ตอนที่ 32 พรสวรรค์ที่ฝังอยู่ในกระดูก
สถานที่ก่อสร้าง บ้านพักคนชราหลังเก่า
ฝุ่นฟุ้งกระจาย เสียงก่อสร้างดังอย่างต่อเนื่อง มันเป็นฉากที่คึกคัก
ผู้เล่นเหล่านี้ดูเหมือนจะมีพลังและความกระตือรือร้นไม่รู้จบ เข็นรถที่เก็บขึ้นมาจากสถานที่ก่อสร้างร้างอย่างกระฉับกระเฉง ขนย้ายหินทีละก้อน ทุบมันด้วยค้อนก่อนที่จะส่งไปยังเตาเผาซีเมนต์ แล้วเทลงในเตาเผาทำปูนซีเมนต์
ผู้เล่นนั่งยอง ๆ พยายามสูบลม ทำให้ไฟในเตาเผาแรงขึ้น ไม่ไกลจากนั้นคือเตาเผาถ่านที่ทำงานไม่หยุด และไกลออกไปคือเตาเผาดินเผาสำหรับเนื้อรมควันและชั้นวางปลา ควันและเสียงกึกก้องทำให้นกบนต้นไม้หนีไป
ผู้เล่นทำงานร่วมกัน เทซีเมนต์ผสมกับทรายและน้ำ ทำให้มันกลายยาแนว และในไม่ช้า รากฐานของส่วนแรกของกำแพงก็ถูกสร้างขึ้น
สถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนชนเผ่าแรกเกิด ที่ยังเยาว์วัยและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา
สถานที่ก่อสร้างถูกส่งมอบให้กับ [Hold_the_sword_execution](ดาบ) ซึ่งเคยเรียนวิศวกรรมโยธา เฒ่าขาวและ เอมเพิลไทม์ได้เริ่มการวิจัย "เตาหลอมเหล็ก" แล้ว
เกลยังได้ปรับปรุงกับดักตกปลาอีกด้วย การใช้ตัวอ่อนของปลิงกลายพันธุ์เป็นเหยื่อ การจับปลามากกว่าหนึ่งโหลต่อวันก็ไม่มีปัญหาแต่อย่างใด ถ้าพวกเขากินปลาไม่หมด ปลาที่เหลือจะถูกส่งไปให้พี่ชายทำไข่คนเพื่อทำปลาแห้ง
สัตว์น้ำในทะเลสาบนี้มีมากมายเกินกว่าที่เขาคิดไว้
สิ่งเดียวที่ต้องใส่ใจคือเขาไม่สามารถใส่เหยื่อมากเกินไปในกับดักและระดับน้ำไม่ควรลึกเกินไป มิฉะนั้นปลาตัวใหญ่ที่ถูกดึงดูดอาจทำให้กับดักเสียหายได้ง่าย
แต่สิ่งเหล่านี้เป็นปัญหาเล็กน้อย
เมื่อคุณเชี่ยวชาญ ทุกอย่างจะค่อยๆ มีดีมากขึ้น และกระบวนการนี้ก็สนุกมาก
เช่นเดียวกับผู้เล่นใหม่
พวกเขาไม่จำเป็นต้องมองหา เพราะทุกอย่างที่นี่แปลกใหม่สำหรับพวกเขา แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสัมผัสสิ่งนี้ในสังคมสมัยใหม่
หลายคนนั่งอยู่ในสำนักงานทั้งวัน ทำสิ่งเดิมซ้ำๆ ที่ใครๆ ก็ทำแทนได้วันแล้ววันเล่า สูญเสียตัวเองไปกับโลกเหล่านั้น
อย่างไรก็ตาม ที่นี่นั้นแตกต่างออกไป
ความแตกต่างนี้ไม่เพียงเกิดจากข้อเท็จจริงที่ว่ามันแปลกใหม่ แต่ยังมาจากความรู้สึกพึงพอใจในการตระหนักถึงคุณค่าในตนเอง
ในฐานะวิศวกรโยธาที่ทำงานในไซต์ก่อสร้างมาห้าหกปีแต่ยังไม่สามารถขึ้นสู่ระดับทีมบริหารได้ ตราบใดที่เขาตะโกนว่า "ฉันเป็นวิศวกร" ที่นี่ เขาจะได้รับการยกย่องทันที โดยผู้เล่นอื่นเป็นบอสและได้รับความไว้วางใจให้ทำงานสำคัญ
เช่นเดียวกับคนงานคนอื่น ๆ ในสถานที่ก่อสร้าง
ผู้เล่นส่วนใหญ่ที่นี่เป็นคนธรรมดา และงานที่พวกเขาทำในความเป็นจริงอาจไม่น่าสนใจนัก แต่ตราบใดที่พวกเขามีทักษะ พวกเขาไม่จำเป็นต้องโดดเด่นด้วยซ้ำ แต่พวกเขายังได้รับการยอมรับจากคนอื่นๆ
ด่านหน้าของที่พักพิงพัฒนาด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเพราะความพยายามของทุกคน
ในทฤษฎีลำดับความต้องการของมาสโลว์ นี่เป็นความต้องการสูงสุด มันถูกแยกออกจากความพึงพอใจระดับต่ำอื่นๆ และความสุขทางจิตใจที่ได้มานั้นหาที่เปรียบมิได้จากความพึงพอใจอื่นใด
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาไม่ต้องจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อซื้อมัน แม้ว่าพวกเขาจะเหนื่อย แต่คนที่เหนื่อยก็คือตัวละครในเกม และมันจะไม่ส่งผลกระทบต่อชีวิตจริงของพวกเขา
ตรงกันข้าม เพราะการนอนแต่หัวค่ำ พวกเขาจะมีพลังมากขึ้นในวันรุ่งขึ้น
ทั้งหมดข้างต้นเป็นเพียงการคาดเดาของ ฉู่กวงซึ่งกลับมาที่ด่านหน้าพร้อมรางวัลเมื่อเขาเห็นผู้เล่นกำลังยุ่งอยู่กับการซ่อมแซมด่านหน้า
แน่นอนว่าเขาคงไม่รู้ว่าผู้เล่นคิดอะไรอยู่
สำหรับผู้ดูแล เรื่องแบบนั้นไม่สำคัญและเขาไม่สนใจ
ตราบเท่าที่เขารักษาจำนวนการสมัครให้มากกว่าผู้เล่นในเกมเสมอ เขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีผู้เล่นใหม่เข้ามาในเกม
เลิกเล่น?
AFK?
เหมือนเดิม พวกเขาสามารถมอบหมวกเกมและบัญชีให้กับผู้ที่ต้องการ และกลับไปเล่นเกมเดิมซะ
กลับเข้าเรื่อง การเก็บเกี่ยวครั้งนี้ค่อนข้างน่ายินดี
ปืนไรเฟิลลำกล้องเหล็ก 5 มม. 2 กระบอก กระสุน 5 มม. 62 นัด และกระเป๋าเป้ 3 ใบที่พวกเขาไม่มีเวลาตรวจสอบ
สิ่งเหล่านี้ถูกพบจากโจรทั้งสองและชายเคราะห์ร้ายที่ถูกพวกเขาฆ่า
ฉู่กวงเป็นคนที่ไม่ชอบเสียอะไร รวมถึงหมากลายพันธุ์ที่ถูกยิงที่คอ เขาก็เอากลับมาด้วย
การถูกเลี้ยงดูจะไม่ส่งผลต่อรสชาติของมันอยู่ดี เพราะยังไงมันก็กลายพันธ์อยูดี
เขาโยนไฮยีน่ากลายพันธุ์ให้พี่ชายไข่คน ฉู่กวงและผู้เล่นสองคน ไนท์เท็นและกาเบจเริ่มตรวจสอบเป้ที่พวกเขาหยิบมา
"ไม้ขีดไฟ เข็มทิศ แผนที่ และ... เนื้อแห้งสองสามชิ้น? และพลาสติกบางชิ้น? บนนี้เขียนว่าอะไร?"
เมื่อได้ยินเสียงพึมพำของไนท์เท็น กาเบจก็เอนตัวไป เขาหยิบขึ้นมาด้วยความสนใจและดูใกล้ๆ
"มันเหมือนกับชิปคาสิโน"
"เอาชิ้นส่วนพลาสติกมาให้ผม ผมต้องการมัน"
ฉู่กวงคว้า "ชิ้นพลาสติก" สีขาวประมาณยี่สิบชิ้นด้วยท่าทางสงบ สิ่งเหล่านี้ไร้ประโยชน์สำหรับผู้เล่นอยู่แล้ว
จากนั้น เขามองไปที่เนื้อแห้งในมือของไนท์เท็น
"... ลืมเนื้อแห้งเหล่านี้ไปซะ ผมไม่แนะนำให้คุณกินมัน"
ไนท์เท็นตะลึง เขากำลังจะกัด
"ทำไม?"
ฉู่กวงคิดอยู่ครู่หนึ่งและตอบทางอ้อม
"เหล่าโจรไม่เลือกสิ่งที่กิน คุณไม่สามารถรู้ได้ว่านี่เป็นเนื้อชนิดใด"
ก่อนที่กาเบจจะตอบสนอง ไนท์เท็น ที่อยู่ข้างๆ เขาก็เหวี่ยงตัวกระตุกออกไปแล้วและเริ่มขย้อน
แม้แต่ในเกม เขายังไม่สามารถยอมรับเซตติ้งบางอย่างได้
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของไนท์เท็น ฉู่กวงก็สงสัยว่าผู้เล่นเหล่านี้คิดอย่างไร ดังนั้นเขาจึงมองไปที่กาเบจและถาม
“ความรู้สึกการฆ่าคนครั้งแรกเป็นยังไง”
กาเบจเกาหัวแกรกๆ
“ไม่ได้สนใจ...”
มันเป็นเกม เขาจะรู้สึกอย่างไร? ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเล่นเกมเลือดสาดแบบนี้มาก่อน
ตรงกันข้าม เอฟเฟกต์เลือดของเกมนี้ไม่ได้เกินจริงมากนัก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนักในตอนนั้น
แต่...
เมื่อเขาพุ่งหอกแทงเข้าที่หน้าอกของผู้ปล้นคนสุดท้าย เลือดที่กระเด็นใส่เขาทำให้เขารู้สึกอยากกินขึ้นมาทันที
มันเป็นเหมือนสัญชาตญาณทางชีวภาพ
ฉู่กวงเหลือบมอง "มนุษย์กิ้งก่า" คนนี้โดยไม่คาดคิด เขาไม่คาดคิดว่าคุณภาพจิตใจของผู้เล่นคนนี้จะดีอย่างคาดไม่ถึง
เป็นไปได้ไหมว่าความจริงที่ว่ามันเป็นเกมทำให้ความกลัวตายอ่อนลง?
หรือบางทีผู้เล่นอาจมองโลกนี้ด้วยมุมมองที่เขาไม่เข้าใจ
ฉู่กวงไม่แน่ใจ
อย่างไรก็ตาม อุปกรณ์นี้ไม่ได้ออกแบบโดย ฉู่กวงและเขาไม่เคยใช้หมวกของผู้เล่น นับประสาอะไรกับโลกในสายตาของพวกเขาที่มองเห็นเหมือนกับโลกในสายตาของเขาทุกประการหรือไม่
ดูเหมือนว่าเขาจะต้องใช้ตัวตนของผู้ออกแบบเกมเพื่อสนทนากับผู้เล่นบ่อยขึ้น...
...
เมื่อเวลา 5 โมงเย็น กำแพงทางด้านทิศเหนือของบ้านพักคนชราได้รับการซ่อมแซมโดยพื้นฐานแล้ว
ฉู่กวงต้องยอมรับว่าผู้เล่นเหล่านี้อัจฉริยะจริงๆ
เขารู้สึกว่าบทบาทของเขาในฐานะ NPC นั้นค่อนข้างซ้ำซ้อน
แม้ว่าพรสวรรค์บางอย่างจะไม่ได้เขียนไว้บนแผงคุณสมบัติ แต่พวกมันก็ถูกจารึกไว้ในกระดูกของพวกเขา ตราบใดที่พวกเขาได้รับที่ดินผืนหนึ่ง พวกเขาก็สามารถปลูกอะไรจากมันได้
แม้ว่าเซิร์ฟเวอร์จะถูกรีเซ็ตและโลกถูกทำลายในวันพรุ่งนี้ พวกเขายังคงสามารถสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้
สมบัติในสถานที่ก่อสร้างไม่ได้มีเพียงบลูสโตนสีเทาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงกองบล็อกคอนกรีตที่บรรจุอยู่ในกระสอบด้วย
สิ่งเหล่านี้หนักเกินกว่าที่ผู้รอดชีวิตทั่วไปจะเอาไปทิ้งหรือใช้งานได้ ดังนั้นพวกมันจึงยังคงรักษาสภาพดั้งเดิมไว้ตั้งแต่ช่วงเริ่มต้นของสงครามนิวเคลียร์จนถึงปัจจุบัน
แม้ว่าปูนซีเมนต์เหล่านี้จะแข็งตัวมานานแล้วและไม่สามารถผสมกับทรายเพื่อใช้ก่อฐานได้ แต่ควรสามารถใช้เป็นอิฐสำหรับก่อผนังได้
อย่างน้อย มันก็น่าเชื่อถือกว่ากองอิฐโคลนสีเหลืองที่เฒ่าขาวเผา!
ภายใต้การนำของดาบผู้เล่นตอกท่อนไม้สนที่ตัดยาว 4-5 เมตรลงบนพื้นดิน วางกองบล็อกซีเมนต์ที่ขนส่งมาจากสถานที่ก่อสร้างตรงกลาง จากนั้นสอดเหล็กเส้นที่ขโมยมาจากที่ก่อสร้างเพื่อตรึงและในที่สุดก็เทซีเมนต์แคลเซียมคาร์บอเนตที่ผสมแล้วลงไป
เมื่อซีเมนต์แห้ง การเสริมคอนกรีตที่เรียบง่ายแต่เชื่อถือได้ก็เสร็จสมบูรณ์
ส่วนด้านในของผนังทำทางลาดด้วยบล็อกซีเมนต์และเศษคอนกรีต
ในกรณีที่มีการโจมตี ผู้เล่นภายในกำแพงจะต้องคลานบนทางลาดเท่านั้น จากนั้นพวกเขาก็สามารถใช้ที่กำบังเพื่อต่อสู้กับผู้รุกรานได้
เมื่อคำนึงว่าขนาดของด่านหน้าจะขยายออกไปอีกในอนาคต ป้อมปราการอื่นอาจถูกสร้างขึ้นที่ด้านนอกของป้อม และสามารถใช้ร่วมกับป้อมยามและหอสังเกตการณ์เพื่อความปลอดภัย
“...ภูมิประเทศของอุทยานพื้นที่ชุ่มน้ำทั้งหมดค่อนข้างราบเรียบ บ้านพักคนชราล้อมรอบด้วยป่าราบ ไม่มีเนินชัน เป็นที่กำบัง หากโค่นต้นไม้แถวนี้หมด การค้นหาเป้าหมายก่อนเข้าใกล้ด่านได้จะง่ายขึ้น!”
“โอ้ พี่ชาย ในโลกจริงคุณทำอะไร” เฒ่าขาวดูประหลาดใจเมื่อเขามองไปที่ผู้เล่นใหม่ถัดจากเขา
เขามีความประทับใจที่เล็กน้อยเกี่ยวกับ [Hold_the_sword_execution](ดาบ) โดยจำได้ว่าผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะเข้าร่วมกลุ่มเมื่อนานมาแล้ว
บังเอิญมีคนแบบนี้แฝงตัวอยู่ในกลุ่มเกมเล็กๆ
Hold_the_sword_execution ยิ้มและพูดอย่างเขินอาย
"...ผมเป็นแค่วิศวกรโยธา พนักงานชายขอบในแผนก ดื่มชาและอ่านหนังสือพิมพ์ตลอดทั้งวัน"
"ไม่ ไม่ นายเก่งจริงๆ! พูดตามตรง ฉันไม่เคยคิดเลยว่ากำแพงจะเสร็จในวันนี้"
“ขอบคุณ!”
แสงตะวันลับขอบฟ้า
พี่ชายไข่กวนที่ทำหน้าที่เป็นเชได้ตั้งหม้อใบใหญ่บนพื้นที่เปิดโล่งหน้าบ้านพักคนชรา โยนปลาที่เกลจับได้จากทะเลสาบลงไป และทำหม้อซุปปลาสดใส่ถั่วไพน์
ผู้เล่นทั้งหมดนั่งบนพื้น แต่ละคนมีชามและเนื้อรมควันแห้งหนึ่งชิ้น ดื่มซุปปลาและเคี้ยวเนื้อรมควัน จริงๆ แล้วมันไม่ได้แย่ขนาดนั้น
แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะเพลิดเพลินกับอาหารมื้อนี้
ตัวอย่างเช่น เถิงเถิง ซึ่งนั่งอยู่บนพื้นบีบจมูกของเธอและมองชามในมือของเธออย่างเศร้าสร้อย
“เอ่อ มันเหม็นมาก...”
ไม่ว่าจะในเกมหรือในความเป็นจริง เธอไวต่อกลิ่นมากและรับไม่ได้กับวิธีการทำอาหารแบบนี้
พี่ไข่กวนที่ได้ยินอยู่ไม่ไกลถึงกับกลอกตา
"คิดว่าฉันชอบเหรอ?... ที่นี่ไม่มีไวน์สำหรับปรุงอาหาร ฉันพยายามเต็มที่แล้ว"
สีหน้าของเขาแสดงออกชัดเจนว่า เขาชอบมันไหม
“กินเถอะ เธอจะหิวถ้าไม่กินในเกมนี้” ไนท์เท็นปลอบข้างๆ เธอ “ทำไมไม่ลองบีบจมูกแล้วกินล่ะ ฉันช่วยได้”
เถิงเถิงรีบถอยห่างออกมา
"ไม่จำเป็น."
พูดถึงเรื่องนี้ NPC จำเป็นต้องกินด้วยหรือไม่?
เถิงเถิง มองไปรอบๆ และพบว่าผู้ดูแลก็อยู่ไม่ไกลเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ทานอาหารร่วมกับผู้เล่น เพียงแค่อยู่ที่นี่สักพักแล้วรีบจากไป
และเมื่อเขากลับมาอีกครั้ง ผู้เล่นหลายคนที่อยู่ใกล้เขาเห็นว่าใบหน้าของเขามืดลงและอารมณ์ของเขาดูไม่ค่อยดีนัก
เกิดความโกลาหลในหมู่ผู้เล่น
เมื่อสังเกตเห็นสถานการณ์ เฒ่าขาวรู้สึกสงสัย ดังนั้นเขาจึงวางชามในมือแล้วลุกขึ้นจากพื้น
เขาเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและคว้าเกลที่อยู่ใกล้กว่า
“พี่น้อง เกิดอะไรขึ้น”
เกลดูเคร่งขรึมและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม
"ฉันได้ยินมาว่า... มีผู้เล่นเพิ่งตาย"
