“บอสยังใจดีเกินไป ยังให้โอกาสพวกเขา จริง ๆ มันขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาจะเลือกอะไร ถ้าให้ฉันพูดก็แค่ฆ่ามันซะ พวกนี้มาที่นี่เพื่อปล้นชัดๆ” ทหารคนนั้นพึมพำอยู่ข้างๆ

“หุบปาก การตัดสินใจของเจ้านายเป็นเรื่องที่นายสงสัยได้หรือไง” ลู่ไห่เผิงพึมพำเบา ๆ โดยไม่หันกลับมามอง แต่ยังคงจ้องมองไปที่ฝูงชนที่อยู่ข้างหน้าเขา ตราบเท่าที่พวกเขาข้ามเส้นนั้น เข้ามา การโจมตีที่ไร้ความปรานีจะต้องเริ่มขึ้นอย่างเสียไม่ได้

ทหารคนนั้นหยุดพูด กำอาวุธในมือแน่น

เมื่อเห็นพวกเขาลังเล ลู่ไห่เผิงก็ยืนขึ้น หยิบแตรของเขาแล้วตะโกนข้างนอก “นี่คือพื้นที่ส่วนตัว หากคุณเดินหน้าต่อไป คุณจะถูกโจมตี โปรดระวัง”

แม้ว่าลู่ไห่เผิงจะไม่เข้าใจการกระทำของหลิวหมิงอวี่มากนัก แต่เขาก็ยังปฏิบัติตามคำสั่งอย่างซื่อสัตย์

เสียงตะโกนอย่างกะทันหันดึงความสนใจของทุกคน

คนที่มาด้วยกันก็คือคนที่มีความคิดคล้ายๆกัน

ทันใดนั้น ประโยคหนึ่งก็ดังขึ้นจากฝูงชน “ยังต้องคิดอะไรอีก”

ทันใดนั้นก็มีคนกระโดดข้ามฝูงชนและพุ่งไปที่ประตูโรงแรมดรีมพร้อมกับมีดพร้าในมือ

ประโยคนี้ทำให้เกิดจลาจล

“มาเร็ว”

ทุกคนพุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง พวกเขาพนันกันว่าโรงแรมดรีมจะยิงใส่พวกเขาจริง ๆ หรือปล่อยให้พวกเขาพุ่งเข้ามา

ที่ขอบของฝูงชน มีคนไม่กี่คนที่ออกจากทีมและจากไปอย่างเงียบๆ

ในขณะนี้ ทุกคนมุ่งความสนใจไปที่โรงแรมดรีมและไม่มีใครสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของบางคน

บูม

เสียงปืนดังขึ้น และกระสุนนัดหนึ่งพุ่งเข้าใส่หน้าผากของคนแรกที่พุ่งเข้ามา

ภายใต้อิทธิพลของความเฉื่อย ชายผู้นั้นเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว และในที่สุดก็ล้มลงกับพื้น

ปัง ปัง ปัง

จากนั้นก็มีศีรษะจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏอยู่บนกำแพงโดยรอบ เช่นเดียวกับปากกระบอกปืนสีดำ

ปากกระบอกปืนพ่นเปลวไฟ และกระสุนจำนวนนับไม่ถ้วนถูกยิงเข้าใส่ฝูงชน

ทหารไม่จำเป็นต้องเล็ง ตราบใดที่พวกเขาเหนี่ยวไก ผู้คนนับไม่ถ้วนก็จะล้มลงต่อหน้าพวกเขา

นี่ไม่ใช่การต่อสู้ นี่คือการสังหารหมู่

กระสุนเปรียบเสมือนรถเกี่ยวข้าวเก็บเกี่ยวชีวิตของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง

พวกเขาเดินไปได้ไม่กี่เมตรก่อนที่พวกเขาจะล้มลงกับพื้น

ได้ยินเสียงปืนดังกึกก้องและพรรคพวกที่กำลังสิ้นใจต่อหน้าเขา

ในที่สุดบางคนก็รู้ว่าโรงแรมดรีมไม่ใช่ลูกพลับ แต่สามารถฆ่าคนได้จริงๆ

ทันใดนั้นพวกเขาก็ตื่นตระหนก

พวกที่อยู่ตรงกลางต้องการล่าถอย แต่พวกที่อยู่ข้างหลังเบียดพวกเขาและพุ่งไปข้างหน้า

“ฉันยังไม่อยากตาย ฉันอยากออกไปจากที่นี่”

บางคนถูกควบคุมด้วยความกลัว

น่าเสียดายที่เสียงปืนดังกึกก้องในสนามรบ และไม่มีใครได้ยินเสียงตะโกนของคนเหล่านี้

ในที่สุด การสังหารหมู่ก็กินเวลานานเกือบสองนาที

ในที่สุดคนที่อยู่เบื้องหลังทีมก็พบว่ามีอะไรผิดปกติและหยุดวิ่งไปข้างหน้าในที่สุด

แต่มีคนไม่มากที่ยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขา

ผู้คนเกือบ 30,000 คนวิ่งผ่านไป และเหลืออยู่ไม่ถึง 1,000 คน และคน 1,000 คนนี้หวาดกลัวและหนีไปโดยไม่หันกลับมามอง

นี่เป็นผลมาจากคำสั่งโดยเจตนาของลู่ไห่เผิงที่จะไม่โจมตีต่อไป มิฉะนั้นคนเหล่านี้ที่อยู่เบื้องหลังก็จะประสบหายนะ

คนเหล่านี้ยังอยู่ในระยะ

“ช่วยด้วย”

“ฉันคิดผิด ฉันไม่ควรมาที่นี่เลย”

บางคนไม่ได้ตายอย่างสมบูรณ์ พวกเขาคร่ำครวญอยู่บนพื้น กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ทำให้คนตกใจกลัว

ลู่ไห่เผิงรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาสำหรับความเห็นอกเห็นใจ หากไม่ใช่เพราะเจ้านายจัดหาอาวุธจำนวนมาก เขาคงเป็นคนที่อาจได้รับบาดเจ็บในสถานการณ์นี้

ลู่ไห่เผิงมองดูถนนที่ถูกย้อมด้วยสีแดง และคร่ำครวญถึงสนามรบ และเขาก็เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ไปช่วยพวกเขา”

“ครับ”

ทหารรับคำสั่งและออกไปพร้อมดาบปลายปืนเพื่อปลดปล่อยพวกเขาจากความทุกข์ทรมานบางคนยิ้มอย่างโล่งใจเมื่อเห็นทหารเหล่านี้ออกมา “ขอบคุณ”

เรื่องตลกจบลงเช่นนี้

ใช่ มันเป็นเรื่องตลกของโรงแรมดรีม

ก็แค่ว่าราคาของเรื่องตลกนี้สูงไปหน่อย มีผู้เสียชีวิตเกือบ 30,000 คน นี่คือเกือบหนึ่งในสามของประชากรในบริเวณนี้

เมื่อหลิวหมิงอวี่ได้ยินข่าว เขาก็เงียบไปนาน และในที่สุดก็ตอบเพียงว่า “ฉันเข้าใจแล้ว”

เมื่อคนที่เหลือนับพันหนีกลับไปก็เกิดความโกลาหล

ตอนนี้ในนิคมทั้งหมดรู้ว่าโรงแรมดรีมเป็นสถานที่ที่ไม่ควรล่วงเกิน

เมืองชั้นใน, โรงประมูล

เมิ่งซิงหยวนอาศัยอยู่ที่นี่ บ้านของหลี่ไห่เฟิงหายไปในการระเบิดครั้งสุดท้าย

โรงประมูลเป็นสถานที่หรูหราที่สุดในเมืองชั้นใน เมิ่งซิงหยวนครอบครองสถานที่แห่งนี้เป็นที่อยู่อาศัยของเขาโดยธรรมชาติ

ห้องชุดชั้นบนสุดเดิมเป็นที่อยู่อาศัยของหลิวฝูหยวน

เหมิงซิงหยวนนั่งที่โต๊ะอาหารและข้างหน้าเขาคือกล่องอาหารกระป๋อง รวมทั้งเนื้อกระป๋องและผลไม้กระป๋อง

มื้ออาหารดังกล่าวถือได้ว่าอร่อยทีเดียวที่นี่

หลิงฝูกุ้ยซื้อสิ่งนี้จากหลิวหมิงอวี่และเป็นอาหารประจำวันของสองพี่น้องสกุลหลิวแต่เมิ่งซิงหยวนกลับยึดมันมาโดยไม่คาดคิด

เมิ่งซิงหยวนเทซุปในกระป๋องเข้าปาก หลังจากเคี้ยวไม่กี่ครั้ง เขาก็ค่อยๆ กลืนมันลงไป

“ข้างนอก เป็นอย่างไรบ้าง?” เมิ่งซิงหยวนถามพลางใช้ทิชชู่เช็ดปาก

“มีคนเกือบ 30,000 คนพยายามโจมตีโรงแรมดรีม แต่ที่นั่นไม่ได้ตระหนี่ที่จะใช้กระสุนเลย

ด้วยกระสุนในมือพวกเขาฆ่าคน 30,000 คนเหล่านี้โดยตรง” ทหารด้านข้างรายงานอย่างเย็นชา

คน 30,000 คนดูเหมือนว่าหลิวหมิงอวี่จะเห็นเป็นแค่ลูกหมู 30,000 ตัว และเขาไม่รู้สึกเสียใจเลยที่ฆ่าคนเกือบ 30,000 คน

เมิ่งซิงหยวนไม่สนใจเช่นกัน เขาสนใจผลลัพธ์มากกว่า

ในเมื่ออีกฝ่ายต้องการปกป้องทรัพย์สินตนเองเขาก็อนุญาตการจัดการเต็มที่