ตอนที่ 167 พลังสายเลือด

เสียงร้องโหยหวนและคำรามเหมือนสัตว์ป่ายังคงดังก้องต่อเนื่อง

อู๋เจ๋อสิงจ้องดูกระบี่ในมืออย่างเหลือเชื่อ กระบี่นั้นเป็นนักฆ่าที่ถูกสร้างขึ้นมาดั้งเดิมนามว่ากระบี่สายลมไร้เงาซึ่งเขาไม่ได้ใช้บ่อยนัก เพราะมีคู่ต่อสู้ไม่มากนักที่คู่ควรให้ใช้กระบี่นี้  แต่กระบี่นี้ไม่เคยพลาดเป้ามาก่อน

แต่วันนี้ เขาพลาดเป้าหมายจริงๆ

เขายังไม่สามารถเข้าใจได้ว่า ถังเทียนหลบท่ากระบี่สังหารนี้ได้อย่างไร ทำไมฝ่ายตรงข้ามถึงเปลี่ยนตำแหน่งและงอตัวได้ทันเวลา?  บังเอิญ? หรือว่าเขาคาดการณ์ได้ถูก

คาดการณ์กระบี่สายลมไร้เงาของเขา...

เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมา  อู๋เจ๋อสิงสั่นโดยมิได้ตั้งใจ  ความกลัวโดยไม่มีสาเหตุเกาะกุมหัวใจของเขา แม้แต่ความคิดที่ไร้สาระและที่น่ากลัวก็ไหลเข้ามา  ถังเทียนเห็นท่ากระบี่ของเขาด้วยหรือ?

อู๋เจ๋อสิงมีความมั่นใจสูงในเพลงกระบี่ของตัวเขาเอง  ห้าปีมานี้เขาไม่เคยย่อหย่อนเลยสักวัน  และเขาฝึกฝนต่อเนื่อง เพลงกระบี่ของเขาค่อยๆเปลี่ยนแปลงจากก้าวร้าวเปลี่ยนเป็นโจมตีแฝงเร้น

กระบี่สายลมยะเยือกมีความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่

ห้าปีมานี้ เขาสวมหน้ากากปกปิดตนเองและท้าทายยอดฝีมือจากเวทีต่างๆ  เพลงกระบี่ของเขาไม่เคยพ่ายแพ้  กระบี่สายลมไร้เงานี้เป็นไม้ตายลับของเขา  เขาใช้ออกเพียงในเวลาโกรธ  และที่ผ่านมานี้เอง  เขาคาดไม่ถึงเลยว่าการโจมตีที่มั่นใจที่สุดของเขาจะพลาดเป้าได้จริงๆ

เขาเกือบไม่เชื่อสายตาตนเอง

เสียงคำรามของถังเทียนในหูเขา เหมือนกับสายลมพัดผ่าน

※※※※※

หลิงซิ่วมองดูถังเทียนลงมือใช้พลังอย่างรุนแรง  ถึงกับหน้าแตกตื่น

จากนั้นมองดูจี่เทียนที่จมเข้าไปในเสา เขาแทบไม่กล้าเชื่อสายตาตนเอง

เป็นไปได้อย่างไร?

แม้ว่าเขาจะรู้จักถังเทียนไม่นาน แต่สองสามวันมานี้ เขาได้เห็นแล้วว่าถังเทียนมีมาตรฐานฝีมือเป็นเช่นไรและเขารู้ชัดเจน   พลังของหมัดนี้เกินกว่าพลังปกติของถังเทียนไปมาก

พลังของถังเทียนอาจเทียบได้กับกระทิงเปลี่ยว แต่เป็นไม่ได้แน่นอนที่จะมีพลังน่าประหลาดขนาดนั้น

หมัดเดียวก็คว่ำจี่เทียนจนหมดสติ หมายความว่าพลังของหมัดนี้ น่ากลัวจริงๆ

มีบางอย่างทำให้เจ้าหมอนี่เปลี่ยนไปหรือเปล่า?

หรือว่ามีพลังที่ไม่รู้จักซ่อนอยู่ในร่างของเขา?

หลิงซิ่วรีบสงบจิตใจ แต่ตาของเขาฉายแววประหลาดใจ

※※※※

แฮก แฮก แฮก!

ลมหายใจที่หนักหน่วง ค่อยๆดึงความรู้สึกของถังเทียนกลับมา  สีสันในสายตาของเขาค่อยๆ จางหายไป

จี่เทียนผู้ฝังอยู่ในเสา ค่อยได้สติคืนมาเช่นกัน

ม่านตาถังเทียนขยายกระทันหัน

นี่คือ...

สีหน้าของเขามึนงง และจ้องมองจี่เทียนด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ  เขาก้มหน้ามองหมัดของตนเองทันที

เมื่อตอนที่ชกออกไป ถังเทียนรู้สึกแข็งแกร่งด้วยความพอใจลึกๆ ความรู้สึกสดชื่นพลุ่งขึ้นมาจากภายในร่างของเขา  ทั่วตัวเขารู้สึกกระฉับกระเฉงผิดธรรมดาขณะที่ร่างของเขาเบาลง

ร่างของเขากลายเป็นเบาลงจริงๆ

ถังเทียนงงและท่าทีงงงวยปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขาทันใดนั้นเขากระโดดขึ้นและทั้งตัวของเขาพุ่งขึ้นไปในอากาศเหมือนจรวดและพุ่งตรงไปที่เพดานห้องโถง

เมื่อถังเทียนลอยกลับลงมายืนพื้นได้อย่างแผ่วเบา สีหน้าของเขาแปลกใจมาก  เขาพยายามออกหมัดทันทีที่เขาปล่อยหมัดออกไป ม่านตาเขาขยายทันทีและมีความรู้สึกผิดไปจากธรรมดากระจายจากแขนของเขาไปทั่วทุกนิ้วในร่างกาย   เขารู้สึกได้ถึงพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่

เป็นแบบนี้ได้อย่างไร....

รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของถังเทียน เขามีความสุข แต่ในไม่ช้า ความรู้สึกงงงวยลึกๆก็ตามมา

ความเร็วและพลังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด  ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น...

เดี๋ยวก่อน... ความเร็วและพลัง!

สายตาของถังเทียนเบิกกว้าง ขณะที่สมองของเขาเหมือนถูกฟ้าผ่า ทันใดนั้น เขานึกถึงสายเลือดแคระและสายเลือดเทพที่เขากลืนลงไป  เป็นไปได้ว่า.....

ทั่วทั้งห้องโถงเงียบเป็นป่าช้า  ภายใต้การพินิจพิเคราะห์ของทุกคน  เขาหลับตากางแขนและรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเขา

อู๋เจ๋อสิงหายมึนงง เมื่อสายตาเขากลับมามองชัดท่าที่ถังเทียนอยู่ในกางห้องโถงกางแขนกว้าง เหมือนกับว่าไม่มีคนอื่นทำให้เลือดขึ้นหน้าเขา!

เมื่อนึกถึงการแทงที่พลาดที่ผ่านมา เหมือนเป็นหนามทิ่มแทงลึกในใจเขา และตอนนี้ การกระทำของถังเทียนยั่วยุให้เขาโกรธ

เขาถูกคนเมินไม่แยแสตั้งแต่เมื่อใดกัน?

บัดซบ!

โดยไม่ลังเลใจ เขาพุ่งตรงเข้าหาถังเทียนตอนนี้ นัยน์ตาเขารู้สึกพร่าเลือนก็ปรากฏมีบุรุษหนุ่มชุดขาวถือหอกมายืนขวางทางเขาไว้

“ขอโทษที  แต่คู่ต่อสู้ของเจ้าก็คือข้า!”

ปลายทื่อของหอกหลิงซิ่วเล็งตรงมาที่อู๋เจ๋อสิง  หน้าของเขาแสดงอาการดูถูก “ข้าคาดไม่ถึงเลยว่ากระบี่ลมยะเยือกที่มีชื่อเสียง  ความจริงแล้วก็คืออันธพาลชั่วร้ายที่คิดครอบครองหญิงงาม  ในที่สุดเจ้าก็เป็นมนุษย์ที่มีนิสัยเหมือนสุนัขนี่เอง”

ความเห็นของเขาทำให้อู๋เจ๋อสิงหน้าแดง เขาคาดไม่ถึงเลยว่าจะมีใครมีสิทธิ์มาวิจารณ์หน้าของเขา

“อย่างไรก็ตามความยุติธรรมจะต้องอยู่เหนือความชั่วร้าย  หอกเงินของข้าคือแสงสุริยา” หลิงซิ่วคำราม สีหน้าของเขามั่นคง การเพ่งระหว่างคิ้วดูเหมือนทำให้ใบหน้าเขาเปล่งปลั่งกว่าธรรมดา  ลักษณะของหอกที่ควง ดูเหมือนจะมีเปลวไฟควันขาวครอบคลุม

มันเป็นคำพูดไร้สาระ แต่พอออกมาจากปากของหลิงซิ่ว ไม่มีใครกล้าหัวเราะ

กู้เสวี่ยมองดูหลิงซิ่วด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

ท่าทางของหลิงซิ่วแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนสิ่งที่น่าตกใจที่สุดก็คืออารมณ์ที่มั่นคงของหลิงซิ่ว  ดวงตาสีแดงเพลิงของเขามีความมั่นคงมาก

คำที่เขาพูด ออกมาจากความรู้สึกจริงของเขา

อู๋เจ๋อสิงโกรธดวงตาแดงก่ำเพราะเขาได้รับความอับอายครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยฝีมือเด็กรุ่นหลัง  ถ้าเขาไม่จัดการเจ้าเด็กบัดซบทั้งสองนี้ด้วยตัวเองอย่างนั้นในอนาคต อย่างนั้นฉายากระบี่ลมยะเยือกจะกลายเป็นตัวตลกใหญ่ในดาวไพรมายา

“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”

อู๋เจ๋อสิงใช้กระบี่ออกด้วยความโกรธ ประกายสีเขียวเจิดจ้าพุ่งออกมาจากพื้นที่ว่าง1.7 เมตรต่อหน้าหลิงซิ่วเร็วเหมือนสายฟ้าทุกคนไม่สามารถจับเส้นทางในการแทงกระบี่ครั้งนี้

รัศมีสีเงินแตกกระจายออก

ติง!

เสียงคมของโลหะกระทบกันได้ยินชัดเจนทั้งห้อง

ดวงตาของผู้เฒ่าหวีซึ่งปิดอยู่ครึ่งหนึ่งพลันลืมตาขึ้น  ในดวงตามัวของเขาเปล่งประกายที่แทบตรวจไม่พบ

อู๋เจ๋อสิงตะลึงอีกครั้ง ท่าแทงกระบี่นี้ยังมีคนอื่นป้องกันได้อีก

ทุกคนส่งเสียงฮือฮา