ตอนที่แล้วตอนที่ 8-13 ชักชวน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 8-15 เภสัชกร

ตอนที่ 8-14 พยายามลอบฆ่า


“อันตรายมากหรือ?”  ลินลี่ย์เริ่มหัวเราะ “อันตรายมากขนาดไหนกัน?”

เมื่อเห็นอาการสนองตอบของลินลี่ย์  เจนน์พยักหน้ารัวอย่างช่วยไม่ได้  “อันตรายอย่างที่สุดปัจจุบันนี้ท่านป้าข้าควบคุมเมืองเซียร์ไว้ได้ และอำนาจสิทธิ์ขาดของนางเทียบเท่ากับเจ้าเมืองในตอนนี้”

เจนน์พูดอย่างอึดอัดใจ“พี่ลีย์  ข้าเสียใจจริงๆที่ข้าไม่ได้บอกเรื่องเหล่านี้ก่อน ไม่จำเป็นเลยที่ท่านต้องเอาตัวมาเสี่ยงเพื่อข้ามันไม่คุ้มกัน”

“ฮ่าฮ่า...”

ลินลี่ย์หัวเราะ  “ไม่คุ้มกันหรือ?  ข้าไม่มีอะไรอย่างอื่นทำในตอนนี้ คุ้มกันเจ้าตามเส้นทางเป็นเรื่องที่ต้องทำแน่นอน  อันตรายมากจนน่ากังวลน่ะหรือ?ข้าเข้าใจดีกว่าเจ้าว่ามันอันตรายหรือไม่ ช่างเถอะ, เจนน์ กลับไปพักเถอะ”

“พี่ลีย์” เจนน์ตะลึงมองลินลี่ย์

“กลับไปเถอะ” ลินลี่ย์พูดพลางยิ้มน้อยๆ

เจนน์มองแสดงความขอบคุณลินลี่ย์“ขอบคุณพี่ลีย์”  แต่จากนั้น เจนน์มองเขาอย่างเคร่งขรึม  “แต่ว่าพี่ลีย์ ข้าไม่อยากให้พี่ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อประโยชน์ของข้า”

“กลับไปนอนซะ” ลินลี่ย์เริ่มทำหน้าเข้มเหมือนดุว่านาง

“โอว” เหมือนกับเด็กที่โดนดุเจนน์พยักหน้าอย่างว่าง่าย จากนั้นหันกายออกมาจากห้อง  ความจริงในใจนางตอนนี้เจนน์รู้สึกมีความสุขมาก ที่สำคัญนางเป็นเด็กสาววัยสิบแปดปีแล้ว เมื่อเด็กสาวเห็นบุรุษหนุ่มที่โดดเด่นปฏิบัติกับนางเป็นอย่างดี  แน่นอนว่าเด็กสาวย่อมรู้สึกเป็นสุขใจ  ความจริงเจนน์ไม่ต้องการแยกจากลินลี่ย์

หลังจากเดินออกมานอกประตูเจนน์หันหน้ามาทันที

เจนน์ยิ้มหวาน“พี่ลีย์ เมื่อท่านตีสีหน้าเข้มอย่างนั้น ท่านดูน่ากลัวจริงๆ” จากนั้นนางทำท่าเหมือนเด็กวิ่งลงไปจากห้องของลินลี่ย์

เมื่อเห็นนางวิ่งออกไปลินลี่ย์ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

เมื่อสูดหายใจลึกลินลี่ย์สงบจิตใจได้จากนั้นกลับไปที่เตียงของเขาและนั่งขัดสมาธิเงียบๆ เริ่มเข้าสู่สภาวะฝึกจิตต่อ  ไม่ว่าที่ไหนหรือเมื่อใดลินลี่ย์จะต้องฝึกทุกครั้งเท่าที่เป็นไปได้

ลินลี่ย์ไม่เคยลืมเรื่องการแก้แค้นให้บิดามารดาของเขา

เขาไม่เคยลืมเรื่องความตายของปู่เดลิน

ไม่มีทางลืมได้จนบัดนี้ว่าเขาได้ตั้งเป้าหมายของตัวเองไว้ ทำลายศาสนจักรเจิดจรัสแบบถอนรากถอนโคนให้ได้

“จะต้องมีสักวัน...”ลินลี่ย์ตัดสินใจอย่างมั่นคง ตอนนี้เขาไม่ต้องการอำนาจ ไม่ต้องการฐานะ ทั้งหมดที่เขาต้องการคือฝึกฝนอย่างสงบ

…..

ในที่พักแบบบ้านเดี่ยวหันหน้าเข้าหาอาคารโรมแรมมีอยู่ห้องหนึ่งจุดโคมสว่างไสวทั้งคืนบุรุษผมแดงนั่งอยู่ในห้องมีคนหกคนยืนรายล้อมเขาไว้

“ถ้างานนี้เราทำสำเร็จทุกคนจะได้รับผลประโยชน์  แต่ถ้าเราล้มเหลวพวกเจ้าทุกคนคงรู้นะว่านายหญิงเว็ดอำมหิตเพียงไหน” บุรุษผมแดงพูดอย่างใจเย็น

หัวใจของบุรุษทั้งหกเต็มไปด้วยความกลัว

ท่านหญิงเว็ดโหดร้ายอำมหิต  เมื่อท่านเคาท์เว็ดยังมีชีวิตทุกคนในเมืองเซียร์รู้ว่าท่านเคาท์เว็ดเป็นเจ้าเมืองแต่เพียงในนาม  ในความเป็นจริง  เจ้าเมืองตัวจริงก็คือท่านหญิงเว็ดนั่นเอง

แม้แต่บุตรของท่านหญิงเว็ดก็มักรู้สึกกลัวและหนาวยะเยือกทุกครั้งที่เจอหน้านาง

โชคไม่ดีที่บุตรของนางตายไปในเวลานี้

ตามกฎแล้ว ผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าเมืองของท่านเคาท์เว็ดต้องเป็นบุตรชาย แต่ท่านหญิงเว็ดจะยอมให้พี่น้องบ้านนอกสองคนรับตำแหน่งไปได้ง่ายๆอย่างไรกัน?

“หัวหน้า ไม่ต้องห่วงครั้งนี้เราไม่พลาดแน่ แม้ว่ายอดฝีมือผู้นั้นจะแข็งแกร่งทรงพลังแต่เขาไม่สามารถคุ้มกันพวกเขาได้ตลอดเวลาแน่”หนึ่งในหกคนนั้นกล่าวอย่างเข้มแข็งและมุ่งมั่น

คนอื่นๆพยักหน้าเช่นกัน

“ดี, ข้าจัดการติดสินบนเจ้าของโรงแรมไว้แล้ว บนชั้นสามของโรงแรมมีห้องอยู่สองห้องหันหน้าเข้าหาที่พักของสองพี่น้อง  เมื่อได้เวลาพวกเจ้าสี่คนจะต้องไปอยู่ที่ห้องทั้งสองนั้นอีกสองคนมากับข้า  จำเอาไว้เราจะต้องเคลื่อนไหวให้เร็ว ทันทีที่มีโอกาส แต่เป้าหมายแรกก็คือเด็กผู้ชาย” บุรุษผมแดงย้ำเตือน

เพราะในตอนนี้คีนเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งอันดับหนึ่ง

เจนน์เป็นผู้หญิง  คงจะเป็นเรื่องยากมากสำหรับนางที่จะรับตำแหน่งเจ้าเมือง

“เมื่อเด็กผู้ชายออกมา เราจะลงมือ  หลังจากฆ่าเขาถ้าเรามีโอกาสเราสามารถฆ่าเด็กผู้หญิงด้วยเช่นกัน”  บุรุษผมแดงพูดอย่างเย็นชา  “ตอนนี้ เราไปรอกัน บางทีเด็กผู้ชายอาจต้องการเดินไปห้องน้ำตอนกลางคืนก็ได้นั่นจะทำให้เราจบภารกิจได้ง่ายขึ้น”

“ขอรับ หัวหน้า!”

บุรุษสี่ในหกคนทำตามคำสั่งบุรุษผมแดงออกจากที่พักทันทีมุ่งหน้าตรงไปยังโรงแรมและไปยังห้องพักที่ชั้นสามซึ่งได้ตระเตรียมไว้ก่อน

จันทราโค้งลอยเด่นอยู่ในท้องฟ้ายามราตรีและแสงจันทร์ฉายลงมายังพื้นโลกนุ่มนวลตา

มือธนูที่บุรุษผมแดงพามาด้วยในครั้งนี้เป็นพลธนูฝีมือดีของเมืองเซียร์  พวกเขาน่าจะยิงเด็กผู้ชายผู้อ่อนแอและไม่ทันตั้งตัวได้ง่ายๆจากระยะห่างห้าสิบหรือหกสิบเมตร

“หัวหน้า, เราจะเอาไงดี?”  บุรุษอีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างบุรุษผมแดงถาม

