7 ชื่อเล่นของ ทากัตซูกิ มาโกโตะนั้นไม่ได้เรื่อง

7 ชื่อเล่นของ ทากัตซูกิ มาโกโตะนั้นไม่ได้เรื่อง

“โออ้, มือใหม่ที่เพิ่งขึ้นมา ก็อบลินคลีนเนอร์*กลับมาแล้ว”

*TLN ผู้ทำความสะอาดก็อบลิน

“งานดีนะ ที่ทำความละอาดพวกอ่อนแอรายวัน”

“เล็งไปเรื่องใหญ่ๆบ้างก็ได้, พวก”

“หน่า, เข้าทำไม่ได้หรอก เค้าเป็นนักเวทย์ฝึกหัด”

“ยิ่งกว่านั้น, ลุยเดี่ยว”

“ไม่มีทางน่า นักเวทย์ฝึกหัดลุยเดี่ยว”

“มีคนนึงตรงนี้ไง”

“อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

ทันทีที่ผมกลับมายังสมาคมนักผจญภัย, เสียงเยาะเย้ยได้บินมาทางผม

ทำไมออกมาเป็นแบบนี้นะ…

◇◇

3เดือนผ่านไปตั้งแต่ผมมาเป็นนักผจญภัย

ผมส่งเควสล่ากระต่ายมีเขาเป็นเควสแรกได้อย่างปลอดภัย

เหนือกว่านั้น, ผมจัดการก็อบลินไป5ตัว

พนักงานสมาคมพูด ‘หือห์? ไม่มีทางน่า’

และจากนั้น, ประหลาดใจที่ผมทำตัวสะเพร่า

แต่ผมไม่คิดว่าผมสะเพร่าแหะ

หลังจากรู้สึกดีที่ทำพนักงานสมาคมประหลาดใจ, ผมกำจัดก็อบลินในวันต่อไปเช่นกัน

หลังจาก2อาทิตย์, ผมจัดการกวาดล้างอาณานิคมก็อบลินที่ผมเจอได้

สิ่งนี้กลายเป็นข่าวในสมาคมนักผจญภัยไปซักพัก

พวกเขากดดันด้วยคำถามว่าฝูงก็อบลินอยู่ที่ไหน, และเมื่อผมตอบว่ามันใกล้กับป่าปีศาจ, พวกเขายอมรับมัน

มันมีก็อบลินอยู่รอบๆ มากมาย, ดังนั้นมันจึงไม่มีปัญหา ถ้ามันเป็นที่อื่นนอกจากนั้น, จะต้องมีการสอบสวนว่า ทำไมพวกเขาถึงอยู่นอกอาณาเขตปกติของพวกเขา

แต่ผมได้รับการเตือนว่าผมไม่ควรสะเพร่า, เพราะป่าปีศาจอันตรายเกินไปสำหรับ ระดับหิน บอกผมว่าผมไม่ต้องเป็นกังวล, และนั่น พวกเขาจะเพิ่มระดับให้เป็นระดับทองแดงโดยเร็ว, ดังนั้นไม่จำเป็นต้องเร่งรีบแบบนั้น

ดูเหมือนพวกเขาจะคิดว่าผมกดดันตัวเอง เพราะผมอยากเพิ่มระดับนักผจญภัย

แต่เป้าหมายของผมคือการเพิ่มเลเวล และเพิ่มอายุขัยแหะ

ผมไม่ได้ให้ความสำคัญมากกับระดับนักผจญภัย

แม้ว่าผมจะเพิ่มระดับนักผจญภัย, ผมก็ถูกเยาะเย้ยจากคนอื่นเพราะเป็นนักเวทย์ฝึกหัดอยู่ดี

เมื่อผมเพิ่มเลเวล, สแตทได้เพิ่มขึ้นด้วย

พวกความแข็งแกร่ง, ความอดทน, และมานา

ถ้าผมเพิ่มสแตทของผม, ผมจะได้รับแผลน้อยลง, มันคือสิ่งที่มากับอาชีพการเป็นนักผจญภัย

การเพิ่มเลเวลเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดถ้าผมต้องการอยู่รอด

ก็อบลินเป็นมอนสเตอร์อันตรายที่โจมตีผู้คน, ดังนั้นการได้แต้มผลงานสำหรับการกำจัดพวกมันทำให้ผมมีความสุข

กระต่ายมีเขาและหนูยักษ์ไม่เพิ่มแต้ม

เมื่อผมเพิ่ม CP* <แต้มผลงาน>*, อายุขัยของผมก็เพิ่มขึ้น

TLN* CP <Contribution Points> แต้มผลงาน

อายุขัยของผมยังอยู่ที่ประมาณ10ปี

ไม่มีทางเลือกนอกจากค่อยๆเพิ่มมัน

การเพิ่มเลเวลนั้นสนุก

ในเกมส์อาร์พีจี, ชั่วจังหวะที่เลเวลเพิ่มขึ้นเป็นจังหวะที่อารมณ์ผมดีที่สุด

ยิ่งไปกว่านั้นในอิเซไกนี้

เมื่อคุ้นชินกับการล่าก็อบลิน, มันง่าย

ความเสี่ยงน้อย, และผมเพิ่มเลเวลอย่างช้าๆและมั่นคง

ผมล่าก็อบลินที่ใกล้กับป่าปีศาจมากมายเมื่อผมเจอมัน

ผลของการนั้น, ผมถูกเรียกว่าก็อบลินคลีนเนอร์

นั่นไม่ได้เรื่อง

ถ้าจะมอบชื่อเล่นให้, ทำไมไม่เป็นอะไรที่เท่ห์ๆ

“พวกนาย, อย่างน้อยก็รับรู้ถึงการล่าก็อบลินซักหน่อยซิ เขาทำดีที่สุดในการลุยคนเดียว, รู้มั้ย”

“งั้นชวนเขาเข้าปาร์ตี้นายสิ”

“เฮ้ย เฮ้ย, ผู้ฝึกหัดที่ใช้ได้แต่เวทมนตร์น้ำเหรอ? ชั้นจะเอาไปใช้งานที่ไหนล่ะ?”

“ถูกต้องที่สุด ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

ผมได้ยินบทสนทนาที่น่าสลดใจ

มาเมินพวกมันเถอะ

“บอส, ขอเนื้อเสียบไม้ไม้นึง” (มาโกโตะ)

“กำลังไป”

ผมนั่งม้านั่งหน้าแผงขายอาหารในสมาคมและ สั่งอาหารกับเจ้าของแผง

“กินน้ำไรดี?”

“แอปเปิ้ลโซดา” (มาโกโตะ)

ในแผงนี้, สั่งเนื้อเสียบไม้กับเหล้านั้นเรื่องปรกติ

แต่ผมไม่ชอบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์

ผมสั่งแต่น้ำอัดลม

“แล้วเอา, ข้าวปั้น” (มาโกโตะ)

“ได้”

ระหว่างผมรอเนื้อเสียบไม้เสร็จ, ผมเคี้ยวข้าวปั้นรสชาติเค็ม

มันแข็งกว่าข้าวที่ญี่ปุ่น

กลิ่นของอาหารที่กำลังทำกระตุ้นความอยากอาหารของผม

มันมีแผงอื่นหลากหลายในสมาคม, แต่นี้เป็นร้านโปรดของผมที่สุด

รสชาตินั้นใกล้เคียงยากิโทริที่ญี่ปุ่น

ผมได้ยินว่ารสนี้ถูกทำให้แพร่หลายมานานมาแล้วโดยคนต่างโลก

พวกเขาอาจจะเป็นคนญี่ปุ่น

“อ่ะนี่, เนื้อเสียบไม้, จานนึง”

จานที่มีเนื้อ5ชิ้นเสียบไม้ ได้วางอยู่ตรงหน้าผม

เนื้อมาจากกระต่ายมีเขาที่หาได้จากป่าที่ยิ่งใหญ่

เควสแรกที่ผมส่งก็มาจากร้านนี้

ตั้งแต่นั้นมา, ผมก็เป็นลูกค้าประจำ

ผมเคี้ยวเนื้อขาเสียบไม้รสชาติเปรี้ยวหวาน

น้ำของเนื้อได้แพร่ไปสู่ในปากของผม

“อร่อยเหมือนเคย” (มาโกโตะ)

“ขอบใจ ว่าแต่, ล่าวันนี้เป็นไงล่ะ”

ผมรู้จักกับบอส, ดังนั้นเราจึงพูดกันอย่างสนิทสนม

“ก็อบลิน22ตัว, กระต่ายมีเขา5ตัว ผมบอกให้พวกเค้าส่งเนื้อมาที่ร้านพี่” (มาโกโตะ)

“ขอบใจอย่างเคย, มาโกโตะ วันนี้น้ำฟรีนะ”

นี่คือการพูดคุยปรกติเช่นกัน

“แต่ชั้นประหลาดใจที่นายล่าก็อบลินตลอดเวลาโดยไม่เบื่อ เลเวลอะไรแล้วล่ะ?”

“ประมาณ 14 ผมจะทำไปเรื่อยๆจนกว่าจะ20” (มาโกโตะ)

“เป็นคนที่ประหลาดแหะ เลเวล20ถือเป็นนักผจญภัยเต็มตัวแล้วนะ, นายรู้มัย? สมัยชั้น…”

บอสนั้นที่เห็นเคยเป็นนักผจญภัยในอดีตและเคยเลเวลมากกว่า 40

เขาเป็นนักรบ, แต่เพราะบาดแผลที่ขาของเขา, เขาจึงเกษียณ

บางครั้งเขาพูดเกี่ยวกับเรื่องที่เขาผจญภัย, ดังนั้นมันจึงช่วยเป็นต้นแบบ

“โออ้, พูดเป็นพายุเลย บอส, เอาเอลกับเนื้อเสียบไม้”

“ได้ ลูคัส, นายกลับมาแล้วเหรอ, หือห์”

ผู้ชายที่เป็นนักรบตัวโตแก่ได้นั่งข้างผม

“ชั้นไปที่ประเทศแห่งไฟเพื่อกำจัดมังกรทราย พวกเราถูกงดดื่มเหล้า ผลตอบแทนดี, แต่ลำบาก โออ้, มาโกโตะ, ไม่เจอกันนาน” (ลูคัส)

“มันแค่5วันเอง งานดีครับที่นั่น” (มาโกโตะ)

“ได้เลย, เชียส ปุฮ่าาา~, อร่อย!” (ลูคัส)

ลูคัส-ซัง เป็นนักผจญภัยรุ่นเก่าในมักกาเรน, เขาเป็น ระดับทอง

ดูเหมือนเขาจะเป็นเพื่อนเก่ากับบอส

และเขายังเป็นผู้สอนสำหรับมือใหม่อีกด้วย

เค้าสอนผมหลายอย่างในตอนเริ่มต้น

“มาโกโตะ, งั้นไปลุยดันเจี้ยนหน่อยเป็นไง นายใกล้เลเวล15แล้วหนิ, ใช่มั้ย?” (ลูคัส)

“ตอนผมเลเวลถึง 20, ผมกะจะไปตะลุยดันเจี้ยนสำหรับมือใหม่ที่อยู่ใกล้ๆ นั่น” (มาโกโตะ)

“แต่เลเวลที่แนะนำคือ 10-12แหะ…” (ลูคัส)

“ทั้งหมดนี่ผมอ่อนด้วย ผมจะทำมันด้วยความระวัง” (มาโกโตะ)

ผมไม่ได้พูดอะไรประหลาด, แต่กระนั้น, บอสและลูคัสมองหน้ากัน

“มือใหม่นี่อะไร?”

“มันไม่มีอะไรจะให้ระวังถ้าพูดแบบรุ่นเก่า”

มันไม่ดีหรอที่ระวัง

“โออ้, ดื่มกันแล้วหรอ, พวก”

ผู้หญิงผมบลอนด์ที่สวยงามแทรกเข้ามาระหว่าลูคัส-ซังกับผม

“แม่รี่-ซัง, ขอบคุณสำหรับงานยาก วันนี้เสร็จแล้วเหรอครับ?” (มาโกโตะ)

“อะไรของเธอ, แมรี่, อย่ามาแทรกซิ” (ลูคัส)

แมรี่-ซังเป็นพนักงานต้อนรับที่สมาคมนักผจญภัย

ตั้งแต่เวลาที่เควสแรก, ผมเจอเธอหลายครั้ง

เธอชอบที่จะดูแลมือใหม่

แล้วยัง, เธอเป็นคนติดเหล้าที่สิ้นหวัง, และเมื่อเธอเสร็จงาน, เธอมาที่นี่เพื่อดื่มตลอด

ต้องขอบคุณสิ่งนั้น, ได้ข้องเกี่ยวกับเธอเป็นเรื่องรายวัน

แต่ผมแค่กินอาหารเย็นกับไม่กินเหล้าแหะ

“เอลแก้วนึง แล้วก็, ย่างผักให้กินหน่อยซิ!” (แมรี่)

“ได้”

“งั้น, เชียส~ ฮ่าาห์ ดื่มแรกหลังจบงานนี่ดีที่สุดจริง” (แมรี่)

“โออ้, แมรี่, แทนที่จะดื่มที่แผงสกปรกนี่, เธอหาผู้ชายซักคน, และไปที่บาร์มีระดับเป็นไง?” (ลูคัส)

“หือห์? ลูคัส-ซัง, คุณรู้ว่างานเป็นพนักงานต้อนรับสมาคมนักผจญภัยเหนื่อยแค่ไหน, มะ?! ชั้นไมมีเวลาหาผู้ชาย ลุง, เอาอีกแก้ว” (แมรี่)

“แมรี่-ซัง, คุณดื่มเร็วไปแล้ว” (มาโกโตะ)

แต่เธอสวยถ้าเธออยู่เงียบๆ แหะ…

แมรี่ซังเป็นคนดื่ม-หนัก ที่ไม่แพ้นักผจญภัยหน้าไหน

“ออ้า, มาโกโตะ-คุง! กินน้ำผลไม้อีกแล้ว วันนี้จ่ายดีนี่, เพราะงั้นมาดื่มเยอะๆเถอะ, รู้มั้ย” (แมรี่)

“เฮ้ย เฮ้ย, พนักงานสมาคมพูดอะไรน่ะ?”

บอสตะลึงกับเธอ

“ผมดื่มบ้างบางครั้ง, รู้มั้ย” (มาโกโตะ)

คุณสามารถดื่มแอลกอฮอล์ได้เมื่อคุณอายุมากกว่า13ในประเทศนี้

ดังนั้นจึงไม่มีปัญหาที่จะดื่ม, แต่ผมไม่ชอบเหล้าถ้าให้เริ่ม

เอลที่ผมดื่มครั้งแรกนั้นมีแต่ขม, และออนเดอะรอคที่เคยสั่ง, ผมคายทิ้งทันทีที่มันเข้าปากผม

เครื่องดื่มเดียวที่ผมชอบคือพวกค็อกเทลเช่นค็อกเทลแอปเปิ้ลโซดา

แม้แต่เครื่องดื่มนั้นผมยังเมาทันที, ดังนั้นผมจึงพอแค่ 1

มันไม่จำเป็นต้องกดดันตัวเองให้ดื่ม, แต่ลูคัส-ซังบอกผมว่าถ้านักผจญภัยไม่ดื่ม, เขาจะถูกมองเหยียด

“ทำไมแค่บางครั้งล่ะ?” (แมรี่)

“เหมือนรางวัลสำหรับงานหนักไง? แล้ว, ดื่มเหล้าบ้างบางทีช่วยให้ผมคลายเครียด” (มาโกโตะ)

แต่มันไม่เหมือนว่าผมมีความเครียดสะสมแหะ

เพิ่มเลเวลระหว่างที่ไปนั้นสนุกมาก

“เฮ้ย, แมรี่, ได้ยินนั่นมั้ย?” (ลูคัส)

“จ้า, พ่อคนมีระดับ บอส, อีกแก้ว~” (แมรี่)

“อ่ะนี่ แมรี่, เธอเรียนจากเขาหน่อยและไม่ต้องดื่มทุกวันเป็นไง? แต่ไม่เหมือนชั้นควรจะเป็นคนพูดนะ”

“ทำไมเด็กคนนี้เด็กจัง, แต่เป็นผู้ใหญ่จัง นั่นไม่น่ารักเลย~, เอานี่และนี่ไป” (แมรี่)

เธอล็อค-หัวผม แล้วหน้าอกที่ใหญ่ของเธอดันหลังผม

อะว้าว้า

[โล่งจิต] ทำงาน!

ใจเย็น, ใจเย็น

แม่รี่-ซังนั้นเป็นที่นิยมในหมู่นักผจญภัย

เพราะสิ่งนั้น, ผมรู้สึกได้ถึงสายตาที่อิจฉาของนักผจญภัยได้มารวมกันที่ผม

“จึ้” “ไอบ้านั่น” “เป็นแค่นักเวทย์อ่อน”

ผมได้ยินคำพูดที่เหยียดหยามเหล่านั้น

แต่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะ

“แมรี่-ซัง, เมาเกินไปแล้ว” (มาโกโตะ)

“ชั้นยังไม่เมาตอนนี้~ มันจะเริ่มหลังจากนี้~” (แมรี่)

คราวนี้เธอกอดผมจากข้างหลัง?!

“วันนี้ก็อบลิน 22ตัว? ดีมาก, ดีมาก” (แมรี่)

เธอปัดผมของผมระหว่างที่กำลังกอด

เมื่อแมรี่-ซังเมา, การสัมผัสก็จะเพิ่มขึ้น

เพราะเหตุนั้น, มันทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ง่าย, และมีนักผจญภัยหลายคนที่ตกหลุมรักเธอ

ผู้หญิงปีศาจ

แต่! ผมคือผู้ชายที่ต่อต้านการยั่วยวนของเทพธิดา

ผมไม่ตื่นกลัวกับอะไรแบบนี้

*{ดึ๋ง}*

สิ่งที่นุ่มดันหลังของผม

ม-ไม่ตื่นกลัว

ออ้า, นุ่ม…

“ฮ่า! ทำตัวใหญ่โตแค่ล่าก็อบลิน”

บางคนได้พูดออกมา

ผมมองไปข้างหลังแหละเห็นผู้ชายที่แต่งตัวแบบนักรบ

นักผจญภัยหน้าใหม่ที่ชื่อว่ายีน, ใช่มั้ย?

เห็นว่าเขาเป็นนักผจญภัยได้ประมาณครึ่งปีที่แล้ว

ระดับปัจจุบันของเขาคือทองแดง

ดูเหมือนว่ามันเป็นเรื่องเร็วที่เพิ่มระดับในแค่ครึ่งปี

แต่มันดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ชอบใจที่ผมเป็นระดับทองแดงได้ในสามเดือนตั้งแต่มาสมาคมนักผจญภัย, และเริ่มกวนผมบางครั้งบางคราว

“เฮ้ย, ยีน, สนิทกันไว้ซิ พวกมือใหม่” (ลูคัส)

“ลูคัส-ซัง! ทำไมหลังๆไม่ช่วยผมฝึกเลย?! (ยีน)

“ชั้นดูแลพวกระดับหิน, แต่ทองแดงขึ้นไปถือเป็นเต็มตัวแล้ว” (ลูคัส)

“อย่าเป็นแบบนั้นน่า, ยีน-คุง อย่าไปทำมาโกโตะ-คุงกลัวแค่เพราะเค้าว่านอนสอนง่ายสิ” (แมรี่)

แต่ผมไม่ได้กลัว

ไม่, ผมสงสัย

มีนักเวทย์และนักบวชอยู่ข้างหลังของยีน

ปาร์ตี้3คน?

จริงๆแล้ว, 1ต่อ3นั้นน่ากลัว, ผมเลยอยู่เงียบๆ

“นั่นไม่โอเคแล้วเหรอ? เค้าเป็นนักเวทย์ฝึกหัด ชั้นไม่คิดว่าเธอต้องรบกวน เธอเป็นนักดาบระดับกลางนี่, ใช่มั้ย?”

คนที่พูดกับยีนคือนักเวทย์ผู้หญิงผมแดง

เธอสวมใส่เสื้อผ้าที่เปิดเผยค่อนข้างสูง

ช่างเป็นความงามที่ฉูดฉาด

“ใช่ ใช่ รีบจบเควสปราบปรามและเล็งเป็นระดับเหล็กเถอะ”

คือสิ่งที่นักบวชพูด

คนนี้นั้นหน้า-เด็กเล็กน้อยและค่อนข้างไปทางน่ารัก

ปาร์ตี้ฮาเร็ม, หึ

ชิ!

ผู้ชายควรจะเงียบปากและลุยเดี่ยว

“โอ้, เควสปรามปรามหรอ?! เจอกับใครล่ะ?” (ลูคัส)

ลูคัส-ซังเปลี่ยนเรื่อง

“ปราบปรามโอเกอร์! นักเดินทางเจอมันเมื่อเร็วๆนี้ เหมือนว่า” (ยีน)

“โฮ่ห์! ปาร์ตี้ระดับทองแดงเจอกับโอเกอร์, หือห์ มันเหมือนพิธีเลื่อนระดับเลย พยายามเข้าล่ะ!” (ลูคัส)

“ใช่! ผมจะทำให้ดูว่าเราทำได้! เฮ้ย, มาโกโตะ! ชั้นจะเป็นระดับเงินก่อนนะ, เข้าใจป่าว?!” (ยีน)

เขาจากไปหลังจากพูดแบบนั้น

นักบวชสาวได้ก้มหัวอย่างของโทษขอโพย

นักบวชสาวเป็นสาวที่ดี

นักเวทย์หญิงดูเหมือนจะไม่ได้สนใจ

“ไม่ต้องใส่ใจมันนะ” (แมรี่)

แมรี่-ซังปลอบผม

ไม่, ผมไม่ใส่ใจมัน, รู้มั้ย

“ผมจะไปตามจังหวะผม” (มาโกโตะ)

ผมจะกำจัดก็อบลินพรุ่งนี้เหมือนเคย

“แค่บอกไว้นะ, กำจัดก็อบลิน22ตัวอย่างเดียวในวันเดียวเรียกว่า ‘ตามจังหวะผม’ ไม่ได้นะ” (ลูคัส)

ลูคัส-ซังโต้กลับ

แม้ว่าจะบอกผมแบบนั้น, ผมได้รูปแบบการล่าที่ปลอดภัยแล้ว

ในอาร์พีจี, ผมเป็นพวกที่เพิ่มเลเวลให้มากที่สุดก่อนค่อยไปกำจัดหัวหน้า

ผมจะทำแบบนี้ไปอีกซักพัก

◇◇

วันต่อมา, ผมได้เดินทางกลับจากการล่าก็อบลิน

วันนี้จัดไป 20

หลังจากนี้ผมว่าจะล่ากระต่ายมีเขาระหว่างทางกลับ, และส่งมันไปให้แผงของบอส

*{กั๊ง กั๊ง กั๊ง กั๊ง!}*

ทันใดนั้นไซเรนจากตรวจจับได้เสียงดังขึ้นในหัวของผม

มันมีมอนสเตอร์ค่อนข้างอันตรายอยู่ใกล้?

ตอนนี้ผมยังเปิดใช้งาน ซ่อน

มันโอเค พวกมันน่าจะยังไม่เจอผม

ผมตรวจดูรอบๆอย่างเงียบๆ

มันมีอะไรอยู่ประมาณ50เมตรข้างหน้า, ในหมอก, มันมีเงาใหญ่อยู่

โอเกอร์จร?

มันมีรูปร่งคล้ายมนุษย์ที่กว้างและกำยำ, และมันมีสิ่งที่ดูเหมือนเขาอยู่บนหัว

แต่…นี่ไม่ใหญ่ไปหรอ

โอเกอร์ปรกติจะอยู่ที่ราวๆ 2-3เมตร

แต่ตัวนี้มากกว่า5เมตร

แต่ละก้าวนั้นเต็มไปด้วยเสียงที่แน่น, และผมคิดว่าพื้นรอบๆได้สั่นตาม

ปรกติจะมีมอนสเตอร์อื่นๆอยู่บริเวณนี้, แต่ตอนนี้ผมไม่เห็นซักตัว

พวกมันทั้งหมดวิ่งหนี

ผมจะอดล่ากระต่ายมีเขาถ้าแบบนี้

ผมควรจะไปที่สมาคมและรายงาน

ชั่วจังหวะที่ผมกำลังจะจากที่นี้ไปอย่างเงียบๆ

“กรี้ดดด!!”

ผมได้ยินเสียงร้องของผู้หญิง

“ให้ตายซิ! ไอ้นี่!!”

เสียงตะโกนของผู้ชาย

(เฮ้ย เฮ้ย, มันมีคนถูกโจมตี) (มาโกโตะ)

เมื่อผมมองไปใกล้, มันมีคนเหมือน-นักผจญภัยจำนวนหนึ่งอยู่ที่นั่น

นักดาบ, นักเวทย์, และนักบวชปาร์ตี้3คน

พวกเขาล้วนเด็ก

พวกเขาดูไม่เหมือนนักผจญภัยรุ่นเก่า

“หรือเหมือนว่า, จะเป็นพวกนั้น, หือห์” (มาโกโตะ)

ปาร์ตี้ของยีนที่มากวนใจผมเมื่อวาน

เขาได้บอกว่าจะไปปราบปรามโอเกอร์

และตอนนี้เขามีปัญหา

สมควรแล้ว…คือสิ่งที่ผมอยากพูด, แต่มันอันตรายถ้าผมจะถูกลากเข้าไป, ด้วย

ผมรักษา ซ่อน และสังเกตการณ์

(พวกเค้าจะวิ่งหนี, ใช่มั้ย?) (มาโกโตะ)

กฎเหล็กของนักผจญภัยคือ ‘ชีวิตนั้นสำคัญ’

เมื่อเจอกับมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งกว่าคุณปรากฏตัว, จงวิ่ง!

ลูคัส-ซังเตือนผมหลายต่อหลายครั้งในอดีต

พวกเขาควรได้รับการบอกแบบนั้นด้วย

(นักเวทย์และนักบวชอยู่ในสภาพที่แย่) (มาโกโตะ)

อาจจะเป็นเพราะความกลัว, หรือความลังเล, พวกเขาไม่สามารถหนีได้อย่างถูกต้อง

โอเกอร์ได้เข้าไปใกล้

“เอมิลี่!” (ยีน)

ยีนจับแขนของสาวและวิ่ง

“เดี๋ยว! แล้วชั้นล่ะ?!”

นักเวทย์ตะโกน

ดูเหมือนว่านักบวชจะสำคัญกว่าสำหรับยีน

(ช่างเป็นโลกที่โหดร้าย) (มาโกโตะ)

ออ้า, นักเวทย์สะดุดเพราะความสับสน

โอเกอร์ได้เข้าไปใกล้ขึ้น

นี่มันแย่แล้ว

{ทิ้ง} ←

{ช่วย}

เฮ้ย เฮ้ย, ไม่ว่าจะคิดยังไง, มันหนักไปสำหรับนักเวทย์ฝึกหัดระดับทองแดง

ผมได้ยินเสียงในหัวของผม

(ทิ้งเธอซะ)

คำแนะรำที่เรียบง่าย

มันไม่มีวิธีที่ดีกว่าที่จะพูดแบบนั้นเหรอ, ท่าน-เทพธิดา?

{ทิ้ง} ←

{ช่วย}

ตัวเลือกเริ่มสั่นไหว

น่ารำคาญ!

ขอคิดหน่อยได้มั้ย

ถ้าผมตาย, ทุกอย่างมันจะจบ, คุณรู้มั้ย?!

“ฮิ้! ไปไกลๆนะ”

นักเวทย์หมดแรงที่ขา

โอเกอร์อยู่ใกล้มากๆแล้ว

ยีนได้ตะโกนใส่นักเวทย์หญิง, ‘วิ่งได้แล้วโว้ย!’

นักบวชผู้หญิงได้ปิดปากและทำสีหน้าขมขื่น

ไม่ดี

นี่ไม่ใช่เวลาจะมาคิด

“ไมม่ ไมม่! ช่วยชั้นด้วย

เสียงร้องของนักเวทย์เบาอย่างอ่อนแอ, และแขนของโอเกอร์ได้ยื่นไปหาเธอ

ออ้า, จึ้

“[เวทย์น้ำ: ไอซ์เบลด]!” (มาโกโตะ)

ใบมีดน้ำแข็งได้ฟันเข้าลูกตาของโอเกอร์

โอเกอร์ได้ ‘กย้าาาา!’ และปิดตาด้วยความเจ็บปวด

“เฮ้ย, หนีเร็ว” (มาโกโตะ)

“เอ๋, อ้า, หว๋า?”

ดูเหมือนว่านักเวทย์หญิงจะสับสนเต็มพิกัดตอนนี้

ผมได้เข้าไปอยู่ระหว่างโอเกอร์และนักเวทย์หญิงและได้ตั้งท่ายืนพร้อมกับมีดของเทพธิดาในมือ

(ถ้านายตาย, ชั้นจะไม่ยกโทษให้เลย) (โนอาห์)

ผมได้ยินเสียงที่หน่ายของเทพธิดา

ผมขอโทษ

ผมอยากทำเท่ห์

โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน