26 ทากัตซูกิ มาโกโตะ อยู่ในช่วงซบเซาของเขา

26 ทากัตซูกิ มาโกโตะ อยู่ในช่วงซบเซาของเขา

“คุห์!”

[หลบหลีก]!

[หลบหลีก]!

[หลบหลีก]!

กองกำลังของเหล่าก็อบลิน, ออร์ค, และโอเกอร์วิ่งไล่กวดผม

พวกมันเต็มไปด้วยความโมโห

ยังไง, ทุกคนต้องฟิวส์ขาดถ้ามีบางคนปาระเบิดขวดเข้าไปในบ้าน

นั่นทำไมผมถึงวิ่งต่อไป

งานผมคือล่อมอนสเตอร์ไปสู่ระยะของลูซี่

“[เวทย์ดิน:โบลเดอร์]! [เวทย์ไฟ:เอเลเมนท์ แกรนท์]!” (ลูซี่)

ลูซี่ยกไม้เท้าขึ้น

ก้อนหินยักษ์ปรากฏกลางอากาศ

“?!”

มอนสเตอร์สังเกตุเห็นว่ามีบางสิ่งแปลกๆเกิดขึ้น, แต่มันสายเกินไป

“แกทุกคนไหม้ไปซะด้วย อุกกาบาตตก!” (ลูซี่)

ลูซี่-ซังดูเหมือนจะอินกับมัน

อีกอย่าง, มันไม่มีเวทที่ชื่อว่าอุกกาบาตตก

ลูซี่มอบชื่อนั้นด้วยตัวเธอเอง

[หลบหลีก]!

*บู้ม* ก้อนหินที่ลุกไหม้ระเบิดละลากมอนสเตอร์ไปด้วย

ดินและฝุ่นกระจัดกระจาก, และแรงระเบิดส่งทุกอย่างบินขึ้นไป

ที่เหลือคือแอ่งดิน

“นั่นพลังเหมือนเคยนะ, อุกกาบาตตกนั่น” (มาโกโตะ)

“เธอก็น่าประทับใจเหมือนกัน, มาโกโตะ เธอล่อมอนสเตอร์ประมาน 50 ตัวแหน่ะ, เธอรู้มั้ย?” (ลูซี่)

“...ฮ่าฮ่า” (มาโกโตะ)

“มา, มากลับสมาคมกัน! เราถูกจ่ายอย่างงามแน่วันนี้!” (ลูซี่)

“ก่อนนั้น, พวกเราต้องดับไฟก่อน” (มาโกโตะ)

ผมจัดการกับผลงานของเวทมนตร์ลูซี่เพื่อจะไม่ให้มันกลายเป็นไฟป่า

หลังๆมานี่, เวทมนตร์น้ำของผมมีแต่บทแบบนี้

ต้องขอบคุณเวทมนตร์สปิริต, ผมสามารถใช้น้ำแม้ไม่มีแหล่งน้ำ

แต่มันไม่เหมือนว่าผมเรียนเวทมนตร์สปิริตมาเพื่อดับไฟ

◇◇

พวกเรากินอาหารเย็นเหมือนเคยที่แผงเนื้อเสียบไม้

“บอส, เอลอีก1แก้ว” (มาโกโตะ)

“ได้ นายดื่มบ่อยนะเดี๋ยวนี้, มาโกโตะ”

“ผมเพื่องเรียนรู้รสชาติที่อร่อยของมันน่ะ” (มาโกโตะ)

แต่มันก็ยังขมเหมือนเคยนะ

เอลมันขึ้นอยู่กับความรู้สึกเมื่อมันลงไปในคอ

“ฮ่าฮ่า! ตอนนี้ที่นายเรียนรู้รสชาติของเอล, นายเป็นนักผจญภัยที่มีความสามารถแล้ว”

“หืมม, ชั้นไม่ชอบมันอ่ะ” (ลูซี่)

ลูซี่ดื่มค็อกเทลผลไม้

มันไม่มีอยู่ในเมนู, แต่บอสทำมันพิเศษเพื่อลูกค้าประจำ, ลูซี่

“เฮ้ยย, ลูซี่-จัง, ดื่มทางนี้ซิ”

“ทิ้งนักเวทย์ฝึกหัดคนนั้นเถอะ มาปาร์ตี้กันพรุ่งนี้นะ”

“เวทย์ของเธอวันนี้ก็เยี่ยมยอดเหมือนเคย”

นักผจญภัยรอบๆเรียกลูซี่

คุณจะไม่คิดว่าเธอเป็นตัวปัญหาที่เข้าปาร์ตี้ไหนไม่ได้เมื่อไม่นานมาแล้ว

ทั้งหมดนี่เพราะนักเวทย์ที่มีเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งเป็นที่ต้องการในปาร์ตี้ไหนๆ ทั้งนั้น

“ชั้นไม่คิดจะปาร์ตี้กับใครนอกจากปาร์ตี้ของมาโกโตะ” (ลูซี่)

แต่ผมรู้สึกดีที่ลูซี่พูดแบบนี้นะ

“ฟฟฟู่ห์” (มาโกโตะ)

หลังจากกินเอลได้ครึ่งหนึ่ง, ผมรู้สึกหัวเบานิดหน่อย

“โอ้, ดื่มอยู่หรอ”

“ลูคัส-ซัง ก็ด้วย” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนว่าเขาจะไปปราบมังกรน้ำที่โจมตีหมู่บ้านชาวประมงที่ทะเลสาบชิเม

ผมยังไม่เคยเห็นมังกรตั้งแต่มาที่โลกนี้

พวกมันต้องเก่งแน่

ผมสงสัยว่าจะสามารถสู้ได้ในวันนึงไหม

“เฮ้ย, มาโกโตะ, แม้ว่านายจะมีสถิติเป็นคนที่ไปถึงระดับเหล็กได้เร็วที่สุดในสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน, นายดูซึมๆนะ” (ลูคัส)

ใช่

ลูซี่และผมอยู่ระดับเหล็กแล้ว

พวกเราตอนนี้เป็นนักผจญภัยระดับกลาง

“ไอมาโกโตะบ้านั้น, มันแค่เกาะเวทมนตร์ของลูซี่-จังกิน”

“เค้าโชคดีจริงๆ”

ชู่วว! ถ้านายพูดมากไป, เจ้าของเรื่องจะได้ยินเอานะ”

ผมได้ยินไปแล้ว

เพราะผมมี [เงี่ยหู] ไง

“เฮ้! มาโกโตะน่ะสุดยอด, พวกนายรู้ป่าว! อย่ามาพูดอะไรแปลกๆ!” (ลูซี่)

ลูซี่, ที่หูดีโดยธรรมชาติ, โมโหกับนักผจญภัยที่นินทาเกี่ยวกับเรา

“มันโอเคแล้ว, ปล่อยพวกเขาเหอะ” (มาโกโตะ)

“แต่…” (ลูซี่)

“พวกนั้นติดอยู่ที่ระดับทองแดงมา 2 ปีแล้ว พวกเค้าต้องอิจฉามาโกโตะแน่ มันน่าสมเพชที่พวกเค้าพูดลับหลังคนอื่น”

ลูคัสพูดอย่างหัวเสีย

“มาาโกโตะ-คูงงง~!”

แม่รี่-ซังกอดผม

“พี่สาวนี้ดีใจที่เธอดื่มด้วยกันนะหลังๆนี่~” (แมรี่)

“ผมคออ่อน, แค่ 2-3 แก้วพอแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมคอไม่แข็งเพิ่มขึ้นไม่ว่าผมจะดื่มไปเท่าไหร่

แม้ว่าลูซี่จะคอแข็งมากขึ้น

ความคอแข็งขึ้นอยู่กับสแตทด้วยเหรอ?

หรือเหมือนกับว่า, ผมไม่ได้ชอบแอลกอฮอล์ขนาดนั้น

แต่กระนั้นผมก็ดื่มมัน…เพราะอารมณ์ผม

“เธอทำหน้าเหมือนคนที่มีเรื่องทุกข์ใจ มาปรึกษาพี่สาว-ซังของสมาคมนี้เถอะ” (แมรี่)

“เดี๋ยว, แมรี่! ชั้นจะเป็นคนที่ฟังเรื่องทุกข์ใจของสมาชิกปาร์ตี้ชั้นเอง” (ลูซี่)

“เออ๋? มันง่ายกว่าที่จะพูดเรื่องพวกนี้กับบางคนที่แก่กว่านะ, เธอรู้มั้ย?” (แมรี่)

“ชั้นแก่กว่ามาโกโตะนะ!” (ลูซี่)

“โอ้, จริงเหรอ? อีกอย่าง, มันไม่ถึงเวลาแล้วหรอที่เธอจะไปเข้าดันเจี้ยนระดับกลางน่ะ” (แมรี่)

“อย่างที่ชั้นพูด! เรื่องแบบนั้นมันต้องเป็นเราสองคนตัดสินใจ!” (ลูซี่)

“บอส, เอลอีกแก้ว!” (แมรี่)

“ชั้นด้วย!” (ลูซี่)

“โออ้, นายเป็นที่นิยมนี่, มาโกโตะ” (ลูคัส)

ลูคัสหัวเราะออกมาดังๆเหมือนว่านี่ไม่ใช่ธุระอะไรของเขา

กิจวัตรประจำวันหลังๆมานี้ได้เปลี่ยนเป็นการโต้ตอบระหว่างลูซี่และแมรี่-ซังแบบนี้

มันไม่ถึงจุดที่ทะเลาะกัน, มันรู้สึกเหมือนแมรี่-ซังนั้นแหย่ลูซี่

“จึ้!”

ให้ตายเถอะ, ทำไมพวกนายจ้องเขม็งมาที่ผม

ฮ่าาห์…

◇◇

“ลูคัส-ซัง, ผมจะแข็งแกร่งขึ้นได้ยังไง?” (มาโกโตะ)

ผมกระซิบนั่นกับเขา

มันคือที่ผมเป็นห่วงหลังๆมา

“หือห์? นายก็เก่งพอตัวแล้วนี่, มาโกโตะ นายพูดอะไรน่ะ หลังจากจัดการกริฟฟอนและคิเมียราที่อยู่มากว่า 1,000ปี” (ลูคัส)

เขามองผมด้วยสายตาที่เหมือนจะบอกว่า ‘โง่หรือเปล่าเนี่ย?’

“กริฟฟอนถูกจัดการโดยยีน, คิเมียราถูกจัดการโดย นีน่า-ซัง” (มาโกโตะ)

“แต่พวกเค้าจะไม่สามารถจัดการมันได้ถ้านายไม่อยู่ที่นั่น, ใช่เปล่า? ชั้นได้ยินมางั้นนะ” (ลูคัส)

“ผมสงสัย แต่ผมว่าผมเกาะอานุภาพของลูซี่แฮ๊ะ” (มาโกโตะ)

“นั่นคือการทำงานแบบปาร์ตี้ มันถูกแบ่งโดยผู้สนับสนุนและผู้โจมตี” (ลูคัส)

“นั่นก็จริง, แต่…” (มาโกโตะ)

ผมดื่มเอลจนหมด

“บอส, อีกแก้วนึง…” (มาโกโตะ)

“ได้ อย่าดื่มเยอะไปล่ะ, โอเค๊?”

“นี่จะเป็นแก้วสุดท้ายของวันนี้…” (มาโกโตะ)

ผมเมาแล้วจริงๆ

นี่ไม่ดี, ผมไม่มีการควบคุมตัวเอง

หลังๆมานี่, ผมปล่อยการโจมตีให้เป็นหน้าที่ของลูซี่ ระหว่างที่ผมทำหน้าที่เป็นเหยื่อล่อตลอดเวลา

ล่าสุด ที่ผมจัดการกับมอนสเตอร์เก่งๆด้วยตัวเองคือโอเกอร์

แต่นั่นผมก็ล่อไปที่กับดักแฮ๊ะ

“เลเวลอะไรแล้วตอนนี้, มาโกโตะ?” (ลูคัส)

“ตอนนี้ผม 20” (มาโกโตะ)

“มันยังไม่ 1 ปีตั้งแต่นายมาเป็นนักผจญภัย, ถึงกระนั้นนายก็ระดับเหล็ก และ เลเวล20” (ลูคัส)

“ไม่พอใจอะไรล่ะนี่”

ลูคัส-ซังและบอสมองหน้ากันด้วยความสงสัย

“มันไม่ใช่ว่าผมไม่พอใจ” (มาโกโตะ)

ผมเปิดโซลบุคของผม

“โอ้, โซลบุคของมาโกโตะ-คุง?” (แมรี่)

“แมรี่-ซัง, มันเป็นมารยาทที่ไม่ดีถ้ามองโดยไม่ขอนะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นเป็นพนักงานสมาคม งั้นมันโอเค~ ฮี่ฮี่ฮี่” (แมรี่)

แย่แล้ว, เธอเมาเต็มที่แล้ว

“หืมม…แต่เลเวล 20 กับสแตทแบบนี้, หือห์ มันจริงที่นั่นมันต่ำไป—เดี๋ยว, อุเอออ๋?!” (แมรี่)

“เกิดอะไรขึ้น, แมรี่?” (ลูคัส)

“ต-ตรงนี้! ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำ!” (แมรี่)

“หืม,ไหน…เอ๋, 99?!” (ลูคัส)

“งั้นมีคนที่ไปสุดทางถึง99ในความเชี่ยวชาญ…”

พวกเขาสามคนมองผมเหมือนมองคนคลั่ง

“นายสุดยอดจริงๆแหละ, มาโกโตะ!” (ลูซี่)

ลูซี่รู้อยู่แล้ว

แต่…

“นี่มันที่ชั้นเป็นห่วง” (มาโกโตะ)

“ทำไม?” (ลูซี่)

“ชั้นไม่ได้เก่งขนาดนั้นเมื่อชั้นไปถึง99” (มาโกโตะ)

ใช่, แม้ว่าจะมีมานาที่ต่ำก็สามารถเพิ่มความเชี่ยวชาญได้ถ้าฝึก

เลเวลของความเชี่ยวชาญที่สูงที่สุดคือ99

นั่นคือจุดจบ

มันแค่เพิ่มความแม่นยำและความเร็วการใช้งานของเวทมนตร์, และพลังก็ยังเบาอยู่

แม้ว่าผมจะพยายามเพื่อเพิ่มมัน, แต่มันก็ไม่ใช่ที่ผมหวัง

นึกว่าผมจะได้โบนัสเมื่อเลเวลเต็ม

“ข-เข้าใจแล้ว งั้น, เวทมนตร์สปิริตล่ะ?” (ลูคัส)

“นั่นผมก็ติดอยู่ด้วย” (มาโกโตะ)

ผมได้ยินมาจากปู่ยักษ์, แต่ผมมองไม่เห็นสปิริตเลย

ผมจะทำได้จริงหรือ?

◇◇

“มาโกโตะ! ซักพักแล้วซินะ”

“ลูซี่, เธอใส่บางๆเหมือนเคยนะ”

“อะไร, มีปัญหาเหรอ?” (ลูซี่)

พวกเราเจอยีนและเอมิลี่ต่อ

ข้างหลังมีนักสู้ชายและนักเวทย์สาว

มันดูเหมือนจะเป็นสมาชิกปาร์ตี้ใหม่ของพวกเขา

นั่นก็เป็นเรื่องช็อกเหมือนกัน

ผมคิดแน่ๆ ว่าพวกเราจะไปผจญภัยกันอีกบ้างบางครั้งบางคราว

ไม่, มันเป็นความผิดผมที่ไม่คุยกับเขา

“โย่, ยีน” (มาโกโตะ)

“ชั้นกะว่าเราจะกินข้าวด้วยกันน่ะ, แต่มันดูเหมือนที่นั่งจะเต็มแล้วนะ” (ยีน)

ยีนพูดด้วยความผิดหวัง

แผงเนื้อเสียบไม้ของบอสมีแต่ม้านั่งเล็กๆอันหนึ่ง

ด้วยลูซี่, ลูคัส-ซัง, แมรี่-ซัง, และผมกำลังนั้น, มันไม่มีที่เหลือ

“ได้ข่าวว่าได้เงินเยอะเลยนี่หลังๆ” (ยีน)

ยีนวางมือที่ไหล่ผมและยิ้มให้ผม

เค้าเป็นคนที่สดชื่นแบบนี้หรือเนี่ย?

มันดูเหมือนนักดาบที่บ่นเรื่องผมจะไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว

“ที่เฉิดฉายคือลูซี่ ชั้นมันผู้สนับสนุนอยู่ฉากหลัง” (มาโกโตะ)

“นั่น…ยังไงซะ, ชั้นได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับมัน” (เอมิลี่)

เอมิลี่ทำหน้าที่พูดว่าเธอหาคำพูดไม่ได้

ทั้งหมดนี่เธอสามารถอ่านบรรยากาศได้ และเธอบอกได้ว่าผมหมดกำลังใจ

“ถ้างั้น, มาพยายามให้ดีที่สุดเพื่อเป็นระดับเงินกัน!” (ยีน)

ยีนพูดสิ่งนี้ด้วยรอยยิ้มและจากไปสู่แผงอื่น

นักสู้ชายและนักเวทย์สาวคำนับเบาๆ

พวกเขาดูเหมือนว่าจะเป็นนักผจญภัยฝึกหัดที่เพิ่งเข้ามาไม่นาน และถูกช่วยโดยยีน พวกเขาตอนนี้สนิทกับยีน

นักดาบเวทย์, นักสู้, นักเวทย์, นักบวช; มันเป็นปาร์ตี้ที่ดี

“หืมม, แต่ชั้นนึกว่ายีน-คุงอยากปาร์ตี้กับมาโกโตะ-คุงแฮ๊ะ” คือที่แมรี่-ซังพูด

ผมก็คิดแบบนั้น

“ชั้นไม่เอาอ่ะ นายรู้ว่าชั้นไม่ถูกกับเอมิลี่” (ลูซี่)

ไม่, ผมสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น

เธอสองคนเถียงกันตลอด, แต่ผมเห็นเธอสองคนกินข้าวเที่ยงด้วยกันบ่อยครั้ง, ไม่ใช่ว่าสนิทกันเหรอ?

ยังไง, ทำงานร่วมกันก็ไม่เหมือนกัน, หือห์

“ชั้นไปนอนละวันนี้ ฝันดี, ลูซี่” (มาโกโตะ)

“เอ๋? อ-โอเค ฝันดี…” (ลูซี่)

“พรุ่งนี้มาหยุดกัน เราได้เยอะแล้วนี่หลังๆ” (มาโกโตะ)

“อย่างงั้นเหรอ, ถ้างั้นไปซื้อของด้วยกัน…” (ลูซี่)

“ชั้นจะไปโผล่หน้าที่ร้านฟูจิ-ยังพรุ่งนี้” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว, ได้…” (ลูซี่)

ผมเซไปเซมาจนถึงจุดพักผ่อนของสมาคม

“เธอโดนปฏิเสธ~” (แมรี่)

“เงียบน่า, แมรี่!” (ลูซี่)

“ดี, มาดื่มอีก!” (แมรี่)

ผมได้ยินเสียงนั้นมาจากข้างหลัง

โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน