ตอนที่ 25 เสียเวลาเปล่า (อ่านฟรี)
เธอพาพวกเขาเข้าไปในตรอกไดแอกอน มีผู้คนเยอะมากส่วนใหญ่สวมเสื้อผ้าสไตล์พ่อมด มีเพียงไม่กี่คนที่สวมเสื้อผ้าของมนุษย์สมัยใหม่ แต่ถึงกระนั้น ความรู้สึกว่าที่นี่เต็มไปด้วยบรรยากาศโดยรอบราวกับงานเทศการอะไรสักอย่าง
“ช่วงนี้คนค่อนข้างเยอะ เพราะฮอกวอตส์ใกล้จะเปิดเทอมแล้วส่วนใหญ่มาที่นี่เพื่อซื้ออุปกรณ์การเรียน ตอนนี้พวกคุณตามฉันมาก่อน ที่โลกเวทมนตร์เราใช้สกุลเงินที่ต่างออกไป แต่เราสามารถแลกกับเงินปอนด์ได้ที่ธนาคารกริงกอตส์” เธอบอกพวกเขาขณะนำทางไปที่ธนาคารที่ว่า
“ว้าว พวกเขาไม่สามารถสร้างตึกให้ตรงกันได้แม้แต่ชั้นเดียว” แม็กนัสอุทานเมื่อเห็นอาคารสีขาว มันดูราวกับว่าเด็กทารกกำลังต่อเลโก้ และเขาเรียงชั้นของอาคารอย่างงุ่มง่ามที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
จากนั้นแมกนัสก็อ่านข้อความที่เขียนไว้บนประตูใหญ่ของอาคาร เขาตั้งแต่อ่านบรรทัดแรกไปจนบรรทัดสุดท้ายมันดูจะเว่อร์เกินไปหน่อย
~ เข้ามาสิคนแปลกหน้าแต่ระวัง … แทนเจอแหล่งขุมทรัพย์กลับเจอภัย ~ แม็กนัสอ่าน
~ มีสมบัติอยู่ที่นี่? ดีจัง~ เขากำลังง่วนอยู่กับความคิดเมื่อสังเกตเห็นสิ่งมีชีวิตตัวเตี้ยหน้าตาบูดบึ้งสองตนที่มีหูโตและจมูกยาว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะดูแคลนเขาในสายตาของพวกเขาราวกับว่าพวกเขากำลังจับจ้องให้เขาเคลื่อนไหวผิดและพวกนั้นจะกระโจนเข้าใส่เขา
ไม่นานนัก พวกเขาก็ถูกมักกอนนากัลพาเข้าไปด้านใน พื้นหินอ่อนและเคาน์เตอร์แนวยาวทั้งสองด้านดูสวยงามและโดดเด่น
~ฮ่าฮ่า พวกเขาเตี้ยเลยยกพื้นสูง? พวกเขาดูเหมือนจะมีปมด้อย~ เขาเดา
"พวกเขาเป็นใครน่ะครับ พวกเขาดูเตี้ยและผอมมาก เหมือนกับผู้บังคับบัญชาของผมเลย" อดัมถามมักกอนนากัล
มักกอนนากัลกระซิบบอกเขาว่า "อย่าพูดแบบนั้น พวกนั้นคือก็อบลิน เป็นสายพันธุ์ที่อาฆาตแค้นรุนแรงมาก อย่าดูหมิ่นพวกเขา มิฉะนั้นพวกเขาอาจทำให้คุณผอมแห้งยิ่งกว่าตัวพวกเขาเอง"
อดัมผงะ “โอ้ นี่มันไม่ดีกับผมเลย ผมจะหุบปากไว้”
~เดี๋ยวนะ... หมอนั่นยิ้มเยาะฉันเหรอ?~ อดัมสงสัยเมื่อเขาสังเกตเห็นก็อบลินอยู่ข้างๆ
แต่ก็เกิดอะไรกขึ้น พวกเขาถูกพาไปพบพนักงานธนาคารทั่วไป ค่าเล่าเรียนได้รับการดูแลโดยกระทรวงเวทมนตร์ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ สิ่งที่พวกเขาจำเป็นต้องใช้เงินคือข้าวของต่างๆ ดังนั้นพวกเขาจึงแลกเงินประมาณหนึ่งพันปอนด์ แลกมาได้ 2,525 เกลเลียน 1 ซิกเกิ้ล และ 20 คนุต มันเป็นเงินจำนวนมากจริงๆ มากเกินกว่าที่พวกเขาจะพกติดตัวไปได้
พวกเขายังไม่เข้าใจว่าเงินจำนวนนี้มีค่าเท่าไหร่ มันคุ้มค่าพอๆ กับที่มันแวววาวจริงๆ หรือเป็นแค่ของโชว์? ขณะที่แม็กนัสมีดวงตาเป็นประกายขณะมองดูกองเหรียญทองวิ๊บวั๊บ ลึกลงไปในจิตใจ เขารู้สึกว่าต้องกอดทองพวกนี้ แต่เขาควบคุมความอยากเอาไว้
"คุณอยากได้กระเป๋าวิเศษเพื่อเก็บเงินทั้งหมดหรือเปล่า" พนักงานธนาคารถาม
“แน่นอนครับ” อดัมตกลงทันที
“2 เกลเลียน” พนักงานหยิบเหรียญทองสองเหรียญแล้วเทส่วนที่เหลือลงในซองหนัง เงินทั้งหมดหายเข้าไปในกระเป๋าเล็กๆ อย่างน่าอัศจรรย์
ในขณะเดียวกัน มีบางอย่างเกิดขึ้นในใจของมักกอนนากัล ~ ฉันหวังว่าจะได้เห็นตอนเขาเข้ารับการทดสอบมรดก นึกภาพใบหน้าของก็อบลินพวกนี้ไม่ออกเลย ท้ายที่สุดแล้ว กษัตริย์อาเธอร์เป็นผู้มอบที่ดินให้พวกเขาเพื่อก่อตั้งธนาคารแห่งนี้ขึ้นที่นี่~
หลังจากการแลกเปลี่ยนเงินตรา พวกเขาก็ออกมาที่ตรอกร้านค้าต่างๆ แม็กนัสถือกระเป๋าเงินไว้แน่น ในนี้มีเงินมูลค่ากว่าพันปอนด์มาจากบัญชีส่วนตัวของเขาเอง
“ก็อบลินพวกนั้นโกงคุณแล้วคุณแกรนท์ กระเป๋านั่นราคาแค่ 50 ซิกเกิ้ลเท่านั้น” มักกอนนากัลเปิดเผย
“อะไรนะ ไอ้สารเลวเอ๋ย ถึงว่าพวกนั้นมองเราด้วยรอยยิ้ม ผมจะไปเอาคืน” อดัมโกรธจัด
แต่มักกอนนากัลหยุดเขาอย่างสุภาพว่า "อย่า พวกเขาจะเชิญคุณออกมา...ด้วยวิธีที่รุนแรง กฎทั่วไปคืออย่าได้เผลอทำธุรกิจกับพวกก็อบลิน เว้นแต่ว่ามันเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการอย่างยิ่ง แต่มีโอกาสที่คุณจะจบลงด้วยความเสียเปรียบอยู่ดี อย่างไรก็ตาม เนื่องจากทักษะด้านการเงินของพวกเขาเรียกได้ว่ายอดเยี่ยมและเชื่อถือได้ พวกเขาจึงควบคุมเศรษฐกิจของพ่อมดแม่มดเกือบจะครอบคลุมทั้งหมด อีกทั้งยังบริหารธนาคารพ่อมดกริงกอตส์"
อดัมถอนหายใจ "ยิ่งใช้เวลาอยู่ในโลกด้านมหัศจรรย์นี้มากขึ้นเท่าไหร่ ก็เหมือนจะเป็นมิตรน้อยลงเรื่อยๆ" หัวใจของมักกอนนากัลแทบจะตื่นตระหนก เธอลืมไปว่านี่คือการพบปะกับพ่อแม่ของแม็กนัสที่ยังไม่อนุมัติให้เขาไปเรียนฮอกวอตส์
"โอ้ คุณแกรนท์นี่คือร้านขายไม้กายสิทธิ์ จะต้องใช้ไม้กายสิทธิ์สำหรับโรงเรียน ไปร้านนี้กันก่อน" เธอเปลี่ยนเรื่องทันที
ดังนั้นพวกเขาจึงเข้าสู่ร้านโอลลิแวนเดอร์ มีข้อความตรงทางเข้ากล่าวว่า ตั้งแต่ 382 ปีก่อนคริสตกาล แม็กนัสไม่เชื่อเพราะเขาเคยเห็นคำพูดแบบนี้ในร้านค้าหลายแห่ง มีร้านขายชุดชั้นในและประตูร้านเขียนว่า 'ตั้งแต่ 1480' ส่วนที่บ้าที่สุดก็คือเจ้าของร้านเป็นผู้อพยพชาวอินเดีย และแมกนัสก็ค่อนข้างแน่ใจว่าไม่มีคนอพยพคนใดเป็นเจ้าของร้านเสื้อผ้าในลอนดอนในตอนนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากเขาเป็นคนที่นับถือศาสนาอื่นที่ไม่ใช่คริสเตียน ในสมัยนั้นคริสตจักรเข้มงวดจะตาย
"โอ้ ยินดีต้อนรับสู่ร้านโอลลิแวนเดอร์ ผู้ผลิตไม้กายสิทธิ์ที่ดีที่สุดในตรอกไดแอกอน อา สวัสดีครับรองอาจารย์ใหญ่" ชายชราที่มีผมรุงรังเดินเข้ามา
"สวัสดีค่ะ คุณช่วยเอาไม้กายสิทธิ์ให้คุณแกรนท์ดูหน่อยได้ไหม?" เธอร้องขอ
"แน่นอน แน่นอน นั่นมันงานของผมอยู่แล้ว มานี่สิ คุณแกรนท์" เขาเขยิบเข้ามาหา
แม็กนัสเดินไปข้างหน้าเพื่อดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น ชายคนนั้นวัดความยาวแขนของแม็กนัสก่อน เขาสูง 4 ฟุต 9 นิ้ว สูงกว่าเด็กอายุ 11 ปีโดยเฉลี่ยเล็กน้อย
"อืม คุณคงต้องใช้ตัวใหญ่หน่อย 14 นิ้วหรืออาจจะมากกว่านั้นเล็กน้อย แปลก มีไม่มากนักที่รับมือได้ แต่เราจะไม่รู้จนกว่าเราจะลอง ขอแค่รอสักครู่" โอลิแวนเดอร์ทำตัวเหมือนคนไม่เต็มพลางไปที่ข้างที่เก็บไม้กายสิทธิ์ของเขา
แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ฝึกวิชาไม้กายสิทธิ์ "ไม้กายสิทธิ์เป็นวัตถุที่แม่มดหรือพ่อมดใช้เวทมนตร์ของตน ทำจากไม้และสารวิเศษอยู่ที่แกนกลาง แต่ไม้กายสิทธิ์เป็นผู้เลือกพ่อมด ดังนั้นมาดูกันดีกว่าว่าไม้กายสิทธิ์แบบไหนเหมาะกับคุณ"
*แปะ*
ในไม่ช้าเขาก็นำกล่องยาวจำนวนหนึ่งมา เขาหยิบหนึ่งในนั้นแล้วส่งให้แม็กนัส "ไม้มะเกลือ 15 นิ้ว แกนกลางขนยูนิคอร์น ลองโบกดูสิ"
แม็กนัสจับมันไว้แน่น มันเป็นสีดำสนิทและดูเท่มาก “ไม่มีปัญหาครับ”
*สะบัด*
*บูม*
ปลายไม้กายสิทธิ์เจ้ากรรมระเบิดต่อหน้าโอลิแวนเดอร์ พ่นเถ้าถ่านใส่เขา
“ไม่ ไม่… มันไม่ใช่” โอลิแวนเดอร์พึมพำ
“ดีใจที่คุณสังเกตเห็น” อดัมพูดจากระยะไกล
จากนั้นเขาก็ยื่นไม้ใหม่ให้แม็กนัสอีกอันทั้งที่ยังไม่ได้ล้างหน้าด้วยซ้ำ "ลองอันนี้ไม้แอปเปิ้ลยาว 14 นิ้ว แกนกลางเป็นหนวดโทรล พวกมันทรงพลังและเหมาะที่สุดสำหรับเจ้าของที่มีจุดมุ่งหมายและอุดมคติสูง"
แม็กนัสสูดลมหายใจยาวและสะบัดไม้กายสิทธิ์
*ฟู่…*
กระแสน้ำวนพุ่งออกมาจากมัน สร้างความหายนะให้กับร้าน และมันก็พุ่งเป้าไปที่โอลิแวนเดอร์ด้วย เขาเกือบจะหัวโล้นเพราะมัน
"ไม่แน่นอน โอเค ลองอันนี้ดู" เขาเลือกอีกอันหนึ่ง
"ไม้ยิวยาว 15 นิ้ว มีเอ็นหัวใจมังกรเป็นแกนกลาง ไม้ยิวเป็นหนึ่งในประเภทที่หายากกว่า และการจับคู่ในอุดมคติของพวกมันก็ไม่ธรรมดาและมีชื่อเสียงในบางครั้ง" โอลิแวนเดอร์ให้คำอธิบาย เขามีความหวังในดวงตาของเขาและก็... ความเจ็บปวดมั้ง?
ครั้งนี้แม็กนัสไม่ได้คิด เขาโบกไม้ทันที
*ซึ่ม*
แสงสีขาวมาจากมัน แต่มันสว่างมากจนไม่มีใครเห็นอะไรเลย นอกจากนี้ภายในร้านยังร้อนเกินไป แสงค่อยๆ ลดลงโดยไม่มีความเสียหายใดๆ และดูเหมือนว่าพวกเขาได้อบซาวน่า
“อืม มีความเข้ากันได้แต่ไม่เกิน 40 เปอร์เซ็นต์ มันไม่ใช่ตัวเลขที่ดี คุณแกรนท์ เราคงต้องหาไม้กายสิทธิ์เพิ่ม” โอลิแวนเดอร์แสดงความคิดเห็น
ต่อจากนั้น โอลลิแวนเดอร์โชว์ไม้กายสิทธิ์ทั้งหมดในร้านของเขาให้แมกนัสดู ไม่ว่าจะมีขนาดเท่าใด ทั้งหมดเว้นเพียงไม้เดียว ที่เหลือ แต่ละครั้งจบลงที่โอลลิแวนเดอร์ถูกทรมาน
“ผมเริ่มจะเชื่อว่าคุณมาที่นี่เพื่อทรมานผม คุณแน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้มีไม้กายสิทธิ์อยู่แล้ว” ตอนนี้โอลลิแวนเดอร์กำลังหายใจหอบ
"ฉันรับรองเขาได้ โอลิแวนเดอร์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาที่ตรอกไดแอกอน" มักกอนนากัลรับรอง
*เฮ่อ*
โอลิแวนเดอร์เดินกลับไปที่ช่องเก็บของที่ว่างเปล่า ยกเว้นไม้กายสิทธิ์ที่ยังเหลืออยู่อันสุดท้าย “ไม้กายสิทธิ์นี้เป็นไม้ฮอลลี่ มีแกนกลางคือขนหางนกฟีนิกซ์ ที่น่าสนใจคือ ฟีนิกซ์ที่มอบขนให้กับไม้กายสิทธิ์นี้ยังให้ขนนกอีก 1 เส้นแก่ไม้กายสิทธิ์พี่ชายมันด้วย มันถูกส่งให้กับนักเรียนฮอกวอตส์อีกคน ชื่อของเขาคือ ทอม มาร์โวโล ริดเดิ้ล เขาเป็นเจ้าของมัน”
มักกอนนากัลเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตัวแข็งทื่อ
แม็กนัสถือมันไว้อย่างระมัดระวังหลังจากที่ชายชราเน้นหนักไปที่มันมากเพียงใด
เขาถือมันไว้ในมืออย่างแน่นหนาแล้วสะบัดมัน
*วูช*
มันหลุดออกจากมือของเขาแล้วสวนเข้าไปในปากของโอลลิแวนเดอร์โดยตรง ถ้ามันหลุดลึกเข้าไปอีกสักหน่อย ชายชราผู้น่าสงสารคงจะเสียชีวิตไปแล้ว
โอลิแวนเดอร์ล้มลงบนพื้นโดยมีแขนประคองศีรษะไว้ "ทำไมกันล่ะ? ไม่มีไม้ที่เหมาะกับคุณเลย"
โอลลิแวนเดอร์มีท่าทีกระสับกระส่ายส่วนแม็กนัสมองมักกอนนากัลพลางถามความเห็นด้วยสายตา "เอาไงดีฮะ?"
แม้แต่เธอก็ยังสับสนขณะที่เธอมองโอลิแวนเดอร์ด้วยความสมเพช พวกเขาใช้เวลาที่นี่ตั้ง 3 ชั่วโมงที่นี่ แต่ก็ไม่ได้อะไรเลย
_____________________________
ธนาคารกริงกอตส์
ภายในธนาคารกริงกอตส์
ร้านโอลลิแวนเดอร์
คุณโอลลิแวนเดอร์
