บทที่ 137 ครูดาวเด่น
หยิงเถี่ยคำรามด้วยความโกรธมือข้างหนึ่งคว้าปกเสื้อของซุนม่อ ขณะที่อีกมือจับผมของซุนม่อ นี่คือสิ่งที่หยางไฉบอกให้เขาทำเขาต้องทำให้ซุนม่อเสียหน้า
ซุนม่อขมวดคิ้วเมื่อเขาต้องการจะหยุดเจ้าคนนี้ ก็มีเสียงดังขึ้นสองเสียง
"หยุด!"
เสียงของหวังซู่ไม่ดังแต่เต็มไปด้วยอำนาจ
เขาถือว่าเกียรติของสถาบันเป็นสิ่งที่สำคัญมากถ้าครูถูกเหยียดหยาม เท่ากับศักดิ์ศรีของสถาบันถูกเหยียบย่ำ แม้ว่าซุนม่อจะทำผิดแต่การสอบสวนต้องดำเนินการก่อนจึงจะถูกตัดสินโดยสถาบัน มันไม่ใช่สถานะที่ของคนนอกที่จะทำให้ซุนม่อขายหน้า
อันซินฮุ่ยยืนขึ้นด้วยท่าทางเคร่งขรึมนางเชื่อมั่นในนิสัยของซุนม่อ ดังนั้นนางจึงไม่ยอมให้คนร้ายแบบนี้โจมตีเขาเด็ดขาด
ต้องรู้ว่าคนร้ายคนนี้ไม่สามารถทำร้ายซุนม่อได้อย่างไรก็ตาม เรื่องดังกล่าวก็เหมือนกับตอนที่ใครคนหนึ่งก้าวเหยียบขี้สุนัข คนอาจจะไม่ได้รับบาดเจ็บแต่ประสบการณ์จะทำให้คนรู้สึกขยะแขยงเป็นเวลาสองสัปดาห์หรือมากกว่านั้น
ในที่สุด หยิงเถี่ย ก็กลายเป็นตัวละครรองจากสังคมชั้นต่ำเมื่อมหาคุรุระดับ 3 ดาวและมหาคุรุระดับ 4 ดาวพูดออกมาแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เปิดใช้งานคำแนะนำอันล้ำค่าแต่เพียงรัศมีที่ไหลออกมาจากพวกเขาทำให้หยิงเถี่ยก้มลงตามสัญชาตญาณ
ซุนม่อใช้โอกาสนี้และถอยกลับไปสองก้าวดวงตาของหยิงเถี่ยขยับเหลือบไปที่ หยางไฉ
หยางไฉแสร้งทำเป็นไม่เห็นช่างเป็นเรื่องตลกที่ทิ้งความจริงที่ว่า อันซินฮุ่ยและ หวังซู่ ไม่ใช่คนโง่ ผู้บริหารสถาบันคนอื่นๆก็ไม่เหมือนกัน ทุกคนกำลังมองหยิงเถี่ย ตอนนี้ถ้าเขาสื่อสารกับหยิงเถี่ยผ่านการจ้องมอง เขาจะไม่ถูกค้นพบหรือไม่?
หยิงเถี่ยเป็นคนเกียจคร้านนับตั้งแต่เขาเป็นหนี้เงินจากหนี้การพนันและขาหักข้างหนึ่งเขาก็กลายเป็นคนขี้ขลาดอย่างสมบูรณ์ เมื่อเขานึกถึงคำสัญญาของหยางไฉเขากัดฟันและเริ่มตะโกนอย่างกล้าหาญ
“สถาบันจงโจวเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงและเคยเป็นส่วนหนึ่งของเก้าสถาบันยิ่งใหญ่มีอะไรผิดปกติ? บัดนี้ พวกเจ้าได้ตกต่ำลงไปมากจนถึงขั้นที่พวกเจ้าจะปกป้องโจรข่มขืนแล้วหรือ?”
หยิงเถี่ยถามเดิมทีเขากำลังมองมาที่หวังซู่ แต่ท้ายที่สุดเขาก็ต้องตกใจกับสายตาอันโอ่อ่าของอีกฝ่าย จากนั้นเขาก็หันไปมองอันซินฮุ่ยทันที
“หากการสอบสวนพบว่าซุนม่อทำผิดจริงๆเราจะลงโทษเขาอย่างรุนแรง”
อันซินฮุ่ยมองไปที่หยิงเถี่ย
“แต่หากผลการตรวจสอบพิสูจน์ว่าเจ้ากำลังพูดไร้สาระและตั้งใจจะใส่ร้ายครูเจ้าก็คงจะเข้าใจนะว่าหนี้ของการทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของโรงเรียนที่มีชื่อเสียงสามารถชำระได้ด้วยการหลั่งเลือดบริสุทธิ์เท่านั้น”
เมื่อได้ยินคำเตือนที่รุนแรงของอันซินฮุ่ยหยิงเถี่ยก็กลัวจนขนเส้นเล็กของเขาลุกชัน เขาตัวสั่นเล็กน้อยท้ายที่สุดเขาอาศัยอยู่ในจินหลิง มานานกว่าสิบปี เขาจะไม่เคยได้ยินเรื่องราวในตำนานเหล่านั้นของสถาบันจงโจวได้อย่างไร?
“อาจารย์ใหญ่อัน เจ้าสง่างามมากเขาเป็นเพียงพลเมืองธรรมดามาที่นี่เพื่อแสวงหาความยุติธรรมทำไมเจ้าถึงพยายามทำให้เขากลัว”
จางฮั่นฟูเอ่ยปากโจมตีอันซินฮุ่ย
“ข้าแค่ประกาศความจริงในกรณีที่มีคนลืมว่าเกียรติและชื่อเสียงของสถาบันของเราจะไม่มีวันถูกก่อกวน”
อันซินฮุ่ยจ้องไปที่จางฮั่นฟูรู้สึกเกลียดชังเขาอย่างมาก (เจ้าสามารถใช้การเคลื่อนไหวที่น่ากลัวได้ทุกประเภทแต่ทำไมเจ้าต้องเลือกวิธีการชั้นต่ำที่สุด?)
ถ้าซุนม่อถูกไล่ออกไปในที่สุดและข่าวลือนี้แพร่สะพัดออกไปชื่อเสียงของโรงเรียนก็คงจะสิ้นสุดลงนักเรียนจะเต็มใจเข้าเรียนในโรงเรียนที่ครั้งหนึ่งเคยมีครูมีความผิดข่มขืนได้อย่างไร
จางฮั่นฟูขมวดคิ้วเขาอยู่ในสถาบันนี้มากว่าสามสิบปีและปกป้องชื่อเสียงของสถาบันเป็นอย่างดี ดังนั้นเมื่อหยางไฉบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็โกรธเคืองปานฟ้าคำราม อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ได้เกิดขึ้นแล้ว เขาจะไปด่าหยางไฉไปเพื่ออะไร? เขาทำได้เพียงดำเนินการตามแผนต่อไปและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้ประโยชน์สูงสุด
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้จางฮั่นฟูก็หันไปหาหยิงไป่อู่
“เจ้าควรพูดอะไรบางอย่างคนที่อยากจะข่มขืนเจ้าคือเขาใช่ไหม?”
ผู้บริหารสถาบันทั้งหมดหันไปหาหยิงไป่อู่
เด็กสาวคนนี้นั่งบนเก้าอี้และไม่มีใครสนใจก่อนหน้านี้หลังจากที่นางได้ยินคำถามนี้ นางเหลือบมองซุนม่อและก้มศีรษะลงอีกครั้ง
ในสำนักงานบรรยากาศในสำนักงานตึงเครียดจนทุกคนรู้สึกอึดอัด
“พูดเร็วเข้า!”
จางฮั่นฟูด่า
“เฮ้นางเป็นแค่เด็กหญิงอายุ 13 ปี ระวังภาพพจน์ของเจ้าด้วย!”
ซุนม่อไม่มีความพอใจและถูกโจมตีจากจางฮั่นฟู
หลังจากได้ยินเรื่องนี้หวังซู่กวาดสายตาไปที่ซุนม่อด้วยความประหลาดใจ เขาสำรวจครูใหม่คนนี้ซึ่งอยู่ในความสนใจเมื่อเร็วๆ นี้อย่างจริงจัง
ด้วยรูปร่างสูงโปร่งและเขามีใบหน้าที่หล่อเหลาแม้กระทั่งเมื่อต้องเผชิญกับเรื่องดังกล่าวซุนม่อก็ไม่แสดงอาการตื่นตระหนกหรือหวาดกลัวใดๆ และสงบอย่างไม่มีอะไรเปรียบได้
นอกจากนี้เสื้อคลุมสีฟ้าของครูก็ไม่ได้สวยงาม แต่เมื่อชายหนุ่มคนนี้สวมมันก็ยิ่งมีเสน่ห์เฉพาะตัว
ไม่ต้องพูดถึงความสามารถในการสอนของเขาเพียงแค่รูปลักษณ์และท่าทางเท่านั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้หวังซู่พยักหน้าโดยไม่ตั้งใจ
แม้ว่ารูปลักษณ์ของครูจะไม่สำคัญและเพียงพอหากพวกเขามีพรสวรรค์แต่หากครูมีหน้าตาดีและหล่อเหลาเป็นพิเศษก็จะทำให้นักเรียนรู้สึกถึงความปรารถนาดีโดยกำเนิด ครูแบบนั้นสามารถพัฒนาเป็นครูดาวเด่นได้
ครูดาวเด่นคืออะไร?
นี่เป็นแนวคิดที่หวังซู่แนะนำต้องรู้ว่าเรื่องเช่นการเรียนรู้เป็นสิ่งที่เหนื่อยมากอย่าว่าแต่พูดถึงเยาวชนที่มีปัญหาในการควบคุมตนเองแม้แต่ผู้ใหญ่ก็อาจกลายเป็นคนเกียจคร้านได้
ครูควรทำอย่างไรเพื่อให้พวกเขาริเริ่มในการเรียนรู้?
ประการแรกเลือกครูหนุ่มที่มีหน้าตาดี ท่าทางสง่า และพรสวรรค์ที่ดีที่สุดแล้วหล่อหลอมให้เขาเป็นครูดาวเด่น หลังจากนั้นครูที่เป็นดาวเด่นสามารถใช้เสน่ห์ส่วนตัวและการปฏิบัติจริงเพื่อสร้างอิทธิพลต่อนักเรียน
พูดตรงๆ ครูดาวเด่นก็เป็นเหมือนแบบอย่าง
คนหนุ่มสาวหลายคนชอบที่จะไล่ตามดาราทำไมถึงเป็นเช่นนี้? เพราะพวกเขายังต้องการเป็นคนที่เหมือนไอดอลของพวกเขาด้วย!
อันซินฮุ่ยเป็นครูดาวเด่นที่มีคุณสมบัติเหมาะสมสถานะปัจจุบันของนาง ทำให้สถาบันจงโจวได้คัดเลือกนักเรียนชายมากขึ้นเรื่อยๆในช่วงสามปีนี้
ตอนนี้พวกเขายังขาดครูดาวเด่นฝ่ายชาย
“ใช่แล้วการมีหัตถ์เทวะเป็นจุดขายที่ยิ่งใหญ่!”
หวังซู่ครุ่นคิด
ในช่วงเวลานี้เขาเคยอยู่ในทวีปทมิฬและเพิ่งกลับมาเมื่อวานนี้ เดิมทีเขาต้องการพบกับซุนม่อแต่เขาไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
ติง!
คะแนนความประทับใจจากหวังซู่ +1 เริ่มต้นการเชื่อมต่อ : เป็นกลาง (1/100)
ซุนม่อกำลังไตร่ตรองว่าเขาควรแก้ปัญหานี้อย่างไรในที่สุดเสียงแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้น ทำให้เขาแทบกระโดดโลดเต้น
“อะไรวะ”
ซุนม่อเหลือบมองที่หวังซู่โดยไม่รู้ตัว(เจ้าไม่ใช่หัวหน้าของฝ่ายใด ทำไมจู่ๆ เจ้าถึงรู้สึกประทับใจในตัวข้า?)
(เจ้าไม่ควรเป็นเหมือนจางฮั่นฟูและไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการฆ่าข้าหรือ?) เมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองของซุนม่อหวังซู่ก็พยักหน้าและเผยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา
“เอาแล้วเว้ย!”
ซุนม่อกระชับก้นของเขาตามสัญชาตญาณ(สหายผู้นี้วางแผนอะไรอยู่กันแน่ เขาสนใจร่างกายข้าไหม)
หลังจากที่ซุนม่อเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับวัฒนธรรมที่นี่เขารู้ว่าหอนางโลมกระจัดกระจายไปทุกหนทุกแห่งในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่และไม่ใช่เฉพาะผู้หญิงเท่านั้นที่รับใช้ในหอนางโลม แต่มีผู้ชายด้วย
เมื่อชายเหล่านั้นซึ่งมีใบหน้าตกแต่งอยู่ข้างหน้าต่างและโบกมือให้ฝูงชนบนถนนเชิญพวกเขาขึ้นไปเล่นฉากนั้นก็ทำให้ตาพร่ามัว
อันซินฮุ่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งนี้ หวังซู่เป็นคนที่ภาคภูมิใจในตัวเองมากเกินและค่อนข้างจะเย่อหยิ่งและตาสูง ดังนั้นความต้องการของเขาสำหรับครูใหม่จึงสูงมาก
ทำให้เขายิ้มได้ซึ่งแสดงว่าในใจซุนม่อและหลิวมู่ไป๋อยู่ในระดับเดียวกัน
“ซุนม่อ เจ้านั่นแหละเป็นคนที่ควรใส่ใจทัศนคติของเจ้าข้าเป็นรองอาจารย์ใหญ่ นี่คือสิ่งที่เจ้าควรคุยกับข้า”
จางฮั่นฟู่ด่า
“โอ๊ว รองอาจารย์ใหญ่ข้ากลัวมาก!”
ซุนม่อกระตุกริมฝีปากบัดซบ เขาต้องการทุบหัวสุนัขของเจ้าผู้นี้จริงๆ
“หยุดทะเลาะกันเถอะไม่อายกันบ้างเหรอ?”
หวังซู่ขมวดคิ้วและพูดกับจางฮั่นฟูเขาเกลียดผู้ชายคนนี้มากจริงๆ คงไม่เป็นไรถ้า จางฮั่นฟูต้องการยึดอำนาจและผลกำไรท้ายที่สุดแล้วมีผู้ชายคนไหนที่ไม่รักอำนาจเล่า? แต่การใช้วิธีการดังกล่าวเป็นเพียงวิธีการต่ำช้าและน่ารังเกียจเกินไป
“ฮึ่ม!”
จางฮั่นฟูรู้สึกอึดอัดใจเขารู้ว่าหวังซู่น่าจะเริ่มชื่นชมซุนม่อมากที่สุดเนื่องจากความรักในพรสวรรค์ของเขาดังนั้นความเกลียดชังของจางฮั่นฟู ต่อขยะอย่างเกาเปินจึงเริ่มเพิ่มขึ้น
ถ้าเกาเปินสามารถเอาชนะซุนม่อในระหว่างการบรรยายทั่วไปครั้งแรกได้ตอนนี้คงไม่มีปัญหาอะไรมาก
“เด็กน้อยอย่ากลัวไปเลยแค่พูดในสิ่งที่เจ้าประสบพบเจอมา ข้าจะให้ความยุติธรรมแก่เจ้า”
หวังซู่พูดเบา ๆ
หยิงไป่อู่ก้มหน้าและปฏิเสธที่จะพูดต่อไป
“นังหนู! มหาคุรุขอให้เจ้าพูด ทำแบบนี้ได้ยังไง?
หยิงเถี่ยเดินไม่กี่ก้าวและมาถึงข้างลูกสาวของเขาเขาเงื้อมือขึ้นและตบนางสองครั้งทันที
เผียะ! เผียะ!
อันซินฮุ่ยและซุนม่อ ทั้งคู่เริ่มขมวดคิ้ว
"พูด!"
หยิงเถี่ยคำรามและเงื้อมือขึ้นเตรียมที่จะตีลูกสาวของเขาอีกครั้ง
ซุนม่อไม่อาจทนดูได้อีกต่อไปเขาก้าวเข้ามาและจับมือของหยิงเถี่ย
“มีแต่คนไร้ความสามารถเท่านั้นที่จะตีลูกสาวเพื่อระบายความโกรธ!”
ซุนม่อจ้องไปที่หยิงเถี่ยขณะที่เขาพูด
ซี่......!
แสงสีทองเปล่งออกมาจากร่างซุนม่อจากนั้นมันก็กระจายออกไปและครอบคลุมทั้งห้อง เมื่อเห็นฉากนี้ดวงตาของหวังซูก็สว่างวาบขึ้น
หัวใจของอันซินฮุ่ยสั่นไหวในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งที่มีพ่อที่ขาดความรับผิดชอบนางรู้สึกประทับใจอย่างมากกับคำพูดของซุนม่อ
ติง!
คะแนนความประทับใจจากอันซินฮุ่ย +30 มิตรภาพ (95/100)
ข้อมือของหยิงเถี่ยถูกซุนม่อคว้าจับไว้และเนื่องจากแสงจากรัศมีมหาคุรุ 'คำแนะนำอันล้ำค่า' ที่ส่องมาที่เขา ความรู้สึกผิดและความอับอายก็ผุดขึ้นมาในหัวใจของเขา
“ข้า… ข้ามันไม่ใช่มนุษย์จริงๆ!”
หยิงเถี่ยพูดขึ้นหลังจากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองอย่างแรง
เผียะ!
เสียงตบดังกึกก้องดังขึ้น
ริมฝีปากของซุนม่อกระตุกคำแนะนำอันล้ำค่านั้นทรงพลังมากและสามารถส่งผลต่อสภาวะหัวใจของใครบางคนได้อย่างสมบูรณ์แม้ว่านี่จะเป็นเรื่องชั่วคราว แต่ก็น่ากลัวจริงๆ
ต้องรู้ว่าในสถานการณ์ปกติหยิงเถี่ยเป็นขยะไร้ยางอาย เขาจะไม่มีวันรู้สึกผิดตลอดชีวิต
หลังจากเห็นการกระทำของพ่อของนางหยิงไป่อู่ก็ประหลาดใจ น้ำตาก็เริ่มก่อตัวจากดวงตาของนาง
“นี่คือคำขอโทษจากพ่อของข้าเหรอ?”
หยิงไป่อู่ปิดปากของนางและร่างกายของนางก็สั่นไม่หยุดนางต้องอดทนอย่างหนักเพื่อไม่ให้ร้องไห้ออกมา
นางคิดว่านางจะไม่ได้ยินประโยคนี้ตลอดชีวิตของนางอย่างไรก็ตาม พ่อของนางควรจะพูดประโยคนี้กับแม่ของนาง
เมื่อเห็นหยิงไป่อู่ไม่พูดอะไรและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ร้องไห้ซุนม่อก็ยื่นมือออกไปและอยากจะตบหัวของนาง
ร่างกายของหยิงไป่อู่สั่นนางเอียงศีรษะไปด้านข้าง หลีกเลี่ยงมือของซุนม่อ
ซุนม่อไม่กังวลเขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้กำลังโกรธ แต่การแจ้งเตือนดังขึ้นครู่ต่อมา
ติง!คะแนนความประทับใจที่จาก หยิงไป่อู่ +30 เป็นกลาง (60/100)เนื่องจากคำแนะนำอันล้ำค่าของซุนม่อ บรรยากาศของสำนักงานจึงเปลี่ยนไปตอนนี้มีความรักตามธรรมชาติระหว่างพ่อแม่และลูก
หยางไฉตกตะลึงเมื่อเห็นพัฒนาการ(มีบางอย่างผิดปกติ ข้าพาเจ้ามาที่นี่เพื่อทำให้ชื่อของซุนม่อแปดเปื้อนทำไมเจ้าถึงทำหน้าเศร้าตอนนี้) ดังนั้นเขาจึงเริ่มคำราม
“หยิงเถี่ยเนื่องจากเจ้ารักลูกสาวของเจ้า ทำไมเจ้าไม่แสวงหาความยุติธรรมสำหรับนาง? ให้คนที่ทำร้ายนางได้รับการลงโทษ!”
หยางไฉพูดราวกับว่าความยุติธรรมอยู่ข้างเขา
ซุนม่อมองไปที่หยางไฉรู้สึกขยะแขยงจนอยากจะอ้วก มนุษย์สามารถไร้ยางอายได้ขนาดนี้จริงๆเหรอ? ถ้าเขาไม่ทำให้เพื่อนคนนี้พิการในวันนี้ เขาคงโกรธมากจนนอนไม่หลับ
