ตอนที่ 32 แม่นางเจียง

[วันที่ 9 มีนาคม พระอาทิตย์ส่องแสงจ้า 】

　　[เนื้อเรื่องวันนี้เป็นช่วงเปลี่ยนผ่านและไม่สำคัญมากนัก 】

　　[ส่วนใหญ่จะเล่าเกี่ยวกับการล่าสัตว์ปีศาจของหลิงอ่าวเทียนล่าอย่างไร เขาพบกับโจรน้อยที่ขโมยเหยื่อของเขา เขาอดทนและแสดงความเมตตาอย่างไร โจรน้อยเป็นอย่างอย่างไร และในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวและตบหน้าโจรน้อยทำให้ทุกคนตกตะลึง 】

　　[ท่าตบหน้านี่ชื่ออะไรนะ? 】

　　[โอ้ ใช่ มันเรียกว่า ตบหัวแล้วลูบหลัง】

　　[อย่างไรก็ตาม เนื้อเรื่องนี้ดูน่าเบื่อมาก หากมีเศษเนื้อบนคีย์บอร์ดสุนัขเขียนได้ดีกว่าผู้เขียนเสียอีก 】

　　[การตบหน้าไม่ได้ดึงบอสที่อยู่ข้างหลังโจรน้อยออกมาที่ตจะทำให้ความขัดแย้งทวีความรุนแรงขึ้น 】

　　[ไม่มีตัวละครหญิง สนองจินตนาการของผู้อ่าน 】

　　[ไม่ได้ฉกชิงสมบัติของอีกฝ่าย พอใจกับสิ่งที่ได้รับ 】

　　[ไม่มีการทำให้โลกทัศน์สมบูรณ์ขึ้น ซึ่งจะเพิ่มความอินให้ผู้อ่าน 】

　　[ไม่มีการเซ็ตติ้งเพื่อกระตุ้นความอยากรู้ของผู้อ่าน 】

　　[ไม่มีปม 】

　　【ไม่....】

　　[มันเป็นโครงเรื่องที่มีแต่น้ำและสามารถลบออกไปได้ 】(น้ำ= ไร้แก่นสาร,ไม่มีใจความสำคัญ)

　　[ดูเหมือนว่าผู้เขียน "ฮาเร็มเทพเจ้าแห่งการต่อสู้" นี้จะเป็นคนโง่ 】

　　[ยังไงก็ตามโครงเรื่องที่มีแต่น้ำมั่นคงมาก ไม่เช่นนั้นหนังสือที่เขียน 2.5 ล้านคำจะเขียนถึง 10 ล้านคำได้อย่างไร? 】

　　[มีความเข้าใจโดยปริยายในโลกนิยายออนไลน์ 】

　　หลังจากเขียนเสร็จแล้ว เขาก็ปิดบันทึก

　　“ทำไมข้ารู้สึกเหมือนตัวเองก็เขียนบันทึกที่มีแต่น้ำด้วยล่ะ?”

　　“ช่วยไม่ได้ ในเนื้อเรื่องเดิม ฤดูล่าสัตว์กำลังจะสิ้นสุดในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ไม่มีความขัดแย้งที่รุนแรงมากนัก”

　　"โดยพื้นฐานแล้วมันเกี่ยวกับหลิงอ่าวเทียนจะตบหน้า ฆ่าสัตว์ปีศาจ ล่าแกนสัตว์ปีศาจเพื่อให้เฮยสุยชาดูดซับและฟื้นฟูความแข็งแกร่ง"

　　[ติง ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่เขียนบันทึกประจำวันสำเร็จ

　　[อารมณ์ +2

　　【มูลค่ารูปลักษณ์ +2】

　　? ? ?

　　“ทำไมไม่มีรางวัล!”

　　เจียงมู่ตกตะลึง

　　เขาได้รางวัลดีๆจากการเขียนบันทึกสองสามวันแรก

　　จู่ๆวันนี้ก็ไม่มี

　　สิ่งนี้ทำให้เขาไม่สบายใจและหัวใจก็ว่างเปล่า

　　ท้ายที่สุด รางวัลเหล่านี้สามารถนำกลับไปสู่ความเป็นจริงได้!

　　“เป็นไปได้ไหมว่าข้ายังเขียนไม่พอ?”

　　เจียงมู่จึงพยายามนึกถึงเนื้อเรื่อง ดูว่าวันนี้มีโครงเรื่องที่จะเขียนได้อีกไหมเพื่อรับรางวัล

　　"ยังไงก็ตามฮั่นอวี้ฉิงน่าจะมาถึงนิกายหวู่โหยววันนี้ใช่ไหม"

　　“งั้นก็เขียนเกี่ยวกับนาง”

เขาเรียกบันทึกของเขาขึ้นมา

　　【วันนี้เป็นวันที่ฮั่นอวี้ฉิงมาถึงนิกายหวู่โหยว 】

　　[ถึงนางไม่ใช่นางเอกแต่นางก็เป็นนางร้ายคนสำคัญ 】

　　[นอกจากนี้นางยังเป็นภรรยาของข้า 】

　　[ให้ตายเถอะ นางเป็นคนผิดปกติ นางชอบทำร้ายตัวเอง แถมยังชอบให้ข้าลวนลามตัวเองด้วย 】

　　【เฮ้ เมื่อฤดูล่าสัตว์สิ้นสุดลงและข้ากลับไปที่นิกายหวู่โหยวข้าจะทำตามความปรารถนาสุดท้ายของพ่อแม่และแต่งงานกับฮั่นอวี้ฉิงคนผิดปกติ 】

　　[ข้าเศร้ามาก 】

　　[ข้าต้องเลียสุนัขโง่เสวี่ยเมิ่งหานในตอนกลางวัน และจัดการกับฮั่นอวี้ฉิงผู้ผิดปกติในตอนกลางคืน 】

　　[ชีวิตมันไม่ง่าย 】

　　[ข้าหวังว่าระบบอันธพาลจะให้รางวัลที่ดีและปลอบโยนข้า 】

　　และในขณะนี้เอง

　　สิบลี้ทางใต้จากที่ๆเจียงมู่อยู่

　　ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่บนต้นไม้ยักษ์

　　นางยังสาวและงดงาม ชุดยาวสีน้ำเงินทะเลสาบของนางพลิ้วไหวเล็กน้อยตามสายลม

　　ถ้าเจียงมู่เห็นแผลรูปผีเสื้อบนแก้มของผู้หญิง เขาจะต้องสงสัยในชีวิตของเขาอย่างแน่นอน

　　เพราะผู้หญิงคนนี้

　　คือ ฮั่นอวี้ฉิง!

　　นางไม่ได้อยู่ใน นิกายหวู่โหยวแต่ตรงมาที่เทือกเขาสัตว์ปีศาจหลังออกเดินทางจากนิกายเซวียนหยาง!

(เปลี่ยน ซวนหยาง เป็น เซวียนหยาง)

　　“ข้าเป็นนางร้ายงั้นเหรอ?”

　　“ฮิๆ”

　　เมื่อมองไปที่ "บันทึกประจำวันส่วนตัวของ เจียงมู่" ในมือของนาง ฮั่นอวี้ฉิงยิ้มอย่างแปลกประหลาด

　　"สามีที่ดีของข้า เมื่อท่านกลับไปที่นิกายหวู่โหยวและเราได้แต่งงานกัน ข้าจะให้รางวัลที่แตกต่างกันทุกวัน"

　　นางพึมพำด้วยรอยยิ้ม

　　จากนั้นดวงตาของนางก็มองไปยังพื้นที่โล่งด้านล่าง

　　มีผู้ฝึกตนเจ็ดคนที่แตกต่างกันกำลังห้อมล้อมชายหนุ่มในชุดสีดำ

　　"มีคำกล่าวไว้ในบันทึกประจำวันว่ามีโจรน้อยขโมยเหยื่อของหลิงอ่าวเทียนไป"

　　“แต่ตอนนี้ พวกเขาไม่ใช่โจรน้อยแล้ว”

　　"พวกเขาคือ 'กลุ่ม 7 ปู้หยาง’ ที่ข้าคัดเลือกมาเป็นพิเศษเพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของ หลิงอ่าวเทียน"

(不扬 ปู้หยาง แปลว่า ไม่ดี และยังหมายถึง ไม่หล่อ )

　　ฮั่นอวี้ฉิงเฝ้าดูด้วยความสนใจอย่างมาก

　　มาดูกันว่า พระเอกอย่างหลิงอ่าวเทียนจะเอาชนะ "กลุ่ม 7 ปู้หยาง" ตามที่เขียนไว้ในบันทึกประจำวันได้หรือไม่

　　"ข้า หลิงอ่าวเทียนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเจ้ากลุ่ม 7 ปู้หยาง เจ้าจะทุบตีข้าเพียงเพราะข้าหล่อกว่าพวกเจ้างั้นเหรอ!"

　　หลิงอ่าวเทียนโกรธมาก

　　ข้ากำลังซุ่มโจมตีรังของหมูป่าฟันดำ

　　ทันใดนั้น คนเจ็ดคนที่มีหน้าตาไม่คล้ายกันเลยกระโดดออกมาจากด้านข้าง

　　จากนั้นคนทั้งเจ็ดก็บอกว่าเขาหล่อ พวกเขาอิจฉา และพวกเขาก็อยากจะเอาชนะเขา

　　มันไม่สมเหตุสมผล!

　　ชายร่างเตี้ยและผอมที่มีใบหน้าเป็นรูปสามเหลี่ยมมุมฉากกระโดดออกมา ชี้ไปที่หลิง อ้าวเทียนแล้วพูดอย่างเฉียบขาด:

　　“ถ้าเจ้าเป็นประมุขเจียง เราพี่น้องคงออกไปแล้ว แต่เจ้าไม่ใช่ เจ้าคือคนที่ทุบตีเขา พี่น้องของข้า เอาเลย จับมันแล้วโยนเข้าไปในรังหมู!”

　　วู้ฮู! !

　　ผู้ฝึกตน เตี้ย อ้วน ผอมและธรรมดา วิ่งเข้าหาหลิง อ่าวเทียนด้วยความโกรธและอิจฉา

　　“รังแกกันเกินไปแล้ว!!”

　　หลิงอ่าวเทียนปล่อยเสียงคำราม และพลังวิญญาณในร่างกายของเขาก็ระเบิดออกมา และเสื้อของเขาก้ฉีกขาด เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งของเขา ทำให้เขายิ่งดูดุร้าย

　　แต่นั่นดูเหมือนจะไม่ได้ผล

　　เนื่องจากในบรรดาคนทั้งเจ็ดที่อยู่ฝั่งตรงข้าม มีห้าคนที่อยู่ในขอบเขตรวบรวมวิญญาณและอีกสองคนอยู่ที่ขั้นสองของขอบเขตทะเลปราณ

　　ดังนั้น.

　　ตึก เพล้ง ตุบ!

　　สามนาทีต่อมา

　　หลิงอ่าวเทียนผู้มีรอยแผลเป็น มอมแมม และไม่เรียบร้อย ออกมาจากรังหมูป่าด้วยสภาพอเนจอนาถ

　　"7 ปู้หยาง! ข้า หลิงอ่าวเทียนจะไม่ปล่อยพวกยจ้าไป! รังแกคนเกินไปแล้ว——!"

　　เสียงคำรามแห่งความอัปยศอดสูดังก้องไปทั่วป่า

　　มันยังผ่านเข้าไปในแก้วหูของฮั่นอวี้ฉิงที่อยู่บนต้นไม้ยักษ์

　　"เฮ้อ หลิงอ่าวเทียนตบหน้าเหล่าโจรน้อยไม่สำเร็จ ดูเหมือนว่าเนื้อหาของบันทึกประจำวันสามารถเปลี่ยนแปลงได้"

　　"แต่ต้องยอมรับว่าหลิงอ่าวเทียนผู้นี้พึ่งพาเพียงฐานการฝึกตนขอบเขตรวบรวมวิญญาณก็สามารถรับมือผู้ฝึกตนรวบรวมวิญญาณ5คนกับทะเลปราณ 2 คน โดยไม่ตายได้ สมกับที่จะเป็นพระเอก"

　　"มีศักยภาพที่ดี"

　　หลังจากนั้น ฮั่นอวี้ฉิงก็กระโดดลงจากต้นไม้ยักษ์

　　มันร่อนลงตรงหน้าหลิง อ้าวเทียนอย่างแผ่วเบา

　　"เจ้าเป็นใคร!"

　　หลิงอ่าวเทียนตื่นตัวทันที

　　คนประหลาด7คนลากเขาเข้าไปในรังหมู ทุบตีเขาอย่างน่าสมเพช

　　ทันใดนั้นคนแปลกหน้าก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง มันทำให้เขารู้สึกลกระวนกระวาย

　　ท้ายที่สุด อาจารย์ของเขากำลังพักฟื้นในพื้นที่แหวน ดังนั้นนางจึงไม่สามารถช่วยเหลือเขาได้ในตอนนี้

　　"ข้าชื่อ ฮั่นอวี้ฉิงศิษย์ของนิกายเซวียนหยาง"

　　ฮั่นอวี้ฉิงไม่ได้ปิดบังตัวตนและแนะนำตัวเองต่อไป:

　　“แต่ในอีกไม่กี่วัน ข้าจะกลายเป็นภรรยาของประมุขแห่งนิกายหวู่โหยวดังนั้นท่านจึงสามารถเรียกข้าว่าแม่นางเจียงได้”

　　“แม่นางเจียง? เจ้าต้องการอะไรจากข้า!”

　　หลิงอ่าวเทียนแอบระแวดระวัง

　　หญิงสาวสวยคนนี้คือภรรยาของ เจียงมู่?

　　นางมาา...เพื่อฆ่าข้า? !

　　หลิงอ่าวเทียนรู้สึกถึงวิกฤตอันตราย

　　ฮั่นอวี้ฉิงกระโดดลงมาหาของเขาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า และความผันผวนของพลังวิญญาณของนางก็แทบจะตรวจจับไม่ได้

หมายความว่าความแข็งแกร่งของนางนั้นสูงกว่า7ปู้หยางก่อนตอนนี้!

　　อาจจะเป็นหวนคืนสู่ต้นกำเนิด?

　　หรืออย่างน้อยก็ทะเลเปราณขั้นที่ 9 !

　　ตอนนี้เขาสามารถขอความช่วยเหลือจากอาจารย์

　　หากไม่ทำอะไร เขาจะถูกฆ่าโดยฮั่นอวี้ฉิงแน่

　　หรือ...ใช้ไพ่ตายใบนั้น!

　　ไพ่ตายสุดแข็งแกร่งที่แม้แต่อาจารย์ของเขาก็ยังไม่รู้เรื่อง!

　　เมื่อไพ่ตายใบนี้ถูกเปิดเผย เฮยสุยชาผู้เป็นอาจารย์ของเขาที่อยู่ขอบเขตเทพปีศาจอาจฆ่าเขาเพื่อขโมยมันไปด้วยซ้ำ!

　　แต่ไม่มีทางอื่นแล้ว...

　　หลิงอ่าวเทียนแอบรวบรวมพลังงานวิญญาณเพื่อสื่อสารกับก้อนผลึกขนมเปียกปูนในหัวใจของเขา

　　อย่างไรก็ตาม.

　　คำพูดต่อไปนี้ของ ฮั่นอวี้ฉิงทำให้เขาหยุด

　　นางแสดงรอยยิ้มแปลก ๆ และพูดว่า:

　　“ใจเย็นๆ ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อฆ่าท่าน

　　“ข้าได้ดูการต่อสู้ของท่านเมื่อกี้นี่แล้ว

　　“ท่านเก่งมาก

　　“ข้าจึงอยากลงทุนกับท่าน

　　"ข้าต้องการทำข้อตกลงกับท่านอย่างลับๆ"

　　..

　　[ข้าหวังว่าระบบอันธพาลจะให้รางวัลที่ดีและปลอบโยนข้า 】

　　หลังจากเขียนบันทึกประจำวัน

　　เจียงมู่ปิดสมุดบันทึก

　　รอคอยที่จะได้รับรางวัลที่ดี

　　[ติง ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่เขียนบันทึกประจำวันสำเร็จ

　　[อารมณ์ +2 (12/100)

　　[มูลค่ารูปลักษณ์+2 (12/100)

　　[รางวัล: ฟื้นคืนชีพคนตาย (กฎ)

　　[การแนะนำรางวัล: สวรรค์คือบิดา โลกาคือมารดา และโฮสต์คือเทพเจ้าแห่งการฟื้นฟู ตัวละครที่ตายแล้วสามารถฟื้นคืนชีพได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น

　　[หมายเหตุ: ตัวละครที่ฟื้นคืนชีพจาก "การฟื้นคืนชีพคนตาย" สามารถนำกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้หลังจากผ่านเนื้อเรื่อง

　　[หมายเหตุ: ตัวละครที่ฟื้นคืนชีพจาก การฟื้นคืนชีพจากความตาย จะสุ่มรับหนึ่งในรางวัลต่อไปนี้จากโฮสต์:

　　[①: 'กายาบุรุษเหล็ก

　　[②: ร่างกายที่แบกรับพิษได้นับอนันต์

　　[③: สุญตาเทพซ่อนเร้น

　　[หมายเหตุ: โฮสต์จะสูญเสียรางวัลที่มอบให้ตัวละครที่คืนชีพอย่างถาวร 】