ไม่ต้องพูดถึงว่าแพทย์ผู้ตรวจไม่เห็นการเคลื่อนไหวของซุนเจิ้งคังอย่างชัดเจน แม้แต่หลี่ไห่เฟิงที่สังเกตอยู่ข้างนอกก็ไม่เห็นการเคลื่อนไหวของซุนเจิ้งคังอย่างชัดเจน

ซุนเจิ้งคังดูเหมือนจะเลื่อนลอย และเขาก็พุ่งตรงไปหาแพทย์ผู้ตรวจ

“รีบปิดห้องทดลองซะ” หลี่ไห่เฟิงสั่งทันที

ห้องทดลองแต่ละห้องสามารถปิดแยกกันได้ เพื่อป้องกันไม่ให้สัตว์ประหลาดที่เกิดจากยาวิวัฒนาการออกมา

ในอดีตแพทย์เหล่านั้นสามารถออกได้ตรงเวลาและบางครั้งแพทย์บางคนไม่ออกมาด้วยเหตุผลบางประการ ทำได้แค่อยู่กับสัตว์ประหลาดและยอมรับการทดลองแห่งความตาย

ครั้งนี้ ดูเหมือนแพทย์คนนี้จะออกไม่ได้เนื่องจากเหตุบังเอิญนี้

หลี่ไห่เฟิงไม่รู้สึกเป็นทุกข์ ยังไงก็มีหมอที่นี่เยอะ ใครบางคนจะเข้ามาแทนที่เมื่อเขาตาย แม้ว่าเขาจะมีส่วนร่วมในสาเหตุอันยิ่งใหญ่ของการพัฒนายาก็ตาม

ซุนเจิ้งคังคว้าตัวแพทย์ผู้ตรวจโดยตรง และร่างกายที่ผอมบางของแพทย์ผู้ตรวจ เมื่อเทียบกับร่างกายที่ใหญ่โตของซุนเจิ้งคังแล้ว ช่างน่าสมเพช

เมื่อซุนเจิ้งคังจับหมอที่กำลังตรวจได้ เขาไม่ได้ฆ่าเขาทันที แต่มองเขาด้วยท่าทางแปลก ๆ

เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของซุนเจิ้งคัง แพทย์ผู้ตรวจก็คิดว่าเขายังรอดชีวิตอยู่ เขาพนมมือแล้วตะโกน “ฉันขอโทษ ได้โปรดปล่อยฉันไป”

“ถ้าปล่อยแล้วใครจะปล่อยฉัน” ซุนเจิ้งคังพูด แต่ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือด รวมถึงปากของเขาด้วย เวลาพูดจะมีลมรั่วหมอได้ยินไม่ชัดเจนนัก

แต่แพทย์ผู้ตรวจก็ตระหนักว่าการทดลองนี้แตกต่างจากการทดลองครั้งก่อนที่สร้างความสับสนอลหม่าน ตัวทดลองมีสติสัมปชัญญะของตัวเอง สิ่งนี้แสดงถึงความสำเร็จของยาวิวัฒนาการทั่วไปหรือไม่?

“ปล่อยผมเถอะ ผมช่วยคุณได้” แพทย์ผู้ตรวจรักษายังคงสวดอ้อนวอนต่อซุนเจิ้งคัง โดยหวังว่าจะปล่อยเขาไป

ซุนเจิ้งคังยื่นมืออีกข้างวางบนศีรษะของผู้ตรวจสอบ แล้วบิดเบา ๆ ทันใดนั้นศีรษะของเขาก็เปลี่ยนไป

หากมีผู้คนอยู่รอบๆ คุณอาจได้ยินสิ่งที่ซุนเจิ้งคังพูดว่า “ลูกเอ๋ย รอก่อน แล้วพ่อจะกลับไปหาเจ้า”

หลี่ไห่เฟิงข้างนอกมองดูการเคลื่อนไหวของซุนเจิ้งคังอย่างแปลก ๆ โดยสงสัยว่าทำไมเขาไม่ฆ่าแพทย์ผู้ตรวจตั้งแต่แรก

เมื่อมองไปที่ผู้ตรวจสอบที่ร้องขอความเมตตา หลี่ไห่เฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ผู้ชายคนนี้ยังคงขอร้องสัตว์ประหลาด ไม่รู้หรือว่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้ไม่มีจิตสำนึกในตัวเอง”

แต่ในไม่ช้าหลี่ไห่เฟิงก็กลับคำตัดสินของเขาเอง เขารู้สึกว่าผู้ทดลองดูเหมือนจะมีสติสัมปชัญญะในตัวเอง

นี่หมายความว่าการทดสอบของเขาสำเร็จหรือไม่

เมื่อดูที่ความเร็วที่น่าอัศจรรย์ของสัตว์ประหลาดในตอนนี้ หากมัรมีสติสัมปชัญญะในตัวเองจริงๆ แสดงว่าสำเร็จแล้วจริงๆ

หลี่ไห่เฟิงไม่รังเกียจที่เขาจะมีร่างกายที่ใหญ่โตเช่นกัน

ในไม่ช้า เขาก็แน่ใจมากขึ้นว่าการคาดเดาของเขาถูกต้อง

หลังจากที่ซุนเจิ้งคังสังหารแพทย์ผู้ตรวจร่างกายแล้ว เขาก็มาที่ประตูเป็นครั้งแรก น่าเสียดายที่ประตูถูกล็อคไปแล้ว

เขามองหาสวิตช์ไปรอบๆ แต่โชคไม่ดีที่ห้องทดลองถูกล็อคจากด้านนอก มันเป็นล็อคแบบบังคับและเปิดได้จากด้านนอกเท่านั้น

เนื่องจากไม่สามารถเปิดด้วยสวิตช์ได้ เรามาเปิดกันอย่างจริงจังกันเถอะ

กระแทก

กำปั้นขนาดใหญ่ของซุนเจิ้งคังกระแทกประตู

หลี่ไห่เฟิงยืนอยู่ข้างนอก พวกเขารู้สึกเพียงว่าพื้นสั่นสะเทือนชั่วขณะหนึ่ง ราวกับว่ามีแผ่นดินไหว

“นายพล มากำจัดสัตว์ประหลาดตัวนี้กันเถอะ พลังนี้น่าทึ่งเกินไป” ผู้พันอี้แนะนำ พลังนี้น่าทึ่งเกินไป เขากลัวว่าสัตว์ประหลาดจะหลุดออกมาจริงๆ เขาไม่สบายใจมาก เขามักจะรู้สึกว่ามันจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นในภายหลัง

“รอสักครู่ฉันจะสังเกตอีกครั้ง” หลี่ไห่เฟิงโบกมือของเขา ตอนนี้เขากำลังยืนยันสถานการณ์เฉพาะของอีกฝ่ายและยืนยันว่าผู้ทดลองมีสติสัมปชัญญะอยู่จริงหรือไม่

ตึง

ซุนเจิ้งคังทุบประตูหลายครั้งด้วยมือของเขา และความแข็งของประตูก็สูงเกินไป ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทุบเข้าไปได้

ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงเศษแก้วที่สามารถมองเห็นข้างในได้ในขณะที่ทำการตรวจสอบข้อมูล

ซุนเจิ้งคังเปลี่ยนเป้าหมายโจมตีทันที ทำลายกระจกได้ดีกว่าประตูอัลลอยนี้เสมอ แม้ว่าจะเป็นกระจกเทมเปอร์ก็ตาม

กระจกชิ้นนี้สามารถมองเห็นได้จากภายนอกเท่านั้น แต่ไม่สามารถมองจากภายในได้

จู่ๆ ซุนเจิ้งคังก็ปรากฏตัวต่อหน้ากระจก ทำให้หลี่ไห่เฟิงตกตะลึง

“นายพล มาฆ่ามันด้วยอาวุธกันเถอะ ก่อนที่มันจะสายเกินไป” พันเอกอี้กล่าวอย่างเร่งรีบ เมื่อเห็นร่างทดลองอยู่หน้ากระจก ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าความกังวลในใจมาจากไหน

ในขณะนี้หลี่ไห่เฟิงไม่ได้คิดอีกต่อไปว่าอีกฝ่ายมีสติสัมปชัญญะหรือไม่ เมื่อมองผ่านกระจกและมองหน้าเขาก็รู้สึกกังวลเช่นกัน เขากดปุ่มโจมตีอาวุธข้างๆ ทันที และในที่สุดก็รู้สึกโล่งใจ

ขณะที่กดเข้าไปนั้น พบหัววัดบางส่วนในห้องทดลองภายใน นี่เป็นอาวุธเลเซอร์ที่ทรงพลังที่สุดในฝั่งของหลี่ไห่เฟิง

เมื่อซุนเจิ้งคังเห็นแสงเหล่านี้ออกมา เขารู้สึกใจสั่น

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะหลบได้ เลเซอร์ก็ส่องมาที่เขาแล้ว

ฟุ่บ

ร่างกายของเขาถูกยิงทะลุในทันที และกลิ่นของเนื้อก็อบอวลไปทั่วห้องทดลอง

น่าเสียดายที่อาวุธเลเซอร์ไม่โดนหัวของซุนเจิ้งคัง

ซุนเจิ้งคังรีบหลบอาวุธเลเซอร์บนหัวของเขาอย่างรวดเร็ว ไม่ให้เลเซอร์โจมตีเขาอีกต่อไป

ความเร็วของเลเซอร์นั้นเร็วมาก แต่ความเร็วในการจดจำนั้นช้าเกินไป และความเร็วของซุนเจิ้งคังก็ถึงขีดจำกัดแล้ว

หลี่ไห่เฟิงมองไปที่ซุนเจิ้งคังด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย ถ้าเขาสามารถบรรลุความเร็วแบบนี้และพลังแบบนี้ได้ มันจะดีแค่ไหน

ในขณะนี้ หลี่ไห่เฟิงเชื่ออย่างแน่วแน่ว่าการทดลองของเขาประสบความสำเร็จ มิฉะนั้น ผู้ทดลองนี้จะไม่สามารถหลีกเลี่ยงอาวุธเลเซอร์บนศีรษะของเขาได้เหมือนตอนนี้

“นายพล โปรดออกจากที่นี่เถอะครับ” เมื่อเห็นซุนเจิ้งคังหลายร่างปรากฏตัวข้างใน พันเอกอี้รู้สึกว่าความรู้สึกวิกฤตในใจของเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ และออกคำแนะนำที่แข็งแกร่งอีกครั้ง

“เอาล่ะ เราออกไปกันเถอะ”หลี่ไห่เฟิงพยักหน้า เขารู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ควรจะอยู่นาน