2072 - ถูกคนอื่นหลอกใช้ 

2072 - ถูกคนอื่นหลอกใช้

ด้วยเสียงหงหลง เด็กหนุ่มชุดขาวไม่สามารถต่อต้านได้ มือขนาดใหญ่ของสือฮ่าวเอื้อมออกมาจากส่วนลึกของพระราชวังและปิดผนึกร่างกายของเขาทุกสัดส่วน

เปิง!

มือใหญ่ของสือฮ่าวกดชายหนุ่มชุดขาวลงกับพื้นแม้แต่ศีรษะของเขาก็ยังไม่สามารถเงยขึ้น นี่เป็นการกระทำที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามได้รับความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง

คชา!

ไม่ว่าเขาจะพยายามใช้แขนของตัวเองดันตัวขึ้นจนกระดูกหักแต่ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้

ผู้คนจากดินแดนอมตะต่างตกตะลึง เด็กหนุ่มชุดขาวผู้นี้ฝึกฝนมาสองหมื่นสามพันปีแล้ว เขาเป็นหนึ่งในผู้สูงสุดที่มีความแข็งมากที่สุดของอาณาจักรเซียน

เป็นเวลากว่าสองพันปีแล้วที่เด็กหนุ่มชุดขาวได้บรรลุเต๋า ความแข็งแกร่งของเขาจึงมีมากมายเป็นพิเศษ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขากลับถูกปราบปรามลงที่นี่

เหตุผลที่เขาลงมือเพราะเขาได้ยินมาว่าผู้ปกครองสูงสุดที่นี่มีอายุเพียงแค่พันกว่าปีเท่านั้น ไม่ได้เป็นผู้สูงสุดมาอย่างยาวนานเหมือนเขา ดังนั้นเขาจึงคิดจะสั่งสอนฝ่ายตรงข้ามให้รู้สำนึกถึงความแตกต่างของสวรรค์และปฐพี

นั่นคือเหตุผลที่เขามองหาโอกาสที่จะดำเนินการ เขาเชื่อว่าหลังจากฝึกฝนมาหลายปีในแง่ของพลังศักดิ์สิทธิ์เพียงอย่างเดียว เขาก็ยิ่งใหญ่กว่าเด็กคนนั้นอย่างแน่นอน

ใครจะคิดว่าโดยที่ไม่ทันได้ทำอะไรด้วยซ้ำเขากลับถูกจัดการได้ง่ายๆแบบนี้ ยิ่งกว่านั้นความแตกต่างของพลังพวกเขาทั้งสองนั้นเทียบกันไม่ติดเลย

นั่นแสดงว่าลูกหลานของเอ๋าเฉิงซ่อนความจริงเมื่อร้อยปีที่แล้วไว้

การที่ผู้อมตะที่แท้จริงแพ้ให้กับเด็กที่อายุต่ำกว่านี่เป็นเรื่องน่าละอายเกินกว่าจะพูดออกไปได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ประกาศเรื่องนี้ต่อสาธารณะ

มิเช่นนั้น 'เด็กหนุ่มชุดขาว' จะไม่กล้าลงมือโดยตรง

“เจ้ามาส่งคำเชิญหรือต้องการให้ข้ารับราชโองการ? พวกเจ้าทำตัวหยิ่งผยองแบบนี้หรือต้องการเอาชีวิตมาทิ้งจริงๆ!” ใบหน้าของสือฮ่าวจมลงในขณะที่เขาตำหนิทุกคนที่เดินทางมาจากอาณาจักรเซียน

ใบหน้าของชายหนุ่มชุดขาวแดงระเรื่อเขาถูกบดขยี้จนโลหิตทะลักออกมาจากปากไม่หยุด เขาตกใจอย่างหาที่เปรียบมิได้

เราต้องเข้าใจว่าร่างกายที่แท้จริงของบุคคลนี้นั่งอยู่บนเสื่อสวดมนต์ภายในพระราชวัง ฝ่ายตรงข้ามยังไม่ได้ลงมือด้วยตัวเองด้วยซ้ำ เพียงปลดปล่อยพลังศักดิ์สิทธิ์ออกมาเล็กน้อยก็สามารถจัดการเขาได้แล้ว

“เจ้ามีความสามารถจริงๆ ให้ข้าลองดูบ้าง!”

ในเวลานี้ 'เด็กหนุ่มผมสีม่วง' คนนั้นก็ระเบิดพลังศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในร่างกายออกมา

“ข้าฝึกฝนมาหนึ่งหมื่นเก้าพันปีก่อนจะเป็นผู้สูงสุด ตอนนี้ข้าอยู่มาสองหมื่นสามพันปีแล้วที่มาในครั้งนี้ก็เพื่อขอคำชี้แนะจากเจ้าโดยเฉพาะ”

เขาก็เป็นหนึ่งในคนที่ยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้หลังจากฝึกฝนมาอย่างไม่รู้จบ ในที่สุดเขาก็กลายเป็นผู้สูงสุด แต่เขาได้ยินว่าเด็กอาณาจักรล่างบรรลุเต๋าได้จริงก่อนห้าร้อยปี

เขาพบว่าสิ่งนี้ยากมากที่จะเชื่อเขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความแข็งแกร่งของฝ่ายตรงข้ามแต่น่าจะเป็นความโชคดีเท่านั้น

ดังนั้นเขาจึงมาที่นี่เพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าเด็กหนุ่มคนนั้นไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่ทุกคนคิด

“หนึ่งหมื่นเก้าพันปีกว่าจะบรรลุเต๋า ถ้าเจ้าอยู่ในดินแดนนี้เจ้าคงกลายเป็นฝุ่นไปแล้ว? พรสวรรค์อันน้อยนิดของเจ้ายังกล้ามาอวดอ้างต่อหน้าข้า!” สือฮ่าวกล่าวอย่างเฉยเมย

“เจ้า…”

ดวงตาของชายหนุ่มผมสีม่วงเย็นชา ใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดง

ความจริงแล้วการฝึกฝนระดับนี้นั้นเป็นความเร็วระดับสูงสุดของอาณาจักรเซียนอยู่แล้ว แต่ฝ่ายตรงข้ามก็ยังสามารถดูถูกเขาได้

ในยุคที่ไร้การฝึกฝนของโลกนี้สิ่งมีชีวิตสูงสุดไม่สามารถเกิดขึ้นได้ ทุกคนเพียงทิ้งชื่อของตัวเองไว้ในประวัติศาสตร์เท่านั้น เส้นทางนี้ยากขึ้นเรื่อยๆ

ในขณะเดียวกันสิ่งมีชีวิตในอาณาจักรเซียนกล่าวว่าสองหมื่นปีคือการบรรลุเป็นผู้สูงสุดด้วยความเร็วแล้ว

เป็นเพราะพวกเขามีเวลามากเกินพอ ดังนั้นหลังจากฝึกฝนอย่างยาวนานในที่สุดพวกเขาก็กลายเป็นสิ่งมีชีวิตสูงสุดได้

“ถ้าเจ้ามีความสามารถจริงๆก็ออกมาต่อสู้กับข้าอย่างเปิดเผย การใช้สิ่งประดิษฐ์ในการช่วยเหลือนั้นไม่นับเป็นความสามารถอะไร” เด็กหนุ่มผมสีม่วงพูดขึ้น แม้จะมาถึงขั้นนี้แต่เขาก็ยังกล้าทำตัวหยิ่งผยองอยู่

“เจตจำนงของข้านั้นย่อมไม่อาจเทียบเท่ากับตัวจริงอยู่แล้ว หากเจ้าเป็นผู้สูงสุดแล้วไม่รู้เรื่องนี้ก็ไม่ทราบว่าเจ้าเป็นผู้สูงสุดได้อย่างไร” สือฮ่าวกล่าวอย่างเฉยเมย

จากนั้นมืออีกข้างของอวตารสือฮ่าวก็ลุกขึ้น มันขยับเข้าหาเด็กหนุ่มผมม่วงนั้นอย่างรวดเร็ว

หงหลง!

เด็กหนุ่มผมสีม่วงส่งเสียงคำรามดังลั่น เปลวเพลิงสีม่วงแผดเผาท้องฟ้า อย่างไรก็ตามจุดจบของเขาก็น่าเศร้าไม่แตกต่างกับเด็กหนุ่มชุดขาว ร่างกายของเขาถูกกดลงกับพื้นไม่สามารถขยับตัวได้

“ทิ้งคำเชิญไว้แล้วพวกเจ้าก็ไสหัวออกไปได้” สือฮ่าวพูดอย่างใจเย็น

จูหลินเดินเข้าหาพวกเขาพร้อมกับกระชากบัตรเชิญจากมือของเด็กหนุ่มผมสีม่วงออกมาตรงๆอย่างไร้ความสุภาพ

“เจ้า…”

เด็กหนุ่มผมสีม่วงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยอมรับสิ่งนี้ ความเย่อหยิ่งและความจองหองก่อนหน้านี้ของเขาเป็นเพียงเรื่องตลกของฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น

คนข้างหลังทั้งสามมองหน้ากันอย่างตกตะลึงและไม่กล้าลงมือ

“เจ้ารับคำเชิญไปแล้วแต่ไม่คิดจะติดตามเราไปที่อาณาจักรเซียนทันทีหรือ” เด็กหนุ่มผมสีม่วงพูดพร้อมกับกัดฟันแน่น

'เจ้าหนูชุดขาว' ก็มีสีหน้าบิดเบี้ยวเช่นเดียวกัน เขาทนไม่ไหวแล้ว ร่างกายของเขารู้สึกอึดอัดอย่างรุนแรง ในเวลานี้พวกเขาทั้งสองแทบจะถูกกดใส่พื้นจนบี้แบนไปแล้ว

“จำไว้ว่านี่เป็นเพียงการเชื้อเชิญ หากข้ารู้สึกมีเวลาว่างข้าก็จะไป หากข้าไม่ต้องการข้าก็แค่โยนมันทิ้ง อย่าได้คิดว่าอาณาจักรเซียนของเจ้ามีความพิเศษ สำหรับข้าแล้วมันไม่ได้แตกต่างอะไรจากที่นี่!” สือฮ่าวตอบอย่างเย็นชา

จากนั้นสือฮ่าวก็ถอนพลังศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองกลับมาและปลดปล่อยคนทั้งสองออกไป

อย่างไรก็ตามหลังจากนั้น แขนเสื้อของเขาก็สะบัดออกไปด้านนอก ด้วยเสียงหงหลง ทั้งห้าคนถูกกวาดออกจากวังขนาดยักษ์ของราชสำนักอมตะแล้วทุกคนก็กระเด็นออกไปทั้งหมด

ทั้งห้าคนจ้องมองอย่างว่างเปล่า

จากนั้นใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ต่อให้พวกเขาลงมือพร้อมกันก็มั่นใจได้เลยว่าจะต้องตายแน่นอน ความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย!

“เขาเป็นมารเฒ่าที่กลับชาติมาเกิดหรือไง? เขายังเด็กมากเขาจะน่ากลัวขนาดนี้ได้ยังไง!” หนึ่งในนั้นพูดเบาๆ เขาพบว่าเรื่องนี้มันน่าเหลือเชื่อมากเกินไป

รัศมีพลังของฝ่ายตรงข้ามนั้นดูไม่เหมือนผู้สูงสุดแม้แต่น้อย มันไม่ได้แตกต่างจากผู้อมตะเลยจริงๆ

แขกผู้มีเกียรติของอาณาจักรเซียนถูกไล่ออกมาเช่นนั้น พวกเขาถูกกวาดจะออกจากทางเข้าพระราชวังโดยไม่มีโอกาสพบหน้าฝ่ายตรงข้ามด้วยซ้ำ

พวกเขาจะกลับไปที่อาณาจักรเซียนแบบนี้หรือ? มีใครบางคนบอกพวกเขาแล้วว่าจะต้องพาฮวงไปที่อาณาจักรเซียนให้ได้ พวกเขาไม่อาจกลับไปมือเปล่า

ในสายตาของพวกเขา แก่นแท้ทางจิตวิญญาณของโลกนี้แห้งเหือดไปแล้ว สถานที่แห่งนี้แห้งแล้งอย่างไม่น่าเชื่อ

พวกเขาเชื่อว่าตราบใดที่ฮวงติดตามพวกเขาเข้าสู่อาณาจักรเซียนหากฝ่ายตรงข้ามได้สัมผัสกับพลังทางจิตวิญญาณที่ยิ่งใหญ่ของที่นั่นเด็กหนุ่มบ้านนอกคนนี้ก็จะติดตามพวกเขาไปตลอดกาล

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันเป็นเรื่องที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ปฏิกิริยาของอีกฝ่ายสงบและไม่แยแสเกินไปดูเหมือนว่าเขาจะไม่ให้ความสนใจอาณาจักรเซียนเลยแม้แต่น้อย

“ดูเหมือนว่าพวกเราจะถูกคนอื่นใช้เป็นเครื่องมือซะแล้ว” หนึ่งในนั้นพูดด้วยสีหน้าซีดเซียว และคนที่ใช้พวกเขามาก็รู้ถึงความแข็งแรงของฮวงดีเขาจึงไม่กล้ามาที่นี่ด้วยตัวเอง

เห็นได้ชัดว่าฮวงรู้เห็นอะไรบางอย่าง ไม่ใช่ว่าทุกคนที่สนใจที่จะเข้าสู่อาณาจักรเซียน มันแตกต่างไปจากที่พวกเขาคิดไว้อย่างสิ้นเชิง

ในความเห็นของพวกเขา หากสิ่งมีชีวิตในโลกนี้ได้ยินว่าพวกเขาสามารถนำทุกคนเข้าสู่อาณาจักรเซียนได้พวกเขาจะต้องยินดีอย่างแน่นอน

ตามที่พวกเขาคิดอัจฉริยะที่แข็งแกร่งที่สุดของที่นี่ล้วนต้องการเข้าสู่อาณาจักรเซียน แต่เหตุการณ์ครั้งนี้มันดูไม่สมจริงเลย

“รอกันก่อน ข้าไม่เชื่อว่าคนพวกนี้จะไม่ต้องการเข้าสู่อาณาจักรเซียนจริงๆ!” หนึ่งในนั้นกล่าว

อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไปหลายวัน พวกเขาก็ตื่นตระหนกจริงๆ สือฮ่าวดูเหมือนจะไม่ได้ให้ความสนใจใดๆกับพวกเขาเลย

ผู้เชี่ยวชาญผู้ยิ่งใหญ่ทั้งห้านี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมาขอพบฮวงอีกครั้ง

คราวนี้พวกเขาเข้าพบด้วยความสุภาพและแสดงออกอย่างจริงจังว่าต้องการเชิญราชาสวรรค์ฮวงเข้าสู่อาณาจักรเซียน

“ข้าขอคิดดูก่อน พวกเจ้ากลับไปได้แล้ว” สือฮ่าวตอบอย่างเย็นชา เขายกถ้วยชาขึ้นจิบถือเป็นการส่งแขก

ทั้งห้าคนถูกบังคับให้ออกไปอีกครั้ง ในตอนแรกพวกเขาต้องการที่จะลงมือจับกุมตัวสือฮ่าวกลับไป แต่ไม่ว่าจะอย่างไรพวกเขาก็ไม่สามารถรวบรวมความกล้าได้

“พวกเจ้าคิดว่าทุกคนต้องการเข้าสู่อาณาจักรเซียนอย่างนั้นเหรอ หากอาณาจักรเซียนของพวกเจ้าดีจริงอาจารย์ของข้าคงเดินทางไปพร้อมสหายของเขาตั้งแต่พันปีที่แล้ว” มังกรแดงเยาะเย้ย