ตอนที่ 195 สมบัติที่ตกลงมาจากฟากฟ้า

หมิงโหวมองค้อน  แม้ว่าเขาจะกลัวพลังของถังเทียน  แต่คำพูดเหล่านั้นก็ทำให้เขาอาย

หลังจากนั้นเขากลับคาดไม่ถึงเลยว่า ผู้อาวุโสหลินจะหัวเราะและตอบ “ฮะฮะ, ไม่ไม่  ไม่ได้ลำบากอะไรเลย”

สีหน้าใจดีนั้นทำให้ทุกคนตะลึงในทันที  ผู้เฒ่าหลิน ใครๆก็รู้จักกันดีว่าเข้มงวดและดุร้าย เขาสามารถแสดงสีหน้าแบบนั้นได้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?

ต่อให้พวกเขามอบเงินภาษีให้ถึงร้อยล้านเหรียญดาวก็ตาม  ต่อให้พวกเขามอบสมบัติดวงดาวที่หายากก็ตาม  ผู้เฒ่าหลินมักจะดูเย็นชาเสมอ  อย่าถามถึงรอยยิ้มเลย แค่ให้สีหน้านุ่มนวลผ่อนคลายก็ยากจะเห็นจากเขาได้

“ไอหยา... ท่านคืออู่โหวเหรอ?แต่ว่าเจ้าทั้งสองคนดูไม่เหมือนกันนะ!”  ถังเทียนมองดูเด็กหญิงจากนั้นมองดูผู้เฒ่าหลินอีกครั้ง

ผู้เฒ่าหลินยิ้มเหมือนแมวเจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยนท่าทาง แต่อู่โหวที่อยู่อีกด้านกลัวจนหัวใจแทบหยุดเต้น

อู่โหวกระแอมเบาๆ  “นี่คือผู้เฒ่าหลิน  ส่วนข้าคืออู่โหว, อาจารย์ถังมาจากที่ไกลคงจะเหน็ดเหนื่อยแล้ว เรารีบเข้าไปในบ้านกันก่อนเถอะ”

ถังเทียนมองดูอู่โหวจากนั้นก็เข้าใจได้ทันที

ความอึดอัดใจที่มีอยู่ก่อนหน้านั้นสลายหายไปในลักษณะนี้  และทุกคนไม่ติดใจถือสาแต่อย่างใด

ทั่วทั้งรัฐบาลอู่โหวถึงกับโกลาหลทันที

อู่โหวที่ตอนแรกไม่ค่อยพอใจถังเทียนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวยงทำให้สภาพจิตใจของเขาตึงเครียด  ผู้เฒ่าทั้งสองตามพวกเขาเข้ามาด้วยและพวกเขาต่างปล่อยวางนิสัยเดิมอย่างสิ้นเชิงด้วยสีหน้าและรอยยิ้มที่อบอุ่นทำให้อู่โหวกังวลใจมากขึ้นกว่าเดิม

จนถึงตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นก็คือหมิงโหวโชคร้ายมากขึ้น  เซี่ยอันตายด้วยสาเหตุไม่สมควร  และถ้าถังเทียนมีเหตุผลในการมาแล้วอย่างนั้นคนที่โชคร้ายที่สุดเห็นจะเป็นหมิงโหวนั่นเอง  อู่โหวลอบยินดีในใจ และตัวเขาเองไม่ได้แสดงอาการอะไรที่ไม่พอใจถังเทียน

เมื่อเข้ามาในห้องโถงใหญ่ทุกคนนั่งลง

จากนั้นผู้เฒ่าหลินยิ้มอย่างอารมณ์ดีพูดกับถังเทียน “ดูเหมือนน้อถังจะไม่ใช่เป็นคนท้องถิ่นใช่ไหม?”

“อืม..ข้าไม่ใช่จริงๆ นั่นแหละ”  ถังเทียนนั่งลง และความสนใจของเขาถูกดึงดูดไปที่ขนมเค้กบนโต๊ะเขาค่อยๆหยิบขนมเค้กสีเขียวอย่างระมัดระวังแล้วยัดใส่ปาก รอบตัวเขาล้อมรอบด้วยอาหารโอชะ ในพริบตาเขาจัดการส่งขนมเหล่านั้นเข้าปากหมดสิ้น  ปากของเขาเต็มไปด้วยขนมทำให้พูดได้ไม่ชัดเจน

“น้องถังมาจากที่ไหน?”  ผู้เฒ่าหลินยิ้มแย้มแจ่มใสกว่าเดิม

“ฮาวฟิงฟง” ถังเทียนไม่อาจพูดคำว่า “เมืองซิงฟงได้ชัดเจนเพราะขนมยังยัดอยู่เต็มปาก

เป็นดินแดนไกลโพ้นที่ไม่คุ้นเคย

ผู้เฒ่าหลินและผู้เฒ่าหวินมองหน้ากันเอง  แววระมัดระวังในดวงตาพวกเขาเพิ่มมากขึ้น

“ข้าสงสัยว่าปีนี้น้องชายอายุเท่าใด?”  ผู้เฒ่าหวินยิ้มแย้มและถามเขา

“สิบเจ็ดปี!”  ถังเทียนสำลักเล็กน้อยทำให้เขาดูตาเหลือกขาว

สิบเจ็ดปี  ครั้งนี้ผู้เฒ่าทั้งสองได้ยินแล้วก็เข้าใจ

“เจ้านับเป็นเด็กหนุ่มที่มีพรสวรรค์แท้จริง!”  ผู้เฒ่าหลินชมเชย “เข้าถึงพลังนักรบระดับหกได้ในขณะอายุสิบเจ็ดปี  นี่หาได้ยากจริงๆ  อย่างนั้นเจ้าซึมซับพลังสายเลือดแบบไหน?”

ทุกคนสะดุ้งจนใจสั่นจริงๆ  เขาเป็นอัจฉริยะจริงๆ

ถังเทียนรับชาคุณภาพดีที่สุดราคาเกินหลักหมื่นจากเด็กหญิงน้อย  พอซดเข้าปากจนหมดถ้วย เขาค่อยรู้สึกดีขึ้น

เมื่อเห็นเช่นนั้นอู่โหวรู้สึกเจ็บปวดใจ  อาหารทั้งหมดเป็นอาหารที่จัดอยู่ในระดับสุดยอดและปกติจะแอบซ่อนเก็บไว้ไม่ยินดีจะกิน วันนี้เขานำออกมาเป็นพิเศษ ไม่เคยคิดว่าถังเทียนจะกวาดทั้งหมดจนเรียบนับเป็นการสูญเปล่าจริงๆ

หลังจากรู้สึกสบายขึ้นแล้ว  ถังเทียนกล่าว “โอว, ข้าซึมซับกลมกลืนกับสายเลือดคู่” สายตาของเขาจดจ่ออยู่กับขนมบนอีกโต๊ะตัวหนึ่ง

สายเลือดคู่!

ทุกคนสะดุ้งเมื่อได้ยินเช่นนั้น  และแววตื่นเต้นฉายผ่านดวงตาของหมิงโหว  ขณะที่ผู้เฒ่าทั้งสองมองกันเองเงียบๆ  ทั้งสองเชื่อมั่นแล้วว่าภูมิหลังของถังเทียนต้องโดดเด่นอย่างแน่นอน

มาตรฐานระดับนี้ไม่ใช่คนที่มาจากสถานที่ไร้หัวนอนปลายเท้าแน่  เนื่องจากเป็นเช่นนั้นก็คงพอจะอธิบายได้ถึงขุนพลวิญญาณทั้งสามที่ทรงพลังซึ่งอยู่กับถังเทียน

เมื่อเห็นว่าถังเทียนเพลิดเพลินกับการกินขนมอบ  เด็กหญิงสั่งคนใช้ของเธอให้เอาขนมอบมาให้เขาอีก

พอถึงตอนนี้ถังเทียนยังไม่มีโอกาสได้พักปาก ทำให้เด็กหญิงเริ่มจะอายขึ้นมาบ้าง

คนอื่นๆอาจรู้สึกรังเกียจมารยาทในการกินของถังเทียน แต่ผู้เฒ่าทั้งสองคนชินเสียแล้ว ในตระกูลที่มีอิทธิพลทั้งหมดซึ่งมีนักสู้ประหลาดอยู่มากมาย ก็มีแต่คนประเภทนี้ที่โดดเด่นและสำเร็จในวิชาต่อสู้

เมื่อรู้ว่าเบื้องหลังของถังเทียนพิเศษผู้เฒ่าทั้งสองรู้ว่าพวกเขาจะต้องทำอะไร ทั้งสองคนเป็นทหารเก่าที่อยู่ในโลกมานานมากและอยู่ในที่สูงมองลงมาในระดับต่ำทุกคนโดยไม่ต้องคำนึงถึงเรื่องกิจการต่างๆ  แต่เวลานี้ทั้งสองคนกลับรังเกียจของเย้ายวนทุกอย่างและยังไม่หยุดตั้งข้อสังเกตและชื่นชมถังเทียนจนกระทั่งเขามีความรู้สึกที่ดีกับพวกเขา

ทั้งสองคนนี้เป็นคนดีมาก!

อู่โหวและหมิงโหวมีสีหน้ามึนงง  คำเยินยอของสองผู้อาวุโสทำให้พวกเขาประหลาดใจจริง  มิน่าเล่าพวกเขาถึงสามารถอยู่ในสภาผู้อาวุโสได้ ขณะที่อู่โหวและหมิงโหวเป็นเพียงผู้นำรัฐบาลซึ่งแตกต่างจากพวกเขา

กรอบความคิดของพวกเขาช่างแตกต่างราวกับฟ้าและดิน

อู่โหวสงบใจอยู่ได้แม้ว่าสถานการณ์จะตึงเครียด สถานการณ์คลี่คลายเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเขา  ขณะที่หมิงโหวได้แต่เพียงลอบเสียใจ  และยังคงเค้นสมองว่าจะหาทางฟื้นสัมพันธ์กับถังเทียนได้อย่างไร

หลิงซิ่วฟังอยู่ด้านข้างจนรู้สึกระอา  ความสำเร็จของถังเทียนที่ได้นำมาแสดงตัดหน้าความรุดหน้าของเขาอีกครั้ง จนความรู้สึกมีความสุขในการบรรลุขอบเขตฝีมือใหม่ของเขาลดลงไปมาก  เมื่อได้ยินแต่ทุกคนพูดเหลวไหล  เขารู้สึกเหลืออด เขาได้แต่คิดว่าจะต้องฝึกฝีมือให้มากขึ้นไปอีกและคิดจะเอาชนะถังเทียนให้ได้

เขายืนขึ้นทันทีกล่าวว่า“ข้าขอตัวไปฝึกก่อน” และเดินออกไป

“ซิ่วซิ่วน้อย พยายามเต็มที่นะ”  ถังเทียนไม่ลืมตะโกนบอก

ผู้เฒ่าทั้งสองชำเลืองมองหลิงซิ่ว  แม้ว่าหลิงซิ่วจะแข็งแกร่ง  แต่เขาก็ยังไม่มีค่าพอเรียกความสนใจพวกเขาได้  เป้าหมายหลักของพวกเขายังคงเป็นถังเทียน

“น้องเทียนตั้งใจจะพักอยู่ที่นี่นานเท่าใด?”  ผู้เฒ่าหลินรู้สึกว่าเขากับถังเทียนสนิทกันมาก  และชื่อที่เรียกกันก็มีความสนิทสนมมากขึ้น

“ข้าคงไม่อยู่” ถังเทียนส่ายศีรษะ และโยนเค้กในมือออกไป และกล่าวจริงจัง“ข้ามีธุระรีบด่วนต้องไปจัดการ”

“โอว, ธุระอะไรหรือ?  เราพอจะช่วยได้ไหม?”  ผู้เฒ่าหวินถามทันที

ผู้อาวุโสทั้งสองคนเคยเห็นคุ้นเคยกับกิจกรรมต่างๆมามากแล้ว หลังจากผ่านไปได้พักหนึ่ง พวกเขาก็ทราบอัธยาศัยของถังเทียนได้  แม้ว่าถังเทียนจะชอบเอะอะเสียงดังแต่นิสัยของเขาค่อนข้างเรียบง่าย ซื่อสัตย์และจิตใจอ่อนโยน  คนประเภทนี้ไม่มีใครเกลียดเขา  และคนแบบนี้แหละที่จะมีอนาคตสดใส  ใครๆ ก็ยินดีคบหาเขา

หมิงโหวที่อยู่ข้างๆลอบยินดี  นั่นเป็นเรื่องดีแล้ว  เจ้าเด็กนี่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มดาวน้อยเทียนซิง

“ข้าต้องการไปหมู่ดาวกางเขนใต้” ถังเทียนอธิบาย

ผู้อาวุโสทั้งสองมึนงงชั่วขณะ  หลังจากผู้เฒ่าหลินถาม “น้องชายรู้ไหมว่าหมู่ดาวกางเขนใต้ไกลจากนี่เท่าใด?”

“ข้าเคยเห็นแผนที่แล้ว มันอยู่ไกลมากๆ”  ถังเทียนตอบตามความเป็นจริงและกำหมัดแน่นและพูดอย่างจริงจัง  “แต่ข้ากำหนดวิธีแก้ปัญหาไว้แล้ว  ไม่ว่าไกลเพียงไหน หรือลำบากเพียงใดก็ตามข้าจะต้องไปให้ได้”

คำพูดของถังเทียนเด็ดเดี่ยวและเด็ดขาดทำให้สองผู้เฒ่าอดตื่นเต้นไม่ได้

หลังจากนั้นชั่วขณะผู้เฒ่าหลินถอนหายใจ แววชื่นชมปรากฏอยู่ในดวงตาเขา “การเดินทางของเจ้าครั้งนี้มีอันตรายที่ไม่รู้จักอีกมาก  แต่ว่าเสี่ยวเทียน!เป้าหมายของเจ้าทำให้ผู้คนนึกอิจฉาจริงๆ ถ้าข้ายังหนุ่มๆ ข้าคงจะร่วมเดินทางกับเจ้าแน่นอน”

เมื่อพูดจบเขาล้วงจี้หยกออกมาและยื่นให้ถังเทียน “เสี่ยวเทียนต้องการเดินทางไปหมู่ดาวกางเขนใต้  อย่างนั้นเจ้าก็ต้องผ่านหมู่ดาวปลาวาฬ  ตระกูลหลินของเรามีถิ่นพำนักอยู่ที่นั่นไม่ใช่ตระกูลที่ใหญ่เท่าใดนัก แต่ก็อยู่ที่นั่นมานานปีมาก พวกเขาอาจจะช่วยอะไรได้ไม่มากเท่าไหร่ แต่พวกเขาก็ยังมีการติดต่อไม่ขาด ถ้าเสี่ยวเทียนมีปัญหาอะไร เอาจี้หยกนี้ไปแสดงที่ตระกูลหลิน พวกเขาจะจำได้ และจะช่วยเจ้าอย่างดีที่สุดที่ทำได้”

ถังเทียนรับจี้หยกมาด้วยสีหน้าจริงจังและกล่าวอย่างจริงใจ“ขอบคุณท่านมาก พี่หลิน!”

จากนั้นผู้เฒ่าหวินล้วงสมบัติชั้นเงินชิ้นหนึ่งออกมาและถอนหายใจ “พวกเราเหล่าผู้ชรารู้สึกอิจฉาคนหนุ่มอย่างพวกเจ้าจริงๆ  เสี่ยวถัง, เครื่องวัดระยะสมบัติชั้นเงินนี้ข้าให้เจ้า ข้าเคยใช้มันเมื่อตอนข้ายังหนุ่มอยู่ และมันติดตามข้ามาหลายสถานที่แล้ว สามารถบ่งบอกตำแหน่งต่างๆ ในสวรรค์วิถีได้ดี  และในนั้นก็ยังมีบันทึกการเดินทางครั้งก่อนๆของข้าอยู่ด้วย  ตอนนี้ข้าชราแล้ว ไม่สามารถวิ่งเต้นไปมาได้มากเหมือนเมื่อก่อน  ข้าขอมอบสิ่งนี้ให้เจ้า  และหวังว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อเจ้า”

สีหน้าของผู้เฒ่าหวินดูไม่สบายใจเมื่อนึกถึงคืนวันเก่าก่อนครั้งเยาว์วัยเขาอดหดหู่เศร้าใจมิได้ ผู้เฒ่าหลินต้องแตะไหล่ปลอบใจเขา

ถังเทียนซาบซึ้งใจอย่างมาก  สำหรับคนที่จิตใจไม่อ่อนไหวอย่างเขา เขายอมรับเครื่องบอกระยะชั้นเงินไว้และพูดเสียงดัง“พี่หวินไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ทำให้ของสิ่งนี้ต้องมัวหมองเปล่าประโยชน์อย่างแน่นอน”

ผู้เฒ่าหวินรู้สึกทึ่งกับคำตอบของถังเทียน  เขาหัวเราะเสียงดัง  ความรู้สึกเจ็บปวดใจของเขาลดลงทันที

หมิงโหวอ้าปากพูดทันที“เนื่องจากเป็นการเดินทางที่ยาวนานและยากลำบาก เจ้าจะเดินทางไปโดยไม่มียานโดยสารได้ยังไง?  ในที่นี้ข้ามีอยู่  ยานอาชาฟ้าชั้นเงินนี้รวดเร็วและทรงพลังมีความสะดวกสบายมาก  ภายในโอ่โถงกว้างขวางพร้อมอุปกรณ์ฝึกฝนและสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหมดข้าไม่ค่อยได้ออกเดินทางไกล เก็บไว้กับตัวก็เสียเปล่า ดังนั้นข้าขอให้เป็นของขวัญน้องถัง เจ้ามีโอกาสได้ใช้ประโยชน์จากมันมากกว่า หวังว่าน้องถังคงจะเห็นแก่หน้าข้าบ้างนะ”

ถังเทียนมองดูท่าทีอ้อนวอนของหมิงโหวแล้วรู้สึกประหลาดใจ โลกนี้มีคนวิงวอนขอให้คนอื่นรับของขวัญของพวกเขาด้วยหรือ?

เมื่อได้ฟังคำอธิบายของหมิงโหว ถังเทียนรู้สึกว่าเขาต้องการยานเดินทางจริงๆ เขาและหลิงซิ่วชอบฝึกเป็นบ้าเป็นหลังอยู่แล้ว  ถ้าไม่มีที่สำหรับฝึกฝนก็คงเป็นเรื่องน่ากลัว

ยานเดินทางชั้นเงินจากหมู่ดาวอาชาฟ้าฟังดูน่าจะรวดเร็วมาก

“ขอบคุณ!”  ถังเทียนรีบตอบ

หมิงหวงค่อยรู้สึกสบายใจ  เขาแอบถอนหายใจโล่งอก พลางตบอกกล่าว“สามารถช่วยเหลือลูกผู้ชายตัวจริงอย่างน้องถังได้ นับเป็นเกียรติของผู้แซ่หมิงนัก”

อู่โหวตกใจเพราะยานโดยสารชั้นเงินจากกลุ่มดาวอาชาฟ้า หมิงโหวต้องใช้วิธีการนับไม่ถ้วนกว่าจะได้สมบัติล้ำค่านี้มา  คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะใจใหญ่นักยอมมอบให้ออกมาในวันนี้

คนผู้นี้ตัดสินใจได้รวดเร็วนัก

อู่โหวถึงกับโกรธมาก  ทุกคนต่างก็ให้สมบัติกันทั้งนั้น  เขาก็ต้องให้ด้วยเช่นกัน  ถ้าเขาไม่ให้ สายสัมพันธ์ที่ดีแต่เดิมก็คงเปลี่ยนเป็นย่ำแย่

ว่าแต่...จะให้อะไรดี?

สิ่งที่ผู้เฒ่าหลินมอบให้เป็นมิตรภาพที่ดี, ผู้เฒ่าหวินและหมิงโหวให้สมบัติที่มีประโยชน์  แล้วเขาล่ะ ควรให้อะไรดี?

ถึงตอนนี้เด็กหญิงน้อยวิ่งเข้ามาใกล้ๆ  และกระซิบข้างหูอู่โหวสองคำทำให้อู่โหวตกใจ

เขาตรองดูอยู่ชั่วขณะถึงกับหัวเราะลั่น“รัฐบาลอู่โหวของข้ายากจนสมบัติมีไม่มาก ไม่อาจเทียบกับคนอื่นได้  สัมพันธ์ของธิดาน้อยของข้ากับอาจารย์ถังนับเป็นโชคชะตาลิขิต  อาจารย์ถังเองก็มีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่  และทำเรื่องหลายเรื่องที่ข้ายังไม่กล้าทำทำให้ข้าทั้งอิจฉาและเลื่อมใสนัก รัฐบาลอู่โหวของข้าต้องการจะสนับสนุนอาจารย์ถังให้เดินทางได้เร็วขึ้นด้วยหินดวงดาวระดับหกจำนวนพันก้อน  ข้าหวังว่าอาจารย์ถังจะไม่ปฏิเสธและเห็นแก่ธิดาน้อยของข้าซึ่งเป็นศิษย์ของท่านและในอนาคตข้างหน้าหวังว่าท่านจะได้ดูแลสั่งสอนเธอ”

ทุกคนรู้สึกทึ่งตะลึงไปตามๆ กัน

หินดวงดาวระดับหกหนึ่งก้อนราคาราวๆสองหมื่นเหรียญดาว   หนึ่งพันก้อนนั่นก็หมายความว่ามีมูลค่ารวมยี่สิบล้านเหรียญดาว

เงินจำนวนมหาศาลขนาดนั้นทำให้ทุกคนตะลึง  ยี่สิบล้านเหรียญดาว ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนก็นับว่าเป็นจำนวนเงินมหาศาล

ถังเทียนตะลึงเพราะคำพูดนั้น  วันนี้ฝันอย่างหนึ่งของเขากลายเป็นจริงแล้ว

ทำไมทุกคนถึงได้พยายามให้ของขวัญที่ดีที่สุดกับเรา?

แปลกมาก....

โอว...ถ้าเป็นอย่างได้ทุกวันก็คงดี!