บุรุษผมแดงพูดอย่างใจเย็น  “ภารกิจของเจ้าคือ...ถ้าสี่คนนั้นไม่มีโอกาสฆ่าเด็กผู้ชายจงปลอมตัวเป็นบริกรของโรงแรมส่งอาหารเช้าไปให้พวกเขา  เมื่อเจ้าอยู่ใกล้เด็กผู้ชายจงฆ่าเขาด้วยการลงมือครั้งเดียว”

“หัวหน้า!” ทั้งสองคนลนลานทันที

สั่งให้พวกเขาปลอมเป็นบริกรไปฆ่าเด็กชายหรือ? แต่นักสู้ผู้แข็งแกร่งนั่นกับสหายเสือดำยังอยู่ตรงนั้น  ต่อให้พวกเขาทำสำเร็จพวกเขาจะสามารถรอดอยู่ได้หรือ?

“ฮึ่ม..”

บุรุษผมแดงมองดูพวกเขาเย็นชา  “พวกเจ้าทั้งสองไม่มีทางเลือก  เมื่อพวกเจ้าแปดคนมากับข้าครอบครัวของพวกเจ้าทั้งหมดถูกท่านหญิงเว็ดจับไปหมด  เมื่อภารกิจของเจ้าล้มเหลวไม่เพียงแต่เจ้าถูกตัดสินเท่านั้น แม้แต่ครอบครัวของเจ้าก็จบสิ้นด้วยเช่นกัน แต่ถ้าเจ้าทำได้สำเร็จ ต่อให้เจ้าตาย แต่ครอบครัวเจ้าจะได้รับการปฏิบัติอย่างดี”

บุรุษทั้งสองหน้าซีดทันที

“เจ้าทั้งสองคนควรรู้ว่าท่านหญิงเว็ดเป็นคนแบบไหน,และข้าเป็นคนแบบไหน” บุรุษผมแดงพูดอย่างไม่ไยดี

แม้ว่าบุรุษผมแดงนี้ปกติจะเป็นหัวหน้าพวกเขาแต่ในความเป็นจริง เขาไม่มีอะไรมากไปกว่าสุนัขรับใช้ผู้ภักดีของท่านหญิงเว็ด  เขาจะไร้ความปราณีเมื่อฆ่าคน

“แต่แน่นอน ถ้าอีกสี่คนทำงานสำเร็จ อย่างนั้นไม่มีความจำเป็นต้องให้พวกเจ้าต้องเสี่ยงชีวิต”  บุรุษผมแดงพูดอย่างใจเย็น  “ตอนนี้ เจ้าทั้งสองคนควรอธิษฐาน  อธิษฐานว่าเทพสงครามจะอำนวยพรให้พวกเจ้า”

ทั้งสองคนได้แต่เงียบ

พวกเขาได้ชื่อว่าเป็นทหารมือดีจากกองทัพ  แต่คนตัวเล็กๆอย่างพวกเขาจะสามารถต่อต้านท่านหญิงเว็ดได้อย่างไร? และสิ่งที่ยิ่งกว่านั้นบุรุษผมแดงยังคงจับตาดูพวกเขา

……

ตอนนี้มีมือธนูสี่คนประจำอยู่บนชั้นสามของโรงแรม ทุกคนกำลังนอนซุ่มอยู่ในห้องแยกกัน ในแต่ละห้องพักอยู่หนึ่งคน ขณะที่อีกคนคอยมอง พวกเขาต้องอยู่ในสภาพสุดยอดและทันทีที่คีนก้าวเท้าออกมาพวกเขาจะปลุกคนอื่นทันที

ยามราตรีผ่านไปเชื่องช้า

คืนนี้คีนไม่ได้ออกมาจากห้องของเขาแม้แต่ก้าวเดียว ท้องฟ้าเริ่มสางและอากาศยามเช้าสดชื่นทำให้จิตใจของมือธนูทั้งสี่สดชื่น

“แอ๊ด”

ประตูเปิดออก

“เขากำลังออกมา” พวกมือธนูที่จับตาดูในอีกห้องหนึ่งเตือนเพื่อนร่วมงานของพวกเขา

มือธนูสี่คนในอีกสองห้องรู้สึกหัวใจเต้นแรง ทุกคนลอบมองไปทางหน้าต่างที่ตำแหน่งที่เจนน์กับคีนพัก

“เป็นเด็กผู้หญิง  อย่าเพิ่งรีบร้อน  รอก่อน” มือธนูรออย่างเงียบงันต่อ

……

เมื่อผลักเปิดประตู  หน้าของเจนน์มีรอยยิ้ม หลังจากรู้ว่าลินลี่ย์ไม่จากไปและจะยังตามคุ้มครองพวกเขาแม้ว่านางจะรู้ว่าเส้นทางข้างหน้าเต็มไปด้วยอันตราย เจนน์ก็ยังรู้สึกมีความสุขมาก

“อา..ดีจริง อากาศสดชื่นจริงๆ”เจนน์หลับตาสูดอากาศสดชื่นยามเช้า

และจากนั้นเจนน์เดินกลับเข้าไปที่ห้องของน้องชายนาง เสียงชัดใสของนางดังขึ้น  “คีน, ได้เวลาลุกขึ้นแล้ว  อย่าเกียจคร้านเอาแต่นอนเลย”  ขณะที่นางพูด เจนน์เคาะประตูด้วย

เมื่อได้ยินเสียงเจนน์  ลินลี่ย์ลืมตาและเสร็จสิ้นการฝึก ขณะที่แฮรุเสือดำเมฆาของลินลี่ย์หลับอยู่ที่ฐานเตียงของลินลี่ย์ มันยังไม่ลืมตา

….

คีนยังอยู่ในชุดนอนขณะเปิดประตูเขาขยี้ตาสะลึมสะลือบ่น “พี่, ทำไมปลุกข้าแต่เช้านักเล่า?  ข้ายังไม่อยากตื่น ไม่ได้นอนอย่างสมใจแบบนี้มานานแล้ว”

ในช่วงนั้นเองตาของมือธนูที่อยู่ในชั้นสามของโรงแรมเป็นประกาย

“เป้าหมายเคลื่อนไหวแล้ว”

มือธนูทั้งสี่ขึ้นสายธนูพร้อมกันและเตรียมยิง

…..

“คุณหนู คุณชายพวกท่านทั้งสองลุกขึ้นแต่เช้านัก” แลมเบิร์ตบ่าวชราผลักเปิดประตูออกมาเช่นกัน

“อรุณสวัสดิ์ ปู่แลมเบิร์ต”เจนน์ทักทายอย่างเป็นกันเอง

คีนเพิ่งจะลุกแต่ก็ยังลูบตาของเขาอยู่  “ปู่แลมเบิร์ตข้าไม่ได้ลุกขึ้นเร็วนะ เป็นพี่สาวปลุกข้า”

ขณะนั้นเอง

“ยิง!”

มือธนูจากหนึ่งในห้องชั้นที่สามส่งเสียงออกคำสั่งเบาๆมือธนูอีกสองคนลุกขึ้นยืน ธนูของเขาปรากฏที่หน้าต่าง

“ควั่บ ควั่บ”

ธนูแหลมคมสองดอกยิงออกมาอย่างต่อเนื่อง  ขณะเดียวกันมือธนูอีกสองคนจากอีกห้องหนึ่งก็ยิงออกมาเช่นกัน

“ควั่บ ควั่บ!

ธนูสองดอกหน้าและสองดอกหลัง ในพริบตาธนูเหล่านั้นแหวกอากาศพุ่งตรงมาข้างหน้าเจนน์  ธนูสองดอกเล็งเป้าหมายที่นาง  ขณะที่อีกสองดอกเล็งใส่คีน

ช่วงเวลานี้เอง...ลินลี่ย์ยังคงอยู่ในห้องของเขา แลมเบิร์ตบ่าวชราอยู่ห่างสองพี่น้องเกินกว่าสิบเมตร ต่อให้เขาใช้ความเร็วไม่มีทางที่เขาจะป้องกันได้ทันเวลา

“คุณหนู!” แลมเบิร์ตได้แต่ร้องเตือน

เจนน์กับคีนสองพี่น้องรู้สึกถึงอันตรายกำลังใกล้เข้ามาจึงหันศีรษะมาดู แต่ทั้งหมดที่สองพี่น้องเห็นเหมือนกับเป็นภาพช้าธนูเหล่านั้นพุ่งเข้ามาใกล้พวกเขาทุกขณะ

ธนูเหล็กแหวกอากาศส่งเสียงหวีดดังแสบแก้วหู

“แคล้ง แคล้ง แคล้ง แคล้ง!”

เสียงธนูดังตามลำดับกัน

…..

เจนน์กับคีนสองพี่น้องยืนแข็งทื่ออยู่กับที่ แลมเบิร์ตกลัวจนตัวแข็ง แอ๊ด..เสียงประตูห้องลินลี่ย์เปิดออก

ลินลี่ย์ออกมาจากห้อง

“บีบี, จัดการให้หมด”

บีบียังยืนบังอยู่ข้างหน้าเจนน์กับคีนจากนั้นในพริบตา บีบีป้องกันลูกธนูทั้งสี่ได้อย่างง่ายดาย

หลังจากพยายามลอบฆ่าเมื่อวานนี้ ลินลี่ย์คาดว่ามือสังหารในลักษณะนี้จะต้องลงมืออีกในวันนี้ ดังนั้นเขาสั่งให้บีบียืนเฝ้าข้างนอกทั้งคืนเพื่อรักษาความปลอดภัย

ลักษณะกายภาพของบีบีเล็กมาก  เมื่อมันซุ่มอยู่ในพื้นที่พุ่มหญ้าในลานบ้านแม้แต่เจนน์และคีนก็ไม่ทันได้สังเกตเห็นมัน พอๆ กับมือธนู

“เจ้านาย คอยดูก็พอ”บีบีเลียริมฝีปากอย่างตื่นเต้น

“ควั่บ”

เงาดำที่ดุร้ายพุ่งวับผ่านอากาศทันที  ความสูงราวๆ สิบเมตรไม่มีผลอะไรต่อบีบีมันโดดตรงเข้าไปในหน้าต่างที่เปิด เมื่อมือธนูลอบทำร้ายล้มเหลวมองเห็นหนูเงาน้อยหัวใจพวกเขาสั่นสะท้านและพยายามหนีทันที

แต่ก่อนที่พวกเขาจะมีโอกาสออกมาจากห้อง  บีบีก็เข้าห้องมาแล้ว

กรงเล็บทั้งสองของมันสะบัดไปข้างหน้ามือธนูสองคนล้มลงจมกองเลือดทันที จากนั้นบีบีกระแทกเข้าที่ผนังอย่างรุนแรงทะลุผ่านรูที่มันสร้างเข้าไปอีกห้องหนึ่ง

มือธนูที่เหลืออีกสองคนก็รีบหนีเช่นกัน

เมื่อพวกเขาหันมาก็เห็นเงาดำบินผ่านพวกเขาไป  พวกเขาไม่มีโอกาสได้ส่งเสียงร้อง “ฉัวะ ฉัวะ”เสียงกรงเล็บทั้งสองตัดผ่านก้านคอได้ยินชัดเจน

บีบีหันไปมองดูซากศพทั้งสองบนพื้น จากนั้นหมุนตัวออกมาทางหน้าต่างกลับมาที่ลานบ้าน ตั้งแต่เริ่มต้นจนจบ ใช้เวลาสองสามวินาที

“บีบี, ทำได้เยี่ยม” ลินลี่ย์ชมขณะหัวเราะ

บีบียืดตัวเชิดหัวอย่างดีใจขณะนั้นเองเสือดำเมฆาแฮรุคำรามเบาๆ ไม่พอใจบีบี “ฮึ.. ถ้าข้าไปเองยังจะไวกว่านี้อีก”

บีบีคำรามเถียงเสือดำเมฆาอย่างไม่พอใจ

ลินลี่ย์ไม่อาจใส่ใจปลอบโยนพวกมันทั้งสองได้  เขาเดินไปหาเจนน์กับคีนและแลมเบิร์ตที่ยังอยู่ในอาการตกใจ พวกเขาหลบหลีกจากห้วงความเป็นความตายสองวันติดๆ กัน  แม้ว่าในอดีตสองพี่น้องจะถูกรังแกบ่อยแต่พวกเขาไม่เคยตกอยู่ในอันตรายขนาดนั้น

“ปลอดภัยทุกอย่างแล้ว  ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว”

ลินลี่ย์แตะไหล่เจนน์เบาๆ  เจนน์ร้องกรี๊ด..หลั่งน้ำตากอดลินลี่ย์แน่นทันที คีนที่อยู่ข้างๆเริ่มสะอื้นและเข้ามากอดลินลี่ย์ด้วยเช่นกัน

ลินลี่ย์ไม่มีทางเลือกได้แต่ปลอบโยนสองพี่น้อง

หลังจากสองคนสงบใจได้แล้วลินลี่ย์ถามแลมเบิร์ตที่อยู่ใกล้ๆ “แลมเบิร์ต, ท่านเตรียมอาหารเช้าไว้แล้วใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว, อีกเดี๋ยวทางโรงแรมอาจจะส่งคนนำอาหารเช้ามาให้” แลมเบิร์ตมองดูลินลี่ย์ด้วยสายตาซาบซึ้งและขอบคุณ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด