2 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
2 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, ตื่นแล้วเหรอ”
ระหว่างที่ผมกำลังเหม่อคิดถึงเรื่องอื่น, ใครบางคนได้ผูดกับผม
ผู้ชายสดชื่นสุดหล่อ, ผู้มีสาวสวยสองคนอยู่ข้างกาย, มาอยู่ตรงหน้าผม
เขาคือเพื่อนร่วมชั้นของผม
ซากุไร เรียวซูเกะ
ตัวตั้งตัวตีของชั้นเรียนและเป็นเอซของทีมฟุตบอลโรงเรียน
คนทั่วไป*โดยเนื้อแท้
*TLN normie คนทั่วไปที่เข้าไม่ถึงคนเล่นเกมหรือเล่นเวปบอร์ด
“ซากุไร-คุง, หือ, อ่า ใช่”
“นั่นโล่งใจหน่อย ชั้นได้ยินว่านายยังไม่ฟื้นชั้นเลยเป็นห่วงน่ะ” (ซากุไร)
“ออาห์, ขอบคุณ ที่เป็นห่วง”
ผมไม่รู้จะคุยกับเขายังไงจริงๆ
เข้านั้นตรงข้ามกับผมทุกอย่าง
“นายได้ยินเกี่ยวกับสแตทและสกิลรึยัง” (ซากุไร)
“อ่า, อืม”
ผมบอกเขาเรื่องสกิลผมอย่างง่ายดาย
เขาบอกผมด้วยว่า
ซากุไร-คุงมีสกิล ฮีโร่แห่งแสง
สาวสองคนข้างหลังมีนักปราชญ์และอัศวินศักดิ์สิทธิ์
พวกเขาได้แจ็คพอต
“ว่าแต่ว่า, อยากเข้าปาร์ตี้พวกเรามั้ย?” (ซากุไร)
“หา?”
จู่ๆก็อะไรล่ะนี่
“เออ๋, ทากัตซูกิ-คุง?” คนที่พูดคือ คาวาโมโตะ เอริส-ซัง
“ทากัตซูกิ-คุงมีปาร์ตี้อื่นแล้ว, ใช่มั้ย?”, สาวอีกคน โยโกยามะ ซากิ-ซัง
ทั้งสองคนงดงาม
“จริงๆแล้ว, ชั้นจะออกจากที่นี่พรุ่งนี้น่ะ มีหลายคนมาชวนชั้น” (ซากุไร)
“พรุ่งนี้แล้วหรอ? มันไม่เร็วไปหรอ?”
เราทุกคนควรจะเรียนอยู่ที่นี่ไม่ใช่เรอะ?
“เรียวซุเกะเป็นฮีโร่แห่งแสง, เค้าเลยไม่ต้องฝึกน่ะ”
“เค้าได้แนะนำเป็นผู้สมัครกัปตันอัศวินของประเทศแห่งแสง”
คาวาโมโตะ-ซัง และ โยโกยามะ-ซังพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข
“ถ้าอย่างงั้น มาด้วยกันกับเรามั้ย, ทากัตซูกิ-คุง?” (ซากุไร)
ชวนเข้าปาร์ตี้เหรอ, หื้อ…
“มีคนไม่รู้จักอยู่รอบๆเต็มไปหมด, ดั้งนั้นมันจะดีกว่าถ้าเรามาช่วยกัน” (ซากุไร)
ซากุไรพูดด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสา
“หืมม”
ผมครุ่นคิด
มันฟังดูไม่แย่
ไม่ เดี๋ยว แม้ว่าผมจะไปกับเขา, ผมตอนนี้คงจะเป็นได้แค่คนแบกของ
ที่แย่ที่สุด, เป็นเบ๊
ซากุไรดูเป็นคนดี, เขาคงจะไม่ทำแบบนั้น แต่สาวสวยสองคนข้างเขามองมาทางผมและบอกผมด้วยสายตา: ((ปฏิเสธไปได้แล้ว))
“ขอบคุณที่ชวน, แต่ชั้นจะเรียนรู้อยู่ที่นี่ซักพักน่ะ”
“เข้าใจแล้ว, น่าเสียดาย แต่มันช่วยไม่ได้แหะ” (ซากุไร)
เขาพูดด้วยความผิดหวัง
“ถ้าทากัตซูกิ-คุงพูดอย่างนั้น, มันช่วยไม่ได้ อ่า ใช่, งั้นเธอมาสอนวิชาดาบเถอะ, ซากิ-จัง? อยู่ที่นี่อีกซักพัก”
คาวาโมโตะ-ซังพูดอะไรประหลาด
“งั้น, มันจะไม่ดีกว่าเหรอถ้าเธอสอนเวทมนตร์เค้า, เอริ-จัง?”
โยโกยามะ-ซัง โต้กลับทันที
“อะไรน่ะ, อย่าไปพูดอะไรโง่ๆซิ”
“เธอนั่นแหละ”
“ฟุฟุฟุฟุ”
คาวาโมโตะ-ซัง และ โยโกยามะ-ซัง ดูผิวเพินอาจจะดูเหมือนเขาเข้ากันได้ดี แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างยุ่งยาก
ผู้ชาย, ผู้ที่เป็นสาเหตุของเรื่อง, ไม่ได้สังเกตุบรรยากาศเลย
“งั้น, ถ้านายเปลี่ยนใจ, บอกชั้นได้ตลอดนะ, โอเค้?” (ซากุไร)
เขาจากไปอย่างดูดีเหมือนตอนเขามา
คาวาโมโตะ-ซัง และ โยโกยามะ-ซัง ไม่พูดอะไร
อา, สาวสองคนจ้องมาที่ผมสักครู่หนึ่ง
ผมคิดว่าผมได้ยินพวกเธอคลิกลิ้น
ผู้หญิงตีกันช่างน่ากลัว
ซากุไร-คุง, นายอาจโดน แทงเข้าที่หลัง
ผมเป็นห่วงนิดหน่อย
◇◇
“เฮ้ ว่าไง, ทากัตซูกิ”
ผ่านไปซักพัก, อีกกลุ่มหนึ่งได้มาคุยกับผม
“ชั้นได้ยินว่านายได้ธาตุที่อ่อนแอที่สุด, ธาตุน้ำ”
“ที่สำคัญ, เกรดประถม? ฟุ่ฟุ่”
“ไม่, ที่แย่กว่าคือสแตท เค้านี่คนธรรมดาจริงๆ”
ผู้ชายที่ฉูดฉาดที่เป็นเพื่อนกับคิตายามา, โอกาดะ; และเกียรุชื่อ คาวาคิตะ-ซัง
*TLN gyaru เทรนด์สตรีทแฟชั่นของญี่ปุ่น ผิวแทนผมสีแต่งตัวจัด
แล้วยังมีคิตะยามะ
สามคนนี้ธรรมดาจะอยู่ด้วยกัน ที่โรงเรียนก็เช่นกัน
เมื่อสามคนรวมด้วย, พวกเขาดูเหมือนกลุ่มแยงกี้
พูดอีกอย่าง, คนที่ผมไม่รู้จะรับมือยังไง
“เฮ้ เฮ้, นายจะทำอาชีพอะไรล่ะ?”
โอกาดะพูดระหว่างยิ้มเยาะ
“ชั้นยังไม่ได้ตัดสินใจ นายล่ะ, โอกาดะ-คุง?”
“ชั้นเรอะ? ชั้นจะเป็นนักรบ! ชั้นจะชำแหละมอนสเตอร์ด้วย [ดาบใหญ่: เกรดเหนือกว่า]!”
“ชั้นมีสกิล[นักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่] ชั้นใช้ ไฟ, น้ำ, ไม้, และดินเกรดสูงได้! ประทับใจมั้ยล่ะ?”
ชั้นไม่ได้ถามนาย, คาวาคิตะ-ซัง, คือสิ่งที่ผมคิด, แต่อย่างน้อยผมก็พูดกับว่า: “ว้าว, นั่นสุดยอดเลย”
งั้น พวกเขาแค่มาคุยโว
“นั่นดีจัง, พวกนายมีสกิลที่ใช้ได้เลย ชั้นเป็นอัศวินมังกร, ดูเหมือนว่าชั้นต้องเริ่มด้วยการจับมังกรบินก่อน ลำบากจริงๆ”
คิตะยามะพูดแบบนี้, แต่เขาดูมีความสุข
“นายมี [ผู้ใช้หอก: เกรดสูง] และ [ความเร็วสวรรค์]! มีแต่ของดี!”
“เฮ้, ถ้านายจับมังกรได้, ให้ชั้นขี่มั่ง, เคป่าว?”
“ได้, ปล่อยให้เป็นหน้าที่ชั้นเลย”
“เฮ้ย เฮ้ย, อย่าได้เที่ยวมายั่วผู้หญิงชั้นซิ”
“ชั้นป่าวนะ”
โอกาดะ และ คาวาคิตะ-ซัง เป็นคู่กันหรือ, หือ
ผมไม่รู้เลย
ในท้ายที่สุด, พวกเขาก็ไม่ได้ถามอะไรผม, และมันจบแค่ที่เขามาคุยโว
◇◇
หนึ่งเดือนตั้งแต่มาที่โลกนี้
⅓ของชั้นเรียนผมถูกตามตัวไปโดยคนตำแห่งสูงของบางประเทศ
คนที่หายไปทันทีคือคนที่มีสกิลแสนเข็งแกร่งอย่างฮีโร่แห่งแสน
มันดูเหมือนเวลามาตามตัว คนที่เร็วกว่าจะชนะ มีผู้คนหลากหลายผ่านมาและผ่านไป
ฟังจากที่คนพูด, พวกเราก็มองเห็นสถานะของทวีป
ทวีปที่เราอยู่เรียกว่าทวีปตะวันตก, และมีหกประเทศอยู่ในนั้น
สรุปมันคือ…
ประเทศแห่งแสง*, ไฮแลนด์: มหาอำนาจแห่งทวีป เป็นชาติที่มีอำนาจสูงสุด, ด้วยจำนวนคน, กำลังทหาร และกิจการทางการเงินอยู่ในอันดับต้นๆ
TLN* เปลี่ยนจากซันคันทรี่เป็นประเทศแห่งแสง
ประเทศแห่งไฟ, เกรท คีธ: ครึ่งหนึ่งของประเทศเป็นทะเลทราย มีศิลปะการต่อสู้ที่โด่งดัง, มีกึ่งมนุษย์และทหารรับจ้างมากมาย
ประเทศแห่งน้ำ, โรเซส: ประเทศที่เราอยู่ตอนนี้ ธุรกิจทัวร์ของพวกเขาเจริญรุ่งเรืองและพลังของโบสถ์นั่นสูงส่ง
ประเทศแห่งไม้, สปริง ล็อก: พื้นที่ของประเทศส่วนใหญ่เป็นป่า พลังของพวกเอลฟ์นั้นสูง และยังมีกึ่งมนุษย์, ด้วย
ประเทศแห่งการค้า, คาเมลอท: คาสิโนและธุรกิจกู้ยืมเงินรุ่งเรือง
ประเทศแห่งดิน, การิลัน: ประเทศใต้ดิน เผ่าดวอร์ฟมีอานาจสูง ธุรกิจโลหะเจริญรุ่งเรือง
อะไรแบบนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างหกประเทศนั้นดี
อย่างน้อยๆ มันก็ไม่มีสงคราม
และยังมีประเทศที่เรียกว่าลาฟิล็อกเป็นเวลานานแล้วที่ประเทศนี้ล่มสลาย
เพื่อนร่วมชั้นผมแยกย้ายกันไปประเทศต่างๆ แล้วแต่เงื่อนไขของแมวมอง
ไม่มีแมวไหนมามองผม
ฮ่าาห์
ผมกำลังอยู่ในชั้นเรียนเวทมนตร์?
ไม่มีเพื่อนร่วมชั้นซักคนจากโลกที่แล้ว
ผมเรียนไปพร้อมกับเด็กในชั้นเรียนประถม
“ทากัตซูกิ-ซังเพิ่งมานี่โลกนี่ ทุกคน, สนิทกับเขาด้วย, โอเคมั้ย?”
“คร้าาบ”
เด็กๆ พูดพร้อมกัน
นักเรียนมัธยมหนึ่งคนในชั้นนักเรียนประถม
พูดจากใจ, มันน่าอาย
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้, วันนี้เรามาเรียนเรียนเรื่องธาตุ โลกนี้มีทั้งหมดเจ็ดธาตุ, และทั้งหมดมีข้อดีข้อเสีย”
ผู้หญิงแก่เขียนคำอธิบายบนกระดาน
แสง: ควบคุมเช่น แสง, สายฟ้า, และลม
มืด: ควบคุมเช่น ความมืด, และความตาย
ไฟ: ควบคุมเช่น ไฟ, ความร้อน
น้ำ: ควบคุมเช่นน้ำ, น้ำแข็ง, หมอก
ไม้: ควบคุมเช่นสัตว์, และพิษ
ทอง: ควบคุมเช่นดวง, และโชคชะตา
ดิน: ควบคุมเช่นดิน, หิน, และโลหะ
“ธาตุทั้งเจ็ดมีเทพธิดาประจำธาตุ ยกเว้นธาตุมืด, ธาตุทั้งหกนั้นมีคนเคารพทั่วทวีป, อย่างที่เธอรู้กันอยู่แล้ว ธาตุมืดปกครองความมืดและความตายพวกเธอห้ามบูชานะ, โอเคมั้ย
“คร้าาาบ”
“เมื่อใช้เวทมนตร์อะไรก็ตาม, เธอจะต้องการมานา เมื่อใช้เวทย์ที่พลังสูง, จะต้องใช้มานาเยอะ, เพราะเหตุนี้, พวกเธอต้องเพิ่มเลเวลของเธอนะ…”
ชั้นเรียนดำเนินต่อไป
อย่างแรก, ผมควรจะตั้งใจเรียน
◇◇
สามเดือนตั้งแต่มาที่โลกนี้
“ท่าน-ทักกิ, ดูแลตัวเองด้วย” (ฟูจิวาระ)
“ได้, นายก็ด้วย, ฟูจิ-ยัง”
ฟูจิ-ยังโดนแมวมองตามตัว
มันไม่ใช่ปาร์ตี้นักผจญภัย, แต่เป็นบริษัทพ่อค้า
ดูเหมือนว่าเขาจะสร้างคอนเนคชั่นกับพ่อค้าที่มาวอเทอร์เท็มเพิล
ฟูจิ-ยังนั้นมีหัวที่ดีอยู่บนไหล่
“ชั้นวางแผนว่าจะไปทำงานที่มักกาเรน ซึ่งใกล้ที่สุดกับวอเทอร์เท็มเพิ่ล ถ้านายได้ไปที่นั่น โปรดเรียกชั้นด้วย” (ฟูจิวาระ)
“เข้าใจแล้ว ถ้าชั้นไป, ชั้นจะมองหานาย”
“งั้น,ขอให้ฝึกให้ดีที่สุดนะ” (ฟูจิวาระ)
“อืม, โชคดีเช่นกันนะ”
ฟูจิ-ยังและผมจับมือกันอย่างแน่นแฟ้น และแยกจากกัน
ผมไม่ได้มีเพื่อนมากมายตั้งแต่เริ่ม, แต่ถ้าฟูจิ-ยังไป, โอกาศจะคุยกับเพื่อนร่วมชั้นก็ไม่มีเลย
มากกว่าครึ่งของจำนวนเริ่มต้นได้จากไป
ผมรู้สึกเหงานิดหน่อย
“พีชาย-มาโกโตะ, ใช้เวทย์น้ำได้ดีแล้วยังครับ?”
หลังๆ, เด็กผู้ชายและผมก็ได้เริ่มสนิทกันเมื่อผมเริ่มคุยเกี่ยวกับโลกที่แล้ว เป็นคู่สนทนาคนเดียวของผม
มันดูเหมือนเขาเป็นลูกชายที่สามของชนชั้นสูงที่ไหนซักแห่ง
“[วอเทอร์ บอล]”
เมื่อผมพูดแบบนี้ ลูกบอลน้ำขนาดเท่าลูกซอฟต์บอลก็มาอยู่บนมือของผม
กระบวนการทำงานของเวทมนตร์คือ: สร้าง → ควบคุม
และกระบวนการทำงานเพื่อเปิดใช้งานวอเทอร์บอล คือ สร้างน้ำ → ควบคุมน้ำ (ขึ้นรูปในรูปร่างของลูกบอล)
ความแข็งแรงของการสร้างน้ำขึ้นอยู่กับมานาของผู้ใช้
การควบคุมน้ำขึ้นอยู่กับความสามารถของเวทมนต์
มานาของผมอยู่ระดับประถม, มันจึงอ่อนแออย่างน่าใจหาย
มันต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อสร้างลูกบอลน้ำนี้
โชคดีที่, ความสามารถจะเพิ่มขึ้นเมื่อใช้เวทมนตร์, ดังนั้นผมจึงใช้เวทมนตร์ทุกวัน
“ว้าว! พี่ทำได้ในเวลาแค่สามเดือน?! ผมใช้เวลาตั้งสองปี [ไฟบอล]!”
ลูกบอลไฟขนาดเท่าลูกบาสปรากฏขึ้นบนมือน้อง
ใหญ่
มันประมาณห้าเท่ามากกว่าของผม
ผมรู้สึกเหมือนจะร้องไห้
เด็กผู้ชายมี [เวทมนตร์ไฟ: ระดับกลาง], [นักดาบ: ระดับกลาง] เขาพูดตลอดเวลาว่าเขาจะเป็นนักดาบเวทมนตร์
ผมก็อยากเป็นนักดาบเวทมนตร์เหมือนกัน
เพราะผมไม่มีสกิลนักรบ, ผมไม่สามารถเลือกอาชีพที่เกี่ยวกับนักรบได้
ผมไม่มีทางเลือกนอกจากฝึกหนักเป็นนักเวทย์
“พี่ชาย-มาโกโตะ, มาพยายามเข้ากันเถอะ!”
“อื้ม”, ผมพยักหน้าอย่างอ่อนแอ
◇◇
ครึ่งปีผ่านไปหลังจากมาที่โลกนี้
แทบไม่มีแมวมองมาที่วิหารอีกแล้ว
เพื่อนร่วมชั้นที่เหลือรวมถึงผมได้คิดว่าจะทำอะไรต่อไปด้วยตัวเอง
หรือพูดอีกทาง, แต่พวกเขามีคนที่มีสกิลอย่าง [นักดาบ: ขั้นสูง] และ [นักเวท: ขั้นสูง], ดังนั้นจึงไม่ต้องมีอะไรให้หดหู่ใจมากนัก
นอกจากผม
ปัจจุบัน, ผมได้เริ่มฝึกสกิลนอกเหนือจากนักเวทย์, เช่น นักเดินทาง และ โจร
ผมเรียนพวกนี้ได้เพราะต้องขอบคุณสกิล [ผู้เล่นอาร์พีจี]
สกิลของนักเดินทางคือ [เปลื้อง], [ทำอาหาย], [รักษาฉุกเฉิน] และ [จุดไฟ] มีสกิลมากมายสำหรับการเดินทาง
สกิลโจรคือ [ตรวจจับ], [ปิดกับดัก], [หลบเลี่ยง] และ [หลบหนี] สกิลส่วนใหญ่มีประโยชน์ในการตรวจจับภัยก่อนหน้า, และเพื่อหนีจากศัตรู
มันจำเป็นสำหรับผมที่มีแผนจะลุยเดี่ยว
◇◇
เก้าเดือนผ่านไปตั้งแต่มาที่โลกนี้
เพื่อนร่วมชั้นที่เหลือมีสามคนรวมถึงผม
พวกเราไม่มีโอกาศได้เจอกัน
ผมทุ่มเทเวลาของผมทั้งหมดไปกับการฝึกฝนและห้องสมุด
มันเพื่อจะเรียนภาษาของโลกนี้
ถ้าผมอ่านตัวหนังสือได้, ผมก็สามารถอ่านหนังสือได้
ผมไม่มีความรู้เกี่ยวกับโลกนี้
ประวัติศาสตร์ของโลกนี้, เผ่าพันธุ์, มอนสเตอร์, ภูมิศาสตร์, โรคร้าย, และอื่นๆ
ผมต้องจากที่นี่ไป ในอีกสามเดือน
ผมต้องเพิ่มความรู้เกี่ยวกับโลกนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ผมต้องสืบประวัติศาสตร์เกี่ยวกับโลกนี้เล็กน้อย
ชื่อของยุคสมัยในโลกนี้คือยุคหลุดพ้น
ปัจจุบัน, มันคือปี 1001 ของยุคหลุดพ้น
ปี 0 ของยุคหลุดพ้นคือเวลาที่ ผู้กอบกู้อาเบลเอาชนะเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
ผู้กอบกู้อาเบล
ตามประวัติศาสตร์, เขาคือฮีโร่ซึ่งมีสองสกิล ฮีโร่แห่งแสงและฮีโร่แห่งสายฟ้า
ตัวโกงเดินได้
ผู้กอบกู้อาเบลเป็นผู้คนพบอาณาจักรที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป, ไฮแลนด์
เอาชนะเจ้าปีศาจและสร้างประเทศ
ฮีโร่คลาสสิค
พวกพ้องของผู้กอบกู้อาเบลไปสร้างประเทศของตัวเองเช่นประเทศแห่งไฟ และ ประเทศแห่งน้ำ
ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของเวลานั้นอย่างละเอียดด้วยหนังสือของห้องสมุด
แต่ประวัติศาสตร์ก่อนปี 0 นั้นกระจัดกระจาย
เมื่อเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ยังมีชีวิต ดูเหมือนมันจะเป็นยุคมืดที่ทวีปอยู่ภายใต้การปกครองของเขา
ต้องขอบคุณผู้กอบกู้, เราอยู่ในนี้แล้ว
◇◇
หนึ่งปีผ่านไปหลังจากมาที่โลกนี้
ไม่มีเพื่อนร่วมชั้นเหลืออีกแล้ว
{ผมคือคนสุดท้ายของชั้น 1-A}
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน
