45 สกิลของ ซาซากิ อายะ นั้นแข็งแกร่ง

45 สกิลของ ซาซากิ อายะ นั้นแข็งแกร่ง

“ผู้เล่นเกมแอคชั่น?” (มาโกโตะ)

“มันคล้ายกับชื่อของสกิลนายเลย, มาโกโตะ” (ลูซี่)

“ชื่อของสกิลนาย-ท่านด้วย” (นีน่า)

“มาดูนี่ มาดูมันในรายละเอียดหน่อยดีกว่า” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังดูโซลบุคของซา-ซัง

“สามารถใช้ท่าพื้นฐาน [พุ่ง], [ชาร์จโจมตี], [กระโดดกลางอากาศ]... ท่าน-ซาซากิ, ทำได้มั้ย?” (ฟูจิวาระ)

“อืม, มันมีเวลาที่การวิ่งของชั้นเร็วขึ้นกระทันหัน, งั้นนั่นสกิลหรอ, หือห์” (อายะ)

“พุ่งเพิ่มความเร็วจากปรกติ 3 เท่า?!” (มาโกโตะ)

“ด้วยสแตทของท่าน-ซาซากิ, 3 เท่าค่อนข้างเป็นสกิลที่แข็งแกร่งเลย” (นีน่า)

นั่นสวย

ต่างจากของผม, ของเธอฟังดูง่ายและใช้งานง่าย

“ซา-ซัง, เธอค่อนข้างได้แจ็คพอตแล้วนั่น” (มาโกโตะ)

“หืม, อย่างนั้นเหรอ…” (อายะ)

เธอทำหน้าเหมือนเธอไม่ค่อยรู้สึกมัน

“ไม่, สกิลที่บ้าที่สุดคือนี่-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)

ชีวิตที่เหลือ: 4/5 ※ ใช้งานเมื่อเลเวลมากกว่า 30

“นี่มัน…” (มาโกโตะ)

ชีวิตที่เหลือ, มันต้องหมายความว่าชีวิตที่ยังเหลือที่สามารถดูในเกมเกมแอคชั่นได้?

นั่นหมายความว่า…นี่มันสกิลโกง!

“ท่าน-ซาซากิ, ตอนนี้เรารู้สาเหตุที่เธอรอดจากหัวหน้าของฮาร์พีแล้ว” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังพูดระหว่างถอนหายใจ

“เอ๋? สกิลนี่อะไร?” (ลูซี่)

“นาย-ท่าน, โปรดอธิบายด้วย” (นีน่า)

“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, มันหมายความว่ายังไง?” (อายะ)

“ไม่, ซา-ซัง, อย่างน้อยเธอก็น่าจะรู้!” (มาโกโตะ)

ถ้าคุณเป็นผู้เล่นเกม, คุณจะเข้าใจ

“ชีวิตที่เหลือคือคำที่เราใช้ในโลกของเรา มันหมายความว่าเธอจะทำใหม่ได้ตามจำนวนครั้งที่มันบอกนั่น-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)

“ทำใหม่?” (ลูซี่)

ลูซี่ยังไม่เข้าใจมัน

“ด้วยชีวิตที่เหลือ: 5, มันต้องหมายความว่าเธอสามารถฟื้นคืนชีพได้ทั้งหมด 5 ครั้ง” (มาโกโตะ)

“ออ้า, นั่นทำไมมันถึงตกไป 4” (อายะ)

ดูเหมือนซา-ซังจะเข้าใจแล้วตอนนี้

แต่ลูซี่และนีน่า-ซังยังช็อกอยู่

“ฟ-ฟื้นคืนชีพ?” (ลูซี่)

“พูดอีกอย่าง, มันมีผลแบบเดียวกับเวทมนตร์ระดับนักบุญแห่งแสง: [ชุบชีวิต]?” (นีน่า)

“ยังไงซะ…ประมาณนั้น” (มาโกโตะ)

“เฮฮฮฮฮฮฮ๋?!”

มันดูเหมือนในที่สุดลูซี่และนี่น่า-ซังก็เข้าใจ

“เธอต้องใช้เงินหลายแสนจี ถ้าเธอจะขอชุบชีวิตจากโบสถ์…” (ลูซี่)

“สามารถชุบชีวิตตัวเองได้มันอยู่ในระดับสมบัติศักดิ์สิทธิ์…” (นีน่า)

สกิลของเพื่อนร่วมชั้นเรานั้นโกง

“ตอนนี้เราเข้าใจพลังเหมือน-โกงและสกิลของซา-ซังแล้ว, มาพักกันเถอะ ชั้นถึงขีดจำกัดของความง่วงแล้ว” (มาโกโตะ)

“ใช่, ชั้นก็มึนๆ” (ลูซี่)

“ใช่ มาพักก่อนที่จะสร้างแผนดีกว่า” (ฟูจิวาระ)

ลูซี่และผมหลับเหมือนตาย

◇◇

“ถ้างั้น, มาสร้างแผนเพื่อจัดการราชินีฮาร์พีกัน” (มาโกโตะ)

“ได้!” (อายะ)

ซา-ซังได้เลือดสูบฉีด

ที่เหลือได้ปรบมือ

“ก่อนอื่น, มาแบ่งข้อมูลกันก่อน ระหว่างที่ท่าน-ทักกิและท่าน-ลูซี่หลับอยู่, เราไปทีสมาคมนักผจญภัยเพื่อนายงานว่าพวกนายได้กลับมาแล้ว” (ฟูจิวาระ)

“อ๊ะ, ชั้นลืมรายงานไป” (มาโกโตะ)

นั่นฟูจิ-ยังสำหรับคุณแหละ

ความคิดเห็นใจผู้อื่นของเขาได้ถูกขัดเกลามาแล้ว

“ระหว่างที่เราทำนั่น, เราได้รวบรวมข้อมูลของนักผจญภัยที่น่ารังเกียจที่ได้ตามนายที่ลาเบรินทอส” (นีน่า)

“มันดูเหมือนว่าพวกมันยังไม่กลับมาเลย” (ฟูจิวาระ)

“นั่นหมายความว่า…” (มาโกโตะ)

พวกเขาหนีจากมังกรไม่ได้เหรอ?

“พวกมันเป็นคนไม่ดี, เห็นได้ชัดเลยนั่น!” (ลูซี่)

“มันเจ็บหัวใจนิดหน่อย, แต่มันหมายความว่านายไม่ต้องห่วงว่าจะถูกพวกมันโจมตีอีกในอนาคต, ดังนั้นนั่นน่าจะทำให้ใจสงบหน่อย” (มาโกโตะ)

ผมขอบคุณฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง

“ต่อไปคือท่าน-ซาซากิ” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นเรอะ?” (อายะ)

ซา-ซังยังมีพลังงานเหลือแม้ตอนออกมาจากลาเบรินทอส, ดังนั้นเธอจึงได้ไปเลือกซื้อเสื้อผ้ากับนีน่า-ซัง

ตอนนี้เธอใส่ชุดวันพีช

“นี่คือบัตรนักผจญภัย-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)

“เอ๋? นายสามารถได้นั่นมาแม้แต่จะอยู่นอกสมาคมนักผจญภัยเรอะ?” (มาโกโตะ)

มันไม่มีทางที่นั่นจะเป็นไปได้

บัตรนักผจญภัยไม่สามารถออกที่ไหนได้นอกจากสมาคมนักผจญภัย, และที่อื่นที่ไม่ใช่สมาคมนักผจญภัยจะผิดกฎหมาย

แต่เราพูดถึงฟูจิ-ยังอยู่ที่นี่

เข้าต้องมีเส้นสายด้านหลังแน่

รอยยิ้มเจ้าเลห์ของฟูจิ-ยังเป็นข้อพิสูจน์เรื่องนี้

“อืม, ชื่อคือซาซากิ อายะ, และเผ่าคือกึ่ง-มนุษย์?” (อายะ)

“ถ้าเราทำตามปรกติ, ความจริงที่ว่าเธอเป็นมอนสเตอร์จะถูกเปิดเผยทั้งหมดไง” (ฟูจิวาระ)

“ออ้า, นั่นจริงด้วย” (ลูซี่)

ลูซี่พยักหน้า

“มันไม่ดีหรอถ้ารู้ว่าเธอคือมอนสเตอร์?” (มาโกโตะ)

“ท่าน-ทากัตซูกิ…” (นีน่า)

นีน่า-ซังมองผมด้วยสีหน้าตะลึง

“มอนสเตอร์และปีศาจไม่สามารถออกบัตรนักผจญภัยได้ เพราะทั้งหมดนี่พวกเข้าเป็นเป้าหมายในการปราบในโลกของมนุษย์” (นีน่า)

“อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

หืม?

งันแล้วลูซี่ล่ะ?

เมื่อผมมองไปที่ลูซี่, เราสบตากัน

และจากนั้นเธอได้หลบตาผม

(ถ้าชั้นจำไม่ผิด, ลูซี่เคยบอกว่าเธอเป็นครึ่งเอลฟ์และปีศาจ) (มาโกโตะ)

บัตรนักผจญภัยของเธอบอกแต่ว่าเอลฟ์

เธอต้องใช้ทางข้างหลังแน่

“งั้น, ชั้นก็แค่ต้องซ่อนความจริงที่ว่าชั้นเป็นลาเมีย, ใช่มั้ย?” (อายะ)

“ใช่ ผิวของเธอออกฟ้า, ท่าน-ซาซากิ, ดังนั้นมันจะโอเคถ้าตอบไปว่าเธอเป็นกึ่งปลาถ้าถูกถามว่าเผ่าอะไร มันแทบไม่มีเลยยกเว้นจะอยู่ที่พื้นที่ภาคใต้, ดังนั้นมันไม่ต้องเป็นห่วง” (นีน่า)

อย่างที่คาดไว้กับฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง

พวกเขาคิดเยอะเกี่ยวกับมันและทำการเคลื่อนไหวล่วงหน้า

“งั้น, หัวข้อหลัก” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังแบโปสเตอร์จับฮาร์พีและกระดาษอื่นๆ

“จุดอ่อนของฮาร์พีคือเวทมนตร์ไฟ?” (อายะ)

“ยังไงซะ, ทั้งหมดนี่เพราะขนของพวกมันไหม้ง่าย เราหวังพึ่งเธอนะ, ลูซี่” (มาโกโตะ)

“ได้, ปล่อยชั้นเอง!” (ลูซี่)

ลูซี่ควงแขนเธอ

เวทมนตร์ไฟมีประโยชน์กับมอนสเตอร์จริงๆ

“มันมีฮาร์พีมากเท่าไหร่?” (นีน่า)

“ครอบครัวของลาเมียมีประมาน 100, งั้นมันน่าจะใกล้เคียงกัน” (อายะ)

ซา-ซังตอบคำถามของนีน่า-ซัง

“มันจะดีกว่าถ้าหลีกเลี่ยงการสู้กับมอนสเตอร์จำนวนเท่านั้นนะ” (ฟูจิวาระ)

“เราจัดการมันทั้งหมดทีเดียวตอนมันรวมกลุ่มกันไม่ได้เรอะ?” (อายะ)

“ด้วยเวทมนตร์ไฟของท่าน-ลูซี่, ถ้ามันไปได้สวย…” (นีน่า)

“มันจะดีกว่าถ้าไม่พึ่งเวทมนตร์ที่ไร้-การควบคุม ของลูซี่” (มาโกโตะ)

“อะ?! มาโกโตะ!” (ลูซี่)

ลูซี่จับแขนผมและเขย่ามัน

“เฮ้, เวทมนตร์น้ำของนายก็น่าทึ่งด้วย, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

ซา-ซังที่อยู่อีกข้างได้ตบไหล่ผม

อีกอย่าง, ผมอยู่ระหว่าลูซี่และซา-ซังในที่นั่ง

“เวทมนตร์น้ำไม่เหมาะกับการโจมตี เวทมนตร์มังกรน้ำที่ชั้นใช้ตอนที่เราถูกล้อมโดยมอนสเตอร์ แค่เป่ามอนสเตอร์กระเด็นไป มันไม่ได้จัดการพวกมัน แต่มันมีบางตัวที่จมนะ” (มาโกโตะ)

“เวทมนตร์น้ำ: มังกรน้ำ?! นั่นไม่ใช่เวทมนตร์ระดับเหนือกว่าเรอะ?!” (นีน่า)

นีน่า-ซังส่งเสียงตกใจ

“ชั้นขอให้สปิริตให้ช่วยชั้นให้ใช้มันได้น่ะ มันไม่เหมือนว่าชั้นใช้มันได้เอง” (มาโกโตะ)

“ถึงอย่างนั้น, นั่นน่าประทับใจนะ” (ฟูจิวาระ)

“ใช่, ทากัตซูกิ-คุงนั้นน่าทึ่ง” (อายะ)

ซา-ซังพูดนี่ระหว่างที่ติดกับผม

“ชั้นจะเป็นคนโจมตี ปัญหาคือหัวหน้าฮาร์พีจะอยู่ที่ไหน” (ลูซี่)

แม้แต่ลูซี่ก็จับแขนผมและใกล้ชิดกับผม

อุณหภูมิร่างกายของลูซี่นั้นสูงดังนั้นมันจึงร้อน

“ชั้นคิดว่าพวกมันต้องมีรังอยู่ที่ไหนซักที่เหมือนพวกลาเมีย” (อายะ)

ซา-ซังได้เข้ามาใกล้แล้วใกล้อีก

ผมไม่รู้คุณสมบัติของลาเมีย, แต่ผิวของเธอเย็น

มันตรงกันข้ามกับลูซี่อย่างสิ้นเชิน

หรือเหมือนกับ, ติดอยู่ระหว่างสองคนนี้แคบมากมากกว่า…

คับแคบ

“หืมม, เราพยายามถามรอบๆสมาคมนักผจญภัย, แต่มันไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับรังของฮาร์พีเลย” (นีน่า)

“มันไม่มีทางเลือกนอกจากหามันด้วยตัวเราเอง, หือห์…” (มาโกโตะ)

“งั้น, มาแบ่งเป็นสองกลุ่มกันวันนี้ ซา-ซังกับชั้นจะสำรวจลาเบรินทอส ฟูจิ-ยัง, ชั้นขอโทษ, แต่นายไปพร้อมกับลูซี่ได้มั้ย? ลูซี่, ชั้นหวังพึ่งเธอให้ถามรอบๆสมาคมนักผจญภัยกับนีน่า-ซังและฟูจิ-ยังนะ” (มาโกโตะ)

“เอ๋?! ทำไมล่ะ? ชั้นก็จะไปที่ลาเบรินทอสด้วย” (ลูซี่)

ลูซี่คัดค้าน

“ท่าน-ลูซี่, ลาเบรินทอสตอนนี้อยู่ในสภาวะที่ว่ามันไม่แปลกที่จะเจอมังกรที่ไหนก็ได้ การสำรวจจะอันตราย” (นีน่า)

“เอ่อ, นั่นจริง…แต่ถ้าอย่างนั้น, มาโกโตะจะตกอยู่ในอันตรายด้วย!” (ลูซี่)

“ตราบใดที่ชั้นยังมีน้ำอยู่รอบๆ, ชั้นสามารถหนีได้ แล้วชั้นได้เจอกับสปิริตน้ำทุกวันเพื่อใช้เวทมนตร์สปิริต” (มาโกโตะ)

“อย่างนั้นเหรอ, นั่นฟังดูยุ่งยากนะ” (ฟูจิวาระ)

“ต้องขอบคุณนั่น, ชั้นใช้เวทมนตร์ระดับเหนือกว่าได้” (มาโกโตะ)

“ชั้นแค่ต้องนำทางทากัตซูกิ-คุงในดันเจี้ยน, ใช่มั้ย?”, ซา-ซังพูด

“ใช่, และระหว่างนั้น, มาฝึกสกิลของเธอกัน มันจะดีที่สุดถ้าเธอจะเรียนรู้ซ่อน” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว, ทากัตซูกิ-คุง, นายดู้เหมือนนายกำลังสนุก” (อายะ)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

จริงอ่ะ?

แต่มันจริงที่ว่าในสถานการณ์ที่เตรียมการก่อนจะจัดการกับหัวหน้ามันเป็นครั้งแรกและน่าตื่นเต้น

“ขอโทษที, ซา-ซัง ชั้นจะตั้งใจเกี่ยวกับมันมากกว่านี้” (มาโกโตะ)

“ไม่, ชั้นหมดหนทางตอนอยู่คนเดียว มันดีที่มีทุกคนช่วยชั้น” (อายะ)

พูดสิ่งนี้, สีหน้าของซา-ซังอ่อนลงเมื่อเทียบกับเมื่อวาน

“เฮ้, มาโกโตะ อย่าทำอะไรแปลกๆเพราะอยู่กันสองต่อสองล่ะ, โอเคมั้ย?” (ลูซี่)

“หมายความว่าไงแปลกๆ…” (มาโกโตะ)

ลูซี่หยิกแก้มของผมและผมปัดมันออกเบาๆด้วยมือของผม

“นายฝึกกับชั้นตอนกลางคืน” (ลูซี่)

“แน่นอน ทั้งหมดนี่เพราะเวทมนตร์ไฟเป็นแกนกลางของแผนครั้งนี้ด้วย” (มาโกโตะ)

“ใช่!” (ลูซี่)

งั้นตอนนี้, มันได้ถูกตัดสินใจไปแล้วส่วนใหญ่

“งั้น, เริ่มลุยกัน” (มาโกโตะ)

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน