ตอนที่ 151 บทฝึกครั้งใหม่

“ยังจำเป็นต้องใช้เวลาสักระยะก่อนจะฟื้นฟูได้”  ถังเทียนกังวลอยู่บ้างเล็กน้อย  เกราะนกยูงครามได้รับความเสียหายบาดเจ็บมากจากการต่อสู้กับหัวซา  ขณะที่มันป้องกันต้านรับการโจมตีให้เขาถึงยี่สิบครั้งโดยเฉพาะครั้งสุดท้ายส่งผลต่อพลังของมันมากที่สุด

ถังเทียนยังคงใช้จิตวิญญาณพลังยุทธของเขาหล่อเลี้ยงมันอย่างต่อเนื่อง  แต่มันยังดูดซับได้ไม่ค่อยดีนัก  อย่างไรก็ตามเขาก็ยังเบาใจที่รู้ว่าเขาสามารถรู้สึกได้ถึงจิตวิญญาณพลังยุทธของปราณนกยูงครามแม้ว่าจะอ่อนแอก็ตาม  แต่ดูเหมือนว่ามันจะรอดอยู่ได้

“ข้าได้ถามพี่จิ่งหาวแล้ว  เขาบอกว่าไม่มีอะไรใหญ่มากตราบเท่าที่ให้เวลามันฟื้นตัวและป้อนแก่นพลังวิญญาณให้มัน  มันก็จะรักษาตัวเองได้”

เป็นครั้งแรกที่ถังเทียนตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้น  เขาใช้เวลาส่วนใหญ่กับนกยูงคราม  ภายใต้การบำรุงอย่างต่อเนื่อง พลังของนกยูงครามแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะได้รับบาดเจ็บเสียหายหนักในครั้งนี้

“เจ้าจำเป็นต้องย่อยเก็บเกี่ยวผลของการต่อสู้”  ปิงเตือนเขา

“อืม..” ถังเทียนพยักหน้าและพูดด้วยความมุ่งมั่นจริงจัง  “หนุ่มชาวฟ้าจะไม่ขี้เกียจแน่นอน!”

ปิงแค่นเสียง  “อย่าโม้ มานี่เลย ข้าเตรียมบทฝึกครั้งใหม่ไว้ให้เจ้าแล้ว”

“บทฝึกใหม่?” ถังเทียนตาเป็นประกาย

ขณะที่ห้องสิบแปดมนุษย์ทองแดงเป็นบทฝึกที่ยาก  แต่เขาก็ก้าวหน้าไปได้มาก ถ้าเขาไม่ฝึกห้องสิบแปดมนุษย์ทองแดงได้สำเร็จ เขาคงไม่มีทางเอาชนะยอดฝีมือผู้โดดเด่นอย่างหัวซาได้  ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเลยว่าเขาได้เก็บเกี่ยวประโยชน์ไว้อย่างมากมาย

“ข้าไม่เคยนึกเลยว่าเจ้าจะสามารถผ่านด่านสิบแปดมนุษย์ทองแดงได้เร็วนัก  บอกตามตรงว่าเรื่องนี้ไม่มีอยู่ในหัวของข้าเลย” ปิงมองดูถังเทียน  “ข้าคิดว่าเจ้าคงต้องอยู่ที่นี่ไปอีกชั่วระยะหนึ่ง  ดังนั้นข้าไม่ได้เตรียมหัวข้อใหม่ๆอะไรให้เจ้าในตอนน้น  แต่ไม่เป็นไร  เรามาพูดถึงบทฝึกใหม่กัน”

ถังเทียนเตรียมตัวฟังอย่างดี  หน้าของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ปิงโบกมือเบาๆและรวดเร็ว ดาวเคราะห์หลากสีสันเริ่มโคจรเร็วอยู่ภายในห้อง  หลังจากนั้น ดาวสีเทามาหยุดอยู่ต่อหน้าปิง

“เจ้าไม่มีข้อบกพร่องในการใช้วิทยายุทธของเจ้า  แต่เห็นได้ชัดว่านั่นไม่เพียงพอ  ปัญหาของเจ้าตอนนี้ก็คือว่าร่างกายของเจ้าตามปฏิกิริยาตอบโต้ของเจ้าไม่ทัน  จิตวิญญาณพลังยุทธของเจ้าเป็นถึงระดับเงินมันก้าวหน้าไปช้า แต่วิทยายุทธของเจ้าและพลังปราณเที่ยงแท้ของเจ้าทั้งสองประการนี้ยังมีมาตรฐานที่ต่ำ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งพลังปราณเที่ยงแท้ของเจ้ายังเป็นเพียงระดับห้า  และมันเริ่มแสดงให้เห็นแล้วว่าไม่สามารถรับมือกับการศึกของเจ้าได้  ดังนั้น บทฝึกฝนครั้งใหม่จะมุ่งเน้นไปที่ปรับพลังปราณเที่ยงแท้ของเจ้า”

เช่นเดียวกับนายทหารที่มีความรู้และความชำนาญ ปิงตัดการติดตามและเข้าตรงจุด

“มีหัวข้อการฝึกปราณเที่ยงแท้ด้วยเหรอ?”  ถังเทียนประหลาดใจ  ในใจเขา เขาคิดว่าการฝึกปราณเที่ยงแท้หมายถึงช่วงเวลาฝึกที่ทรมาน พวกที่มีคุณสมบัติโดดเด่นจะใช้หินดวงดาวช่วยความก้าวหน้าแบบนั้นจะมีมากและรวดเร็วแต่เห็นได้ชัดว่าสถานะอย่างเขาในตอนนี้ เขามีไม่มากพอ

อย่างไรก็ตามโชคดีที่พลังในค่ายทหารใหม่มีสูงมาก ความก้าวหน้าของพลังปราณแท้ของเขาก็ไม่ถือว่าช้า

“มีแน่นอน!”

ปิงตาเป็นประกายมองดูดาวสีเทา

ถังเทียนเพียงรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในมุมมองของเขาและเขาอยู่ในหุบเขาขนาดมหึมา หุบเขาสีเทาและภูมิประเทศดูแปลกประหลาด ซับซ้อนมาก  ลมในหุบเขาพัดแรงมาก จนเขาแทบลืมตาไม่ขึ้น ถังเทียนต้องใช้พลังบางส่วนก่อนที่เขาจะตั้งหลักได้  ปิงลอยตัวมาอยู่ข้างๆ เขา

“เจ้าเห็นสถานที่ผิดปกตินี่ไหม?  ใช่แล้ว ลมที่นี่จะไม่เพียงแต่กลืนพลังปราณเที่ยงแท้ของเจ้าเท่านั้น  แต่มันจะเพิ่มความเร็วของแรงลมและจะพัดเอาปราณเที่ยงแท้ทั้งหมดของเจ้าออกไปแม้ว่าเจ้าแค่ยืนอยู่ตรงนั้นเฉยๆ ปราณเที่ยงแท้ภายในของเจ้าทั้งหมดจะเริ่มหายไป”

เมื่อถังเทียนได้ยินเช่นนั้น  เขารีบตรวจสอบปราณเที่ยงแท้  ระดับปราณเที่ยงแท้ในตัวของเขาได้หายไปอย่างรวดเร็ว

“ปราณเที่ยงแท้คือพื้นฐานของวิทยายุทธทั้งหมดเรามักจะมุ่งเน้นการศึกษาพลังปราณเที่ยงแท้ของเรา วิธีที่ใช้กันมากที่สุดเพื่อเพิ่มพลังก็คืออยู่ในสภาพแวดล้อมที่อำนวยแต่ในที่สุดเรามีการค้นพบใหม่ เมื่อปราณเที่ยงแท้ของเจ้าลดลงอย่างรวดเร็ว เส้นโคจรปราณและตันเถียนของเจ้าจะอยู่ภายใต้แรงกดดัน  เส้นเดินปราณและตันเถียนจะเพิ่มความแข็งแกร่งขึ้นความสามารถในการดูดซับพลังจะเพิ่มมากขึ้น”

ขณะนั้นเองถังเทียนหมดพลังปราณเที่ยงแท้ไปถึงหนึ่งในสี่แล้ว อย่างไรก็ตาม เขาไม่สนใจ เขาหลงใหลได้ปลื้มกับคำพูดของปิง

“ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว  ข้าต้องหิวกระหายเส้นเดินปราณและตันเถียนของข้าก่อนที่พวกมันจะสามารถกินพลังได้เร็ว”  ถังเทียนยกมือและพูด

“เจ้าพูดมันก็ง่าย”  ปิงยิ้ม แต่เขาทำหน้าจริงจังอย่างรวดเร็ว “นั่นก็ถูก ดังนั้นเราจึงสร้างห้องฝึกนี้ ซึ่งเรียกกันว่าหุบเขาแห่งความอดอยาก  ไม่มีพลังงานที่นี่ ดังนั้นเจ้าจะไม่สามารถหล่อเลี้ยงปราณเที่ยงแท้ของเจ้าได้  ในเวลาอันรวดเร็ว  เจ้าจะเข้าใจความรู้สึกของความหิว”

หลังจากฟังคำอธิบายของเขา  ถังเทียนเหลือพลังปราณน้อยกว่าครึ่ง”

“แน่นอนว่า แค่นั้นยังไม่พอ เพราะในการวิ่งระยะยาวเมื่อปราณเที่ยงแท้ของเจ้าไม่มีหล่อเลี้ยง  เส้นปราณและตันเถียนของเจ้าจะหดตัว  ต่อมาไม่ช้า เราจะพบว่า ตราบใดที่เจ้ายังรักษาความเข้มข้นของการออกกำลังกายไว้  เลือดและกล้ามเนื้อของเจ้าจะต้องหล่อเลี้ยงเส้นโคจรปราณและตันเถียนของเจ้า แล้วนี่จะช่วยบำรุงหล่อเลี้ยงเจ้าให้มีความแข็งแรง”

“ดังนั้น!” ใบหน้าเหมือนกับไพ่ของปิงมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที  เขากระดิกนิ้ว “เรากำลังให้กำลังใจทหารใหม่ทั้งหมดอยู่ พวกเขาจะเป็นคู่ซ้อมคนใหม่ของเจ้าเรียกพวกเขาว่าหมาป่าแทะกระดูกเถอะ”

ถังเทียนหันควั่บตามสัญชาตญาณทันที

หมาป่าใหญ่สองสามตัวขนาดไล่เลี่ยกับเขามีเขี้ยวแหลมคมและนัยน์แดงเหมือนเลือดกำลังจ้องมองถังเทียนอย่างดุร้าย

ถังเทียนหัวใจตกวูบ

“โอว, ไม่ต้องห่วง  ต่อให้พวกมันไล่เจ้าทัน  เจ้าก็จะไม่ตายจริงๆ  แต่เจ้าจะรู้สึกเจ็บปวด  พวกมันชอบกระแทกข้อต่อและเคี้ยวจนละเอียดก่อนจะกลืนลงไป  เจ้าจะได้พบประสบการณ์กับมันด้วยตนเอง  และจะรู้สึกเหมือนจริงมาก”

เสียงของปิงก้องสะท้อนออกมา

หน้าของถังเทียนเปลี่ยน

หมาป่าแทะกระดูกบางตัวร้องโหยหวนและพุ่งเข้าหาถังเทียนราวกับพายุที่บ้าคลั่ง

ถังเทียนเหงื่อแตกผมลุกตั้งชัน เขาหมุนตัวและวิ่งหนีสุดชีวิตโดยไม่พูดอะไร

※※※※

ภายในห้อง หลิงซิ่วถอดเสื้อแจ็คเก็ตหนาออก  เขามีผ้าพันแผลรอบตัวทั้งร่างเหมือนมัมมี่  เขาก้มหน้าก้มตาและเริ่มคลายผ้าพันแผล ช้าๆที่ข้อมือ ไหล่ อกและเอว...

เมื่อมองดูในกระจก  เขาจ้องดูร่างมีผมสีฟ้าดูผิดรูปและข้อมือของเขาบิดเบี้ยวและดูห่างไกลกับที่เขาคิด

“อาจารย์  ทำไมท่านไม่สอนวิชาหอกให้ข้า?”  น้ำเสียงเศร้าสร้อยนุ่มนวลดังขึ้น

“เพราะเจ้าไม่สามารถฝึกฝนได้”  ชายชราป่วยคนหนึ่งพูดขึ้น

“อาจารย์!  ข้าจะฝึกฝนให้หนัก!  อาจารย์, ได้โปรดเถอะ,  สอนข้า!” เสียงน้อยนุ่มนวล แต่ดื้อดึงทักท้วง

ชายชราถอนหายใจ  “เสี่ยวซิ่ว เมื่อข้าเอาเจ้ามาเลี้ยง ร่างกายเจ้าบาดเจ็บสาหัส กระดูกของเจ้าบิดเบี้ยวผิดรูป โดยเฉพาะอย่างยิ่งกระดูกสันหลังของเจ้า ข้านวดให้เจ้าทุกวัน แต่ข้าก็ไม่สามารถฟื้นคืนสภาพได้ วิชาหอกต้องใช้ความคาดหวังจากร่างกายสูง ร่างของเจ้าไม่สามารถทนรับได้  ข้อมือนิ้ว ข้อต่อทุกส่วนเหล่านั้น จะได้รับความเสียหายอย่างหนัก เจ้ามีข้อบกพร่องในการปลดปล่อยพลังและที่สำคัญที่สุด กระดูกสันหลังของเจ้าจะต้องรับภาระหนักและมันจะทำให้เจ้ารู้สึกแย่”

“อาจารย์,  ข้าทำได้, ข้าสามารถทำได้! หลิงซิ่งเงยหน้าและพูดด้วยความเด็ดเดี่ยว

อาจารย์มองดูตาของเขา  ขณะที่หลิงซิ่วจำได้อย่างชัดเจน

“อาจารย์,  ข้าสามารถทำได้!” เมื่อมองดูตนเองในกระจกเงา หลิงซิ่วพึมพำ นัยน์ตาสีส้มแดงของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาและความตั้งใจ

เขาก้าวลงไปในถังไม้ข้างตัวเขา  ถังไม้เต็มไปด้วยน้ำยาสีดำ มันมีกลิ่นเหม็นอับและเขาแช่ตัวลงไปในระดับคอ

ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในความเจ็บปวด

ยาซึมเข้าไปในร่างของเขาทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าร่างของเขากำลังเผาไหม้   กระดูกของเขาถูกหุ้มด้วยลูกบอลเปลวไฟ มันเผาผลาญอย่างต่อเนื่องราวกับว่าจะป่นกระดูกของเขาให้เป็นเถ้า

นี่คือยาที่อาจารย์ให้เขายามที่ท่านยังมีชีวิต มันช่วยเขาให้ลดภาระการทำงานหนักของกระดูกสันหลัง  บางครั้งเขาจำเป็นต้องแช่ตนเองอยู่น้ำยานี้เพื่อสลายอาการบาดเจ็บทั้งหมด  ตั้งแต่เขาฝึกฝนวิชาหอก เขาไม่เคยหยุดใช้มันเลย

แต่กระบวนการเช่นนี้ไม่น่าเพลินใจแน่นอน

หลังจากความรู้สึกเผาลนลดลง  ความเจ็บปวดก็เข้ามาแทนที่  มันเหมือนกับว่ามีตะปูนับไม่ถ้วนถูกตอกเข้าไปในข้อต่อและกระดูกของเขา

ใจของเขาว่างเปล่า  หน้าของเขาซีด นัยน์ตาสีส้มที่ดูเหมือนโกรธกลายเป็นสีขาว เขาร้องไม่หยุดเหมือนสัตว์ป่า  ศีรษะของเขาเป็นราวกับว่าถูกตักขึ้นมาจากน้ำผมของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป นัยน์ตาของเขาจึงค่อยกลับมามีสีสันและมีชีวิตชีวาอีกครั้ง

ความเจ็บปวดค่อยๆ หายไปเขาสามารถรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาค่อยๆ เคลื่อนไหวได้อย่างช้าๆ  ข้อต่อที่แข็งเกร็งเริ่มอ่อนตัว  ความเจ็บปวดทั้งหมดหายไป

ความสบายเช่นนั้นคงอยู่ไม่นานนัก

เมื่อเขาออกมาจากถังไม้ และเช็ดตัวให้แห้ง  เขาเอาผ้าพันแผลมาทำความสะอาดและเริ่มพันตัวเองอีกครั้ง  ผ้าพันแผลนี้ทำมาจากส่วนผสมที่พิเศษ  มีความแข็งแรงและเหนียวแน่นเป็นพิเศษ  เมื่อตัว

ร่างกายบิดเบี้ยวของเขาค่อยๆ ถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาวช้าๆ

เขารู้วิธีพันแผลตนเองให้แน่นหนาโดยไม่ให้มีผลต่อการเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่วมานานแล้ว

ร่างของเขาในตอนนี้พันด้วยผ้าพันแผลสีขาวรอบตัวมันแน่นพอทำให้เขาหน้าแดงและดูอึดอัดเล็กน้อย เขาถือหอกเงินไว้ในแขน ความเย็นของหอกทำให้เขาสงบจิตใจได้ทันที

หอกนี้อาจารย์ได้มอบให้เขามันคือแหล่งพลังของเขา  หลายปีที่ใช้ในที่สุดเขาก็ค้นพบทางที่กลับไปหาตัวเขาเอง

ข้อมือเขาสั่นเล็กน้อย คมหอกก็สั่นเล็กน้อยแสงสีเงินเปล่งออกแล้วจางหายไป

หลิงซิ่วมองดูพอใจ สายตาของเขาจับจ้องชุดยาวสีขาวชุดใหม่ที่พาดอยู่บนเก้าอี้  เป็นชุดสีขาวขอบทอง คอเสื้อตั้งตรงสูงมีสัญลักษณ์เขาแกะทั้งสองด้าน

อาจารย์ ในที่สุดข้าก็มีคุณสมบัติเพียงพอจะสวมมัน

หลิงซิ่วตื่นเต้นเล็กน้อย  เขายื่นมือและหยิบชุดขาวมากอดไว้ คำสั่งเสียสุดท้ายของอาจารย์ยังก้องอยู่ในหูของเขา

“ถ้าในวันหนึ่ง  เจ้าสามารถฝึกฝนแก่นความยุติธรรมได้เต็มที่แล้ว  อย่างนั้นเจ้าสามารถสวมมันได้”

หลิงซิ่วสวมชุดยาวขาวอย่างระมัดระวังมันใหญ่และสามารถคลุมร่างของเขาได้ดี สีของมันขาวยิ่งกว่าหิมะ คู่กับหอกเงินพู่แดง เขามีผมสีน้ำเงินและดูดีจนเขาเองก็แปลกใจเมื่อเห็นตนเองในกระจก ชุดนี้ดูเหมือนพวกบาทหลวงหรือเทพมากกว่าจะเป็นนักสู้ธรรมดา

แต่เขารีบโยนความคิดนี้ออกไปจากหัวอย่างรวดเร็ว  เขาไม่สนใจว่ามันจะดูเหมือนอะไร  ต่อให้เป็นชุดที่ดูเหมือนขอทานเขาก็จะสวมใส่โดยไม่ลังเลใจแม้แต่น้อย

“อาจารย์!  เสี่ยวซิ่วจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”

เขาพึมพำเบาๆ ราวกับกล่าวคำปฏิญาณตัวเด็กหนุ่มผลักเปิดประตูและห้องก็เต็มไปด้วยแสงอาทิตย์สาดส่อง