ตอนที่ 8-13 ชักชวน

“ไปกันเดี๋ยวนี้!”บ่าวชราแลมเบิร์ตรู้สึกตัวได้เร็วเช่นกัน เขากระตุ้นพวกเขาให้จากไป

เจนน์กับคีนยังงงและสับสนอยู่ถูกแลมเบิร์ตและลินลี่ย์ฉุดลากออกมาจากพื้นที่นี้  ที่สำคัญคือมีคนเพิ่งถูกฆ่าตายบนถนนเจ้าหน้าที่ดูแลเมืองจะมาถึงในไม่ช้า

ลินลี่ย์ไม่กลัวทหารรักษาความสงบ  แต่การจัดการกับทหารรักษาความสงบขณะที่พาเจนน์หนีไปด้วยเป็นงานที่น่าหงุดหงิดมาก

นอกจากลินลี่ย์และกลุ่มของเขาแล้ว  คนอื่นหลายๆคนรอบตัวเขาก็วิ่งหนีแตกตื่นด้วยเช่นกัน

เวลาค่ำน่าจะเป็นเวลาที่คักคักมากที่สุดสำหรับถนนสายหลักในเมืองแบล็คร็อคนี้  แต่ในพริบตาถนนส่วนนี้กลับร้างอย่างสิ้นเชิงไม่มีใครในระยะร้อยเมตรจากศพทั้งสอง

“หัวหน้า, เราจะทำยังไงดี?”

บุรุษสองคนนั่งอยู่ใกล้หน้าต่างภายในห้องส่วนตัวในโรงแรมกำลังจ้องมองดูภาพข้างล่างคนหนึ่งผมยาวสีแดงมีใบหน้าราวกับถูกแกะสลักด้วยมีด แต่อีกคนหนึ่งมีสีหน้าท่าทางชั่วร้ายขณะฟังคำของบริวารของเขาที่อยู่ใกล้ๆ

“คาดไม่ถึงเลยว่าว่าสองพี่น้องบ้านนอกนี้จะได้ผู้ช่วยที่แข็งแกร่งขนาดนั้น”บุรุษผมแดงพูดอย่างเย็นชา

“หัวหน้า, บุรุษผู้นั้นมีเสือดำอยู่ด้วยตัวหนึ่ง  เสือดำเป็นอสูรเวทชั้นสูงดูเหมือนว่าเราต้องรับมือกับนักสู้ที่แข็งแกร่งขนาดนั้น.. คงจะเป็นเรื่องยาก”  บุรุษร่างกายกำยำอกเป็นแผงยืนอยู่ข้างหัวหน้าพูดด้วยเสียงเบา

บุรุษผมแดงผิดหวังเช่นกัน

ตามคำสั่งของนายหญิงพวกเขามาเพื่อฆ่าพี่น้องบ้านนอกสองคนนี้ ตามความคิดของพวกเขาคิดว่ามีเพียงบ่าวชราที่อยู่กับพวกบ้านนอกสองคนนี้ที่มีท่าทางคุกคาม  แต่เขาเป็นเพียงนักรบระดับหก  ในจักรวรรดิโอเบรียนซึ่งเต็มไปด้วยยอดฝีมือนักสู้ระดับหกนั้นไม่มีอะไร

บางทีในบางหมู่บ้านนักรบระดับหกคนหนึ่งอาจเป็นผู้ทรงพลัง แต่หัวหน้าของหน่วยนี้ซึ่งทำตามคำสั่งนายหญิงเป็นนักรบระดับเจ็ด

“เสือดำตัวหนึ่ง...ทำไมข้าไม่เคยเห็นเสือดำแบบนี้มาก่อน?” บุรุษผมแดงขมวดคิ้ว ในฐานะนักสู้ระดับเจ็ด เขาค่อนข้างรู้เรื่องอสูรวิเศษดี

อสูรเวทประเภทเสือดำรวมทั้งเสือดำลายทอง,เสือดำริ้วดำและอื่นๆ

แต่เสือดำแบบนี้มีลายหยักเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยพบเห็น

“บุรุษผมน้ำตาลเห็นได้ชัดว่าเป็นเจ้าของเสือดำตัวนี้อย่างน้อยเขาต้องเป็นนักสู้ระดับแปด”บุรุษผมแดงนึกย้อนถึงฉากภาพที่ลินลี่ย์คว้าธนูกลางอากาศได้และนั่นทำให้เขาสั่น

ธนูยิงออกไปด้วยความเร็วสูงมาก

การตอบสนองและเคลื่อนที่มาอยู่ที่หน้าเจนน์และคีนอย่างฉับพลันและจากนั้นคว้าธนูสองดอกจากกลางอากาศได้เป็นสิ่งที่แม้แต่นักรบระดับแปดส่วนใหญ่ไม่สามารถทำได้

“หัวหน้า?” บุรุษร่างใหญ่ที่อยู่ข้างเขาถามเบาๆ

บุรุษผมแดงหันมามองดูเขาพูดเสียงเย็นชา “ฮึ่ม.. เจ้าคนผมน้ำตาลนั้นแข็งแกร่งมาก  สำหรับภารกิจนี้ เราไม่อาจสู้กับพวกเขาตรงๆ ได้จัดคนไปลอบจับตาพวกเขาไว้ ข้าไม่เชื่อว่ายอดฝีมือคนนั้นจะไม่กินไม่นอน  เขาคงไม่อยู่กับสองพี่น้องนั่นตลอดเวลาแน่”

“ทันทีที่เจ้าคนผมน้ำตาลนั่นแยกจากสองพี่น้องคนของเราจะฆ่าทั้งสองคนทันที” บุรุษผมแดงออกคำสั่ง

“ขอรับ, หัวหน้า!”  บุรุษร่างใหญ่พยักหน้าและออกไปจากห้องทันที

บุรุษผมแดงหันศีรษะกลับมาทันทีที่เขาจ้องมองไปที่ข้างล่างจากหน้าต่าง ศพทั้งสองยังคงนอนอยู่บนถนนมีธนูปักอยู่บนคอของพวกเขาตอนนี้ทหารคุ้มครองเมืองเพ่นพ่านกันไปหมด

……

ที่ชั้นสองของโรงแรมธรรมดาในเมืองแบล็คร็อค  ลินลี่ย์, เจนน์, คีนและแลมเบิร์ตนั่งอยู่ในห้องส่วนตัว  แม้แต่บีบีก็อยู่ในที่นั่งของตนเอง  ขณะที่แฮรุนอนหมอบลงกับพื้นทำตาสลึมสลือ

ตอนนี้หน้าของเจนน์และคีนซีดเผือดทั้งสองคน

“เมื่อ เมื่อครู่นี้ข้ากลัวแทบตาย”  ตาของคีนเต็มไปด้วยแววหวาดหวั่น

ตั้งแต่เขายังเด็กคีนใช้ชีวิตอยู่ในชนบท การต่อสู้รุนแรงที่สุดที่เขาเคยพบเห็นก็แค่บุรุษหนุ่มประลองฝีมือกันเอง แล้วจะได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ได้อย่างไร?

แม้ว่าบนเส้นทางมาถึงที่นี่พวกเขาต้องประสบกับการโจมตีของโจร พวกโจรสู้กับทหารรับจ้างก็ยังทำร้ายพวกเขาไม่ได้  แต่ตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามมุ่งหมายชีวิตเขาและพี่สาวของเขา

ตาของเจนน์มีแววหวาดหวั่นพรั่นพรึงเช่นกัน

“เจนน์, คีน, อย่ากลัว”ลินลี่ย์หัวเราะขณะปลอบใจพวกเขา

สำหรับลินลี่ย์เหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ไม่ส่งผลต่ออารมณ์ของเขาแม้แต่น้อย  ในเทือกเขาอสูรวิเศษเขาต้องคอยป้องกันการหมอบซุ่มโจมตีทำร้ายของอสูรเวทตลอดต่อเนื่อง

ดังนั้นภายในเทือกเขาอสูรวิเศษลินลี่ย์จึงเรียนรู้วิธีรักษาใจให้สงบนิ่งดุจน้ำเหตุการณ์เล็กน้อยแบบนี้จะรบกวนใจเขาได้ยังไง?

“คุณชาย, คุณหนู” แลมเบิร์ตปลอบโยนเช่นกัน“ตอนนี้เราปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องกังวลไป โชคดีที่เรามีท่านลีย์อยู่กับเราในวันนี้ มิฉะนั้นหลายๆ อย่างอาจเลวร้ายก็ได้ คุณชาย, คุณหนูพวกท่านต้องขอบคุณท่านลีย์ให้ดี”

ถึงตอนนี้เจนน์กับคีนหายตื่นเต้นแล้ว

“พี่ลีย์, เราเป็นหนี้พี่จริงๆครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านจริงๆ” คีนพูดขอบคุณและตาของเขาเป็นประกายแวววาว “พี่ลีย์ ท่านแค่สะบัดมือก็รับลูกธนูสองดอกจากในอากาศได้จากนั้นก็สะบัดกลับไป .. ฆ่าสองคนนั้นตาย” คีนยังคงเป็นเด็ก  ทั้งที่ยังตื่นเต้นเขาลืมความกลัวไปหมดสิ้น

เจนน์มองลินลี่ย์ด้วยความรู้สึกขอบคุณเช่นกัน  “ขอบคุณ พี่ลีย์”

สำหรับลินลี่ย์แล้ว  เจนน์รู้สึกขอบคุณเขาจากส่วนลึกของหัวใจนาง

ครั้งแรกที่นางเห็นลินลี่ย์  เจนน์รู้สึกว่าเขาเป็นคนลึกลับยอดฝีมือผู้แข็งแกร่ง บุรุษที่น่าทึ่งสามารถสั่งอสูรเวทที่แข็งแกร่งได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อลินลี่ย์ตกลงคุ้มกันและปกป้องพวกนาง เขาหยิบเหรียญทองไปเพียงเหรียญเดียว แม้ว่าลินลี่ย์จะกล่าวว่าเขาจะรับอีก 9999 เมื่อคีนเป็นเจ้าเมืองก็ตาม  แต่เจนน์เป็นผู้ใหญ่อายุสิบแปดปีแล้วรู้ความดี  เมื่อมีคนแสดงออกด้วยความเมตตา

“ไม่ต้องขอบคุณ ข้าตกลงคุ้มครองพวกเจ้า นี่ไม่มีอะไรมากไปกว่าสิ่งที่ข้าควรทำ” ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว  “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?  ทันทีเมื่อพวกเจ้าเข้าเมืองแบล็คร็อคก็มีคนพยายามลอบสังหารพวกเจ้า?  พวกเจ้าล่วงเกินใครไว้กันแน่?”

คีนรู้สึกประหลาดใจทันที

เจนน์สับสนเช่นกัน  “ข้า.. ข้าไม่ได้ไปล่วงเกินใคร”

“อย่างนั้นใครเป็นปฏิปักษ์กับพวกเจ้าทั้งสองคน?”ลินลี่ย์ถามต่อ

เจนน์เงียบครู่หนึ่งจากนั้นกล่าว“ใช่แล้ว ถ้าเราพูดถึงความเป็นปฏิปักษ์บางทีอาจมีคนเดียวที่เป็นปฏิปักษ์กับเราก็คือป้าของข้าเอง” ในช่วงเวลานี้แลมเบิร์ตบ่าวชราเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาทันที เขาหัวเราะให้ลินลี่ย์ และกล่าว “เราไม่มีศัตรูใดๆ ทั้งนั้นป้าของพวกเขาเพียงแต่ไม่เห็นด้วยกับพวกเขา ก็เท่านั้นเอง ท่านลีย์ไม่จำเป็นต้องกังวลรำคาญเรื่องเหล่านี้เลย  กินกันเถอะ”

ลินลี่ย์ชำเลืองมองแลมเบิร์ตจากนั้นหัวเราะและพยักหน้า “ดี งั้นก็กินกันเถอะ”

ความจริงตั้งแต่คีนเคยบอกเรื่องราวของเขากับพี่สาวให้ลินลี่ย์ฟัง  ลินลี่ย์ก็พอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นคร่าวๆ แล้วการลอบสังหารครั้งนี้แสดงให้เห็นชัดว่าเหตุผลหลักก็คือภรรยาหลวงของเจ้าเมืองไม่ต้องการให้คีนรับตำแหน่งเจ้าเมือง

แต่ลินลี่ย์ไม่พูดเปิดเผยเรื่องเหล่านี้ออกมา

……

ในเวลาดึก สองพี่น้องแลมเบิร์ตและลินลี่ย์ต่างแยกไปนอนห้องพักของตน พวกเขาจองบ้านพักเดี่ยวเป็นส่วนตัว

เมื่อความมืดครอบคลุม

ห้องของลินลี่ย์มืดสนิท  ลินลี่ย์นั่งขัดสมาธิบนเตียงใจของเขาสงบขณะที่เขาสัมผัสกับชีพจรแผ่นดินและการไหลเวียนของสายลม

บางครั้งเมื่อลินลี่ย์ได้ความรู้ที่ลึกซึ้งบางอย่าง เขาจะลุกขึ้นยืนและกวัดแกว่งดาบหนัก

….

“แอ๊ด”เจนน์อยู่ในชุดนอนปล่อยผมไม่ได้มัดเดินตรงไปที่ห้องแลมเบิร์ตบ่าวชราของนาง“ปู่แลมเบิร์ต, ปู่หลับหรือยัง?”

ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว

“คุณหนู รีบเข้ามา”แลมเบิร์ตเปิดประตูรับเจนน์ทันที จากนั้นปิดตามหลังจากเจนน์เข้ามาในห้อง

“คุณหนู, มีอะไรหรือ?” แลมเบิร์ตถาม

เจนจ้องแลมเบิร์ต  “ปู่แลมเบิร์ต, บอกข้ามา,ทำไมถึงมีคนต้องการฆ่าข้ากับน้องชาย? ใช่ท่านป้าหรือเปล่า?”

“ทำไมคุณหนูถึงคิดเรื่องแบบนั้น?”  แลมเบิร์ตใจสั่น

เจนน์พูดอย่างยืนกราน  “ปู่แลมเบิร์ต, อย่าทำเหมือนกับข้าเป็นเด็กเลยวันที่น้องกับข้าออกจากหมู่บ้านข้าคิดว่าเราจะได้รับผลตอบรับที่ดีเมื่อกลับไปรับตำแหน่งปกครองเมือง  แต่ตอนนี้ ข้าเข้าใจแล้ว ท่านป้าและคนของนางจะไม่ยอมให้เราได้รับตำแหน่ง  คนที่พยายามจะฆ่าเราจะต้องเป็นการสั่งการของนางแน่  ข้านึกถึงคนอื่นไม่ออก”

แลมเบิร์ตมองดูเจนน์และถอนหายใจยาว

“ก็ได้, คุณหนู, ข้ายอมรับข้อสงสัยของท่านถูกต้องแล้ว”  แลมเบิร์ตกล่าวอย่างยอมจำนน

เจนน์สะดุ้ง

“อย่างนั้นก็จริง...” เจนน์พึมพำ

เจนน์มองแลมเบิร์ต  “ปู่แลมเบิร์ต ทำไมปู่ไม่บอกข้ากับน้องตั้งแต่แรก?”

“เฮ้อ” แลมเบิร์ตส่ายศีรษะ  “จะมีประโยชน์อะไร?  แม้แต่ยามจะตายท่านแม่เจ้าก็ยังไม่คลายความคับข้องใจนี้ นางคัดค้านไม่ยอมปล่อยให้เจ้าและน้องไปรับตำแหน่งเจ้าเมือง  ข้ารู้อารมณ์เจ้า เจ้าจะไม่ขัดความต้องการก่อนตายของท่านแม่เจ้า”

“ใช่ ข้าจะสละออกไปแม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตข้า” เจนน์พยักหน้าอย่างดื้อรั้น

“เนื่องจากเป็นแบบนี้ คงเป็นเรื่องที่ดีกว่า  และปล่อยให้เจ้าทั้งสองคนเที่ยวไปอย่างมีความสุข นอกจากนี้ข้ายังหาทางปกป้องเจ้าทั้งสองคนด้วยเช่นกัน  ถ้าเราไม่พบกับท่านลีย์ข้าก็ต้องหาวิธีอื่นเมื่อมาถึงเมืองแบล็คร็อคนี้ เพื่อให้พวกเจ้าทั้งสองคนไปถึงเมืองเซียร์อย่างปลอดภัย”  แลมเบิร์ตกล่าวตามตรง

การอยู่ในหมู่บ้านทำให้ชีวิตเจนน์กับคีนไม่มีความสุขแม้แต่น้อย

ขุนนางของหมู่บ้านต่างลุ่มหลงความงามของเจนน์  ขณะที่คีนมักจะถูกรังแก  ต่อให้เจนน์กับคีนรู้ว่าการเดินทางครั้งนี้อันตรายแค่ไหน  พวกเขาก็ยังจะต้องเดินทางครั้งนี้ให้ได้

ที่สำคัญคือทันทีที่คีนได้รับตำแหน่งเจ้าเมืองชะตากรรมของเขาจะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“ปู่แลมเบิร์ตการเดินทางครั้งนี้อันตรายมากนักหรือ?” เจนน์มีสีหน้าซับซ้อน

แลมเบิร์ตถอนหายใจยาว  “เดิมที ข้าไม่คิดว่าจะอันตรายมากนัก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าป้าของพวกเจ้าจิตใจโหดเหี้ยมจริงๆนางจัดมือสังหารมาไกลถึงเมืองแบล็คร็อค มีแนวโน้มว่าเส้นทางสู่เมืองเซียร์จะต้องอันตรายเป็นแน่”

“งั้นปู่แลมเบิร์ต ทำไมท่านไม่อธิบายให้พี่ลีย์ฟังอย่างชัดเจน?”  เจนน์จ้องแลมเบิร์ต

“เราทำไม่ได้” แลมเบิร์ตส่ายศีรษะ “หลังจากบิดาเจ้าตาย  ป้าของเจ้าแทบจะควบคุมเมืองเซียร์ได้หมด  นางมียอดฝีมืออยู่กับตัวสองสามคน ถ้าเจ้าขอให้พี่ลีย์ของเจ้าสู้กับอำนาจที่ควบคุมเมืองเกือบสมบูรณ์อย่างเปิดเผย ข้าเกรงว่าเขาจะไม่ทำเพื่อประโยชน์เจ้าและน้องชายเจ้า  ที่สำคัญคือมันอันตรายเป็นที่สุด”

อำนาจควบคุมเมืองอย่างสมบูรณ์มีพลานุภาพอย่างน่าประหลาดใจ

อำนาจเช่นนั้นน่าจะมีนักสู้ระดับแปดอยู่ด้วยหลายคน  แน่นอนว่านักสู้ระดับเก้ามีแนวโน้มว่าคงไม่มากนัก  แม้มีสักคนก็น่าทึ่งแล้วที่สำคัญนักสู้ระดับเก้าปกติจะรับใช้ตระกูลผู้ปกครองดูแลมณฑลแคว้นหรือจักรพรรดิของเขาเอง จะรับใช้แค่เจ้าเมืองนั้นไม่น่าเป็นไปได้

อย่างไรก็ตามมือสังหารไม่ต้องพึ่งพากำลังกายอย่างเดียวล้วนๆ เท่านั้น พิษ กับดัก..ทั้งหมดนี้เป็นไปได้ทั้งนั้น

“อันตรายมากนักหรือ?” เจนน์ชะงักสักครู่  “ปู่แลมเบิร์ต, ปู่พักเถอะนะ” ขณะที่พูดเจนน์เดินออกมาจากห้องแลมเบิร์ต

แต่หลังจากออกจากห้องแลมเบิร์ตเจนน์ไม่ได้กลับไปที่ห้องนางทันที นาง...กลับไปที่ห้องของลินลี่ย์แทน

“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูสามครั้ง

“เข้ามาสิ” เสียงลินลี่ย์ดังขึ้น ขณะที่โคมในห้องสว่างขึ้น

เจนน์ผลักเปิดประตูและเดินเข้าไป

ลินลี่ย์ลุกจากเตียงและนั่งบนเก้าอี้  เขายิ้มและกล่าว “คุณหนูเจนน์ ดึกแล้วนะเจ้ามีอะไรหรือ?”

“พี่ลีย์” เจนน์นั่งลง สูดหายใจลึกนางรวบรวมความกล้าและพูดกับลินลี่ย์ “พี่ลีย์, ข้าต้องพูดบางอย่างกับท่าน”

“เรื่องอะไรกัน?”  ลินลี่ย์มองเจนน์

เจนน์กล่าวขออภัย“ความจริง คีนกับข้าใช้ชีวิตอยู่ในชนบทมาตลอดเวลาช่วงนี้และไม่ได้พบท่านพ่อเป็นเวลานาน เราไม่คุ้นเคยกับเมืองเซียร์แม้แต่น้อย และเราอาจจะไม่ได้รับตำแหน่งเจ้าปกครองเมืองก็ได้”

ความจริงเจนน์เป็นเด็กผู้หญิงที่มีจิตใจการุณย์มากเมื่อรู้ว่าอันตรายขนาดไหนนางตัดสินใจว่านางไม่ต้องการให้ลินลี่ย์ต้องเสี่ยงประสบภัยร่วมกับพวกนาง

“โอว” ลินลี่ย์พูดแต่เพียงนี้เท่านั้น

แต่ในใจของเขาลินลี่ย์ลอบถอนหายใจเจนน์ผู้นี้เป็นเด็กผู้หญิงที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสานัก

เมื่อเห็นอาการสนองตอบของลินลี่ย์เจนน์คิดว่าลินลี่ย์ไม่เข้าใจ นางรีบอธิบาย “พี่ลีย์ เดิมที เรื่องรับตำแหน่งเจ้าเมืองข้าคิดว่าเราคงจะทำได้สำเร็จหรือถ้าล้มเหลวเราก็จะกลับบ้าน แต่ดูเหมือนจะไม่ง่ายขนาดนั้น มีคนพยายามฆ่าเราและมีแนวโน้มว่าจะเป็นท่านป้าของเราส่งมา ในอนาคตบางทีนางอาจต่อต้านเราอย่างโหดเหี้ยมอำมหิตหนักขึ้นถ้าท่านยังอยู่ฝ่ายเรา ก็อาจเป็นอันตรายต่อท่านด้วยเหมือนกัน”