ตอนที่แล้วตอนที่  4-17 ลึกลงไปในความมืด
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่  4-19 ความชั่วร้าย

ตอนที่  4-18 มังกรเกราะหนาม


ในถ้ำใต้ดิน ลินลี่ย์นอนพักเอาแรงอยู่ครู่หนึ่งหลังจากรู้สึกดีขึ้นแล้วจึงลุกขึ้น เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาการถูกล้อมกรอบโจมตีโดยมังกรยักษ์นับร้อยเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่ลินลี่ย์เคยเผชิญมาทุกวินาทีเขาได้แต่คิดหวาดกลัวทุกลมหายใจเข้าออก แต่เมื่อผ่านพ้นมาแล้วจิตใจเขาก็สงบขึ้นลินลี่ย์วางแผนจะหยุดพักหายใจชั่วครู่เพื่อดื่มด่ำกับชีวิตแต่ในส่วนลึกของจิตใจเต็มไปด้วยความปรารถนา...ปรารถนาที่จะแข็งแกร่งขึ้น!

ต่อหน้ามังกรยักษ์เหล่านั้นเขาไม่มีค่าไปมากกว่าของเล่นฆ่าเวลาชิ้นหนึ่ง ซึ่งเขาไม่สามารถต้านทานได้เลย

“เจ้านาย ไม่มีทางออกทางอื่นช่องทางเข้าออกของที่นี่มีทางเดียวคือทางที่เราใช้เข้ามาถัดจากที่เราอยู่ไปเป็นทางเดินที่กว้างมาก” บีบีสื่อสารกับลินลี่ย์ผ่านทางจิตเมื่อกระโดดขึ้นมายืนบนไหล่ของชายหนุ่ม

บริเวณถัดจากที่พวกเขาอยู่เป็นทางเดินที่ดูแตกระแหงกว้าง 10 เมตรและสูงจากพื้นด้านล่างเกือบ 10เมตรทางเดินที่ขรุขระและแตกระแหงนี้ทอดยาวไปยังทิศตะวันออกซึ่งเขามองไม่เห็นจุดสิ้นสุดหลังจากไตร่ตรองท่ามกลางความเงียบ ลินลี่ย์และบีบีก็ตัดสินใจเสี่ยงดวงมุ่งหน้าไปสู่หนทางที่มืดสนิท

ยิ่งเดินมาไกลเท่าใดอุโมงค์ก็ค่อยๆมืดลง จนกระทั่งในที่สุดก็ไม่สามารถเห็นสิ่งใดในความมืดนี้ได้ ลินลี่ย์ไม่เห็นแม้แต่ทางเดินด้วยซ้ำดังนั้นเขาจึงต้องใช้ความระมัดระวังอย่างมากและเลาะตามผนังฝั่งหนึ่งไป

“เจ้านาย! พวกเราอยู่ที่ไหนกันแน่เหตุใตจึงมีทางเดินยาวอยู่ในหุบเขาเช่นนี้ได้?” บีบีเอ่ยถาม

ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ

“มีมังกรกว่าร้อยตัวรอเราอยู่ด้านบนนั่นหากออกไปก็เป็นการฆ่าตัวตาย พวกเราทำได้เพียงมุ่งหน้าเข้าไปเท่านั้น” ลินลี่ย์ไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะฝ่าภัยอันตรายออกไปหนทางเดียวของเขาคือเดินตามเส้นทางที่ไม่อาจทราบจุดหมายได้

บีบีที่ตามติดลินลี่ย์เพิ่มความระมัดระวังถึงระดับสูงสุดมันมองซ้ายขวาราวกลับเกรงว่าอสูรเวทพร้อมจะผุดออกจากเงามืดได้ตลอดเวลา

“ตรงนั้นมีแสงจากข้างบน”ในความมืด ลินลี่ย์สังเกตเห็นแสงเรืองรองจากด้านบนเขาเพิ่มความเร็วในแต่ละย่างก้าวอย่างไม่รู้ตัว จนในที่สุดเขาก็พบทางออกจากอุโมงค์ทางออกนั้นมุ่งไปสู่บริเวณที่เรืองรองด้วยแสงสีแดง

ทันใดนั้น...

“ฮ่าฮ่า ซาร์เทียส เจ้าจะไม่ลำพองไปหน่อยหรือ? สิ่งที่เจ้าทำกับข้าเมื่อ300 ปีก่อน ข้าจะขอคืนให้เจ้าในวันนี้” เสียงโทนต่ำดังขึ้นจากทางออกเป็นน้ำเสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยอำนาจดังก้องดั่งสายฟ้าฟาด

ลินลี่ย์ได้แต่รู้สึกตกใจ“มีคนอยู่!”

“ไม่ว่าผู้คนนั้นจะเป็นใครพูดคุยกับมนุษย์ย่อมง่ายดายกว่าอสูรเวทอยู่แล้วข้าไม่มีหนทางอื่นนอกจากตามเสียงดังก้องนี้ไป” ลินลี่ย์เกาะอยู่กับผนังอุโมงค์เดินตรงไปยังทางออกในขณะที่เหลืออีก 20 เมตรจะถึงทางออกนั้น ลินลี่ย์ก็มองเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นภายนอก

สิ้นสุดทางออกนั้นเป็นโถงถ้ำขนาดใหญ่

ถ้ำนี้มีความกว้างหลายกิโลเมตรและมีเพดานสูงหลายเมตร แต่สิ่งที่ทำให้ลินลี่ย์ตกตะลึง...

จากจุดที่เขายืนอยู่ลินลี่ย์สามารถมองเห็นร่างของหมีสีดำขนาดมหึมายืนอยู่ในอากาศความสูงของมันอย่างต่ำก็ 10 เมตร ขนทั่วร่างของมันเหมือนทำจากเหล็กเจ้าหมีสีดำตัวนี้ถูกปกคลุมด้วยลวดลายสีม่วงจำนวนนับไม่ถ้วนทำให้มันยิ่งดูอันตรายเข้าไปอีก

เป็นหมีสีดำนี่เองที่เอ่ยถ้อยคำด้วยภาษาของ‘มนุษย์’ ดังที่ลินลี่ย์ได้ยิน

“มัน...มัน...” ลินลี่ย์เกือบหยุดหายใจ

เขาได้แต่เอ่ยซ้ำไปซ้ำมาอย่างโง่งมมึนเบลอว่างเปล่า

“อสูรเวทระดับเซียน!” ในที่สุดลินลี่ย์ก็เข้าใจ

เมื่อบรรลุถึงระดับเซียนอสูรเวททุกสายพันธุ์จะสามารถบินได้ และสามารถพูดภาษามนุษย์ได้ เป็นจุดเด่นหนึ่งของอสูรเวทระดับเซียนอสูรเวทระดับเซียนถือเป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตรายยิ่งมนุษย์ที่บรรลุระดับเซียนส่วนใหญ่ล้วนไม่สามารถต่อกรกับอสูรเวทระดับเซียนได้ มีแต่เพียงการร่วมมือกันระหว่างนักสู้ระดับเซียนเท่านั้นที่จะสามารถล้มอสูรเวทระดับเซียนได้สักตัว

และความสามารถพิเศษอีกอย่างหนึ่งของอสูรเวทระดับเซียนคือการเปลี่ยนขนาดอสูรเวทระดับเซียนใหญ่กว่า 100 เมตรสามารถย่อขนาดจนเล็กกว่างูเขียวได้

แต่อย่างไรก็ตาม....ไม่มีทางที่อสูรเวทระดับเซียนจะอยู่ในรูปกายของมนุษย์ได้

อาจเพราะพลังอำนาจของมันมากเกินกว่าจะอยู่ในรูปของมนุษย์ก็เป็นได้

“อสูรเวทระดับเซียน ข้าเพิ่งได้พบกับอสูรเวทระดับเซียน”ลินลี่ย์ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดังเขาได้แต่แอบมองจากซอกหลืบบริเวณทางออกของอุโมงค์ “มันคือเซียนหมีลายม่วง อสูรเวทระดับ9”

เซียนหมีลายม่วงนี้จัดเป็นอสูรเวทระดับ9 มีบางครั้งที่พวกมันจะสามารถบรรลุถึงระดับเซียนได้

“แต่ดูเหมือนเซียนหมีลายม่วงนี้จะตาบอดข้างหนึ่ง”ลินลี่ย์สังเกตเห็นรอยแผลเป็นร้ายแรงที่ตาซ้ายของเซียนหมีลายม่วงที่ยืนอยู่ในอากาศ

“ซาร์เทียสหลายปีมานี้ข้าเฝ้ารอโอกาสแก้แค้นเจ้ามาโดยตลอด ฮ่าฮ่าเจ้าคิดจะยึดที่แห่งนี้เป็นของตัวเองอย่างนั้นหรือ? ฝันไปเถอะ!ตลอดเวลาที่หลบซ่อนอยู่ในสถานที่ที่มีอณูธาตุหนาแน่นเป็น 100 เท่าของโลกภายนอกนี้ในที่สุดข้าก็บรรลุระดับเซียนก่อนเจ้า ฮ่าฮ่า”

เห็นได้ชัดว่าเซียนหมีลายม่วงนี้ดูตื่นเต้นนัก

“แล้วซาร์เทียสที่เจ้าหมีนี่พูดถึงมันอยู่ที่ใดกันแน่?”ลินลี่ย์สอดส่องไปรอบๆแล้วค่อยๆคืบคลานไปยังอีกด้านของผนังอุโมงค์จากตรงนี้เขามองเห็นอสูรเวทอีกตัว และอสูรเวทตัวนี้ก็ทำให้หัวใจของลินลี่ย์เต้นถี่อีกครั้ง

“มันมีความยาวมากกว่า 10 เมตร และสูงกว่า 3 เมตร

ทั้งร่างปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีดำสนิทซึ่งมีลวดลายแปลกประหลาดยิ่ง แต่ละเกล็ดมีขนาดใหญ่พอๆกับฝ่ามือของมนุษย์

แต่ลวดลายของเกล็ดที่สอดรับกันอย่างแปลกประหลาดนี้ช่างข่มขวัญให้หัวใจผู้มองเห็นหวาดกลัวยิ่งนัก

หลังของมันมีหนามแหลมยาว30 เซนติเมตรจำนวนมาก ปกคลุมตลอดแผ่นหลังกลับไปจนถึงหลังคอ

ส่วนที่น่าหวาดกลัวที่สุดคือดวงตาของมัน...

ดวงตาสีทองเข้มที่เย็นยะเยือกราวกับจะแช่แข็งทุกสรรพสิ่ง

“มังกรเกราะหนาม อสูรเวทประเภทมังกรที่อันตรายที่สุดในระดับ9” หัวใจของิลนลี่ย์แทบกระดอนออกมาจากอกในหัวของเขาพยายามรวบรวมข้อมูลของมังกรเกราะหนามที่เคยได้รับ

มังกรเกราะหนาม: อสูรเวทระดับ9 ธาตุความมืด อสูรเวทประเภทมังกรที่มีขนาดเล็กที่สุดในบรรดามังกรระดับเดียวกันมังกรเกราะหนามมีพลังป้องกันสูงที่สุดในบรรดาสายพันธุ์เดียวกัน มีกรงเล็บแหลมคมเป็นอาวุธ

โดยไม่มีข้อสงสัยในบรรดามังกรระดับเดียวกัน มังกรเกราะหนามนี้ต้องเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุดอย่างแน่นอน

“มันเป็นมังกรเกราะหนาม!” ตอนนี้ลินลี่ย์เข้าใจทุกอย่างแล้ว

เซียนหมีลายม่วงเป็นคู่ต่อสู่ที่น่ากลัวยิ่งในบรรดาอสูรเวทตระกูลหมีมันถือว่ามีความแข็งแกร่งที่สุดซึ่งนับว่าแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง

ในบรรดาอสูรเวทระดับ9มีน้อยสายพันธุ์ที่จะเหนือไปกว่าเซียนหมีลายม่วง...แต่มังกรเกราะหนามนับเป็นหนึ่งในนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย

มังกรเกราะหนามปรายสายตาเย็นยะเยือกมายังลินลี่ย์

ลินลี่ย์รู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุเหงื่อจำนวนมากผุดขึ้นบริเวณศีรษะ ความกลัวที่เขารู้สึกในตอนนี้มากกว่าความกลัวเมื่อตอนเด็กที่เผชิญหน้ากับมังกรดำระดับ9 ในเมืองอู่ซันอย่างเทียบกันไม่ติด

แม้ว่ามังกรเกราะหนามจะรับรู้ถึงการมีอยู่ของลินลี่ย์มันก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะบัดนี้ศัตรูอันร้ายกาจของมันคือเซียนหมีลายม่วงตรงหน้าในบรรดาอสูรเวทระดับ 9 มังกรเกราะหนามนับว่าร้ายกาจที่สุด เมื่ออยู่ต่อหน้าอสูรเวทระดับเซียน....

“กรรร...” มังกรเกราะหนามส่งเสียงคำรามต่ำ

“ซาร์เทียส เจ้ากล่าวว่าข้าเพิ่งได้เป็นอสูรเวทระดับเซียนอย่างนั้นหรือ? เป็นเหตุที่เจ้าไม่เกรงกลัวข้า?ฮ่าฮ่า จริงอยู่ที่ข้าเพิ่งบรรลุระดับเซียนแต่กระนั้นก็เพียงพอจะสังหารเจ้าแล้ว! หืม ในเมื่อข้าก้าวเข้าสู่ระดับเซียนเจ้าก็ไม่ใช่คู่มือ” ใบหน้าของเซียนหมีลายม่วงระดับเซียนฉาบไปด้วยความมั่นใจ

“มังกรเกราะหนาม เจ้าเป็นมังกรจำพวกที่พัฒนาได้เชื่องช้าเจ้าครอบครองสถานที่แห่งนี้และสำราญกับอณูธาตุที่หนาแน่นนี้มายาวนานเกินไปแล้วแม้ว่าเจ้าจะอยู่จุดสูงสุดของระดับ 9 แต่ก็ไม่สามารถฝ่าขั้นสุดท้ายไปได้ในวันนี้ข้าจะให้เจ้ารับรู้ถึงพลังอำนาจของระดับเซียน” กลิ่นอายของเซียนหมีลายม่วงแผ่พลังออกมาอย่างเข้มข้น

แม้ว่าเซียนหมีลายม่วงจะพูดจาโอ้อวดเสียใหญ่โตแต่ใจมันรู้ดีถึงพิษสงของมังกรเกราะหนาม

มังกรเกราะหนามมีพลังป้องกันสูงที่สุดในบรรดามังกรด้วยกันและซาร์เทียสก็อยู่ขั้นสูงสุดของระดับ 9 แล้ว เพียงแค่ก้าวเดียวจะบรรลุเป็นเซียนมังกรเกราะหนามด้านพลังป้องกันนับว่าเทียบได้กับมังกรระดับเซียนแต่นอกจากนั้นก็มีเพียงสิ่งเดียวที่มันต้องระวัง!

คือกรงเล็บทั้งสองของมังกรเกราะหนามที่แหลมคมอย่างยากจะหาผู้ใดมาเปรียบ!

“ไม่ว่าอย่างไร...ข้าก็บรรลุระดับเซียนแล้ว”เซียนหมีลายม่วงทะนงตนอย่างยิ่ง

“เมื่อบรรลุระดับเซียนข้อได้เปรียบอย่างหนึ่งคือสามารถบินได้ข้อได้เปรียบที่สองคือข้าสามารถส่งพลังวิญญาณออกนอกร่างกายของข้าได้อสูรเวทส่วนใหญ่ใช้ประสาทสัมผัสในการต่อสู่ แต่นักสู้ระดับซียนจะใช้พลังวิญญาณในการตรวจจับการเคลื่อนไหวของศัตรูในระหว่างการต่อสู้ศึกครั้งนี้ข้ามีข้อได้เปรียบมากมาย”

และที่สำคัญเมื่อบรรลุระดับเซียน พลังโจมตีจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ลินลี่ย์แทบหยุดหายใจจ้องมองสถานการณ์ของอสูรเวทอันตรายทั้งสองอยู่ที่ช่องแคบนั้น

มังกรเกราะหนามที่อยู่จุดสูงสุดของระดับ9 ปะทะกับเซียนหมีลายม่วง ลินลี่ย์รู้สึกว่าเลือดของเขาเดือดพล่านอย่างไม่ทราบสาเหตุ เมื่อลินลี่ย์จ้องมองไปยังดวงตาของมังกรเกราะหนามเขาพลันรู้สึกหวาดกลัวมันมากกว่าเซียนหมีลายม่วงเสียอีก

“เริ่มแล้ว” ดวงตาของลินลี่ย์เบิกกว้าง

เซียนหมีหมีลายม่วงเหยียบย่างลงบนพื้นในขณะเดียวกันก็คำรามเสียงลั่น กล้ามเนื้อทุกมัดบนร่างหมีสั่นระริกและเริ่มแตกออกเสียงกร๊อบดังขึ้น เซียนหมีลายม่วงที่เคยสูง 10 เมตร บัดนี้สูงขึ้นอีก 2 เมตรกลายเป็น 12 เมตรแล้ว แม้ว่าช่วงตัวจะมีขนาดเท่าเดิม แต่ช่วงขาของมันขยายใหญ่ขึ้น

“ตายซะ ซาร์เทียส!”

แสงเรืองรองขึ้นก่อนร่างเซียนหมีลายม่วงจะพุ่งออกไปเป็นภาพติดตาเข้าหามังกรเกราะหนามมังกรที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วตวัดหางฟาดพื้นส่งให้ร่างกายทะยานขึ้นหลบการโจมตี

รอยแตกที่พื้นลึกราวหนึ่งเมตรจากแรงฟาดของมังกรเกราะหนามเมื่อชั่วอึดใจก่อน“ตูม!” ลินลี่ย์มองเห็นพื้นดินที่ร้าวเป็นรัศมีสองถึงสามเมตรรอบอุ้งมือของเจ้าหมีจากนั้นพื้นดินก็กลายเป็นฝุ่นผง ลึกกว่าครึ่งเมตรและเป็นรอยแตกแผ่ออกเป็นรัศมีหลาย 10 เมตรราว 7 – 8 รอย

“ช่างน่าหวาดกลัวยิ่ง” เหมือนหัวใจของลินลี่ย์ขึ้นมาจุกอยู่ตรงคอหอย

ทันใดนั้นเซียนหมีลายม่วงก็กลับตัวสายตาอันตรายของมันเปล่งแสงสีแดง จับจ้องไปยังมังกรเกราะหนาม

มังกรเกราะหนามยังคงหยุดนิ่งดวงตาสีทองฉายแววเยือกเย็น ไม่ได้เข้าโจมตีแต่อย่างใด

“ซาร์เทียส เหมือนว่าเจ้ากำลังกลัวนะ”เซียนหมีลายม่วงหัวเราะอย่างยินดี จากนั้น ทั่วร่างของมันก็ปลดปล่อยไอสีดำ“วูชชชช!” ลูกเตะอันทรงพลังฟาดกับพื้นดิน ส่งให้ร่างของมันทะยานขึ้นไปในอากาศเคลื่อนไหวด้วยรูปแบบอันตรายในขณะที่พุ่งตรงมาที่มังกรเกราะหนาม

มังกรเกราะหนามปรายตามองหมีลายม่วงด้วยสายตาเย็นยะเยือกจากนั้น หางมังกรดุจแซ่เหล็กก็ตวัดออก...

“แควก!”เสียงฟาดกับอากาศดังลั่นจนแก้วหูของลินลี่ย์เจ็บปวด“หางมังกรนี้อันตรายกว่าหางของมังกรลมกรดพวกนั้นมากนัก แม้แต่ข้าบีบีคนนี้ก็ไม่สามารถทานทนไหว” ในเวลานี้ ดวงตาเล็กๆของบีบีเบิกกว้างจนแถบถลน

อุ้งมือซ้ายของเซียนหมีลายม่วงปรากฏกลุ่มพลังสีดำก่อนคว้าเข้าที่หางของมังกรเกราะหนามอุ้งมือของเซียนหมีลายม่วงนั้นทรงพลังอย่างยิ่ง และมีพลังป้องกันมหาศาลเช่นกัน

“ตุ้บ”

หางมังกรพันรอบอุ้งมือใหญ่เสียงลั่นดังขึ้น อุ้งมือของเซียนหมีลายม่วงสั่นเล็กน้อยก่อนที่หางมังกรจะบีบรัดยิ่งขึ้น

แต่เมื่อมันแลกเปลี่ยนการโจมตีกันบัดนี้อุ้งมือขวาของเซียนหมีลายม่วงก็จับยึดเข้ากับร่างกายของมังกรเกราะหนามมังกรเกราะหนามไม่ได้แม้แต่จะหลบเลี่ยง ในทางกลับกัน มันใช้หนามแหลมคมบริเวณหลังโจมดีอุ้งมือนั้น

มังกรเกราะหนามและเซียนหมีลายม่วงคู่นี้นับว่าเป็นอริเก่าแก่ซึ่งหมีรับรู้ถึงลูกเล่นนี้ของมังกรดี

ไม่ใช้เพียงแต่มังกรเกราะหนามที่มีพลังป้องกันสูงส่งร่างกายของมันยังถูกออกแบบมาเป็นอย่างดี เมื่อคู่ต่อสู่จับยึดเข้ากับร่างกายมันก็สามารถใช้หนามอันแหลมคมตอบโต้ฝ่ามือมรณะนี้ได้อย่างง่ายดาย

“ซาร์เทียส ข้าไม่ได้เป็นเพียงอสูรเวทระดับ 9อีกต่อไปแล้ว” นัยน์ตาของเซียนหมีลายม่วงฉายแววอันตรายอย่างยิ่ง ทันใดนั้นแสงสีดำก็ถูกปลดปล่อยออกมาจากอุ้งมือของเซียนหมีลายม่วงอุ้งมือนั้นเริ่มเคลื่อนไหวรวดเร็วขึ้นกว่าแต่ก่อนอย่างเทียบไม่ติดทำลายหนามแหลมของมังกรเกราะหนามด้วยพละกำลังอันมหาศาล

“โครม!”ร่างของมังกรเกราะหนามฟาดลงกับพื้นจากการโจมตีนั้น รัศมีความเสียหายแผ่กว้างกว่า 100เมตร พื้นหินเบื้องล่างแยกออก หนามแหลมแถบหนึ่งบนแผ่นหลังของมันกรเกราะหนามหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเลือดสดๆไหลออกมาจากปากของมังกรเกราะหนาม

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด