12 สู้กับกระทิงอาละวาด 2

12 สู้กับกระทิงอาละวาด 2

“นั่นไม่ใช่?” (ลูซี่)

ผมมองไปที่ที่ลูซี่ชี้

“ที่ไหน?” (เอมิลี่)

“ไม่เห็นเลย” ยีนพูดระหว่างหรี่ตา

“มาใช้ [มองไกล] เถอะ” (มาโกโตะ)

ผมใช้สกิล, และเห็นจุดเล็กๆ ที่ดูคล้ายวัว

มันอยู่นอกระยะตรวจจับ, ผมจึงบอกไม่ได้ว่ามันเป็นเป้าหมายรึเปล่า

“ชั้นประทับใจที่เธอเห็นอะไรได้ไกลขนาดนั้น” (มาโกโตะ)

แม้แต่จะใช้ มองไกล, ผมยังเห็นไม่ชั้ด

“ทั้งหมดนี่เอลฟ์มีตาดีน่ะ!” (ลูซี่)

ลูซี่ได้เชิดอกขึ้น

“และงั้น, ทำอะไรต่อดี?” (มาโกโตะ)

ผมถามทุกคน

“ชั้นจะเป่ามันกระจุยด้วยเวทมนตร์ชั้น!” (ลูซี่)

ลูซี่สะบัดแขนออก

“มันประมาน500เมตรจากตรงนี้ ยิงโดนเหรอ?” (ยีน)

ยีนพูดด้วยสายตาสงสัย

“เป็นไปไม่ได้” (เอมิลี่)

เอมิลี่เสริมด้วยความมั่นใจ

“อะไรกันน่ะพวกเธอ?! ชั้นเป็นคนเดียวที่โจมตีจากระยะ-ไกลได้ถูกมั้ย?!” (ลูซี่)

ควันออกมาจากหัวของลูซี่

“หมดนี่มันไม่มีการควบคุมอยู่ในเวทมนตร์ของเธอนะ” (มาโกโตะ)

ผมเห็นเวทมนตร์ของลูซี่หลายต่อหลายครั้ง, ผมจึงบอกได้

ระยะทางนั้นเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอ

“ชั้นจะเป็นตัวล่อ” (มาโกโตะ)

ผมดึงมีดออกมาจากฝักและตั้งท่า

“ทั้งหมดนี่ชั้นจะไม่มีประโยชน์ในแผนกโจมตีครั้งนี้นะ” (มาโกโตะ)

พวกเรามีฟ้าที่โปร่งวันนี้

ไม่มีเมฆและไม่มีหนองน้ำอยู่ในระยะสายตาในทุ่งหญ้านี้

ด้วยมีดและเวทมนตร์ของผม ผมคาดหวังการโจมตีที่มี ประสิทธิภาพกับกระทิงอาละวาดที่มีร่างกายใหญ่โตไม่ได้

“มาโกโตะ, นายโอเคมั้ย?” (ลูซี่)

ลูซี่ดูเหมือนจะเป็นห่วง

“ชั้นจะใช้สกิลเพื่อให้พอได้ เมื่อชั้นดึงมาตรงนี้, ลูซี่จะทำให้มันอ่อนแอลงด้วยเวทมนตร์ของเธอ, และยีนจะเป็นคนปิดฉากด้วยเวทย์ดาบของเค้า” (มาโกโตะ)

“ชั้นจะเสริมพลังโจมตีและพลังเวทมนตร์ของลูซี่กับยีน” (เอมิลี่)

“แผนได้ถูกตัดสินแล้วซินะ ลูซี่, ร่ายให้ชัวร์นะ” (มาโกโตะ)

“เดี๋ยว, ชั้นจะร่ายเพิ่มพลังป้องกันทางกายภาพให้เธอ” (เอมิลี่)

ผมให้เอมิลี่ร่ายเวทมนตร์สนับสนุนใส่ผม

โอเค, ผมไปละนะ

ผมใช้ [ซ่อน] และค่อยๆคืบคลานเข้าไปหากระทิงอาละวาด

เมื่อผมเข้าใกล้, ตัวที่ใหญ่ได้ชัดขึ้นและชัดขึ้น

กระทิงอาละวาดใหญ่เท่ารถบัสขนาด-กลาง ผมรู้สึกเหมือนว่ามันจะส่งคนปลิวไปได้เหมือนใบไม้

ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่สังเกตุเห็นผม, และมันเคี้ยวหญ้าอย่างสบายใจ

การร่ายของลูซี่ใกล้จะจบลงแล้ว, ผมคิดว่านะ?

เมื่อผมมองกลับไป, ยีนได้ยกมือขึ้น

สัญญานว่าเตรียมตัวกันพร้อมแล้ว

ได้เลย

[ซ่อน], ปล่อย

กระทิงอาละวาดได้มองมาทางนี้

สังเกตุเห็นแล้วซิ, หือห์

แต่ตอนนี้มันเพียงแต่ระวังผม

ผมหยิบหินที่เท้าของผมและเปิดใช้ [ยิง]

มันเป็นสกิลนักเดินทาง, มันทำให้สิ่งที่ขว้างออกไปโดนเป้าหมายอย่างแน่นอน

สกิลที่ผมใช้บ่อยๆเพื่อที่จะประหยัดมานา

“อุรย้า!” (มาโกโตะ)

ผมโยนหินในมือไปเต็มแรง

“สไตรค์!” (มาโกโตะ)

หินที่ผมเขวี้ยงได้ไปโดนปลายจมูกของกระทิงอาละวาดเต็มแรง

‘บบบบบู!’, เสียงร้องด้วยความโกรธก้องขึ้น

มันจ้องมาทางนี้

มันมาแล้ว!

[หลบหนี]!

ผมไปที่ที่พวกพ้องผมอยู่

กระทิงอาละวาดได้ไล่ตามมา

เกกะห์, มันเร็วกว่าที่ผมคิดไว้!

เร็วยิ่งกว่าโอเกอร์

มันไม่มีอุปสรรค์เหมือนครั้งที่แล้วในป่า

ถ้าเป็นแบบนี้, มันจะไล่ตามทัน

ช่วยไม่ได้

ผมหันหน้ากับไปหากระทิงอาละวาด

โออ้, นี่ช่างเป็นภาพที่ยิ่งใหญ่

ก้อนยักษ์กำลังพุ่งเข้ามาหาผม

ถ้ามันโดน, มันคงจะร้าวไปทั้งตัวแน่ๆ

[หลบหลีก]!

แค่ก่อนถึงตัวผม, ผมใช้งานสกิล

ผมรู้สึกเหมือนเป็นมาธาดอร์

ผมมองดูที่กระทิงอาละวาดและวางแผนที่จะหลบมันอีกครั้ง

หัวของกระทิงอาละวาด…เอ๋?

มันไม่มองกลับมา?!

“เอ๋? เอออ๋?!” (ลูซี่)

ลูซี่ส่งเสียงงุนงง

กระทิงอาละวาดจะตื่นเต้นเมื่อเห็นบางอย่างที่สีแดง

ลูซี่มีผมแดงและใส่ผ้าคลุมสีแดง

“เอ๋าา…” (มาโกโตะ)

มันชอบลูซี่-ซัง ดูเหมือนว่า

“มันมาแล้ว!” (ยีน)

ยีนตะโกน

“ฮิ้ห์! [ไฟร์บอล]!” (ลูซี่)

ลูกบอลไฟยักษ์ยิงไปที่กระทิงอาละวาด

“นั่นมันเร็วไปแล้ว!” (มาโกโตะ)

กระทิงอาละวาดวิ่งเป็นทางตรงและไม่เปลี่ยนเส้นทางเป็นส่วนมาก เพราะเหตุนั้น, ถ้าคุณยิงเวทมนตร์ระหว่างที่มันพุ่งเข้าใส่, มันเกือบ100%ที่จะโดนชัวร์ๆ

แต่ก่อนมันจะออกวิ่ง, มันจะหลบ

กระทิงอาละวาดหลบไฟร์บอลอย่างง่ายดาย

มันลองอีกครั้งที่จะพุ่งเข้าใส่ลูซี่, ม้วนขาหลังของมัน

“อะว้าว้าว้าว้า!” (ลูซี่)

“เฮ้, ลูซี่! เริ่มร่ายมนตร์ได้แล้ว!” (เอมิลี่)

ลูซี่ตื่นตระหนกและเอมิลี่พยายามทำให้เธอสงบลง

แต่มันจะไม่ทันเวลาถ้าแบบนี้

กระทิงอาละวาดก้มหัวลง, และเตรียมตัวจะพุ่งใส่

“นี่มันแย่แล้ว, มันมาแล้ว!” (ยีน)

ยีนนำโล่ขึ้นมาข้างหน้า, แต่นั่นจะป้องกันมันไม่ได้

ช่วยไม่ได้

ผมสร้างมานาของผม

[เวทมนตร์น้ำ: ไอซ์ ฟลอร์]!

ผมแช่แข็งพื้นที่กระทิงอาละวาดเหยียบ

กระทิงอาละวาดลื่นและล้มลง

เสียงร้องงุนงง ‘บุมมมู’ ได้ถูกส่งออกมา

“นั่นนายเรอะ, มาโกโตะ?!” (ยีน)

ยีนตะโกนมาทางผม

“ใช่! แต่ชั้นทำอีกครั้งไม่ได้แล้ว ชั้นไม่มีมานาพอแล้ว” (มาโกโตะ)

“จริงดิ?! นั่นมานาน้อยเกินไปละนะ!” (ยีน)

“เงียบเหอะ!” (มาโกโตะ)

“เฮ้ย, ลูซี่! ทำไฟร์บอลอีกทีสิ” (เอมิลี่)

“ด-ได้เลย” (ลูซี่)

“[วินด์ เบลด]!” (ยีน)

ยีนเหวี่ยงดาบของเขาลง, และคมมีดเวทมนตร์ได้ฟันไปถูกด้านข้างของกระทิงอาละวาด

เสียงเฉือนเกิดขึ้น, และกระทิงอาละวาดเลือดไหล

แต่…

“ดูเหมือนว่าจะไม่มีประสิทธิภาพมากเกินไป” (มาโกโตะ)

“ทางเทคนิคแล้วมันเป็นเวทย์ระยะไกลเพื่อใช้ในการสนับสนุนน่ะ มันมีพลังโจมตีต่ำไปที่จะใช้เป็นสิ่งยิง” (ยีน)

ยีนพูดด้วยความอาย

กระทิงอาละวาดดูเหมือนยังมีชีวิตชีวา

มันหายใจแรงและแสดงท่าทีว่าจะพุ่งไปทางนี้

การร่ายของลูซี่ยังไม่เสร็จครึ่งหนึ่งเลย

“เอางี้, มาแยกเป็นสองกลุ่ม ชั้นจะเป็นเหยื่อล่ออีกครั้ง, และยีนนายโจมตีมันจากข้างหลัง” (มาโกโตะ)

“ด-ได้ แต่นายจะดึงมันยังไงล่ะ?” (ยีน)

“อย่างงี้!” (มาโกโตะ)

ผมตั้งท่าและพุ่งเข้าใส่กระทิงอาละวาด

“ฮ-เฮ้ย!” (ยีน)

ยีนตะโกนอย่างหงุดหงิดมาจากด้านหลัง

กระทิงอาละวาดพุ่งมาทางเรา

[หลบหลีก]! และเหนือไปกว่านั้น!

[เวทมนตร์น้ำ: วอเทอร์ เบลด]!

รีดมานาจนหยดสุดท้าย, ผมใช้งานเวทมนตร์, และเจาะทะลุตาของกระทิงอาละวาด

‘บบบบบู!’, เสียงร้องเจ็บปวดก้องกังวาน

“โออ้! นายทำได้!” (ยีน)

ยีนพูดโดยไม่มีความเป็นห่วง

“ชั้นไม่ได้ทำได้ ชั้นแค่ทำมันโมโหน่ะ” (มาโกโตะ)

กระทิงอาละวาดพุ่งมาหาผมด้วยความโกรธผลักดันมัน

มันเซเล็กน้อยเนื่องจากเสียตาไปหนึ่งข้าง

ด้วยนี่, ผมน่าจะหลบมันได้

“ชั้นมานาหมดแล้วจริงๆ! ยีน, ชั้นปล่อยให้นายนะ!” (มาโกโตะ)

“นายเป็นนักเวทย์จริงๆเรอะ?! อ-โอเค๊, ได้” (ยีน)

ยีนตั้งท่าด้วยโล่ที่มาข้างหน้าและกระแทกกระทิงอาละวาดจากด้านข้าง

*{ปัง!}*

เสียงชนหนักๆดังก้องและมอนสเตอร์ได้เซ

นั่นสกิลโล่, หือห์

มีสกิลดีนี่

“ชั้นร่ายเสร็จแล้ว!” (ลูซี่)

ลูซี่ตะโกน

ยีนและผมรีบออกห่างมาจากศัตรู

“[ไฟร์บอล]!” (ลูซี่)

กระทิงอาละวาดเป๋อยู่กับสกิลของยีน

มันไม่สามารถหลบได้

ไฟร์บอลที่ใหญ่อย่างบ้าคลั่งได้คลุมกระทิงอาละวาดไปทั้งเนื้อทั้งตัว

*{วู้มมมม!}* เสาไฟได้ประทุขึ้น

‘บุมมมมู!’, เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดได้กังวานจากกระทิงอาละวาด

“เวทมนตร์ของลูซี่นี่สุดยอด…” (เอมิลี่)

เอมิลี่พูดไปกับการถอนหายใจ

“ชั้นไม่มีเวลาได้เฉิดฉายเลย…”, คือสิ่งที่ยีนพึมพำ

ไม่, นายทำได้ดีแล้ว

“หึ่มพ์, ใช่มะ?!” (ลูซี่)

ลูซี่ทำตัวกระหยิ่มยิ้มย่อง

“แต่เป้าหมายไหม้เป็นจุลเลย เราขายอะไรไม่ได้เลยแบบนี้” (มาโกโตะ)

เราควรจะทำสิ่งนี้เพื่อหาเงินติดกระเป๋า, ดังนั้นเราไม่ทำเกินไปหรอกเหรอ?

“หนังมันใช้ไม่ได้แล้ว แต่ข้างในและกระดูกยังมีค่าเป็นวัสดุ, ดังนั้นมันน่าจะมีคนที่ซื้อแหละ…น่าจะ” (ยีน)

ยีนดูเหมือนจะไม่มั่นใจ

เฮ้ย เฮ้ย, นี่มันจะดีมั้ยเนี่ย?

“ชั้นหิวแล้ว เรากินเจ้านี่ไม่ได้เหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่พูดอะไรแปลกๆ

มันจริงที่มันมีกลินหอมของเนื้อย่าง

“เฮ้ยนั่น, นายจะทำร้ายไส้ตัวเอง, รู้มะ?” (เอมิลี่)

เอมิลี่โต้ตอบด้วยสามัญสำนึก

“ไปรายงานที่สมาคมเถอะ เราต้องทำเรื่องขอในการขายและขนมอนสเตอร์” (มาโกโตะ)

เมื่อมอนสเตอร์ขนาด-ใหญ่ถูกปราบและรายงานไปที่สมาคม, พวกเขาสามารถขนส่งและประเมินได้

ยีนดูเหมือนจะมีเครื่องมือสื่อสาร, ดังนั้นเขาจะเป็นคนสื่อสารกับสมาคม

พวกเราเฝ้าดูว่าเผื่อมีมอนสเตอร์ตัวอื่นโผล่มา

มันแทบไม่มีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งแถวนี้ ดังนั้นมันน่าจะโอเค

◇◇

มันประมาน10นาทีหลังจากจัดการกระทิงอาละวาดและยีนรายงานไปที่สมาคมว่ามีบางอย่างแปลกๆ

{ตรวจจับของผมส่งสัญญาน}

เสียนเตือนที่ดังอยู่ในหัว, และมันทำให้หน้าผมแข็งทื่อ

เสียงดังได้มาก่อน

มันอยู่คนละระดับกับเวลาที่เกิดกับโอเกอร์

“เฮ้ย! ทุกคน, ศัตรูอันตรายกำลังมา” (มาโกโตะ)

ผมเตือนทุกคนให้ระวัง

“เอ๋? มาโกโตะ, พูดอะไรน่ะ?” (ลูซี่)

“นั่นมันจริงเหรอ, มาโกโตะ?!” (ยีน)

“ระวังรอบตัวไว้! มันน่าจะมีอะไรซักอย่าง!” (มาโกโตะ)

ผมหาตำแหน่งด้วยสกิลของผม

“อ้ะ! ดูนั่น!” (ลูซี่)

ผมมองไปที่ลูซี่ชี้

มีอะไรที่พุ่งเข้ามาหาเราด้วยความเร็ว

“ไม่มีทางน่า! กริฟฟอน?!” (เอมิลี่)

เอมิลี่ร้อง

สิ่งที่มาคือมอนสเตอร์ ความอันตรายระดับ: สูง, กริฟฟอน

โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน