ตอนที่แล้วบทที่ 3: หลัวเฉิน แสดงพลังของเขาเมื่อเกิดปัญหา!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 5 : นักศิลปะการต่อสู้ระดับสูง!

บทที่ 4: การแข่งขันประจำตระกูล ภารกิจใหม่


เมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากระบบ หลัวเฉินก็แสดงสีหน้าที่มีความสุขออกมาและเขาก็มองไปที่ หลี่ตง และเยาะเย้ยทันที่ “พ่อบ้านหลี่ เจ้าจะฆ่าตัวตายเองหรือจะให้นายน้อยคนนี้ส่งเจ้าไปสู่ความตาย”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลัวเฉิน ก็ทำให้ขาของหลี่ตงอ่อนแรงลงและคุกเข่าลงกับพื้นทันทีร้องไห้และอ้อนวอน “นานน้อยเฉิน ยกโทษให้ข้าด้วยเถอะข้าถูกผู้อาวุโสใหญ่สั่งมาอย่างลับๆให้มาลอบฆ่านายน้อย”

ตัวเขาเป็นเพียงคนตัวเล็กๆภายในตระกูลหลัว จะกล้าขัดคำสั่งของผู้อาวุโสได้อย่างไร?

ขอให้นายน้อยโปรดไว้ชีวิตของข้าด้วย ข้าจะยอมเป็นวัวเป็นควายให้นายน้อยเฉิน!!!!

“เหอะๆ” เมื่อเห็นว่า หลี่ตง อ้อนวอน หัวหน้าพ่อบ้าน ก็ส่ายหัวกล่าวอย่างดูถูก

“นายน้อยเฉิน จะจัดการอย่าไรกับไอ้สารเลวตัวนี้?”ถึงแม้ว่า หัวหน้าพ่อบ้าน จะไล่ หลี่ตง ออก แต่เขาก็ยังไม่กล้าที่จะตัดสิ้นใจเพราะยังไม่ได้รับอนุญาติ เขามองไปที่ หลัวเฉินแล้วถามขึ้นทันที

หลัวเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ลุงเหอ แม้ว่าชายที่อ่อนแอ่ตรงหน้านี้จะโลภและกลัวความตาย แต่ก็ไม่ได้ไรประโยชน์สะทีเดี่ยว ดั้งนั้นเราควรเอาตัวมันไปส่งให้พ่อของฉัน”

หัวหน้าพ่อบ้าน พยัคหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของนายน้อย ชี้ไปที่หลี่ตงแล้วสั่งให้กลุ่มผู้คุ้มกันของตระกูลหลัวมัดหลี่ตงไว้ให้แน่น

“ลุงเหอ ไปกันเถอะ”หลัวเฉินรับจี้หยกที่ผู้คุ้มกันของตระกูลหลัวที่เก็บมามอบให้และคล้องคอไว้อย่างระมัดระวัง

หัวหน้าพ่อบ้าน พยักหน้า และพากลุ่มผู้คุ้มกันเดินไปตามทางบนภูเขาเพื่อกับไปยังตระกูลหลัว

ช่วงเวลากลางดึก ท้องฟ้ายามค่ำคืนของเมืองหลิงหยุนถูกปกคลุมไปด้วยดวงดาวมากมาย ทำให้เมืองดูสวยงามและเงียบสงบเมือเทียบกับ เทือกเขาวอร์คราฟต์ อันน่าพิศวง มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

ในลานบ้านทางทิศตะวันออกของเมืองหลิงหยุน คือที่ตั้งของตระกูลหลัว

บ้านพักของหัวหน้าตระกูลหลัวตั้งอยู่ตรงกลางบ้านล้อมรอบด้วยบ้านเรือนโดยรอบมากมาย

ในห้องโถง หลัวเฉินนั่งอยู่ที่โต๊ะหินตรงข้ามกับหลัวเฉินมีชายวัยกลางคนที่มีผมสีดำและดูทรงพลังผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนคือ หลัวเสี่ยว หัวหน้าตระกูลหลัวหรือพ่อของ หลัวเฉิน นั้นเอง

หัวหน้าพ่อบ้านยืนอยู่ข้างโต๊ะหินและรายงานให้ หลัวเสี่ยว ทราบถึงสิ่งที่เกิดขึ้นบนภูเขาวอร์คราฟต์

“เฉินเอ๋อ ลูกทำได้ดีมาก”หลัวเสี่ยวพยักหน้าหลังจากได้ยินรายงานของหัวหน้าพ่อบ้านและพูดเบาๆว่า “ด้วยการที่เก็บหลี่ตงไว้ จะทำให้ผู้อาวุโสใหญ่ทำไรไรไม่ได้อีก ซึ่งมันมีประโยชน์มากกว่าการที่ฆ่าหลี่ตง”

“เหลาเหอ หลัวเสี่ยวคิดอยู่ครู่หนึ่งหันไปมองที่หัวหน้าพ่อบ้านพูดอย่างเคร่งขรึมว่านายต้องดูแลหลี่ตงเป็นการส่วนตัว อย่าปลอยให้เขาฆ่าตัวตายหรือโดนลอบฆ่า”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวหน้าพ่อบ้าน ก็พยักหน้าแล้วหันหลังเดินจากไป

หลังจากที่ หัวหน้าพ่อบ้านเดินจากไปแล้ว หลัวเสี่ยวก็ลุกขึ้นจากที่นั่งเดินไปว่างมือบนไหล่ของลูกชาย และปล่อยพลังปรานแท้เข้าสู่ร่างกายของลูกชาย

“ใช่จริงๆด้วยตอนนี้เจ้าคือนักสู้ระดับเก้า”หลังจากนั้นไม่นาน หลัวเสี่ยวก็เอามือ ออกและพูดด้วยความตกใจ “เมื่อกี่ ตอนที่เหลาเหอบอกว่าลูกชายของพ่อเป็นนักสู้ระดับเก้า ทำให้พ่อไม่มั่นใจเท่าไหร่ หลังจากได้ตรวจสอบด้วยตัวเองตอนนี้พ่อเชื่อมั่นแล้วว่าลูกของพ่อเป็นนักสู้ระดับเก้าจริงๆ”

“มันเป็นความโชคดีของผม”เมื่อหลัวเฉินได้ยินคำพูดของพ่อ หลัวเฉินครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จะเล่าเรื่องราวให้พ่อของเขา“ตอนที่ผมถูกหลี่ตงกับจ่าวหยงผลักตกลงไปที่หน้าผา ผมคิดว่าผมกำลังจะตาย แต่ได้มีผู้อาวุโสท่านหนึ่งผ่านมาและได้ช่วยผมไว้”

“ต่อมาคำพูดของผมได้แก้ปมในใจของผู้อาวุโสท่านนั้นที่รบกวนจิตใจของเขามาเป็นเวลานานหลายปี เพื่อที่จะขอบคุณผมผู้อาวุโสท่านนั้ได้ทำการชำระแก่นแท้ในร่างกายให้กับผม จากนั้นผมก็เลื่อนขั้นมาเป็นนักสู้ระดับเก้าในเวลาอันสั้น”

“ลูกชายของฉันนี้โชคดีจริงๆ” หลัวเสี่ยวอดตกใจไม่ได้เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกชายเล่าให้ฟังแล้วหัวเราะเสียงดัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

หลัวเฉินไม่ได้สังเกตเห็นหมอกควันที่หายวับไปในรอยยิ้มของพ่อเขา

“สามารถทำให้คนธรรมดาที่ไม่มีการฝึกตนสามารถฝึกตนได้จนกลายเป็นนักสู้ระดับเก้าได้นั้น”

เป็นไปได้ว่าผู้อาวุโสท่านนั้นคงจะมีความแข็งแกร่งมากๆอย่างแน่นอน

ไม่มันควรจะเป็นเช่นนี้ แต่ว่าคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้จะมาที่ห่างไกลอย่างเมืองหลิงหยุนทำไม

หลัวเสี่ยว มองไปที่ หลัวเฉิน คิดอยู่ในใจ

“เฉินเอ๋อ เจ้ายังสามารถติดต่อกับผู้อาวุโสท่านั้นได้อยู่ไหม”หลัวเสี่ยวครุ่นคิดแล้วถาม

ถ้าคนที่ช่วยเหลือลูกชายของเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งจากสถานที่แห่งนั้นจริงๆเมืองหลิงหยุนอาจไม่ปลอดภัย!

หลัวเฉินกางมือออกและไม่พูดอะไร

เมื่อเห็นท่าทางของลูกชาย หลัวเสี่ยวก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

ถ้าเขาเห็นผู้อาวุโสที่ลูกชายของเขาเล่าให้ฟัง เขาก็อาจจะแน่ใจได้ว่าผู้อาวุโสท่านนี้ได้มาจากสถานที่แห่งนั้นหรือไม่และตั้งใจมาที่เมืองหลิงหยุนหรือไม่

แต่เมื่อมองไปที่ลูกชายที่อยู่ตรงหน้าเขา หลัวเสี่ยวก็ระงับความคิดที่ฟุ้งซ่านในหัวของเขาอย่ารวดเร็วและพูดกับลูกชายว่า “เฉินเอ๋อ แม้ว่าตอนนี้ลูกจะเป็นนักสู้ระดับเก้าแล้ว แต่ลูกเพิ่งจะเริ่มฝึกฝน”

ในวันพรุ้งนี้ ลูกจะต้องไปฝึกร่วมกับคนอื่นๆภายในตระกูลหลัว และไปที่หอคัมภีร์เพื่อเลือกวิชาต่อสู้ที่เหมาะสมกับลูกมาสองวิชา

หลังจากนี้อีกครึ่งเดือน พ่อไม่ได้ต้องการให้ลูกเอาชนะหลัวฟ่าน แต่อย่างน้อยลูกจะต้องอยู่ในสิบอันดับแรก!!!

“ท่านพ่อ ท่านจะดูถูกข้าเกินไปไหม”หลัวเฉินขดริมฝีปากของเขาและพูดเบาๆว่า “ในเมื่อท่านพ่อต้องการให้ข้าเขาร่วมการแข่งขันของตระกูลถ้าข้าไม่ได้อันดับหนึ่งข้าก็ไม่สมควรที่จะเข้าร่วมการแข่งในครั้งนี้”

“ฮ่า ฮ่า ดี! มีความทะเยอทะยาน สมกับที่เป็นลูกชายของฉันหลัวเสี่ยว!!!”

เมื่อได้ยินคำพูดของลูกชาย หลัวเสี่ยวก็หัวเราะขึ้นในทันทีและพูดว่า : “หลังจากผ่านไปครึ่งเดือนถ้าลูกสามารถชนะการแข่งได้อันดับหนึ่งมาได้ พ่อจะให้รางวัลกับลูกเป็นแหวนมิติระดับต่ำ”

ก่อนที่เสียงของพ่อเขาจะพูดจบ เสียงของระบบได้ดังขึ้นในหัวของหลัวเฉิน

“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ด้วยสำหรับการเรียกใช้งาน [ภารกิจลับ] โปรดชนะการแข่งขันและได้อันดับหนึ่งมาครอบครองหลังจากนี้ในอีกครึ่งเดือน รางวัลภารกิจ 50,000 คะแนนพลังปราน โอกาสในการจับลอตเตอร์รีหนึ่งครั้ง”

“ถ้าอย่างนั้นพ่อคงต้องเตรียมแหวนมิติไว้ล่วงหน้าแล้วและ”หลัวเฉินมองดูพ่อของเขาแล้วหัวเราะเบาๆ “ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับพ่อ”

“ไป ไป”หลัวเสี่ยวโบกมือแล้วยิ้ม “พักผ่อนให้เต็มที่พ่อจะรอดูในอีกครึ่งเดือนต่อจากนี้ เอาชนะ หลัวฟ่านให้ได้ ปู่ของเจ้าจะได้จำเค้าไม่ได้”

หลัวเฉินพยักหน้าหันหลังเดินออกจากห้องโถงไป

หลังจากที่ลูกชายจากไปแล้ว หลัวเสี่ยวก็ครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วเดินออกจากประตูอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังภูเขาวอร์คราฟต์

ในไม่ช้าร่างของ หลัวเสี่ยว ก็หายไปในความมืด...........

(สวัสดีคราบผู้อ่านทุกท่านผมพพึงหัดแปลนิยายเรื่องนี้เรื่องแรกผิดพลาดประการใดผมขออภัยด้วยนะครับ ติชมกันมาได้นะครับ)

5 1 โหวต
Article Rating
1 Comment
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด