บทที่ 6: คลื่นใต้น้ำ ความขัดแย้ง

เป้าหมายของ หลัวเฉิน สำหรับการเดินทางมาในครั้งนี้คือ หลิวหยุน หวู่ซิง ซึ่งตั้งอยู่ในใจกลางของ ถนนการค้าเฉิงเป่ย

ในอาณาจักรหลิวหยุน ไม่ว่าคุณจะเป็นนักรบหรือคนธรรมดา จะต้องคุ้นเคยกับหอการค้าหลิวหยุนหวู่ซิง ซึ่งเป็นหอการค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลิวหยุน ว่ากันว่าคุณสามารถหาซื้อสิ้นค้าที่คุณต้องการทั้งหมดได้ แม้แต่วิชาระดับสวรรค์หรือศิลปะการต่อสู้ในตำนาน

อย่างไรก็ตามจุดประสงค์ของการเดินทางของ หลัวเฉิน ไม่ใช่สิ้นค้าที่หาได้ทั่วไป แต่หอการค้าหลิวหยุนหวู่ซิง ยังมีสนามประลองของตัวเอง นี้คือจุดประสงค์ที่หลัวเฉินเดินทางมาที่นี้

ในสนามประลองแห่งนี้จะจำกันให้ผู้เข้าประลองจำกัดการฝึกตนให้อยู่ในขอบเขต นักรบขั้น 1 เท่านั้นการแข่งขันคือการแสดงวิชาศิลปะการต่อสู้ที่ทั้งสองฝ่าเชี่ยวชาญ

และการประลองแบบนี้มีประสิทธิภาพมากในการปรับปรุงความเชี่ยวชาญของวิชาศิลปะการต่อสู้ระดับต่ำ ดังนั้นนักสู้ระดับต่ำจำนวนมากของจักรวรรดิหลิวหยุนจึงกระตือรือร้นที่จะมาประลองกันที่เวทีแห่งนี้

แม้แต้หลัวเฉินก็ไม่มีข้อยกเว้น โดยที่ไม่ต้องใช้แต้มพลังปรานในการอัพเกรด “วิชาดาบไม้กางเขน”การท้าทายสนามประลองแห่งนี้ทั้งรวดเร็วและปลอดภัยที่สุดในการปรับปรุงความชำนาญ “วิชาดาบไม้กางเขน”ของเขา

.......

แต่ว่า หลัวเฉิน ถูกคนกลุ่มหนึ่งหยุดไว้ก่อนที่เขาจะได้เดินเข้าสนามประลอง กลุ่มคนที่นำโดยชายหนุ่มสวมชุดสีฟ้ายืนขวางทางเข้าเหล่มองมาที่ หลัวเฉิน และกล่าวว่า “หลัวเฉิน ข้าได้ยินมาว่าเจ้า โชคดีที่สามารถฝึกฝนได้แล้วแถมยังบุกทะลวงไปถึง นักรบระดับ9 ได้สำเร็จ?”

“ยินดีด้วย”ชายหนุ่มชุดสีฟ้ากล่าวด้วยสีหน้าบูดบึง “ยินดีด้วย ในที่สุดเจ้าก็กลายเป็นคนได้ส่ะทีหลังจากที่เป็นขยะไร้ค่ามานาน”

นี้คือใคร?

เมื่อเห็นชายหนุ่มชุดสีฟ้าที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้น หลัวเฉิน อดไม่ได้ที่จะสับสนเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นาน หลัวเฉินก็จำตัวตนของชายชุดฟ้าได้

ตระกูลหลี่ ตระกูลใหญ่อีกตระกูล ของเมืองหลงหยุน หลี่จุนฮุย เป็นอัจฉริยะรุ่นเยาว์อันดับหนึ่งของ ตระกูลหลี่

น่าเสียดายที่ หลี่จุนฮุย ไม่สามารถไล่ตาม หลัวชิงเสวี่ย น้องสาวของเขาได้ในตอนแรก ดังนั้นเขาจึงต้องการใช้วิธีการที่น่ารังเกียจ จนทำให้ หลัวชิงเสวี่ย

ได้รับบาดเจ็บสาหัส ถ้าไม่ใช่เพราะผู้อาวุโสของตระกูลหลี่ ทำการแก้ไขสถานการณ์ได้ทันเวลาเกรงว่า หลี่จุนฮุย คงถูก หวงฉวน ฆ่าตาย

ด้วยเหตุผลนี้จึงทำให้ หลี่จุนฮุย ได้รับบาดเจ็บสาหัสนอนรักษาตัวเป็นเวลาหนึ่งปีเต็มๆ แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ยังคงเหนือกว่ารุ่นเยาว์ภายในตระกูลหลี่คนอื่นๆ แต่สถานะของเขาก็ลดลงมา

ดังนั้น หลี่จุนฮุย จึงได้เกลียด หลัวชิงเสวี่ย เข้ากระดูกดำ แต่เขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของ หลัวชิงเสวี่ย ในเมื่อเขาเห็นหลัวเฉินเขาจึงอยากที่จะระบายโทสะที่สะสมอยู่ภายในจิตใจของเขามาลงที่พี่ชายของนาง

“สุนัขที่ดีจะไม่ขวางทาง”หลัวเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดเบาๆ

“เหอะ..ปากดีนักนะ”หลี่จุนฮุย แสดงสีหน้าที่หน้าเกลียดออกมาบนใบหน้า เขาเอนตัวไปที่หูของหลัวเฉินแล้วพูดอย่าโหดเหี้ยมว่า (เจ้าหนู ตอนนี้ เจ้าเป็นนักรบแล้ว แม้ว่านายน้อยคนนี้จะทุบตีเจ้าจนตาย ก็ไม่มีใครว่าข้าได้)

หลัวเฉินส่ายหน้า สีหน้าของเขาเย็นชาและเคร่งครึมในทันใด เขาตะโกนว่า “หลีกทางไป!!!!!”

ในคลื่นเสียงมีพลังปรานผสมอยู่กระจายไปทั่วทุกทิศทุกทาง หลี่จุนฮุย ไม่คาดคิดว่าหลัวเฉินจะลงมือเล่นงานเขาแบบนี้ เขารู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยทรงตัวไม่ได้ไปชั่วขณะ ผ่านไปสักพักเขาก็รักษาสมดุลของร่างกายให้คงที่ได้

“นักรบระดับสูงขั้น1?”

หลี่จุนฮุย เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ หลัวเฉิน อยากจะฉีกคนที่ส่งข้อมูลมาให้เขาเป็นชิ้นๆ

ตามข้อมูลที่เขาได้รับ หลัวเฉินเป็นเพียง นักรบขั้น9 และนี้คือเหตุผลที่เขาได้นำกลุ่มคนมาหยุด หลัวเฉินในวันนี้!!!

ใครจะไปรู้ว่า หลัวเฉิน ไม่ใช่นักรบขั้นที่9 แต่เป็นนักรบระดับสูงขั้นที่1!!

เขาไม่เชื่อว่า หลัวเฉิน จะทะลวงจากนักรบขั้นที่9 เป็น นักรบระดับสูงขั้นที่1 ได้ภายในคืนเดี่ยว นี้คือสิ่งที่ หลี่จุนฮุย ไม่สามารถทำได้ แต่ทำไมเจ้าขยะ หลัวเฉิน ถึงทำได้หรือมีความช่วยเหลือจากคนอื่น อาจจะเป็นไปได้?

“ถูกต้อง”หลัวเฉินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และเขาก็ฮัมเพลง “น่าเสียดายที่ไม่มีรางวัลให้!!!”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ชักดาบยาวที่อยู่ข้างเอวของเขาออกมาจากฝัก

แสงดาบที่เป็นรูปไม้กาเขนก็พุ่งเขาใส่ หน้าอกของ หลี่จุนฮุยโดยตรง

บาดแผลทั้งสองรอยปรากฏให้เห็น บาดแผลของ หลี่จุนฮุย นั้นสาหัสจนเห็นกระดูกข้างในซึงทำให้เขาเสียเลือดจำนวนมาก

หลี่จุนฮุย กรีดร้องก่อนที่จะเป็นลมล้มพับไป

ถึงแม้ว่าช่องว่างระหว่าง นักรบขั้นที่9 กับ นักรบระดับสูงขั้นที่1จะไม่ใช่ช่องว่างที่ใหญ่มากนักแต่ หลี่จุนฮุย ก็ไม่อาจต้านทานได้ง่ายๆในวันนี้

“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่เอาชนะ หลี่จุนฮุยในที่สาธารณะ รางวัลคือคะแนนพลังปราน 500 แต้มและคะแนน วิชาดาบไม้กางเขน 100 แต้ม!!!”

เมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนของระบบ หลัวเฉินก็รู้สึกดี แต่ไม่มีความผันผวนใบหน้าของเขา

เขาเก็บดาบเขาฝักแล้วตะโกนใส่ลูกน้องของ หลี่จุนฮุยที่อยู่ด้านหลัง “พาเจ้านายของพวกแกออกไป ออกไป!!!!”

ลูกน้องหลายคนของ หลี่จุนฮุย รีบอุ้มหลี่จุนฮุยออกไป หลักจากได้รับการนิรโทษกรรมจาก หลัวเฉิน และรีบหนี้ไปอย่ารวดเร็ว