ตอนที่ 149 ดาบกางเขนเขียวแดง

ถังเทียนที่กำลังนอนกรนอยู่ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงบางอย่าง

เขาฝืนลืมตาและตระหนักว่าหน้าของเขายังแนบอยู่กับพื้น  พื้นหินแข็งสั่นสะเทือนเล็กน้อย  หืม? พื้นสั่นสะเทือนอย่างนั้น ก็หมายความว่าหลายๆ คนกำลังวิ่งย่ำพื้น

เขาทอดสายตามองไปตามทางหินโดยไม่รู้ตัวและภาพร่างบรอนซ์ขนาดมหึมาปรากฏอยู่ในสายตาของเขา

ถังเทียนตะลึง

นั่นคือ..... เสือเขี้ยวดาบ!

“ทัพดาวกางเขนใต้,.... บุก!”

ปิงตะโกนเสียงแหบแห้งลอยลมอยู่ในอากาศ  ดูเหมือนจะเป็นเพียงคนเดียวในท่ามกลางเสียงตะโกนคำรามของคนหมู่มาก

ลุงปิง.... ถังเทียนจ้องมองภาพด้านหลังอย่างงงงวย และหัวใจของเขาเต้นแรงทันที

ปิงกางแขนกว้างดูเหมือนไม่สามารถป้องกันขัดขวางได้ และพุ่งตรงเข้าหากลุ่มคน  แต่ละครั้งที่ขาของเขาก้าวไปบนพื้น  จะเต็มไปด้วยพลัง และเพียงสองสามก้าว  ความเร็วก็เพิ่มขึ้นอย่างชัดเจนและร่างของเขาเลือนลางหายไป

ควั่บ ควั่บ ควั่บ!

กรงเล็บพยัคฆ์กรีดฝ่าอากาศด้วยความเร็วสูงทำให้อุณหภูมิสูงอย่างรวดเร็วและกลายเป็นสีแดง ในเวลาไม่นานสีแดงก็ขยายลามไปทั้งแขนบรอนซ์ที่กางกว้าง

ถังเทียนกำลังทึ่งกับภาพที่ปรากฏต่อสายตาเขาเขาสามารถเห็นเสือเขี้ยวดาบกำลังพุ่งเข้าไปด้วยความเร็วสูง  ในขณะที่ยังรักษาการทรงตัวไว้ได้อย่างน่าทึ่งร่างของมันตั้งตรงเหมือนลำกล้องปืนทันที ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกใจ .... นั่นอะไรกัน?

ร่างของเสือเขี้ยวดาบเปล่งแสงสีเขียวและมีความสว่างเพิ่มขึ้นทุกขณะ

ถึงตอนนี้ เสือเขี้ยวดาบใช้เท้าขวาถีบพื้นอย่างแรง  การถีบครั้งนี้หนักหน่วงและรุนแรงขาข้างหนึ่งจมลึกลงไปในหินแข็ง และระเบิดพลังออกมาได้อย่างน่าทึ่ง

เสือเขี้ยวดาบหายไปอย่างสิ้นเชิง

การเห็นภาพของถังเทียนเหลือแค่เห็นเพียงกางเขนที่แปลกประหลาดเกิดจากเส้นสีเขียวตัดขวางกับเส้นสีแดง

ดาบกางเขนเขียวแดง!

กางเขนเขียวแดงพุ่งเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง

ฉัวะ!

เสียงคล้ายๆการฉีกผ้าสามารถได้ยินชัด แม้ในสภาพแวดล้อมที่อึกทึกเช่นนั้น

ถังเทียนจ้องมองภาพที่เกิดต่อหน้าต่อตาเขาอย่างมึนงง  กางเขนเขียวแดงเป็นเหมือนดาบเคียวที่ทำลายทุกสิ่งที่ขวางทางสามารถตัดออกได้ง่ายๆ เหมือนกับตัดเต้าหู้

ที่ใดก็ตามที่ดาบกางเขนเขียวแดงกวาดผ่านไป ไม่มีสิ่งใดสามารถขัดขวางได้แม้แต่วินาทีเดียวมันผ่านไปได้ราวกับกรีดผ่านอากาศบางๆ

ท่ามกลางเสียงคำรามตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว ดาบกางเขนเขียวแดงตัดผ่านไปได้โดยไม่มีเสียง

มันผ่านไปอย่างเงียบๆ ตลอดถนนทั้งสาย และหยุดอยู่ที่ท้ายถนน

เสือเขี้ยวดาบเปิดดาบกางเขนบนหลัง เหมือนเมื่อครั้งโบราณ

ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ!

ที่ด้านหลังของเขา ถนนทั้งสาย เหมือนกับเส้นเลือดที่ฉีกขาดเลือดระเบิดสาดกระเซ็นไปทั่ว กำแพงต่ำและบ้านทั้งสองด้านพังทลายขาดกลางเหลือกำแพงที่เรียบลื่นอยู่เพียงครึ่งเดียว ตามมาด้วยเสียงร้องระงมโหยหวนเหมือนกับเพลงเศร้าและเสียงในท่ามกลางความสับสน

เลือดไหลนองดุจแม่น้ำ และร่างคนตายระเกะระกะไปทั่ว

ในถนนยาวสายนี้ ไม่เหลือคนที่ยืนอยู่ได้ ในท่ามกลางถนนหินแข็ง มีรอยตัดลึกตรงที่เกิดตั้งแต่จุดที่เสือเขี้ยวดาบเริ่มโจมตีและเริ่มตั้งแต่ใต้เท้า

ทุกคนที่เห็นการต่อสู้นี้อย่างประจักษ์มีชะตาให้ต้องจดจำฝันร้ายที่ไม่มีวันลืมนี้ไปตลอดชีวิต

แคล้ง, แคล้ง...

รอยเท้าโลหะหนักก้าวไปบนรอยเลือดที่สับสนและเดินอย่างเหนื่อยล้าไปช้าๆ

ท่านผู้บัญชาการ... สิ่งที่ท่านสอนข้าไว้ ข้าไม่เคยลืมเลือน

ภายในเสือเขี้ยวดาบ ปิงน้ำตาไหลพราก

※※※※

การศึกตลอดเส้นทางถนนสั่นสะเทือนไปทั้งดาวไพรมายา

สองพี่น้องตระกูลหัวผู้อยู่ห้าสิบยอดฝีมือของดาวไพรมายาถูกเด็กหนุ่มที่ไม่มีชื่อเสียงสองคนฆ่าและยังมียอดฝีมือเครื่องกลสังหารคนไปสองร้อยหกสิบสองคนในการลงมือรวดเดียวเป็นการแสดงพลังของเขา

ผลของการต่อสู้ของทั้งสามคนนี้ล้วนเพียงพอต่อการสั่นสะเทือนดาวไพรมายาทั้งนั้น  เมื่อผลงานทั้งสามปรากฏพร้อมกันก็แทบจะทำให้ดาวไพรมายาระเบิดทันที ไม่จำเป็นต้องพูดถึงสองพี่น้องตระกูลหัวที่มีชื่อเสียงมั่นคงมานาน ก็ยังถูกฆ่าในการต่อสู้ตัวต่อตัว  ความสามารถของศัตรูสามารถนับเข้าได้ในทำเนียบยอดฝีมือห้าสิบคนแรก

การสังหารยอดฝีมือสองร้อยหกสิบสองด้วยลำพังตนเอง นี่คือสิ่งที่มีแต่สุดยอดฝีมือของดาวไพรมายาสามารถทำได้  เป็นเรื่องยากมากและยอดฝีมือเครื่องกลก็ไม่เป็นที่นิยม

เมื่อข่าวแพร่สะพัดออกไปวิศวะเครื่องกลและยอดฝีมือเครื่องกลของดาวไพรมายาต่างสงเสียงโห่ร้อง  ในที่สุดสุดยอดฝีมือนักสู้ผู้ใช้เครื่องกลก็ปรากฏตัว

อย่างไรก็ตามสายตาของผู้คนเพ่งไปที่ถังเทียนและหลิงซิ่วมากกว่า

โดยเฉพาะอย่างยิ่งถังเทียน

ความสามารถของหัวซายังมีมากกว่าของหัวหรงเนื่องจากถังเทียนเอาชนะหัวซาได้ความสามารถของเขาและอนาคตของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังอย่างสูง

คนที่ถูกละเลยมากที่สุดก็คือปิง  แม้ว่าดาบกางเขนเขียวแดงของปิงจะน่าตระหนกก็ตามแต่ยอดฝีมือเครื่องจักรกลไม่ค่อยเป็นที่นิยม และข้อจำกัดของมาตรฐานของอาวุธจักรกลการเพิ่มความสามารถของยอดฝีมือเชิงเครื่องกลเป็นเรื่องที่ยากมาก เมื่อเทียบกันแล้วผู้คนรู้สึกว่าถังเทียนและหลิงซิ่วมีพื้นที่ความก้าวหน้ามาก  ดังนั้นพวกเขาให้ความสนใจมากขึ้น

แต่การมีสุดยอดฝีมือปรากฏตัวในเมืองเฮยซานพร้อมกันกลับเพิ่มความยำเกรงให้กับตระกูลกู้ ทุกคนรู้ว่า ยอดฝีมือทั้งสามคนนี้เข้าข้างกู้เสวี่ยการกระทำของกู้อันสวงและผู้อาวุโสสูงสุดของตระกูลเป็นเหตุให้สองครอบครัวต้องถูกขุดรากถอนคน  แต่สำหรับตระกูลกู้การสูญเสียดังกล่าวโดยการช่วยเหลือของสุดยอดฝีมือสามคนนับเป็นเรื่องคุ้มค่า

โดยไม่มีความลังเลใจ  ครอบครัวอื่นๆเลือกให้กู้เสวี่ยเป็นประมุขตระกูลทันทีและทุกคนยอมส่งมอบอำนาจทั้งหมดของพวกเขาให้แต่โดยดี

ด้วยการมีสามสุดยอดฝีมือคอยหนุนหลังศักดิ์ศรีของตระกูลกู้ขึ้นสู่ระดับสูงสุด และกู้เสวี่ยมีสายเลือดรุ้งหิมะเร้นเป็นไปได้ว่าทายาทของนางจะมีโอกาสได้พลังสายเลือดรุ้งหิมะสูง  ผู้นำรุ่นต่อไปอาจนำวิชาดาบรุ้งหิมะกลับมาสู่ตระกูลก็เป็นได้

เมื่อมีอนาคตสดใสอย่างนั้นดังนั้นทุกคนจึงเลือกสนับสนุนกู้เสวี่ย

“อ๋า!” ถังเทียนตกใจ “เจ้ายังจะกระตุ้นพลังสายเลือดของเจ้าอีกหรือ? ทำไมล่ะ?  มันอันตรายมาก!  เจ้าก็ได้เป็นประมุขตระกูลแล้วไม่ใช่เหรอ?”

หลิงซิ่วดูเหมือนจะเข้าใจจึงเหลือบมองกู้เสวี่ยจากนั้นก็มองถังเทียน

“พวกเจ้าจะต้องจากไปสักวัน”หน้าของกู้เสวี่ยยังคงมีรอยยิ้มอ่อนโยน เหมือนกับว่าเป็นการตัดสินใจที่ง่ายมาก“ถ้าข้ากระตุ้นพลังสายเลือด ข้าจะสามารถปกป้องตนเองได้”

“พวกเขาบอกไว้ไม่ใช่หรือว่าเมื่อมีบุตรชายบุตรก็จะได้รับสายเลือดรุ้งหิมะ? อย่างนั้นทำไมเจ้าถึงไม่ให้กำเนิดบุตรสักคนแล้วให้เขาปกป้องเจ้า” ถังเทียนรู้สึกว่าความคิดของเขาเลิศเลอจึงหัวเราะดังลั่น“หลังจากศึกครั้งนี้  ผ่านไปอีกสิบปีจะไม่มีใครกล้ารบกวนเจ้า สิบปีต่อมาเขาก็เติบใหญ่แล้ว”

กู้เสวี่ยชายตามองถังเทียนดูเหมือนจะไม่สามารถเบนความสนใจออกไปได้ ทันใดนั้นนางค่อยรู้สึกว่าลืมตัวไป และรีบก้มหน้าปกปิดความไม่สบายใจต่อไปและทำตัวเป็นผู้ใหญ่อย่างรวดเร็ว

นางเงยหน้าอีกครั้งและยิ้มหวาน“พึ่งตัวข้าเองจะดีกว่า”

“ว้า... ทำไมเจ้าถึงโง่อย่างนั้น!”  ถังเทียนอดใจไม่ได้  พวกเขาผ่านมรสุมมาด้วย  ความรู้สึกตามธรรมชาติแตกต่างจากเมื่อก่อนถังเทียนมองเห็นกู้เสวี่ยเหมือนสหายจึงจ้องดูนางด้วยความห่วงใย

“ไอ้งั่งเอ๊ย!” หลิงซิ่วไม่อาจทนดูได้ต่อไปได้เขาเหลือกนัยน์ตาและเดินถือหอกเงินออกไป

“เฮ้ย! เจ้าด่าใคร?  กล้าดียังไงถึงได้ใช้มารยาทอย่างนั้นกับพี่ใหญ่ของเจ้า!  เจ้าหนู! สงสัยคงเบื่อหน่ายชีวิตเสียแล้ว!”ถังเทียนถลึงตาด้วยความโกรธ

หลิงซิ่วไม่สนใจเขาและหันหลังให้เขา

กู้เสวี่ยเขินอาย นางรู้ว่าความรู้สึกของนางถูกหลิงซิ่วสังเกตออกถึงกับลนลานทันที  อย่างไรก็ตามหลังจากได้ยินถังเทียนโวยวายนางจึงอดหัวเราะไม่ได้

“เจ้าหัวเราะอะไร?” ถังเทียนหันมามองงงๆ

กู้เสวี่ยปิดปากและหัวเราะเบาๆหลังจากนั้นนางพยายามกลั้นหัวเราะกล่าว “โอว จริงสิมีตำแหน่งงานว่างในตระกูลกู้อยู่ในปีนี้ ข้าได้เสนอชื่อพวกท่านทั้งสองคนแล้ว ด้วยความสามารถของพวกเจ้าทั้งสองคน พวกเจ้าจะสามารถผ่านด่านทดสอบประตูดวงดาวได้  จากนั้นพวกเจ้าจึงสามารถไปจากดาวไพรมายาได้”

“อา... อย่างนั้นก็ดีเลย” ถังเทียนอารมณ์แจ่มใส่และโห่ร้องอย่างมีความสุข

เมื่อเห็นถังเทียนมีท่าทีสุขใจกู้เสวี่ยได้แต่ยิ้มเงียบๆ

※※※※

หลิงซิ่วถือหอกเงินไปนั่งใจลอยอยู่บนหลังคาพระอาทิตย์เริ่มลับฟ้าและถูกยอดเขาบดบังไปแล้ว

อาจารย์, ข้าทำได้

ท่านเห็นไหม?

ความรู้สึกโหยหาเป็นเหมือนน้ำหลากที่ท่วมท้นอยู่ในใจของหลิงซิ่วทั้งหมด  ร่างของผู้เฒ่าเหมือนปรากฏอยู่ต่อหน้าเขาใบหน้าที่เข้มงวดและสง่างามช่างดูเป็นมิตรและอบอุ่นยิ่งนัก

อาจารย์, ถ้าเพียงแต่ท่านสามารถดุด่าข้าได้อีกครั้ง...

อาจารย์,ข้าคิดถึงท่าน....

สายตาของหลิงซิ่วพร่าเลือนทันที

“เฮ้, เด็กน้อย, เรามาแบ่งสมบัติกัน! ถ้าเจ้าไม่มา,ข้าจะฮุบส่วนแบ่งของเจ้านะ”

ถังเทียนส่งเสียงดังอยู่ข้างล่าง หลิงซิ่วตื่นจากฝันและระงับอารมณ์จากนั้นปาดน้ำตาปรับระดับลมหายใจและโดดลงมาจากหลังคา

ถังเทียนอยู่ในลานอยู่ก่อนแล้วแยกทรัพย์สินสงครามจากการศึกครั้งนี้ไว้แล้ว

แบ่งสมบัติเป็นช่วงเวลาที่งดงาม

พี่น้องตระกูลหัวเป็นยอดฝีมือของดาวไพรมายาย่อมต้องมีของที่มีค่าอยู่แน่นอนและรางวัลตอบแทนที่ผู้อาวุโสสูงสุดของตระกูลมอบให้ก่อนหน้านั้นถังเทียนก็รวบรวมไว้ด้วยเช่นกัน

หลิงซิ่วถือหอกเงินเข้ามาและนั่งลง แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ค่อยสนใจทรัพย์สินเท่าใดนัก

หยาหยากลับตรงกันข้ามมันมองของในกองทรัพย์สินอย่างหิวกระหาย มือน้อยของมันลูบอยู่ตรงหน้าอก

ถังเทียนหยิบแก่นพลังวิญญาณเม็ดหนึ่งโยนให้หยาหยา  “เอ้านี่ ของเจ้า”

หยาหยาตาเป็นประกายลุกโชนและโดดขึ้นกลางอากาศมือทั้งสองคว้าแก่นพลังวิญญาณมากอดไว้แน่นและเมื่อลงมายืนอยู่บนพื้น หยาหยาดูเหมือนจะเมาแทบสลบไสลมีใบหน้าหัวเราะอย่างโง่งม

“เฮ้ๆๆ เก็บของเจ้าไว้อีกชิ้นหนึ่ง” อย่างไรก็ตาม  ประโยคต่อมาของถังเทียนก็สามารถผลักดันมันออกไปได้  “เอาล่ะ เจ้าหลบๆ ไปก่อน  ไปเพลิดเพลินกับงานเลี้ยงของเจ้าได้แล้ว”

หยาหยากอดแก่นพลังวิญญาณอีกเม็ดหนึ่งไว้แน่นก่อนจะเดินตัวสั่นไปอีกด้านหนึ่ง ด้วยสีหน้าที่มีความพึงพอใจ

ถังเทียนแบ่งทรัพย์สินที่เหลือส่วนใหญ่จะเป็นแก่นพลังวิญญาณและหินดวงดาวโดยแบ่งเป็นสองกองและผลักให้หลิงซิ่วครึ่งหนึ่ง “กองนี้ของเจ้า!”

หลิงซิ่วเหลือบมองกองภูเขาน้อยและตอบ “โอว.. เจ้าช่วยข้าเก็บไว้ก่อนก็แล้วกัน”

ถังเทียนเห็นสีหน้าของหลิงซิ่วทำต่อทองเหมือนเป็นเศษธุลีก็รู้สึกตะลึง “แน่ใจนะ?”

หลิงซิ่วพูดอย่างจริงจัง“อาจารย์บอกว่า เงินทองเป็นต้นเหตุนำความยุ่งยากทั้งมวลมาให้”

เขาพึมพำต่อ“อย่างไรก็ตาม ข้าจะขอเงินเจ้าเมื่อข้าต้องการ พกของเยอะแยะ มันหนักมาก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นถังเทียนกวาดทุกอย่างลงในถุงของเขาโดยไม่ลังเลใจทันที  เขาไม่สนใจความยากลำบาก  ถังเทียนพูดอย่างมีคุณธรรม“ในฐานะที่เป็นหัวหน้า ภาระเหล่านี้ ข้าจะแบกรับไว้เอง”

หลังจากศึกครั้งนี้แล้วกระเป๋าของพวกเขาก็เต็มแปล้ แค่เมื่อนับจำนวนเหรียญดาวแล้ว พวกเขามีมากกว่าร้อยล้านแก่นพลังวิญญาณระดับหกสามสิบเม็ดและหินดวงดาวระดับหกอีกเจ็ดสิบก้อน

“มีแต่สินค้าระดับไม่สูงมากเหรอ?” หลิงซิ่วถาม

“ฮ่าฮ่า, มีสิ” ถังเทียนตื่นเต้นทันทีเขาหยิบของออกมาสองสามชิ้นและหลิงซิ่วถึงกับมองไม่วางตา