บทที่ 143 สร้างชื่อเพิ่มอีกครั้ง

ทั้งสองคนเริ่มเล่นเกมไล่จับ และซุนม่อจงใจชะลอความเร็วของเขาเพื่อให้ลู่จื่อรั่วหลบหนีไปอย่างน่าตื่นเต้น

หากเป็นหลี่จื่อฉีนางคงรู้แล้วว่าซุนม่อกำลังทำให้เกมง่ายขึ้นสำหรับนาง อย่างไรก็ตามลู่จื่อรั่วไร้เดียงสาและสัตย์ซื่อไม่ได้ค้นพบอะไรเลยและหมกมุ่นอยู่กับการละเล่นทั้งหมดจิตใจของนางเต็มไปด้วยการชนะกติกาเพื่อที่นางจะได้ถามความลับต่างๆ ของซุนม่อ

สามนาทีต่อมาซุนม่อแพ้

"อาจารย์! อาจารย์!"

ลู่จื่อรั่วชูมือน้อยของนางขึ้นอย่างรวดเร็ว

“ข้าขอถามตอนนี้ได้ไหม?”

“อืม!”

ซุนม่อพยักหน้า

“อืม…..ข้าโง่จริงๆเหรอ?”

เด็กสาวมะละกอถามเสร็จและมองไปที่ซุนม่อด้วยท่าทางวิตกกังวลนางกังวลว่าซุนม่อจะโกหกนาง ดังนั้นเขาจะไม่ทำร้ายความรู้สึกของนางดังนั้นนางจึงเพิ่มอีกประโยค

“ท่านต้องพูดความจริง!”

“เจ้าคิดว่าจื่อฉี ถือว่าโง่หรือไม่”

ซุนม่อถามตอบ

“ศิษย์พี่ใหญ่จะโง่ได้อย่างไร?นางมีความจำที่จำฝังแน่นมากซึ่งข้าไม่เคยเห็นมาก่อนและนางสามารถแก้ปัญหาการคำนวณที่ยากมากได้เพียงแค่ใช้คณิตคิดในใจ”

ลู่จื่อรั่วเป็นแฟนคลับตัวยงของหลี่จื่อฉีจากก้นบึ้งของหัวใจนางยังปรารถนาที่จะกลายเป็นอัจฉริยะ

“แต่เจ้ารู้เกี่ยวกับความสามารถทางกายภาพของนาง!”

ซุนม่อกางมือออก

“เอ่อ!”

ลู่จื่อรั่วเกาหัวของนาง(ใช่แล้ว เมื่อพิจารณาถึงความสามารถด้านกายภาพของนางแล้ว ศิษย์พี่ใหญ่ก็แย่กว่าข้าจริงๆ)

“ในการประเมินบุคคลเจ้าไม่สามารถใช้คำว่าโง่หรือไม่โง่ได้ ข้าเชื่ออย่างแรงกล้าว่าทุกคนเป็นไม้เนื้อดีตราบใดที่ถูกแกะสลักและขัดเกลาอย่างระมัดระวัง มันจะกลายเป็นเสาหลักได้!”

ซุนม่อส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นราวกับแสงแดดในฤดูร้อน

“เอ่อ...อ่า!”

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากลู่จื่อรั่ว +20  มิตรภาพ(678/1000)

เมื่อได้ยินการแจ้งเตือนของระบบซุนม่อก็พูดไม่ออก ถ้านี่คือหลี่จื่อฉี นางคงไม่เชื่อข้อโต้แย้งรวมๆ ของเขาอย่างไรก็ตาม เด็กสาวมะละกอไร้เดียงสาไม่เพียงแต่เชื่อเขาเท่านั้นแต่นางยังให้คะแนนความประทับใจอีกด้วย

จากความเชื่อใจนี้ถ้าเขาไม่สามารถฝึกนางให้ทำอะไรด้วยตัวเองได้ เขาจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

“มาเล่นกันใหม่!”

ลู่จื่อรั่วสูดหายใจเข้าลึกๆและกระตือรือร้นที่จะลองอีกครั้งตั้งใจแน่วแน่ที่จะขุดคุ้ยความลับทั้งหมดของซุนม่อในวันนี้เกมจับยังคงดำเนินต่อไปและซุนม่อก็ค่อยๆ เพิ่มความเร็วของเขา อันที่จริงการเคลื่อนไหวของเขาเร็วขึ้นและมีเล่ห์เหลี่ยมมากขึ้นเพราะเขาพยายามบีบศักยภาพของลู่จื่อรั่วอย่างไม่หยุดหย่อน

เหมือนกับการใช้น้ำอุ่นในการปรุงกบลู่จื่อรั่วพยายามดึงตัวเองให้ถึงขีดจำกัดโดยไม่รู้ตัว

นอกจากนี้ ซุนม่อยังค่อยๆค้นพบปัญหาของลู่จื่อรั่ว สมองของนางทำงานได้ไม่ดีนัก เมื่อนางฝึกฝนนางจึงได้แค่ฝึกสุ่มสี่สุ่มห้า

แม้ว่านางจะฝึกฝนหนักมากแต่นางก็ไม่สามารถจับจุดสำคัญของการฝึกปรือได้

ก็เหมือนกับนักเรียนที่แก้ปัญหาทางวิชาการหลังจากที่นักเรียนที่เก่งกว่าทำครั้งเดียวและเข้าใจทฤษฎีแล้วพวกเขาจะสามารถแก้ไขได้อีกครั้งเมื่อเจอปัญหาที่คล้ายคลึงกันสำหรับนักเรียนที่อ่อนกว่า พวกเขาต้องทำซ้ำปัญหาครั้งแล้วครั้งเล่าและถึงแม้พวกเขาจะเสียเวลาไปมากแล้ว พวกเขาอาจยังไม่เข้าใจมันได้

ลู่จื่อรั่วเป็นเช่นนั้นนางฝึกฝนมาเป็นเวลานาน แต่ไม่มีการพัฒนารูปแบบแต่อย่างใด อันที่จริงนางถอยหลังแล้วก็ได้เชื่อไหม?วิธีการฝึกปรือของนางไม่เพียงแต่ไม่มีคุณภาพเท่านั้นแทบไม่มีประสิทธิภาพเลย

ดังนั้นซุนม่อจึงเปลี่ยนกลยุทธ์ของเขาและใช้ประโยชน์จากเกมไล่จับเพื่อโน้มน้าวให้ลู่จื่อรั่วกระโดดข้ามขีดจำกัดของนาง

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงลู่จื่อรั่วก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ และเสื้อผ้าของนางก็แนบชิดกับร่างกายของนาง

“มา……มาเล่นกันใหม่!”

เด็กสาวมะละกอยกมือปาดเหงื่อที่หน้าผากเพื่อที่จะได้รู้มากขึ้นเกี่ยวกับความลับเล็กๆ น้อยๆ ของซุนม่อในวันนี้นางจึงพยายามอย่างเต็มที่

ซุนม่อกระโจนออกมา

ลู่จื่อรั่วใช้สมองของนางและคำนวณวิธีใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดเพื่อจับซุนม่ออย่างไรก็ตาม คราวนี้ หลังจากพุ่งไปสองสามก้าว นางก็ตะลึงในทันใด ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสงสัยขณะที่นางเงยหน้าขึ้นและมองขึ้นไป

พลังปราณวิญญาณรอบตัวนางหลอมรวมกันและก่อตัวเป็นรูปร่างของวังวนพลังหมุนวน

“อะ……อาจารย์!”

ร่างกายของลู่จื่อรั่วแข็งทื่อ

“อย่ายืนทื่อ รีบใช้วิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์!”

ซุนม่อเร่งเร้า

"ค่ะ!"

ลู่จื่อรั่วทำตามคำสั่ง

ความเข้มข้นของพลังปราณวิญญาณเริ่มหนาแน่นขึ้นและจุดแสงขนาดเท่าเล็บมือก็เริ่มสั่นไหวมันเหมือนกับท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว ในที่สุดพวกมันทั้งหมดก็ไหลเข้าสู่ร่างของลู่จื่อรั่ว

“โอ้ย เด็กสาวมะละกอนี่มันงี่เง่าชะมัด!”

ซุนม่อพูดไม่ออก ลู่จื่อรั่วไม่ได้ตระหนักว่าการก่อตัวของวังวนพลังปราณวิญญาณเป็นปรากฏการณ์ที่ผู้ฝึกฝนกำลังจะฝ่าด่านยกระดับพลัง

5 นาทีต่อมาสีหน้าของซุนม่อเปลี่ยนไป พลังปราณไม่ได้สลายไปและมันก็ยังคงหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเด็กสาวมะละกออย่างบ้าคลั่ง

อัตราการดูดซับของพลังปราณวิญญาณนั้นเหนือกว่าผู้ฝึกฝนส่วนใหญ่

สิบนาทีต่อมากระบวนการยกระดับของลู่จื่อรั่วยังไม่หยุดนิ่ง

คิ้วของซุนม่อขมวดแน่นมากจนสามารถขยี้ปูทะเลให้ตายได้

มีบันทึกเขียนไว้ในหนังสือว่ากระบวนการพัฒนาจะใช้เวลาไม่นานเกินไปอันที่จริง ระยะเวลาของกระบวนการนั้นสัมพันธ์กับความทักษะของผู้ฝึกปรือ

ยิ่งมีความถนัดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีระยะเวลานานขึ้นเท่านั้น

5นาทีคือมาตรฐานของอัจฉริยะ แต่ลู่จื่อรั่วอยู่ในกระบวนการนี้นานแค่ไหน? เต็ม 10 นาที!

"อาจารย์…"

เสียงของลู่จื่อรั่วสั่นปฏิบัติการฝึกปรืออย่างสงบ? นางไม่สามารถจัดการได้จิตใจของนางเต็มไปด้วยความกังวลและความกลัว

นี่มันไม่ถูกต้องเลยนางจะตายไหม?

"ไม่เป็นไร!"

ซุนม่อปลอบโยนนางและเปิดใช้งานเนตรทิพย์

สถานการณ์ของเด็กสาวมะละกอนั้นไม่ธรรมดาราวกับว่านางเป็นหลุมดำและพลังปราณวิญญาณทั้งหมดถูกบังคับให้เข้าสู่ร่างกายของนาง

เนื่องจากระยะเวลาของการพัฒนานั้นนานเกินไปและความผันผวนนั้นใหญ่เกินไปมันดึงดูดความสนใจของเพื่อนบ้านโดยรอบ

ด้านนอกประตูมีเสียงฝีเท้าและการสนทนาชายหนุ่มที่ใจร้อนบางคนถึงกับปีนข้ามกำแพงเพื่อแอบดู

“ใจเย็นๆ อย่าเครียด”

ซุนม่อปลอบนางแต่มันก็ไม่มีประโยชน์

ขณะที่ ลู่จื่อรั่ว เริ่มวิตกกังวลมากขึ้นการเต้นของหัวใจของนางก็เพิ่มขึ้นและส่งผลต่อวังวนพลังลมปราณทำให้มันผันผวนรุนแรงยิ่งขึ้น

เมื่อมองผ่านเนตรทิพย์ซุนม่อเห็นว่าการไหลเข้าของพลังปราณวิญญาณเริ่มพุ่งทะลักเหมือนน้ำท่วมที่ทะลักผ่านเขื่อนไหลบ่าออกมาอย่างดุเดือดภายในร่างของลู่จื่อรั่ว

(หากเป็นเช่นนี้ต่อไปนางจะได้รับบาดเจ็บหนัก)

แม้ว่าซุนม่อจะวิตกกังวลแต่สีหน้าของเขากลับสงบเพื่อไม่ให้ลู่จื่อรั่วมองไม่เห็นเบาะแส

“เจ้าสามารถเริ่มถามคำถามของเจ้าตอนนี้แต่ข้าจะตอบแค่ข้อเดียวเท่านั้น”

“เอ๊ะ? จริงหรือ ถ้าอย่างนั้นข้าต้องคิดให้รอบคอบก่อน!”

ลู่จื่อรั่วผู้ไร้เดียงสากลายเป็นคนไม่สนใจเรื่องอื่นในทันที

เมื่อเห็นฉากนี้ซุนม่อก็พูดไม่ออก เขาควรจะพูดว่าเด็กสาวมะละกอมีเส้นประสาทหนาในสมองของนางหรือว่านางโง่เกินไป?

โชคดีที่ความคิดที่เบี่ยงเบนความสนใจนี้สามารถชะลอความกระวนกระวายใจของลู่จื่อรั่วและทำให้การเคลื่อนไหวของปราณวิญญาณอ่อนลง ผ่านไปหนึ่งนาทีก็สงบลง

“ยินดีด้วยในที่สุดเจ้าก็ได้ก้าวเข้าสู่ขอบเขตการปรับสภาพกายแล้ว!”

ซุนม่อส่งคำแสดงความยินดีและใช้เนตรทิพย์เพื่อสังเกตร่างกายของลู่จื่อรั่วเด็กสาวมะละกอได้ดูดซับพลังปราณวิญญาณที่พุ่งพล่านอย่างมากในตอนนี้แต่ไม่สามารถมองเห็นได้ภายในร่างกายของนางเลย

“อะไรน่ะ?”

ซุนม่อขมวดคิ้ว

"อะไรนะ?ข้าสามารถฝ่าด่านเลื่อนระดับได้อย่างนั้นเหรอ?”

ลู่จื่อรั่วตกใจและไม่ตอบสนองสาเหตุหลักมาจากนางไม่เคยทะลุทะลวงฝ่าด่านมาก่อนดังนั้นนางจึงไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์ดังกล่าวโดยสิ้นเชิง

“อืมม!”

ซุนม่อพยักหน้า

"จริงๆ?"

หลังจากได้รับคำตอบที่หนักแน่นของซุนม่อนางจึงหลั่งน้ำตาแห่งความปิติยินดีและอารมณ์ที่อัดอั้นไว้นาน

“อาจารย์ ขอบคุณ!”

ขณะที่เด็กสาวมะละกอตะโกนนางพุ่งตัวไปข้างหน้าและร่างกายของนางลอยอยู่ด้านบนของซุนม่อ

นางอดรู้สึกกระวนกระวายใจไม่ได้นางรอช่วงเวลานี้มานานมาก คนอื่นไม่เข้าใจถึงความกดดันที่นางได้รับว่ามีมากเพียงใด

หากนางไม่สามารถก้าวหน้าได้แสดงว่านางไม่มีพรสวรรค์ในการฝึกฝน และนางจะไม่สามารถทำให้พ่อของนางภาคภูมิใจในชีวิตนี้ได้

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากลู่จื่อรั่ว +100 เป็นมิตร (778/1000)

ค่าตัวเลขที่พุ่งพรวดนี้ไม่อยู่ในกติกาปกติเพราะลู่จื่อรั่วฟื้นความมั่นใจของนางที่จะเดินบนเส้นทางแห่งการฝึกปรือนางคิดเสมอว่านางจะเป็นแค่คนธรรมดาไม่สามารถสร้างความภาคภูมิใจให้พ่อของนางได้

ซุนม่อลูบหัวลู่จื่อรั่วรู้สึกมีความสุขและยินดีกับนาง

“ข้าจะตั้งใจเพียรพยายามให้หนักขึ้นอย่างแน่นอน!”

ลู่จื่อรั่วชูหมัดน้อยๆของนาง รู้สึกว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องจริงๆที่จะทำตามและรับการฝึกสอนจากซุนม่อ

.....

วันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

เจียงหย่งเหนียนไม่มีงานอดิเรกอื่นนอกจากการนินทาดังนั้นหลังจากกลับมาที่สำนักงานหลังเลิกเรียนเขาจึงเปิดเผยข่าวล่าสุดที่เขาได้ยินในทันที

“หยางไฉตายแล้ว”

เมื่อครูที่ยุ่งกับข้าวของของตัวเองได้ยินข่าวนี้พวกเขาหยุดพร้อมกันและมองไปที่เจียงหย่งเหนียน

“ข้าได้ยินมาว่าเขาฆ่าตัวตายเพื่อหนีการลงโทษ!”

เจียงหย่งเหนียนเป็นคนใจกว้างและไม่ใช่คนหยิ่งผยองดังนั้นวงสังคมของเขาในโรงเรียนจึงใหญ่มาก

“ฆ่าตัวตาย? ข้าไม่เชื่อเรื่องนี้ หยางไฉเป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นคนกลัวตายทำไมเขาถึงฆ่าตัวตาย?”

เซี่ยหยวนหน้ามุ่ยในความเห็นของนาง ควรเป็นจางฮั่นฟูที่กลัวว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้อง สังหารหยางไฉ

“มันคงเศร้ากว่านี้ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ข้าได้ยินมาว่าในการลงโทษ เขาจะถูกส่งตัวไปทำเหมืองในทวีปทมิฬและจะไม่ได้รับการยกเว้นตลอดชีวิต”

พานอี้ขัดจังหวะการสนทนา

เซี่ยหยวนขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงกับคนคนนี้พูดตรงๆ วิธีของเขาในการมองสิ่งต่างๆ นั้นไม่ยืดหยุ่นเกินไปไม่น่าแปลกใจที่เขาสามารถเป็นมหาคุรุระดับ 1 ดาวไปตลอดชีวิต

เกาเฉิงและตู้เสี่ยวก้มหน้าลงขณะฟังแต่พวกเขาไม่ได้พูด นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างผู้บริหารระดับสูงในโรงเรียนและพวกเขาไม่ควรแสดงความคิดเห็นหรือเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมิเช่นนั้นอาจสร้างปัญหาให้ตนเองได้

“พูดถึงเรื่องนี้ซุนม่อก็น่าเกรงขามจริงๆ ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาสามารถกลับมาได้ด้วยซ้ำ”

หัวใจของโจวซานอี้เต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย

หยางไฉเป็นหัวหน้าแผนกพัสดุและโจวซานอี้คุ้นเคยกับเขาเป็นอย่างดี

เครื่องหมายการค้าของหยางไฉคือจิตใจที่แข็งและชั่วร้ายของเขา ควบคู่ไปกับวิธีการจัดการกับสิ่งต่างๆที่ไร้ยางอายของเขา หลังจากอยู่ในสถาบันมาหลายปี เขาภักดีต่อจางฮั่นฟูอย่างมากและช่วยให้เขายุ่งกับครูสองสามคนยิ่งกว่านั้น เนื่องจากวิธีการของเขานั้นเรียบร้อยและรวดเร็วอยู่เสมอแม้ว่าจะมีคนที่สงสัยเขา พวกเขาก็ไม่สามารถหาหลักฐานใดๆ ได้

คราวนี้ซุนม่อได้กลับมาแล้วจริงๆเขาไม่ควรประมาทเลยจริงๆ

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากโจวซานอี้+20,  เป็นกลาง(36/100)

“ข้าได้ยินมาว่าพนักงานขนส่งคนหนึ่งทนไม่ได้ที่จะเห็นพฤติกรรมชั่วร้ายของหยางไฉอีกต่อไปดังนั้นเขาจึงแอบรวบรวมหลักฐานและฉวยโอกาสนี้เพื่อเปิดเผยตัวเขา”

เจียงหย่งเหนียนพูดและใช้โอกาสนี้เพื่อสังเกตการแสดงออกของทุกคน

พานอี้ฟังและเชื่อเรื่องนี้อย่างชัดเจนในทางตรงกันข้ามเซี่ยหยวนมีท่าทางเยาะเย้ยบนใบหน้าของนาง ดูเหมือนนางจะรู้เรื่องราวภายในบางอย่างจากนั้นก็มีเซียวหง ที่ทำตัวราวกับว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตัวเอง

เซียวหงเป็นสตรีสูงอายุครบห้าสิบปีแล้วและนางก็ไม่สนใจการสอนอีกต่อไป ในใจของนาง ทั้งหมดที่นางคิดได้ก็คือการก้าวเข้าสู่ขอบเขตอายุวัฒนะให้ได้อย่างรวดเร็วเพื่อยืดอายุขัยของนาง

ถูกต้อง ใครไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกสักสองสามวันเล่า?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับสตรียิ่งพวกนางสามารถก้าวเข้าสู่ขอบเขตอายุวัฒนะได้เร็วเท่าไรความเร็วในการแก่ตัวของพวกนางก็จะช้าลงเท่านั้น หากผู้ฝึกฝนสตรีสามารถฝ่าด่านยกระดับไปได้ก่อนอายุ30 ปี ผิวพรรณของนางก็จะไม่เปลี่ยนแปลงไปอย่างน้อยหนึ่งร้อยปี

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจางฮั่นฟูต้องได้รับความอับอายอย่างมากในครั้งนี้”

เซี่ยหยวนพึมพำและเริ่มครุ่นคิดนางควรเลี้ยงอาหารซุนม่อหรือไม่? นอกเหนือจากหัตถ์เทวะแล้วดูเหมือนว่าเขาจะมีคุณสมบัติที่ดีอย่างอื่นอีกด้วย

สำหรับพนักงานขนส่งคนนั้นที่กล่าวหาหยางไฉน่าจะเป็นกลยุทธ์ของซุนม่อ ไม่เช่นนั้นใครจะเบื่อที่จะยั่วยุให้หัวหน้าโดยตรง!

บุรุษหนุ่มอาจทำสิ่งนี้โดยอาศัยธรรมชาติที่เลือดร้อนของเขาแต่หลี่กงเป็นชายกร้านโลกที่อดทนต่อกระแสสังคมอย่างหนักมาเป็นเวลานาน เขาต้องทำเพื่อประโยชน์ของเขาเอง

“ข้ามีข่าวที่น่าเหลือเชื่ออีกเรื่องพวกเจ้าอยากฟังไหม”

เจียงหย่งเหนียนทำให้พวกเขาต้องสงสัย

"มันคือเรื่องอะไร?อาจารย์เจียง พูดมาเร็ว!”

เกาเฉิงรักษาใบหน้าที่ยิ้มแย้มและแสดงบทบาทสนับสนุนในการสนทนานี้

“รองอาจารย์ใหญ่หวังพยายามดึงซุนม่อให้เข้าร่วมกลุ่มมหาคุรุของเขา!”

เมื่อมองไปที่เกาเฉิงเจียงหย่งเหนียนคิดว่าชายคนนี้ค่อนข้างดีและมีความคิดที่เฉียบแหลมเขาสามารถให้คำแนะนำแก่เขาได้ในครั้งต่อไป จากนั้นเขามองไปที่อี้เจียหมินที่อยู่ข้างๆเขา

ผู้ชายคนนี้ก้มลงอยู่กับโต๊ะตลอดเวลาดูเหมือนไม่สนใจเรื่องซุบซิบแบบนี้ อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ยินว่าหวังซู่ได้เชิญซุนม่อเขาก็เงยหน้าขึ้นมองทันที คิ้วของเขาย่นมากจนกลายเป็นตัวอักษรจีน

“จริงเหรอ?”

โจวซานอี้ตกตะลึง

“ไม่น่าจะเป็นไปได้มั้ง?แม้ว่าซุนม่อจะค่อนข้างดี แต่เขาก็ไม่จบการศึกษาจากเก้าสถาบันยิ่งใหญ่ทำไมคนหยิ่งยโสอย่างหวังซู่ถึงชอบเขา?”

พานอี้แสดงความไม่เชื่อของเขา

แม้แต่เซียวหงที่สนใจเพียงการฝึกฝนก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเจียงหย่งเหนียน

ในสถาบันการศึกษาของจงโจวทั้งหมดใครที่ไม่ทราบว่าหวังซู่มีความคาดหวังสูงสำหรับนักเรียนและครูของเขา? หากเขาคาดหวังและชื่นชมยกย่องเจ้าให้สูงขึ้นเจ้าจะเก่งในหมู่เพื่อนฝูงอย่างแน่นอน

อันที่จริงตลอดหลายปีที่ผ่านมาหวังซู่เป็นที่รู้จักเขาไม่เคยทำผิดในการตัดสินของเขาเลย

“อาจารย์พานนี่มันยุคไหนแล้ว? เจ้าจะยังตัดสินครูตามพื้นฐานทางวิชาการได้อย่างไร?”

เซี่ยหยวนอดไม่ได้ที่จะวิพากษ์วิจารณ์พานอี้

แม้ว่านางจะอายุน้อยกว่าพานอี้เกือบ24 ปี แต่พวกเขาทั้งหมดเป็นมหาคุรุระดับหนึ่งดาวและไม่มีการพูดถึงความเหนือกว่าใดๆยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้พานอี้กำลังนั่งเฉยๆ  พฤติกรรมของเขาถือว่าน่าละอายในสายตาของเซี่ยหยวนแน่นอน

เนื่องจากซุนม่อเป็นคู่หมั้นของอันซินฮุ่ยพวกเขาจึงถูกพิจารณาว่าอยู่ภายใต้ฝ่ายเดียวกันดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เซี่ยหยวนจะปกป้องซุนม่อ

“อาจารย์เซี่ย ถ้าไม่มีความแตกต่างระหว่างผู้สำเร็จการศึกษาเหตุใดจึงง่ายกว่าสำหรับผู้สำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนที่มีชื่อเสียงในการหางาน?อีกทั้งเงินเดือนและสวัสดิการก็สูงด้วย?”

อาจารย์พานพูดตอบโต้ทันทีนอกจากนี้สีหน้าของเขายังเผยให้เห็นถึงความเย่อหยิ่ง

ทำเพราะเขาจบการศึกษาจากสถาบันฝูหลง

ทุกคนเบ้ปากและขี้เกียจเกินกว่าจะหักล้างเขาพวกเขารู้สึกว่าอาจารย์พานอาจโชคดีเกินไปหรือคงได้ผ่านประตูหลังเพื่อเข้าสู่สถาบันฝูหลง

ไม่ว่ายังไงก็ตามหากพวกเขาติดอยู่ในฐานะมหาคุรุระดับ 1 ดาวมาเป็นเวลา 30 ปีโดยที่ไม่สามารถยกระดับตัวเองได้พวกเขาคงไม่กล้าพูดว่าพวกเขาเป็นผู้สำเร็จการศึกษาจากเก้าสถาบันยิ่งใหญ่

มันจะทำให้สถาบันเก่าของพวกเขาต้องอับอายขายหน้า

อี้เจียหมินกล่าวว่า

“ข้ายังคิดว่ารองอาจารย์ใหญ่หวังจะไม่ชอบซุนม่อนักเรียนของเขาคงต้องโม้เกี่ยวกับเขาเพื่อเพิ่มมูลค่าทางสังคมของเขา

“3 เดือนต่อมานักเรียนใหม่ 50 คนจะถูกเลือกให้เข้าสู่ทวีปทมิฬ ยิ่งชื่อเสียงของซุนม่อสูงโอกาสในการได้รับเลือกก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้นดังนั้นพวกเขาจึงต้องใช้ทุกกลยุทธ์ที่พวกเขาคิดได้”

เกาเฉิงและตู้เสี่ยวขมวดคิ้วคนผูนี้ ความคิดของเขาสกปรกจริงๆ

“อาจารย์อี้สิ่งที่เจ้ากำลังพูดตอนนี้ไม่ถูกต้อง”

เซี่ยหยวนไม่พอใจ

"โอ้? ไม่ถูกต้องยังไง?”

อี้่เจียหมินอยู่ในกลุ่มเดียวกับจางฮั่นฟูและตามธรรมดาแล้วเขาไม่สนใจทัศนคติของเซี่ยหยวน เขากล่าวว่า

“อย่าลืม ในแวดวงมหาคุรุของรองอาจารย์ใหญ่หวังแม้แต่สมาชิกที่แย่ที่สุดก็ยังเป็นมหาคุรุระดับ 2 ดาว ซุนม่อล่ะ? เขามีดาวกี่ดวง?”

ในการตอบกลับคำถามนี้ยุ่งยากมาก

อย่างไรก็ตามเซี่ยหยวนไม่ใช่คนที่จะล้อเล่นกัน

“ซุนม่อไม่มีดาวแต่เขามีหัตถ์เทวะ หายากยิ่งกว่ามหาคุรุระดับ 2 ดาวเสียอีก!”

หลังจากประโยคนี้อี้เจียหมินรู้สึกราวกับว่าเขากินอุจจาระและรู้สึกหายใจไม่ออกเขาจะหักล้างสิ่งนี้ได้อย่างไร? เขาบอกได้ไหมว่าหัตถ์เทวะของซุนม่อไม่ใช่ของแท้

อย่าพูดเป็นเล่นไป อาจารย์และนักเรียนทุกคนในสถาบันจงโจวรู้ดีถึงความถูกต้อง ยิ่งกว่านั้น ชั้นเรียนยุทธเวชกรรมของซุนม่อนั้นเต็มห้องอยู่เสมอ

ถ้าใครไม่ไปเข้าชั้น2 ชั่วโมงก่อนหน้าเพื่อจองที่นั่ง พวกเขาจะไม่ได้มีโอกาสเข้าเรียนในบทเรียนของเขา

ต้องรู้ว่าปรากฏการณ์ดังกล่าวจะปรากฏเฉพาะในบทเรียนของมหาคุรุระดับ2 ดาวขึ้นไปเท่านั้น แม้แต่มหาคุรุระดับ 1 ดาวก็ยังไม่เผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้อี้เจียหมินก็รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น

สวรรค์ไม่ยุติธรรมอย่างแท้จริงสำหรับคนที่โดดเด่นอย่างเขา ทำไมเขาถึงไม่มีหัตถ์เทวะ? ทำไมถึงมอบให้กับคนอย่างซุนม่อ?

ถ้าเขาได้รับมันเขาจะใช้มันได้ดีกว่าซุนม่ออย่างแน่นอน

เมื่อเห็นว่าอี้เจียหมินไม่แน่ใจว่าจะหักล้างอย่างไรเซี่ยหยวนก็มีความสุขมาก แม้แต่ตู้เสี่ยวและเกาเฉิงที่ยืนอยู่ด้านข้างก็อดยิ้มไม่ได้

พวกเขาไม่ชอบที่อี้เจียหมินมักจะแสดงทำตัวเป็นชนชั้นสูงเช่นกัน

“แล้วซุนม่อยอมรับหรือไม่?”

โจวซานอี้ไม่ต้องการเห็นข้อพิพาทระหว่างเพื่อนร่วมงานของเขาดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนหัวข้อ

“เขาไม่รับ!”

เจียงหย่งเหนียนส่ายหัว

“ฮ่า ฮ่า!”

อี้เจียหมินหัวเราะออกมาดังๆทันที

“ข้ารู้ว่ามันต้องเป็นของปลอม”

“ปลอมยังไง?”

เซี่ยหยวนตอบโต้ทันทีนางเกิดในปีระกา เป็นไก่ชน แม้ว่านางจะเป็นผู้หญิงแต่นางก็มีความทะเยอทะยานและก้าวร้าว

“นั่นเป็นคำเชิญจากมหาคุรุระดับ4 ดาว ถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะปฏิเสธไหม”

อี้เจียหมินกระซิบเสียง

“ตั้งแต่ซุนม่อ ปฏิเสธมันจะต้องเป็นเรื่องไร้สาระหากรองอาจารย์ใหญ่หวังเชิญเขาจริงๆ เขาจะคุกเข่าและยอมรับมันโดยเร็ว”

ทุกคนไตร่ตรองเกี่ยวกับเรื่องนี้โดยสวมบทบาทของเขาหากเป็นพวกเขาที่ได้รับเชิญจากมหาคุรุระดับ 4 ดาว พวกเขาก็จะตอบรับทันที

ในการเข้าร่วมกลุ่มมหาคุรุระดับนี้มีข้อดีมากมายยิ่งนัก ประการแรก ชื่อเสียงของคนๆ หนึ่งจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ประการที่สองการจัดหาทรัพยากรที่ง่ายขึ้น ทุกอย่างจะง่ายขึ้นมากถ้าเจ้ามีหัวหน้าใหญ่และกลุ่มระดับแนวหน้าที่สนับสนุนเจ้า

เมื่อสำรวจซากปรักหักพังทางประวัติศาสตร์ของทวีปทมิฬการมีทีมดังกล่าวจะช่วยเพิ่มผลผลิตของเจ้า

“ด้วยเหตุนี้การที่ซุนม่อปฏิเสธมันแสดงให้เห็นถึงความเป็นเลิศของเขาและวิธีที่เขาโดดเด่นกว่าคนทั่วไป”

เซี่ยหยวนยืนยัน

“เจ้าหมายถึงการโอ้อวดของเขาโดดเด่นกว่าฝูงชน?”

อี้เจียหมินเยาะเย้ย

“เฮ้ หยุดเถียงกันได้แล้วไม่ว่าเขาจะปฏิเสธหรือไม่ก็ตาม ให้รอจนกระทั่งอาจารย์เหลียนมาแล้วเราจะหาคำตอบให้”

โจวซานอี้ช่วยไกล่เกลี่ยสถานการณ์

แอ๊ด!

ประตูส่งเสียงและเหลียนเจิ้งซึ่งมีดวงตาเต็มไปด้วยรอยคล้ำเดินเข้ามา พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มาจริงๆ

“หืมม?”

เมื่อเห็นว่าสายตาของคนทั้งห้องจับจ้องมาที่เขาเหลียนเจิ้งก็รีบหุบปากที่อ้าปากค้างในตอนแรกและกวาดลิ้นแคะฟันอย่างรวดเร็ว

อาจเป็นขนมกุ้ยช่ายที่เขากินเมื่อเช้าหรือไม่?ตอนนี้กุ้ยช่ายติดฟันหรือเปล่า?

“อาจารย์เหลียนเจ้ามาถูกเวลาแล้ว ทุกคนกำลังคุยกันอยู่ตอนนี้ ซุนม่อ เขาได้รับเชิญจากอาจารย์หวังหรือเปล่า?”

อาจารย์พานอยากรู้