ตอนที่แล้วตอนที่ 80 หยกที่กำลังเจียระไน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 82 เป้าหมายใหม่

ตอนที่ 81 เสือเขี้ยวดาบ


เป็นเหมือนกับประตูเข้าสู่อีกโลกหนึ่งเปิดขึ้น

ความทรงจำที่หลับใหลและจางหายในความมืดมิดนานนับพันปีและพอมีแสงวาบขึ้นมันก็ถูกปลุกขึ้น

แถวของเครื่องกลชั้นบรอนซ์เรียงรายเป็นระเบียบเหมือนกับอสูรร้าย   พวกมันยืนอยู่ในความเงียบสงบและมองดูไม่สิ้นสุดเงาสีบรอนซ์เข้มฉายปกคลุมไปทั่วในพื้นที่ปราศจากการตกแต่ง

ถังเทียนเดินตรงเข้าไปอย่างมึนงง  เขาตกใจกับภาพที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าเขา  เขาคุมสติเดินไปข้างหน้า ขณะที่นัยน์ตาเป็นประกายจ้องมองเครื่องกลชั้นบรอนซ์

เครื่องกลบรอนซ์เป็นของดูแปลกบางเครื่องก็รูปร่างเหมือนสัตว์ร้าย บางตัวก็เหมือนกับมนุษย์ แต่โดยส่วนใหญ่ ถังเทียนไม่อาจอธิบายได้ เครื่องจักรกลชั้นบรอนซ์แต่ละเครื่องมีกลิ่นอายสังหารที่มิอาจอธิบายได้   สีบรอนซ์คล้ำเพิ่มรังสีให้พวกมันด้วย

“ฐานค่ายแห่งนี้ส่วนใหญ่จะใช้เวลาที่เหลือเพื่อให้คนที่อยู่ได้ฝึกฝน  ห้องเก็บของนี้ยังเล็กอยู่มาก”  ปิงพูดโดยไม่มีอะไรเปลี่ยน

เล็กมาก

นี่ถูกมองว่าเล็ก

ถังเทียนไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของเขาได้อย่างไร   เขามิอาจนึกภาพออกเลยว่ากองทัพดาวกางเขนใต้จะแข็งแกร่งมากเพียงไหน

ปิงมองดูรอบๆแล้วรู้สึกโล่งใจ “ข้าจำได้ว่าฐานทัพนี้ออกแบบโดยหลัวซือ ความคิดของเจ้านั่นเพี้ยนและบ้าบอแต่สถานที่นี้รักษาอยู่รอดมาได้ดี ก็ต้องขอบคุณเขาทั้งหมดเจ้าสามารถตรวจดูได้ด้วยตัวเองเลยว่าอุปกรณ์เครื่องมือทหารนี้คล้ายอะไร  ของทั้งหลายแหล่ที่เจ้านั่นใช้ไม่มีอยู่ที่นี่”

“เพื่อคนเพี้ยนไม่ปกติเหรอ?”  ถังเทียนถามด้วยความสงสัย

“อืมมม,  ผู้เชี่ยวชาญทุกคนมีแบบเครื่องกลที่สร้างให้เหมาะสมกับอุปกรณ์ที่พวกเขาต้องการ  ทหารทั่วไปจะไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้”  ปิงอธิบาย

“เครื่องจักรกลเหล่านี้ยังใช้งานได้หรือไม่?”  ถังเทียนอดถามอย่างช่วยไม่ได้

“ก็น่าจะได้” ปิงยังไม่แน่ใจนัก “เจ้าเลือกมาลองสักตัวหนึ่งก็ได้”

“เยี่ยมเลย” ถังเทียนดีใจ เขาดีใจอยู่ไม่นานก็ลองมองหาดูเครื่องกลชั้นบรอนซ์เครื่องหนึ่ง

นี่คือหุ่นมนุษย์ธรรมดาพื้นฐานเครื่องหนึ่งดูเหมือนเป็นเกราะใหญ่สูงประมาณสองเมตรความรู้สึกสึกแรกที่คนได้รับจากเครื่องจักรข้างหน้านี้ก็คือ ความน่ากลัวหัวของมันคือเสือ สง่างามและเคร่งขรึม ข้อต่อทั้งหมดมีปุ่มเป็นอย่างดี  โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้อต่อนิ้วของมัน ถังเทียนจินตนาการด้วยตนว่ากำลังใช้หมัดของเขาต่อยศัตรูหมัดที่แหลมคมสามารถทำลายการป้องกันของคู่ต่อสู้ของเขาได้  ด้วยพลังที่มหาศาล มันสามารถทำลายทุกอย่างได้กรงเล็บที่แหลมคนทั้งสิบ สร้างความเสียหายให้คู่ต่อสู้ได้  ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเข่าและศอกคู่ต่อสู้คงได้ยอมแพ้ทันทีที่โดนโจมตี

“เอาตัวนี้แหละ”  ถังเทียนพูดโดยไม่ลังเลใจ

ปิงมองดูและพยักหน้า “เจ้าก็มีรสนิยมดีนี่,มันเรียกว่าเสือเขี้ยวดาบ  เป็นเกราะพื้นฐานสำหรับยอดฝีมือสู้ระยะประชิด  เหมาะมากสำหรับแนวการต่อสู้ของเจ้า”

“เสือเขี้ยวดาบ...”ถังเทียนรู้สึกหลงรักชื่อเช่นนี้

“เครื่องจักรกลรูปแบบนี้เรียกว่าอุปกรณ์เกราะ”  ปิงเสริมขณะที่เขาชี้มาที่เสือเขี้ยวดาบ “จุดเด่นของมันก็คือความคล่องแคล่วและการให้ความสำคัญในการโจมตีวิชาหมัดมวย, ฝ่ามือ, กรงเล็บ, วิชาทำลายข้อต่อหรือท่าเท้าวิชาเหล่านี้จะเพิ่มความแข็งแกร่งขึ้นทันทีอย่างน้อย 20-25%ตามมาตรฐานของผู้ใช้”

ถังเทียนตื่นเต้น สำหรับวิทยายุทธที่ถูกเสริมพลังขึ้นถึง20% นับเป็นการเพิ่มขึ้นที่น่ากลัวเป็นเรื่องยากมากที่วิชาต่อสู้จะเพิ่มระดับสูงถึง 20%

“อย่างไรก็ตาม มันก็ยังมีจุดอ่อนเช่นกัน”  ปิงพูดต่อ “เสือเขี้ยวดาบมีพลังป้องกันอ่อนด้อยความหนักของมันละเมิดข้อห้ามป้องกัน นอกจากนี้ พลังปราณเที่ยงแท้ที่เสริมเข้าไปจะเพิ่มอัตราการเผาผลาญทันที   มันคงจะดีถ้าสู้เพียงระยะเวลาสั้นๆ สำหรับการสู้ระยะยาวมันไม่อาจสำแดงพลังได้”

ขณะที่ปิงพูดคำนี้เขาเปิดชุดเกราะที่อกของมันออก ข้างในว่างเปล่า แต่มีเส้นแสงสีแดงวิ่งทับซ้อนกันไปมา  ภายใต้แสงสีบรอนซ์เข้ม  สีแดงนั้น แดงสะดุดตากว่าปกติ

“เหมือนกับเส้นโลหิตของมนุษย์เลยไม่ใช่เหรอ?”  ปิงกำลังดำเนินการขณะที่ถาม

“ใช่แล้ว เป็นอย่างนั้นจริงๆ ด้วย”  ถังเทียนพยักหน้า

“เอาหินดวงดาววางไว้ตรงนี้” ปิงชี้ไปที่ร่องผนังด้านใน“แม้ว่าเกราะด้านหลังถูกออกแบบมาหนาที่สุดทนต่อการโจมตีที่รุนแรงแต่เจ้าอย่าใช้มันเป็นโล่จะดีกว่า ถ้าศัตรูของเจ้าตระหนักถึงข้อนี้ได้ ก็จะใช้พลังที่กล้าแข็งโจมตีอาจทำให้ร่องแตกและเปิดออกอา..พอถึงตอนนั้นเจ้าสิ่งนี้อาจกลายเป็นกระป๋องบรอนซ์ก็ได้”

ดูเหมือนปิงจะคุ้นเคยกับมัน

“เอาละ, เจ้าสามารถเข้าไปได้แล้ว และลองใช้ดู”

เมื่อถังเทียนได้ยินเช่นนั้นเขาเบียดตัวเขาไปทันที

“ก้าวออกมาสองก้าว” ปิงพับแขนและมองดูจากด้านข้าง  เขามีนิสัยชอบตบกระเป๋าตัวเองแต่ก็ทำให้เขาจำได้ว่าเขากลายเป็นขุนพลวิญญาณไปแล้ว  ด้วยความรู้สึกผิดในใจ  ถ้าเขามีซิการ์สักมวน นั่นจะดูดีแค่ไหน...

ถังเทียนตื่นเต้นมากก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว  ในที่สุด เขายังไม่เข้าใจการใช้พลังอย่างถูกต้องทำให้ตัวเสียสมดุลจนหน้าคะมำลงกับพื้น

ปิงมองกลับมาและไม่อาจช่วยอะไรได้  ได้แต่มองเขาอย่างเหยียดหยาม “โอว โอว โอวพ่อหนุ่ม  ความคุมพลังให้ดีมันจะขยายพลังที่เจ้าปลดปล่อยออกมา”

ด้วยเหตุนั้นเสือเขี้ยวดาบกระโจนขึ้นมาจากพื้นอีกครั้ง  มันชนกับเพดานจนบุ๋ม  จากนั้นก็ร่วงกลับลงมาที่พื้นทำให้ฝุ่นนับไม่ถ้วนฟุ้งขึ้น

“พ่อหนุ่ม, เจ้าเล่นไปพลางๆ ก่อน  ข้าจะไปดูทางด้านอื่น  อย่าห่วง เจ้าของเล่นนี้ทนทาน และไม่พังง่ายๆแน่นอน”

พอพูดเสร็จปิงหายไปในอากาศเบาบาง

นับเป็นครั้งแรกที่ถังเทียนมีของเล่นสนุกๆอยู่ในมือ  ตั้งแต่แรกไม่ง่ายเลยที่จะควบคุมและเขาร่วงลงมาหลายครั้งมาก ถังเทียนมีปฏิกิริยาเหมือนสัตว์ป่าและเขาตั้งท่ามือ

แคร้ง แคร้ง แคร้ง!

ถังเทียนสวมชุดเสือเขี้ยวดาบและวิ่งไปในคลังอาวุธทหารอย่างบ้าคลั่งบางครั้งก็ชนเครื่องกลอาวุธอื่น แต่เขาไม่สนใจ เขาแค่รู้สึกไร้กังวลอย่างไม่อาจอธิบายได้ เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีมวลพลังงานอยู่ในร่างกายเขา  สำหรับการทดสอบเครื่องกลอาวุธเป็นการส่วนตัวให้ความรู้สึกที่สดชื่นมาก ถังเทียนชื่นชมคนของกองทัพดาวกางเขนใต้มากกว่าที่เขาชื่นชมตัวเอง  ใครก็ตามที่สร้างเครื่องกลนี้ขึ้นมาได้พวกเขาทรงพลังมากจริงๆ แม้ว่ามันดูเหมือนหนักมากแต่มันต้องการพลังเล็กน้อยมากเพื่อกระตุ้นให้มันเคลื่อนที่ และมันว่องไวมาก

เสือเขี้ยวดาบสามารถหยุดได้อย่างเป็นธรรมชาติมาก  ถังเทียนสูดลมหายใจลึกและปล่อยพลังหมัด การใช้พลังปราณเที่ยงแท้ในทั้งร่างกายเขาพรั่งพรูออกมาโดยเร็ว

หมัดถล่มทลาย

ปัง

ตรงที่ซึ่งถูกหมัดต่อยบรรยากาศถูกทำลายกระจายเป็นชิ้นอย่างสิ้นเชิง อากาศรอบๆ หมัดเขายุบลงอย่างรวดเร็วก่อให้เกิดพลังคลื่นเสียงระเบิดที่น่ากลัว

แข็งแกร่งมาก

ถังเทียนตะลึงกับหมัดที่ต่อยออกไป

เขาเข้าใจชัดถึงพลังหมัดถล่มทลายเป็นอย่างดีแต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น ขณะที่สวมชุดเกราะเสือเขี้ยวดาบ การขยายพลังถล่มทลายนั้นมากมายมหาศาล ปกติพลังถล่มทลายจะสามารถสร้างพลังฝ่าอากาศโดยรอบ  แต่ยังไม่ถึงกับทำลายได้  พลังถล่มทลายเพิ่มขึ้นอย่างน้อย 20%และก็เป็นเช่นนั้นจริง

เลือดร้อนของถังเทียนพลุกพล่านทันทีขณะที่เขาเริ่มต้นฝึกวิทยายุทธรูปแบบต่างๆ อย่างบ้าคลั่ง

วิทยายุทธรูปแบบต่างๆของเขากลายเป็นดุดันมาก พลังของมันเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ถังเทียนรู้สึกว่าเขาเองเป็นเหมือนเครื่องจักรกลต่อสู้ที่บ้าคลั่งกวาดล้างทุกอย่างที่อยู่ต่อหน้าเขา

※※※※※※※※

ปิงมองดูตราที่อยู่ต่อหน้าเขา

เป็นตราขนาดมหึมาที่ค่ายทหารทุกแห่งจะต้องมี  ภายในนั้นเป็นตราของกองทัพสัญลักษณ์ของกองทัพดาวกางเขนใต้

ปิงยื่นมือออกไปและสัมผัสตรานั้น

จู่ๆ ตราสัญลักษณ์นั้นก็สว่างขึ้นเป็นแสงเลือนราง เครื่องหมายกางเขนของดาวกางเขนใต้เป็นเหมือนดาวที่ถูกปลุกตื่นขึ้น

“ท่านผู้บัญชาการ, ท่านอย่าโกหกข้าจะดีกว่า...”ปิงรำพึง

ทันใดนั้นแสงบรอนซ์ส่องเข้ามาในร่างของเขา ตราสัญลักษณ์บนผนังอับแสงลงอย่างรวดเร็ว

ร่างของปิงสั่นเทิ้มและทันใดนั้นบนหน้าผากของเขาปรากฏเครื่องหมายกางเขนของดาวกางเขนใต้สีบรอนซ์  ร่างแต่เดิมของเขาที่โปร่งแสง กลายเป็นร่างมีความชัดเจนเพิ่มขึ้นและเป็นร่างจริง

จากใบหน้าที่ว่างเปล่า จู่ๆ ก็มีนัยน์ตา, จมูก, ปากและคิ้วทันที

หลังจากนั้นชั่วขณะ การเปลี่ยนแปลงก็หยุด

ปิงลืมตา ตราสัญลักษณ์ต่อหน้าเขากลายเป็นกระจกทันทีและพอเห็นบุคคลที่อยู่ในกระจกปิงตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นเขาตวาดด้วยความโมโหทันที “ผู้บัญชาการ, บัดซบเอ๊ย! อย่าบอกนะว่าท่านสร้างตราสัญลักษณ์นี้แล้วท่านก็ยังเล่นไพ่อยู่เลย....”

ในกระจก, ตา, ปาก,จมูกและคิ้วสามารถขยับได้  แต่ความจริงมันดูเหมือนถูกวาดขึ้น

จากที่เดิมทีไร้หน้า กลับมีใบหน้าที่เหมือนภาพวาด เป็นภาพในสำรับไพ่จริงๆด้วย

ปิงตะโกนโวยวายใส่ตราสัญลักษณ์อยู่นานกว่าจะหยุดได้ในที่สุด ขณะที่เขาจ้องมองว่างเปล่าอยู่ที่ตราสัญลักษณ์  เขาพูดว่า “ท่านกับกลุ่มตัวแสบของท่านคงสนุกกับการเล่นไพ่อยู่ในนรกใช่หรือเปล่า?  ถึงได้ปล่อยให้ข้าอยู่คนเดียวในโลกนี้ อย่าบอกนะว่าข้าไม่ได้เป็นขาประจำเล่นไพ่กับท่าน...”

ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น น้ำตาได้บดบังการมองเห็นของเขา

ปิงปาดน้ำตาออกไป มองดูตราสัญลักษณ์และพึมพำ “เล่นไพ่ในน้ำเปียกโชกก็ว่าน่าเกลียดพอแล้วแต่แน่นอนว่ามันอันตรายเกินไปที่คนเลือดร้อนอย่างข้าต้องมารับบทบาทผู้ให้การฝึกสอน”

เขากลับมาได้สติอีกทีและรอเวลาก่อนจะพูดช้าๆ  “ผู้บัญชาการ, นอกจากฝึกทหารใหม่  ข้าไม่รู้อะไรอย่างอื่น  อย่างไรก็ตามข้าคิดว่าตั้งแต่พวกท่านทุกคนเตะข้ากลับมาที่นี่นั่นหมายความว่ามีบางอย่างที่จำเป็นต้องทำ  พวกเจ้าทุกคนไม่ยอมรับความล้มเหลวใช่ไหม?พวกเจ้าทุกคนไม่ยอมรับว่าถูกทำลายใช่หรือเปล่า? ข้าพูดถูกไหม, พวกเจ้าทุกคนไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย”

“ท่านผู้บัญชาการ, ท่านไม่มา,อาซิ่น แกเจ้าขี้ขลาดที่ไม่ยอมแพ้ตอนเล่นไพ่ก็ไม่มา หลัวซือเจ้าคือครูช่างเครื่องกลที่เก่งที่สุดของเราเจ้าก็ยังไม่มาด้วย” ปิงมองดูฝ่ามือตนเอง “พวกเจ้าทุกคนเตะข้าคนที่ไร้ประโยชน์ที่สุดกลับมาที่นี่,ทำไมกัน..ท่านผู้บัญชาการ”

“นอกจากฝึกแล้วข้าไม่รู้เรื่องอะไรอื่น” ปิงนั่งลง โน้มตัวไปที่ตราสัญลักณ์บนผนังและพูดกับตนเอง “พวกเจ้าล้วนเป็นกลุ่มที่ทรงพลัง  แต่พวกเจ้าขี้เกียจกันทั้งนั้น  เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าไม่ยอมเลิกราแต่กลับปล่อยให้ข้าอยู่ที่นี่เพียงลำพัง เดี๋ยวนี้พวกเจ้าขี้ขลาดกันทั้งนั้น แต่เจ้าถังเทียนนี่ไม่เลวจริงๆ โอว..เต็มไปด้วยศักยภาพ  เพียงแต่ว่าของในยุคสมัยของเราค่อนข้างจะล้าสมัยไปบ้าง  นี่คือปัญหา...”

และเขาเอาแต่นั่งอยู่ตรงนั้น พูดเรื่อยเปื่อยไม่รู้จบเหมือนกับว่าเขากำลังสนทนากับสหายเก่าตามปกติแสงจากด้านบนก่อให้เกิดเงายาวบนตราสัญลักษณ์(กางเขน)บรอนซ์บนผนังและทอดตัวลงข้างๆ ปิง เหมือนกับเป็นแขนสหายที่กอดคอกันในวันคืนเก่าก่อน

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด