ตอนที่ 4-2 กลับบ้าน (2)
ในคฤหาสน์ตระกูลบาลุคฮ็อกกำลังเอนกายบนเก้าอี้พลางอ่านหนังสือโบราณเล่มหนาอย่างระมัดระวัง
“ท่านลอร์ดฮ็อก!อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ” คนรับใช้หญิงเอ่ยอย่างเคารพ
ตั้งแต่พ่อบ้านแอชลี่ย์ติดตามวอร์ตันไปจักรวรรดิโอเบรียนตระกูลบาลุคก็ไม่เหลือคนรับใช้อื่น และฮ็อกซึ่งเป็นหัวหน้าตระกูลนักรบเลือดมังกรก็ไม่สามารถทำงานบ้านทั้งหมดได้ด้วยตนเองทำให้ต้องจำเป็นต้องจ้างคนรับใช้หญิงเพื่อทำงานเหล่านั้น
“โอว” ฮ็อกปิดหนังสือแล้วมองคนรับใช้ในหัวใจเขาหนักอึ้ง และถอนหายใจออกมา “โชคยังดี ดูเหมือนว่าพวกขุนนางอื่นจะรู้แล้วว่าบุตรชายข้าเป็นจอมเวทอัจฉริยะของสถาบันเอินส์จึงยอมให้ข้ายืมเงินอีกครั้ง มิเช่นนั้นชีวิตคงยากลำบากนัก”
เนื่องจากเขาเก็บภาษีจากชาวเมืองอู่ซันในอัตราต่ำฮ็อกจึงมีเงินแค่พอจ่ายเงินเดือนให้ทหาร และส่งบรรณาการให้อาณาจักรเท่านั้น แค่คิดถึงเรื่องนี้ฮ็อกก็หดหู่ใจตระกูลบาลุคตกต่ำลงในยุคสมัยของเขา สมบัติต่างๆล้วนถูกขายออกไปสิ้น
ยังโชคดีที่...
เขายังมีบุตรชาย....บุตรชายที่ยอดเยี่ยมทั้งสอง
“ลินลี่ย์กลายเป็นจอมเวทระดับ 5 แล้ว เขาจะจบการศึกษาในอีกไม่นานในตอนนั้นข้าคงส่งมอบตระกูลให้อยู่ในความดูแลของเขาได้ข้าจะได้ไปทำในสิ่งที่ข้าอยากทำมาโดยตลอดเสียที”
ฮ็อกลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเดินไปห้องอาหาร แต่ทันใดนั้น...
“ท่านลอร์ดฮ็อก ท่านลอร์ดฮ็อก!”เสียงฮิลแมนดังมาแต่ไกล
ฮ็อกมองลอดประตูใหญ่ออกไปอย่างสงสัยในเวลาสั้นๆ ฮิลแมนก็ผลุนผลันเข้ามา และไม่ห่างกันนักเด็กหนุ่มรูปร่างกำยำก็ตามเข้ามา
เมื่อเห็นเด็กหนุ่มรอยยิ้มกว้างก็ปรากกฏขึ้นบนใบหน้าของฮ็อก เขาหัวเราะลั่น “ลินลี่ย์ เจ้ากลับมาแล้วฮ่าฮ่า น่ายินดียิ่งนัก เป็นเรื่องน่าทึ่งครั้งใหญ่ทีเดียว!”
“อากาธ่า ช่วยเตรียมอาหารเย็นเพิ่มด้วย”ฮ็อกกล่าวในขณะตบไหล่ลินลี่ย์อย่างภูมิใจ “ลูกพ่อ เจ้าเกือบสูงกว่าข้าแล้ว โอ้ไม่ใช่ว่าเจ้าจะได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้ตอนสิ้นปีเท่านั้นหรือ? เหตุใดครานี้จึงกลับมาได้เล่า?...”
ลินลี่ย์ยิ้มบ้าง“ท่านพ่อ ข้าจะเล่าให้ท่านฟังระหว่างทานอาหารเย็นดีหรือไม่?”
“ลึกลับขนาดนั้นเชียวหรือ?” ฮ็อกเริ่มขมวดคิ้วใส่ลินลี่ย์
ฮิลแมนที่ยืนอยู่ข้างๆหัวเราะ“ท่านลอร์ดฮ็อก ลินลี่ย์ก็ไม่บอกอะไรข้าเช่นกันแต่เหมือนว่าเขาเตรียมของขวัญพิเศษมาให้ท่านด้วย ข้าถามเท่าไรเขาก็ไม่ยอมพูด”
“ลุงฮิลแมน!” ลินลี่ย์ทำหน้ามุ่ยใส่ฮิลแมน
“ก็ได้ ข้าเงียบแล้วๆ” ฮิลแมนหัวเราะลั่น
ความมืดปกคลุมผืนฟ้าแผ่ขยายเงาปกคลุมผืนดิน แต่ในห้องอาหารของตระกูลบาลุคกลับสว่างไสวด้วยแสงเทียนหลังจากเสร็จอาหารเย็น หญิงรับใช้ อากาธ่า ก็ทำความสะอาดโต๊ะและจากไปเหลือเพียงลินลี่ย์และฮ็อกในห้อง ลินลี่ย์จึงวางกระเป๋าเบื้องหน้าบิดา
“อะไรอยู่ข้าในอย่างนั้นหรือ?” ฮ็อกมองลินลี่ย์อย่างสงสัย
“เราจะเปิดมันดูในอีกอึดใจ” ลินลี่ย์ยืนขึ้นแล้วเดินไปปิดประตูฮ็อกอดหัวเราะไม่ได้ “มันลึกลับขนาดที่เจ้าต้องปิดประตูเชียวหรือ?”
ลินลี่ย์นั่งลงอย่างมั่นใจ“ท่านพ่อ! ท่านสามารถเปิดกระเป๋าได้แล้ว”
“หืม! มาดูกันว่าเจ้านำสิ่งใดมา”ฮ็อกเปิดกระเป๋าอย่างสงสัย แต่ก็ยิ่งประหลาดใจว่าด้านในยังมีถุงผ้าอีกชั้นปากถุงถูกผูกไว้อย่างแน่นหนาถุงโป่งพองจนมีขนาดใหญ่เนื่องจากมีแก่นเวทจำนวนมากซุกซ่อนอยู่ภายใน
ฮ็อกใช้มือคลำภายนอกถุงแล้วเอ่ยอย่างสงสัย “เป็นถุงที่ใหญ่เสียจริง รู้สึกไม่เหมือนกับเหรียญทองหรือจะเป็นเม็ดพลอยกัน?”ฮ็อกไม่มั่นใจว่ามันคืออะไร ในขณะพูดเขาก็เปิดถุงทันที
เมื่อถุงถูกเปิดออก
แก่นเวทงดงามหลากสีสันส่องประกายเป็นแสงสีรุ้งฮ็อกรู้สึกมึนงงเมื่อเห็นพวกมัน ในถุงนั้นเต็มไปด้วยแก่นเวทจำนวนมากในชีวิตของฮ็อกไม่เคยเห็นแก่นเวทมากมายขนาดนี้มาก่อน
“ทั้งหมดคือแก่นเวทหรือ?” ดวงตาของฮ็อกหมุนคว้างและจับจ้องลินลี่ย์ด้วยความประหลาดใจหลังจากนั้น เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ฮ็อกเคยเห็นแก่นเวทมาก่อนแต่ไม่เคยเห็นจำนวนมากมายขนาดนี้จำนวนของมันเพียงถุงเดียวก็สามารถทำให้ผู้พบเห็นตกใจได้ง่ายๆ
ลินลี่ย์พยักหน้า “ถูกแล้วในกระเป๋านี้เต็มไปด้วยแก่นเวทระดับสูงและศิลาเวทอีกเล็กน้อย ตามที่ข้าอ่านพบแก่นเวททั้งหมดนี่คงมีค่าประมาณ 70,000 เหรียญทอง”
“เจ็ดหมื่นเหรียญทอง?” ฮ็อกรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง
ในหลายปีมานี้ฮ็อกต้องยากลำบากเนื่องจากขาดแคลนเงิน หากมีใครต้องการให้เขาหาเงิน 500เหรียญทองมาให้ เขาก็ทำได้เพียงหยิบยืมผู้อื่นเท่านั้น นับเป็นความยากจนที่ไม่มีใครจะคิดถึง
เจ็ดหมื่นเหรียญทอง!
ไม่ใช่ว่าเงิน 70,000เหรียญทองนี้จะสามารถเลี้ยงปากท้องของคนในตระกูลบาลุคได้อีกเป็นร้อยปีเลยหรือ?
“แน่นอน 70,000 เหรียญทองนี้เป็นเพียงราคาอ้างอิงเดิมจากในหนังสือข้าคาดว่าปัจจุบันอาจสูงถึง 80,000 เหรียญทองเสียด้วยซ้ำ”ลินลี่ย์พูดตามตรง
พอมองไปยังแก่นเวทหลายหลากสีตรงหน้าฮ็อกพลันรู้สึกว่าเขายังอยู่ในความฝัน ทั้งร่างเหมือนกำลังล่องลอย
“ฮา.....ฮา.......”
ฮ็อกสูดหายใจลึกสองครั้งในที่สุดก็ควบคุมอารมณ์ของตนเองได้
“ลินลี่ย์เจ้าได้แก่นเวทพวกนี้จากที่ใด?” ฮ็อกเอ่ยถาม เขาจ้องมองลินลี่ย์เขม็ง“เจ้าเข้าไปในเทือกเขาอสูรเวทอย่างนั้นหรือ?”
ลินลี่ย์พยักหน้า“ขอรับท่านพ่อ ข้าได้ของทั้งหมดนี่มาจากเทือกเขาอสูรเวท”
“เจ้า...เจ้า...” ฮ็อกรู้สึกโกรธอย่างห้ามไม่ได้“เทือกเขาอสูรเวทเป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุดแห่งหนึ่งบนแผ่นดินนี้การจะเข้าไปต้องฝ่าฟันภัยอันตรายมากมายเหตุใดเจ้าไม่มาพูดคุยกับข้าก่อนตัดสินใจเข้าไป? เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันอันตรายขนาดไหน?”
หลังพูดจบฮ็อกก็เริ่มหัวเราะคำพูดตนเอง
ลินลี่ย์เคยเข้าไปมาแล้วเขาย่อมรู้ว่าภายในนั้นเต็มไปด้วยอันตรายเพียงใด
ฮ็อกหลุบตาต่ำลงและไม่กล่าวสิ่งใดหลังจากเห็นปฏิกิริยาบนใบหน้าของลินลี่ย์ที่ ‘ตั้งใจฟังเขาพร่ำสอน’เขาก็เขย่ามือบุตรชายพลางถอนหายใจ “ลินลี่ย์ ไม่ใช่ว่าข้าที่เป็นบิดาของเจ้าอยากจะดุด่าเจ้าเสียเมื่อไรแต่เจ้าต้องรู้ว่าตอนนี้ตนเองนั้นเป็นจอมเวทอัจฉริยะของสถาบันเอินส์โอกาสในอนาคตของเจ้านั้นไร้ขีดจำกัด และภาระหนักอึ้งของตระกูลบาลุคจะไปตกอยู่บนบ่าเจ้ายิ่งกว่านั้น น้องชายเจ้าก็ยังเด็กนักใครจะรู้ว่าเมื่อไรเขาจะสามารถเป็นนักรบเลือดมังกรที่แท้จริงได้? ตอนนี้ความหวังทั้งหมดของข้ามีเพียงเจ้าแล้วเช่นเดียวกับอนาคตของตระกูลบาลุค เหตุใดจึงทำเหมือนชีวิตของเจ้าเป็นเรื่องตลกเช่นนี้?”
ลินลี่ย์ไม่กล้าพูดแม้สักคำ
“ถอดเสื้อของเจ้าออก ให้ข้าดูบาดแผลของเจ้า”จู่ๆฮ็อกก็เอ่ยขึ้น
ถอดเสื้อผ้าของเขาออก?
ลินลี่ย์รู้สึกลังเลเมื่อสวมเสื้ออยู่ก็ไม่มีใครสังเกตเห็น แต่ลินลี่ย์รู้ดีว่าร่างกายของตนเต็มไปด้วยร่องรอยและบาดแผลมากมายเพียงใด
ฮ็อกขมวดคิ้ว“ถอดออก”
หลังจากลังเลพักหนึ่งในที่สุดลินลี่ย์ก็ถอดเสื้อออกทำให้ร่างกายท่อนบนของเขาเปลือยเปล่าบนแผ่นอกของเขามีรอยแผลเป็นจำนวนนับไปถ้วน และหลายรอยสาหัสถึงชีวิต!
หลังจากเห็นรอยแผลเป็นน่ากลัวมากมายบนร่างกายลินลี่ย์ฮ็อกพลันรู้สึกใจหาย
ฮ็อกสัมผัสแผ่นอกของบุตรชายด้วยมืออันสั่นเทาเห็นบาดแผลที่แทบคร่าชีวิตบนร่างกายลินลี่ย์ ฮ็อกรู้สึกขมขื่นไปทั้งหัวใจความทรมานเพียงใดที่บุตรชายเขาต้องอดทนผ่านพ้นมา? ประสบการณ์เฉียดตายกี่ครั้งที่ต้องพบเจอ?ฮ็อกไม่อยากแม้แต่จะคิดถึงมัน
“ลินลี่ย์ เจ้า....”ฮ็อกเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก
“ท่านพ่อ ดูสิ ข้าสบายดี” ลินลี่ย์กล่าวปลอบโยนในทันที
ฮ็อกเหลือบตามองกองแก่นเวทที่มีมูลค่าเป็นเงินก้อนโตและหันกลับมามองรอยแผลเป็นลึกบนร่างกายของลินลี่ย์ ทั้งร่างของฮ็อกถึงกับสั่นเทิ้ม
ในใจของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
เกลียดที่ตนเองช่างไร้ประโยชน์ไร้ความสามารถสิ้นดี!
หลังจากสูดหายใจลึกฮ็อกก็ตกอยู่ในความเงียบ สายตาจ้องมองไปยังผืนฟ้าและในที่สุดเขาก็กล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ลินลี่ย์เจ้าคงเหน็ดเหนื่อยกับเดินทางมาทั้งวัน รีบไปพักผ่อนเถิด”
“ขอรับท่านพ่อ”
ลินลี่ย์จากไปอย่างเงียบเชียบทิ้งให้ฮ็อกนั่งอยู่ตามลำพังท่ามกลางแสงเทียนในห้องอาหาร
