ข้าอยู่บ้านร้อยปีก็เข้าสู่วิถีไร้เทียมทาน ตอนที่ 16 มีบางอย่างผิดปกติ
ข้าอยู่บ้านร้อยปีก็เข้าสู่วิถีไร้เทียมทาน ตอนที่ 16 มีบางอย่างผิดปกติ
จู้เฉียงสังเกตเห็นสีหน้าของซูเหยียนค่อยๆ บิดเบี้ยว ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความชั่วร้าย
หัวใจของเขาสั่นสะท้าน สตรีผู้นี้คิดจะทำเรื่องชั่วร้ายอันใด?
เขารีบเอ่ยออกมา “อย่าเพิ่งสนใจเกี่ยวกับบุตรชายของฉู่ชิวหลัว สนใจที่ภารกิจที่อยู่ตรงหน้าก่อน”
“ข้ามีความคิดดีๆ !”
ดวงตาของซูเหยียนเป็นประกาย มุมปากของนางโค้งขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้มที่น่าสะพรึงกลัว
“เจ้าคิดอย่างไรหากข้าได้ให้กำเนิดหลานชายฉู่ชิวหลัว เลี้ยงดูเหลนของปีศาจเฒ่าฉู่เทียนหมิง”
“เพียงแค่คิดก็น่าตื่นเต้นยิ่งนัก!”
ดวงตาของจู้เฉียงเบิกกว้าง เขาอดไม่ได้ที่จะสูดอากาศเย็นๆ
บัดซบสตรีนี้ช่างชั่วร้ายเกินไป!
รอยยิ้มของซูเหยียนบิดเบี้ยวยิ่งกว่าเดิม
“หากมันกลายเป็นเช่นนั้นจริงๆ ตระกูลฉู่จะสังหารข้าหรือไม่? หรือพวกเขาจะสังหารบุตรชายของฉู่ชิวหลัว หรือว่าจะเป็นหลานชายของฉู่ชิวหลัว?”
“แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหากวันหนึ่งฉู่ชิวหลัวกลับมา?”
จู้เฉียงยืนตัวสั่นเทา เมื่อเขาคิดจินตนาการถึงภาพดังกล่าว เหงื่ออันเย็นยะเยือกก็ไหลออกมา
หากเรื่องนี้เกิดขึ้น ตระกูลฉู่จะต้องเสียหน้าอย่างแน่นอน นี่คือการตบหน้าอย่างแท้จริง แล้วฉู่ชิวหลัวจะเป็นอย่างไร?
ฉู่เทียนหมิงจะรับมือเรื่องนี้อย่างไร
ช่างบ้าบอเกินไป!
เขาไม่รู้ว่าด้วยเหตุเขาถึงได้ตั้งหน้าตั้งตารอเรื่องนี้เช่นกัน
“ภารกิจในนั้นสำคัญกว่า อย่าเพิ่งสร้างปัญหา”
ถึงแม้จู้เฉียงจะตั้งตารอที่จะทำเช่นนั้นจริงๆ แต่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ตามมา เขาจึงพยายามเกลี้ยกล่อมนาง
“เจ้าไม่เข้าใจ เรามาอยู่ที่นี่แล้ว เราควรใช้ประโยชน์จากบุตรชายของฉู่ชิวหลัว หากเกิดเหตุไม่คาดคิด อย่างน้อยเราก็ยังมีตัวประกัน”
ซูเหยียนเดินไปที่ลานบ้านทีละก้าว
“หอจันทร์ทมิฬจะขายข้อมูลของเราให้กับตระกูลฉู่หรือไม่”
ด้วยการมีตัวประกันในมือ ดูเหมือนพวกเขาอาจสามารถหลบหนีกลับไปได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ
จู้เฉียงตามหลังนางและเอ่ยอย่างเป็นห่วง
“ฮึ่ม! เจ้าพวกหน้าซื่อใจคดจากหอจันทร์ทมิฬจะขายที่อยู่ของเราให้ตระกูลฉู่อย่างง่ายดายได้อย่างไรกัน”
ซูเหยียนเย้ยหยันและกล่าวว่า “เมื่อตระกูลฉู่ประสบความสูญเสียอย่างหนักหนาเท่านั้น หอจันทร์ทมิฬถึงจะขายข่าวของเราในราคาที่สูงได้”
จู้เฉียงครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และเห็นด้วยเช่นกัน หากไม่ใช่เพราะหอจันทร์ทมิฬแอบให้การสนับสนุนข้อมูลทั้งสองฝ่าย ลัทธิมารในอาณาเขตตระกูลฉู่คงถูกกำจัดไปหมดนานแล้ว
หอจันทร์ทมิฬก็เหมือนกับพวกลิ้นสองแฉก เพื่อประโยชน์สูงสุดแล้ว พวกเขาแอบยุยงส่งเสริมให้ก่อปัญหาขึ้นมา
อย่างไรก็ตาม หอจันทร์ทมิฬนั้นทรงพลังเช่นกัน แม้แต่จักรวรรดิต้าเซี่ยก็ยังต้องระมัดระวัง
ฉู่เซวียนทำอะไรไม่ถูก
พวกลัทธิมารมาอีกแล้ว
หากเจ้าต้องการสร้างปัญหา พวกเจ้าอย่ามายุ่งกับข้าไม่ได้หรือ
เหตุใดพวกเจ้าต้องกำหนดเป้าหมายมาที่ข้า
ผู้ที่ลักลอบเข้ามาในอาณาเขตตระกูลฉู่ครั้งนี้แท้จริงแล้วคือยอดฝีมือขอบเขตว่างเปล่าสองคน จะต้องเป็นตัวตนระดับสูงในระดับผู้อาวุโสมารของลัทธิมารอย่างแน่นอน
อาภรณ์ซ่อนเร้นที่พวกเขาสวมใส่มันสามารถหลอมรวมร่างกายให้เข้ากับความมืดได้อย่างสมบูรณ์ ราวกับว่าพวกเขาหลบซ่อนอยู่ในความว่างเปล่าก็ว่าได้
แม้แต่เจตจำนงวิญญาณของผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตว่างเปล่าก็ไม่สามารถตรวจจับได้ง่ายนัก
อาภรณ์ซ่อนเร้นเช่นนี้จะต้องซื้อมาจากหอจันทร์ทมิฬอย่างไม่ต้องสงสัย
ลัทธิมารยอมจ่ายอย่างหนักเพื่อความสำเร็จในการลงมือครั้งนี้
พวกเขายังได้ส่งผู้อาวุโสขอบเขตว่างเปล่ามาถึงสองคน
ซูเหยียนและจู้เฉียงเข้ามาในลานบ้านโดยไม่มีอะไรติดขัดแม้แต่น้อย
หลังจากกวาดตามองอย่างรวดเร็ว พวกเขาก็เห็นฉู่เซวียนนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมเอนหลังอยู่ในลานบ้าน
“เขาหน้าตาดีไม่น้อย สมกับที่เป็นบุตรชายของฉู่ชิวหลัว!”
ดวงตาของซูเหยียนเป็นประกายและรอยยิ้มของนางก็สดใสยิ่งขึ้น
“หืม?”
ฉู่เซวียนขมวดคิ้ว การที่บอกว่าเขามีรูปร่างที่น่าหลงใหล ทว่าใบหน้าของอีกฝ่ายกลับตรงกันข้าม ไม่คาดวิดว่าจะยังกล้าแสดงสีหน้าเช่นนี้
นางฝึกเคล็ดวิชามารจนโง่เขลาหรือ?
“ที่รักเอ๋ย จงมากับข้า ข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี ข้าจะให้กำเนิดบุตรชายที่แข็งแรงและอ้วนท้วมสมบรูณ์แก่เจ้าอย่างแน่นอน!”
รอยยิ้มของซูเหยียนเริ่มผิดเพี้ยนขึ้นมา จากนั้นนางก็ยกมือขึ้นและพยายามคว้าตัวฉู่เซวียน
บัดซบ!
ฉู่เสวียนรู้สึกขยะแขยงจนขนลุกซู่ไปทั่วทั้งตัว
แม่มดเฒ่านี้ต้องตาย!
เดิมทีเขาต้องการที่จะจับตัวนางมาสอบสวน ต้องการที่จะปลูกฝังตราประทับเมล็ดวิญญาณบนตัวนาง เพื่อให้กลับไปสังหารยอดฝีมือของลัทธิมาร
อย่างไรก็ตาม เมื่อซูเหยียนอ้าปากเอ่ยวาจา เขาก็รู้สึกขยะแขยงอย่างมาก
“ไปลงนรกเสียแม่มดเฒ่า!”
ฉู่เซวียนยกมือขึ้นและชี้นิ้วไปยังนาง สายฟ้าได้พุ่งออกมาจากนิ้วของเขา
ดัชนีวชิระ!
รอยยิ้มที่ผิดเพี้ยนของซูเหยียนพลันแข็งค้างทันใด
แย่แล้ว!
พลังวิญญาณในร่างกายของนางได้ปะทุขึ้นทันที ต้องการที่จะป้องกันการโจมตีนี้
อย่างไรก็ตาม เนื่องด้วยความขยะแขยงและความโกรธฉู่เซวียน เขาได้โจมตีอย่างเต็มกำลัง แล้วนางจะป้องกันมันได้อย่างไรกัน
ฟุ่บ!
สายฟ้าพุ่งทะลวงใบหน้าของนางโดยตรง
“ช่างสะอิดสะเอียนยิ่งนัก!”
ฉู่เซวียนยกนิ้วขึ้นมาอีกครั้ง สายฟ้าได้พุ่งออกมามากมาย
ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!
สายฟ้าพุ่งไปทั่วร่างของซูเหยียนพร้อมปรากฏหมอกสีดำลอยขึ้นมาในอากาศ ศพของนางที่ไม่แม้แต่จะล้มลงถูกทะลวงจนกลายเป็นรังผึ้งทันที!
จู้เฉียงที่ยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกหนาวสั่นขึ้มา ร่างกายของเขาสั่นสะท้านและเม็ดเหงื่อ เย็นเยียบก็ไหลทั่วแผ่นหลังทันที
น่าสะพรึงกลัวเกินไป! เขาอายุเท่าใดกัน?
เขาน่ากลัวยิ่งกว่าฉู่ชิวหลัวเสียอีก
หนี ต้องหลบหนี!
จู้เฉียงสาปแช่งซูเหยียนอยู่ภายในใจ เหตุใดนางถึงมีความคิดที่ผิดเพี้ยนเช่นนี้ ตอนนี้ภารกิจยังไม่แม้แต่จะสำเร็จ ทว่าร่างของสหายกลับกลายเป็นรังผึ้งไปเสียแล้ว!
จู้เฉียงรีบถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว!
ปัง!
ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าเขาจะถอยหนีอย่างรวดเร็ว ทว่าบรรยากาศกับสภาพแวดล้อมนั้นดูผิดปกติอย่างมาก
เขาเริ่มสติแตกขึ้นมา
เขามองเห็นกำแพงลานบ้านที่อยู่ไม่ไกลได้อย่างชัดเจน
แต่แม้ว่าเขาจะพุ่งไปข้างหน้ารวดเร็วเพียงใด เขาก็ไม่สามารถเข้าใกล้มันได้แม้แต่ก้าวเดียว
อึก!
จู้เฉียงกลืนน้ำลายเข้าไปเฮือกใหญ่ หัวใจของเขาเริ่มสะท้านขึ้นมา
ค่ายกล?
มียอดฝีมือขอบเขตจริงแท้ในตระกูลฉู่เช่นนั้นหรือ?
จะเป็นไปได้อย่างไรกัน หรือว่าฉู่ชิวหลัวจะกลับมาแล้ว?
เมื่อนึกถึงบุคคลที่สามารถกำราบแคว้นฉินเพียงลำพัง บุคคลที่มีความสามารถโดดเด่นที่สุดในประวัติศาสตร์ของตระกูลฉู่หรือแม้กระทั่งแคว้นฉิน หัวใจของจู้เฉียงก็จมดิ่งลง
มีข่าวลือว่าฉู่ชิวหลัวและภรรยาของเขาได้หายตัวไปขณะทำการสำรวจดินแดนลึกลับ เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาได้รับโอกาสอันยิ่งใหญ่และทะลวงไปสู่ขอบเขตจริงแท้แล้ว?
มิฉะนั้นตระกูลฉู่จะมีค่ายกลติดตั้งอยู่ได้อย่างไร?
มีค่ายกลอยู่น้อยมากในแถบแผ่นดินหนานโจว
หากฉู่ชิวหลัวไม่ได้บุกทะลวงไปสู่ขอบเขตจริงแท้ ตระกูลฉู่ก็คงต้องจ่ายอย่างหนักเพื่อซื้อสมบัติที่สามารถจัดวางค่ายกลได้มาจากหอจันทร์ทมิฬ!
แต่ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร จู้เฉียงก็รู้ว่าเขากำลังจะตายอย่างแน่นอน!
ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เขาจำเป็นต้องเสี่ยง!
ใบหน้าของจู้เฉียงเปลี่ยนเป็นดุร้าย เตรียมที่จะปล่อยหมอกมารที่เตรียมไว้สำหรับการเดินทางครั้งนี้ ทันใดนั้นเองจู้เฉียงก็รู้สึกราวกับว่ามีฝ่ามือได้คว้าตัวเขาไว้
เขาไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่น้อย ถูกผนึกไว้ไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิ้วเดียว
ฉู่เซวียนนั่งอยู่บนเก้าอี้และจ้องไปยังจู้เฉียงที่กำลังนอนอยู่บนพื้น
จู้เฉียงสังเกตเห็นว่าศพของซูเหยียนที่ได้กลายรังผึ้งกำลังถูกกลืนกินไปโดยต้นไม้ขนาดเล็กที่ดูแปลกตาอย่างมาก
หลังจากนั้นไม่นาน ศพของซูเหยียนก็ได้หายไป
เขารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าต้นไม้ต้นเล็กนี้นั้นจะจับจ้องมาที่เขาเช่นกัน ราวกับต้องการกินเขาก็ว่าได้
มีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับตระกูลฉู่!
ต้นไม้ประหลาดนี้คืออะไร?
เหตุใดบุตรชายของฉู่ชิวหลัวจึงแข็งแกร่งเช่นนี้?
เป็นไปได้ไหมว่าตระกูลฉู่ได้ปิดบังความแข็งแกร่งและเตรียมแผนการยิ่งใหญ่อยู่เบื้องหลัง
“พวกเจ้ามารบกวนข้าครั้งแล้วครั้งเล่า ดูเหมือนว่าลัทธิมารของพวกเจ้ากำลังแส่หาความ ตาย”
ฉู่เซวียนกล่าวอย่างเย็นชา
เขาไม่ได้พูดพร่ำอีกต่อไป เมล็ดพันธุ์ขนาดเล็กได้ปรากฏขึ้นในมือทันใด เขาใช้ตราประทับเมล็ดวิญญาณปลูกฝังในวิญญาณของจู้เฉียงทันที
จู้เฉียงรู้สึกตกตะลึงที่ตนเองไม่ได้รู้สึกเป็นปรปักษ์กับฉู่เซวียนอีกต่อไป ไม่มีคิดที่จะต่อต้านหรือโจมตีฉู่เซวียนแม้แต่น้อย
เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้เขารู้สึกเกลียดชังฉู่เซวียนอย่างมากมาย ต้องการสังหารฉู่เซวียน
เกิดอะไรขึ้นกับข้า
จู้เฉียงรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
ความคิดและจิตสำนึกของเขาก็ยังแจ่มชัดดี อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถกระตุ้นความคิดที่เป็นปรปักษ์ต่อฉู่เซวียนได้แม้แต่น้อย
แม้ว่าอีกฝ่ายจะสังหารเขา เขาก็คงไม่ขัดขืน อันที่จริงเขาอาจยืดอกรอความตายอย่างภาคภูมิด้วยซ้ำ
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่เซวียนใช้ตราประทับเมล็ดวิญญาณ ฉู่เซวียนคาดหวังกับผลลัพธ์ไว้ไม่น้อยเช่นกัน
ด้วยตราประทับเมล็ดวิญญาณ เขาสัมผัสได้ถึงสภาวะของจู้เฉียงได้
สิ่งนี้หมายความว่าเขาสามารถสัมผัสได้ถึงความเป็นความตายของบุคคลที่ได้รับการประทับตราจากตราประทับเมล็ดวิญญาณได้ รับรู้ได้ว่าบุคคลนั้นตายได้อย่างไร
ฉู่เซวียนรู้สึกว่าเขาสามารถใช้ตราประทับเมล็ดวิญญาณเป็นสื่อกลางในการส่งเจตจำนงวิญญาณของเขาออกไปที่อื่นได้
อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้ว่ามันจะละเมิดข้อกำหนดของระบบหรือไม่หากเขาส่งเจตจำนงวิญญาณของเขาออกไปพร้อมกับจู้เฉียงเมื่อออกจากเรือนสี่ประสาน
