ตอนที่ 8-5 เสือดำลึกลับ
ลินลี่ย์เริ่มขมวดคิ้ว
เขาไม่เคยได้ยินว่ามีสิ่งมีชีวิตแบบนั้นมาก่อน มีอสูรเวทประเภทเสือดำอยู่หลายพันธุ์แต่ตัวที่มีลักษณะสีดำทั้งตัวและปกคลุมด้วยลายเส้นขดซึ่งเหมือนกับเป็นลวดลายตกแต่งนั้นเขาไม่เคยได้ยิน
กล่าวโดยทั่วไปแล้ว สิ่งมีชีวิตที่ใครๆ ไม่เคยได้ยินมาจะก่อนต้องไม่ถูกมองข้าม
บุรุษโล้นตาเดียวกล่าว “เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นตัดสินใจกินเนื้อบนหน้าและขาของจอมเวทของเราต่อหน้าต่อตาเรา เจ้าตัวใหญ่กัดครั้งหนึ่งแล้วก็มองอย่างนี้ เราโกรธกันทุกคนและบุกเข้าใส่มันทันที”
“อย่างไรก็ตาม....”
บุรุษศีรษะโล้นส่ายหัว “สิ่งที่เราคาดไม่ถึงก็คือเจ้าสัตว์นั่นแข็งแกร่งมากเกินไป เดิมทีเราคิดว่าเหตุผลที่มันลอบโจมตีเราจากนั้นก็เผ่นหนีไปเป็นเพราะมันอ่อนแอ อย่างไรก็ตาม ...เมื่อกลุ่มเราทั้งหมดถูกโจมตี มันทำร้ายพวกเราจนบาดเจ็บหนัก”
“บาดเจ็บหนัก?” ลินลี่ย์ถามอย่างสงสัย
“ใช่แล้ว” บุรุษโล้นตาเดียวพูดอย่างทั้งกลัวและโกรธ “เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นสามารถฆ่าเราได้แน่นอน แต่มันไม่ทำ มันแค่ทำร้ายเราให้บาดเจ็บหนัก”
“เดิมทีเราคิดว่าเรายังมีโอกาสรอดชีวิต แต่เมื่อพบว่าเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นจับตาพวกเราอยู่ในตอนนี้ แต่ละวันมันจะลากคนในพวกเราไปสองคน บางครั้งมันจะลากพวกเขาไปที่อื่น ขณะที่บางครั้งมันจะกินสหายของเราในที่ไม่ไกลจากเรา”
ลินลี่ย์ใจสั่น
เขารู้ว่าอสูรเวทมีสติปัญญาสูงส่ง อสูรเวทที่บุรุษตาเดียวผู้นี้เผชิญเห็นได้ชัดว่าแข็งแกร่งทรงพลังและมีปัญญาเฉลียวฉลาดมาก มีแนวโน้มว่าอสูรเวทตนนี้จะเป็นสัตว์ประหลาดที่ผิดธรรมดา
“เราต้องการหนีกลับ แต่ในแต่ละครั้งที่เราพยายามหันหน้าหนีไปจากเทือกเขาอสูรวิเศษ เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นจะมาอีกครั้งและทำร้ายเราจนบาดเจ็บหนักอีกครั้ง”
บุรุษโล้นตาเดียวหัวเราะอย่างขมขื่นอีกครั้ง “เราไม่สามารถหลบหนีไปจากเทือกเขาอสูรวิเศษได้ง่ายๆ แต่ละวันเจ้าสัตว์ประหลาดจะมาลากสหายไปวันละคนหรือสองคนในพริบตาเดียว สหายในกลุ่มเราสิบสองคนเหลืออยู่เพียงหกคน
“เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นนี้อยู่หลายครั้ง ในที่สุดภรรยาของเขาก็จิตใจพังทลายเมื่อเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นเริ่มกินสหายต่อหน้าเราอีก นางขอร้องข้า ขอร้องให้ข้าฆ่านาง”
บุรุษหัวโล้นตาเดียวหัวเราะอย่างขมขื่น “เจ้าไม่มีทางรู้ถึงความหวาดผวาที่เรารู้สึกหลังจากผ่านไปสามวัน พวกเราทุกคนแทบจะพังทลาย ภรรยาของข้าอ่อนแอ นางยังอ่อนแอกว่าข้าเมื่อเผชิญหน้ากับทางเลือกที่น่ากลัวนี้ ในที่สุดข้าจำเป็นต้องเลือกทางให้ภรรยาข้าพ้นจากทุกข์ทรมานนี่เสียที”
“เจ้าฆ่าภรรยาของเจ้าหรือ?” ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว
“ถูกแล้ว ข้าฆ่านางด้วยมือของข้าเอง” บุรุษโล้นตาเดียวพูดอย่างเจ็บช้ำ “แต่ในวันที่ข้าฆ่าภรรยาของข้าเอง เรากลับได้พบคนอีกหลายคน หนึ่งในนั้นเป็นคนสำคัญผู้ปกครองมณฑลตะวันตกเฉียงใต้ของเราเขาคือนักสู้ระดับเก้านามว่าพรูทท์”
“เราแทบจะสิ้นหวังและพังทลายในพริบตาข้าฆ่าภรรยาตนเอง แต่หลังจากนั้นก็มีนักสู้ระดับเก้าปรากฏตัวออกมาท่านคิดว่าข้าจะรู้สึกยังไง?”
บุรุษโล้นตาเดียวสั่นไปทั้งตัวอีกครั้ง “ข้าเกือบเป็นบ้า ความจริงข้าเกือบจะฆ่าตัวเองตาย ข้าเจ็บช้ำขนาดนั้น”
ลินลี่ย์สามารถคาดคิดได้ว่าเป็นเช่นไรเมื่อคนถูกความสิ้นหวังและจิตใจพังทลายเข้าครอบงำคนยังสามารถฆ่าภรรยาของเขาด้วยมือตนเอง ดีกว่าปล่อยให้ภรรยาต้องทนทุกข์ตกอยู่ในชะตากรรมถูกกินทั้งเป็น แต่พอหลังจากที่ฆ่าภรรยาของเขาแล้วนักสู้ระดับเก้ากลับปรากฏตัวขึ้นเล่า?
เหตุการณ์ที่พลิกผันเช่นนี้ย่อมสามารถทำให้คนกลายเป็นบ้าแน่นอน
“ข้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่สหายคนอื่นๆ ของข้ากลับมีความสุขมาก เพราะพวกเขารู้ว่าเรามีโอกาสแล้ว นักสู้ระดับเก้า! นั่นคือคนที่มีแต่ระดับเซียนเท่านั้นอยู่เหนือเขาเราเล่าเรื่องให้เขาฟังและใต้เท้าพรูทท์สัญญาว่าจะกำจัดอสูรร้ายนี้ให้เรา”
“เมื่อเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นมาหาเราอีกครั้ง ใต้เท้าพรูทท์ลงมือทันที”สีหน้าแปลกประหลาดปรากฏอยู่บนใบหน้าของบุรุษโล้นตาเดียว “แค่เพียงตบทีเดียวเจ้าสัตว์ประหลาดตะปบใต้เท้าพรูทท์ที่ศีรษะ มันตะปบศีรษะใต้เท้าพรูทท์จนแบะด้วยกรงเล็บของมัน”
ลินลี่ย์ใจสั่น
ความจริงมันสามารถตะปบนักสู้ระดับเก้าได้ตรงๆ เชียวหรือ? พลังความเร็วและพลังป้องกันของมันน่ากลัวเหลือเชื่อทั้งสองอย่าง สัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่อาจประมาทได้เลยจริงๆ
“ในตอนนี้ เจ้าสัตว์ประหลาดตื่นเต้นมาก ต่อหน้าต่อตาเราทุกคนมันเปลี่ยนร่างได้ทันที มันขยายขนาดจากสองเมตรเป็นห้าเมตรและยาวสิบเมตร มันกินใต้เท้าพรูทท์ได้ในคำเดียวเท่านั้น” บุรุษโล้นตาเดียวทำหน้าสยองขวัญ
สีหน้าของลินลี่ย์เปลี่ยนไปด้วย
“สามารถเปลี่ยนขนาดได้ด้วยหรือ?” ลินลี่ย์ตกใจจริงๆ
อสูรเวทระดับเซียนก็สามารถเปลี่ยนขนาดของมันได้ พวกมันจะขยายขนาดหรือย่อตัวให้เล็กลงก็ได้ แต่แน่นอนว่าอสูรเวทระดับเก้าจำนวนน้อยมากที่จะมีพรสวรรค์สูงล้ำสามารถทำแบบนี้ได้
ยกตัวอย่างเช่น บีบีสามารถเปลี่ยนขนาดของมันได้เล็กน้อย
กล่าวอีกนัยหนึ่ง...
อสูรเวทตัวนี้เป็นอสูรเวทระดับเซียน หรืออาจเป็นอสูรเวทระดับเก้าที่มีพรสวรรค์มากมายก็เป็นได้
“มันไม่ใช่อสูรเวทระดับเซียน ใช่ไหม?”ใจของลินลี่ย์ค่อนข้างคลุมเครือไม่แน่ใจ แม้ว่าลินลี่ย์จะมีความมั่นใจในตนเองมาก แต่เขาไม่มีความหวังใดๆ เลยกับการรับมือกับอสูรเวทระดับเซียนทุกตัว
บุรุษศีรษะโล้นตาเดียวหัวเราะอย่างเจ็บปวด “ก็ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นยังคงตามทรมานเรา กินคนของเราวันละสองคน ในที่สุดก็เหลือแต่ข้ากับน้องชาย เรายังคงหนีไปตามใจกลางพื้นที่เขา หวังอย่างลมๆ แล้งๆว่าเจ้าอสูรนั่นจะเผชิญกับการต่อสู้กับอสูรเวทที่ทรงพลังตัวอื่นเปิดโอกาสให้เราได้หนี แต่เห็นได้ชัดว่าไม่มีอสูรเวทตัวใดที่หยุดเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นได้”
ลินลี่ย์พยักหน้า
ตอนนี้เขาเข้าใจหมดแล้ว
แต่บุรุษหัวโล้นตาเดียวก็ไม่มีเจตนาดีใดๆต่อลินลี่ย์ การตั้งใจติดตามลินลี่ย์ เห็นได้ชัดว่าหวังจะให้ลินลี่ย์ช่วยปกป้องเขาการกระทำเช่นนี้แสดงให้เห็นว่าบุรุษผู้นี้ไม่สนใจเลยว่าลินลี่ย์จะเป็นหรือตายแม้แต่น้อย
อารมณ์บนใบหน้าของลินลี่ย์เข้มมากขึ้น
“ใต้เท้า, ข้า.. ข้าไม่มีทางเลือกอื่น” บุรุษโล้นตาเดียวรู้ว่าลินลี่ย์กำลังคิด เขารีบพูด “ข้ามีลูก น้องชายของข้าก็มีลูกต้องดูเช่นกัน เราไม่อยากตาย”
“เจ้าคิดว่าข้าอยากตายด้วยหรือ?” ลินลี่ย์พูดอย่างเย็นชา
เกี่ยวกับเรื่องที่บุรุษโล้นตาเดียวพูด ลินลี่ย์มีสามัญสำนึกพอจะรู้ว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ทรงพลังแค่ไหน
มันไวกว่าบีบี และไม่เป็นอะไรเลยจากแรงฟันของดาบจากนักสู้ระดับเก้า
แค่จุดทั้งสองนี้ ลินลี่ย์รู้สึกกังวลอย่างช่วยไม่ได้ นอกจากนี้นั่นเป็นเพียงพลังที่มันเปิดเผยออกมา ระดับพลังที่แท้จริงของอสูรนั่นเป็นยังไงกันแน่?
ใช่อสูรเวทระดับเซียนหรือไม่?
ลินลี่ย์ไม่แน่ใจ ถ้ามันเป็นอสูรเวทระดับเซียน อย่างนั้นต่อให้เขากับบีบีผนึกพลังกันพวกเขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้
“เจ้าไม่ต้องการตาย ดังนั้นก็เลยพลอยลากเราลงน้ำไปด้วยหรือ?” ลินลี่ย์รู้สึกไม่พอใจมาก
“บีบี ไปกันเถอะ”
ลินลี่ย์ก้าวเท้าทันทีมุ่งเดินหน้าต่อไป บุรุษโล้นตาเดียวยังคงตามลินลี่ย์ต่อไป ลินลี่ย์อดหันไปจ้องเขาอย่างเย็นชาไม่ได้
เจ้าบ้านี่ยังติดมาอีกหรือ?
เห็นได้ชัดว่า สัตว์ประหลาดนั่นตั้งใจไล่ล่าบุรุษหัวโล้นตาเดียว
“ใต้เท้า, ท่าน.. ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถิด” ตาของบุรุษโล้นตาเดียวเต็มไปด้วยแววอ้อนวอน
แต่การกระทำของเขามีแต่จะทำให้ลินลี่ย์ไม่ชอบเขามากขึ้นทุกที บุรุษคนนี้เห็นแก่ตัว เพียงสนใจแต่ตัวเอง เขาไม่สนใจคนอื่นเลยแม้แต่น้อย
“ขนาดนักสู้ระดับเก้าก็ยังตาย เจ้าคิดว่าข้าเป็นนักสู้ระดับเซียนหรือ?” ลินลี่ย์ชักดาบหนักอดาแมนเทียมออกมาจากหลังของเขา บุรุษโล้นตาเดียวตกใจกลัวจนถอยหลังกรูด
“ถ้าเจ้ายังคงติดตามข้าต่อไป อย่างนั้นอย่าได้ตำหนิข้าไร้เมตตาต่อเจ้า” ลินลี่ย์พูดเย็นชา
ลินลี่ย์ในตอนนี้เป็นนักสู้ระดับเจ็ดขั้นสูงและเป็นนักรบระดับเก้าขั้นกลางในร่างมังกร แม้ว่าเขาจะมีพลังเพิ่มขึ้นมามากกว่าเมื่อตอนที่เขาอยู่ในเมืองเฮส ลินลี่ย์ก็ยังสู้ได้เสมอกับไกเซอร์นักรบระดับเก้า
ตอนนี้ อาจเป็นเรื่องยากมากสำหรับลินลี่ย์หากจะฆ่านักรบระดับเก้าได้ในดาบเดียว
แต่สัตว์ประหลาดนั่นกลับทำเช่นนั้นได้อย่างง่ายดาย ฆ่านักสู้ระดับเก้า
จะให้เขาเสี่ยงชีวิตเพื่อคนที่เขาไม่รู้จักหรือ? นั่นจะคู่ควรแล้วหรือ?
ลินลี่ย์เก็บดาบหนักอดาแมนเทียมเข้าฝัก จากนั้นเดินจากไป บุรุษโล้นตาเดียวยืนอยู่กับที่ไม่กล้าติดตาม เขาได้แต่จ้องมองหลังของลินลี่ย์ด้วยความสิ้นหวังและชิงชัง
“อ๊า...”
หลังจากเดินไปได้ไม่ถึงร้อยเมตร เสียงร้องโหยหวนดังมาจากด้านหลังของเขา ลินลี่ย์หันไปมองทันที
บนพื้นหิมะ มีเสือดำที่สูงสองเมตรและยาวเกือบสี่เมตร เสือดำใช้อุ้งเท้าของมันยันบุรุษโล้นตาเดียวไว้
“ช่วย...ช่วยข้าด้วย!” บุรุษโล้นตาเดียวยังคงมีชีวิต
ความสนใจของลินลี่ย์อยู่ที่เสือดำ ร่างของเสือดำปกคลุมไปด้วยลายเส้นเป็นลอนจำนวนมาก มันดูสวยงามมาก ความจริงในตอนนี้สายตาเย็นชาของเสือดำมองดูลินลี่ย์ด้วยความสงสัย
ชัดเจนแล้ว...
เจ้าเสือดำกำลังเล่นเกม เกมครั้งก่อนนั้นก็แค่กำลังจะจบลงและตอนนี้ลินลี่ย์จะกลายเป็นเหยื่อในเกมใหม่ของมันต่อไป
“ช่วยข้าด้วย!” บุรุษโล้นตาเดียวจ้องมองลินลี่ย์ ใช้สายตาขอร้องลินลี่ย์
แต่เสือดำตัวนั้นกัดลงอย่างรุนแรง เพียงกร้วมเดียวเอวของบุรุษโล้นตาเดียวก็แหว่งไปครึ่งหนึ่งอวัยวะภายในของเขาทะลักออกมา บุรุษโล้นตาเดียวกระตุกอยู่บนพื้นสองสามครั้ง ไม่ตายทันที
เสือดำเดินขึ้นมาข้างหน้าอย่างสง่างาม มันใช้อุ้งเท้าที่มีเล็บแหลมคมเหยียบบนอกของบุรุษโล้นตาเดียว
“ซวบ!”
อกของบุรุษโล้นตาเดียวถูกทะลวง และวินาทีต่อมาเขาก็หยุดเคลื่อนไหว
เสือดำมองดูลินลี่ย์ด้วยความสนใจและจากนั้นมันเริ่มเคลื่อนที่เข้าหาลินลี่ย์ช้าๆ อย่างสง่างามต้องบอกว่าเป็นก้าวย่างที่สง่างามมาก
“บีบี, เตรียมลอบจู่โจมกัน ครั้งนี้เราจะสู้สุดฝีมือ” ลินลี่ย์สามารถบอกได้ว่าอสูรเวทประเภทเสือดำที่ไม่อาจระบุได้แน่นอนในตอนนี้ตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เขาแทนที่จะปล่อยให้เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ซุ่มทำร้ายเขาตามพอใจของมัน คงจะดีกว่าเมื่อเผชิญหน้ากันตรงๆ ไปเลย
ลินลี่ย์ชักดาบหนักอดาแมนเทียมออกมาจากฝัก ขณะจ้องมองเสือดำ
“ฮึ่ม!” ร่างของลินลี่ย์เริ่มเปลี่ยนแปลง เขาที่แหลมคมงอกออกมาจากหน้าผากของเขา ขณะที่เกล็ดดำปกคลุมร่างอย่างรวดเร็ว หางที่แข็งแกร่งโผล่ออกมาจากข้างหลังเขาเช่นกันและเข่า ศอกสันหลังของเขามีหนามแหลมงอกขึ้น
ในพริบตาลินลี่ย์กลายร่างเป็นนักรบเลือดมังกรร่างเต็ม
เสือดำเมื่อเห็นมนุษย์ผู้นี้เปลี่ยนแปลงไปอยู่ในสภาพแปลกประหลาดคล้ายมนุษย์ มันสะดุ้งอย่างช่วยไม่ได้ ขนที่เป็นมันวาวของมันลุกชันทันที
ฝ่ายหนึ่งคือนักรบเลือดมังกร
อีกฝ่ายหนึ่งคืออสูรเวทประเภทเสือดำที่ลึกลับ
“เข้ามา” ดาบหนักอดาแมนเทียมกวัดแกว่งอยู่นมือของเขา ลินลี่ย์ไม่ขยับแม้แต่น้อยยืนอยู่ที่เดิมบนพื้นหิมะเหมือนกับบรรพตนิ่งแน่นไม่มีการขยับ
ร่างของเสือดำเริ่มหมอบต่ำเล็กน้อย มันกำลังรวบรวมกำลังของมัน!
“ควั่บ!”
ตาสีทองเข้มของเขาจับอยู่ที่ตัวเสือดำ คราวนี้ลินลี่ย์สามารถเห็นความเคลื่อนไหวของเสือดำได้ ในพริบตาเดียวเสือดำพุ่งผ่านระยะห่างร้อยเมตรเข้ามาถึงต่อหน้าของเขา
“ผัวะ!”
หางของลินลี่ย์เคลื่อนไหวว่องไวเหมือนสายฟ้าตวัดใส่ร่างของเสือดำ ว่ากันในแง่ความเร็วความเร็วของพลังโจมตีของหางลินลี่ย์ไวกว่าความเร็วในการเคลื่อนไหวของเสือดำมาก
เสือดำถูกฟาดกระเด็นถอยไปสิบเมตรตกลงบนพื้นหิมะ
แต่ทันทีที่มันตกลงพื้น เสือดำเปล่งเสียงคำรามลึกขณะที่มันจ้องลินลี่ย์ด้วยนัยน์ตาที่เย็นชา ครั้งนี้ เจ้าสัตว์ประหลาดเตรียมโจมตีเต็มกำลังอย่างเห็นได้ชัด เสือดำกระโจนครั้งเดียวด้วยความเร็วเหลือเชื่อไวจนทุกคนสั่นสะท้าน
ลินลี่ย์สามารถบอกได้ชัดว่า ไม่มีเลือดสักหยดบนตัวของเสือดำ
หางมังกรของนักรบเลือดมังกรระดับเก้าขั้นกลางไม่สามารถทำอันตรายมันได้แม้แต่น้อย
ดาบหนักอดาแมนเทียมของลินลี่ย์ฟันลงอย่างรวดเร็วดุจสายฟ้า แสงสีดำดูเหมือนจะเปล่งออกมาจากดาบหนักอดาแมนเทียม เสือดำกล้าตวัดกรงเล็บใส่ดาบหนักอดาแมนเทียมของลินลี่ย์โดยตรง
“แคล้ง!” ดาบหนักอดาแมนเทียมแฉลบไปด้านข้างผ่านกรงเล็บของเสือดำ
“ฉัวะ!”
กรงเล็บอีกข้างหนึ่งตวัดโดนแขนของลินลี่ย์ เกล็ดสีดำที่คลุมแขนของลินลี่ย์แตกลึกอย่างเห็นได้ชัดเกล็ดสองชิ้นแตกจนเห็นได้เช่นกัน
ทั้งคนทั้งอสูรเวทต่างผลัดกันโจมตีใส่กัน พวกเขาแยกจากกันทันที
“โฮกกก....โฮกก....”เสือดำยืนอยู่ในท่ามกลางหิมะจ้องมองลินลี่ย์อย่างเย็นชา ตอนนี้มันเห็นลินลี่ย์เป็นคู่ต่อสู้จริงๆแล้ว พลังที่มันเพิ่งโจมตีใส่ลินลี่ย์ไม่สามารถตัดฟันศัตรูได้ เกล็ดป้องกันแขนลินลี่ย์แค่ฉีกเท่านั้น นี่ทำให้เสือดำประหลาดใจ
ลินลี่ย์จ้องดูความเสียหายที่เกิดกับเกล็ดเกราะของเขา
อสูรเวทระดับเก้าส่วนใหญ่ไม่สามารถฝ่าพลังป้องกันของลินลี่ย์ได้ แต่เมื่อครู่นี้ เสือดำสามารถตบใส่เกล็ดเขาจนแตก
ร่างของเสือดำขยายขนาดเป็นสองเท่าทันที จากขนาดสูงสองเมตรกลายเป็นห้าเมตรและยาวสิบเมตรเช่นกัน หางดำของเสือดำตวัดไปมาเหมือนแส้ เสือดำยังคงจ้องมองลินลี่ย์อย่างเย็นชา
“โฮก....”
สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่นี้พุ่งเข้าหาลินลี่ย์อีกครั้ง
