ตอนที่ 2-1 หนูเงา อสูรเวท

“อสูรเวท หนูเงาน่ะหรือ?  ปู่เดลิน, หนูเงามีลักษณะพิเศษอะไรบ้าง  ในหมู่อสูรเวท มันอยู่ในระดับใด?”  ลินลี่ย์และเดลินโคเวิร์ทสื่อสารกันทางจิต  แต่ขณะเดียวกันลินลี่ย์กำลังจ้องดูมันอย่างตื่นเต้น

เดลิน โคเวิร์ทยิ้ม เขาแกล้งกระแอมและอ้ำอึ้งอยู่ 2-3 วินาที  จากนั้นจึงพูดช้าๆ “อสูรเวทหนูเงาไม่สามารถไปจัดอันดับมันได้ง่ายๆ ทั้งนี้เพราะมันเป็นตัวแทนของเผ่าพันธุ์หนูทั้งหมด  ในบรรดาสิ่งมีชีวิตประเภทหนู  มีหลักๆ อยู่สองสายพันธุ์คือหนูกินศิลาและหนูเงา แต่หนูกินศิลาและหนูเงากินได้ทุกอย่าง  พวกมันกินอะไรก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นหิน กระดูกแม้กระทั่งเนื้อ”

ลินลี่ย์พยักหน้าในใจ

ตอนนี้ เขาเห็นหนูเงาสีดำกำลังแทะหินก้อนหนึ่ง

“อสูรเวทถูกจัดไว้เป็นเก้าระดับ  อสูรเวทระดับแรกจะอ่อนแอที่สุด  และแน่นอนว่า ที่สูงกว่าระดับเก้าก็คืออสูรเวทระดับเซียน!”  เดลินโคเวิร์ทยิ้มให้ลินลี่ย์  “ลินลี่ย์,หนูกินศิลาสายพันธุ์ที่อ่อนแอที่สุดก็คือหนูกินศิลาสีเทา  หนูกินศิลาระดับที่หนึ่งถึงสามทุกตัวจะมีสีเทา  อาจมีบางส่วนที่มีสีแตกต่าง  หนูกินศิลาพอถึงระดับที่สี่จะเห็นขนของมันเปลี่ยนสีเงินยวง พอถึงระดับเจ็ด ขนของมันจะเปลี่ยนเป็นสีทอง! หนูกินศิลาสีทองอย่างน้อยเป็นอสูรเวทระดับเจ็ด  และอย่างมากเป็นได้ถึงอสูรเวทระดับแปด”

“ลินลี่ย์, เผ่าพันธุ์ของหนูกินศิลานั้นน่ากลัวมาก  ส่วนใหญ่เป็นเพราะพวกมันมีจำนวนมหาศาลและมีมีฟันที่แหลมคมมาก คมกว่าหนูเงาเสียอีก เมื่อหนูกินศิลาจำนวนมากปรากฏตัวขึ้น ต่อให้กองทัพเป็นแสนก็อย่าหวังว่าจะต้านทานพวกมันได้”  เดลิน โคเวิร์ทถอนหายใจขณะพูด

เดลิน โคเวิร์ทนึกถึงภัยพิบัติที่เขาได้เห็นประจักษ์เมื่อนานมาแล้ว

หนูกินศิลาไม่ได้ว่องไวพอๆ กับหนูเงา แต่ร่างของมันแข็งและทนทานเหมือนเหล็ก หนูกินศิลาระดับที่สูงๆ จะมีร่างกายทนกว่า และฟันของมันก็คมกว่า  ร่างของมันดูเหมือนเล็ก  แต่มันเป็นแค่ภาพลวงตา  ในจำนวนที่มหาศาล พวกมันน่ากลัวแน่นอน

“อาวุธที่พวกทหารใช้ทั้งหมดไม่อาจฆ่าหนูกินศิลาได้  แต่หนูกินศิลาสามารถฆ่าและกินทหารได้” เดลินโคเวิร์ทถอนหายใจอีกครั้ง

ในภาพจินตนาการของลินลี่ย์ปรากฏมีภาพขนาดใหญ่หนูกินศิลานับไม่ถ้วนบุกเข้ามาจากที่รกร้างหรือภูเขาและเข้าโจมตีทหารในกองทัพ  ภาพของหนูนับไม่ถ้วนกลืนกินทหารทั้งกองทัพทำให้หัวใจลินลี่ย์สะท้าน

น่ากลัวจริงๆ

“ในบรรดาสิ่งชีวิตเผ่าพันธุ์หนูทั้งสองเผ่าพันธุ์นี้  หนูกินศิลามีพลังป้องกันที่แข็งแกร่งมากฟันแหลมคมและมีจำนวนมหาศาล แต่หนูเงาเล่า?  มีหนูเงาจำนวนมากเช่นกัน  แต่จำนวนของพวกมันยังน้อยกว่าหนูกินศิลา”  เดลิน โคเวิร์ทดูเหมือนเป็นสารานุกรมฉลาดและรอบรู้

“”แล้วหนูเงาเล่า? หนูเงามีพลังขนาดไหน?”  ลินลี่ย์ถาม

มีหนูเงาตัวหนึ่งอยู่ไม่ห่างจากเขา เป็นธรรมดาที่ลินลี่ย์ต้องการรู้ว่าพวกมันมีพลังมากขนาดไหน

“หนูกินศิลาที่อ่อนแอที่สุด เป็นอสูรระดับหนึ่ง  แต่หนูเงานั้นแตกต่าง  หนูเงาที่อ่อนแอที่สุดเป็นอสูรเวทระดับสามมีขนดำเป็นเงา  เมื่อตอนที่ทั้งร่างของมันเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินนั่นเป็นสัญญาณว่ามันพัฒนาไปถึงระดับห้า และเมื่อขนของมันกลายเป็นสีม่วงก็หมายความว่ามันเป็นอสรูเวทระดับเจ็ดเป็นอย่างน้อย  และอย่างมากที่สุดก็เป็นอสูรเวทระดับแปด”  คำพูดของเดลิน โคเวิร์ทถูกต้อง แม่นยำ

ลินลี่ย์ยอมรับอยู่ในใจ

ว่ากันเรื่องพลังและศักยภาพ หนูเงาไม่ด้อยกว่าหนูกินศิลาแม้แต่น้อย

“ปู่เดลิน!  ตามคำที่ท่านพูดหนูเงาระดับสามหรือสี่จะมีขนสีดำ พอเมื่อถึงระดับห้าขนของมันจะเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน ดังนั้นท่านกำลังพูดว่าเจ้าตัวน้อยตรงนั้นคืออสูรเวทระดับสามหรือสี่ใช่ไหม?”  ลินลี่ย์ยังคงซักถามต่อไป

“หนูเงาสีดำตัวนี้ไม่ธรรมดา”

เดลิน โคเวิร์ทขมวดคิ้วขณะพูด  “หนูกินศิลาขึ้นชื่อทางด้านแข็งแกร่งและมีฟันที่แหลมคม ขณะที่หนูเงาขึ้นชื่อในเรื่องความเร็วและฟันที่แหลมคม! ความเร็วเป็นหนทางที่ดีมากที่จะตรวจสอบความแข็งแกร่งเจ้าหนูเงานั่นโดยเฉพาะ”

“มันเคลื่อนไหวเร็วมาก,สิบเมตรในชั่วพริบตา  แต่เนื่องจากมันคือหนูเงา  ข้าคาดว่ามันไม่ใช่หนูธรรมดา” ลินลี่ย์ยังคงจำการเคลื่อนไหวของมันก่อนนั้นได้ชัดเจน

เดลิน โคเวิร์ทพยักหน้า  “หนูเงาเคลื่อนที่ได้เร็วมากแน่นอน  แต่แค่ลูกหนูเงาก็มีความเร็วเท่าหนูเงาเต็มวัยนี่ยังใช่เรื่องธรรมดาอีกหรือ” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเดลิน

“ผิดธรรมดาหรือ?”  ลินลี่ย์มองดูเดลินโคเวิร์ท

เดลิน โคเวิร์ทพูดต่อ “ถูกแล้ว!  ลูกหนูเงามีความเร็วขนาดหนูเงาเต็มวัยระดับสี่ก็หมายความว่าเมื่อมันเติบโตขึ้น มีความเป็นไปได้ว่าจะกลายเป็นหนูเงาสีม่วงระดับเจ็ด  ข้าสงสัยว่า...มันจะเป็นลูกหนูเงาสีม่วงก็เป็นได้”

“ลูกหนูเงาม่วงหรือ?”  ลินลี่ย์ถาม “แต่ขนมันสีดำนี่”

เดลิน โคเวิร์ทหัวเราะ  “ลินลี่ย์  หนูเงาม่วงและหนูเงาน้ำเงิน เมื่อแรกเกิดทุกตัวจะมีสีดำ  พอพลังของพวกมันเพิ่มขึ้นสีขนของพวกมันจะค่อยๆ เปลี่ยนไป! สีขนของพวกมันเป็นข้อพิสูจน์ถึงพลังของพวกมัน”

ลินลี่ย์เข้าใจทันที  “เป็นอย่างนั้นนั่นเอง”

“ปู่เดลิน, อย่างนั้นตามคำบอกของท่าน หนูเงาตัวนี้มีความเร็วเหลือเชื่อ หนูเงาที่อยู่ต่อหน้าข้าเร็วกว่าลุงฮิลแมนเล็กน้อย  แต่ท่านกลับบอกข้าว่ามันเป็นหนูเงาระดับสี่แล้ว สำหรับอสูรเวทระดับสี่ยังไวกว่านักรบระดับหกด้วยหรือ...”ลินลี่ย์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความทึ่ง

เดลิน โคเวิร์ทหัวเราะ  “ลินลี่ย์!  ถ้าพวกมันไม่ไวมากแล้วจะเรียกพวกมันว่าหนูเงาไปทำไม?”

ในระดับพลังเดียวกัน  หนูเงาเมื่อวิ่งยังวิ่งได้ไกลกว่ามนุษย์คนหนึ่งเสียอีก

“หนูเงาคืออสูรเวทที่มีคุณค่าที่หาได้ยาก  โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนูเงาสีม่วงระดับเจ็ด  จอมเวทหลายคนต้องการหนูเงาสีม่วง  แต่พวกมันว่องไวเกินไป  หนูเงาตัวเต็มวัยมีค่ามาก  แต่ยากจะจับและฝึกให้เชื่องได้  ลูกหนูเงาสีม่วงน่าจะจับและฝึกให้เชื่องได้ง่ายกว่า แค่จะหาลูกหนูเงาให้พบได้ก็นับว่าเป็นเรื่องยากแล้ว”  เดลิน โคเวิร์ทยิ้มให้ขณะที่เขามองลินลี่ย์

ลินลี่ย์ก็สามารถจินตนาการได้เช่นกัน

หนูเงาสีม่วงเป็นอสูรเวทระดับเจ็ดเป็นอย่างน้อย ซึ่งก็หมายความว่าอย่างน้อยที่สุดพวกมันมีพลังระดับเดียวกับมังกรลมกรด

“ลินลี่ย์ หนูเงาม่วงถูกมองว่าเป็นราชาในกลุ่มของหนู และสามารถสั่งหนูเงาจำนวนมากได้ แม้ว่าหนูเงาจะไม่มีจำนวนมากเท่าหนูกินศิลา  แต่พวกมันก็ยังนับว่ามีมาก ลูกหนูเงาม่วงจะได้รับการปกป้องจากจากหนูเงาเต็มวัยหลายตัว”

เดลิน โคเวิร์ทชำเลืองมองหนูเงาดำที่กำลังกินหินอยู่ไกลออกไป

“มีพลังมากทั้งที่ยังเล็ก มีโอกาส 8-9 ส่วนที่จะเป็นลูกหนูเงาสีม่วง  ข้าสงสัยจริงๆ ว่ามันมาอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลเจ้าได้โดยไม่มีหนูเต็มวัยคอยคุ้มกันได้อย่างไร”  เดลิน โคเวิร์ทพูดลอยๆ ด้วยความแปลกใจ

ลินลี่ย์เห็นด้วยกับคำพูดของเดลิน โคเวิร์ท

“ลินลี่ย์!”  ทันใดนั้น เดลิน โคเวิร์ทมองดูลินลี่ย์ด้วยสายตาแปลกประหลาด  เสียงของเขามีท่าทางจูงใจ ขณะที่พูดว่า “อย่าไปใส่ใจเรื่องที่ลูกหนูเงาสีม่วงมาอยู่ที่นี่เลย  เจ้าอยากจะเก็บมันไว้เป็นสหายไหม?  หนูเงาโตเร็วมาก  โดยเฉพาะหนูเงาสีม่วง  ในสิบปีราวๆนั้นมันจะเติบโตเต็มวงจรชีวิตของมัน เมื่อเวลาผ่านไป เจ้าจะได้มีสหายที่เป็นอสูรเวท อย่างน้อยก็ระดับเจ็ดและอาจเป็นระดับแปดก็ได้”

พอได้ยินคำพูดของเขา ลินลี่ย์ใจเต้นรัว

การฝึกอสูรเวทระดับเจ็ดหรือระดับแปดให้เชื่องเป็นเรื่องยากมาก  แต่การฝึกพวกมันเมื่อพวกมันยังเล็กเป็นเรื่องง่ายกว่ากันมากนัก

นอกจากนี้ ไม่ใช่ว่าลูกอสูรเวททั้งหมดจะเหมือนกัน  บางพวกเติบโตเร็วมาก  ขณะที่บางพวกโตช้า  บรรดาอสูรเวทตระกูลมังกร บางตัวก็ใช้เวลาเป็นพันปีกว่าจะเติบโตเต็มวัย มนุษย์ส่วนใหญ่ไม่มีความสามารถจะรอนานขนาดนั้น  หนูเงาเป็นหนึ่งในอสูรเวทที่เติบโตค่อนข้างเร็ว

แต่การเผชิญหน้ากับลูกหนูเงาสีม่วงเป็นเรื่องที่เกิดได้ยากมาก

ที่สำคัญ ยิ่งเป็นอสูรเวทที่ทรงพลัง ก็ต้องยิ่งปกป้องมันตั้งแต่ยังเล็ก แม้ว่าเหตุยังไม่ชัดเจนว่าทำไมหนูเงาจึงมาปรากฏอยู่ในคฤหาสน์ของเขา แต่ก็ปฏิเสธความจริงไม่ได้ว่ามันอยู่ที่นี่เพียงลำพังแน่นอน

“ลินลี่ย์ การได้ครอบครองหนูเงา ก็เท่ากับได้ครอบครองกองทัพหนูเงาทั้งหมด”  เดลิน โคเวิร์ทยิ้มให้ลินลี่ย์  “นี่คือเหตุผลให้หนูเงามีค่ามากกว่าอสูรเวทระดับเจ็ดหรือระดับแปดอีกหลายตัว

เดลิน โคเวิร์ทยังคงพยายามจูงใจลินลี่ย์ต่อไป

แล้วลินลี่ย์อายุเจ็ดหรือแปดขวบจะต้านทานไหวหรือ?

“ปู่เดลิน! ข้าจะฝึกหนูเงาสีม่วงตัวนี้ให้เชื่องได้ยังไง?”  ลินลี่ย์มองเดลิน โคเวิร์ทอย่างตื่นเต้น

เดลิน โคเวิร์ทรู้สึกมีความสุขมาก  “ถ้าลินลี่ย์น้อยสามารถฝึกหนูเงาตัวนี้ให้เชื่องได้จริงๆ  ในอนาคต ข้าคงสะดวกมากขึ้นอีกนิด”  เดลินโคเวิร์ทรู้ดีในฐานะที่เป็นวิญญาณดวงหนึ่ง เขาไม่มีพลังเวทของตนเองเลยแม้แต่น้อย จอมเวทผู้วิเศษที่ไม่มีพลังเวท ก็ไม่มีความสามารถในการโจมตีมากนัก

ไม่มีทางที่เขาจะปกป้องลินลี่ย์ได้

แต่หลังจากผ่านไปครึ่งปี  เขาเริ่มพิจารณาเห็นเด็กน้อยไร้เดียงสาที่ฝึกอย่างหนักผู้นี้เป็นเหมือนหลานชายตนเอง เป็นธรรมดาที่เขาต้องการหาทางเพิ่มความแข็งแกร่งให้ลินลี่ย์

“ลินลี่ย์!  เจ้าต้องใจเย็น”  เดลิน โคเวิร์ทพูดหนักแน่น  “แม้ว่านี่จะเป็นแค่ลูกหนูเงาสีม่วง  แต่ความเร็วของมันเทียบเท่ากับหนูเงาเต็มวัยระดับสี่  ต่อให้ลุงฮิลแมนของเจ้า  ก็ไล่ตามมันไม่ทัน เจ้าก็ยิ่งไม่มีความสามารถใช้กำลังกำราบมันได้  และเจ้ายังไม่สามารถใช้เวทมัดวิญญาณได้”

ลินลี่ย์สะดุ้ง

จิตใจที่ร้อนรนของเขาพลันสงบลง  เขาหัวเราะอย่างจนใจพลางกล่าวว่า “ตอนนี้ ข้าจำได้แล้ว จะฝึกอสูรเวทให้เชื่องได้ วิธีแรกคือบังคับมันและวิธีที่สองคือใช้เวทผูกวิญญาณซึ่งมีแต่จอมเวทระดับเจ็ดเป็นอย่างน้อย ถึงจะใช้ได้”

ลินลี่ย์ผิดหวังเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้

น่าเสียดาย เขาอ่อนแอเกินไป แม้ว่าเขาจะโชคดีได้พบลูกหนูเงาสีม่วง แต่เขาไม่มีความสามารถฝึกให้มันเชื่องได้