ตอนที่ 9-19 ทางเลือก

“ผู้ตรวจสอบพลังเซียน?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ลินลี่ย์ก็เข้าใจขึ้นมาบ้าง เกี่ยวกับผู้เฝ้าดูจะประกอบไปด้วยสององค์ประกอบคือ เฝ้าดูและป้องกัน มิน่าเล่าฮ็อดเดิลถึงมีพลังที่น่าอัศจรรย์อย่างนั้น

“ลินลี่ย์!  เจ้ายังไม่ตอบข้าเลย  เจ้ายินดีจะไปยังพิภพอื่นหรือไม่?”  ฮ็อดเดิลกระตุ้นเตือน

ขึ้นอยู่กับนักสู้ระดับเซียนแต่ละคนว่าพวกเขาต้องการจะไปพิภพระดับสูงหรือไม่ ผู้ตรวจสอบพลังนักสู้เพียงแต่รับผิดชอบบอกทางเลือกนี้ให้พวกเขา

ลินลี่ย์ยังคงสงบอย่างมาก

“ท่านฮ็อดเดิล!  ข้าขอบอกตามตรงข้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพิภพอื่น ท่านพอจะช่วยข้าให้ได้ความรู้บ้างสักเล็กน้อยได้ไหม?”  ลินลี่ย์ถามอย่างนอบน้อม

เดลินโคเวิร์ทความจริงก็รู้เรื่องความคงอยู่ของผู้ตรวจสอบพลัง  แต่เวลานั้นลินลี่ย์ยังอ่อนแอเกินไป  ดังนั้นเดลินโคเวิร์ทไม่เห็นความจำเป็นจะต้องบอกลินลี่ย์ทันที แต่เดลิน โคเวิร์ทได้อธิบายเรื่องพิภพระดับสูงไว้บ้างแล้ว

“มีพิภพแดนดินอยู่มากมายอย่างเช่นทวีปยูลาน  พิภพเหล่านี้จะมีความเหมือนกันทั้งหมด  บางพิภพอสูรเวทจะมีพลังเป็นหลัก  ขณะที่พิภพอื่นเผ่าพันธุ์อื่นว่ากันในเรื่องพลัง ในบางดินแดนมนุษย์ก็มีอำนาจ พิภพเหล่านี้โดยพื้นฐานจะมีความเหมือนกัน”ฮ็อดเดิลเริ่มอธิบายข้อมูลพื้นฐานสุดเกี่ยวกับพิภพระดับสูง

“พิภพที่อยู่เหนือเหล่านี้ได้แก่สี่พิภพระดับสูงและเจ็ดแดนเทพ”ฮ็อดเดิลหัวเราะ “เจ็ดแดนเทพถูกสร้างขึ้นโดยมหาเทพประจำธาตุทั้งเจ็ด  ส่วนสี่พิภพชั้นสูง ถูกสร้างขึ้นโดยสี่จอมเทพ”

ลินลี่ย์พยักหน้า

“เจ็ดแดนเทพและสี่พิภพชั้นสูง...มีความแตกต่างกันยังไง?”  ลินลี่ย์ถาม

ฮ็อดเดิลหัวเราะ  “เจ็ดแดนเทพก็คือ แดนดินของธาตุ ดิน ไฟ น้ำ ลมสายฟ้า แสงสว่างและความมืด  ยกตัวอย่างเช่นเจ้าคือคนที่กำลังฝึกในกฎธรรมชาติธาตุดิน ถ้าเจ้าเข้าไปในพิภพธาตุดิน เจ้าจะพบได้ว่าเจ้าจะฝึกฝนก้าวหน้าเร็วเป็นสองเท่า โดยใช้ความพยายามครึ่งเดียว

“อย่างไรก็ตามเจ็ดแดนเทพยังด้อยกว่าสี่พิภพชั้นสูง จะดีที่สุดถ้าเจ้าเข้าสู่พิภพชั้นสูง”  ฮ็อดเดิลพูดหว่านล้อม  “ลินลี่ย์ เจ้าต้องเข้าใจ พิภพระดับสูงถูกสร้างขึ้นโดยจอมเทพ  สี่จอมเทพมีพลังเหนือกว่ามหาเทพ”

“จอมเทพ? จะมีใครถึงระดับจอมเทพได้โดยผ่านการฝึกฝนได้ไหม?”  ลินลี่ย์ถามทันที

ฮ็อดเดิลจ้องมองลินลี่ย์อย่างประหลาดใจ

“ฮ่าฮ่า...” ฮ็อดเดิลเริ่มคำรามและหัวเราะ  เหมือนกับว่าเขาได้ยินเรื่องที่ตลกที่สุด

ลินลี่ย์มองดูฮ็อดเดิลอย่างสับสน

“ลินลี่ย์ ดูเหมือนเจ้าไม่รู้อะไรจริงๆ” ฮ็อดเดิลหัวเราะ  “เจ้าไม่รู้อะไร  จอมเทพไม่ใช่ผู้ที่เจ้าจะไปถึงได้ด้วยการฝึกฝน  ข้าจะอธิบายให้ฟัง  ทุกๆ เผ่าพันธุ์มีโอกาสกลายเป็นมหาเทพผ่านการฝึกฝนได้  โอกาสก็แค่ ต่ำมากๆๆ...”

“ต่ำขนาดไหน?” ลินลี่ย์ถาม

“ข้ายกตัวอย่างให้ก็ได้  ในเทพธรรมดาประมาณร้อยล้านเป็นเรื่องยากที่จะมีมหาเทพสักองค์ปรากฏออกมา” ฮ็อดเดิลหัวเราะ  “อีกตัวอย่างแดนเทพแห่งแสง ก็จะมีเทพชั้นต่ำ ชั้นกลางและชั้นสูง  แต่ในสิบล้านปี  เจ้าอาจจะไม่พบเห็นมหาเทพปรากฏจากพวกเหล่านั้นได้เลย

ลินลี่ย์เงียบ

“เทพชั้นต่ำ ชั้นกลางและเทพชั้นสูง?”  ลินลี่ย์ขมวดคิ้วขณะที่มองดูฮ็อดเดิลอย่างสับสน

ในอดีตปู่เดลินได้คุยถึงความมีอยู่ของเทพเจ้าแล้วเขาไม่ได้อธิบายอะไรมาก

“รัศมีเทพของพวกเทพจะมีระดับที่แตกต่างเช่นกัน”  ฮ็อดเดิลพูดอย่างใจเย็น “เมื่อเจ้าบรรลุถึงระดับเรียนรู้เรื่องกฎธรรมชาติ  กฎธรรมชาติจะยอมรับเจ้าและมอบรัศมีเทพให้เจ้าจะทำให้เจ้ากลายเป็นนักสู้ระดับเทพ แต่เมื่อเจ้าเริ่มต้นเจ้าจะเป็นแค่เทพระดับต่ำ เมื่อเจ้าเข้าใจมากขึ้นๆจนถึงระดับที่แน่นอน  เจ้าจะเป็นเทพระดับกลาง”

พอถึงตอนนี้ลินลี่ย์ก็เข้าใจ

“เทพสงครามอยู่ในระดับใดกัน?”  ลินลี่ย์ถามด้วยความสงสัย

ฮ็อดเดิลมองดูลินลี่ย์อย่างหงุดหงิดแล้วหัวเราะ  “เห็นแก่บรรพบุรุษของเจ้า  ข้าจะบอกเจ้าก็ได้  เทพสงคราม.. ยังเป็นเพียงเทพระดับต่ำ”

“เทพระดับต่ำ?” ลินลี่ย์ตากระตุก

สวรรค์,เทพสงครามกลายเป็นเทพมาเกินกว่าห้าพันปีแล้ว ด้วยพรสวรรค์อย่างเขา เขาน่าจะทรงพลังมากกว่าแต่ก่อนไปแล้ว  เขายังเป็นเทพระดับต่ำได้ยังไง?

“อ่าฮ่า ลินลี่ย์ เจ้าคิดหรือว่าเป็นเรื่องง่ายที่จะก้าวหน้าจากเทพระดับต้นไปเป็นเทพระดับกลาง?”  ฮ็อดเดิลส่ายศีรษะ

“แต่เทพสงครามเป็นเทพชั้นต้นมาห้าพันปีแล้ว”  ลินลี่ย์กล่าวทันที

“ตอนนั้นเขาเป็นเทพชั้นต้นแน่นอน  แต่มีความแตกต่างในบรรดาเทพชั้นต้นเช่นกัน  ตัวอย่างเช่น ข้าจะบอกว่ากลายเป็นเทพชั้นต้นผู้นั้นก็ต้องเชี่ยวชาญกฎธรรมชาติ 1% ขณะที่กลายเป็นเทพระดับกลาง  ผู้นั้นจะต้องเชี่ยวชาญในกฎธรรมชาติ 10% ถ้าบางคนเชี่ยวชาญกฎธรรมชาติเพียง 9%ก็เป็นเพียงเทพระดับต้น แต่เขามีพลังอยู่ในระดับเดียวกับคนผู้เชี่ยวชาญกฎ 1%? แม้พวกเขาทั้งสองก็เป็นเทพชั้นต้นไม่ใช่หรือ?”  ฮ็อดเดิลอธิบายด้วยวิธีการง่ายๆ

ตอนนี้ลินลี่ย์เข้าใจ

“ลินลี่ย์!  อย่าเพิ่งโลภเกินไป  บนเส้นทางในการเป็นเทพ ทุกๆ ก้าวมีความยากลำบากแสนเข็น มีเทพชั้นต้นเป็นจำนวนนับไม่ถ้วนในสี่พิภพชั้นสูงซึ่งใช้เวลาเป็นร้อยล้านปีหรือแม้แต่พันล้านปีก็ยังไม่สามารถเลื่อนจากระดับเทพชั้นต้นไปเป็นเทพชั้นกลางได้เลย”

“แต่จอมเทพเล่า?”  ลินลี่ย์ถามทันที

“จอมเทพ?” ฮ็อดเดิลหัวเราะอีกครั้ง “เจ้าถามข้าไว้ก่อนนั้นว่าเป็นไปได้ไหมที่มนุษย์จะถึงระดับจอมเทพได้ใช่ไหม?  ข้าจะอธิบายให้..”

“จอมเทพ...” ฮ็อดเดิลยังคงหัวเราะใส่ลินลี่ย์ “ลินลี่ย์  จอมเทพไม่ใช่มนุษย์   พวกเขาไม่มีเพศ ไม่มีแม้กระทั่งร่างหยาบ”(เหมือนกับพรหมในแนวพุทธศาสนา)

“หือ?” ลินลี่ย์จ้องมองฮ็อดเดิลอย่างประหลาดใจ

“สี่จอมเทพเป็นปรากฏการณ์ของกฎหลักทั้งสี่ พวกเขาไม่มีอะไรมากไปกว่าตัวแทนกฎธรรมชาติที่ไหลผ่านดินแดนนับไม่ถ้วน!จอมเทพมัจจุราชคือตัวแทนของกฎมรณะ จอมเทพวิบัติคือศูนย์รวมแห่งกฎทำลายล้าง จอมเทพแห่งชีวิตคือสัญลักษณ์แห่งกฎชีวิต และจอมเทพแห่งโชคชะตาก็คือตัวตนแห่งกฎชะตา!”

ฮ็อดเดิลหัวเราะขณะที่มองดูลินลี่ย์  “เจ้าบอกข้าที เจ้าจะกลายเป็นจอมเทพผ่านการฝึกฝนได้ยังไง?”

ลินลี่ย์เข้าใจทันที

สี่จอมเทพก็คือส่วนธรรมชาติของดินแดนไร้สิ้นสุดของจักรวาล  พวกมันเป็นสวรรค์ เป็นโลกเป็นส่วนหนึ่งของวิญญาณของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด

พวกมันเป็นกฎธรรมชาติในตนเอง!

“จอมเทพเป็นสิ่งมีชีวิตของกฎที่บริสุทธิ์  พวกมันไม่มีความรัก เกลียด มิตรภาพความแค้นหรืออารมณ์อย่างอื่น พวกมันเยือกเย็น ถ้าท่านสบถด่าจอมเทพ พวกเขาจะไม่สนใจท่าน ถ้าท่านยกยอพวกเขา พวกเขาก็จะไม่ให้รางวัลพวกท่าน อย่างไรก็ตาม... ถ้าพวกท่านทำความเสียหายให้กับดินแดนของจอมเทพ  อย่างนั้นจอมเทพจะลงโทษพวกท่าน”

ลินลี่ย์หัวเราะ

แม้ว่าจอมเทพจะยังคงอยู่แต่พวกเขาก็เป็นแบบอย่างของกฎแห่งจักรวาลไม่จำเป็นต้องยุ่งหรือใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

“สาปแช่งจอมเทพเหรอ?  ใครบางคนจะสาปแช่งจอมเทพได้หรือ?”  ลินลี่ย์ถามพลางหัวเราะ

ฮ็อดเดิลจ้องมองเขาจากนั้นตำหนิลินลี่ย์อย่างอารมณ์ดี  “ข้าก็แค่ยกตัวอย่าง  ตลอดหลายปีของข้าในดินแดนบาดาลข้าไม่เคยได้ยินว่าจอมเทพมาแสดงตัวแต่อย่างใด เท่าที่เจ้าควรจะต้องกังวลก็คือพลังที่ไร้เทียมทานในโลกก็คือพลังของเหล่ามหาเทพความประสงค์ของมหาเทพจะฝ่าฝืนไม่ได้”

ลินลี่ย์พยักหน้าเข้าใจ

“ลินลี่ย์เจ็ดแดนเทพเป็นประโยชน์มากสำหรับคนฝึกฝนตามกฎธรรมชาติ  แต่สี่พิภพชั้นสูงนั้นแตกต่างออกไปไม่สำคัญว่าเจ้าจะศึกษากฎธรรมชาติมาแบบไหน ความเร็วซึ่งเจ้าฝึกฝนในสี่พิภพชั้นสูงจะเร็วมากเหมือนกับว่าเจ้ากำลังฝึกกฎธรรมชาติที่เกี่ยวพันกันในหนึ่งในเจ็ดแดนเทพ”    ฮ็อดเดิลกล่าวชักชวน  “ดังนั้นสี่พิภพชั้นสูงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด”

สี่พิภพชั้นสูง –พิภพทิพย์, พิภพบาดาล, พิภพอเวจีและพิภพชีวิต

“ลินลี่ย์ บรรพบุรุษของตระกูลเจ้าทุกคนอยู่ในพิภพอเวจีทำไมเจ้าไม่ไปที่นั่นด้วยเล่า?” ฮ็อดเดิลพูดต่อ

ไป?

ลินลี่ย์ทำใจไว้แล้ว

พิภพอเวจีมีแต่บรรพบุรุษที่เขาไม่เคยพบหน้า  ไม่มีประโยชน์ที่จะไปที่นั่น  ตรงกันข้ามในทวีปยูลานเขายังมีวอร์ตันน้องชายของเขา และพี่น้องที่รักของเขา เยล, เรย์โนลด์และจอร์จ  เขามีสหายอยู่อีกมากมายเช่น บาร์เกอร์และน้องๆเจนน์และคนอื่นๆ

นอกจากนี้...

นอกจากนี้เขายังมีเป้าหมายที่ยังทำไม่สำเร็จ  ทำลายศาสนจักรเจิดจรัส

เมื่อเห็นลินลี่ย์ลังเล  ฮ็อดเดิลยังคงพูดโน้มน้าวต่อไป  “ลินลี่ย์, แดนอเวจีมีเผ่าพันธุ์นับไม่ถ้วนและมีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังหลายประเภทซึ่งล้วนมีพลังโจมตีทั้งนั้น  ในแดนอเวจีการฝึกนั้นน่าตื่นเต้น”

“ไม่จำเป็น”

ลินลี่ย์ส่ายศีรษะและหัวเราะ  “ท่านฮ็อดเดิลขอบคุณท่านที่บอกอะไรข้าไว้มากมาย อย่างไรก็ตามข้าอายุยังน้อยและข้าก็ยังไม่ได้แต่งงานจึงไม่รีบร้อนที่จะไปที่นั่น”

เมื่อได้ยินลินลี่ย์พูดเช่นนี้ฮ็อดเดิลได้แต่พยักหน้าอย่างจนใจ

ในฐานะผู้ตรวจสอบพลังเซียนเขาถูกห้ามไม่ให้บังคับผู้คนให้ไปจากดินแดนนี้ ถ้าคนอื่นไม่ยินดีจะจากไป  พวกเขาสามารถรั้งอยู่ในดินแดนของตนเองตราบใดที่พวกเขาพอใจ แม้จะอยู่จนเป็นเทพระดับสูงก็ตาม

“ท่านฮ็อดเดิล ข้าอยากจะขอถาม  ถ้าคนที่ไปยังพิภพชั้นสูงแล้วเขาจะกลับมาได้หรือไม่?”  ลินลี่ย์ถามทันที

ฮ็อดเดิลส่ายศีรษะ  “เป็นไปไม่ได้เลย  คนเกินแสนที่เข้าไปในพิภพชั้นสูงแล้วไม่มีเลยแม้แต่คนเดียวที่สามารถกลับมายังแผ่นดินเกิดได้ นี่เป็นเพราะการกลับมายังบ้านเกิดมีคุณค่าที่จ่ายออกไปสูงมาก”

ลินลี่ย์เข้าใจ

มิน่าเล่าเทพสงครามและนักพรตสูงสุดจึงไม่ยินดีจะไปพิภพชั้นสูง  เพราะแม้แต่ยอดฝีมือระดับเทพยังไม่ยินดีจะไปทุกคนพอจะเดาได้ว่าการจะกลับมาได้นั้นยากเย็นขนาดไหน

คนเกินกว่าแสนคนไม่มีแม้แต่คนเดียวที่สามารถกลับมาได้

ความน่าจะเป็นนี้ต่ำเกินไป

“ท่านฮ็อดเดิล ข้าขอโทษจริงๆ ที่ทำให้ท่านต้องเสียเวลา” ลินลี่ย์พูดอย่างนอบน้อม

“เมื่อเป็นเช่นนั้น  ข้าก็จะไปตอนนี้เลย”  ฮ็อดเดิลยืนขึ้น  “ลินลี่ย์ ถ้าวันหนึ่งเจ้าต้องการไปจากดินแดนนี้  เจ้าสามารถมาหาข้าได้ที่ขั้วโลกสุดเขตทะเลเหนือข้าอาศัยอยู่บนยอดธารน้ำแข็งในขั้วโลกเหนือ”

ลินลี่ย์รู้สึกประหลาดใจ

“ขั้วโลกเหนือ?” นี่เป็นครั้งแรกที่ลินลี่ย์ได้ยินว่าที่สุดแดนทะเลเหนือ มีขั้วโลกเหนือ

“ท่านฮ็อดเดิล แล้วสุดแดนทะเลใต้มีอะไรหรือ?”  ลินลี่ย์ถามอย่างสงสัย

“ทะเลใต้ใหญ่กว่าทะเลเหนือมากและกว้างไกลไร้ขอบเขต  แต่ที่ปลายสุดของมัน..ที่ปลายสุดของมันก็คือสุดเขตดินแดนยูลาน เจ้าจะไม่พบอะไรที่นั่นนอกจากอวกาศที่ปั่นป่วน

ตอนนี้ลินลี่ย์เข้าใจแล้ว

หลังจากพูดเสร็จแล้วฮ็อดเดิลก็บินขึ้นไปในอากาศและจากไปทันทีมุ่งหน้าสู่ทิศเหนือหายไปอย่างรวดเร็ว ลินลี่ย์ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหนเป็นเวลานาน

การพูดคุยกับฮ็อดเดิลครั้งนี้สร้างผลกระทบใหญ่ต่อลินลี่ย์

“พี่ใหญ่, ข้าสงสัยเรื่องพิภพระดับสูงจริงๆว้าว.. สิ่งมีชีวิตน่าอัศจรรย์ทั้งหมดนั่น และพวกระดับเซียนที่นั่นเป็นเหมือนคนธรรมดา  สถานที่นั่นต้องน่าทึ่งเป็นแน่”  ตาของบีบีเป็นประกาย

ลินลี่ย์ลูบหัวบีบี  “เจ้าอยากตายหรือ?” มีแนวโน้มว่ายอดฝีมือในพิภพนั้นสามารถฆ่าพวกเขาได้โดยง่าย

ลินลี่ย์มีแผนการฝึกฝนในอนาคตอยู่แล้ว

มหาเทพ?  นั่นยังไกลเกินไป

ไปทีละก้าว  ประการแรกต้องไปให้ถึงระดับเทพขั้นต้น  เมื่อเป็นเทพขั้นต้นแล้ว ลินลี่ย์มั่นใจในความสามารถของตนเองว่าจะทำลายศาสนจักรเจิดจรัสได้

ลินลี่ย์รู้ขีดจำกัดของตนเองดี  เพราะพลังปัจจุบันของเขา ไม่ยังไม่แข็งแกร่งพอจะทำอะไรตามอำเภอใจในทวีปยูลานได้

“ยากจะบอกว่าข้าสามารถเอาชนะโอลิเวอร์ได้” ลินลี่ย์ไม่รู้สึกมั่นใจแม้แต่น้อยเมื่อต้องเจอพลังโจมตีทางวิญญาณในกระบี่อัคนีของเขา

พลังโจมตีวิญญาณ?

ลินลี่ย์คิดถึงแหวนมังกรขนดของเขาทันที  ในอดีต เมื่อพลังเทพแทรกเข้ามาในวิญญาณของลินลี่ย์  แหวนมังกรขนดแผ่พลังออกมาโต้ตอบมัน

“แต่ปู่เดลินก็ยังเป็นเจ้าของแหวนมังกรขนดในอดีต  ทำไมถึงต้องตายด้วย แหวนไม่ได้ช่วยเขาหรือ?”  ลินลี่ย์ยังคงงงอยู่

พลังลึกลับของแหวนมังกรขนดต้องถูกกระตุ้นแน่นอน

พลังเทพของมหาเทพเจิดจรัสได้กระทำถึงเพียงนั้น  พลังก่อกวนในแหวนมังกรขนดทำให้เกิดการปกป้องอย่างชัดเจน  แต่พลังโจมตีของโอลิเวอร์ ไม่จำเป็นต้องกระตุ้นพลังคุ้มกันของแหวนมังกรขนด

“ข้าไม่รู้ว่ามีความลับอะไรซ่อนอยู่ภายในแหวนมังกรขนด  แต่ไม่ว่ายังไงข้าจะไม่ฝากความหวังทั้งมวลกับแหวนมังกรขนด ในการต่อสู้ มีเพียงอย่างเดียวข้าต้องพึ่งพาตนเอง”

ตอนนี้คฤหาสน์เต็มไปด้วยขุนนางข้าราชบริพารนับไม่ถ้วน แต่ลินลี่ย์และอสูรเวททั้งสองของเขายังคงรั้งอยู่ในลานฝึกฝนหลังคฤหาสน์  เหมือนกับว่าไม่มีใครอยู่ ลินลี่ย์เริ่มฝึก

“หลังจากไปยังแดนอเวจีแล้วการจะกลับมาแทบจะเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะหวังว่าข้าจะได้รับการสนับสนุนจากบรรพบุรุษ  ทุกอย่างที่ข้าทำในทวีปยูลาน  ข้าจะต้องพึ่งพาอาศัยตนเอง”

แต่ลินลี่ย์ลืมอะไรไปบางอย่าง  ทำไมนักรบเลือดมังกรหลายสิบคนนั้นขณะที่สุดยอดนักรบอื่นเช่นกันออกไปจากทวีปยูลานไม่ยอมเหลือยอดฝีมือระดับเซียนไว้แม้แต่คนเดียวเพื่อดูแลลูกหลานของพวกเขาเลย?

น้ำของทวีปยูลานลึกกว่าที่ลินลี่ย์จะจินตนาการออก