ตอนที่ 450

ตอนที่ 450

ซุนเจิ้งคังเดินออกจากฝูงชนโดยอุ้มลูกสาวของเขาและเดินไปที่ด้านข้างของหลิวหมิงอวี่คนอื่นหลีกทางให้เขา

ซุนเจิ้งคังมาที่ด้านข้างของหลิวหมิงอวี่และรู้สึกสะเทือนใจมากที่เขาร้องไห้อย่างขมขื่น เขาก้มหัวขอบคุณและพูดว่า “ขอบคุณครับหัวหน้าสำหรับรางวัล”

นี่มันยอดเยี่ยมจริงๆ ตั้งแต่เขาหนีออกจากสถาบันวิจัย เขายังไม่ได้กินข้าวอิ่มเลย ตอนนี้เจ้านายก็ยอมเลี้ยงตัวเองเต็มที่ซึ่งโชคดีจริงๆ

หลิวหมิงอวี่ไม่รู้ว่าเขากินไปเท่าไหร่กับรางวัลทั่วไป แต่แม้ว่าเขาจะรู้สิ่งที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุดก็คือรอยยิ้ม

“ดีมาก ฉันชอบคนแบบคุณ นี่คือลูกสาวของคุณ ไปโรงอาหารและทานอาหารให้อิ่มกันเถอะ”หลิวหมิงอวี่ยิ้มและกล่าวว่า เขาชอบชายคนแรกที่ตอบกลับเขามาก

ซุนเจิ้งคังขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งถึงเวลานี้ฝูงชนด้านล่างดูเหมือนจะตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อได้ยินว่ามีอาหารสำหรับการเข้าร่วมซิงเฉินเทคโนโลยีในขณะที่ทุกคนรีบตะโกน “ฉันต้องการเข้าร่วม”

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากเข้าร่วมกับซิงเฉินเทคโนโลยีการกระจายอาหารเพียงอย่างเดียวเป็นสิ่งที่หายากมาก

การล่มสลายของระบบแลกเปลี่ยนด้วยคริสตัลพลังงานทำให้การหาอาหารเป็นไปได้ยากขึ้น ในเวลานั้นคุณสามารถคว้าโอกาสนี้ไว้เท่านั้น

มันดีกว่าที่จะเข้าร่วมกับซิงเฉินเทคโนโลยีในตอนนี้ และพวกเขาไม่กลัวที่จะทำงานหนัก สิ่งที่พวกเขากลัวคือต้องอดตาย

พวกเขาไม่ต้องการอะไรมาก พวกเขาต้องการอาหารเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

บอกว่าไม่สูง อันที่จริงสูงชะมัด

เราต้องรู้ว่าโดยพื้นฐานแล้วผู้รอดชีวิตเหล่านั้นมาถึงจัตุรัสเพื่อแลกเปลี่ยนอาหารกับซิงเฉินเทคโนโลยี

ในเวลานี้มีผู้คนประมาณ 15,000 คนที่จัตุรัส ยกเว้นบางคนที่มาไม่ถึง ด้วยการเพิ่มพนักงานเดิมหลิวหมิงอวี่ต้องรองรับคนเกือบ 20,000 คน

นี่เป็นช่วงที่จำนวนประชากรของนิคมเจียหางกำลังลดลงอย่างรวดเร็วหลิวหมิงอวี่จึงตัดสินใจนำคนเหล่านี้เข้ามา ไ

อาหารสำหรับสี่ถึงห้าหมื่นคนเพียงพอที่จะบริโภคอาหารที่หลิวหมิงอวี่ทำงานหนักเพื่อขนส่งในหนึ่งวัน

ถ้าไม่มีกินใครจะตามไปสร้างความเดือดร้อนให้ตัวเอง

แม้ว่าผู้รอดชีวิตที่เหลือจะได้รับเชิญให้เข้าร่วม แต่พวกเขาก็ยังถูกโน้มน้าวใจจากคนอื่นๆ

การบริโภคอาหารของคน 20,000 คนก็เป็นการบริโภคที่มากเช่นกัน

เนื่องจากหลิวหมิงอวี่รู้ว่ามีระบบนิเวศที่สมบูรณ์ในที่หลบภัย ผู้คนจึงสามารถอาศัยอยู่ในนั้นได้อย่างปลอดภัยเป็นเวลาหลายปีหรือหลายทศวรรษ นี่คือความมั่นใจของเขาที่จะรองรับคนเหล่านี้

เกี่ยวกับที่หลบภัยในหางโจวหลิวหมิงอวี่ได้ส่งคนไปค้นหาและได้รับการยืนยันในขั้นต้นว่าที่หลบภัยนั้นไม่บุบสลาย ต้องขอบคุณไฟล์ที่เข้ารหัสในฐานข้อมูลห้องสมุดจริงๆ มิฉะนั้นจะไม่มีทางแก้ไขปัญหาเรื่องอาหารสำหรับคนจำนวนมากเช่นนี้

หากเป็นอาหารสำหรับสองถึงสามพันคน ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับหลิวหมิงอวี่สิ่งที่หลิวหมิงอวี่ดูแลคืออุปกรณ์ขั้นสูงในที่พักพิง

เดิมทีเขาวางแผนที่จะย้ายฐานของเขาไปยังที่หลบภัยในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา แต่มีการลอบโจมตีจากเมิ่งซิงหยวนเสียก่อน นี่อาจเป็นพระประสงค์ของพระเจ้า

“ไม่มีปัญหาสำหรับผู้ที่ต้องการเข้าร่วมซิงเฉินเทคโนโลยีฉันยินดีต้อนรับทุกคนอย่างอบอุ่นให้เข้าร่วมครอบครัวใหญ่ของซิงเฉินเทคโนโลยี พี่ลู่คุณหาคนมาลงทะเบียนไว้” เกี่ยวกับความเข้าใจของพวกเขาหลิวหมิงอวี่ไม่ปฏิเสธ ตามข้อตกลงก่อนหน้านี้ ให้ลู่ไห่เผิงรับผิดชอบการสรรหาครั้งนี้

ครั้งนี้เขามาที่นี่เพียงเพื่อแสดงตัว ให้ทุกคนรู้ว่าใครคือเจ้าของคนใหม่ และสนับสนุนให้ทุกคนเข้าร่วมซิงเฉินเทคโนโลยี

ใครจะไปรู้ว่าคนพวกนั้นหน้าด้านเกินไปและไม่ได้ตอบสนองทันที โชคดีที่มีคนตอบในตอนท้าย มิฉะนั้น มันจะน่าอายเกินไป

“คุณมากับฉัน ฉันจะพาคุณไปกินข้าวเช้า” หลิวหมิงอวี่กล่าวกับซุนเจิ้งคัง

ในเวลานี้หลิวหมิงอวี่ค้นพบว่าซุนเจิ้งคังมีสุขภาพแข็งแรงมาก โดยมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงซ่อนอยู่ใต้เสื้อขาดรุ่งริ่งของเขา เขาไม่ได้ผอมเหลืองเหมือนคนอื่นๆ เลย

หลิวหมิงอวี่ถามด้วยความสงสัย “คุณรักษาร่างกายให้แข็งแรงได้อย่างไร”

“เอ่อ ไม่รู้สิ มันเป็นธรรมชาติแบบนี้” ซุนเจิ้งคังผงะไปครู่หนึ่งและกล่าวในทางกลับกัน

เขาอาจเดาได้ว่าการเปลี่ยนแปลงของเขาน่าจะเกี่ยวข้องกับยาที่หลี่ไห่เฟิงฉีดให้ตัวเอง แต่เขาไม่สามารถบอกความจริงได้

“โอ้ น่าอิจฉาจริงๆ”

หลิวหมิงอวี่ร้องและไม่ถามอะไรอีก

โรงอาหารของโรงแรมดรีม

“นำซาลาเปาเนื้อสามสิบก้อนมาให้สุภาพบุรุษคนนี้” หลิวหมิงอวี่สั่งพนักงานครัว

ในไม่ช้าพนักงานก็นำอาหารมาเสริฟ

ซุนเจิ้งคังพาลูกสาวไปนั่งบนเก้าอี้อย่างควบคุมไม่ได้ กลิ่นเนื้อของซาลาเปาโชยมาพร้อมกับไอน้ำ ทั้งสองอดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าสูดกลิ่นหอมของเนื้อ

“กินเถอะ” หลิวหมิงอวี่หยิบขนมปังเนื้อขึ้นมาและส่งให้หนิวหนิว

“ขอบคุณค่ะคุณลุง” หนิวหนิวเอื้อมมือไปหยิบขนมปัง

หลิวหมิงอวี่ยิ้ม

“ขอบคุณครับหัวหน้า” ซุนเจิ้งคังหยิบซาลาเปาขึ้นมาและกินมัน

หอม หอมจริงๆ

นานมาแล้วที่ไม่ได้กินเนื้อ

เป็นเวลานานมาก จนความทรงจำของซุนเจิ้งคังพร่ามัว

ในอดีต แม้ว่าจะมีอาหารอยู่ในถิ่นฐาน แต่ส่วนใหญ่เป็นโปรตีนสังเคราะห์ที่ขายโดยหลี่ไห่เฟิงแม้จะพบอาหารอื่นบ้างเป็นครั้งคราวแต่ก็ไม่มีเนื้อที่เป็นเนื้อจริงๆแบบนี้

“พ่อคะ นี่อะไรคะ อร่อยจัง” หนิวหนิวถามอย่างไร้เดียงสา

“นี่คือเนื้อหมู ถ้าชอบก็กินมากกว่านี้” ซุนเจิ้งคังหยิบขนมปังอีกอันไปที่หนิวหนิว

“พ่อคะ ซาลาเปาไส้นี้อร่อยมาก หนูจะเก็บไว้กินทีหลัง” หนิวหนิวกำลังกินขนมปังเนื้อชิ้นใหญ่ในขณะที่ปากของเธอมันเยิ้ม

“อืม พ่อจะหาซาลาเปาเนื้อแบบนี้ให้หนูเยอะๆเลย” ซุนเจิ้งคังกล่าวด้วยรอยยิ้มหลังจากกินเสร็จแล้ว เขาใช้มือลูบผมลูกสาวของเขา

เขาแอบสาบานในใจว่าเขาได้เข้าสู่ซิงเฉินเทคโนโลยีเพื่อให้ลูกสาวของเขาสามารถกินซาลาเปาเนื้อทุกวันเขาต้องทำเงินให้ดีที่สุดด้วย

ซาลาเปาสามสิบก้อนหมดไปอย่างรวดเร็ว

หลิวหมิงอวี่ดูและพูดกับพนักงานด้านข้าง “อีกสามสิบ”

ซุนเจิ้งคังรู้สึกอายเล็กน้อย

หลิวหมิงอวี่คิดว่าเขาเขินอายและยิ้มและปลอบโยน “ไม่เป็นไร ฉันบอกว่าจะให้รางวัลคุณเป็นจนอิ่ม ฉันจะให้คุณกินให้อิ่ม ตราบใดที่คุณกินได้และไม่ทิ้งขว้างอาหารให้เสียเปล่าก็ไม่มีปัญหา”

ซุนเจิ้งคังพยักหน้าซ้ำๆ “ผมจะไม่ทำให้คุณเสียอาหารเปล่าๆ อย่างแน่นอน”