6 คำขอของเทพธิดา

6 คำขอของเทพธิดา

ดูเหมือนว่าผมจะเป็นผู้ศรัทธาของเทพมาร

“ท-ท่าน-ทักกิ?” (ฟูจิวาระ)

“...เป็นปัญหาแล้ว” (มาโกโตะ)

อารมณ์ดีๆที่ได้เจอเพื่อนอีกครั้ง หล่นหายไปอย่างเฉียบพลัน

มันจริงที่ว่าเทพธิดาน่าสงสัย

แต่พอมาคิดว่าเธอเป็นเทพมาร

เสร็จเธอแล้ว

“อะไรคือเทพมารแต่แรกเถอะ” (มาโกโตะ)

“อืม, ถ้าชั้นจำตำนานได้ถูก, มันคือเทพเจ้าเก่าที่พ่ายแพ้ในสงครามแห่งดินแดนพระเจ้าถูกเรียกน่ะ” (ฟูจิวาระ)

ผู้ปกครองดินแดนแห่งพระเจ้าที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลก

ตามตำนาน, โลกนี้ได้เปลี่ยนผู้ปกครองไปสามครั้งในอดีต

เทพเจ้าแห่งการสร้างสรรค์ที่สร้างโลกนี้

เทพเจ้าแห่งการสร้างสรรค์วันหนึ่งได้จากไปจากโลกนี้

ผู้ปกครองคนต่อไปคือลูกชายและลูกสาวของเทพเจ้าแห่งการสร้างสรรค์

การปกครองเป็นไปอย่างยาวนาน

ในที่สุด, เทพเจ้าเก่าแก่เริ่มหยิ่งยโส, มองคนอื่นนอกจากพวกเดียวกันว่าต่ำกว่า, และเริ่มปฏิบัติกันพวกเขาหยาบคาย

เทพที่ต่อต้านผู้ปกครองคนปัจจุบัน, คือเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์

หลังจากนั้นสงครามระหว่างเทพเจ้าเก่าแก่กับเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ที่มีราชาแห่งเทพเจ้า, จูปิเตอร์, เป็นหัวหน้าได้เริ่มขึ้น

สงครามดินแดนแห่งพระเจ้า, ทิทาโนมาเควีย

หลังจากสงครามที่รุนแรง, ฝั่งเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ชนะ

พวกเค้าเป็นผู้ปกครองปัจจุบันของดินแดนแห่งพระเจ้า

และมาตอนนี้, เทพเจ้าเก่าแก่ได้ถูกเรียกว่าเทพมาร

ผมเรียนตำนานนั่นมาจากวิหารแห่งน้ำ*

TLN*เปลี่ยนจากวอเทอร์เท็มเพิล

“มันดูเหมือนเทพธิดาที่ผมเป็นผู้ศรัทธาจะเป็นเทพเจ้าเก่าแก่นะ งั้น เทพเจ้าเก่าแก่ตอนนี้ได้ถูกขังอยู่ที่ไหนซักแห่ง และยังคงมีเป้าหมายที่จะทวงดินแดนแห่งพระเจ้าคืน, นั่นคือที่เป็นเรื่องเล่า ใช่มะ?” (มาโกโตะ)

“เทพธิดาที่นายทำสัญญาด้วยดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในนั้น” (ฟูจิวาระ)

“นี่มันน่าหนักใจแหะ” (มาโกโตะ)

เธอเป็นเทพธิดาที่อันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ?

“ท่าน-ทักกิ, นายจะเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดาแบบนี้ต่อไปเหรอ?” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยัง ถามอย่างเป็นห่วง

“หืมม…” (มาโกโตะ)

ในหัวผมสับสนไปหมด

ไม่สามารถจะพูดสิ่งใดได้, และเห็นผมเงียบไป, ฟูจิ-ยังเปลี่ยนเรื่องคุย

“ยังไงก็เหอะ, มีดนี่สุดยอดเลยนะ, นายรู้มั้ย! ไม่เพียงแต่ชั้นจะรู้ชื่อของอาวุธ, แต่ความสามารถของมันด้วย!” (ฟูจิวาระ)

เข้าใจแล้ว

เห็นได้ชัดว่ามันคมอย่างเหลือเชื่่อ

“งั้น, มันมีความสามารถอะไรล่ะ?” (มาโกโตะ)

“วัสดุคือโลหะในตำนาน, อดามันไทท์ มันมีความสามารถมากมายที่ถูกให้โดยพลังของพระเจ้า [การโจมตีของพระเจ้า], [ไม่สามารถถูกทำลาย], [ตัดหัวปีศาจ], [มานากังวาน], [วิญญานกังวาน]...มันมีหลายความสามารถที่ชั้นไม่เคยได้ยินมาก่อน แล้วอย่างอื่นเช่น…” (ฟูจิวาระ)

“อ-โออ้…” (มาโกโตะ)

ฟูจิ-ยังอธิบายความสามารถของมีดโดยละเอียด

เอ๋? นี่มันไม่ใช่อาวุธโกงเรอะ?

“นี่คงจะเป็นอะไรที่สุดยอดไปเลย?” (มาโกโตะ)

“มัน นั้น สุดยอด! มันคืออาวุธที่ดีที่สุดในบรรดาอาวุธที่ชั้นเคยเห็นและทำงานด้วย! อาวุธนี้เป็นสมบัติของประเทศได้เลยนะ, นายรู้มั้ย?!” (ฟูจิวาระ)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ฟูมุ, งั้นส่วนที่บอกว่าเป็นสมบัติสวรรค์คือเรื่องจริง

มันคือของโกงอย่างแรกที่ผมได้ตั้งแต่มาที่โลกนี้

แต่ต้องทำสัญญากับเทพมารเพื่อแลกเปลี่ยนแหะ

“ท่าน-เทพธิดา, ขอบคุณที่มอบของดีๆให้ผมครับ” (มาโกโตะ)

ผมเอามือประสานกันและอธิษฐาน

“มันดีแล้วเหรอที่จบที่การเป็นเทพมาร” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นจะต้องถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)

“แต่มันคงยากที่จะเจอเธอ” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นสงสัยเรื่องนั้น เธออาจฟังที่เราคุยกันอยู่ก็ได้ตอนนี้” (มาโกโตะ)

“จริงอ่ะ?” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังมองไปรอบๆอย่างกระสับกระส่าย

เธอได้บอกจริงๆว่าดูอยู่ตลอด

คุณดูอยู่รึเปล่า, ท่าน-เทพธิดา?

(……..)

ไม่มีคำตอบ

อา ยังไงก็เถอะ

“ชั้นจะไปคิดอย่างระวังเรื่องที่ว่าจะเป็นผู้ศรัทธาต่อไปหรือเปล่า” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว ถ้าชั้นช่วยอะไรได้…มันไม่มีอะไรที่ชั้นทำได้, แต่มาปรึกษากับชั้นเถอะนะถ้านายจำเป็นต้องทำ” (ฟูจิวาระ)

“ขอบใจ” (มาโกโตะ)

ฟูจิ-ยัง ดื่มเอลของเขาหมด

อีกอย่างนึง, นี่แก้วที่สามของเขาแล้ว

หลังจากนั้นเขาได้สั่งออนเดอะรอคกับพนักงานเสิร์ฟ

“ฟูจิ-ยัง, ดื่มแข็งจริงๆแหะ” (มาโกโตะ)

ผมยังอยู่ที่แก้วแรกที่ยังเหลืออยู่ประมาณครึ่งหนึ่งอยู่เลย

“ชั้นโดนบังคับให้ดื่มตลอดเวลาที่เป็นพ่อค้าน่ะ” (ฟูจิวาระ)

รอยยิ้มอันขมขื่นของฟูจิ-ยังเป็นรอยยิ้มของผู้ชายที่มากด้วยประสบการณ์

“ชั้นว่าชั้นคงเป็นพ่อค้าไม่ได้ถ้างั้น” (มาโกโตะ)

ผมดื่มขนาดนั้นไม่ได้

“ชั้นจะเป็นนักผจญภัยที่ไปอย่างช้าๆ” (มาโกโตะ)

ผมแค่จิบจากแก้วของผม

“อีกอย่างนะ, นายได้ยินเรื่องนี้มั้ย? เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นในอีกสิบปีน่ะ” (ฟูจิวาระ)

เพิ่งจะได้ยินครั้งแรก

“ชั้นไม่รู้แหะ นั่นเรื่องจริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นั่นคือข่าวลือที่แพร่ไปรอบๆน่ะ แต่ประเทศปฏิเสธมันนะ ออราเคิลทั้งหกรวมถึงความมืด เห็นว่าได้รับคำทำนายอะไรแบบนั้นน่ะ” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นไม่รู้เรื่องนั้นเลยแหะ ถ้าเป็นแบบนั้น, คนที่ถูกเลือกมาเป็นฮีโร่คงลำบากแย่เลย”

อย่างเช่นฮีโร่แห่งแสง ซากุไร-คุง

ยังไงซะ, เจ้าปีศาจ, หือห์

ถ้าผมแข็งแกร่งกว่านี้, ผมอยากจะลองท้าทายมันดู

“แค่ระหว่างชั้นกับนายนะ, มันดูเหมือนจะมีข่าวลือว่าเราน่ะ ถูกเรียกมาโลกนี้เพื่อมาสู้กับเจ้าปีศาจน่ะ” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังกระซิบสิ่งนี้กับผม

“ฟังแล้วน่าจะเป็นไปได้นะ, ถ้าเป็นอย่างนั้น, ชั้นอยากจะมีสกิลที่แข็งแกร่งกว่านี้จัง” (มาโกโตะ)

“ไม ไม่,ชั้นสู้ไม่ไหวรอก เป็นพ่อค้าแบบนี้เหมาะกับชั้นดีแล้ว” (ฟูจิวาระ)

ส่วนตัวผมอยากได้สกิล ที่ทำให้แข็งแกร่งขึ้นในการต่อสู้

“ชั้นได้ยินมาว่าแต่ละประเทศได้เพิ่มกองกำลังเพื่อเตรียมตัวสู้กับเจ้าปีศาจน่ะ” (ฟูจิวาระ)

“ออา, นั่นทำไมมีแมวมองหลายคนมากที่มาที่วิหารแห่งน้ำจากประเทศต่างๆ” (มาโกโตะ)

ฟูจิ-ยังเป็นเครือข่ายข้อมูล มันช่วยได้เยอะเลย

“อีกอย่าง, นายมีแผนจะทำอะไรต่อจากนี้, ท่าน-ทักกิ?” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นจะเพิ่มเลเวล ระหว่างเป็นนักผจญภัยสักพักน่ะ” (มาโกโตะ)

“ถ้ามันโอเคกับนาย, นายอยากจะตั้งปาร์ตี้กับชั้นมั้ย?” (ฟูจิวาระ)

“กับนายเหรอ, ฟูจิ-ยัง?” (มาโกโตะ)

พ่อค้าสู้ได้เหรอ?

ไม่ใช่ว่าเขาเคยบอกว่าเขาสู้ไม่เก่งไม่ใช่หรอ?

จากที่ฟังจากเขา, พ่อค้าไม่สามารถสู้ได้, แต่พวกเขาสามารถจ้างนักผจญภัยมาทำอย่าง สำรวจดันเจี้ยนได้

เขาได้เคยบอกว่าพนักงานที่ผมเจอตอนเที่ยง เป็นนักผจญภัยระดับเงิน

ถ้าไปด้วยกันกับฟูจิยังที่มีกองกำลังที่จ้างมาด้วยเงิน, ผมจะสามารถผจญภัยได้อย่างปลอดภัย

มันช่างล่อลวง

แต่…มันดูจืดชืดเกินไป

“ขอบคุณที่เสนอ, แต่ชั้นอยากจะลองลุยเดียวดูน่ะ ชั้นได้ฝึกในวิหารมาเพื่อการนี้ด้วย” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว, น่าเสียดาย แต่ถ้านายมีปัญหาอะไรขึ้นมา, เรียกชั้นได้เลยนะ” (ฟูจิวาระ)

ผมรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก

คนคนหนึ่งควรจะมีเพื่อนร่วมชั้นที่ดีจริงๆ

หลังจากนั้น, พวกเราย้อนพูดเรื่องความจำในอดีตจากโลกก่อนอย่างสนุกสนาน

ผมทรงจำในอดีตคือ, อย่างที่เคยเห็น, เกี่ยวกับเกมส์

มันผ่านไปแล้วหนึ่งปี, ดังนั้นเราจึงพลาดไม่ได้รู้จักกับหลายเกมส์

ฟูจิ-ยังบอกว่าเขาไปกินมาหลายที่รอบทวีป, และดูเหมือนว่าเลเวลเขาจะสูงอย่างคาดไม่ถึง และชื่นชมมัน

แต่เขาดูเหมือนจะไม่ชอบ ที่มันไม่มีร้านราเมงอยู่บนโลกนี้

เขาพูดว่าวันหนึ่งเขาจะทำร้านราเมง

ผมอยากกินแฮมเบอร์เกอร์

มันฝรั่ง, และดื่มโคล่าขณะเล่นเกม

ออาห์คิดถึงวันพวกนั้นจัง

“นายไม่ดูแลสุขภาพเกินไป, ท่าน-ทักกิ ผ่านไปสามวันโดยไม่นอนและไม่กินอะไรเลย นอกจากแฮมเบอร์เกอร์และมันฝรั่งนั้นบ้าคลั่ง” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นไม่ได้อยากได้ยินนั่นจากนายที่กินราเมงกับแกงกะหรี่เป็นอาหารเช้านะ” (มาโกโตะ)

“นายจบที่มีสุขภาพดีในโลกนี้ อาหารของเราที่วิหารคงเป็นซุปผักจืดๆกับข้าวต้ม” (มาโกโตะ)

“นั่นมันจืดจริงๆแหละ นายควรจะไปประเทศแห่งการค้าคาเมลอน, ซักวันนึง นี่นั่นเป็นประเทศของคนรวย และอาหารก็อร่อย” (ฟูจิวาระ)

พวกเราคุยกันจนกระทั่งดึก

พวกเราออกจากที่นั่นประมานเที่ยงคืน

ฟูจิ-ยังชวนผมไปค้างที่บ้านของเค้าหลายครั้ง, แต่ผมไม่อยากเป็นภาระเขามากนัก, ผมจึงตอบปฏิเสธ

ทั้งหมดนี่เขาจ่ายเงินค่าอาหารทั้งหมดด้วย

ครั้งต่อไป จะเป็นผมเลี้ยง

ผมไปที่ห้องพักผ่อนสำหรับนักผจญภัยใช้ในสมาคมนักผจญภัย และห่อตัวอยู่ที่มุมของห้องใหญ่ และจากนั้น ก็ผ่านคืนแรกไปในฐานะของนักผจญภัย

มันหนวกหูไปด้วยเสียงกรนและเสียงละเมอของนักผจญภัย, แต่ผมเหนื่อย, ผมจึงหลับไปอย่างรวดเร็ว

◇◇

คืนนั้น, ผมฝันอีกครั้ง

พื้นที่ที่ไม่มีอะไรเลย

มันผ่านไปวันนึงหลังจากครั้งที่แล้ว

“...ทำอะไรน่ะ, ท่าน-เทพธิดา?” (มาโกโตะ)

เทพธิดาได้คุกเข่ากราบ*

TLN*ขอโทษแบบญี่ปุ่น

หลังเธอตรงและมือของเธอวางในแนวทแยงมุมจากกันและกันบนพื้น

เห็นได้ชัดว่าการโชว์ศีรษะของคุณเป็นการแสดงความยอมแพ้ต่ออีกฝ่ายหนึ่ง

ต้นคอของเธอที่โผล่ออกมานั้นเซ็กซี่เล็กน้อย

ไม่เดี๋ยว, นั่นไม่ใช่

“ท่าน-โนอาห์” (มาโกโตะ)

ผมเรียกเธออย่างอ่อนโยน

ไหล่ของเทพธิดาสั่น

“นั่นชื่อคุณใช่มั้ย, ท่าน-เทพธิดา?” (มาโกโตะ)

“……..ใช่” (โนอาห์)

เธอบอกผมด้วยเสียงที่หายไป

“คุณเป็นเทพมารเหรอ?” (มาโกโตะ)

“...”

มันไม่มีคำตอบ

“ตอนนี้, โชว์หน้าให้ผมดูเถอะ กราบอยู่แบบนั้นไม่ทำให้ผมผ่อนคลายหรอก” (มาโกโตะ)

“เธอจะไม่หยุดเป็นผู้ศรัทธาของชั้นหรอ?” (โนอาห์)

“……”

“โปรดอย่าเงียบซิ!” (โนอาห์)

เธอเด้งหัวของเธอขึ้น, ยืนขึ้น, และจับไหล่ผม

“ชั้นขอโทษ! ชั้นไม่ได้เจตนาจะหลอกเธอ ชั้นแค่ไม่พูดมัน” (โนอาห์)

นั่นเรียกว่าการฉ้อโกง

“มันไม่ใช่การฉ้อโกง! และ, มันไม่มีข้อผิดพลาดที่ชั้นเป็นเทพธิดา!” (โนอาห์)

“แต่คุณเป็นเทพเจ้าเก่าแก่, ใช่มะ?” (มาโกโตะ)

“เรียกชั้นแก่นั่น…ชั้นไม่ชอบวิธีที่เรียกพวกเราแบบนั้นเลย ในหมู่เทพเจ้าไททัน, ชั้นอยู่ในกลุ่มเด็กนะ, รู้มั้ย” (โนอาห์)

เธอทำอารมณ์บูดและเตะฝุ่น

น่ารักอย่างเคย

อ้า, เธอยิ้ม

ใช่, เธออ่านใจได้

“ท่าน-เทพธิดาที่น่ารัก, ดูเหมือนคุณจะโอเคแม้ผมจะไม่ได้เป็นผู้ศรัทธาอีกต่อไป” (มาโกโตะ)

ใบหน้าของเทพธิดาแข็งทื่อ

“ชั้นไม่เอา ชั้นไม่เอา ชั้นไม่เอา!! มันใช้เวลาพันปีเพื่อจะได้ผู้ศรัทธาแม้คนเดียวนะรู้มั้ย?! ถ้าไม่มีผู้ศรัทธา, เทพเจ้าจะยังคงอ่อนแอ ชั้นถูกปฏิบัติดั่งเทพมาร, ชั้นจึงหาผู้ศรัทธาไม่ได้ ชั้นหาสมัครได้แค่คนต่างโลก!” (โนอาห์)

คนต่างโลกส่วนใหญ่ถูก หกเทพธิดาผู้ยิ่งใหญ่พาตัวไปแล้ว

“ฮ-เฮ้, มีดนั่นดี, ใช่มั้ย?” (โนอาห์)

“นี้หรอ?” (มาโกโตะ)

ผมมองไปที่มีดของผมที่เอว

จากที่ฟูจิ-ยังพูด, มันเป็นอาวุธที่น่าประทับใจ

มันไม่ใช่สิ่งที่จะได้มาโดยปรกติจากการผจญภัยในโลกนี้

“แต่ถูกจับได้ว่าเป็นเทพมารจาก ประเมิน นั้นค่อนข้างประมาทในส่วนของคุณนะ” (มาโกโตะ)

“ไม่ใช่แบบนั้น! การประเมินปรกติจะไม่สามารถดูได้นะ!” (โนอาห์)

งั้นสกิลของฟูจิ-ยังนั้นไม่ธรรมดา

นั่นสมเป็น [ประเมิน: เหนือกว่า]

หรืออีกอย่าง, คุณกะจะหลอกผมไปตลอดสิถ้างั้น

“อ่า, ไม่ใช่, เห็นมั้ย…” (โนอาห์)

เทพธิดาอยู่ไม่สุข

ดูเหมือนว่าเธอจะหาข้ออ้างที่ดีไม่ได้

แต่, เธอนั้นได้ซ่อนที่เธอเป็นเทพมาร, แต่คุณภาพของอาวุธที่เธอให้นั้นของจริง

ผมไม่ได้ถูกมอบอาวุธให้ที่วิหารแห่งน้ำ, ดังนั้นการมีมีดนี้กับการไม่มีนั้นแตกต่างกันมาก

งั้น, สิ่งที่ผมควรพูดก็คือ

“ท่าน-โนอาห์, ขอบคุณสำหรับมีดนี้ครับ, ผมจะใช้ด้วยความระมัดระวัง” (มาโกโตะ)

“ชั้นดีใจที่นายชอบมัน” (โนอาห์)

เธอยิ้ม

เมื่อมองเธอแบบนี้, เธอไม่ได้ดูเหมือนเทพมารเท่าไหร่เลย

“ไม่, แค่เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์นั้นพลการเรียกเราว่าเทพมาร ชั้นก็เป็นเทพธิดา” (โนอาห์)

เธอเม้มปากแล้วพูดแบบนี้

เข้าใจแล้ว

ดูเหมือนว่าเทพธิดานั้นไม่สามารถโกหกได้

ฟูจิ-ยังบอกผมแบบนั้น

ดังนั้นที่เธอบอกว่าเธอเป็นเทพธิดานั้นไม่ใช่เรื่องโกหก

เมื่อคิดแบบนั้น, ที่เราคุยกันครั้งแรกก็ไม่ใช่การฉ้อโกง

“ผมโอเคที่จะเป็นผู้ศรัทธาท่านต่อไป” (มาโกโตะ)

“จ-จริงอ่ะ?!” (โนอาห์)

“ใช่” (มาโกโตะ)

ที่จริงแล้ว, ผมมีความสุข

เทพธิดาเป็นคนเดียวที่บอกผมว่า ‘ชั้นหวังกับเธอไว้สูงนะ’ ตั้งแต่มาที่โลกนี้

คนอื่นมีแต่จะล้อเลียนผม, สงสารผม, หรือเป็นห่วงผม

ออ้า, แต่เธออ่านใจผมได้

ถ้างั้นจริงๆแล้วมันเป็นความสงสาร?

เมื่อผมคิดแบบนั้น, เทพธิดาได้เข้าใกล้เข้ามา

“มาโกโตะ” (โนอาห์)

และกอดผม

“เธอเป็นผู้ศรัทธาที่สำคัญของชั้น ชั้นหวังกับเธอไว้สูง, ดังนั้นแข็งแรงขึ้นอย่างช้าๆนะ” (โนอาห์)

“นี่มันเห็นชัดๆว่าเหม็นความจอมปลอม, รู้มั้ย” (มาโกโตะ)

“ห-หยาบคาย! ชั้นทำดีที่สุดแล้วนะ!” (โนอาห์)

เธอตีหัวผมเบาๆ

ผมขอโทษ

[โล่งจิต] และ [ผู้เล่นอาร์พีจี] นั้นทำงานได้ดีเกินไป, คุณเห็นมั้ยล่ะ

มองเห็นตัวเองถูกกอดโดยเทพธิดาจากด้านข้างนั้นน่าอาย

ยังไงก็ตาม, สัญญายังคงอยู่

ผมจะเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดา ท่าน-โนอาห์ ให้ดีที่สุด

“ยังไงเถอะ, ท่านไม่มีคำแนะนำให้ผมหรอ, ท่าน-เทพธิดา?” (มาโกโตะ)

“ทำไมเธอต้องการคำทำนายแบบนั้นจังเลย?” (โนอาห์)

“ได้พบเทพธิดาและเหตุการณ์เดียวที่มีคือการได้รับมีด, มันเอิ่ม, คุณรู้มั้ย…” (มาโกโตะ)

ส่วนใหญ่เป็น ‘เอาชนะเจ้าแห่งมาร’ หรือบางอย่างที่ไม่สมเหตุสมผล

มันเป็นที่พบได้ทั่วไปในเกมส์ อาร์พีจี

“เป็นผู้ศรัทธาที่ช่างประหลาด” (โนอาห์)

เทพธิดาพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ

“งั้น, เอาอย่างนี้มั้ย? ตอนนี้ชั้นถูกขังเพราะบาปที่ไปต่อต้านเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ การช่วยชั้น ฟังเป็นยังไงล่ะ?” (โนอาห์)

โออ้, สวยงาม!

เหตุการณ์คลาสสิค

ช่วยเทพธิดาที่ถูกจับ

ผมฝั้นถึงสถานการณ์เช่นนี้

ได้ ได้, นี่มันแบบที่ผมต้องการ

“ที่ที่เทพเจ้าเก่าแก่ถูกกักขังไว้, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ออ้า, นั่นคนละที่ ที่ที่เทพเจ้าเก่าแก่ถูกขังไว้, ทาร์ทารอส, มนุษย์ไม่สามารถเข้าถึงได้อยู่แล้วตั้งแต่แรก ชั้นยังเป็นเทพเจ้าอายุน้อย, ชั้นจึงอยู่คนละที่, มันเป็นที่ที่มนุษเข้าได้นิดนี้ดดด” (โนอาห์)

จริงเหรอ?

งั้นมีหลายอย่างที่ไม่สามารถเรียนได้จากตำนานที่ถูกส่งต่อๆกันมา

“ที่ชั้นอยู่ตอนนี้, เธอรู้มั้ย, มันคือวิหารทะเลลึก” (โนอาห์)

“เอ๋? พูดว่าอะไรนะ?” (มาโกโตะ)

“ที่ก้นบึ้งของทะเลลึก ดันเจี้ยนที่พูดกันว่าลึกที่สุดในโลกนี้ วิหารทะเลลึกที่อยู่ตำแหน่งสุดท้ายของที่นั่น” (โนอาห์)

เทพธิดา ท่าน-โนอาห์เพิ่งพูดชื่อหนึ่งในดันเจี้ยนที่ยากที่สุด ที่อยู่ในสุดยอดสามอันดับบนโลกนี้

ดันเจี้ยนที่มนุษย์ยังไม่สามารถเข้าถึงได้

“อ่ะฮ่าฮ่า, อยากจะเลิกคิดแล้วมั้ยล่ะ?” (โนอาห์)

เทพธิดาถามผมด้วยรอยยิ้ม

“ผมจะไป ผมจะตั้งเป้าหมายที่นั่น ผมจะช่วยคุณเพื่อขอบคุณสำหรับมีดนี้” (มาโกโตะ)

“มีดนั่นคือการขอบคุณที่นายมาเป็นผู้ศรัทธาของชั้น ชั้นไม่ถือมัน ถ้าเธออธิษฐานทุกวัน, เธออาจจะได้การปกป้องจากพระเจ้าในที่สุด, ดังนั้นมันจึงมีประที่จะเป็นผู้ศรัทธาชั้นต่อไป, นายรู้มั้ย” (โนอาห์)

เทพธิดาพูดราวกับว่าเธอกำลังเสนอขายหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์

“งั้น, ชั้นขอตัว มันถึงแล้ว, เวลาที่เธอจะตื่นขึ้น” (โนอาห์)

สติของผมเริ่มพร่ามัว

“มาช่วยชั้นเมื่อรู้สึกแบบนั้นนะ, โอเคมั้ย? ชั้นจะรออย่างอดทน” (โนอาห์)

ท่าน-โนอาห์โบกมือและยิ้มแย้ม

แต่ผมมีอายุอยู่ได้แค่สิบปีแหะ

ตอนนี้ มาเพิ่มเลเวลและหาอายุขัยเพิ่มก่อน

“ถ้านายปล่อยชั้นเป็นอิสระ, ชั้นจะทำอะไรก็ได้ที่นายต้องการ~”

ผมได้ยินเสียงนั้นเมื่อสติของผมเริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ

พูดอะไรมาสุ่มๆโดยไม่ได้คิดแบบนั้นรึเปล่า, ท่าน-เทพธิดา

◇◇

ผมตื่นขึ้นและดูหลังมือของผม

ตรายังคงอยู่ตรงนั้น

โซลบุคของผมมีผู้ศรัธทาของเทพธิดาโนอาห์เขียนอยู่ข้างใน

ผมดีใจที่มันไม่ได้บอกว่าเทพมาร

(ผมจะทำให้ดีที่สุด, ท่าน-โนอาห์) (มาโกโตะ)

ผมถือมีดไว้ในมือทั้งสอง, และอธิษฐาน

“โอเค, มาลุยกัน” (มาโกโตะ)

วันนี้ จะเป็นวันที่ชีวิตผมเริ่มในมักกาเรน!

ผมออกมาจากทีพักของสมาคมนักผจญภัย และมุ่งไปที่แผนกต้อนรับ

มันเป็นช่วงเช้าตรู่มันจึงว่าง

“อึม, ถ้าในระดับนักผจญภัยของทากัตซูกิ-ซัง, มันน่าจะเป็นช่วงนี้

เควสที่พนักงานต้อนรับแนะนำก็คือ

ล่ากระต่ายมีเขาในป่าอันยิ่งใหญ่ (3)

เป็นลูกหาบเพื่อเดินทางไปประเทศแห่งไฟโดยรถม้า (รวมอาหารสองมื้อและที่พัก)

เป็นลูกหาบเพื่อเดินทางไปประเทศแห่งแสงโดยรถม้า (รวมอาหารสามมื้อและที่พัก)

มันมีแต่งานเด็กเดินงาน

“มันไม่มีเควสอย่างการจับมอนสเตอร์?” (มาโกโตะ)

“เธอลุยคนเดียว, ใช่มั้ย? หลังๆมา มีแต่เควสจับมอนสเตอร์สำหรับปาร์ตี้”

“เข้าใจแล้ว…งั้น, เอาเควสล่ากระต่ายมีเขา” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้วค่ะ อีกอย่างหนี่ง, คุณสามารถฆ่าหรือจับกอบลินหรือออร์คได้ค่ะมันเป็นเควสที่เปิดอยู่ตลอด, ดังนั้นมันจะมีรางวัลสำหรับมันด้วย”

โฮ่ห์, เป็นอย่างนั้นหรอ

“ที่เลเวลของคุณ, ชั้นว่ามันจะเป็นเรื่องยากที่จะฆ่ามัน, ดังนั้นมันจะดีกว่าถ้าคุณวิ่งหนีค่ะ”

เธอเตือนผม

ยังไง, ผมไม่เคยสู้กับออร์คมาก่อน

ถ้าผมเจอมัน, ผมจะตรวจดูสถานการณ์ก่อน

“มีคำถามอะไรมั้ยคะ?”

“ไม่, ผมโอเคแล้วครับ” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้วค่ะ, พยายามเข้านะคะ คนต่อไปเชิญค่ะ”

ผมออกจากสมาคมนักผจญภัยและมุ่งไปที่ประตูทิศตะ

ผมแสดงใบอนุญาตของสมาคมให้นายประตูดูและเขาปล่อยให้ผ่านไปอย่างง่าย

เค้ามอบ ‘สู้ๆนะ’ ให้ผม

ผมคำนับเล็กน้อยและมุ่งไปที่ป่า

เป้าหมายของผมคือป่าที่ยิ่งใหญ่

—ป่าที่ยิ่งใหญ่—

สปริงลอกของประเทศแห่งต้นไม้นั้นเป็นเพื่อนบ้านของ โรเซสของประเทศแห่งน้ำ

พื้นที่ส่วนใหญ่เต็มไปด้วยป่า

ในป่าที่ยิ่งใหญ่, มีดันเจี้ยนธรรมชาติที่ชื่อว่าป่าแห่งหายนะ, และเรียกว่าป่าปีศาจ, ที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ที่เก่งกาจ

อีกอย่าง, ที่ด้านหลังของวิหารแห่งน้ำที่ผมฝึกอยู่หนึ่งปี, มีป่าแห่งวิญญาน*ที่อยู่ในป่าที่ยิ่งใหญ่, และมันขึ้นชื่อว่าเป็นที่ปลอดภัยที่ไม่มีมอนสเตอร์ปรากฏ

TLN* เปลี่ยนจากสปิริตฟอร์เรส

เควสครั้งนี้คือการจับกระต่ายมีเขาที่อาศัยอยู่ในบริเวณกว้างของป่าที่ยิงใหญ่

กระต่ายที่มีเขาอยู่บนหัวที่เป็นสัตว์ที่มีหน้าตาน่ารัก

มันไม่โจมตีคน, แต่มันเป็นมอนสเตอร์อันตรายที่ทำลายล้างฟาร์ม

เพราะเหตุนั้น, จึงมีเควสที่จัดการกับมัน

จากที่อ่านในหนังสือที่ผมอ่าน, มันเป็นกระต่ายสีน้ำตาลอ่อนที่มีเขาเล็กๆอยู่บนหน้าผาก, แต่เมื่อมันเติบโต, เขาก็ใหญ่ขึ้นตาม

[เวทย์น้ำ: ไอซ์ แอร์โรว์]

ผมเข้าใกล้ด้วย[ซ่อน], และก่อนมันจะสังเกตุเห็น, ผมยิง[ไอซ์ แอร์โรว์]

พลังของเวทมนตร์ของผมนั้นต่ำ, จึงไม่สามารถฆ่ามันด้วยอย่างเดียว, ดังนั้นผมจึงจบชีวิตมันด้วยมีด

ผมล่าสามตัวที่ต้องการได้โดยเร็ว

ผมคิดจะกลับไปเลยตอนนี้, แต่สกิล ตรวจจับ ได้ส่งสัญญานมาซักพัก

ความรู้สึกนี้, ฝูงก็อบลิน

มันคงจะมีอาณานิคมก็อบลินอยู่แถวนี้

ผมไม่มีความรู้มากเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ของป่าที่ยิ่งใหญ่, แต่จากข้อมูลที่ผมรวบรวมมาก่อนหน้านี้, ที่นี่น่าจะใกล้กับป่าปีศาจ

มอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งอยู่ในส่วนลึกของป่าปีศาจ

พวกที่อ่อนแอคือที่ที่มันเริ่มต้น

(มันมีประมาณ40) (มาโกโตะ)

10เท่าของจำนวนที่ผมสู้มาก่อนหน้า

เมื่อคิดถึงมันปรกติแล้ว, ทางเลือกเดียวคือการหนี

แต่บริเวณใกล้เคียงของป่าปีศาจถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนา, และการมองเห็นเกือบจะเป็นศูนย์

ผมมี ตรวจจับ และ มองในความมืด, ดังนั้นมันจึงไม่มีปัญหา

(มีบางจำนวนที่อยู่เดี่ยวๆ) (มาโกโตะ)

ถ้าผมใช้ ซ่อน และกำจัดมันที่ละตัว, ผมอาจจะลดจำนวนมันได้

(ทำอะไรดี?) (มาโกโตะ)

{หนี} ←

{สู้}

[ผู้เล่นอาร์พีจี] อ่านอารมณ์ผมและแสดงตัวเลือกให้ดู

ผมจะรายงานไปทางสมาคม, แต่เพราะผมอยู่ที่นี่ตอนนี้, มันคงจะโอเคถ้ากำจัดมัน, ใช่มั้ย?

(อย่าชักธงบอกเหตุประหลาดๆซิ)

ผมรู้สึกเหมือนได้ยินใครบางคนพูดสิ่งนั้น

เทพธิดา, ท่านดูผมมากเกินไป

ผมลบเสียงฝีเท้าของผม, และค่อยๆคืบคลานเข้าไปหาก็อบลินตัวนึงอย่างเงียบๆ

โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน