28 ซาซากิ อายะ ตื่นขึ้นมาในโลกคู่ขนาน
28 ซาซากิ อายะ ตื่นขึ้นมาในโลกคู่ขนาน
หนาว
ฮีตเตอร์ของรถบัสได้หยุดในพายุหิมะ, และลมหนาวพัดเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อนจากหน้าต่างที่แตก
มันไม่มีทางที่ใครจะทนอะไรแบบนี้ได้
(นั่นคือที่ควรจะเป็น งั้นทำไมทากัตซูกิ-คุงนั่นสามารถเล่นเกมได้ในสถานการณ์แบบนี้?)
ชายประหลาดที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันมาตั้งแต่มัธยมต้นเล่นเกมเหมือนมันเป็นพักเที่ยง
มันดูเหมือนเค้าจะคุยเล่นกันกับเพื่อนของเขา, ฟูจิวาระ-คุง, ที่นั่งข้างเขา, แต่ตอนนี้พวกเขาเงียบ
ทุกคนน่าจะไม่มีแรงจะพูดอีกต่อไป
ฉันได้ยินแต่เสียงของลมและเสียงกดปุ่มของทากัตซูกิ-คุง
(บางทีชั้นน่าจะพูดอะไรกับเค้าในช่วงเวลาสุดท้ายของเรา)
เฮ้ย, เจ้าบ้าเกม
มองมาทางนี้หน่อย
จริงๆแล้วหนาว, ใช่มั้ยล่ะ? นายสั่นนิดหน่อยนะ, นายรู้มั้ย?
(ทำไมชั้นทำเหมือนกับจะตีกัน? นั่นมันไม่ได้ผลหรอก)
เกมนั้นสนุกเหรอ?
ฉันไม่เก่งกับเกมอาร์พีจี
ฉันอยากเล่นเกมด้วยกันอีกครั้ง…
(พ่อแม่ของบ้านทากัตซูกิ-คุง ทำงานและกลับมาดึก, ชั้นจึงอิจฉาเค้าที่เค้าเล่นเกมมากเท่าไหร่ก็ได้)
ทากัตซูกิ-คุง
เฮ้, มองนี่
โปรดให้ฉันได้ยินเสียงนายอีกครั้ง
ฉันพูดคำพวกนี้ที่ฉันคิดไม่ได้
(อา, ไม่ดีเลย…)
แล้วสติของฉันก็จมดิ่งลงไปในความมืดมิด
◇◇
ฉันตื่นมาในความมืด
มืดสนิท
ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย
แต่ฉันมีสติ
(เอ๋, นี่มันอะไรเนี่ย? นี่มันน่ากลัวอ่ะ)
มือของฉันไม่ยอมขยับ
ขาของฉันไม่ยอมขยับ
(ชั้นมีชีวิต? หรือตาย?)
อ้า, ตัวฉันขยับ
(แต่มันรู้สึกแปลก)
ฉันจะพลิกทั้งตัวของฉัน, แต่แทนที่จะเป็นแบบนั้น, มันรู้สึกว่าครึ่งหนึ่งของตัวฉันหมุน
ฉันรู้สึกว่าตัวของฉันยาวมากๆ
(มันน่าจะเป็นจินตนาการของชั้น, แต่ตอนนี้, ชั้นต้องออกจากที่นี่)
ออก? ไปไหน?
ฉันติดอยู่ในรถบัส
เพราะนั่น, นี่ควรจะเป็นโรงพยาบาล
ไม่, มันไม่ใช่
ที่นี่ไม่ใช่ที่แบบนั้น
ยังไงก็ตาม, ฉันต้องออกไป!
*แคร็ก!*
แรงกระตุ้นที่ฉันไม่เข้าใจขยับตัวของฉัน, และฉันพังทะลุบางอย่างและออกมา
(มันมืดจริงๆ ชั้นมองไม่เห็นอะไรเลย)
มันไม่ใช่ความมืดสนิทเหมือนก่อนหน้า, ฉันสามารถเห็นแสงบ้างบางที่, แต่ฉันบอกไม่ได้ว่าที่นี่ที่ไหน
ด้วยหัวที่มึน, ฉันเลื้อยไปข้างหน้า
“โอ้, เธอมันไวที่สุดในกลุ่มของพี่สาวน้องสาว, ลูกชั้น”
ฉันได้ยินเสียงนั้นจากข้างบน
ฉันมองขึ้นไป
มีคนสวยที่มากับผมสีบลอนด์และตาสีฟ้าที่เหมือนกับดาราฮอลลีวูด
เธอสวยงาม, แต่นิสัยแข็งกร้าว; นั่นคือความประทับใจที่ผู้หญิงคนนี้มอบให้
แล้วก็, เธอเป็นบางคนที่ฉันไม่รู้จัก
“ลูกที่น่ารักของชั้น โปรดให้ชั้นเห็นหน้าเธอหน่อย”
ไม่ ไม่ ไม่
แม่ของฉันตัวเตี้ยและเรียบๆเหมือนฉัน
เธอนั้นไม่เหมือนความงามที่ฉูดฉาดที่จะทำให้10คนใน10คนหันหลังเมื่อเดินผ่านในเมือง
ตัวของเธอยัง ดึ๋ง ดึ๋ง…เดี๋ยว, หือห์?
ไม่ใช่ผิวของเธอขาวไปหรือ?
เธอไม่ใส่เสื้อผ้า?
ไม่ใช่ครึ่งล่างของเธอแปลกหรือ?
มันมีเกล็ด…หรือเหมือนกับว่า, มันไม่มีขา…
“โอ้, ดูเหมือนพี่น้องเธอจะตื่นแล้วด้วย”
พี่น้อง…พี่น้อง…
ฉันเป็นลูกสาวคนโตสุดและฉันมีพี่น้อง4คน
พวกเขาทั้งหมดเป็นน้องชาย
ฉันเล่นเกมกับพวกเขาเมื่อนานมาแล้ว, แต่เมื่อคุณโตขึ้น, คุณจะอยู่กับผู้ชายด้วยกันมากกว่า
หลังๆมา, พี่สาวได้ถูกเหินห่างและค่อนข้างเหงา
(มากกว่านั้น, พวกน้องชายชั้นไม่เล่นเกมกับชั้นอีกแล้ว)
แม้ว่าในอดีตพวกเขาจะ ‘ชั้นจะเล่นด้วยกันกับพี่สาว’
ฉันได้บ่นเรื่องนี้กับทากัตซูกิ-คุงรึเปล่า?
มันไม่มีทางที่น้องชายฉันจะอยู่ที่นี่ถ้าฉันหันไป
ฉันหันหน้าระหว่างที่คิดแบบนี้
…ที่อยู่ที่นั่น…เป็นพี่น้องมากมาย
พวกเขาไม่ไม่แขนขา
คลานอยู่ที่พื้น
ตัวที่ลื่นๆ, และดวงตาที่เรียวเล็ก
พวกเขาแลบลิ้นเข้าและออก
งู
พวกเขาทั้งพื้นที่
งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู งู
ฉันถูกล้อมไปด้วยงูไกลเท่าที่ตาเห็น
“ฮฮฮิ้ห์!”
สมองฉันไม่สามารถประมวลภาพนี้ได้, และฉันรู้สึกว่าสติของฉันลอยออกไป
แต่ก่อนฉันจะหมดสติ, ฉันเข้าใจได้บางๆ
ฉันกลายเป็นงู
มอนสเตอร์งู
ออา, พระเจ้า
นี่มันไม่เยอะไปเหรอ?
โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน
