ตอนที่ 422

ตอนที่ 422

หลี่ไห่เฟิงส่งสัญญาณเตือน แม้แต่อุปกรณ์เตือนภัยทั่วทั้งเมืองก็ส่งเสียง

ไม่เพียงแต่ผู้คนในเมืองชั้นในเท่านั้นที่ได้ยิน แต่ผู้คนในเมืองชั้นนอกก็ได้ยินอย่างชัดเจนเช่นกัน

ยักษ์ตัวอื่นๆ ก็มีข้อตกลงบางอย่างกับหลี่ไห่เฟิง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องส่งกำลังไปสนับสนุนโดยเร็วที่สุด ปฏิกิริยาของไช่เกาหมิงนั้นเร็วที่สุด เขาได้รวบรวมพี่น้องต่อไปนี้ในครั้งแรก

ไม่เป็นไรที่จะไม่มีความสุข เจ้าของตลาดทาสคือคนที่ได้รับบทเรียนแล้ว เขาไม่ต้องการเป็นเหมือนเจ้าของตลาดทาสคนก่อน

“เร็วเข้า ไปทางห้องปฏิบัติการของท่านนายพลหลี่”ไช่เกาหมิงมองไปที่พี่น้องที่ยืนอยู่ด้านล่างและตะโกนเสียงดัง

ไช่เกาหมิงเริ่มโทรหาหลี่ไห่เฟิงแต่หลังจากผ่านไปนานก็ไม่มีใครรับสาย

เขาวางสายโทรศัพท์และไปที่ห้องปฏิบัติการอย่างรวดเร็ว

บูม

สายฟ้าแลบทะลุท้องฟ้า

ฝนตกหนักที่ไม่ได้เห็นมาเป็นเวลานานก็เริ่มต้นขึ้น

เมื่อไช่เกาหมิงไปหาหลี่ไห่เฟิงเ หลิวฝูหยวนก็รวบรวมทีมของเขาด้วย แทนที่จะส่งพี่น้องทั้งหมดไปในครั้งแรก เขาส่งคนไปสำรวจสถานการณ์ในห้องทดลองก่อน

เมื่ออู่เจี้ยนเหลียงได้ยินเสียงไซเรน เขาก็รวมทีมทันที เขาคล้ายกับหลิวฝูหยวนแม้ว่าเขาจะส่งคนไปที่ห้องทดลองเพื่อสนับสนุน แต่เขาก็ดูเหมือนจะไม่กระวนกระวายใจในการดำเนินการเหมือนคนอื่นๆ

ล่าสุดคือหวงชิงหยวนเขามีกองกำลังไม่มากนัก อาจกล่าวได้ว่าเขาเป็นหนึ่งในยักษ์ที่อ่อนแอที่สุดในนิคม

ในความเป็นจริง นอกเหนือจากหลี่ไห่เฟิงแล้ว ยักษ์ใหญ่อีกสี่คนยังมีมือปืนไม่มากนัก โดยทั่วไปมีเพียงไม่กี่ร้อยคนเท่านั้น มีเพียงอู่เจี้ยนเหลียงเท่านั้นที่มีมือปืนมากกว่าเพราะเขาจัดการด้านการส่งทีมออกสำรวจ

ไม่รวมปืน มีคนจำนวนมากที่ทำงานภายใต้พวกเขา หากคนเหล่านี้อยู่ภายใต้อิทธิพลของพวกเขาก็ถือได้ว่ามีหลายคน อย่างน้อยก็มีหลายพันคนและหลายหมื่นคน

ไช่เกาหมิง,หลิวฝูหยวน,หวงชิงหยวนและอู่เจี้ยนเหลียงต่างส่งทีมของตนเองไปที่ห้องปฏิบัติการเพื่อสนับสนุนคนของนายพลหลี่

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครสามารถติดต่อหลี่ไห่เฟิงได้ในเวลานี้ แต่พวกเขาไม่ได้สนใจมากนัก ถ้าหลี่ไห่เฟิงสามารถส่งเสียงเตือนได้ สิ่งที่สำคัญจะต้องเกิดขึ้น เขาคงไม่มีเวลามารับสายของทุกคน

สัญญาณเตือนภัยในห้องปฏิบัติการยังคงส่งเสียงดังไม่หยุด ดูเหมือนจะประกาศถึงอันตรายครั้งใหญ่ในห้องปฏิบัติการ

โรงแรมดรีมอยู่ห่างออกไปไม่กี่กิโลเมตร

หลิวหมิงอวี่กอดเย่ชิงซวนนอนหลับเมื่อเขาลืมตาขึ้นและมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง

หลิวหมิงอวี่รักษาความระมัดระวังอย่างสูงอยู่เสมอ

แม้ว่าตอนนี้เขาจะอยู่ในตำแหน่งที่ปลอดภัย แต่เขาก็ยังทำด้วยความเคยชิน

วันสิ้นโลกไม่ใช่โลกแห่งความเป็นจริง ความประมาทเลินเล่อเพียงเล็กน้อยอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิต

หลิวหมิงอวี่ดูเหมือนจะได้ยินเสียงไซเรนท่ามกลางเสียงฝนตกหนัก

“หือ? สามีเป็นอะไรไป?” เย่ชิงซวนถามด้วยความงุนงงเมื่อเธอถูกปลุกโดยการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ของหลิวหมิงอวี่ในตอนนี้

หลิวหมิงอวี่จูบหน้าผากของเย่ชิงซวนอย่างอ่อนโยนและพูดเบา ๆ “ไม่เป็นไร ฉันจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

หลิวหมิงอวี่ลุกจากเตียงเบา ๆ เปิดประตูและขึ้นไปบนหลังคา

มีคนอยู่บนหลังคาตลอด 24 ชั่วโมง

ที่ด้านบนสุดของอาคาร เสียงสัญญาณเตือนภัยแผ่วเบาดั้งเดิมดังขึ้นชัดเจนยิ่งขึ้น

“บอส” ในขณะนี้ ทหารที่ปฏิบัติหน้าที่เห็นหลิวหมิงอวี่จึงกล่าวทักทาย

“เกิดอะไรขึ้น?” หลิวหมิงอวี่ถาม ผ่านชั้นของสายฝน เขาเห็นแสงไฟกระพริบท่ามกลางสายฝนในนิคมซึ่งอยู่ไม่ไกล และสัญญาณเตือนภัยยังคงดังอยู่

“ไม่รู้สิ มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน” ทหารที่ปฏิบัติหน้าที่ส่ายหัว

“เอาล่ะ คุณสังเกตต่อไป ตั้งใจฟัง หากมีสถานการณ์พิเศษ ให้ส่งเสียงเตือนทันที” หลิวหมิงอวี่พยักหน้า

ท้ายที่สุด ทหารที่ปฏิบัติหน้าที่ก็เคยเป็นคนนอกธรรมดา และเป็นเรื่องปกติที่เขาจะไม่เข้าใจสิ่งต่าง ๆ ในนิคม

“ทราบ” ทหารที่ปฏิบัติหน้าที่ยืนทำความเคารพ

เมื่อฟังเสียงไซเรนอย่างต่อเนื่องหลิวหมิงอวี่เดาว่าอาจมีบางสิ่งที่สำคัญเกิดขึ้นในนิคม แต่เขาอยู่ไกลเกินไปและเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ในที่สุดหลิวหมิงอวี่ก็เพิ่มความระมัดระวังของพนักงานทั้งหมดที่ปฏิบัติหน้าที่เพื่อป้องกันสิ่งที่เกิดขึ้น

สัญญาณเตือนภัยแบบนี้ที่สามารถได้ยินทั่วทั้งนิคมไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน

เขาไม่ได้สนใจนัก ตราบใดที่คนแปลกหน้าไม่ได้บุกมาที่นี่

หลังจากออกคำสั่งหลิวหมิงอวี่ก็กลับไปที่ห้องและนอนต่อ

ห้องปฏิบัติการ

เสียงไซเรนที่หลี่ไห่เฟิงดังขึ้นเป็นคนแรกที่ตอบสนองต่อเจ้าหน้าที่ป้องกันในห้องทดลอง

ในห้องทดลองเฉพาะของหลี่ไห่เฟิงไม่มีการตรวจสอบ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของห้องปฏิบัติการไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงสัญญาณเตือนภัย พวกเขารู้ทันทีว่ามีปัญหาเกิดขึ้น

“เร็วเข้า มารับอาวุธ แล้วไปที่ห้องทดลองของนายพล” หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ปฏิบัติหน้าที่ตะโกนใส่เจ้าหน้าที่ด้านล่างทันที

นอกจากเสียงไซเรนข้างนอกแล้ว เสียงไซเรนภายในห้องทดลองก็ส่งเสียงดังอย่างต่อเนื่องเช่นกัน

ในตอนแรก อาวุธเลเซอร์ยิงซุนเจิ้งคังหลายครั้งและทำให้เลือดไหลจำนวนมาก นอกจากนี้ ยาวิวัฒนาการโจมตีเขาซึ่งทำให้เขารู้สึกวิงเวียน

ซุนเจิ้งคังส่ายหัวเพื่อให้ตัวเองสร่างจากอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น

“ล้มไม่ได้ ฉันต้องกลับไปหาลูก ไา 2 วันแล้ว ลูกจะไม่มีอาหารกิน” ซุนเจิ้งคังเฝ้าคิดถึงลูกสาวที่น่ารักอยู่ในใจเพื่อต่อต้านอาการวิงเวียนศีรษะกะทันหัน

“อยู่นั่น ยิง” ทหารยามที่อยู่ด้านข้างรีบเข้ามา

เมื่อเห็นสัตว์ประหลาดปรากฏตัวต่อหน้าเขา เขาก็หยิบปืนไรเฟิลจู่โจมของวอล์คเกอร์ในมือขึ้นมาทันทีและยิงไปที่ซุนเจิ้งคัง

เมื่อเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดเช่นซุนเจิ้งคัง ทหารยามก็ตกใจ ปืนในมือของพวกเขาทำให้เขารู้สึกปลอดภัย

ปัง ปัง ปัง

เสียงปืนดังขึ้น และผู้คุมทั้งห้าที่เข้ามาในกลุ่มแรกถือปืนไรเฟิลลงและยิงพวกเขาไปที่ศีรษะของซุนเจิ้งคัง

ไม่ว่าสัตว์ประหลาดตัวไหน หัวก็คือกุญแจสำคัญ

เสียงคำราม

ซุนเจิ้งคังปวดศีรษะทรมานมานานแล้ว เผชิญหน้ากับยามที่อยู่ข้างหน้าไม่ไกล เขาส่งเสียงคำราม และร่างทั้งร่างก็พุ่งผ่านไปราวกับสายฟ้าฟาด

ในสายตาของซุนเจิ้งคังกระสุนที่ยิงโดยทหารยามดูเหมือนภาพสโลว์โมชั่นของภาพยนตร์ เขาไม่รู้ว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น และเขาไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้

กระสุนพุ่งผ่านไปและกำปั้นขนาดใหญ่เล็งไปที่บุคลากรที่อยู่นิ่ง

ทหารยามรู้สึกเพียงว่าสัตว์ประหลาดตรงหน้าเขาหายไปกลางอากาศ และเมื่อเขาพบร่างของสัตว์ประหลาด มันก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว

ร่างกายขนาดใหญ่ของซุนเจิ้งคังสะท้อนอยู่ในรูม่านตาของเขา