์คือหัวใจ ด้วยหัวและตัวที่ขาดกัน, เธอจะตายในไม่ช้า” (นีน่า)

นีน่า-ซังอธิบายกับผมผู้ที่กลัวนิดหน่อย

โล่งใจหน่อย

“ว่าแต่, ทำไมนายไม่ถูกควบคุมล่ะ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

“นั่นคือที่ชั้นสนใจด้วย!” (นีน่า)

นีน่า-ซังและซา-ซังมาพร้อมกับคำถามของตัวเอง

ลูซี่ใช้ไม้เท้าของเธอจิ้มหัวของราชินีฮาร์พี

หยุดนะ

“มันเห็นได้ชัดว่าเวทมนตร์ล่อลวงหรือสกิลเสน่ห์ใช้กับชั้นได้ผลยาก ทั้งหมดเพราะชั้นมี [โล่งจิต]” (มาโกโตะ)

“หืมม, ชั้นได้ยินมาว่าสกิลรักษาเสถียรภาพของจิตใจ สามารถทำให้ต่อต้านเสน่ห์และภาพลงตาได้…” (นีน่า)

นีน่า-ซังเอียงหัวของเธอ

“มันแปลกที่มันไม่ได้ผลเลยซักนิด” (มาโกโตะ)

“แต่ต้องขอบคุณการเล่นละครของทากัตซูกิ-คุงชั้นจึงสามารถแก้แค้นได้” (อายะ)

ซา-ซังยังคงซุกหน้าไปที่อกผม

มันเริ่มน่าอายแล้ว, รู้มั้ย

พวกเราแยกกันได้รึยัง?

“อายะ, ออกจากมาโกโตะได้แล้ว” (ลูซี่)

บางทีเธออาจจะจิ้มหัวจนเบื่อแล้ว, ลูซี่ได้มาทางนี้

“เออ๋, อีกหน่อยน่า, อีกหน่อย…” (อายะ)

ลูซี่พยายามจะฉีกเธอออกจากผม, และซาซังได้ ไม่ ไม่

มันเหมือนผมได้ดูน้องสาวและพี่สาว, และมันอบอุ่นหัวใจ

แต่ผมอยากให้ไม่มีผมอยู่ตรงกลาง

“พอมาคิดดูแล้ว, นายได้เห็นเทพธิดานี่, ท่าน-ทากัตซูกิ?” (นีน่า)

นีน่า-ซังพูดด้วยความสนใจที่ลึก

“ใช่, เธอปรากฏมาในฝันบ้างบางครั้ง เธอได้ทำเมื่อวานด้วย

“โออ้! ถ้าหลังจากนายได้พบเทพธิดาตัวจริงแล้ว, ชั้นเข้าใจแล้วว่าทำไมผลเสน่ห์ของเพลงไซเรนไม่ได้ผล!” (นีน่า)

มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?

“ทากัตซูกิ-คุง, เทพธิดาคืออะไร?” (อายะ)

“มาโกโตะเป็นผู้ศรัทธาเทพมาร, รู้มั้ย เธอได้สวยงามอย่างมากด้วย” (ลูซี่)

“ใช่ ใช่, เธอสวยงามมากและพยายามจะล่อลวงชั้นบ้างบางครั้ง” (มาโกโตะ)

“ท-เทพธิดาพยายามจะล่อลวงนาย?!” (นีน่า)

“เธอแต่งตัวยั่วยวนมากเมื่อวาน, และเธอจับตัวฉันบ่อยด้วย…” (มาโกโตะ)

นั่นมันทำให้หัวใจผมเต้นจริงๆ, ดังนั้นผมอยากให้เธอหยุดทำมัน

“เออ๋…เป็นไปได้มั้ยว่าท่าน-เทพธิดาเป็นอีนังร่าน?” (ลูซี่)

ลูซี่! อะไรน่ะที่พูด!

มันไม่จริง, ใช่มั้ย?

(เฮ้, ชั้นเป็นเทพธิดาบริสุทธิ์นะ!) (โนอาห์)

“เทพธิดาบอกว่าเธอยังบริสุทธิ์” (มาโกโตะ)

ผมประกาศเพื่อศักดิ์ศรีของเธอ

“ความจริงที่ว่าเธอพูดออกมาเองนั้นน่าสงสัย” (อายะ)

ซา-ซัง, อย่าพูดอย่างนั้น

“ท-ทุกคน, พูดอย่างนั้นทั้งหมดเกี่ยวกับเทพเจ้าจะเรียกการลงทัณฑ์จากสวรรค์นะ, รู้มั้ย? อ๊ะ, ดูเหมือนราชินีฮาร์พีจะตายแล้ว” (นีน่า)

ระหว่างที่เรามีบทสนทนาที่โง่เขลา, เห็นได้ชัดว่าราชินีฮาร์พีได้ตายลงไป

ยังไงซะ, ใครสน

“มันมีวัตถุดิบหายากมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ขนนกอาจจะทำเป็นวัตถุดิบได้ แต่มอนสเตอร์ที่มีชีวิตมามากกว่าร้อยปี, หัวใจพวกเค้าคือส่วนที่สำคัญที่สุด” (นีน่า)

“โฮ่ห์, นี่เหรอ?” (อายะ)

ซา-ซังควักหัวใจของราชินีฮาร์พีออกมาโดยไม่ลังเล

พิกล…

“มันควรจะมีคริสตัลเวทมนตร์อยู่ในหัวใจ” (นีน่า)

“หืม, อันนี้เหรอ?” (อายะ)

มันมีคริสตัลเวทมนตร์เปล่งแสงสีส้มในมือของซา-ซัง

“โออ้! ช่างเป็นคริสตัลเวทมนตร์ที่ขนาดสวยงาน นี่มันขายได้ราคาแน่” (นีน่า)

“มันมีอีกอัน” (อายะ)

“อะไรนะ?” (นีน่า)

ซา-ซังเอาคริสตัลเวทมนตร์สีม่วงออกมาขนาดเท่าๆกัน

“ด้วยเหตุผลบางอย่าง, มันทำชั้นใจเย็นลงเวลาที่ถือคริสตัลเวทมนตร์นี้…” (อายะ)

ซา-ซังมองไปที่คริสตัลเวทมนตร์อย่างตั้งใจ

“คริสตัลเวทมนตร์นี้น่าจะมาจากราชินีลาเมีย…” (นีน่า)

“?! นี่เหรอ?” (มาโกโตะ)

เข้าใจแล้ว, งั้นมันเป็นทีระลึกสำหรับแม่ของซา-ซัง

“มันไม่ดีกว่าหรอที่จะให้อายะเก็บมันไว้น่ะ?” (ลูซี่)

“ใช่, มันของซา-ซัง” (มาโกโตะ)

ผมเห็นด้วยกับลูซี่

“เอ๋? แต่…” (อายะ)

“ชั้นคิดว่านาย-ท่านก็จะพูดแบบเดียวกันอย่างมีความสุขด้วย” (นีน่า)

“ขอบคุณ…” (อายะ)

ซา-ซังกอดคริสตัลเวทมนตร์ไปที่อกเธอ

ผมดีใจที่เราสามารถทำการแก้แค้นของเธอสำเร็จ

◇◇

“งั้นมา, มากลับกันเถอะ?” (มาโกโตะ)

“เราจะไปทางรูอีกแล้วเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่ดูไม่เหมือนจะชอบความคิดนี้

“มันช่วยไม่ได้ มันไม่มีทางอื่น” (มาโกโตะ)

“พวกเราเอาชนะอย่างปลอดภัย, ดังนั้น—ทุกคน! เงียบ!” (นีน่า)

“มีบางคนมา” (ลูซี่)

ตาของนีน่า-ซังคมขึ้นและลูซี่ตั้งท่าด้วยไม้เท้าของเธอ

หลังจากนั้น, ตรวจจับของผมก็มีสัญญาน

“มันดูเหมือนว่าปาร์ตี้ของมนุษย์สู้กับมอนสเตอร์” (อายะ)

มองไปที่ที่ซา-ซังชี้, มันมีกลุ่มประมาน 20 คนถูกล้อมโดยมอนสเตอร์

“เราควรทำอะไรดี?” (มาโกโตะ)

“ชั้นปล่อยไว้ให้นายนะ, มาโกโตะ!” (ลูซี่)

หืม, ซา-ซังและนีน่า-ซังก็มองมาทางผมด้วย

“ตอนนี้, ชั้นมีความเวลาเหลืออยู่เล็กน้อยในจำนวนครั้งที่ชั้นใช้เวทมนตร์สปิริตได้, งั้นมาช่วยพวกเค้ากัน” (มาโกโตะ)

ผมใช้เวลา 1 อาทิตย์, ถึงกระนั้น, มันไม่ค่อยมีเวลาใช้เลย

“สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง, โปรดช่วยผมนิดนึง [เวทมนตร์น้ำ: ปลาวาฬน้ำ]” (มาโกโตะ)

ปลาวาฬขนาดยักษ์ได้ปรากฏขึ้น

มันว่ายในบริเวณทะเลสาบได้ดิน, และลากปาร์ตี้มอนสเตอร์ 20 ตัวขนะที่ซัดมอนสเตอร์ด้วยหาง

“ว้าว้า!” “เฮ้!”

ลูซี่และซา-ซังกอดผม

น้ำจำนวนมหาศาลถูกล้างมาที่ตำแหน่งเราพร้อมกับกลุ่มของมนุษย์

“ท่าน-ทากัตซูกิ, ชั้นตกใจทีนายสามารถควบคุมน้ำด้วยทักษะมากขนาดนี้…” (นีน่า)

นีน่า-ซังพูดนี่ระหว่างที่ทึ่ง

“หืม? พวกนี้คือคณะอัศวินแห่งแสง” (ลูซี่)

“นั่นจริงแฮ๊ะ” (มาโกโตะ)

พวกเขามีตรานกฟินิกซ์อยู่ที่อกของพวกเขา

มันหมายความว่าเขาก็อยู่นี่?

“ทุกคนโอเคมั้ย?!”

คนที่ปรากฏตัวคือฮีโร่แห่งแสง, ซากุไร-คุง

“เฮ้ ว่าไง, ซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)

“ท-ทากัตซูกิ-คุง? นั่นเวทมนตร์นายเรอะ?” (ซากุไร)

“อืม, จะพูดยังดีล่ะ…” (มาโกโตะ)

“เรียวสุเกะ, นายโอเคมั้ย?! เดี๋ยว,หืม? นายคือ…”

คนที่มาตามกันคือเพื่อนร่วมชั้นของเรา, โยโกยามะ-ซัง

“ซากิ-จัง?” (อายะ)

“เอ๋? เป็นไปได้มั้ยว่าเธอคือ อายะ-จัง?” (โยโกยามะ)

‘ไม่มีทาง, เธอยังมีชีวิต?’, ‘มันเป็นซักพักแล้วนะ’, ‘เธอไปอยู่ไหนมา?’, ‘บรรยากาศเธอเปลี่ยนไปนะ’, ‘ใช่, นิดหน่อยน่ะ’

สาวสองคนมีการพูดคุยที่ร้อนแรง

ซา-ซังและโยโกยามะ-ซัง เป็นเพื่อนที่ดีกัน, หือห์

“ขอบคุณที่ช่วยทุกคน” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงมอบคำขอบคุณ

“เกิดอะไรขึ้น?” (มาโกโตะ)

คณะอัศวินแห่งแสงเป็นกลุ่มผู้เชี่ยวชาญที่ทุกคนมีอาชีพที่ระดับสูง

ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะมีปัญหากับมอนสเตอร์ชั้นกลางในลาเบรินทอส

“ออ้า, จริงๆแล้ว, พวกเราเจอกับมังกรต้องห้ามที่ชั้นต่ำลงไปน่ะ, และจบที่การสู้, แต่…” (ซากุไร)

ดูเหมือนว่ามังกรต้องห้าม 2 ตัวร่วมมือกันและกลายเป็นการต่อสู้ที่ยาก

พวกเขากำลังคิดเกี่ยวกับการแยกมอนสเตอร์ทั้งสอง, แต่แม้แต่มอนสเตอร์ชั้นล่างก็โจมตีพวกเขา, และจากพวกมันที่มีจำนวนเหนือกว่า, มังกรต้องห้ามได้โจมตี, และพวกเขาถอยทัพ

ที่เราเห็นคือที่พวกเขาสามารถหนีมาชั้นกลางได้

“โชคดีที่, มันไม่มีคนตาย, แต่ครั้งนี้เราล้มเหลว…” (ซากุไร)

มันหายากที่จะพบซากุไรในสีหน้าที่หมองหม่นแบบนั้น

“ถ้าผู้สังเกตการ ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่, ให้ความร่วมมือกว่านี้, สถานการณ์คงจะต่างไปนะ…” (โยโกยามะ)

โยโกยามะ-ซังพูดอย่างหงุดหงิดด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง

“คนนั้นคือประกันของเราเมื่อเราล้มเหลว เราพึ่งพวกเขาไม่ได้” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงดูเหมือนจะไม่สนใจมัน

“เอ๋?! ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่อยู่ที่นี่เหรอ?!” (ลูซี่)

ลูซี่ตะโกนด้วยความตกใจ

“เฮ้, ลูซี่, ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่คือคนที่พูดกันว่าเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีปเหรอ?” (มาโกโตะ)

“เฮฮฮ๋ห์, มันหายากนะที่มาโกโตะรู้ด้วย” (ลูซี่)

ทั้งหมดเพราะผมเรียนรู้มาจากวิหาร

“มันช่วยไม่ได้, ซากิ พวกเราถูกบอกว่าเราควรจะเป็นคนที่ทำอะไรซักอย่างเกี่ยวกับการปราบมังกรต้องห้าม” (ซากุไร)

“แต่ถ้าเรารายงานว่าเราล้มเหลว, ฝ่ายเจ้าชายจะฉวยโอกาศนั้น…” (โยโกยามะ)

“ใช่, เราจะสร้างปัญหาให้เจ้าหญิงโนเอล” (ซากุไร)

ผมไม่รู้รายละเอียดของมัน, แต่มันดูเหมือนว่าพวกเขาค่อนข้างมีปัญหา

{ช่วยฮีโร่แห่งแสง} ←

{ไม่ช่วยฮีโร่แห่งแสง}

นี่มันนั่น

เหตุการณ์ที่ผมฟังคำขอของเทพธิดา

“ซากุไร-คุง, ให้ชั้นช่วยมั้ย?” (มาโกโตะ)

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน