ตอนที่ 434

ตอนที่ 434

แน่นอนว่าไม่ ตอนนี้เรากำลังจะไปเมืองชั้นใน

พวกเขาเดินอย่างกล้าหาญไปยังเมืองชั้นใน

โดยไม่สนใจว่าจุดที่เกิดการระเบิดเมื่อวานนี้คือเขตในของเมืองชั้นใน

เมื่อพวกเขาเข้าไปในเมืองชั้นใน พวกเขาพบว่าเมืองชั้นในโดยรวมดูสะอาดเรียบร้อยมาก นอกเหนือจากขยะบนถนนที่มีมากขึ้น มันยังดีกว่าถนนในเมืองรอบนอกมาก

สถานที่ที่มีการปล้นเมื่อคืนนี้ส่วนใหญ่อยู่ที่ทางแยกของเมืองชั้นในและชั้นนอก ในสถานที่นั้น จะเห็นศพจำนวนมากถูกโยนทิ้งข้างถนน

พวกเขาไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้ เวลานี้ คว้าโอกาสหาบ้านใหม่สักหลังจะดีกว่า

“เยี่ยมเลย ที่นี่เป็นของเรา”

คนกลุ่มแรกที่เริ่มกล้าหาญตะโกนและพุ่งไปข้างหน้าก่อนเตรียมค้นหาสถานที่ที่ดี

ทางเลือกแรกของใครหลายคนคือการรีบเร่งไปยังสถานที่ทำธุรกิจ เช่น บาร์ ที่ซึ่งง่ายต่อการค้นหาสิ่งที่มีประโยชน์ เช่น อาหาร

เป็นไปไม่ได้ที่คนเหล่านั้นจะเอาสิ่งเหล่านี้ออกไปเมื่อพวกเขารีบเร่งหนีอย่างกระวนกระวายเมื่อคืนนี้

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อาศัยอยู่ในเมืองชั้นใน แต่บางครั้งพวกเขาก็เข้ามาในเมืองชั้นในเพื่อค้าขายเนื่องจากปัญหาในการค้าขาย พวกเขาคุ้นเคยกับการกระจายตัวของเมืองชั้นใน และด้วยป้ายบอกทาง มันง่ายมากที่จะหาเป้าหมายของพวกเขา

สถานที่ที่ใกล้ที่สุดคือดรีมบาร์

ขณะที่พวกเขาพุ่งเข้าไปในบาร์ด้วยความคึกคะนอง ก็มีเสียงปืนดังขึ้น

ปัง

คนที่เดินอยู่ข้างหน้าถูกยิงที่ศีรษะและล้มลงอย่างช้าๆ

“ใครมันกล้ามาขโมยของของฉัน” ชายคนหนึ่งเดินออกจากโรงแรม ถือปืนยาวชี้ไปที่ฝูงชน แล้วพูดอย่างเย่อหยิ่ง

ผู้คนที่ต้องการเข้ามาค้นหาอาหารก็หยุดลงทันที พวกเขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครมาก่อนพวกเขา ทั้งยังมีปืนอยู่ในมือ

แต่เมื่อเสียงของชายคนนั้นเงียบลง มีคนหลายสิบคนที่ถือปืนยืนอยู่ข้างหลังเขา “ขอโทษครับ เรามาผิดประตู”

คนที่เพิ่งรีบล่าถอยออกไป

คนเหล่านี้ดูเหมือนจะเข้าไปยุ่งไม่ได้

ปัง

กระสุนโดนฝูงชน

“เกิดอะไรขึ้น?”

มีเสียงกรีดร้องจากฝูงชน

หวงจิซวนรู้สึกหดหู่ใจมากในขณะนี้ เมื่อวานนี้เพราะเขาดื่มหนัก จึงหลับไปด้วยความเมา เมื่อเขาตื่นขึ้นมา เขาพบว่าทั้งโรงแรมว่างเปล่า และมีเพียงลูกน้องอีกสิบกว่าคนที่ยังคงติดตามเขาอยู่

เมื่อถามอย่างระมัดระวัง ก็รู้ว่ามีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ดูเหมือนว่ามีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นที่ทำให้คนในนิคมทั้งหมดต้องหลบหนี

ส่วนเหตุการณ์สำคัญตนไม่รู้ว่าคืออะไร

ขณะที่เขากำลังจะออกไปข้างนอกเพื่อหาเหตุผลขอทานกลุ่มหนึ่งก็เข้ามาที่โรงแรมของเขา

ผู้คนที่เดิมทีต้องการหนีกลับหวาดกลัวเสียงปืนและหมอบลงกับพื้น

“บอกฉันทีว่าเกิดอะไรขึ้นในนิคม? ทำไมทุกคนถึงหนีไป?”หวงจิงซวนเล็งปืนไปที่หนึ่งในนั้นแล้วถาม

“พี่ใหญ่...พี่ใหญ่ ผม...ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ชายผู้นั้นถูกจ่อด้วยปืนและวิญญาณของเขาก็แทบจะหลุดออกจากร่าง

หวงจิงซวนขมวดคิ้วเล็กน้อย “อะไรไม่รู้ แล้วนี่กำลังทำอะไรอยู่”

หลังจากพูดจบ เขาก็ปลิดชีวิตชายคนนั้นทันที

“เขาพูดถึงอะไร?” หวงจิงซวนเลือกคนอื่น

“พี่ใหญ่ มีเสียงไซเรนดังขึ้นเมื่อคืนก่อน ตามด้วยการระเบิดอย่างรุนแรง อาจมีสัตว์ประหลาดโผล่ขึ้นมาในเมืองชั้นใน แล้วทุกคนก็หนีออกไป” คนชี้รีบเอาเรื่องเมื่อคืน ฉันพูดอีกครั้งเพราะกลัวว่าถ้าฉันพูดช้ากว่านี้เขาอาจจะหงายหลังเหมือนคนก่อนหน้านี้

หวงจิงซวนรู้ว่ามีเสียงของสัญญาณเตือนภัย ตอนนั้นเขายังคงดื่มอยู่ในบาร์บ็อกซ์และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น

มีการระเบิดอย่างรุนแรงและดูเหมือนว่าเขาจะดื่มมากเกินไปจึงหลับไปในที่สุด

“ไปเถอะ” หวงจิงซวนโบกมือให้พวกเขาออกไป

คนที่ได้รับอนุญาตให้หมอบและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเขาจะช้าลงและอีกฝ่ายเปลี่ยนความสนใจของเขาอีกครั้ง

หวงจิงซวนโทรหาพี่น้องของเขาหลายคน แต่ไม่มีใครตอบ และเขาก็ไม่สนใจมากนัก เมื่อคืนพวกเขาดื่มด้วยกัน บางทีตอนนี้พวกเขาอาจกำลังพักผ่อนอยู่ที่มุมห้อง

ตึง

ประตูบาร์ถูกเปิดออกอีกครั้ง

“ให้โอกาสหนีไปไม่ใช่เหรอ พี่น้อง ฆ่าขอทานพวกนี้ซะ” หวงจิงซวนยังไม่ตื่นจากอาการเมาค้างอย่างเต็มที่ และมีอาการปวดหัวอย่างมาก เขาเพิ่งปล่อยพวกเขาไปและตอนนี้พวกเขาก็กลับมาอีกแล้ว

หลังจากรอสักครู่ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวหวงจิงซวนสาปแช่ง “อะไร จะแข็งข้อหรือไง” หวงจิงซวนหันหัวของเขาและตระหนักว่าคนที่เข้ามานี้ ไม่ใช่ขอทานแต่เป็นกลุ่มชายติดอาวุธหนักและเขาก็รู้จัก ชายคนนี้เป็นข้าราชการเล็กๆภายใต้สังกัดของนายพลหลี่ไห่เฟิง

ทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่?

เกี่ยวข้องกับเหตุระเบิดเมื่อคืนนี้หรือไม่?

“คุณเหว่ย สวัสดีตอนเช้า คุณมาที่ร้านของเราเพื่อทำให้ร้านของเราเจริญรุ่งเรือง ร้านของเราเปิดตอนเย็นและตอนนี้ปิดแล้ว แน่นอนว่าหากหัวหน้าเหว่ยอยากใช้เงิน เราก็สามารถให้บริการได้เช่นกัน” หวงจิงซวนกล่าว

หัวหน้าเว่ยเป็นผู้นำในครั้งนี้ คราวนี้เขาเอาคนจำนวนหนึ่งร้อยคน คนเหล่านี้ยืนอยู่ข้างหลังเขาอย่างเรียบร้อย สำหรับลูกน้องของหวงจิงซวนเขาได้ควบคุมพวกเขาแล้วและยึดปืนของพวกเขา

หัวหน้าเว่ยก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณชายหวงขออภัย วันนี้ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อใช้จ่าย ฉันมาที่นี่เพื่อยึดร้านนี้”

หวงจิงซวนขมวดคิ้วเป็นไปได้ไหมที่หลี่ไห่เฟิงจะไม่พอใจบางอย่าง? เขาไม่สนใจ ยิ้มและพูดอย่างเคร่งขรึม “หัวหน้าเว่ยครอบครัวหวงของเรา ตั้งแต่พนักงานบาร์ได้รับการแต่งตั้งโดยตรงจากท่านนายพลหลี่ ฉันยังไม่ได้รับคำสั่งของท่านนายพลเลย หากไม่มีคำสั่งของท่านนายพลคงให้คุณไม่ได้”

“ฮ่าฮ่า คุณชายหวง นายพลหลี่กลายเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้ท่านนายพลเมิ่งรับหน้าที่แทนแล้ว” หัวหน้าเหว่ยยิ้ม

คืออะไร?

ตายแล้วใช่ไหม?

จู่ๆหวงจิงซวนก็จำได้ว่ากลุ่มขอทานเพิ่งบอกว่าเมื่อคืนนี้มีการระเบิดครั้งใหญ่ เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขากำลังต่อสู้เพื่อแย่งชิงอำนาจ?

นายพลเมิ่ง?

หวงจิงซวนตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนว่าใครคือนายพลเมิ่ง จากนั้นเขาก็จำได้ว่าหลี่ไห่เฟิงมีผู้บังคับบัญชาคนที่สามที่มีนามสกุลเมิ่ง อาจเป็นเขาได้หรือไม่