นับตั้งแต่ภัยพิบัติครั้งนั้นเมื่อสามร้อยปีที่แล้วสถาบันจงโจวก็ค่อยๆ ตกต่ำลง สมัยก่อนนักเรียนที่อยากเข้าสถาบันต้องมีความสามารถสูงพอสมควรพวกเขาจะไม่สามารถเข้าร่วมได้หากพวกเขาล้มเหลวในการบรรลุคุณสมบัติแม้ว่าพวกเขาจะรวยก็ตาม

แต่ตอนนี้ทุกคนสามารถเข้าร่วมได้ตราบเท่าที่พวกเขาจ่ายค่าเล่าเรียน

หยิงไป่อู่รู้สึกว่าสภาพที่นางพูดถึงนั้นมากเกินไปอย่างไรก็ตาม สำหรับคนร่ำรวย คำขอดังกล่าวไม่ใช่เงื่อนไขเลย

“ถ้าเจ้าไม่เข้าใจสิ่งใดเกี่ยวกับการฝึกฝนของเจ้าในอนาคตเจ้าสามารถถามข้าได้ทุกเมื่อ!”

อันซินฮุ่ยรู้สึกว่านางติดค้างเด็กสาวคนนี้มากดังนั้นนางจึงให้สัญญาเพิ่มเติม

ดวงตาของหยิงไป่อู่เป็นประกายขึ้นหลังจากได้ยินเช่นนั้นนางเคยได้ยินภูมิหลังอันรุ่งโรจน์ของอันซินฮุ่ยมาก่อน นอกจากนี้อันซินฮุ่ยยังเป็นมหาคุรุระดับ3 ดาวอีกด้วย

การได้รับความช่วยเหลือจากมหาคุรุเช่นนี้เป็นโอกาสที่แม้แต่ทองคำและเงินก็ไม่สามารถแลกเปลี่ยนได้

“ไม่ต้องลำบากใจขนาดนี้ก็ได้”

หวังซู่พูดแทรกเขาเดินไปหาหยิงไป่อู่และพูดว่า

“นักเรียนตัวน้อยข้าเห็นว่าความถนัดของเจ้าไม่เลว เจ้ายินดีที่จะเรียนรู้จากข้าหรือไม่?”

หลังจากที่เขาพูด ผู้บริหารโรงเรียนทั้งหมดที่กำลังพูดถึงวิธีจัดการหยางไฉก็ตกตะลึงจากนั้นพวกเขาก็เหลือบมองหยิงไป่อู่ โดยไม่รู้ตัว

เด็กสาวคนนี้อาจจะเป็นอัจฉริยะกระมัง?

ต้องรู้ว่าหวังซู่เป็นมหาคุรุระดับ4 ดาว การตัดสินของเขาไม่ผิดแน่นอน

เมื่อถูกมองด้วยตาหลายคู่หยิงไป่อู่ก็ทำอะไรไม่ถูกทันที อารมณ์ของนางคือความประหม่า ความไม่สบายใจ และความปั่นป่วน…

นางกำลังจะแปลงร่างจากนกกระจอกเป็นหงส์ฟ้าและทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าหรือไม่?

“อาจารย์หวัง ท่านยอมรับนางเป็นลูกศิษย์ส่วนตัวหรือไม่?หรือท่านจะยอมให้นางเรียนรู้เคียงข้างท่านเท่านั้น?”

ซุนม่อถาม

“อาจารย์ซุนเจ้าไม่ได้สร้างความลำบากใจให้รองอาจารย์ใหญ่หวังใช่ไหม?”

ผู้บริหารโรงเรียนในกลุ่มของหวังซู่รู้สึกไม่พอใจหลังจากได้ยินคำนี้

สำหรับมหาคุรุที่มีดาวการยอมรับลูกศิษย์เป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งสำหรับพวกเขา เมื่อพวกเขายอมรับแล้ว พวกเขาจะแนะนำและเลี้ยงดูศิษย์คนนั้นเหมือนลูกของพวกเขาเองนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมในโลกของมหาคุรุจึงมีกฎที่ไม่ได้เขียนไว้กฎคือถ้านักเรียนคนหนึ่งเดินตามมหาคุรุและเรียนรู้จากเขาหรือนางประมาณหนึ่งปีหรือสองปีและหากนักเรียนมีผลงานโดดเด่น พวกเขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นศิษย์ส่วนตัวหากผลงานของพวกเขาไม่ได้มาตรฐาน สถานะของพวกเขาก็คงอยู่ได้เพียงเท่าเดิม

หวังซู่ยกมือขึ้นและชี้ให้คนอื่นไม่พูดเขาเหลือบมองซุนม่อและหันกลับมาหา หยิงไป่อู่

“ถ้าเจ้ายินดีเจ้าตามข้ามาและอยู่ข้างๆ ข้าสักครึ่งปีก่อน!”

หวังซู่รังเกียจการโกหก

ในระดับดาวปัจจุบันของเขาบุคคลที่ต้องการยอมรับเขาเป็นอาจารย์ของพวกเขามีความโดดเด่นมากดังนั้นเขาจะไม่สังเกตนักเรียนอย่างถูกต้องก่อนได้อย่างไร?

หยิงไป่อู่ก้มศีรษะลงความผิดหวังเล็กน้อยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง แต่นางก็รู้สึกสบายใจในเวลาต่อมานางเป็นเพียงเด็กผู้หญิงจากครอบครัวที่ยากจนและไม่เคยเรียนมาก่อนด้วยซ้ำนางมีความสามารถอะไรที่จะทำให้มหาคุรุที่มีดาวแหกกฎเพื่อนางได้?

พูดถึงระยะเวลาการสังเกตครึ่งปีก็ถือว่าได้เปรียบแล้ว

“ทำไมเจ้ายังลังเลอยู่?”

ผู้บริหารโรงเรียนบางคนเกลี้ยกล่อม:

“นี่เป็นโอกาสครั้งเดียวในชีวิตแม้จะผ่านไปครึ่งปีแล้ว เจ้าจะไม่สามารถไปที่ประตูห้องอาจารย์หวังได้แต่ถ้าเจ้าใส่ใจ กำไรในครึ่งปีนี้จะตามมา มากเกินกว่าความพยายามของผู้อื่นในสามปี”

ประโยคนี้ไม่ใช่เท็จคำแนะนำเพียงประโยคเดียวจากมหาคุรุสามารถช่วยนักเรียนจากการเดินทางอ้อมบนเส้นทางของเขาหรือนางหลายเท่า

“นักเรียนหยิงไป่อู่ ข้าหวังว่าเจ้าจะเป็นศิษย์ส่วนตัวของข้า!”

ซุนม่อพูดออกมาน้ำเสียงของเขาจริงใจในขณะที่เขาพูดต่อ

“ไม่มีช่วงเวลาการสังเกตถ้าเจ้ายินดีที่จะยอมรับข้า ข้าจะรับเจ้าเป็นศิษย์ส่วนตัวของข้าทันที”

โหว!

ผู้บริหารโรงเรียนหันศีรษะและจ้องไปที่ซุนม่อใบหน้าของพวกเขาดูประหลาดใจ

"เกิดอะไรขึ้น?เขาพยายามจะแย่งลูกศิษย์ของอาจารย์หวังหรือ?”

ผู้บริหารโรงเรียนที่พูดก่อนหน้านี้พูดอีกครั้งว่า

“อาจารย์ซุนสำหรับเรื่องการรับศิษย์มีกฎที่ไม่ได้เขียนไว้ว่ามาก่อนได้ก่อน”

จากมุมมองของเขาซุนม่อต้องรู้สึกว่าเพราะหวังซู่มีความคิดเห็นสูงเกี่ยวกับหยิงไป่อู่ พรสวรรค์ของเด็กสาวคนนี้ต้องดีอย่างแน่นอนดังนั้น ซุนม่อจึงพูดออกไปแล้วและต้องการแย่งชิงนางจากหวังซู

“อาจารย์ซุนการรับศิษย์ไม่ใช่เรื่องเล็ก หากเจ้าชื่นชมนักเรียนคนนี้จริงๆ ข้าจะไม่คัดค้านแต่ถ้านางแค่อยากลองเสี่ยงโชค ข้าแนะนำให้เจ้าหยุด”

หยางผู่หัวหน้าแผนกการสอนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมไม่ใช่ว่าเขาจงใจมุ่งเป้าไปที่ซุนม่อแต่นี่เป็นวิธีที่เขาปฏิบัติต่อผู้คนมาโดยตลอด

หยิงไป่อู่ก็หันไปหาซุนม่อใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของนางเต็มไปด้วยความสับสน

“อันที่จริงข้าเคยถามนักเรียนหญิงคนนี้สองสามครั้งแล้ว แต่นางไม่ตอบข้าเลย!”

ซุนม่อยักไหล่

เมื่อเขาเห็นค่าสถานะของหยิงไป่อู่เป็นครั้งแรกเขาต้องการยอมรับนางเป็นศิษย์ของเขา และหลังจากที่รู้ว่านางประสบอะไรมา เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่อยากพลาดนาง

ซุนม่อชื่นชมคนที่มีบุคลิกเข้มแข็งอย่างแท้จริงแม้สถานการณ์ของนางอยู่ในความมืด แต่ใจของนางเอนเอียงไปทางความสว่างนางไม่เคยยอมแพ้ นี่เป็นอารมณ์ที่หายากและมีค่าอย่างยิ่ง

ผู้บริหารโรงเรียนต่างตกตะลึง(ก็รู้จักกันมาก่อนนี่หว่า?)

“ซุนม่อมีหัตถ์เทวะ!”

อันซินฮุ่ยเสริม

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ผู้บริหารโรงเรียนทุกคนซึ่งยังคงสงสัยว่าซุนม่ออยากจะแย่งลูกศิษย์ของอาจารย์หวังถึงกับตะลึงเมื่อเร็วๆ นี้มีข่าวลือเกี่ยวกับหัตถ์เทวะของซุนม่อไปทั่วโรงเรียนสิ่งนี้สามารถเป็นจริงได้หรือไม่?

“อาจารย์ซุนนักเรียนหญิงคนนี้มีความโดดเด่นอะไรมาก?”

ผู้บริหารโรงเรียนถามด้วยความอยากรู้

“ข้าชื่นชมบุคลิกของนางและข้าชอบนิสัยที่ขยันหมั่นเพียรของนาง ข้ามีความคิดเห็นสูงเกี่ยวกับอนาคตของนาง!”

ซุนม่อพูดสามประโยคในครั้งเดียวทำให้ทุกคนตะลึง

(คำตอบนี้คืออะไรเจ้าโง่จริงๆ หรือแกล้งทำเป็น?)

ผู้บริหารโรงเรียนถามว่าเด็กสาวคนนี้มีพรสวรรค์ที่โดดเด่นหรือไม่แต่ในท้ายที่สุดประโยคสามประโยคของซุนม่อก็เหมือนกับคำพูดทั่วไปที่พูดเพื่อปัดทิ้ง

หยิงไป่อู่มองไปที่การจ้องมองอย่างจริงจังของซุนม่อดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่นางรู้สึกถึงกระแสแห่งความอบอุ่นในหัวใจของนางนอกจากแม่ของนางแล้ว ไม่เคยมีใครชมเชยนางแบบนี้มาก่อน

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตสิบสามปีที่นางได้รับคำชม

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากหยิงไป่อู่+30 มิตรภาพ (120/1,000)

แม้ว่าหวังซู่จะบอกว่าเขาต้องการยอมรับหยิงไป่อู่แต่เขาก็ไม่ได้สนใจนางมากนัก ตรงกันข้าม เขากำลังสำรวจซุนม่ออย่างจริงจัง

นี่คือรูปแบบของมหาคุรุระดับ4 ดาว การขยายคำเชิญของเขาครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว ทำมากกว่าหนึ่งครั้ง? หยิงไป่อู่ ไม่คู่ควรกับมัน

สำนักงานตกอยู่ในความเงียบ

ผู้บริหารโรงเรียนกำลังรอแสดงความยินดีกับหวังซู่หลังจากที่หยิงไป่อู่ยอมรับเขาเป็นครูของนางอะไร ผู้หญิงคนนั้นจะเลือกซุนม่อ? หยุดพูดเล่นเสียทีแม้แต่คนปัญญาอ่อนก็รู้ว่าควรเลือกอย่างไร

หยิงไป่อู่ลังเลความปรารถนาสูงสุดในชีวิตของนางคือการยอมรับมหาคุรุในฐานะอาจารย์ของนางเพื่อที่นางจะได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างและโดดเด่นท่ามกลางเพื่อนฝูงเมื่อถึงตอนนั้น นางไม่ต้องถูกรังแกหรือดูถูกคนอื่นอีกต่อไปนางก็ไม่จำเป็นต้องทนหิวอีกต่อไป

หยิงไป่อู่ มีวันเวลาเพียงพอจริงๆกับการที่นางต้องกินอาหารจากถังขยะ

หยิงไป่อู่มองไปที่หวังซู่เขาสวมชุดคลุมสีขาวนวลจันทร์และมีราศีเหนือธรรมชาติ เขามีท่าทีที่สง่างามของมหาคุรุอย่างแท้จริง

เขายืนอยู่ตรงนั้นแต่คนที่เขามองอยู่ไม่ใช่นาง แต่เป็นซุนม่อ

จากนั้นนางก็หันไปหาซุนม่อเขาเพิกเฉยต่อการจ้องมองของหวังซู่และจ้องมองมาที่นาง ในสายตาของเขา มีความชื่นชมความคาดหมาย และมีความเศร้าเล็กน้อย...

นิ้วของหยิงไป่อู่ จับหน้าอกของนางนางไม่รู้ว่าทำไม แต่นางรู้สึกอยากจะร้องไห้อีกครั้งเมื่อเห็นการจ้องมองของซุนม่อ

“ข้า… ข้าเลือก… อาจารย์ซุน!”

ในที่สุดหยิงไป่อู่ก็พูดคำเหล่านี้หลังจากพยายามอย่างมากแต่นางก็ยังดิ้นรนอยู่ในใจ ทำไมนางถึงเลือกซุนม่อ? การติดตามหวังซู่ควรเป็นทางเลือกที่คนฉลาดจะทำ

“หืมม?”

เมื่อได้ยินดังนั้นผู้บริหารโรงเรียนก็ขมวดคิ้ว พวกเขามองหน้ากันเอง เด็กสาวคนนี้พูดชื่อผิดเพราะประหม่าเกินไปใช่ไหม?

“ฮ่าฮ่า หยิงไป่อู่เจ้าไม่ใช่คนที่มักจะประกาศตัวเองว่าฉลาดหรือไม่? ตอนนี้สิ่งที่เจ้าเลือกคือสิ่งที่คนงี่เง่าจะเลือก!”

หยิงไป่อู่หัวเราะเยาะตัวเองแต่ขาของนางก็ขยับต่อไป นางเดินไปหาซุนม่อและคุกเข่าอย่างไม่ลังเลก่อนจะหันมาหาเขา

“อาจารย์ซุนที่เคารพได้โปรดรับคารวะจากศิษย์นี้ด้วย!”

หัวของหยิงไป่อู่สัมผัสพื้นและเสียงของนางก็เต็มไปด้วยความจริงใจ

ซี~

เมื่อเห็นฉากนี้ผู้บริหารโรงเรียนต่างตกตะลึงอย่างหาที่เปรียบมิได้ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วเหรอ?

“นักเรียนหญิงเจ้าคิดดีแล้วหรือ?”

หยางผู่ถาม

เขารู้สึกว่ามันน่าเสียดายถ้าหยิงไป่อู่เป็นอัจฉริยะจริงๆนางจะมีจุดเริ่มต้นที่สูงกว่าถ้านางเลือกที่จะติดตามหวังซู่ แต่การตามซุนม่อนางต้องไต่ระดับขึ้นไปอย่างช้าๆและความน่าจะเป็นที่นางจะไม่ได้บรรลุศักยภาพสูงสุดของนางนั้นสูงเกินไป

ท้ายที่สุดหวังซู่เป็นระดับหัวหน้าของสถาบันจงโจวส่วนซุนม่อ เขาเป็นเพียงครูใหม่ ไม่รู้ว่าเขาจะสามารถเป็นมหาคุรุระดับ 3ดาวในชีวิตนี้ได้หรือไม่นั้นก็ไม่ทราบเช่นกัน

“ข้าพิจารณาแล้ว!”

หยิงไป่อู่เป็นคนที่แน่วแน่เมื่อนางตัดสินใจแล้ว นางก็จะไม่กังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นอีกต่อไป

“ข้าจะทำให้ดีที่สุดเพื่อแนะนำเจ้า!”

ซุนม่อประคองหยิงไป่อู่ขึ้น

ติง!

“ขอแสดงความยินดีกับการรับสมัครนักเรียนคนที่หกของเจ้าในเวลาเดียวกัน ความสัมพันธ์อันทรงเกียรติของเจ้ากับหยิงไป่อู่ เข้าสู่ระดับเป็นมิตรเจ้าได้รับกล่องสมบัติเงินเป็นรางวัล”

หีบสมบัติขนาดใหญ่ส่องแสงสีเงินสีขาวปรากฏขึ้นต่อหน้าซุนม่อ

“ไปขอโทษซะ”

ซุนม่อตบไหล่หยิงไป่หวู่เบาๆ

เมื่อได้ยินสิ่งนี้หยิงไป่อู่ก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจของนาง ครูของนางเป็นห่วงนางอย่างแท้จริงจากนั้นนางก็เดินไปทางหวังซู่และโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง

“ข้าขอโทษข้าทำให้ความคาดหวังของอาจารย์หวังลดลง”

“ไม่จำเป็นต้องขอโทษข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถมีความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ภายใต้คำสอนของซุนม่อ!”

หวังซูยิ้มท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความสง่างาม

ในฐานะมหาคุรุระดับ 4ดาว ระดับความอดทนของหวังซู่นั้นยอดเยี่ยมมาก เขาจะไม่รู้สึกโกรธซุนม่อและหยิงไป่อู่เพียงเพราะเขาไม่ยอมรับศิษย์

“เอาล่ะเราควรเริ่มหารือถึงวิธีจัดการกับหยางไฉ!”

อันซินฮุ่ยกลับไปที่โต๊ะทำงานของนางและแอบมองซุนม่อคนรักในวัยเยาว์ของนางทำให้ทุกคนมองเขาด้วยมุมมองใหม่การกระทำของเขามักจะทำให้ผู้คนรู้สึกประหลาดใจเสมอ

พูดตามตรงเมื่อหยิงเถี่ยและลูกสาวของเขามาที่นี่ก่อนหน้านี้ นางได้บีบเค้นสมองของนางออกทั้งหมดพยายามคิดหาวิธีที่จะหยุดซุนม่อจากการถูกใส่ร้าย อย่างไรก็ตามนางไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะมีไพ่เด็ดแบบนี้

เห็นได้ชัดว่าหลี่กงเป็นคนรับใช้ที่ไว้ใจได้ของหยางไฉไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะทรยศหยางไฉ

“มีอะไรจะคุย?เขาจะถูกลงโทษอย่างรุนแรงตามกฎ!”

หยางผู่แนะนำเขาต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อล้างความสกปรกของสถาบัน จางฮั่นฟูชักจะเหิมเกริมมากขึ้น

ไม่มีปัญหาหากเขาต้องการต่อสู้ให้ได้มาซึ่งอำนาจแต่ปล่อยให้ลูกน้องไปข่มขืนนักเรียน? ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเป็นไอ้สารเลว!

“งั้นข้าขอลาก่อน”

ซุนม่อหันหลังไปทางซ้ายสำหรับการประชุมระดับนี้ เขายังไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วม อย่างไรก็ตามเขาเชื่อว่าเขาจะได้รับคุณสมบัติให้นั่งที่นี่ได้ไม่นานในภายหลัง

"รอสักครู่."

หวังซู่หยุดเขา

“อาจารย์ซุน เจ้าสนใจที่จะเข้าร่วมกลุ่มมหาคุรุของข้าไหม”

ทั้งสำนักงานตกอยู่ในความเงียบทันที

ผู้บริหารโรงเรียนมีประสบการณ์ในสังคมมาช้านานและมีความกังวลใจย่อมไม่ตื่นตระหนกเป็นธรรมดา แต่คราวนี้พวกเขาทั้งหมดมองที่หวังซู่อย่างตกตะลึง

นี่เขาคิดอะไรกันอยู่?

นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่หวังซู่ได้พบกับซุนม่อใช่ไหม?ทำไมเขาถึงต้องการรับเขาตอนนี้? เป็นไปได้ไหมว่าคนผู้นี้มีคุณสมบัติที่ยอดเยี่ยมบางอย่างที่พวกเขามองไม่เห็น?

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด