บทที่ 112 เปลี่ยนห้องเรียนแย่งชิงที่นั่ง!
เมื่อไม่กี่วันก่อนตู้เสี่ยวเคยเห็นซุนม่อทดสอบพลังยุทธ์ของเขาในโรงฝึกยุทธ์และจนถึงตอนนี้นางไม่รู้ว่าเขาทำอะไรลงไป ในช่วงเวลาที่ต้องกินอาหาร พลังยุทธ์ของเขาเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณนอกจากนี้ ทางสถาบันก็เต็มไปด้วยข่าวลือเกี่ยวกับเขาเมื่อไม่นานนี้เองด้วยเหตุนี้ตู่เสี่ยวจึงสนใจเขา
บังเอิญตู้เสี่ยวไม่มีสอนในวันนี้ดังนั้นนางจึงตัดสินใจมาที่นี่และฟังการบรรยายของซุนม่อ
ที่ทางเข้าอาคารสอนตู้เสี่ยวเห็นเกาเฉิงซึ่งอยู่ในสำนักงานเดียวกันกับนาง นางโบกมือเรียก
“อาจารย์เกา!”
“อาจารย์ตู้!”
เกาเฉิงยิ้มออกมาทันที
ทั้งสองคุยกันอย่างเกียจคร้านและไม่นานก็พบว่าพวกเขาตั้งใจจะมุ่งหน้าไปยังที่เดียวกัน
“เจ้าต้องการเข้าร่วมการบรรยายทั่วไปของอาจารย์ซุนหรือ?”
อาจารย์ตู้ถาม
"ใช่.ข้าได้ยินมาว่า 'หัตถ์เทวะ' น่าประทับใจมากข้าอยากจะไปดูสิ่งที่ข้าสามารถเรียนรู้ได้จากอาจารย์ซุน!”
ทัศนคติของเกาเฉิงนั้นอ่อนน้อมถ่อมตนมาก
เขาเข้าร่วมเร็วกว่าตู้เสี่ยวหนึ่งปีฤดูใบไม้ผลิปีนี้ เขาลงทะเบียนสอบเป็นมหาคุรุ1 ดาวแต่ไม่ผ่านจากนั้นบุคลิกภาพของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ในอดีตเขาภูมิใจและมั่นใจในตัวเองมากแต่ตอนนี้ เขากลายเป็นคนติดดินมากขึ้น อย่างน้อยที่สุดตอนที่เขาคุยกับคนอื่นเขาก็เป็นมิตรมากขึ้น
“ตู้เสี่ยวเจ้าต้องได้รับคุณสมบัติของมหาคุรุแน่!”
ตู้เสี่ยวเตือนตัวเองอย่างเงียบๆในใจนาง
สถาบันก็เป็นแบบนี้ตลอดเมื่อมีความสามารถเท่านั้นจึงจะมีคุณสมบัติที่น่าภาคภูมิใจเมื่อนั้นคนอื่นจะมองมาที่เจ้า
ทั้งสองขึ้นไปที่ชั้นสามและเห็นผู้คนหลายสิบคนรวมตัวกันที่ทางเดินหน้าห้องเรียน
“วันนี้มีมหาคุรุสอนเหรอ?”
เกาเฉิงขมวดคิ้ว
หากมีมหาคุรุที่สอนจริงๆเกาเฉิงจะไม่ไปฟังการบรรยายของซุนม่อ แต่จะเลือกเข้าร่วมบทเรียนของมหาคุรุแทนแม้ว่าวิชาที่สอนจะไม่ใช่สิ่งที่เขาเคยเรียนมาก่อน เขาก็ยังสามารถจดบันทึกรูปแบบและวิธีการสอนได้มันจะเป็นประโยชน์สำหรับเขา
หลังจากที่เขาล้มเหลวเพียงครั้งเดียวเกาเฉิงก็ถ่อมตัวกว่าเมื่อก่อนมาก เขายังทำงานหนักขึ้นอีกด้วย
"ข้าไม่ทราบ."
ตู้เสี่ยวส่ายหัวอย่างไรก็ตาม นางขมวดคิ้ว นางเข้าร่วมทำงานมานานกว่าสามปีและมาที่อาคารสอนหลายครั้งก่อนหน้านี้ดังนั้น นางจึงคุ้นเคยกับตำแหน่งของห้องเรียนที่นี่เป็นอย่างดี
ที่ด้านข้างของทางเดินนี้ห้องเรียนควรเป็น 308 และนั่นคือห้องเรียนที่ซุนม่อควรจะสอน
“เดี๋ยวก่อนห้องเรียนที่นี่ 308 ไม่ใช่เหรอ? อาจารย์ซุนจะใช้ห้องเรียนนี้ในภายหลังใช่ไหม”
เกาเฉิงตอบโต้ด้วยจากนั้นใบหน้าของเขาก็แสดงอาการตกใจ
ไม่ใช่ว่าปฏิกิริยาของเขาช้าแต่เป็นเพราะมีนักเรียนมากเกินไป ภาพแบบนี้จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อมหาคุรุให้บทเรียนเท่านั้นดังนั้นโดยพื้นฐานแล้วเกาเฉิงไม่ได้โยงเรื่องนี้กับซุนม่อ
ในความเห็นของเขาก็เป็นเรื่องไม่เลวที่ครูใหม่จะมีนักเรียนมาฟังในชั้นเรียนมากกว่าสิบคน
"ใช่!"
ตู้เสี่ยวพยักหน้า
ทั้งสองไม่ได้พูดอีกต่อไปพวกเขาเร่งฝีเท้าโดยไม่ได้รับคำปรึกษาล่วงหน้าและหลังจากที่พวกเขามาถึงก่อนห้องเรียนและแอบมอง ดวงตาของพวกเขากระตุก
“นี่มันเรื่องตลกอะไร?มันเต็มไปหมดแล้วจริงๆเหรอ?”
เกาเฉิงหันหน้าไปโดยไม่รู้ตัวและจ้องไปที่แผ่นป้ายประตูไม่มีข้อผิดพลาด ตัวเลขคือ 308 โดยมี (50) อยู่ข้างหลังซึ่งบ่งชี้ว่านี่คือห้องเรียนที่สามารถรองรับนักเรียนได้ 50 คน
อันที่จริงเกาเฉิงบอกได้เลยว่าห้องเรียนนี้ใหญ่แค่ไหนด้วยการกวาดมอง อย่างไรก็ตามโดยสัญชาตญาณเขาไม่อยากจะยอมรับเรื่องนี้ เพราะเมื่อเขาทำเช่นนั้น ความริษยาจะปรากฎขึ้นในหัวใจของเขา
เขาสอนสี่ปีบวกกับบทเรียนและสะสมชื่อเสียงบางส่วนตอนนี้ จำนวนคนในชั้นเรียนของเขาแน่นอนอยู่ที่ 30+ คนทว่าซุนม่อก็แซงหน้าเขาไปแล้ว
ไม่ ไม่ใช่เหนือกว่า ควรใช้คำว่า 'บดขยี้!
แล้วนักเรียนเหล่านั้นที่รออยู่ที่ทางเดินล่ะ?
เกาเปินได้ยินเสียงดังมาจากนอกห้องเรียนและเมื่อเขานึกถึงความจริงที่ว่ามีคนรออยู่มากมาย เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ในใจแรงกดมหาศาลราวกับเชือกพันรอบคอของเขาหลังจากนั้นบ่วงก็รัดแน่นและเขาก็หายใจไม่ออก
“มีนักเรียนเยอะมาก!’
ตู้เสี่ยวพยายามควบคุมอารมณ์อย่างเต็มที่แต่นางก็ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น นี่คือสิ่งที่เรียกว่าอัจฉริยะหรือไม่?
นางทำงานมาสามปีและบันทึกการเข้าชั้นเรียนของนางอยู่ที่ประมาณ40 คน นอกจากนี้ นางต้องอดทนยืนหยัดอยู่นานกว่าหนึ่งปีกว่าจะถึง 40
“ไม่มีที่นั่งเหลือแล้ว!”
เกาเฉิงยักไหล่และเตรียมจะจากไป
“ข้าจะไปหาผู้ช่วยโจวหลินเพื่อขอให้นางเปลี่ยนห้องเรียน”
หลังจากที่ตู้เสี่ยวพูดนางก็รีบจากไป
“เอ๊ะ?”
เกาเฉิงจ้องมองที่ด้านหลังที่จากไปของตู้เสี่ยวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้น่ารักและช่างคุยแล้วเหรอ?
ในฐานะเพื่อนร่วมงาน เกาเฉิงรู้สึกว่าเขาค่อนข้างคุ้นเคยกับตู้เสี่ยว
หน้าตาของผู้หญิงคนนี้ดูธรรมดาแต่จิตวิญญาณการต่อสู้ของนางก็สูงมาก นางทำงานอย่างหนักเพื่อให้ได้มาซึ่งคุณสมบัติของมหาคุรุ1 ดาวมาโดยตลอด นางไม่เคยไปทานอาหารเย็นกับเพื่อนร่วมงานและจะไม่ยกยอครูคนใด
พูดตรงๆ นางเป็นสตรีที่ไม่สนใจที่จะมีหรือรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนร่วมงานแต่ตอนนี้ นางคิดจะช่วยซุนม่อเปลี่ยนห้องเรียน!
“หรือจะเป็นเพราะหัตถ์เทวะ?”
เกาเฉิงเดานี่ควรเป็นเหตุผลเดียว
ในฐานะผู้ช่วยของอันซินฮุ่ยงานของโจวหลินครอบคลุมทุกอย่าง งานของนางอาจไม่เหนื่อยแต่ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้นางจมอยู่กับรายละเอียดปลีกย่อย
ก๊อกๆ!
ตู้เสี่ยวเคาะประตูขณะที่นางผลักเปิดประตูสำนักงาน
“อาจารย์ตู้มีสิ่งที่เจ้าต้องการหรือไม่?”
โจวหลินนวดหน้าผากของนาง
“ห้องเรียนของซุนม่อมีขนาดเล็กเกินไปจำเป็นต้องเปลี่ยนสถานที่เป็นห้องเรียนขนาดใหญ่ขึ้น”
ตู้เสี่ยวแสดงความตั้งใจของนาง
โจวหลินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยนางไม่เข้าใจว่าทำไมตู้เสี่ยวถึงกังวลเรื่องนี้ แต่นางก็ยังอธิบายว่า
“อาจารย์ใหญ่อันได้เปลี่ยนห้องเรียนให้เขาแล้ว!”
หลังจากการบรรยายสาธารณะครั้งแรกของซุนม่อแม้ว่าโจวหลินจะพบว่าซุนม่อไม่เป็นที่พอใจในสายตานางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับว่าซุนม่อมีความสามารถค่อนข้างมาก
เมื่ออันซินฮุ่ยจัดโปรแกรมวิชาการนางยังเลือกห้องเรียน 50 คนเป็นพิเศษสำหรับ ซุนม่อ
เมื่อทำเช่นนั้นนางแสดงให้เห็นว่านางนับถือซุนม่ออย่างสูง
ต้องรู้ว่าเมื่อครูใหม่เริ่มดำเนินการสอนในชั้นเรียนพวกเขาจะเริ่มจากห้องเรียน 30 คนเพราะถึงแม้โรงเรียนจะมอบห้องเรียนที่ใหญ่ขึ้นให้กับครูคนใหม่จำนวนนักเรียนก็ไม่เพียงพอที่จะตีตัวเลขได้
ตู้เสี่ยวกัดริมฝีปากของนางและคิดถึงตัวเองในอดีต
ระหว่างบทเรียนแรกของนางในห้องเรียนขนาด30 คน มีนักเรียนเพียงเก้าคนเท่านั้นที่มา ตัวเลขไม่ได้เป็นตัวเลขสองหลักหลังจากชั้นเรียนจบลงตู้เสี่ยวก็ซ่อนตัวอยู่ในหอพักของนางและแอบร้องไห้อยู่เป็นเวลานาน
“เฮ้อ ข้านึกถึงเรื่องน่าเศร้าอีกแล้ว”
ตู้เสี่ยวส่ายหัวแล้วอธิบายอย่างรวดเร็วว่า
“ห้องเรียน 50คนไม่ใหญ่พอ ก่อนหน้านี้ เมื่อข้าผ่านไปที่นั่น นักเรียนสิบกว่าคนรออยู่นอกทางเดินตั้งใจจะฟังการบรรยาย”
"อา?"
โจวหลินรู้สึกตกใจ(นี่เรื่องจริงเหรอ?)
“ใกล้ถึงเวลาเรียนจะเริ่มแล้วเปลี่ยนห้องเรียนให้เขาอย่างรวดเร็ว หากซุนม่อสามารถรักษาสถิติการเข้าชั้นเรียนนี้ได้ในไม่ช้าสถาบันจงโจวของเราก็จะมีครูที่โดดเด่นคนใหม่”
ตู้เสี่ยวคิดถึงหลิ่วมู่ไป๋เมื่อเขาเข้าร่วมและเริ่มให้บทเรียน สถิติการเข้าชั้นเรียนของเขาไม่เคยมีคนน้อยกว่า50 คน ถือว่าค่อนข้างน่าประทับใจ
“ข้าจะไปจัดการให้!”
โจวหลินลุกขึ้นรีบออกจากห้องเรียน
เมื่อนางมาถึงนอกห้องเรียน#308 มีนักเรียนจำนวนมากมารวมตัวกันที่นี่
“การตัดสินของคุณหนูใหญ่แม่นยำกว่าของข้า…”
โจวหลินถอนหายใจ(ซุนม่อ ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถรักษามาตรฐานการสอนนี้ต่อไปได้)
โจวหลินเข้ามาในห้องเรียนและปรบมือ
“ทุกคนให้ความสนใจหน่อยอาจารย์ซุนกำลังจะเปิดชั้นเรียนต่อจากนี้ แต่เนื่องจากจำนวนนักเรียนมากเกินไปสถานที่จึงเปลี่ยนเป็นห้องเรียน #302 แทน ทุกคน ได้โปรดย้ายไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!”
หลังจากที่โจวหลินพูดนางเขียนการเปลี่ยนแปลงสถานที่บนกระดานดำเพื่อให้นักเรียนที่มาถึงที่นี่ในภายหลังจะได้รู้ว่าต้องไปที่ไหนหากต้องการเข้าเรียนในบทเรียนของซุนม่อ
“ว้าวเปลี่ยนห้องเรียน อาจารย์ซุนสุดยอดมาก!”
โจวชี่ยกย่อง
ในสถาบันใดๆ สถิติการเข้าชั้นเรียนของครูจะขึ้นอยู่กับความสามารถของเขาหรือนางท้ายที่สุด สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถปลอมแปลงได้
ติง!
ความประทับใจจากโจวชี่+15 มิตรภาพ (96/100) ชีเซิ่งเจี่ยไม่ได้พูดอะไรแต่เขาก็มีอารมณ์เช่นกัน เขารู้สึกมีความสุขกับซุนม่อ
ติง!
คะแนนความประทับใจจากชีเซิ่งเจี่ย+20 มิตรภาพ (513/1,000)
ปฏิกิริยาของหวังฮ่าวง่ายกว่ามากเขารีบวิ่งไปที่ห้องเรียนใหม่ทันที
“เราจะรออะไรอยู่อีก?พวกเรารีบไปคว้าที่นั่งกันเถอะ!”
นักเรียนในทางเดินก็มีปฏิกิริยาเช่นกันความโกลาหลเกิดขึ้นขณะที่ทุกคนวิ่งไปที่ห้องเรียน #302
“บ้าจริง มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า”
“ข้ามาที่นี่ตั้งแต่6 โมงเช้าเพื่อจองที่นั่งให้ตัวเอง เจ้ากำลังบอกข้าว่าสถานที่จะถูกเปลี่ยนตอนนี้?ไม่ได้หมายความว่าข้าไม่ได้รออะไรเลยเหรอ?”
“เฮ้ อย่าผลัก!”
นักเรียนในห้อง #308เริ่มเคลื่อนไหวอย่างเร่งด่วนราวกับว่าเพิ่งเกิดไฟไหม้
เมื่อเห็นสิ่งนี้โจวหลินก็ตกใจมาก นางไม่คิดว่าพลังการชุมนุมของซุนม่อจะแข็งแกร่งมาก
“เปลี่ยนห้องเรียนใหม่!”
เกาเฉิงส่ายหัวเขารู้สึกอิจฉาและผิดหวัง
สำหรับครูใหม่พวกเขาจะใช้เวลาอย่างน้อยสองสามเดือนก่อนที่จะยกระดับห้องเรียนที่มีผู้เข้าร่วม 30คนเป็นห้องเรียน 50 คน
“ก่อนหน้านี้ยังมีคนพูดว่าซุนม่อเป็นคนที่กิน 'ข้าวนุ่ม' อะไรนะ เรื่องตลกสิ้นดี!”
ตู้เสี่ยวเย้ยหยัน
เมื่อซุนม่อหานักเรียนส่วนตัวได้ห้าคนผู้คนต่างสงสัยว่าเขาใช้ชื่อเสียงของอันซินฮุ่ยเพื่อประสบความสำเร็จหรือไม่แต่แล้วตอนนี้ล่ะ?
อันซินฮุยไม่สามารถช่วยให้เขารวบรวมนักเรียนจำนวนมากเพื่อฟังบทเรียนของเขาได้ใช่ไหม?
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าซุนม่อน่าประทับใจขนาดไหน
เมื่อโจวหลินได้ยินคำนี้นางรู้สึกร้อนบนใบหน้าราวกับว่านางเพิ่งถูกตบเพราะนางเป็นหนึ่งในคนที่สงสัยซุนม่อมาก่อน
“รีบไปกันเถอะอาจจะไม่มีที่นั่งเหลือถ้าเรามาสาย”
เกาเฉิงกระตุ้น
เมื่อซุนม่อใช้แผนการสอนของเขาและมาถึงห้องเรียน#308 เขาอดมีสีหน้าหม่นหมองมิได้ เมื่อเขาไม่เห็นนักเรียนแม้แต่คนเดียว
(ไม่ถูกต้องนักเรียนอยู่ที่ไหน)
(พวกเขาทั้งหมดถูกลักพาตัวไปหรือเปล่า)
ปฏิกิริยาแรกของซุนม่อคือต้องมีใครบางคนแกล้งเขาหลังจากนั้น เขาเห็นโจว หลิน ซึ่งนั่งอยู่แถวแรกเดินผ่านไป
“อาจารย์ซุนเพราะมีนักเรียนมากเกินไป ข้าช่วยเปลี่ยนห้องเรียนที่ใหญ่ขึ้นให้เจ้าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ #302”
โจวหลินอธิบาย
"โอ้...ขอบคุณ!"
ซุนม่อพยักหน้า
“ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอกข้าแค่ทำหน้าที่ของข้า”
โจวหลินยื่นมือของนางออกมา
“ในกรณีนั้น ข้าขอแสดงความยินดีกับอาจารย์ซุนล่วงหน้าข้าคิดว่าอีกไม่นานเจ้าจะสามารถสอนบทเรียนในห้องบรรยายได้!”
"ขอขอบคุณ!"
ซุนม่อบีบนิ้วของโจวหลินเบาๆก่อนหันหลังจะจากไป
ในห้องเรียน #302ได้ยินเสียงกระซิบของผู้คน นักเรียนทุกคนจ้องมองที่ทางเข้ารอคอยซุนม่ออย่างใจจดใจจ่อ
“ฉินหรงหัตถ์เทวะของอาจารย์ซุนมีจริงหรือไม่?”
นักเรียนหญิงคนหนึ่งถามนางอยู่ในอาคารหอพักเดียวกันกับฉินหรง และได้พบนางสองสามครั้ง อย่างไรก็ตามพวกนางไม่คุ้นเคยกันคราวนี้เมื่อนางมาเรียน นางตัดสินใจนั่งข้างฉินหรงหลังจากพบนางที่นี่
เมื่อได้ยินเช่นนี้นักเรียนที่อยู่ใกล้ๆ ทุกคนก็เงียบและหันกลับมาสนใจ
“ข้าได้ยินมาว่าเพียงแค่สัมผัสเจ้าอาจารย์ซุนก็รู้ว่าความพยายามในการฝ่าด่านของเจ้าจบลงด้วยความล้มเหลวกี่ครั้งด้วยเหรอ?”
นักเรียนอีกคนถามเพื่อต้องการยืนยันความจริงในเรื่องนี้
“ไม่เพียงเท่านั้นแต่เขารู้เวลาที่แน่นอนด้วยเหรอ?”
ทุกคนรู้สึกอยากรู้อยากเห็นอย่างมากนั่นคือ 'หัตถ์เทวะ' ในตำนานเมื่อสัมผัสร่างกาย ผู้ครอบครองหัตถ์เทวะจะรู้โครงสร้างของนักเรียน รวมถึงคุณภาพของกระดูกและพรสวรรค์ของนักเรียน
วันนี้ เหตุผลที่ว่าทำไมมีนักเรียนจำนวนมากที่นี่เพราะพวกเขาต้องการให้ซุนม่อตรวจสอบพวกเขาโดยใช้หัตถ์เทวะและบอกความถนัดของพวกเขาพวกเขายังต้องการรู้ว่าทักษะการต่อสู้แบบใดที่เหมาะกับพวกเขาที่สุด
ขณะที่ผู้คนรอบๆหันไปหาฉินหรงและเงียบ คนอื่นๆ ในห้องเรียนก็สังเกตเห็นความเงียบเช่นกันทุกคนจึงหันกลับมา
เป็นเรื่องยากมากที่ฉินหรงจะถูกจ้องมองด้วยสายตามากมาย นางไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร
