บทที่ 1152 เหล่ยอีลี่หย่า
บทที่ 1152 เหล่ยอีลี่หย่า ท่วงทำนองแสนเศร้าดังแว่วตามสายลม หลี่มู่ฟานก้าวเดินออกไปด้านหน้าอย่างเชื่องช้าตามเสียงนั้น บนทุ่งหญ้าแห้งแล้งอันไม่มีที่สิ้นสุดนี้ เขารู้สึกว่าตนได้เดินมาไกลแล้ว ยามพระอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้า หญิงสาวในชุดเหลืองและผมสีขาวเงินเอนกายลงบนดาบยาวที่ปักอยู่บนพื้น ดวงตาคู่งามทอดมอง...
