18 แม้แต่เพื่อนสนิทที่อ่อนโยนก็สามารถโกรธได้ในบางครั้ง

18 แม้แต่เพื่อนสนิทที่อ่อนโยนก็สามารถโกรธได้ในบางครั้ง

“ท่าน-ทักกิ!”

*ปึง!* แก้วที่ว่างเปล่ากระแทกกับโต้ะ

อ-โออ้…

ฟูจิ-ยังที่อ่อนโยนโกรธแล้ว

ไม่เห็นสิ่งนี่มาตั้งแต่ตอนที่ผมพลาดไปลบข้อมูลเกมของเขาเมื่อนานมาแล้ว

รู้สึกนึกถึงวันเก่าๆ—เดี๋ยว, นี่ไม่ใช่เวลาสำหรับเรื่องนั้น

มันจบแบบนี้ได้ยังไง

◇◇

“ท่าน-ทากัตซูกิ มาโกโตะ, อยู่นั่นมั้ย?”

วันหนึ่งประมานเที่ยง

ในจุดทานอาหารของสมาคมนักผจญภัญ, คนหนึ่งที่มาระหว่างที่ผมกำลังกินอาหารเที่ยงกับลูซี่ คือพนักงานที่ทำงานอยู่ที่ร้านของฟูจิ-ยัง

สาวหูกระต่าย

“มาโกโตะ-คุงอยู่ที่นี่ค่ะ” (แมรี่)

แมรี่-ซังนำเธอมาหาผม

“งั้นมาก็โตะ-คุงก็รู้จักแม้กระทั่งเผ่ากระต่ายสาวที่น่ารักแบบนี้, หือห์…” (แมรี่)

ด้วยเหตุผลบางอย่าง, แมรี่-ซังนั่งที่โต้ะด้วย

มันดีแล้วเหรอที่ไม่ทำงาน

“สวัสดีตอนบ่าย, ซักพักแล้วซินะ” (มาโกโตะ)

ผมทักทายสาวกระต่าย

“สวัสดีตอนบ่ายค่ะ, เพื่อนของมาสเตอร์ ชั้นชื่อนีน่า, จากร้านฟูจิวาระค่ะ” (นีน่า)

เธอคำนับเบาๆ

“มีธุระกับมาโกโตะ?” (ลูซี่)

เป็นมิตรกว่านี้หน่อย, โอเค๊?

แต่นีน่าซังยังไม่หยุดยิ้ม

“โอ้! คุณต้องเป็นพวกพ้องของท่าน-ทากัตซูกิ, ท่าน-ลูซี่ใช่มั้ยคะ?! ชั้นได้ยินมาว่าคุณเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ไฟที่ยอดเยี่ยม” (นีน่า)

“เอ๋? น-นั่นใช่แล้ว ชั้นตกใจที่เธอรู้” (ลูซี่)

ลูซี่กระอักกระอ่วนที่ถูกชมอย่างกระทันหัน

ง่ายจัก

“เพื่อเป็นเครื่องหมายว่านี่เป็นเวลา ที่ชั้นเจอกับท่าน-นักเวทย์ที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต, นี่ค่ะ” (นีน่า)

เธอมอบบางสิ่งให้เรา

มันดูเหมือนว่าจะมีให้แมรี่-ซังอันนึงด้วย

“ว้ะ! นี่มันอร่อย” (ลูซี่)

“อ้ำ! นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นได้กินเจ้านี่ มันอร่อยอ่ะ!” (แมรี่)

ลูซี่และแมรี่-ซังมีความสุขเหลือล้น

นั่นน่าจะเป็นช็อคโกแลต

อย่างที่คาดไว้กับฟูจิ-ยัง, เค้ามีแม้กระทั่งสิ่งนั้นในคลัง?

“ถ้างั้น, เธอมีธุระอะไรล่ะ?” ผมถามนีน่า-ซัง

“ใช่! ชั้นมีข้อความจากนาย-ท่าน ‘18นาฬิกาวันนี้, มากินอาหารเย็นกันที่ แคทเอียร์การ์เดน” (นีน่า)

“ร้านเดิม” (มาโกโตะ)

ร้านอาหารที่ฟูจิ-ยังไปบ่อยที่พนักงานทุกคนมีหูแมว

“คุณว่างมั้ยคะ?” (นีน่า)

“พอมาคิดดูแล้ว, ชั้นไม่เจอเค้ามา1เดือน ชั้นอยากเจอเค้าเหมือนกัน มันโอเค” (มาโกโตะ)

“นั่นโล่งใจ นาย-ท่านจะมีความสุขค่ะ” (นีน่า)

“เอ๋? วันนี้ชั้นจะทำอะไรล่ะ?” (ลูซี่)

ลูซี่หันมาทางผมเหมือนกับกำลังเสียใจ

ผมคิดว่ามันจะดีถ้าทำอะไรแยกกันบ้างในบางครั้ง, คุณรู้มั้ย อย่ามองผมด้วยสายตานั่นซิ

“ถ้ามันโอเค, คุณพาพวกพ้องคุณ, ลูซี่-ซัง, ไปกับคุณได้ค่ะ” (นีน่า)

นีน่า-ซังชวนเธอ

“ชั้นอยากไปด้วย~” (แมรี่)

แม้แต่แมรี่-ซังก็แหย่หัวของเธอเข้ามา

“แมรี่-ซัง, งานโอเคแล้วหรอ?” (มาโกโตะ)

“วันนี้มันถึงกลางคืน…” (แมรี่)

“งั้นก็ไม่ได้” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ-คุง, ช่างเย็นชา!” (แมรี่)

แมรี่-ซังได้ ‘โหดร้าย~’ และเธอกลับไปสู่แผนกต้อนรับ

“งั้น, พวกเราจะรอที่นั่นนะคะ” (นีน่า)

นีน่า-ซังก็ได้จากไป

“เฮ้ เฮ้” ลูซี่ดึงแขนเสื้อผม

“อะไร?” (มาโกโตะ)

“เจ้าของร้านฟูจิวาระเป็นพ่อค้าที่เฉลียวฉลาดที่มาจากโลกคู่ขนาน, ใช่มั้ย? งั้นเค้าเป็นเพื่อนนาย!” (ลูซี่)

“ใช่ เธอรู้จักเค้าหรอ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

“พูดอะไรน่ะ?! เมื่อพูดถึงเจ้าของร้านฟูจิวาระ, นายจะพูดถึงว่าเค้าได้ทำการค้าที่สำเร็จมากมายภายใน 1 ปี, และข่าวลือเกี่ยวกับเค้ามีคอนเนคชั่นกับขุนนางศักดินาในมักกาเรน เค้ายังได้คว้าจุดอ่อนของพ่อค้าที่เป็นศัตรูเค้าคนแล้วคนเล่า, และทำให้พวกเค้าเงียบ, มันมีพูดกันว่า เค้ารู้จักทุกอย่างเกี่ยวกับโลกใต้ดินในเมืองนี้ เขาเป็นคนดังที่ติดอันดับต้นๆ ของคนที่ไม่ควรเป็นศัตรูในเมืองนี้” (ลูซี่)

“อย่างนั้นเหรอ…” (มาโกโตะ)

ผมไม่รู้

แม้ตอนที่ผมถามฟูจิ-ยังเกี่ยวกับเมืองนี้, เค้าตอบเพียงว่า ‘ไม่, มันไม่ใหญ่อะไร-เดสุ โซ’

ดูเหมือนว่าเขาจะใช้สกิลโกงไต่เต้าได้ดี

“งั้น, มาฝึกกันจนเย็นเถอะ” (มาโกโตะ)

“เออ๋? ไม่โอเคเหรอที่วันนี้ไม่ทำอ่ะ?” (ลูซี่)

“ชั้นจะฝึกคนเดียวถ้างั้น” (มาโกโตะ)

“ชั้นล้อเล่น! ชั้นจะตั้งใจเหมือนกัน!” (ลูซี่)

เราฝึกหนักจนถึงเย็น

◇◇

“เชียส!”

ตอนกลางคืน, ณ แคทเอียร์การ์เดน

วันนี้พวกเรามีฟูจิ-ยัง, ลูซี่, นีน่า-ซัง, และผม

บางทีเขาอาจจะแสดงความห่วงใยโดยการไม่ให้ลูซี่เป็นสาวคนเดียว?

อาหารที่นี่อร่อยแล้วเครื่องดื่มก็มีหลากหลาย

แล้ว, พนักงานทั้งหมดก็มีหูแมว (กึ่งสัตว์)

ผมมองไม่เห็นความน่าสนใจของมัน, แต่ไม่คำนึงถึงหูแมว, ผมคิดว่าพนักงานนั้นน่ารัก

พวกเราถูกพาไปที่โต้ะในส่วนลึกของร้านอาหารที่เต็มอยู่ตลอด

ฟูจิ-ยังเป็นวีไอพีที่มาบ่อยครั้ง

“ย-ยินดีที่ได้รู้จัก, ชั้นคือนักเวทย์, ลูซี่ค่ะ” (ลูซี่)

มันหายากที่จะเห็นลูซี่ประหม่าขนาดนี้

“ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อฟูจิวาระ โปรดเรียกผมว่าฟูจิ-ยัง เหมือนที่ท่าน-ทักกิเรียกด้วยครับ” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นชื่อนีน่า ชั้นทำงานที่ร้านฟูจิวาระ, แล้วก็เป็นนักผจญภัยด้วย ชั้นระดับเงินนะคะ” (นีน่า)

เมื่อพูดแบบนี้, เธอแสดงตราเงินของเธอให้เราเห็น

“นั่นน่าประทับใจ” (มาโกโตะ)

“ไม่ ไม่, ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ” (นีน่า)

มันมีพูดกันว่าหนึ่งในกำแพงของระดับนักผจญภัยก็คือเงิน

เห็นได้ชัดว่านักผจญภัยที่เก่งพอสมควร สามารถเอื้อมถึงประมาณระดับเงินได้ ถ้าเขาทำงานหนัก

ระดับเงินขึ้นไปจะถูกเรียกเวลามีเควสฉุกเฉินอย่างตอนที่มอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งปรากฏตัว, พวกเขาถูกสมาคมไว้วางใจ

เธอนั้นกำลังถ่อมตน, แต่นีน่าน่าจะแข็งแกร่งมาก

“พวกเราเป็นระดับทองแดง พวกเราทำงานหนักแล้ว, ลูซี่” (มาโกโตะ)

“ท-ทั้งหมดนี่ ชั้นมีสกิลเกรดกษัตริย์นะ!” (ลูซี่)

เฮ้ย เฮ้ย, อย่ามาทำว่าใหญ่กว่าแถวนี้นะ

ฟูจิ-ยังผู้มีเครือข่ายข้อมูลคงจะรู้แล้วว่าคุณใช้มันดีๆ ไม่ได้น่ะ, คุณรู้มั้ย?

“ยางงาย, ท่าน-ทักกิ, นายดีนะ มีเอลฟ์สวยๆแบบนี้เป็นสมาชิกปาร์ตี้น่ะ” (ฟูจิวาระ)

“มา มา, เอาเลย, ท่าน-ลูซี่” (นีน่า)

“เอ๋? ข-ขอบใจ” (ลูซี่)

ฟูจิ-ยังยืดตัว, และนีน่ารินไวน์ให้ลูซี่

ลูซี่ดื่มอะไรก็ตามที่มันรินลงไป

ออ้า, ถ้าเป็นแบบนี้เธอจะพับว่องไวเลย

ผมกำลังกินเนื้อติดกระดูก, พาสต้าที่มีซอสมะเขือเยอะ, และขนมปังกระเทียม

อาหารที่นี่อร่อยจริงๆ

◇◇

“มาโกโตะ, นายน่ะขยันขันแข็งเกินไป!” (ลูซี่)

ลูซี่เมาแล้ว

เมื่อลูซี่เมา, เธอจะหลับ, หรือไม่ก็เป็นพายุ วันนี้เป็นอย่างหลัง, หือห์

ปัญหาเยอะจัง

“เค้าฝึกทุกวัน, ทู้กวันเลย, โดยไม่เบื่อ แล้วนอกจากนั้น, แมรี่ซังยังจีบเค้าอีก” (ลูซี่)

“แต่อันหลังมันไม่เกี่ยวกับที่ชั้นขยันขันแข็งนะ” (มาโกโตะ)

เธอแค่เมตตาผม

“แต่ชั้นได้ยินที่เค้าคุยกันเกี่ยวกับพวกเธอนะ สามารถจัดการกับกริฟฟอน แม้ว่าพวกเธอเป็นระดับทองแดงนั้นน่าประทับใจ แม้แต่ชั้นยังจัดการมันไม่ได้คนเดียว” (นีน่า)

“พวกเราแค่โชคดีน่ะ แถมชั้นยังจบที่ทำตัวไหม้อีก” (มาโกโตะ)

“ไหม้?! กริฟฟอนโลกนี้พ่นไฟได้เหรอ?” (ฟูจิวาระ)

“ใช่แล้ว มันน่ากลัว, รู้มะ?” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ~, อย่าโกหกซิ” (ลูซี่)

ผมโม้เรื่องนั้นและลูซี่ตอบกลับมา

แต่การบอกเขาว่าตัวไหม้จากเวทมนตร์ของสมาชิกปาร์ตี้เองมันฟังดูไม่เท่ห์

พวกเราคุยกันสนุกสนานอยู่ซักพัก, แต่เมื่อบนสนทนาเดินทางไปที่ยีนและเอมิลี่, ที่เราสนิทด้วยหลังๆ, สีหน้าของฟูจิ-ยังก็แข็งกร้าว

เอ๋? ผมพูดอะไรที่แปลกไปเหรอ?

ฟูจิ-ยังดื่มเอลของเขาจนหมด

“...”

เขาเงียบไป

“นาย-ท่าน?” (นีน่า)

นีน่า-ซังทำสีหน้าลำบากใจ

“ฟูจิ-ยัง?” (มาโกโตะ)

ผมเรียกเพื่อนของผมที่ตอนนี้พูดไม่กี่คำ

ลูซี่หลับอยู่

เธอร่วงไปแล้ว

“ท่าน-ทักกิ!” (ฟูจิวาระ)

*ปัง!* เขากระแทกแก้วเปล่าลงบนโต้ะ

“ว-ว่า?” (มาโกโตะ)

ทำไมนายไม่ชวนชั้นเข้าปาร์ตี้?!” (ฟูจิวาระ)

“หือห์” (มาโกโตะ)

นั่นคือที่เขาโมโหเหรอ?

“ชั้นรอมาตลอดเวลานะ, นายรู้มั้ย?! นายไม่ได้บอกชั้นไว้หรอกเหรอว่าจะตั้งปาร์ตี้กับชั้นเมื่อแข็งแกร่งขึ้น!” (ฟูจิวาระ)

“ช-ชั้นพูดไว้เหรอ…?” (มาโกโตะ)

“นาย-ท่านรออย่างอยู่ไม่สุขอยู่เสมอ คิดว่าท่าน-ทักกิจะมาในเร็วๆนี้” (นีน่า)

อะช่าา

ผมทำสิ่งไม่ดีซะแล้วซิ

“ชั้นรู้สึกเหมือนโดนทิ้งเลย, รู้มั้ย แม้ว่าชั้นจะเป็นคนชวนนายคนแรกมาที่เมืองนี้” (ฟูจิวาระ)

“ขอโทษ, ฟูจิ-ยัง ชั้นคิดว่าจะทำแบบนั้นหลังจากเพิ่มเลเวลอีกหน่อยน่ะ” (มาโกโตะ)

“ถ้ามันเป็นเลเวลท่าน-ทากัตซูกิ, มันน่าจะไม่มีปัญหากับดันเจี้ยนง่ายๆ” (นีน่า)

เข้าใจแล้ว, คุณถูก

ผมได้ค่าประสบไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

“ฟูจิ-ยัง, ชั้นรอคอยที่จะได้ทำงานร่วมกับนายนะ มาตั้งปาร์ตี้ในฐานะคู่หูห้องAเก่ากัน” (มาโกโตะ)

“ใช่! ชั้นรอคอยคำนี้มา!” (ฟูจิวาระ)

เขาจับมือผม

อ้า, ผมตัดสินใจโดยไม่ปรึกษาลูซี่ นั่นโอเคมั้ยเนี่ย?

โอ้ ยังไง, มันน่าจะโอเคแหละ

โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน